Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
20-08-2012
balanceren
Het weekend ging goed. Zaterdag hadden we een familiebijeenkomst langs haar kant, zoals we dat aan onze kant zeggen. Zo zie je toch maar hoe je een vreemde eend bent in een bijt waarin je niet bent opgegroeid. Het ging er warm en gastvrij aan toe bij de Kuijkens en dat kwam niet door de zwoelte van de zomerdag. Ook al komt de ganse familie zelden samen, toch manifesteert er zich zo een typische familiale groepsdynamiek. Net als bij zwermen trekvogels die samenkomen, ontstaan er spontaan verhoudingen die lijken te kloppen. En de aanhang adapteert zonder weerstand. En dan is er die Spaanse schoonzus. Het is niet de eerste keer dat ik het met haar meemaak. Eén snelle nerveuze observerende blik heeft ze nodig om doorheen maskers te kijken. 'And how are you, Marc? ok?' vroeg ze. Ik voelde tot in mijn merg dat ik niet rond de pot hoefde te draaien. Ze zuigt de informatie uit je hoofd zonder veel vragen te stellen. Zich voordoende als een topjournaliste sluit de andere schoonzus zich bij het gesprek aan, maar je merkt al snel dat het slechts roddelpers is. Het was om zeep en dankzij de aanwezigheid van de menigte rondom veranderde ik naadloos van onderwerp. Uiteraard kwam de topjournaliste er later op terug, ditmaal geflankeerd door haar man, de wetenschapper, de expertise. Zondag trokken Ilse en ik dan naar Warnont, een idyllisch dorpje bij Namen, waar Dirk, mijn vorig algemeen directeur, zijn stekje heeft. Dirk is een blauwe! Volgens de 'Insight-profielen van Jung' is hij mijn tegengestelde type. Wat konden wij toch schitterend samenwerken, een schoolvoorbeeld van hoe tegengestelden complementair zijn. Samen met zijn vrouw en schoonouders trok hij een half jaar geleden de stad uit en vestigde zich in hun eigen 'rust'huis. We zouden een wandeling maken langs een oude door gras volgroeide trambedding. Dat moest zelfs voor mij haalbaar zijn, dacht ik zo. Ik haalde dankzij de letterlijke steun van Ilse, nipt de eindmeet. Vandaag zweet ik het uit. De onderhuidse zenuwen zijn bedrijviger dan ooit waarschuwingen aan het rondsturen. Geen seconde rusten ze uit in benen en buik. Luisteren, Marc, luisteren naar je lichaam! Is een wandeling door de Ardeense natuur dan geen gezonde bezigheid? Stom zenuwstelsel, dat je bent!
