Ik was vandaag bij de loopbaancoach al werd er weinig over mijn loopbaan gesproken. Zolang sommige dingen niet afgerond zijn heeft het geen zin om daarover te praten. Ik moet mij eerst ook weer optimaal voelen. Soms denk ik dat dit jaren gaat aanslepen zoals ik dikwijls lees. 'Neen, helemaal niet', zei ze. Je bent bijna onmiddellijk in therapie gegaan en er is al veel vooruitgang. Veel mensen wachten eerst 6 maand af en gaan dan pas op zoek naar ondersteuning. Eigenlijk is het waar. Als ik al de kleine stappen op tel, is er al veel veranderd maar er zijn ook veel nieuwe dingen boven water gekomen. Vroeg of laat ging dat toch gebeuren. We kunnen die beerput maar beter eens tot op de bodem leeg maken nu we toch bezig zijn.
Het was een verademing om nog eens bij haar te gaan. De tips die ik krijg zijn zoveel waard. Telkens komt er een ander mens buiten dan diegene die binnen gegaan is. Ik denk dat ik haar voortaan gewoon life coach noem. We krijgen geen handleiding bij het leven maar af en toe zou ik die wel ergens willen downloaden.
Zelfvertrouwen, dat moet ik terug krijgen. Ik denk terug aan die de vrouw in de yoga die zei dat ik met mijn uitstraling, zeker mijn plaats wel ergens ging vinden. Of toen ik vandaag aan Claudine vroeg waarom ze zo zeker wist dat het allemaal goed kwam zei ze, 'omdat jij het type bent waarbij het goed komt'. Zo'n dingen zijn zalig om te horen als je je zelfvertrouwen terug van 0 moet opbouwen. Ik ben er heel dankbaar voor...
Roel is thuis, ik heb 2 machines gewassen, ik heb eten gemaakt en het piekeren is veel beter. Ook al ben ik graag alleen, het is beter voor mij dat er iemand is waarvoor ik in actie moet schieten en waarmee ik kan praten en lachen. Ik heb 13 jaar alleen gewoond. Mensen die alleen wonen worden heel vaak met zichzelf geconfronteerd. Kom je van een feestje is er weer het grote contrast wanneer je terug alleen bent. Ik weet er alles van. Het is niet slecht om een tijd alleen te zijn en ik raad het iedereen aan maar ik denk niet dat een mens gemaakt is om lang alleen te zijn.
Misschien begint het St.Janskruid ook eindelijk te werken. Ik ben er een paar weken geleden mee begonnen omdat ik mijn strijd om een beetje levensvreugde begon op te geven. Een constant gevoel van ontevredenheid en verdriet leek zich te vereenzelvigen met mij terwijl het ooit toch anders was. Ik wou zo niet verder, niet voor mijzelf en niet voor mijn omgeving. Ik wil terug gelukkig zijn, ondanks alles. Er is veel meer in de wereld dan de plaats en de mensen waarmee het fout liep. Ik had het voorgeschreven anti-depressiva hier nog liggen maar daar wil ik liever niet mee beginnen. Uiteindelijk heeft Sint Janskruid hetzelfde effect, de dokter zei het zelf. Het is mijn een raadsel waarom ze dan nog steeds andere medicatie blijven voorschrijven met heel veel bijwerkingen. Sint Janskruid heeft er ook maar veel minder.
Ik hoop dat ik op goeie weg ben. Gewoon gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven...
Antwoord van het werk. Volgende week donderdag kunnen we afspreken om te praten en het is niet op het werk zelf. Ik heb geen keuze meer, ook al loop ik het risico van achteraf helemaal in de put te zitten, ik zal tenminste wel verder kunnen. Ze kennen de anderen hun verhaal, nu mogen ze ook naar dat van mij luisteren. Het is niet mijn bedoeling om mensen te gaan beschuldigen of dingen over anderen te zeggen die laag bij de grond zijn, maar ik mag wel de dingen zeggen die volgens mij niet door de beugel kunnen. Ik laat mij door niemand meer in een hoek duwen. Daar begint het herstel.
Het zijn wel emotioneel geladen dagen geweest, nu ik weet dat ik voor't eerst in meer dan 4 maand mijn verhaal ga doen. Ik hoop op een beetje begrip maar volgend de huisdokter mag ik niets verwachten. Hij heeft trouwens 4 maand geleden voorspeld dat ik nood zou hebben om naar daar te gaan en te praten. Hij moedigde dat ook aan. Anders blijf je ermee rondlopen, Marleen. Hij had weer eens gelijk...
Ik probeer een beetje de structuur te bewaren maar nu Roel weer een week weg is, is het moeilijk. Verder dan soep maken ben ik niet geraakt, gelukkig heb ik voor Sem altijd genoeg porties in de vriezer. Zelf heb ik echt niet gezond gegeten. Mijn internet gebruik zit wel terug op het goede spoor en ben bijna 2 uur gaan wandelen deze middag. Het was ideaal wandelweer, fris maar zonnig. Ik heb een toer gevonden die ik eventueel ook joggend kan doen, 6 km. door de natuur en geen pottenkijkers. Ik blijf een beetje paranoia. Ik betrap mijzelf erop dat ik naar winkels ga waar ik weet dat ik geen bekend volk tegen kom. Op de wandeling daarstraks iemand gezien die ik vaag ken van vroeger en die telkens weer een praatje wilt slaan, sorry, geen zin. Misschien moeten onschuldige mensen het nu uitzweten maar langs de andere kant ben ik wel eerlijk. Voor mensen die belangrijk zijn voor mij maak ik graag tijd.
Jaarmarkt Dilbeek en dus geen school voor Sem. Ik hoop dat het straks opklaart en dat we even naar daar kunnen. 2 Dagen samen chillen in de zetel is mij wat te veel. De vermoeidheid is over. Misschien moet ik straks wild enthousiast roepen dat we avontuurlijke regenwandeling gaan doen. Hmm, ik hoop dat het opklaart...
Sem heeft genoten van een feestje in de binnenspeeltuin en ik had een fijne babbel met een vriendin. Ik had wel het gevoel dat het niet echt geapprecieerd werd dat ik vertrok. Waarom kunnen andere ouders ongegeneerd hun kind afzetten en vertrekken en denk ik dat ik moet blijven? Ik had hier echt geen zin in, veel te veel lawaai en drukte en ik weet dat Sem echt wel een paar uur zonder mij kan en erg zelfstandig en sociaal is. Er waren ook een paar vriendinnen van de mama die bleven. En dan gebeurt het, 'Heb je misschien liever dat ik blijf?' Waarom doe ik dat? Ik wil zelf niet blijven, heb een afkeer van drukte en heb met Sofie afgesproken. Nee, vertrek maar.. Hm, dat was precies niet oprecht. En ik ben vertrokken, schuldgevoelens, mij lastig maken, ze had het maar op voorhand moeten zeggen... Ik was zelf mijn afspraak waar ik erg naar uitkeek aan het verbrodden. STOP, Marleen. Je weet helemaal niet wat ze denken en ze heeft gezegd dat je weg mocht. Dat zijn de feiten, de rest verzin je erbij. Toch ff ventileren bij Sofie en dan bijkletsen en koffie drinken. Zalig. De beste therapie die er is..
Toch op tijd terug gegaan en ruim een uur langer gebleven dan de anderen om nog wat te helpen met opruimen en inladen. De ergste drukte was voorbij. Deed ik dat nu uit schuldgevoel of omdat ik het wou? Waarschijnlijk een mengeling van de twee..
Weer een nachtmerrie. Dingen van vroeger vermengd met het heden en dan roept Sem mij wakker. Ik ben slecht gezind en doodmoe. Ik probeer mij te herpakken, het is tenslotte weekend, het moet leuk worden.
Nog geen antwoord van het werk. Vorige keer heb ik ook geen antwoord gehad. Ik begin mij af te vragen of mijn mails wel in de juiste mailbox terechtkomen. Ik heb al 2x het adres nagekeken. Ik begrijp dat mensen het druk hebben maar een korte, 'ok, ik bekijk het eens' zou het mij een stuk makkelijker maken. Het lijkt of niets nog makkelijk mag gaan.
Sem mag straks naar een verjaardagsfeestje. Ik ben blij voor hem want ik heb weinig energie om iets te doen en onze wekelijkse wandeling valt een beetje in het water. Terwijl hij naar het feestje is hoop ik een vriendin te zien en iets te gaan drinken. Ik kijk er naar uit. Ik heb de psychologe gisteren afgebeld. Ik heb het gevoel dat ik naar haar loop als er iets is om dan tot de conclusie te komen dat ik het antwoord zelf wel wist. Ik weet dat ze er is mocht ik echt weer in de put geraken en dat stelt gerust, voor de rest probeer ik er wat van los te komen. Ik vind het duur en als ik met een vriendin iets kan gaan eten, kletsen en lachen kost het mij minder en heb ik ook therapie gehad.
De vermoeidheid is lastig. Waarschijnlijk moet mijn lichaam wennen aan de lagere bloeddruk. Ik moest de medicatie opdrijven omdat mijn ogen en nieren anders in gevaar komen. 't Is altijd iets...
Het is een drukke week naar mijn normen. De auto op dinsdag in de garage en woensdag ik op consultatie in het ziekenhuis in Vilvoorde, dus de ring trotseren. (Allebei in groot onderhoud, zeg maar. ) Het ging vrij goed. Alles goed organiseren, oma vragen of ze Sem van school kan halen zodat ik mij daarover al geen zorgen kan maken. Gelukkig, ik zat ongeveer 2 uur in de wachtzaal. Geen stress, geen facebook meer om elke leegte op te vullen. Nu pas valt mij op hoeveel mensen in de wachtzaal naar hun smartphone zitten staren. Ik heb er geen zin meer in, ik kijk gewoon naar de mensen en ik heb zo meer dan genoeg afleiding. Ik neem mijn gsm om te kijken hoe laat het is (sinds het gsm tijdperk draag ik geen uurwerk meer) en kan mij net bedwingen om niet zonder nadenken op het facebook icoontje te klikken. Mails kan ik wel ff checken. Ik schakel 4G aan en het 'gepingel' begint, want natuurlijk zijn er ook heel wat messenger boodschappen. Daar had ik mij niet aan verwacht en of je nu wil of niet, de berichten stromen binnen en vragen om antwoord. Snel dan, 1x/dag mocht tenslotte. Iemand die geïnteresseerd is in mijn jas op Dilbeek verkoopt. Daar moet je dus op antwoorden en ook nog eens hun antwoord afwachten. De tijd die je op sociale netwerksites doorbrengt beperken is niet makkelijk...
Ondertussen dus toch naar mijn mailbox. Weinig interessant zoals gewoonlijk en dan...een mail van het werk. Heel onschuldig met een simpele vraag van de groepschef, maar mijn hart bonst in mijn keel. Mevrouw Verhasselt? Ik ga binnen en ben helemaal in de war. Bloeddruk 15/10. Stress gehad in de file? Euh, neen, net mijn mails bekeken.
Ik begrijp het niet, wat blijft mij dwars zitten en waarom kan ik het allemaal niet achter mij laten? Er ligt nog veel te veel op mijn lever. 's Avonds antwoord ik rustig op die mail. Ik vraag of het mogelijk is om eens af te spreken maar op een andere plaats. Ik weet dat wanneer we op het werk afspreken ik ga blokkeren. Ik weet dat het riskant is, dat ik misschien verkeerd begrepen word maar ik verwacht niets, het moet alleen allemaal eens gezegd worden zodat ik hopelijk eindelijk verder kan...
Niemand gezien die ik niet wou zien op de dag van de Dilbekenaar. Sem had een leuke namiddag, ik vond er niet echt veel aan maar als Sem gelukkig is ben ik dat ook. Die angst om mensen tegen te komen moet maar eens stoppen, ik doe tenslotte niets verkeerd. Als ik geen zin heb om te praten dan houd ik het kort, de tijd van 'small talk' is voorbij. Ik weet, het is allemaal goed bedoeld maar ik merk dat mijn aandacht al snel verlapt is als mensen tegen mij praten om te praten. Gewoon zeggen wat er te zeggen valt. Daarom dat ik ook enkel telefoneer met mensen waar ik iets tegen te vertellen heb en zij ook tegen mij. Ons moeder zei laatst nog dat ze het zo op haar zenuwen kreeg van iemand van vroeger, die haar steeds weer belt, om over haar buren te vertellen, die ons moeder niet eens kent. Ik dacht, juist ja, ik hoop dat ik op mijn 78ste echt komaf kan maken met zo'n dingen. Het levert echt niets op. Die persoon kan dan beter haar verhaal kwijt bij iemand die wel geïnteresseerd is. Die zijn er ongetwijfeld ook.
Het was een interessant weekend met gisteren een lezing over mindfulness. Veel te veel prikkels, van overal maar we hebben zelf de keuze hoeveel we er toelaten. Interessant omdat het juist dat is waar ik de laatste weken mij ook in verdiep. Vooral als je hooggevoelig bent moet je die dingen spaarzaam toelaten om niet overweldigd te worden. De wifi van mijn smartphone staat af. Enkel 's morgens mails en sociale media ff checken (30'), de krant probeer ik achterwegen te laten, ik hoor het nieuws wel op de radio. Een enorme uitdaging voor mij maar ik voel nu al een soort bevrijding die ik ook had toen ik stopte met roken. Er komt een zee van tijd vrij. Deze morgen al een curryschotel en spaghettisaus gemaakt en straks probeer ik gewoon 20 minuten niets te doen dan te ademen. Ook gisteren geleerd. Ondanks alles zijn het boeiende tijden...
Het is weekend, zalig. Sem die bij ons in bed kruipt, 'we moeten vandaag nergens naartoe è?' Neen, we moeten vandaag niets. En juist dat niet moeten maakt dat ik het meest gedaan krijg. De was hangt buiten te drogen en we hebben een toertje gelopen met ons 3, Sem op de fiets. Ik kijk onderweg niet meer op mijn sporthorloge, het is niet meer belangrijk hoe traag ik loop, ik loop. Ik gebruik het enkel nog om achteraf het traject op de laptop te zien. Eigenlijk belachelijk, het is dikwijls dezelfde 5 km. en dat is genoeg. Roel en Sem verdwijnen al snel in de verte, geen probleem.
Cijfertjes, ik heb ze altijd graag gehad. Ik heb een bloeddrukmeter, een vetmeter, een bloedsuikermeter, een sporthorloge en natuurlijk een gewone weegschaal. Controle, controle, controle... Maar het is niet zo dat ik mij druk maak als een cijfer niet goed is. Dan weet ik dat ik er iets moet aan doen. Meten is weten!
Vandaag de dag van de Dilbekenaar. Fijn dat er iets te doen is waar ik met Sem naartoe kan. Jammer dat ik mij nog steeds ongerust maak omdat ik mensen ga tegen komen die ik misschien liever niet zie. Het heeft 'meestal' niets met de mensen persoonlijk te maken. Het is de angst om veroordeeld te worden. Marleen ziek? We hebben die nochtans gezien. Juist ja, gezien, jammer dat ze niet in mijn hoofd kunnen 'zien'. Jammer dat ze niet zien dat ik nog steeds slecht slaap, dat mijn zenuwen nog steeds onder spanning staan en dat genieten iets exclusief geworden is. Jammer allemaal... Maar ik neem mij voor niet meer in de verdediging te gaan. Ik hoop toch dat het niet alleen voor Sem maar ook voor mij een leuke namiddag wordt.
Vroeger was alles beter, hoe dikwijls hoor je dat niet zeggen? En ga ik binnen 20 jaar zo spreken over vandaag? Dus eigenlijk moet ik genieten van vandaag. Ik geniet van kleine dingen maar over de grote lijn ben ik overspoeld door een heel droevig gevoel. Ik ben teleurgesteld en moet mijn best doen om niet verbitterd te raken. Vroeger was ik naïef, nu kan dat niet meer. Moest ik kunnen, ik smeet enkele dingen van mijn harde schijf. Gisteren tijdens een wandeling zag ik plots iets klaar en duidelijk voor mij, 'Marleen: Deel 2'. Zo voelt het echt, alsof ik aan een nieuw hoofdstuk moet beginnen maar dat ik het eerste niet afgerond krijg. Ik zag een oproep voor een nieuw TV programma op één met Cath Luyten. Een drastische verandering in je leven en waar wil je binnen een jaar staan? Je kan je inschrijven. Ik zou het bijna doen. Ik ging zelfs naar de website. Maar dan...neen, er gaat te veel van mij verwacht worden en het is juist dat waar ik momenteel een probleem mee heb. Verwacht liever niets meer van mij, nog eventjes, nog een paar maand, en dan mag het weer... Als ik er klaar voor ben.
Ik ervaar de laatste dagen een soort rust. Ik merk het op omdat ik het heel lang niet meer gevoeld heb. Wat mij nog meer opvalt is dat ik dingen spontaan relativeer. Ik kan er alleen maar blij mee zijn en hopen dat het blijft duren. Zou het gewoon kunnen dat het gewoon beter begint te gaan, dat de rust die ik mijzelf opleg eindelijk vruchten afwerpt? Ik heb nooit geloofd in rust maar doe dat nu des te meer...
Loslaten, ook niet te onderschatten, en dat niet kwaad of gefrustreerd doen (want dan ben je er nog niet klaar voor) maar gewoon liefdevol. Denken, het was mooi maar hier scheiden onze wegen. Soms is een verhaal of een relatie gewoon op. Waarom er dan nog verder energie insteken? Hoe spijtig het soms ook is. Ik ben ervan overtuigd dat mensen komen en gaan in je leven. Wanneer je iets/iemand laat gaan is er weer plaats voor iets/iemand nieuw. Nieuwe mensen, nieuwe inzichten, nieuwe lessen... Zolang we maar vooruit gaan en niet te plaatse blijven trappelen. Soms heel traag maar ook dan kom je op je bestemming.
Ik geniet van de structuur die nu in mijn leven is. 23 Jaar onregelmatig werken heeft zijn tol geëist. Eigenlijk houd ik van structuur en regelmaat al mag die ook niet te strak zijn. Het geeft mij rust. Vrijdag voel ik terug een echt vrijdaggevoel. In het weekend werken neemt dat gevoel weg. Je ziet wel dat anderen in weekendmodus zijn maar jij moet werken. Je mist meer dan ik dacht. De compensatiedagen in de week maken weinig goed. Praktisch gezien kan je wel wat huishouden inhalen maar gezellig is het niet. Ook je gezondheid lijdt hieronder. Ik hoop het eigenlijk niet meer te doen. Er zullen altijd mensen 's avonds en ook 's nachts moeten werken maar ik heb mijn bijdrage geleverd, bijna 25 jaar, met een gezondheid die eigenlijk smeekt om regelmaat...
Ik ben moe en ik vermoed dat die zak chips van gisteren er ook voor iets tussen zit. Voeding heeft een enorme invloed op mij. Ik denk dat chips gewoon veel te vettig is voor mijn overbelaste lever. Chips moet iets zijn wat zeer ongezond is want er is niets waarbij ik het zo erg heb. Ik ben er echt mottig en lastig van maar het kan zo lekker zijn.. De vraag is, is dat kwartier genot het waard om 24 uur met mijzelf geen blijf te weten? Ik probeer er aan te denken volgende keer voor ik de zak (die altijd leeg moet) open ruk ;).
Het is dan maar zo en ik doe het rustig aan vandaag. Vanavond wil ik graag naar de zwemclub dus ik moet doseren. Iets waar ik beter en beter in word. Gisteren heeft een fietstochtje mij ook iets te veel energie gekost. Gewoon een kwartiertje gaan liggen met je ogen toe kan wonderen doen. Het zou zalig zijn moest een middagdutje iets zijn wat iedereen gewoon doet zoals je 3x/dag eet en 's avonds gaat slapen. Werknemers zouden veel productiever zijn en ik denk dat er ook heel wat minder mensen met een burn-out of depressie zouden zijn. Uiteindelijk kosten rookpauzes veel meer aan de werkgevers en ze brengen niets op. Maar over roken gaan we niet uitweiden want dan ben ik vertrokken... (Ik rookte 15 jaar geleden zelf meer dan een pakje/dag, ik weet waarover ik praat.)
Ik concentreer mij ook meer en meer op de dingen die ik graag doe, op de mensen die ik graag heb, op positieve gebeurtenissen... Als hooggevoelig persoon (er scheelt eigenlijk aardig wat met mij ;)) is dat belangrijk. Waarom de krant nog lezen? Als er iets wereldschokkends gebeurt zal ik het wel horen.
De zangles was een beetje confronterend. Ik had niet gedacht dat ik zo'n moeite ging hebben om mij te concentreren bij iets wat ik toch wel heel graag doe. Ik blijf het zeker doen en stel mijzelf geen te hoge eisen. Proberen focussen en gewoon mijn best doen. Vooral nu niet denken dat het allemaal perfect moet zijn. In geval van nood, playback ik wel gewoon.. ;)
Het gaat weer traag vandaag. Ik vraag mij af hoe ik ooit weer in die mallemolen van werken, huishouden doen en een sociaal leven hebben ga kunnen meedraaien. Ik moet vertrouwen hebben. Het zal anders zijn dan dat het tot nu toe was en maar goed ook. Ik mag de dingen die ik graag doe niet meer uit het oog verliezen, vertragen wanneer ik denk dat het sneller moet gaan, energie lekken dichten en dicht houden en dan heb ik het vooral over sommige mensen. Hoeveel energie heb ik niet gestoken in mensen die zelfs niet willen geholpen worden, die alleen willen dat je hun miserie bevestigt? Het lijkt wel alsof ik ze aantrek. Ik ga alleen niet meer in op hun klaagzangen. Ik laat een denkbeeldig rolluik zakken en denk, tot hier en niet verder. Ik heb massa's goede raad voor mensen klaar, maar dan wel voor de mensen die willen geholpen worden. Ik heb nooit begrepen waarom iemand 'zielig' wil zijn. Opvallen door miserie en lichamelijke kwalen. Ik was 10 toen ik de uitzondering van de school werd doordat ik 'ziek' werd. Afschuwelijk vond ik dat. Later op de middelbare school en ook op het werk hield ik het voor mij. Ik wou een grijze muis zijn die opging in de massa. Ook nu voel ik mij heel slecht bij de situatie weer uit de boot te vallen door 'ziek' te zijn. Opvallen is niet iets waar ik een probleem mee heb, wel de rede waarom...
Vanavond ga ik zingen samen met vriendinnen. Genieten, genieten, genieten... en waarschijnlijk zing ik de rest van de week gewoon verder. :)
Genoeg blijven stilstaan, ik moet vooruit! Ik gunde mij die pauze, maar het leven gaat voort en stilstaan is achteruit gaan. Ik had een goed gesprek met de psychologe vandaag. Het ging moeizaam maar ik nam toch de fiets. Fietsen en wandelen, hoe rustiger hoe liever tegenwoordig, en Yoga niet te vergeten natuurlijk. Nu ik mij wat beter voel heb ik weer een klein beetje zin om te lopen. Wanneer ik erg gestresseerd ben lukt lopen echt niet. Alsof mijn lijf zegt, genoeg adrenaline. Ik heb er dan zelfs achteraf geen deugd van en geraak nog meer over mijn toeren. Er is een gouden regel die zegt dat je bij stress moet je vertragen en dat is ook zo, je jaagt jezelf anders steeds meer de kast op.
Ik heb de dagelijkse structuur kunnen behouden en ik heb goed voor mijzelf gezorgd de laatste dagen. Roel was heel de week weg maar toch heb ik gekookt voor Sem en mij, het huishouden is gedaan en ik heb leuke dingen gedaan met Sem. Allemaal met de krop in de keel maar het is gelukt. Nu wil ik weer verder. Daarvoor heb ik weer enkele knopen definitief moeten doorhakken. Mensen mogen komen en gaan in mijn leven, maar ze moeten niet in de doorgang blijven hangen. Ik voel dat ik weer wat sterker ben.
De Yoga was leuk. Precies zoals het voor mij moet zijn. Geen franjes. Gewoon een aangenaam warme zaal met houten vloer, een lieve leraar die heel veel wou vertellen, over Yoga dan, enkele kaarsjes en het gevoel dat niets moet. Ik voelde mij helemaal niet goed toen ik naar daar ging maar ik dacht, 'Het kan alleen maar beter gaan'. Een uurtje niet nadenken, dat was mijn doel.
Ik zit op mijn matje met een serieuze krop in mijn keel. Sowieso heb ik een krop in mijn keel als ik in een groep met mensen ben de laatste maanden. Ik heb mij bij het raam gezet. Ik ben altijd aangetrokken geweest door licht, liefst daglicht maar ik durf ook gewoon TL buizen aansteken om meer licht te hebben. De meeste mensen zijn ouder dan mij, ik denk ook meteen, 'Wie van mijn leeftijd kan ook zomaar overdag naar de les gaan?' Toch komt er een leeftijdsgenote naast mij zitten. Ik wil iets tegen haar zeggen. Ik zeg, 'Heb jij ook tijd om overdag te komen?' 'Ja', zegt ze, 'Ik herstel van een burn-out.' 'Ha', zeg ik, 'Ik ook.' Ik denk dat we elkaar verstaan. We hebben verder geen zin om te praten, we willen rust en zeker niet over burn-out praten. Ik voel wel tranen opkomen maar kan ze 'inslikken'. Zoveel mensen, zoveel verdriet... Het lukt mij 'bijna' om een uurtje aan niets te denken.
Ik heb gedaan wat ik moest doen om te laten zien dat ik niet meer de Marleen ben van vroeger. Ik heb het er moeilijk mee, met voor mijzelf opkomen, maar ik heb het nog moeilijker met mensen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Had ik niets gedaan had het zich naar binnen gekeerd, nu heb ik het uit handen gegeven.
Het is eigenlijk een heel vreemd proces waar ik nu door ga. Ik zie letterlijk de dingen op afstand. Ik voel mij veilig, omringd door mensen die het allerbeste met mij voor hebben. Nooit kwam ik zoveel gelijkgestemde zielen tegen en nooit had ik zulke fijne gesprekken. En toch is er nog die ééne, die mij, vanop afstand, volledig onderuit kan halen. Dat is ook burn-out zijn. Het belangrijke niet meer onderscheiden van het onbelangrijke...
Ik heb speeldgoed opgeruimd en naar de kringloopwinkel gebracht, ik ben naar de winkel geweest, ik heb gekookt, ik heb mijn kindje van en naar school gebracht. Ik ben niet meer verlamd door stress. We maken vorderingen. Morgen ga ik voor't eerst in jaren terug naar de Yoga les. Ik smacht naar innerlijke rust.
Ik kan er mee leven dat mensen niet weten wat het is en het ook niet begrijpen maar een burn-out zit niet tussen de oren. Je bent lichamelijk ziek en het cortisol gehalte in je bloed is veel hoger dan normaal. Dat er dus misbruik van gemaakt wordt om langdurig thuis te zijn kan uiteindelijk door een simpel bloedonderzoek opgelost worden.
Ik ben gisteren avond naar muziek beginnen luisteren, niet gewoon muziek op de achtergrond, echt luisteren met de koptelefoon. Uren en uren deed ik dat als tiener. Eigenlijk was ik gewoon vergeten hoe fijn ik dat vind. Bij de psycholoog werd mij gevraagd wat ik echt graag doe, muziek is zelfs niet ter sprake gekomen, terwijl het vroeger alles voor mij was. Ik zong ook altijd op het werk. Een collega zei eens dat ze wist dat er iets scheelde als ik niet zong, maar ondertussen was het jaren geleden dat ik nog gezongen had. In mijn auto zing ik nog wel met Sem, er liggen ook alleen nog CD's voor hem. Straks probeer ik mijn auto op te ruimen en terug ruimte te voorzien voor mijn muziek. Ik weet zelf niet meer hoe ik muziek kan downloaden maar ik kom er wel achter. Of het nu goed of slecht nieuws is voor anderen, ik zal terug zingen! ;)
Pijn op mijn borstkas, alsof er een olifant op staat . WTF, hoeveel nog en wanneer gaat het eindelijk stoppen. Ik verlang naar rust, innerlijke rust. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik die nog had...
Ken je dat, je sms't over iemand iets waardoor zijn of haar naam in je hoofd zit en je het bericht per ongeluk dan ook naar die persoon stuurt. Dikwijls onschuldig maar ik kreeg zo een bericht over mij, niet zo onschuldig. Het ging over verzonnen burn-outs, een artikel. Een collega wou dit naar de andere collega's sturen maar verzond het dus per ongeluk naar mij. Dit is één van de ergste dingen die je in mijn geval kan meemaken. Relativeringsvermogen 0, adrenaline tegen 200/uur en pijn, veel pijn. 2 Maand geleden had ik ongelukken gedaan. Nu is mijn drang naar beter worden zo groot dat ik het probeer te stoppen. Het lukt moeizaam. Ik denk, ik zet mij ook hier wel over, maar mijn maag laat weten dat ik mijzelf wat wijsmaak. Ik ben misselijk, al 2 dagen en nachten. Dit is dus wat de ronde doet op het werk. Ik moet mij richten op de mensen die mij steunen. Ik geloof niet dat iemand zo'n monster kan zijn, wel dat iemand heel erg ziek is en nog meer in de knoop zit dan ikzelf.
Mochten mensen beseffen hoe wankel iemand met een burn-out op zijn benen staat, ze zouden hun woorden wikken en wegen. Alles komt zo hard binnen, iets waarvan je het ééne moment nog overtuigd bent kan het volgende moment je weer aan het twijfelen brengen. Dit heeft niets met zwakte te maken. Ik zie mijzelf helemaal niet als een zwak iemand, integendeel. Ik kreeg weinig cadeau in het leven maar ben altijd gegaan voor de dingen die ik wou. Het was nooit de makkelijkste weg maar wel de meest gelukmakende. Het verschil met andere keren is dat ik energie had om te gaan voor wat ik wou. In mijn hoofd zit er een plan, iets waarvan ik weet dat het mij gelukkig kan maken maar vandaag voel ik toch maar weer dat ik gas moet terugnemen. Ze hadden mij verwittigd, het gaat met ups en downs, maar ik geloof al van dag één dat dit mij op lange termijn iets moois zal opleveren.
Toen ik de totale uitputting nabij was dacht ik dat ik vooral moest gaan schipperen in de dingen die ik deed. Op dat moment kon het ook niet anders, ik kon nog maar heel weinig echt doen. Maar nu dat een beetje beter gaat ontdek ik heel andere energierovers. Dingen die je graag doet moet je je niet laten, ook al kosten ze je soms veel (lichamelijke) energie, je krijgt er massa's (geestelijke) energie voor terug.
Laatst ging ik uit eten met, laat ons zeggen, zeer dichte kennissen. De organisatie verliep, zoals altijd met hen, zeer moeizaam. Ik had al langer het gevoel dat we niet op dezelfde golflengte zaten. Toch keek ik er ook naar uit, het zou wel gezellig worden. Maar het is juist op gebied van gezelligheid en sfeer dat we niet op dezelfde golflengte zitten. Het viel dus dik tegen. Ik had ff een dipje maar ik maakte mij er niet druk om, iets wat ik vroeger wel zou gedaan hebben, en zou beginnen plannen zijn hoe ik mij voor de volgende keer kon wapenen. Dat doe ik niet meer, er komt gewoon geen volgende keer. Zo simpel is het soms. Het is ook niet de moeite om hierover een gesprek te voeren als je op een heel ander niveau praat. Een hele opluchting. We zullen elkaar nog zien, ik zal vriendelijk zijn maar bij de volgende uitnodiging om samen iets te gaan eten zeg ik gewoon, 'neen, danku'. Mijn energie is kostbaar, ik ga er voortaan zuinig mee om.
Het weekend was niet echt je dat. Ik ben er meer dan eens van overtuigd dat ieder normaal mens een doel nodig heeft. In mijn toestand thuis zitten is soms zo doelloos. Van de dokter mag ik ook absoluut niets doen, zelfs niet aan werk denken. Wel dokter, dat gaat niet. Dus vandaag ging ik aan tafel zitten werken voor de cursus loopbaanbegeleiding. Ik heb een beetje een haat-liefde relatie met die cursus. Het geeft stress, wat absoluut te vermijden is nu, maar ook een doel. En ik heb dat doel gevonden. Ik ben op dit moment wild-enthousiast. Het is plots allemaal zo duidelijk maar er zijn ook nog zoveel vragen die ik mij stel. Gewoon laten bezinken en stap voor stap de juiste dingen gaan doen. Ook al is mijn enthousiasme misschien van korte duur (denk het niet want het spookt al langer door mijn hoofd) ik ben toch blij dat ik vandaag de energie mag hebben die bij enthousiasme hoort. En als ik die energie elke dag zou mogen ervaren, dan heb ik de job van mijn leven gevonden...
