De Yoga was leuk. Precies zoals het voor mij moet zijn. Geen franjes. Gewoon een aangenaam warme zaal met houten vloer, een lieve leraar die heel veel wou vertellen, over Yoga dan, enkele kaarsjes en het gevoel dat niets moet. Ik voelde mij helemaal niet goed toen ik naar daar ging maar ik dacht, 'Het kan alleen maar beter gaan'. Een uurtje niet nadenken, dat was mijn doel.
Ik zit op mijn matje met een serieuze krop in mijn keel. Sowieso heb ik een krop in mijn keel als ik in een groep met mensen ben de laatste maanden. Ik heb mij bij het raam gezet. Ik ben altijd aangetrokken geweest door licht, liefst daglicht maar ik durf ook gewoon TL buizen aansteken om meer licht te hebben. De meeste mensen zijn ouder dan mij, ik denk ook meteen, 'Wie van mijn leeftijd kan ook zomaar overdag naar de les gaan?' Toch komt er een leeftijdsgenote naast mij zitten. Ik wil iets tegen haar zeggen. Ik zeg, 'Heb jij ook tijd om overdag te komen?' 'Ja', zegt ze, 'Ik herstel van een burn-out.' 'Ha', zeg ik, 'Ik ook.' Ik denk dat we elkaar verstaan. We hebben verder geen zin om te praten, we willen rust en zeker niet over burn-out praten. Ik voel wel tranen opkomen maar kan ze 'inslikken'. Zoveel mensen, zoveel verdriet... Het lukt mij 'bijna' om een uurtje aan niets te denken.
