Hieronder staan foto's van onze Bâtisse. De traktor is van de buren...spijtig!
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
La Bâtisse du Délice
Chambres et table d'hôtes
20-04-2008
Repas de Printemps
Het was een belangrijke dag voor ons. Onze eerste kennismaking met de bewoners van Cruscades. Le repas de Printemps, een organisatie van l'Association Culturelle de Cruscades. De opbrengst gaat naar het Kankerfonds... Wij hadden ons meteen ingeschreven, maar toen we naar de Foyer stapten werden we toch wel een beetje zenuwachtig. Totaal onterecht bleek al snel. We mochten ons aanmelden bij een zeer charmante - ietwat hardhorige - dame, die de rekeningen bijhield. Meteen stevende le Maire op ons af om ons enthousiast te begroeten. Madame la Présidente nam ons op sleeptouw om onze plaatsen te zoeken, geen sinecure want er bleken nogal wat plaatsen gereserveerd en er waren tenslotte meer dan 95 mensen, een vierde van de totale bevolking... Toen we alledrie een beetje onbeslist stonden te drentelen riep een man ons, dat er nog plaats was bij hem. Hij heet Jacques, zo bleek later. Het ijs was gebroken, hij toonde ons hoe het allemaal werkte. Eerst gaan zitten, dan weer naar voor gaan voor het aperitief (pastis of muscat zelf uit te schenken) met koekjes, olijven en nootjes. We geraakten eerst aan de praat met twee Nederlanders, die al 13 jaar een huis hebben in Cruscades en om de drie maanden pendelen tussen Nederland en Frankrijk. We vervoegden opnieuw het groepje rond Jacques. "De plaatselijke vissers", vertelde hij ons. "Wij gaan regelmatig vissen en organiseren af en toe een feestje. Op 3 mei moet je zeker komen ontbijten met ons, dan is het echt wel de moeite". Ik zal dan maar een paar flessen meenemen, want de volgende dag verjaar ik. De burgemeester stond achter de kookpotten. Aangezien ze graag eens lachen met de Belgen (dat gaf de tafelgenote van Leen ons toe) toonde hij ons de mosselen met een glimlach tot achter zijn oren (zie foto). En dan kwam het: "La prochaine fois il y aura des frites!", lachten ze. Ik heb ze dan maar meteen op het hart gedrukt, dat wij de frietjes dan wel zullen bakken. We gingen aan tafel. Daar stonden immense literflessen rode wijn ons op te wachten, naast grote kommen salade met heerlijke vinaigrette... Het eetfestijn kon beginnen. Dan mochten we aanschuiven voor de "Moules Marinière", niet zoals wij ze kennen, maar met een gebonden sausje erbovenop. Terwijl ik foto's maakte van de mosselbedeling, bediende de burgemeester Leen van mosselen (zie foto). We zaten echt wel bij een grappige bende (zie foto). Zij waren even benieuwd dan wij, dus aan gesprek geen gebrek. We kregen ook wat meer uitleg over het bijna gratis water dat we kunnen hebben. Daarvoor moeten we een installatie laten plaatsen in onze tuin en dan hebben we water aan 20 eurocent per kubieke meter. Het water van de gemeente kost 1 euro 80 per kubieke meter. Interessant toch wel... De mosselen waren nog niet fijn afgeruimd of de Fréginat stond al voor onze neus. Dat is een gerecht dat bereid wordt met het vlees van de nek van het varken. Dat samen met dikke witte bonen...hartig en lekker. Het werd door Jacques regelmatig overgoten met rode wijn, dus daaraan zeker ook geen gebrek. Na de kaas en het ijs voor dessert, werd de dans geopend. Een beetje zoals bij ons, maar dan meer walskes en tango... Zelfs mij kregen ze op de dansvloer (zie foto). Ik denk dat we toch al een beetje ingeburgerd zijn. Volgende afspraak met de Association Culturelle op 1 juli voor de Vide Grenier en dan op 14 juli avondmaaltijd met vuurwerk...
O ja, het weer: vanmorgen overtrokken, af en toe een paar druppels. Na de middag zon, maar daar hebben we niet veel van gemerkt, want we zaten binnen. Tegen de avond aan terug overtrokken.
Ik ben een Pastis aan het drinken, met wat zwarte olijven erbij. Leen heeft zich een glaasje lekkere rode wijn uitgeschonken en zit aan de gegrilde pinda's.
Je kan hier echt niet teveel plannen, want wat je plant duurt meestal langer dan je verwachtte of er komt iets tussen. We hadden gisteren onverwacht bezoek, van Renée en Stéphan. De mensen lopen hier vlot bij mekaar langs en dan ben je al makkelijk een uurtje kwijt. Enfin, dat is nu weer te negatief uitgedrukt, want eigenlijk is dat spontane heel tof. In de namiddag gingen we met Jeny en Harry wijn proeven. In Château de l'Ille (wordt uitgesproken als ieje), een prachtig domein met wijngaarden die de zee bijna aanraken. Een fantastisch zicht hadden we daar en de wind blies de zilte zeelucht in ons gezicht. Het was gisteren eigenlijk geen goed weer (bewolkt met af en toe hevige regenbuien en rond de 11 graden). Tijdens de proeverij hadden we die zilte smaak ook al in de wijn geproefd. "Dat is niet altijd het geval", verduidelijkte de wijnboer, "enkel wanneer de wind van over de zee komt net voor de vendanges". De man spuwde de wijn niet uit tijdens het proeven en dat was wel een beetje aan hem te zien. Dat zal het goede leven wel zijn denk ik. Hij heeft ons trouwens heel goed ontvangen. Wij hebben twee doosjes gekocht en Jeny en Harry een stuk of 12. 's Avonds zijn we bij hen gaan eten. Het was weer lekker en gezellig. Vandaar dat er geen tijd was voor onze blog... Toch wel tof om hier mensen te hebben waarbij je al eens langs kan lopen. Gust en Ann wonen op een uur van hier en die zien we minder. Gust zit nu trouwens in België. We missen dat contact wel met hen. Vandaag hebben we nog niet al te veel uitgespookt. Vanmorgen gaan winkelen in de Casino Géant. Dan gegeten en nadien buiten een hoekje vrijgemaakt om onze tafel te zetten, want het zal er toch wel gaan aankomen dat we buiten kunnen eten hè... Trouwens als we mensen willen uitnodigen, zal het buiten moeten gebeuren, want binnen is er geen plaats genoeg. We hebben nog een wandelingetje gemaakt, op zoek naar wilde asperges. Wilde tijm hebben we gevonden, maar van asperges geen spoor. Waarschijnlijk weten we niet goed hoe we ze moeten zoeken. De komende week beginnen we aan de werken. Afbreken. Eerst nog wel de auto gaan inschrijven en dat is ook geen sinecure. Eerst naar le Ministère des Finances, Service des Impôts, dan naar de technische controle en dan naar de Sous-Préfecture.
Het was vandaag weer wat beter weer. Witte Simpsonwolken bij een zacht briesje en 18 graden.
P.S.: Leen was vandaag, zoals alle dagen, weer vroeg uit de veren. Ze maakte een foto van de zonsopgang boven de wijngaarden...
We hebben ze, onze Franse bankkaart en chequeboek. De kaart tot daar aan toe, maar een chequeboek, daar schrokken we toch wel van. In België zijn cheques al lang in onbruik. Hier wordt de chequeboek nog om de haverklap bovengehaald. Vooral voor de bezegeling van grote contracten. De eerste keer dat we gevraagd werden een cheque te schrijven, was toen we de overeenkomst sloten met de architect. Hij vroeg ons de helft van de totale kostprijs op cheque te zetten. Toen ik hem zei, dat wij geen cheques meer hebben en voorstelde het bedrag bij thuiskomst over te schrijven, halveerde hij het bedrag. 'Want wij gebruiken de cheque enkel als waarborg. We gaan hem zelfs niet incasseren', zei de man sussend, terwijl hij ons een bundeltje niet uitbetaalde cheques toonde. Enfin, zo fier als een gieter voor de eerste keer gaan tanken met de nieuwe kaart. In het reservoir van onze camionette kan wel 80 liter diesel. Bij 69 euro sprong de automaat echter af. Normaal, zo bleek bij navraag aan de pompbediende. Mij een raadsel waarom... We zijn overigens nog beginnelingen in ons nieuwe thuisland. Want vandaag waren we als twee kinderen verrast door de plotse verschijning van een ree op de weg. Nauwelijks een uitzondering, want op de verkeersinformatie waarschuwen ze om de haverklap voor de chevreuils op de weg...
Vandaag was het geen goed weer. Zwaar bewolkt met af en toe hevige regenbuien (vooral in Narbonne, want in Paraza hebben we geen druppel gezien). De temperatuur lag rond de 11,5 graden. De vignerons zullen blij zijn...
We zijn terug thuis. Ons blitsbezoek aan België was vermoeiend. De ene afspraak na de andere, bovenop de al vele kilometers heen en terugreis ook nog wat kilometers afgemaald in België. Maar nu is het meeste toch geregeld. We verwachten nog wel wat administratieve dingen, maar dat zal wel meevallen denk ik... Het afscheid viel deze keer iets zwaarder voor Leen. Zij heeft de vorige keer niet echt afscheid genomen, omdat ze wist dat we al snel weer zouden terugkomen. Ik heb toen wel afscheid genomen. Dus voor mij was het deze keer iets makkelijker. Enfin, ik wil dat niet minimaliseren hè, het doet wel iets met een mens, maar ik vind veel 'troost' in de vele communicatiemiddelen die voorhanden zijn, niet in het minst in deze blog. Leen ook trouwens, daar ben ik zeker van. We hebben ons studiootje nog wat extra ingericht. Morgen werken we het allemaal af. Nu nog eten en dan de zetel in...na de afwas.
Op verzoek van velen zal ik terug regelmatig een weerbericht meegeven. Sluierbewolking bij 18 graden. De zon scheen niet volle kracht achter die wolkjes, maar het licht was toch heel mooi.
We zijn terug in België, voor even toch. We hadden nog één en ander te regelen en bovendien komen we dingen oppikken, die we bij onze verhuis noodgedwongen moesten achterlaten. Het wordt een kort verblijf, want donderdagmorgen hebben we al terug een afspraak in de bank in Saint-Chinian, dus moeten we hier ten laatste woensdagmorgen terug vertrekken. Hopelijk krijgen we op die tijd alles gedaan. Tijd voor bezoekjes is er niet, maar we zijn ook nog niet zo lang weg... Het is raar om naar België te komen en toch niet echt thuis te zijn. Dit wordt onze nieuwe vakantiebestemming. Op dit moment wel een beetje bizar. Binnen een paar maanden zullen we daar al helemaal anders tegenover staan, maar nu maakt ook dit deel uit van het grote avontuur. Volgende week maandag starten onze werken. Volgens plan toch, want we moeten onze auto nog inschrijven in Frankrijk...
Ik ben een Pastis aan het drinken, met wat zwarte olijven erbij. Leen heeft zich een glaasje lekkere rode wijn uitgeschonken en zit aan de gegrilde pinda's. 
