"Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the burriers within yourself that you have built against it."
Slik. Elk woord in bovenstaande quote is waar. Het voelt als een klap in mijn gezicht. Rumi heeft gelijk, alweer. Altijd! Ik ben mannen gaandeweg niet meer leuk gaan vinden. Ik heb vooroordelen over hen en over hoe ze zijn in relaties.
Argentijnse Tango is bij uitstek de dans van de liefde. Daar ga je me niet horen over klagen! Maar de grens tussen de aanrakingen is klein - vooral tussen wat wel nog gepast is en wat net niet meer.
Met de moed in mijn schoenen besloot ik naar de tangoles te gaan dit weekend. Mijn linkerbeen bont en blauw, mijn rechterbeen getaped. Ik had een kleedje aan dat ik zelf niet zo bijzonder vind en mijn haar was makkelijk opgestoken met een donut. Als ik aankom krijg ik het ene compliment na het andere over mijn jurk en de bloem in mijn haar. 'Fijn', dacht ik.
K. kwam aan, maar hij leek nog in een andere wereld te vertoeven. Hij zegt ook dat hij er niet zo goed bij is vandaag. Die ondertiteling had ik niet nodig gehad en ik walg van het feit dat ik straks met hem moet dansen. Het duurt een eeuw voor hij zijn schoenen aanheeft en zelfs met praten heeft hij moeite. Ik ga naar de danszaal en wacht op K.. Hij komt naar me toe en ik schrik van zijn ogen. Ze lijken zo verdwaasd en verdoofd en toch kijken ze gruwelijk op een bepaalde manier. Danshouding. Ik besluit niet na te denken over het feit waar hij zijn handen legt. We dansen. Of beter gezegd: IK DANS met hem. Hij heeft de kans niet om te leiden. Ondanks het feit dat ik met mijn rug naar de dansrichting staat -wat zo hoort als vrouw- ben ik diegene die de touwtjes in handen heeft. Karel volgt, zegt niets en heel af en toe lijken we te struikelen. De lesgever komt naar ons toe en maakt me zeer duidelijk dat wat ik doe incorrect is. Dat wist ik intussen ook al wel, maar ik heb bijna echt een fysieke afkeer van K., hoe kan ik dan nog dansen met hem?
K. maakt opmerkingen over de tape op mijn been. Hij zou liever willen dat die tot net onder mijn jurkje komt zodat hij kan fantaseren over waar het einde van de tape zich zou bevinden. Komaan, serieus??? Als de lesgever zegt dat we moeten rekening houden met het 'heupcontact' reageren we beiden met onze ogen. Ik rol mijn ogen omdat ik weet wat komen zal en ik dat niet wil. K. zijn ogen glimmen plots, daar heeft hij wel zin in, ja.
Als de les over is kijk ik rond. C. is opnieuw nergens te bespeuren. Er is geen 'extra' man vrij die met me zou kunnen dansen. Ik ga naar de bar, trek m'n schoenen uit en doe mijn jas aan. Ik zeg ieder gedag en ga naar buiten. Het is donker en stil in het steegje waar mijn auto geparkeerd staat. Het geluid dat mijn hakken maken als ze neerkomen op grond lijkt oorverdovend in de stilte, net als het gekraak van de afgevallen herfstbladeren onder mijn voeten. Ik voel me niet op mijn gemak, hier. Ik stap verder en ben EINDELIJK aan mijn auto.
Nog nooit, echt nog nooit heb ik zoveel spijt gehad van gespendeerd lesgeld! Ik heb dus 2 reeksen betaald. De eerste was voor de beginnersles met K., de tweede voor de halfgevorderden met C.. Ik dans heel graag tango, maar niet met mannen op deze manier. Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik stoppen en wachten op de man, mijn man, en dan hopen dat hij ooit met mij wil tangoles volgen?
Imagine diving in, past the surface, into the quiet & calming depths below.
Vandaag was een dag waar ik zo ontzettend lang heb naar uitgekeken. Ik had mijn watsu behandeling vandaag. Sinds lang! Heel lang. Het was bijna een jaar geleden dat ik nog in het water was geweest. Veel te lang dus.
Ik kom aan in mijn favoriete wellness en kan me niet snel genoeg omkleden. T. zegt met dat ik alvast in het water mag gaan, dat ze er zo aankomt. Ik zet mijn rechtervoet op het eerste trapje. Het water is groen/geel vandaag en warm. Lekker warm. Ik stap verder naar beneden en ga zitten op het voorlaatste trapje. De geur is zo vertrouwd. Ik voel me letterlijk als een visje die in het water komt. Maar ik ben moe en besef dat het veel te lang geleden was dat ik was gekomen. Het water omarmd me en ik voel hoe een last van mijn schouders valt. Ik mag gewoon mezelf zijn hier, in het water en ik moet niets, helemaal niets, doen!
T. komt naar me toe en vraagt hoe ik aan al die blauwe plekken kom. Ze zegt dat ze voorzichtig zal zijn tijdens de behandeling om me geen pijn te doen. We testen even op de neusklip goed blijft zitten en dan mag ik op de bodem van het zwembad gaan staan. Ze neemt mijn handen vast en vraagt me mijn ogen te sluiten. Bij elke uitademing voel ik hoe ik lichter en zwaarder lijk te worden op hetzelfde moment. Ik kom thuis. In het water. T. komt dichter naar me toe en neemt me vast. Ze heeft me vast zoals een moeder haar kind zou vastnemen en ik voel me veilig. Zo geborgen en warm. Ze zorgt voor mij. Heeft me elke seconde in de gaten. Ze laat me glijden door het water en is er altijd om me vast te houden.
Deze sessie is anders dan alle andere die ik ooit al heb gehad. Ik voel dat ik veel heb losgelaten, maar ik zit ergens nog 'vast'. Mijn lichaam is zwaar en laat niet alles toe. Ik vraag me af of het de afstand is die ik heb opgebouwd door tango, maar besluit meteen om er niet verder over na te denken en te genieten.
Ik krijg het neusklipje op mijn neus en de eerste drie tikjes op mijn schouder die me waarschuwen dat ik onder water zal gaan. Het is heerlijk. Ik wil onmiddellijk veel langer onder blijven, maar T. laat me weer even op adem komen. Ik denk na, maar wil niet nadenken. Ik ben maar voor 85 % IN het water. Het neusklipje gaat af, iets vroeger dan normaal en ze wiegt me. Ze omarmt me stevig en ontspant me. Het is heerlijk hoe ik haar kan vertrouwen zonder haar eigenlijk goed te kennen.
Als ik mijn voeten op de grond voel en mijn handen op mijn hart weet ik dat de sessie over is. T. en ik praten nog even. Ze zegt dat ze heel hard voelde dat mijn lichaam anders was dan alle vorige keren. Dat ze daarom iets meer watsu heeft gedaan dan healing dance, maar ik vond het helemaal prima. Ik maak onmiddellijk voor mezelf de beslissing dat ik heel snel terug wil komen. Dit is voor mezelf.
Als ik rondkijk zie ik een man zijn vrouw ook een sessie geven in het zwembad. De man leert het pas, hij heeft nog instructiekaartjes langs de rand van het zwembad staan, maar de rust die ze samen uitstralen is heerlijk. Ik wil ook graag een man die watsu en healing dance doet zeg ik tegen mijn zus. Ze zegt dat ik veel wil van een man.
Ik antwoord dat hij maar niet zo lang op zich moet laten wachten. Hoe langer ik wacht, hoe meer ik wil. Met mijn hoofd nog steeds in het water ga ik uiteindelijk toch naar huis, maar wou ik liever nog wat drijven en gewiegd worden. Ik wil proberen om mezelf meer als een rivier te zien. Als water door het leven gaan, ik vind wel een weg.
Ik vond ook de mooie woorden die boven- en onderaan deze post staan. Je moet het je echt eens proberen voor te stellen. Gedragen zijn en onder water zijn, voorbij het oppervlak, waar alleen maar rust en stilte is...
Imagine diving in, past the surface, into the quiet & calming depths below.
Ik die dacht dat ik geen nieuw verhaaltje zou hebben om te schrijven, heb me mispakt. Ik heb er teveel om in een keer te posten. En dat na slechts één weekend!
Maar ik ga voor wat me vandaag het meeste is bijgebleven, of wat met het meest heeft geraakt op een bepaalde manier.
Vandaag was perfect; ik voelde me uitgeslapen, at wafels (!!!) voor ontbijt, dronk rijkelijk koffie, studeerde, maakte goede samenvattingen, genoot van een hete douche en als afsluiter hadden we een etentje voor mijn kleine broer zijn verjaardag. Ik hou van die jongen! Omdat het te laat zou zijn voor hem om nog met de trein naar zijn kot te reizen, hadden we op voorhand afgesproken dat ik hem met de wagen zou brengen, ook al zou dat laat zijn voor mij.
En onderweg had ik een heel leuk en goed gesprek met hem. Tot hij plots zei dat hij me iets 'lastig' moest vertellen. 'Niet schrikken he', zei hij. Ik had nooit kunnen denken wat hij me zou zeggen tot hij zei: T. heeft een relatie met L..
Even verduidelijken: T. is een jongeman die even oud is als mij. We woonden ooit op een boogscheutje van elkaar, zagen elkaar elke dag. We waren verliefd, elk om beurt op elkaar. Werden nooit een koppel. Beiden spijt en opnieuw werden we verliefd op elkaar op verschillende tijdstippen. We zijn beiden koppig, te trots om de ander gelijk te geven als we er zelf van overtuigd zijn. Veel ruzies en bekvechten, maar evenveel mooie momenten later besloot ik geen contact meer met hem te zoeken omdat ik een storende last zou zijn geweest voor zijn toenmalige relatie. Blijkt dus dat die ook op de klippen is gelopen (dat wist ik al veel langer dat het er zou van komen) en dat hij ondertussen zo'n 5 maanden samen is met de zus van het meisje waar m'n broer een crush op heeft. Ik kon mijn oren niet geloven.
Nog steeds kan ik me zijn sms herinneren, die hij me ooit stuurde nadat ik hem een gelukkige verjaardag had gewenst. 'Merci Missy L., ik hoop echt dat ik ooit iemand mag vinden zoals jij.' Wel, hij zal er nog veel mogen verslijten om iemand te vinden zoals mij. Dat zal hij nooit doen, ik ben uniek. Er loopt geen tweede van mij rond. Maar goed. Ik schrok dat ik een rush van emoties voelde die ik niet had verwacht. Onderweg naar huis staat de radio op en hoor ik 'Another love' en 'Let her go'. Met een druk op de knop zet ik de radio uit.
Toen ik gisteren mijn warme chocomelk dronk bij mijn kaarsje, in de stilte, las ik ook in mijn 'DanceJournal'. Ik herlas onderstaan gedicht zeker 7 keer.
'Dance me to you beauty with a burning violin. Dance me through the panic till I'm gathered safely in. Lift me like an olive branch and be my homeward dove. Dance me to the end of love.'
En plots besefte ik dat het niet het plan is om te stoppen met tango. Niet nu. Ik heb mijn les nog niet geleerd. Als ik toch zou stoppen met tango nu, stel ik de 'te leren les' uit en dat wil ik niet. Het is lastig, maar ik dans me er wel doorheen!
Ik heb een handboek. Van mezelf. Vroeger was dat een mooi klein roze boekje dat vol stond met gekke gewoontes van me, mijn lievelingseten, uitstapjes, ... Ik gaf het ooit aan een man - van wie ik dacht dat het de ware was - om er eens in te lezen, maar ik heb het nooit terug gekregen. Heel lang heb ik me daardoor onvolledig gevoeld, omdat dat boekje een deel van mezelf was. Daarna besloot ik dat GEEN enkele man nooit nog een handleiding van me zou krijgen. En als ik er ooit nog eens zou schrijven, zou ze voor altijd van mij blijven. Want we verliezen allemaal de weg wel eens soms, toch?
Nee, ik ben de weg niet kwijt, het is alleen wat mistig! Ik ben moe en heb nood aan wat vakantie. Ook wat mannen betreft denk ik. Zaterdag heb ik 2 tangolessen en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om met K. of C. te dansen. Ik weet niet of ik beter kan thuisblijven, of toch beter kan gaan en hopen dat ik met iemand anders kan dansen. B., de osteopaat misschien?
Ik blader door mijn ochtendpagina-boekje en blijf hangen op de 'How to take care of me'-Pagina. Ik lees alle puntjes door en 'Find stillness, book a watsu & let your hair down' blijven hangen. Maandag heb ik mijn watsu behandeling, het is meer dan een jaar geleden! Ik heb het zo gemist en kijk er naar uit om opnieuw 'geboren' te worden en nieuwe energie op te doen. 'Find stillness' is het werkpunt voor de komende dagen. Vooral ook wat de mannen betreft. Ik laat los. Deze lessen zal ik nog doen en ik besluit daarna wel of ik nog tango wil dansen met K. en/of C. of later opnieuw zal starten bij de beginners met 'MIJN' man.
En nu... tijd voor warme chocomelk, een kaarsje en stilte! <3
Onderstaande tekst kreeg ik van een vriendin. Ik vind hem zo mooi dat ik hem graag met jullie wou delen, en stiekem ook omdat ik hoop dat ik echt op zo iemand verliefd mag worden! <3
"I hope you fall in love
With someone who always texts back and never lets
You fall asleep thinking youre
Unwanted.
I hope you fall in love with someone
Who holds your hand during the scary parts of
Horror movies and burns
Cookies with you when youre
Too busy dancing around the
Kitchen.
I hope you fall in love with
Someone who sees galaxies in your eyes
And hears music in your
Heartbeats.
I hope you fall in love with someone who
Tickles you and makes you smile
On hard days and on easy
Ones.
But beyond all that I hope
You fall in love with someone
Who will never leave you behind
And who will never take you
For granted, someone who
Will stand by you when youre
Right and stand by you
When youre wrong,
Someone who has seen you at your worst
And has loved you
Still.
I hope you fall in love
With someone who
Kisses you in the rain
And hugs you in the cold and
Wouldnt have you any other
Gisteren waren de tangolessen waar ik al de hele week had naar uitgekeken! Ik zou met C. mogen dansen. Dat heb ik op zijn minst 5 keer aan mijn broer verteld op amper 4 uur tijd. 'Ik mag straks met C. dansen!'. Maar eerst met K. natuurlijk. Zoals altijd (behalve die ene keer!) was ik op tijd en piekfijn uitgedost. Rode pencildress, ingevlochten haar, make-up. (Dat doe ik trouwens niet voor de mannen, maar voor mezelf, ik zie er graag op mijn best uit, dat geeft een heel ander gevoel!) De migraine probeerde ik met voldoende pijnstillers en wilskracht te onderdrukken omdat ik C. niet meer zou kunnen bereiken om te zeggen dat ik niet zou komen. Ik zou het jammer gevonden hebben voor hem als hij daar voor niets stond.
K. kwam aan als de les al begonnen was. Ik was teleurgesteld toen hij de zaal kwam binnenwandelen en ik zijn gezicht zag, hij was opnieuw al goed aangeschoten, had net nog gerookt (zo stinken!!) en kwam zo met me dansen. Ik suste mezelf dat het gelukkig enkel was om 'in te dansen' en dat ik m'n frustratie later met C. wel kon wegdansen. Ik danste met K. maar voelde me niet meer dan een pop die gewoon de passen maakte die hij aangaf. Fysiek en/of mentaal had ik me volledig voor hem afgesloten, onze lichamen waren niet langer 1 tijdens de dans. Het viel de lesgever op, want hij kwam er een opmerking over maken. ik voelde mijn ogen regelmatig wegglijden over de schouder van K. naar de deur, om te kijken of C. er al zou zijn. En ik moest denken aan een stukje uit een van mijn favoriete boekjes: 'De kleine prins' waarin een hoofdstukje gaat over vriendschap en het wachten en verlangen naar elkaar.
Intussen ontweek ik elk oogcontact met K.. Zijn gezicht zag er niet uit, hij kon amper zijn (en mijn) evenwicht houden en zijn handen trilden zo hard als een trilplaat. Ik vroeg me heel even af of het enkel alcohol was dat hij had gebruikt?! Hij was opnieuw heel aantastelijk terwijl ik mijn armen stijf hield om hem niet te dicht te laten komen. Toen hij opnieuw een vettige seksistische opmerking maakte wou ik veel liever eens heel hard mijn knie toevallig zo hoog optrekken dat ik zou eindigen in zijn kruis dan nog langer met hem te dansen. Ik deed het niet, omdat het ongepast zou zijn. Juist? K. lijkt geliefd door de lesgevers dus durf ik geen scène of opmerkingen maken. Het schoentje wringt. Heel hard! Ik zou moeten blij zijn dat ik een danspartner 'gekregen heb', maar tegelijk mag hij wel zonder meer aan mijn lijf zitten en zijn wilde fantasieën en seksistische opmerkingen uiten? Dat is wel aanvaardbaar? Het is onzichtbaar, voor iedereen, behalve mij.
Het uurtje is voorbij en K. vraagt of ik meega naar de bar. Ik bedank en ga mijn handen wassen. In de gang spreekt een vrouw me aan. Ze danst nu 10 jaar en heeft zitten kijken naar me zegt ze. Ze complimenteert me met mijn uitstraling, flair, houding én prachtig voetenwerk. 'Je maakt je figuren bijzonder mooi af, je gaat een hele goeie worden.' zei ze. Ik voelde me gevleid en zocht C. in de massa. Hij was er niet. Ik ging zitten, de les begon. Naast me zaten nog een man en een vrouw. Een kwartiertje later, als C. er nog steeds niet was en net toen ik besloten had voor mezelf om naar huis te gaan, vraagt de man naast me of ik het ok vind om met hem te dansen. Dus even later sta ik met B. op de dansvloer. Hij danst goed, is groot, goed gebouwd en knap. Het is een beetje stroef, ik heb moeite om me alweer aan te passen aan een andere man, de figuren die we moeten maken zijn lastig, maar het lukt uiteindelijk wel! Als het tijd is om van partner te wisselen kom ik bij M. terecht. 'Gelukkig', dacht ik. M. danst altijd met me op salons en oefenavonden. We babbelen een beetje en ik vertel dat ik normaal met C. zou dansen, maar dat er misschien een misverstandje was omdat hij er niet was. M. antwoordde onmiddellijk met: 'Oh, typisch C., met al zijn vrouwen zal hij het vast niet meer geweten hebben.'. Ik voelde me nog zo groot (of klein?!) als een mier. Ik heb me blijkbaar vergist. C. is dus ZO iemand.
Ik ben serieus pissed en vraag me af wat ik met de rest van de halfgevorderdenlessen ga doen war ik me net voor ingeschreven heb. Onderweg naar huis probeer ik niet te denken, maar mijn gedachten dwalen de hele tijd af. Ik ben lastig op mezelf. Alweer een man verkeerd ingeschat. Ik vraag me af of ik hem een bericht zou sturen of niet. Om 1u04 licht mijn gsm op. Met een half slaperig oog zei ik dat het C. is. Zonder het bericht te openen lees ik wat hij schreef: "Aie, gemist. Prettig weekend'. Zoveel gentleman of prince charming schiet er dus niet meer van over. Ik voel hoe ik het muurtje rondom mijn hart ophoog met minstens 1 rij stenen. Niet dat ik dat wil of wou, maar het gaat vanzelf, als een soort bescherming.
Tot zover de vlinders en de passie. Ik vraag me af hoe ik volgende week tango moet dansen met misschien twee mannen die ik eigenlijk liever niet meer in de ogen wil kijken...
Héél regelmatig krijg ik te horen dat ik altijd zo positief ben, altijd een glimlach heb tot achter mijn oren en zowat elke dag op zijn minst 1 keer compleet verga ik een slappe lach. Mensen zeggen me dat ik altijd zo enthousiast ben, nooit een uitdaging uit de weg ga, altijd goedgezind ben, ...
Ja. Dat is waar. Ik ben nogal hard van de overtuiging dat je zelf in de hand hebt of je gelukkig bent. Of ik zeg dat dat makkelijk is? Nee! Dat zal ik ook nooit beweren. En ik heb op zijn minst even veel respect voor mensen die depressief zijn, door een moeilijke periode gaan, ... Dat moet iedereen uiteindelijk doen. Iedereen maakt elke dag keuzes. Of moet keuzes maken. En zo vind ik dat je ook kan kiezen om gelukkig te zijn.
Stiekem moet ik lachen met mensen die het leven voor zichzelf ZO zwaar maken door te tobben en piekeren, en door van een mug een olifant te maken. Door de wereld te willen verbeteren, maar niet naar zichzelf te willen kijken, door de schuld ALTIJD bij een ander te willen vinden, door excuses te zoeken in plaats van een mogelijke weg, ... De lijst is eindeloos. Ik vind het zo ongelooflijk jammer dat mensen dit doen. Het is pure zelfdestructie. Echt waar. Het is zelfs vreselijk om te zien soms. Vaak blijven mensen hier ook in 'hangen' omdat het een soort van veilig gevoel geeft, denken ze. Of ze gebruiken het als excuus, als levenslang stokpaardje achter de deur om zich te verantwoorden als iets niet gaat zoals het hoort.
Nogmaals; ik zeg niet dat het makkelijk is, ik heb zelf al genoeg te verwerken gekregen om dat te willen beweren. Maar ik wil wel graag beamen dat het kan! Elke dag heb je de keuze of je gelukkig wil zijn of niet. Zelfs al heb je zorgen. Je kan nog steeds proberen in het nu te leven door bijvoorbeeld 5 minuten te genieten van een lekkere tas koffie of thee. Gewoon in dit moment. Zonder zorgen. Enkel jij en je tasje koffie of thee. Dat is perfect. En zo'n momenten zouden we elke dag meer voor onszelf moeten inplannen. Want net die maken het verschil! Als ik dit aan mensen zeg krijg ik vaak het antwoord: 'Ja, ik heb daar geen tijd voor hoor.'. FOUT ANTWOORD! Natuurlijk heb je tijd! Soms moet je tijd verliezen om daarna tijd te winnen. En waarom, in Godsnaam, zou je alleen maar tijd besteden aan soms banale dingen en anderen zonder 5 minuutjes in 24 uur aan jezelf te willen besteden? Heb je zo weinig zelfwaardering dat je jezelf dat niet wil gunnen?
Ik vind het vreselijk om te zien hoe mensen een verslaving hebben en familie dan zegt: 'Ja, maar hij heeft toch een moeilijk jaar achter de rug.' Echt, dat maakt me opstandig. Ik heb ook moeilijke jaren gehad, maar gevochten als een leeuw. Dat niet iedereen zijn draagkracht even groot is kan ik begrijpen. Maar toch blijf ik er rotsvast van overtuigd dat je ALTIJD ZELF KIEST! Er is hulp. Het begint met de intentie om *iets* te willen doen voor jezelf. Zelfs als je helemaal geen idee hebt hoe je er moet aan beginnen zijn er boeken, coaches en therapeuten om je verder op weg te helpen.
Je slaagkans hangt voor 97% af van je wilskracht! Dat is bijzonder veel, dus waarom zou je het geen kans geven?
"Hey, merci voor 't compliment. Ik dans in elk geval ook de volgende reeksen, dus ben beschikbaar. Lijkt me wel een aanrader om ook 'ns buiten les te dansen. Groeten, C."
Nog steeds geen reactie van C. en ik neem het persoonlijk op. Héél persoonlijk. Hij heeft het zelfs niet open gedaan. Ik stel me voor dat hij dacht: 'Oh, weer een bericht van L. Ik lees het zelfs niet.'. Zeer goed voor het zelfvertrouwen. NOT!
Anyway. Ik besluit toch naar de oefenavond te gaan op vrijdag én de les op zaterdag. (Dat zeg ik nu met een heel groot hart, vrijdag zal het wellicht wat minder zijn, zaterdag nog véél minder.)
En intussen heb ik buikdansplannen gemaakt! Leuke! En veel! :) Dat was het leuke dat ik vandaag gedaan heb, tussen het checken of hij toevallig mijn bericht al zou gelezen hebben...
Nadat ik zondagochtend een mailtje had gestuurd naar de tangoschool om te vragen of ik de halfgevorderdenles ook kon meevolgen, kreeg ik deze voormiddag een antwoord terug.
Beste L,
Heb je een danspartner ?
Met vriendelijke groeten
Was het dan niet duidelijk dat ik met C. wil dansen? Natuurlijk heb ik geen partner! *Zucht* Ik kan het vragen aan C. maar dan vind ik mezelf wat opdringerig misschien. Ik weet tenslotte niet of hij ook graag met mij wil dansen. Ik wil C. een bericht sturen. Toch niet. Misschien moet ik wel sturen, wie niet waagt, niet wint. Ik durf niet. Nee, ik doe het niet.
Tijdens de les wijken mijn gedachten regelmatig af naar Neverland, bij C.. Tijdens de pauze lunch ik met twee vrouwelijke klasgenotes. Ze moedigen me aan om een bericht te sturen naar C.. Ik zeg dat ik niet durf. Ze zeggen dat ik het toch moet doen. Ik giechel. Ik wil het wel, maar durf nog steeds niet. De klasgenotes helpen me bij het formuleren van een berichtje. Intussen is de Nederlandse vriendin online en leg ik haar het probleem uit. Ze schrijft enkel: 'Nou, tijd voor een mail naar C.'. Dus dit was het eerste berichtje dat we samen formuleerden, zeer zorgvuldig trouwens!
Dag C., Ik zou graag de halfgevorderdenles ook volgen, maar heb uiteraard een danspartner nodig. Kan of wil jij dat misschien zijn? Groetjes, L.
De klasgenotes besluiten dat ik die 'kan' er niet mag inlaten. Dus we beginnen opnieuw. En discusciëren zeer uitgebreid over welke woorden ik precies moet gebruiken.
Dag C., Ik zou graag de halfgevorderdenles ook volgen, maar heb uiteraard een danspartner nodig. Omdat het zo fijn is met jou te dansen zou ik het appreciëren mocht jij mijn danspartner worden. Groetjes, L.
Ik huiver bij de gedachte dat ik het bericht moet verzenden. De klasgenotes en Nederlandse vriendin keuren het bericht goed. Ik durf niet kijken wanneer ik op 'Verzenden' druk, maar doe het toch. Om 13.05 uur. Sindsdien heb ik elk vrij moment gekeken, maar het berichtje staat nog niet als 'Gelezen'. Hij kan aan het werk zijn, of zijn telefoon niet bij hebben, ...
Al zeker 50 keer heb ik mijn bericht naar hem opnieuw gelezen en wou stiekem dat ik het ongedaan kon maken. Misschien vind ik het toch te opdringerig? Maar het is verzonden, dus dat gaat nu niet meer. Wat ik nu moet doen is wachten (mijn God, dat is moeilijk!!!) op wat hij zal antwoorden. Als hij al zal antwoorden uiteindelijk.
Om mijn hoofd (en hart!!) wat rust te gunnen leg ik mijn gsm, gesloten, opzij en besluit van een tasje koffie te genieten. Het geluid van mijn telefoon staat echter wel op maximum, net als dat van mijn tablet en ook dat van mijn computer moet ik toegeven. STEL dat hij zou antwoorden, dan hoor ik de *pling* meteen. Of ik het daarna durf lezen is een andere vraag...
Maar dus: To be continued! Ook al zou hij niet antwoorden, of al zou het antwoord negatief zijn. (Dan wil ik mezelf wel de rest van de komende week in een warm deken wikkelen, met een doos Kleenexjes bij de hand, en dan wil ik misschien ook niet naar de oefenavond op vrijdag. En niet naar de tangoles op zaterdag. En niet naar de Milongastage op zondag.)
Vriendin G. leent me de DVD 'Finding Neverland'. Ze waarschuwt me en zegt dat ik best een paar zakdoeken klaar kan houden. Vanwege de stage en wisselende uren kan ik de DVD niet in een keer uitkijken, maar ik doe het in 4 keer. En huil. Uiteraard. De film is prachtig. Het verhaal is een goed blijven hangen.
De pianomuziek staat regelmatig op en ik hoor de kleine Peter zeggen: 'I see her', in zijn Neverland.
Everything you can imagine is real. Ik geloof dat ik sinds 4 oktober zelf ook nogal veel in mijn eigen Neverland ben. Samen met C.. Sinds we samen hebben gedanst zit hij in mijn hoofd. De hele dag! En dat merk ik aan de glimlach die niet weg te krijgen is van mijn gezicht. In mijn hoofd dansen we elke dag. Eigenlijk weet ik helemaal niet veel over hem, alleen dat ik het fijn vind om met hem te dansen, dat ik hem knap vind, en dat het leuk is stil te zijn terwijl we ik me laat leiden door hem, onze ogen sluiten en afdwalen naar Neverland.
Als mensen me naar C. vragen, vragen ze of hij vrijgezel is, of hij toch zeker op vrouwen valt, of hij mij ook leuk zou vinden, hoe oud hij is (dat wil ik zelf ook wel weten!), hoe hij in het 'echt' is, wat hij precies doet in het dagelijkse leven, waar hij woont, ... En eerlijk, ik kan er echt geen antwoord op geven. Want veel woorden hebben we nog niet gezegd. En toch voelt het als thuiskomen eens onze handen elkaar vasthouden en onze armen om elkaar heen slaan. Het lijkt alsof ik mijn hele leven lang al met hem dans, dat ik hem blindelings kan vertrouwen. Dat kan ik trouwens. Ik mag mijn ogen sluiten en zeker zijn dat alles goed gaat. Het lijkt of ik hem 'ken'.
Maar tegelijk voel ik me ook elke keer schuldig als ik aan hem denk. Want ik weet helemaal niet of hij misschien al geen vriendin heeft. En of hij even graag met mij danst als ik met hem, of hij hetzelfde zou voelen als mij... Al hoop ik het stiekem nog steeds wel!
