Ik zou mensen kunnen beschuldigen. Dat zou niet alleen makkelijk zijn, het zou ook betekenen dat ik niets moet doen, het is toch allemaal de schuld van anderen. Ik zou gewoon zielig kunnen zijn en denken, wat doen ze me aan? Misschien heb ik dat ook wel gedaan. Maar is er een schuldige wanneer je niet meer in het plaatje past? Wanneer dingen die je zegt verkeerd worden geïnterpreteerd en doorverteld? Wanneer mensen je minder goed kennen dan je dacht? Misschien moet je gewoon conclusies trekken, hoe pijnlijk het ook is, en verder gaan met de mensen waarmee je wel op dezelfde golflengte zit, want die zijn er gelukkig ook nog, meer dan ooit.
Ik ga graag met Sem op stap, vertel verhaaltjes, ga zwemmen of naar de speeltuin, zolang ik maar niet mee moet spelen. Ik doe het gewoon niet graag en weet altijd wel iets te verzinnen om het niet te doen. Mama wil je met mij spelen? Euh, wacht, ik moet nog...allé ja, wat spelen we? Met Lego, we bouwen een huis... Een uurtje later zitten we verkort met bouwstenen en stel ik zelf voor er te gaan bijhalen. Bij Lidl had ik 'generische' Lego gezien, het is toch maar voor een extra verdiep. Vlug onze schoenen aan en weg. Zalig die spanning in de auto, de ergernis naar de te trage voorligger (meestal ben ik dat), de sprint naar het speelgoed, een stralende Sem aan de kassa en de knuffel op de parking. Toen we thuis kwamen was het moment een beetje gebroken. Ik had toch nog gouw wat andere boodschappen meegenomen (alsof we niets meer in huis hadden), was al met het middagmaal bezig... Spijtig, maar morgen bouwen we een villa, een 'generische', bouwstenen genoeg ;).
