En nu... zijn eega vertrekt morgen naar hun huis in Spanje, met een groep vriendinnen. Hij vliegt volgende week woensdag op. Dus: een potentieel van 5 nachten waarin hij alleen slaapt. Toen hij het net wist, was hij heel beslist: je zegt dat je vroeger naar A'dam vertrekt, en komt 2 nachten bij mij. Dàt is al van de baan. Te bang. Te bang voor de buren. Te bang dat één van zijn kids last minute beslist om de nacht bij hem door te brengen. Te bang voor alles. 

Toch weet ik nu al dat hij de vraag zal stellen... of ik een nacht kan blijven. Het antwoord zal neen zijn. Ik kàn niet gewoon last-minute excuses blijven verzinnen om een nacht weg te zijn. En bovendien wil ik zijn stress niet meer dragen... zijn schuldgevoel... zijn angst. Dus is er donderdagavond... misschien. Op voorwaarde dat de kids hem niet uitnodigen. Met "vanaf 22h" moet hij niet aankomen... ik heb op papier een vergadering waarvoor ik om 19h de deur uit moet zijn. No way dat ik braafjes 3 h ga zitten wachten op mijn bureau. Dan annuleer ik die vergadering wel. 

Ik weet dat hij me steeds liever ziet. Op zijn manier. De seksuele manier. Verslingerd. En manque wanneer het te lang geleden is dat we vreeën. Grote woorden. Zelf stel ik me neutraler op. ik stuur al lang geen "bonne nuit " meer, en verwacht er geen terug. Hij is er wanneer het hém uitkomt. En het komt hem uit wanneer ik vrolijk ben... niet zoals nu: overwerkt, gestressed, wanhopig om het einde van de week te halen. Dan hoor ik hem letterlijk niét meer van heel de dag. Geen enkel woordje van aanmoediging, van steun, van begrip. Gewoon... stilte. En dan zou ik morgenavond hem vrolijk moeten ontvangen, na mijn werk? Terwijl ik maar één goesting heb: naar huis komen, een glas drinken, en de avond huilend doorbrengen voor een stomme netflix serie. Toch zal het zo gebeuren... ik ga me niet forceren. Hij koos voor stilte vandaag, ik morgen. 

Ik tel af.... nog 6 nachten slapen, en ik ben weg. Zonder illusies: hij rijdt niet meer tot Amsterdam... krijgt hij niet meer verkocht. En eerlijk? Wil ik ook niet. Vanaf maandag is het 10 dagen contactloos. Ik ga zijn laatste dagen thuis niét voor mijn pc doorbrengen in Amsterdam, om met hem te chatten. Daarna hoor ik 'm toch een week niet meer. Rust... 

Ik wéét dat ik in het weekend weinig moet verwachten. Dus ik plande mijn zaterdag vol, tot 18h. En dan stelt hij toch rond de middag de klassieke vraag "wat is je programma vandaag en morgen?". Kort telefoontje waarin ik uitleg dat ik vanavond, zaterdag, zelfs helemaal alleen thuis ben. Wederhelft op weekend voor het werk, kids allemaal naar een feestje. En dus zegt hij "ok, ik laat je nog iets weten". 

Ligt het dan aan mij dat ik veronderstel dat hij mogelijk alleen is vanavond (op zaterdag gaat hij nooit naar zijn vriend, dus dàt excuus is er al niet)?  Dat hij, mits zijn kids niet langskomen, mogelijk dus vrij is vanavond? 

Maar intussen is het bijna 20h, en ik heb zelfs geen berichtje meer gekregen sinds die 2 minuutjes aan de lijn.  Ik zal het dus wel verkeerd begrepen hebben...weeral.

Het ergste vind ik niet dat ik hem niet hoor. Het ergste vind ik ook niet dat ik het weer verkeerd begreep. Het ergste vind ik mijn gevoel van opluchting dat ik géén berichtje kreeg, of telefoontje, waarin hij bevestigt vrij te zijn. Waarin hij bevestigt dat we samen weg kunnen. Ik keek uit naar een avond alleen thuis, een pizza in de oven, een glaasje wijn, stilte. En vooral géén conflict. Niet met mijn tieners. Niet met mijn wederhelft. En niet met Neil. 

Dus zit ik in kamerjas voor mijn pc. Met betreffende pizza gezellig naast me. En het glaasje wijn. Geen geluid, behalve af en toe een auto die voorbij rijdt. Mijn vingers op het klavier. En de volledige keuze wat ik de rest van de avond doe. En da's met evenveel plezier iets kijken op netflix, of een machine was ophangen. Of iets opruimen. Het doet er niet. Ik kan kiezen. Zonder enige inmenging van wie dan ook. 

En eerlijk? Meer moet dat niét zijn vanavond. Een avond rust... daar kan zelfs een avond met Neil niet meer tegen op. En dàt is eigenlijk het ergste gevoel...

Het gaf nog een beetje frictie, want blijkbaar had IK verkeerd begrepen dat hij op woensdag vertrok en niet op dinsdag. Gevolg: ik had mijn dinsdag volgepland, om er niet aan te moeten denken. En mijn maandagavond vrij gehouden... Neil vond het maar niets, mijn vergissing... al had hij, toen puntje bij paaltje kwam, een hele drukke dinsdag (zelfs te druk om me voor 10.30h een goedemorgen te wensen, of me te bellen tussen de middag). Zo druk, maar toch liet hij weten dat hij om 15h op een terrasje zat, via location. Zo druk dat hij me ongevraagd belde, ondanks mijn verwittiging dat ik niét meer bereikbaar zou zijn vanaf 13h, toen ik in de auto zat met mijn gezin, op weg naar familie (en ook dààr informeerde ik hem op voorhand over). 

Dus da's les 1: me niet meer moe maken om de dag voor zijn vakantie vrij te houden, want hij heeft het toch te druk voor mij.

En bovendien weet ik héél zeker dat hij me 12 april als vertrekdatum gaf. Maar ok, IK had het weer verkeerd begrepen... ik discussieer al lang niet meer.

Het meest beangstigende is dat het ook voor mij voelt als vakantie. Ik krijg de obligate "bonjour" (die ik ook stuur), en verder... weinig. Het vreemde is dat hij, als ik rond 13-14h een "hallo" stuur, dit wel altijd binnen het uur leest. Maar zelf iets sturen? Nope. Enkel vandaag... dat hij me mist, ondanks het feit dat hij zijn familie terug ziet. 

En ik? Ik besefte dat ik hem niet mis. Niét dat ik hem zou willen missen... maar eerder hetzelfde gevoel dat ik hier thuis heb, als mijn eigen wederhelft op vakantie vertrekt. Blij met de rust (ook hier botsen we al eens, maar hier thuis wordt alles in alle rust uitgepraat, en gaat het nooit om hetzelfde soort misverstanden... gewoon 2 alfa-persoonlijkheden met een sterke mening, en dus moet er vaak een compromis gevonden worden). Genieten van zijn afwezigheid, in de wetenschap dat die tijdelijk is. Maar die tijdelijk mag duren... een week,  2 weken. Geen probleem. Zolang hij maar terug thuis komt. Datzelfde gevoel heb ik deze keer, voor het eerst, bij Neil. Ik mis hem niet. Ik geniet van de rust, het conflictloze leven, geen misverstanden, geen spanningen. En nét zoals hier thuis mag het blijven duren... zolang hij maar "ooit" terug komt. 

Die week zal te snel voorbij zijn gegaan. En ik besef dat ik, ergens binnenin, reken. Eind mei ben ik een week weg, en ga ik mijn GSM gewoon weinig trachten te gebruiken. Niét in mijn hotel blijven zitten om te chatten of te praten, maar gewoon de stad in. Het feit dat een fijne collega er ook zal zijn, om me "zijn A'dam" te tonen, zal helpen, want dan kàn ik geen uren zitten praten met Neil. En mijn zoons komen de tweede helft van de week. 

Dan een maandje, en wij vertrekken op vakantie. 2 weken familie-gebeuren, en ik ga me niét in alle bochten wringen om Neil te spreken. En amper thuis, vertrekt hij voor 3 à 4 weken. Ook rust. Dubbele rust want wederhelft moet die 4 weken werken (en da's deels met overnachting van maandag tot vrijdag ter plaatse). 

Neil maakt deel uit van mijn leven, en dat aanvaard ik intussen. Bijna 6 jaar... je gooit het niet zo maar weg, ook al is het niet allemaal rozegeur en maneschijn. Maar ik relativeer het wél allemaal, deze keer meer dan ooit. Reeds 6 dagen zonder zijn stem te horen, zonder 1 foto of filmpje, met 3-4 zinnen per dag. En ik mis het gewoon niet... 

Ik ben 12 dagen alleen thuis. En ja, hij doet zijn best. Zijn best om eens weg te zijn 's avonds. Om samen even weg te zijn. Maar... hij heeft nog altijd niet begrepen dat ook IK moet plannen. 

dus krijg ik vandaag  een uitnodiging om hem te vergezellen. Na de mis. In BXL centrum. 

Toeval wil dat ik een migraine aanval heb. Jaren geleden dat deze zo ernstig was. Visuele aura's Misselijkheid. Hij heeft het niet door, ondanks mijn duidelijke uitleg Ik ging naar buiten, om hem het uit te leggen. En desondanks...  complete stilte. 

wat moet ik nu denken? Dat het hem compleet niets doet, hoe ik me voel? Dat hij naar huis reed , zonder nieuws van mij (wat niét het geval was, want ik liet hem weten  dat ik compleet misselijk was)? oh, maar wacht even... hij bokt nooit. Never ever... right! 

Niets. Stilte. Niets. Mijn gevoel? Go fuck yourself!  

mijn leven gaat verder... ik besef dat het me nu niet kan schelen... of toch niet zo veel als ooit 

. 

Ik had zo uitgekeken naar die 5 dagen samen. Maar op dag 3 begon ik af te tellen naar ons vertrek. Terug mezelf mogen zijn, en niet wie hij wil dat ik ben. 

Intussen zijn we al een maand verder. En het gevoel blijft. Afstand. Ik zie hem graag. Ik houd van hem.. op de goede momenten. Maar op de slechte momenten tel ik af tot hij vertrekt. Dàt is geen liefde, in mijn ogen. Dat is een verhouding. Een minnaar. Niét de man waar ik mijn leven mee deel. Een man die zegt zelfstandig te zijn, géén vrouw die hem dicteert. Maar tezelfdertijd springt voor eega en dochter (en da's letterlijk te nemen).

Neil onthoudt enkel de mooie momenten, zegt hij zelf. Dus die 5 dagen, voor hem zijn ze vol geluk, zaligheid. Dat hij me uitschold omdat ik in zijn ogen hem verkeerd de weg toonde, is hij vergeten. Dat hij me afstootte toen we in een pub waren en ik danste, hem trachtte te betrekken maar plots te horen kreeg "blijf van mijn lijf, er zijn hier kinderen", dàt is hij vergeten. Hij onthoudt hoe ik me amuseerde (klopt). Hoe ik danste (klopt). Hoe ik genoot van het moment, de muziek, het contact met vreemden die je nooit meer zal terugzien. 

Gisteren gingen we samen iets eten. En hij kwam terug op die avond, in die pub. Wat hij wekenlang niet kon toegeven, kwam er uit. "ik heb spijt dat ik je toen afstootte. Jij amuseerde je, en deed niets mis. Maar ik maakte die opmerking waardoor jij afstand nam. ik was fout". 

Misschien komen we er ooit wel uit. Misschien slagen we er ooit in om een evenwichtige, gelijkwaardige relatie uit te bouwen. Ik betwijfel het, maar ik blijf het hopen. Omdat ik hem, ondanks alles, écht wel graag zie. Omdat er ergens, diep in mij, ook dat gevoel is van "what if....". Ons leven is wat het is, en ik ga géén Calimero-gevoel herhalen, leven in een "wat als". Maar helemaal weg gaat het nooit. What if... 

Gisteren kreeg ik de volle laag. IK had jou doen liegen tegen je dochter, over het feit dat ik jou als eerste gebeld had om jou en je echtgenote een booster-vaccinatie voor te stellen. Mijn "houd je altijd het dichtst bij de waarheid" maakte dat ik eerlijk tegen je dochter zei dat ik jou eerst belde (why not? voor zo ver ik wist was jij samen thuis met je eega, en we wisselden ooit gsm-nummers uit waar zij bij stond), en toen, nadat je zei dat je eega bij je dochter was, je dochter om te vragen of haar moeder ook een vaccin wilde. Maar neen... jij moest zo nodig "bedenken" dat ik éérst je dochter moest bellen, om dàn te vragen of haar ouders interesse hadden in een vaccin, zodat je dochter jullie nog moest contacteren. Waarom die hele constructie als iedereen wéét dat ik je nummer ook heb??? Jij antwoordde stomweg aan je dochter dat je mij niet had gesproken... Jouw fout, niét de mijne. Maar ik kreeg de wind van voren, werd uitgescholden aan de lijn, 3 telefoontjes achter elkaar.

Toen je aankwam, was je bedaard... zei steeds "sorry". Alsof ik gewoon moest vergeten hoe je had zitten brullen aan de lijn. Hoe je me had uitgescholden "JIJ hebt mij doen liegen". Neen lief, dàt deed je helemaal zelf. In jouw paranoia. Ik kan het niet zomaar vergeven en vergeten... dat vraagt tijd. 

Hoe dan ook, jij vertrok, en ik bleef nog een hele tijd babbelen met je echtgenote. Met haar grote blauwe ogen. Zo dankbaar voor jullie vaccinatie, 2 weken voor jullie eigen afspraak... En dan nog in een regio die niet die van jullie is. Enig idee hoé hard ik hierover heb moeten onderhandelen??? Zij was dankbaar. Jij? Ik kreeg "sorry". "Vergeef me". Maar ook "JIJ deed me liegen"... zelfs toen je kalm was, begon je ons gesprek zo... 

Later die avond stuurde je me "morgen gaan we naar Parijs". Alsof het me iets kan schelen... zondag zie ik je toch zelden, en bovendien... ik zorg dat ik shiften heb in het vaccinatiecentrum. Blokkeer mezelf tegen de vraag om elkaar te zien (en zit ginder graag). Maar het schiet me verkeerd. Amper 48 uur eerder weiger je me een wandeling door A'dam in mei. Ondanks het feit dat je alleen thuis zal zijn mijn eerste dagen (eega gaat een week voor jou naar jullie huis in Spanje, met haar vriendinnen), wil je wél in A'dam komen slapen, maar "niet door een vuile vieze stinkende stad" lopen. Je zegt grote steden te haten... Parijs, Rome, A'dam... 

En dan zeg je dat je naar Parijs gaat voor een dag? 

Tegen wie lieg je nu eigenlijk? Tegen mij, over je afkeer van steden? Tegen haar, over je afkeer van steden? Maar jij liegt niet tegen je gezin, zeg je steeds opnieuw...vandaar je woede gisterenmiddag. Als je niét liegt tegen hen, dan heb je hen gezegd dat je het haat om in een grootstad te zijn? Waarom stap je voor hen dan over je afkeer heen, en niet voor mij? Of lieg je tegen mij, over je afkeer van grootsteden?

Tegen wie lieg je nu eigenlijk écht? Want érgens zit er in dit verhaal een leugen... tegen mij. Of tegen hen. Of -zoals je steeds zegt- "ik lieg niet, ik ontwijk". Je zegt niets, zodat je niet moet liegen. Maar dan blijft de vraag: waarom doe je voor hén/hààr wél de moeite om je gevoel te verstoppen, en niét voor mij? Waarom ontzeg je mij de kans om je "mijn A'dam" te tonen (niét de Dam, niet de winkelstraten, maar de mooie stukken park, de (hopelijk in mei) clubs met jazz... )? 

Ik beloofde je kalmte. Ik beloofde je perfectie. Ik beloofde je rust. Ik houd me eraan.

Maar je kan me niét weigeren om vragen te stellen. Tot je mijn 3 vragen beantwoordt, wil ik je niet spreken of horen. Heel eenvoudig. 3 vragen, 3 antwoorden.

Liefste. Chéri.