Het gaat weer traag vandaag. Ik vraag mij af hoe ik ooit weer in die mallemolen van werken, huishouden doen en een sociaal leven hebben ga kunnen meedraaien. Ik moet vertrouwen hebben. Het zal anders zijn dan dat het tot nu toe was en maar goed ook. Ik mag de dingen die ik graag doe niet meer uit het oog verliezen, vertragen wanneer ik denk dat het sneller moet gaan, energie lekken dichten en dicht houden en dan heb ik het vooral over sommige mensen. Hoeveel energie heb ik niet gestoken in mensen die zelfs niet willen geholpen worden, die alleen willen dat je hun miserie bevestigt? Het lijkt wel alsof ik ze aantrek. Ik ga alleen niet meer in op hun klaagzangen. Ik laat een denkbeeldig rolluik zakken en denk, tot hier en niet verder. Ik heb massa's goede raad voor mensen klaar, maar dan wel voor de mensen die willen geholpen worden. Ik heb nooit begrepen waarom iemand 'zielig' wil zijn. Opvallen door miserie en lichamelijke kwalen. Ik was 10 toen ik de uitzondering van de school werd doordat ik 'ziek' werd. Afschuwelijk vond ik dat. Later op de middelbare school en ook op het werk hield ik het voor mij. Ik wou een grijze muis zijn die opging in de massa. Ook nu voel ik mij heel slecht bij de situatie weer uit de boot te vallen door 'ziek' te zijn. Opvallen is niet iets waar ik een probleem mee heb, wel de rede waarom...
Vanavond ga ik zingen samen met vriendinnen. Genieten, genieten, genieten... en waarschijnlijk zing ik de rest van de week gewoon verder. :)
