Ik kreeg huiswerk mee, dus ik had, in mijn ogen, weer rede om te stressen. Vroeger zou ik er meteen aan begonnen zijn, omdat ik zou denken dat ik er anders niet mee klaar geraak of gewoon om er vanaf te zijn. Nu luister ik naar mijn innerlijke mens die duidelijk zei, 'je bent over uw toeren, laat alles eerst bezinken.'
Het was eigenlijk best leuk, de loopbaancoaching. Thuis gekomen voelde ik dat het toch wel intens is. Tegenwoordig is alles nogal inspannend voor mij maar dit had duidelijk invloed op mijn innerlijke mens, die nog niet echt zenn is. Ondertussen is dat huiswerk toch al bijna klaar (moet pas tegen volgende week) en het is toch wel duidelijk wat ik zou moeten doen om een job met hart en ziel te doen. 't Is zo een beetje als 'alle wegen die naar Rome leiden'. Hoe je't ook bekijkt, je komt steeds bij hetzelfde uit. Er is nog veel werk aan de winkel om ook effectief te gaan doen wat ik graag doe en ik hoop dat ik langzaam maar zeker de kracht vind om ervoor te gaan. De gemakkelijkste weg is terug gaan, wat, gezien mijn energiepeil, het meest evident is. Dit is juist het grote probleem bij een burn-out. Mensen durven de tijd niet nemen die nodig is om te herstellen. Daardoor hebben ze de energie niet om op zoek te gaan naar iets nieuws en ook de angst dat er iets fout gaat zit er goed in. Je weet wat je had, ook al werd je er ziek van, en je weet niet wat er komt. De meeste mensen gaan terug, waarschijnlijk wel sterker en gewapend voor de toekomst. Daar knelt voor mij het schoentje al. Ik wil mij niet wapenen om te gaan werken. Ik wil gewoon met plezier en enthousiasme gaan werken zoals ik 23 jaar geleden naar mijn huidige job ging. Een glazen bol zou nu goed van pas komen...
