Ik heb gedaan wat ik moest doen om te laten zien dat ik niet meer de Marleen ben van vroeger. Ik heb het er moeilijk mee, met voor mijzelf opkomen, maar ik heb het nog moeilijker met mensen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Had ik niets gedaan had het zich naar binnen gekeerd, nu heb ik het uit handen gegeven.
Het is eigenlijk een heel vreemd proces waar ik nu door ga. Ik zie letterlijk de dingen op afstand. Ik voel mij veilig, omringd door mensen die het allerbeste met mij voor hebben. Nooit kwam ik zoveel gelijkgestemde zielen tegen en nooit had ik zulke fijne gesprekken. En toch is er nog die ééne, die mij, vanop afstand, volledig onderuit kan halen. Dat is ook burn-out zijn. Het belangrijke niet meer onderscheiden van het onbelangrijke...
Ik heb speeldgoed opgeruimd en naar de kringloopwinkel gebracht, ik ben naar de winkel geweest, ik heb gekookt, ik heb mijn kindje van en naar school gebracht. Ik ben niet meer verlamd door stress. We maken vorderingen. Morgen ga ik voor't eerst in jaren terug naar de Yoga les. Ik smacht naar innerlijke rust.
