Hieronder staan foto's van onze Bâtisse. De traktor is van de buren...spijtig!
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
La Bâtisse du Délice
Chambres et table d'hôtes
29-08-2010
Bru
Het is
alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens iets op de blog schreef. Niet
moeilijk overigens, het is hier ontzettend druk geweest en van dit voorbije
weekje rust maakten we handig gebruik om onze achterstand in te halen. Ik
bewerkte alle fotos van het fête du terroir en Leen deed de nodige strijk,
was, plas en kuis, dit alles tussen het experimenteren in de keuken door...
Waar waren
we gebleven? O ja, Frank en Monique voor één keer ga ik wel over onze gasten
praten, omdat het vrienden zijn troonden me mee naar het spiksplinternieuwe
restaurant van Wout Bru in Eygalières. Frank moest daar een aantal fotos maken
van verschillende gerechten met kaviaar en een paar portretten van de chef
himself. Zo gezegd zo gedaan. Leen wou absoluut dat ik meeging, omdat zij, haar
papa, Frank en Monique mij absoluut terug aan het fotograferen willen krijgen.
Wij dus eerst naar Saint-Rémy de Provence, een stadje, waar ik als 19-jarige
snaak eens met vakantie ging met een schoolkameraad en twee schoolvriendinnen.
De verrassing was groot toen ik zag dat het ooit zo rustige stadje nu
uitgegroeid is tot een mondaine stad met rijke toeristen, sjieke autos en een
drukte van jewelste. Nadat we ons verlekkerden op een overigens goed pizzaatje,
trok Monique de stad in en reden wij door naar de splinternieuwe stek van Wout
Bru. Frank dacht dat het restaurant op dinsdagmiddag niet open was, maar hij
kwam bedrogen uit. Sluitingsdag is maandag en de rest van de week is het
restaurant open. We kwamen dus toe op het verkeerde moment, maar geen nood, we
mochten wachten aan de bar van het poepsjieke zwembad... We nuttigden daar twee
drankjes, praatten over voornamelijk fotografie en gastronomie en vergaapten
ons aan een koppeltje logees (je kan nu ook logeren in Maison Bru)...
Rond
halfvier werden we verzocht naar de bar te gaan, waar we opgewacht werden door
Wout Bru in persoon. Een zeer spontane, bijzonder sympathieke en zeer
meewerkende man die alles al had klaargezet, zodat Frank vlot kon werken. Zijn
chef de cuisine kwam mee een oogje in het zeil houden en paste sommige schotels
nog op het laatste moment aan, om toch maar een mooie foto te bekomen. Een zeer
fijne samenwerking. Ik gaf mijn ogen en oren de kost en leerde weer enorm veel
bij.
Naderhand
gingen we nog in de tuin voor de portretten van Wout. Opnieuw alle medewerking
gekregen. Achteraf vroeg hij ons of we s avonds bleven eten. Tot mijn grote
verbazing beaamde Frank dit door te zeggen dat hij gereserveerd had. Ik
verwittigde meteen Leen, die prompt op internet naar het menu ging kijken. Mijn
portefeuille begon te klapperen in mijn achterzak, zo ongerust was hij over de
voorziene uitgave... Frank stelde mij gerust, althans dat probeerde hij.
Nadat we
Monique opgepikt hadden in Saint-Rémy de Provence gingen we terug naar het
restaurant. We namen het aperitief met geassorteerde hapjes in de zeteltjes van
de bar, werden nadien verzocht aan tafel te gaan, waar men ons vertelde dat de
chef een verrassingsmenu voorzien had voor ons. Toen begon de verwennerij.
Eerst een amuse, dan vijf voorgerechten, een hoofdschotel, kaas (een hele kar
vol), dessert en koffie met friandises. Dit alles met aangepaste wijnen... Het
was heel lekker. Toen we de rekening vroegen, vertelde men ons, dat de chef ons
dit alles aangeboden had... Het had plots dubbel zo lekker gesmaakt... Eten in
een tweesterrenrestaurant, het doet iets met een mens...
Inmiddels
is het hier in de lucht een enorme drukte. De Firecats * (vliegtuigen die
bosbranden opsporen) cirkelen boven onze hoofden. Er waren al een paar
bosbrandjes in de buurt, dus ook de Canadairs ** (blusvliegtuigen die het water
in de middellandse zee opscheppen) vliegen af en aan. Het brandalarm blijft
duren tot oktober...
DeConair
Firecatis een
totaal herziene en inwendig verbouwde marineGrumman Trackerdie door deCanadesefirmaConairwerd
aangepast voor brandbestrijding. Hiervoor werd in de ruimte die bij de
marineversie in beslag werd genomen doortorpedos enapparatuurvooronderzeebootdetectieeentankaangebracht
die bluswater of brandvertragende chemicaliën bevat.Met twee vrij hoog
geplaatstemotorenis hettoestelgeschikt om
vanaf korte onverharde banen te opereren. Ook zijn geschiktheid om langdurig in
de lucht te blijven en zijn handelbaarheid onder lage snelheden maken het geschikt voor het bestrijden vanbosbranden.In tegenstelling tot andere toestellen als deCanadair CL-215ofCanadair CL-415kan dit toestel alleen vanaf het land opereren; het dient dus na iedere
blussing terug te keren naar zijnhydrant(aftappunt) om van een nieuwe voorraad blusmiddel te
worden voorzien.
** DeCanadair CL-215was het eerste model
van een serie in Canada gebouwde brandbestrijdingsvliegtuigen. Het door de
firma Canadair (laterBombardier) gebouwde
toestel is een amfibie en dus geschikt voor zowel op het land als in het water.Hij is voorzien van twee hoog geplaatste motoren die
zijn gemonteerd in een boven de romp geplaatste dikke vleugel. Hierdoor is het
toestel niet alleen geschikt om vanaf korte onverharde banen te opereren, maar
is het ook geschikt om langdurig in de lucht te blijven. Ook is het met lage
snelheid goed wendbaar; deze eigenschappen maken het zeer geschikt voor het
bestrijden van bosbranden. Het toestel gebruikt (stuw)meren, rivieren en de zee
om zijn tanks te vullen. Het water kan eventueel met vuurbestrijdende of
vuurvertragende chemicaliën worden aangevuld; zo kan het toestel zowel voor
directe brandbestrijding als voor brandpreventie worden ingezet. De CL-215 vult
zijn laadruim van 5450 kg tijdens een scheervlucht over het water bij; dit hele
proces (aanvliegen-bijladen-opstijgen) neemt nog geen 30 seconden in beslag. Er
zijn gegevens bekend waarbij de toestellen tijdens bosbranden (met een
onbeperkte zeewatervoorraad in de nabijheid) 125 waterladingen in 12 uur tijd
op het vuur lieten vallen.
In de periode van 1969 1990
werden 125 van deze toestellen gebouwd. Het werd opgevolgd door deCanadair CL-415.
P.S.: nog wat fotootjes van ons fête du terroir - nu ze toch afgewerkt zijn...
Een bezoek aan de legendarische Bebelle in de hallen van Narbonne is altijd een feest! Une visite au bistrot de Bebelle aux Halles de Narbonne: toujours la fête...
Ach, ik kan
niet blijven wachten op de afwerking van de fotos die ik maakte bij Bebelle.
Het wil maar niet lukken. Mijn computer is duidelijk te traag en kan de
bewerking van de fotos niet meer aan. Het duurt allemaal te lang en ik verlies
er mijn geduld bij.
We gingen
dus nogmaals eten bij Bebelle, niet moeilijk want het is er niet duur en
bijzonder lekker en sfeervol. Ik ben er inmiddels behoorlijk gekend. Het
verhaal van de steak die op mijn hoofd viel gaat rond als een lopend vuurtje.
Allemaal heel tof natuurlijk.
Ondertussen
had hier ook het fête du terroir plaats. Ik was van dienst om fotos te maken
(ook die moet ik nog bewerken) dus heb ik alles goed gezien en beleefd. Er was
beduidend minder volk dan vorig jaar. Vermoedelijk omdat de vide grenier s
zondags en dus niet samen met het fête du terroir georganiseerd werd. De sfeer
was dus ook beduidend minder goed. Gelukkig werden we in de vooravond
uitgenodigd door Christiane en Bernard goede vrienden van Willy en Pierre
voor het aperitief. Nadien gingen we naar de repas, die anders dan vorig jaar
plaatshad in het gemeentelijke parkje. Best gezellig, dat wel.
Later
gingen we nog met Brigitte en Patrick naar Ouveillan. Daar organiseren ze elk
jaar in de zomer een repas met nadien een voorstelling. Locatie is een
Cisterciënzerhoeve middenin de wijngaarden, prachtig. De voorstelling zelf was
subliem. Gedurende twee uur schaterden we het uit. Prachtig. Eén enkele acteur
kroop in de huid van de verschillende personnages uit een dorpsverhaal. Dat
gecombineerd met het sappige dialect was goed voor een schitterende
voorstelling.
De voorbije
periode hebben we een fantastische ontdekking gedaan. Dankzij Brigitte en
Patrick trouwens. Ze nodigden ons uit voor een etentje in les Halles de
Narbonne (de overdekte en bijzonder mooie en sfeervolle markthallen), meer
precies bij Bebelle. Bebelle wordt uitgebaat door Gilles Belzons, een voormalig
rugbyspeler (ondermeer bij de club van Narbonne), zijn zus, een vriendin en nog
een werknemer. Bebelle heeft geen stockprobleem. Tegenover zijn restaurant is
een beenhouwer die voorziet in het rundsvlees. Schuin tegenover het kraam
want veel meer dan een kraam met een heel lange toog is het niet is nog een
paardenbeenhouwer. Je bestelt er je maal en Gilles roept zijn bestelling door
naar de beenhouwers. Voor de beenhouwer tegenover hem rekent hij op de kracht
van zijn eigen stem, maar voor de paardenbeenhouwer neemt hij er een megafoon
bij... De beenhouwers gooien het vlees ingepakt weliswaar naar Gilles, die
het met zijn grote rugbypollen probleemloos uit de lucht grijpt. Behalve die
ene keer, toen de paardenbeenhouwer een beetje verkeerd gooide en de steak
pardoes op mijn hoofd viel... Hilariteit alom en mijn naam gemaakt bij Bebelle.
Enfin, bovenop de goede sfeer is het er ook nog lekker, niet duur en bijzonder
copieus. Een aanrader...
Gisteren
was het alweer feest. Ann verjaarde (50) en Gust organiseerde een feest bij La
Selette. Bijzonder lekker gegeten. Kris en Katrien zetten alweer hun beste
culinaire beentje voor. Een fijne avond in zeer goed gezelschap. Vanmorgen
krabbelden we uit ons bed, maar we hadden het er voor over...
Aan de
vooravond van le Quatorze Juillet kruip ik nog eens in de pen. Vanavond gaan
we naar het etentje ter gelegenheid van de Franse feestdag en onze gasten
begeleiden ons. Zoals gewoonlijk heeft alles plaats op Place de la Bacaune. Op
het menu: meloen met muscat, paella, kaas, dessert en koffie. Nadien bal en
vuurwerk. Terwijl ik dit schrijf, zie ik de mensen van het feestcomité slepen
met enorme bussen drank. Het belooft een lange en sterk bevloeide zomeravond te
worden.
De voorbije
week kabbelde rustig voorbij. Brigitte en Patrick zijn toegekomen in het dorp
en kwamen al een paar keer langs. Wij gingen, op één van onze vrije avonden bij
hen langs voor een barbecue. Inmiddels zijn ook Willy en Pierre toegekomen. Ze
hadden beloofd voor de Franse nationale feestdag neer te strijken en ze hielden
belofte. Ze kwamen deze voormiddag al langs. Vanavond zien we mekaar weer.
Hugo loopt
nog altijd met een lampenkapje rond, maar gisteren werd hij gelukkig al bevrijd
van zijn draadjes. Morgen of ten laatste overmorgen mag ook het kapje er af...
Tony is net
de deur uit. Hij kwam 20 van mijn beste fotos halen. Op 31 juli heeft er een
dag van de fotografie plaats in Paraza en bij die gelegenheid worden mijn fotos
tentoongesteld. Het is de eerste keer dat ik dat doe. Nu moet ik nog een tekst
over mezelf schrijven...moeilijk.
Bon, mijn
eerste officiële opdracht als fotograaf en ik stond al meteen terug met beide
voetjes op de grond. Offerte gemaakt voor twee reportages van 2 uur en
uiteindelijk werden het 2 reportages van 4 uur met onmiddellijke levering van
fotos en dergelijke meer... Meteen terug meegesleept in de stress van het
zakenleven en dat viel niet mee. Daarvoor zijn we niet naar hier gekomen. Leve
la Bâtisse du Délice en haar gasten!
Nagenoeg de
ganse week afgezien van het gewone dagdagelijkse onderhoud van onze Bâtisse
gewerkt aan die fotoreportages. Toch regelmatig een beetje geprofiteerd van ons
zwembadje en dat deed deugd. Verder naar de dierenarts gelopen met Hugo, want
het manneke had nu weer een abces onder zijn rechter voorpoot. Een knoert van
een zwelling, die niet zonder verdoving kon verwijderd worden, dus werd het
ventje gehospitaliseerd. Hij loopt hier nu rond met een lampekapje rond zijn
hoofd en hij is heel ongelukkig. Hopelijk verzachten de vele knuffels een groot
deel van het leed.
Eergisteren
kregen we bezoek van Ann, die samen met Joo het domaine des Coussères in
Prugnanes uitbaat. Zij was natuurlijk ook benieuwd naar onze Bâtisse en bracht
ons een mooi geschenk mee uit Madagascar. Ook Peter, een Brit die al jaren in
Cruscades woont bracht ons eergisteren een kort bezoekje. Gisteren kregen we
nog een hele rist nieuwsgierigen over de vloer. Angèle en Jean-Claude hadden we
uitgenodigd, maar Jacky stak plots haar hoofd door het poortje en vroeg of ze
ook eens mocht komen kijken. Terzelfdertijd kwam Armand hier nog toe (ook hem
hadden we eerder deze week uitgenodigd) dus werd het een gezellige boel. Een
geïmproviseerd aperitief, zo gezellig is het zuiden...
Onze
warmtepompen moeten verplaatst worden, want de installateur had ze vastgeboord
in de muur van de buren en dat mag natuurlijk niet. We moeten een dragend frame
laten maken en daarvoor contacteerden we twee weken geleden een smid. Tot twee
maal toe stuurde hij zijn kat. Gisteren met een gevoel van dit lukt nooit
naar een andere smid getrokken en die beloofde mij vandaag te komen. De man was
een beetje te laat maar toch op de afspraak. Hij beloofde ons het frame
klaar te hebben binnen twee weken. Dan kunnen we de installateur vragen om de
hele handel te verplaatsen.
De zomer is
eindelijk begonnen. Het kwik stijgt naar de 30 graden en de wind is
uiteindelijk dan toch gaan liggen. De eerste weken van juni waren fris, koud
zelfs, want temperaturen onder de 20 graden gecombineerd met een forse wind
voelen echt wel heel koud aan. Vorig weekend gingen we nog naar het fête de la
musique. Zoals gewoonlijk was dat voorzien op de Place de la Bacaune, in open
lucht dus, maar het slechte weer dwong ons te verhuizen naar de foyer
municipale. Na het aperitief aten we een charcuterieschotel, gevolgd door
mosselen met frietjes. De frietjes werden gebakken in de buvette op Place de
la Bacaune en vervolgens met een terreinwagen (lichtelijk overdreven) vervoerd
naar de foyer. Nadien kregen we nog een kaasschotel en taart toe. Een orkest
speelde dansmuziek, maar dat was net iets te veel van het goede voor mij, want
binnen klonk het allemaal toch net iets te hard. In die mate dat we niet
normaal meer konden spreken met mekaar, dus hielden we het al snel voor
bekeken.
Volgende
afspraak op 13 juli voor paella. De dag voor de nationale feestdag wordt hier
feest gevierd in Cruscades. De mensen die hier dan logeren, kunnen gerust mee
als zij dat willen. Dan kunnen ze meteen de plaatselijke sfeer een beetje
opsnuiven...
Morgen en
overmorgen heb ik mijn eerste officiële opdracht als fotograaf. Morgen moet ik
de inhuldiging van een serie zonnepanelen gaan fotograferen. Zaterdag ook, maar
dan hier in Cruscades. De nieuwe school wordt officieel ingehuldigd. Vanaf
september gaan de kindjes daar naar school en zullen wij dus geen spelende
kinderen meer horen... Wel een beetje spijtig eigenlijk. Beide opdrachten zijn
mij bezorgd door onze burgemeester...
Ik kom net
vanuit de tuin. Het is nog iets te fris om de lommer van de linde op te zoeken,
dus hebben we allebei een beetje in de zon gezeten. Twee keer in het zwembad
gedoken en het is zalig.
De eerste
week van la Bâtisse du Délice is een feit. Vanmorgen vertrokken de laatste
gasten en wij kunnen terugblikken op een zeer aangename ervaring. Enkel de
airco speelde ons wat parten, want verschillende malen weigerde hij dienst. De
technische dienst van de installateur kwam drie keer langs en nu lijkt het
allemaal te werken. Dank aan onze eerste gasten voor hun begrip en voor de
feedback over de werking van de toestellen.
We hadden
de werking van onze chambres dhôtes helemaal uitgetekend, maar gaandeweg
sturen we toch wat bij. Hier en daar moeten nog wat dingen uitgeklaard en
kleine foutjes weggewerkt worden. Na verloop van tijd zal het allemaal op
wieltjes lopen.
Nu hebben
we een paar dagen vrij. Welverdiend verlof, zullen we maar denken, alhoewel we
nog wel wat kleine werkjes plannen. Er zit geen tijdsdruk meer op en dat is een
hele opluchting.
Vorige
zondag ben ik met Gust en Ann nog naar de vide-grenier geweest. We hebben wat
spulletjes die we niet meer nodig hebben, verkocht. Het weer zat niet mee, we
zijn tussen tien en elf uitgeregend. Volgende editie beter...
Morgen maak
ik fotos en dan krijgen jullie die te zien. Begin al maar te watertanden...
De laatste
blog, net op de valreep toch nog op de dag dat onze eerste klanten toegekomen
zijn. Veel dank aan alle trouwe lezers voor het volgen van ons avontuur. Veel
dank aan diegenen die reageerden, sommigen sporadisch, anderen regelmatig. Heel
veel dank aan diegenen die ons hielpen en steunden bij de realisatie van onze
droom. Enorm veel dank aan Brousse en Brasse voor de dagdagelijkse hulp en
steun, zonder hen zou La Bâtisse du Délice een droom gebleven zijn.
Dank ook
aan onze buren, voor hun geduld en aan de mensen van het dorp die ons project
een warm hart toedragen en ook aan de burgemeester, de schepenen, de gemeenteraadsleden...
Ook een dankwoord voor onze architecten en voor de vrijwillige Belgische
ingenieurs in hoogste nood.
Tenslotte
dank aan onze huidige en toekomstige klanten, want zonder hen zou La Bâtisse du
Délice niet kunnen blijven bestaan.
En, beste lezers, jullie mogen Ann Maes bedanken, omdat zij er
vandaag voor zorgde dat deze blog toch blijft bestaan. Nu niet meer over ons
bouwproject, of toch niet helemaal, maar over de ditjes en datjes van het leven
hier in Cruscades. Niet meer aan een dagelijks ritme, maar toch op regelmatige
basis. De fotos volgen...
Het weer:
een prachtige dag om te openen. Nagenoeg windstil, 29,7 graden en geen wolkje
te bespeuren. Zwembadwater van om en bij de 25 graden...
Officieel
zijn we open, officieus hebben we nog wat af te werken alvorens we gasten
kunnen ontvangen. Het is echter haalbaar. Nog wat prutsen zoals gordijnen en
kaders ophangen, opruimen, kuisen en de tuin fatsoeneren. Dat moet te doen
zijn. Straks, na het eten, werken we nog wat verder. Morgen nog een ganse dag
en vrijdag hou ik vrij om het zwembad nog een flinke kuisbeurt te geven. Leen
moet dan boodschappen doen en koken.
Gisteren
brachten ze trouwens onze dampkap, kookplaat en koelkast (de dampkap en de
kookplaat hebben we vandaag geïnstalleerd). Verder kregen we ons
bibliotheekmeubel, dat we meteen op zijn plaats zetten. Dan nog wat geschoven
met de zetels en het resultaat mag er zijn. Vandaag vanalles en nog wat
geplaatst, gepoetst, opgeblonken, verzet en opgehangen. Het begint er meer en
meer bewoond uit te zien.
Vrijdag
staan onze eerste gasten voor de deur. Het wordt concreet...
Trouwens,
met de komst van de eerste gasten, houdt ook deze blog op te bestaan. Afscheid
nemen we wel op vrijdag...
We kregen
veel hulp vandaag. Ann en Gust kwamen langs om te helpen bij de laatste
afwerkingen en het eerste kuiswerk. Ann kuiste een kamer van plafond tot vloer
en van links naar rechts en zelfs binnenstebuiten. Gust werkte nog alle kleine
en minder kleine klusjes af. Ondertussen kregen we telefoon van Joeri en zijn
vader Jean, die ook in het land zijn om aan hun bouw te werken. Aangezien er in
hun verkaveling best niet gewerkt wordt op zondag, gaven ze er de voorkeur aan
bij ons te komen helpen. Jean en ik ruimden de boel op en Joeri stond Gust bijmet de afwerking. Leen schilderde en stak
keukenkasten in mekaar.
Eerder
kregen we ook al hulp van Veerle en Pierre en dat alles geeft een serieuze duw
in de rug.
En dan zijn
er natuurlijk ook Brousse en Brasse, die altijd en van in den beginne van de
partij zijn...
Het weer:
raar weertje. Heel veel wind, sluierbewolking en toch behoorlijk drukkend. 24,8
graden.
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Zoveel is zeker. Leen was al vroeg ( half 6 ) op en werkte wat naden af met acryl om vervolgens te vertrekken naar Montpellier voor inkopen. Ik hield mij bezig met het boren van gaten voor de handdoekrekken, tabletjes, verlichting en ondertussen voorzag ik de vloerder van tegels. Ons terras is eindelijk klaar met uitzondering van de voegen, die worden maandag gedaan.
De dag zit erop voor ons. Het is nu 10 uur en tijd om te gaan slapen om morgen fris en monter aan de slag te gaan.
Het weer : Vanmorgen bewolkt, na de middag zon bij een 23,4 graden
Bon, het
gaat vooruit. Buiten zijn 4 lichten geplaatst, twee op het terras en twee aan
de onafgewerkte voorgevel. Dat ziet er toch heel mooi en afgewerkt uit. Verder
is de enige vaste kast in één van de kamers geplaatst. Mooi en goed passend
voor het interieur (waar jullie, beste lezers, nog altijd het raden naar
hebben).
De
vloerders plaatsten de tegeltjes aan het aanrecht van de keuken, dus meteen
verdween het laatste bastion van grijze snelbouwstenen. Ik kitte de kooflijsten
van de plafonds in de living verder af en Leen schilderde de plafonds. Die klus
is nu bijna klaar. Enkel de keuken en het kantoor nog. Met drie lagen, zal Leen
nu ongeveer 600 vierkante meter plafonds geschilderd hebben (en dan hebben we
het nog niet over ons appartement). Ik zal ondertussen al wel 200 lopende meter
kooflijsten geplaatst en afgekit hebben en eerlijk gezegd begin ik mijn geduld
te verliezen. Tijd om andere dingen te doen, zoals douchestangen en verlichting
plaatsen. Dan stilaan beginnen denken aan de definitieve aankleding van alle
ruimten, want volgdende week vrijdag (glaglagla tromgeroffel en spannende
muziek) staan de eerste klanten voor de deur.
Het weer:
volop zon, nagenoeg geen wind en 25,7 graden. Pingu (onze pinguin op een
ijsschots met een termometer eronder) zegt dat het zwembadwater 22 graden is.
Voor wie het interesseert en voor degene die het zeker wil weten : De temperatuur van het water, daar hebben we het raden naar. Onze Pingu zit verscholen onder het zeil. Wij schatten het water op een 21°C.
Een goede
zondag gehad (gisteren hadden we gewerkt tot tien uur). Leen was al om 6 uur
uit bed. Macht der gewoonte zeker? Ik hield het uit tot 8 uur. Omstreeks 9 uur
aan de slag en gewerkt tot na achten. Leen had in alle vroegte al een plafond
geschilderd en ik heb deze voormiddag opgeruimd. Het was weer nodig. In de
namiddag nog kooflijsten gehangen en de ballustrade van de trap geïnstalleerd.
Leen volhardde met schilderen en is behoorlijk opgeschoten. Op het eind van de
dag installeerde ik nog het veiligheidszeil van het zwembad. Hoog tijd, want
niet zo heel lang geleden werd het nagenoeg weggeblazen door de wind, dus nu
ben ik gerust. Ik heb gisteren trouwens een cadeautje gekregen van Leen. Een
thermometerpinguin voor het zwembad. Ik en vooral ook de bezoekers zullen graag
weten hoe warm het water is...
Het weer:
twee prachtige dagen achter de rug. Volop zon, windstil en 23,5 graden.
Onze
beestjes zijn terug de ouden, of het scheelt niet veel. Nicole is vandaag zelfs
een tijdje buiten geweest, redelijk lang voor haar doen. Ze springt terug
overal op en af. Hugo heeft terug zijn oude falcetstem en maakt er gretig
gebruik van.
Onze trap
is af en we mogen hem terug gebruiken. Hij is heel mooi. Binnenkort krijgen
jullie dan eindelijk fotos te zien. Eens de kamers klaar zijn, maken we fotos
voor op de website en dan zullen we ze misschien ook wel eens op de blog zetten.
De schouw
is ook klaar, ze moet nog enkel aangesmeerd worden door Leen, de
meester-voeger. Eén kant van de keuken is al voorzien van een werkblad en
volgende dinsdag wordt ze betegeld. Voor de rest deden we vooral boodschappen
(we rijden eigenlijk nogal wat heen en weer naar de verschillende knutsel- en
werkwinkels. Mochten we uittellen hoeveel tijd we daarin gestoken hebben...).
De tuin is
nu bijna volledig af. Leen heeft nog wat gevoegd aan de omgeving van het
zwembad en nu moeten er enkel nog keitjes aangevoerd worden. Ook het terras
moet nog betegeld worden, maar dat lukt wel binnen de tijd.
Het weer:
28,2 graden, volop zon en niet teveel wind. Leen is verbrand...
Het was een
spannende dag. We hebben de douchedeuren geplaatst. Zonder scherven deze keer.
Eens je de manier om die dingen te plaatsen, doorhebt, gaat het relatief vlot,
maar toch met fluwelen handschoenen.
Nog drie
treden en de trap is betegeld. Dan moet hij nog gevoegd worden. Vandaag, morgen
en wellicht overmorgen met de ladder naar boven dus. Niet erg, want het is het
resultaat dat telt.
Verder op
stap geweest om nog wat stenen te halen voor de tuinmuur die nog moet afgewerkt
worden en terwijl wat rommel naar de grond van Ann en Gust gebracht. Enfin,
rommel, dingen die we later zeker nog zullen gebruiken.
Terwijl
Leen de keukenkasten in elkaar zette, ging ik op zoek naar brandwerende
gipskartonplaten voor de schouw. De nodige rotswol vond ik niet. Enkel op
bestelling te krijgen. Ik zal morgen dan toch nog maar eens naar de
hofleverancier rijden, daar hebben ze dat wel.
Op het eind
van de dag nog wat keukenkasten geplaatst. Het begint er op te lijken...
Het weer:
21,4 graden, maar door de wind voelde het toch fris aan. Zon met wolken.