Je verhaal is zo herkenbaar, Marleen, en ik denk niet enkel voor mij. Waarschijnlijk zijn er tientallen mensen die, bewust of onbewust, ervaren hebben wat jij nu mee maakt.

Fijn dat je jezelf vooral de tijd wil geven. Je zal er inderdaad wel geraken, het 'wanneer' is een ander paar mouwen. Ikzelf heb indertijd 4 maanden nodig gehad om weer een beetje te functioneren en eigenlijk was zelfs dat niet voldoende. Na 2 jaar spookte hetzelfde beest weer in mijn hoofd rond. Ik heb toen externe hulp gezocht. Het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik ben mezelf daar ettelijke keren tegen gekomen en heb mij dingen gerealiseerd die ik echt niet voor mogelijk hield. De oorzaak van mijn 'knak' lag niet waar ik die had gelegd...

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je hier uit geraakt en dat zal je ook, maar... misschien niet alleen op eigen krachten. En dat is absoluut geen schande, het duurt alleen een hele poos vooraleer een sterk persoon dit wil toelaten.

Degene die mij indertijd begeleidde, verwoordde het mooi: wanneer je al x-aantal jaren op 150% draait, kom je veel harder neer dan wanneer je doseert en op 90% leeft zodat er wat reserve blijft. Je zal jezelf dus tijd moeten geven om eerst de put te vullen en nadien een reserve op te bouwen.

Ik duim duim duim dus keihard, zodat jij binnen afzienbare tijd stilletjesaan weer degene wordt die je wil zijn, met alle défauts die jou jou maken.

Geniet nu alvast met volle teugen van de zon! Wat vitamine-D kan een mens niet teveel hebben, denk ik dan ;-)

Groetjes,

Griet