We mogen tot 15h op onze campplaats blijven, uitzonderlijk. Dat geeft ons meer dan tijd genoeg om in de voormiddag opnieuw het park in te trekken en de uitkijkpunten die we met de auto gisteren niet konden bereiken nu wel te belopen. 

We wandelen langs bloemenvelden de bossen in tot aan verschillende baaien. We spotten wat zeehonden, of toch de lokale variant, witte kop, vetter en ze ogen wat lomper dan onze sportieve speelse zeehondjes. We klauteren een houtje trapje op tot aan het uitkijkpunt. Na de eerste bocht volgen nog 19 aaneensluitende houten trappen. We zijn nu toch al vertrokken… Ok knap, zelfde weg naar beneden en op naar een andere baai en naar een schiereiland dat enkel met laag water bereikbaar zou zijn, maar da’s gelogen. 

We lopen over het smalle strand tot aan het eiland en zetten ons op een geïmproviseerde bank in’t zonneke. Hier zou ik nu mijn middag kunnen slijten met water te zien wegebben en het tij te doen keren. Die tijd hebben we niet en dat zou ook de kinetische medemens niet kunnen torsen zonder een dubbele dosis prozac. Verder dus, richting camper. 

Overschot opwarmen, en richting Montreal, te ver voor in één keer vinden we. We knippen de rit in twee met een tussenstop net voorbij Quebec. De Foo fighters waren hier gisteren, komt net niet uit, dus we blijven gewoon op de camping waar voor de verandering wel eens internet beschikbaar is en werken een halve week blog bij. En gooien de vis op de bbq.

12-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Niks part 2 natuurlijk, hier bezoeken we niets, did it, done that, bought the T-shirt…eens we goed en wel op zijn, verder richting Montreal.

13-07-2015 om 15:33 geschreven door Mike & Ruth  

Dat kan je op zijn Engels of op zijn Frans uitspreken. Beide zijn correct. Dit is de enige officiële tweetalige stad van Canada. Maar dan meer op z’n Brussels, politiek correct tweetalig maar in de praktijk spreekt toch iedereen Frans.

De beste manier om meteen in het hart van de stad uit te komen is via de metro. We rijden met onze camperbus 25 km verderop naar een parking bij de terminus van de metro. Als we het metro- en busgebouw binnenwandelen lezen we op de deuren dat hier vandaag een brandoefening gaat plaatsvinden. Maakt ons niet uit, oefent al op. We zoeken waar exact we moeten zijn voor onze verbinding en dan gaan de sirenes af. Juist, de brandoefening. Vanuit allemaal kieren en verborgen gangen duiken allemaal drukdoeners op die hesjes proberen aan te doen. Ze menen het. Iedereen naar buiten. Het ganse complex wordt ontruimd. Pas een half uur later wordt de terminal opnieuw vrijgegeven.

Bon, we kopen 4 enkele kaartjes aan de automaat. Als we door de klapdeuren onze verworven tickets willen laten scannen gebeurt er net niets. Damn, dat kan maar één ding betekenen, we hebben niet de juiste tickets gekocht. Aanschuiven aan de klantenbalie, klopt, wij hebben bustickets gekocht terwijl we tramtickets nodig hadden. We krijgen warempel alles netjes terugbetaald en worden naar de juiste automaat doorverwezen, met andere afkortingen op het toestel, waar we evenmin uit kunnen afleiden dat die voor een tram geschikt zijn.

De nieuwe tickets openen wel deuren en ruim een uur nadat we onze bus geparkeerd hebben zitten we dan toch op de tram richting downtown. ’t Is niet echt een tram zoals bij ons, deze rijdt op banden. We stappen éénmaal over op een andere lijn en in no time staan we op de Place d’Armes. Hier start onze stadswandeling.

Het is nog steeds drukkend warm maar bewolkt. Deze namiddag zou een overtrekkend koudefront een einde maken aan de hitte. We lopen door de stad maar we kunnen er maar geen hoogte van krijgen. Alles lijkt hier een rommeltje van oud en nieuw door elkaar. Naast de Notre Dame, waarvan gefluisterd wordt dat Céline Dion hier getrouwd is, staat een replica van de Empire State Building. Overal waar je kijkt mengt oud en nieuw zich in hetzelfde plaatje.

Kort na de middag eten we een eerlijke lunch in de l’Usine Spaghetti Parisienne. Als we buitenkomen druppelt het al een beetje, we maken snel onze stadswandeling af en dan terug naar de camper voor het noodweer losbarst. Dat lukt aardig. We manoeuvreren onze camper door een veel te klein tankstation en dwingen 4 plekken af bij de supermarkt. Nu terug naar de camping, zwemmeke doen, het is zwaar overtrokken en nog altijd heet, maar onweren doet het nog steeds niet. Die wachten naar goede gewoonte tot ik de bbq aansteek.  

Niet zo omvergeblazen door Montreal, geen idee of dat komt omdat er wat sleet op het citytrippen aan het komen is, of omdat we niet aan ons proefstuk toe zijn, of omdat het gewoon echt minder was. Alles waarschijnlijk. In ieder geval, de laatste grote stad die we deze reis bezoeken. Volgende week deze tijd zijn we al lang terug in België, dit is de laatste dinsdag van de hele reis. Raar gevoel.

14-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond is er tegenover ons een ‘bandbus’ komen te staan. Met 5 stuks langharig tuig en gitaren. Duidelijk onderweg naar hun volgende gig. Even twijfelden we nog of het de Foo Fighters zouden kunnen zijn, maar ze zien er wat jong uit. In elk geval, het personeel van de camping wil maar al te graag met hen op de foto.

We rijden weer 250km naar het zuiden, tot aan de 1000 Islands. Aan de receptie van de volgende camping krijgen we een activiteitenlijst mee. Jullie gaan toch zeker eens op ons springkussen? Of van de glijbaan in ons zwembad? Of anders kunnen jullie morgenavond meerijden met de koets over de camping, voor de wet ride. Dan mogen de andere gasten jullie natmaken. Of willen jullie een uitstap doen naar een kasteel en bijna 1000 eilandjes? Wat een enthousiasme, we zullen morgen wel zien. Misschien zegt een dag niks doen mij ook wel iets.

We maken fish sticks, lang geleden. Hoewel de gebruiksaanwijzingen anders zijn. Ofwel in de oven, ofwel in de microgolf, ofwel op de BBQ (?). Ze eindigen naar Belgisch recept gewoon in de pan.

Eens het begint te schemeren is het enthousiasme over de insectenvrije camping snel weg. Jezus man, waar blijven ze die muggen toch vandaan halen? Hoeveel moet ge er vermoorden voor die beesten dat snappen? Heel ons arsenaal anti-mug moet bovengehaald worden om het doenbaar te houden.

15-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

16-07-2015 om 23:24 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden vandaag tot op zo’n 80 km van Toronto. We pikken nog snel de 1000 Islands Parkway scenic drive mee. Trouwens, over die 1000 Islands kunnen we nog wel iets vertellen. Om van dit complex deel te mogen uitmaken, moet je als eiland aan 2 voorwaarden voldoen: gedurende 365 dagen per jaar je hoofd boven water houden en minstens 1 levende boom op je grond hebben. Exclusief clubje…met 1840 leden om excact te zijn. En ja, de beroemde 1000 Islands saus komt ook van hier, zij het dan wel van de Amerikaanse kant.

Ondertussen regent het onophoudelijk. We haasten ons niet, we kunnen toch niet buitenzitten met dit weer. Uiteindelijk komen we aan het Darlington Provincional Park, onze laatste overnachtingsplaats met de camper. Even een klein probleempje met de lengte van onze elektriciteitskabel maar we kunnen een verlengstuk krijgen, dus da’s snel opgelost.

We moeten eigenlijk al beginnen inpakken. Maar hebben er nog geen zin in. Eerst nog even op’t gemak een filmpke zien en dan zullen we er eens aan beginnen. Het gaat echter verbazend snel en een uur later is alles in de rugzakken en zakken en zakken gepropt. Dan is het tijd voor het ultieme Canadese campingmaal: hotdogs op de bbq! Dat had even anders kunnen uitdraaien als we onderweg ons niet ineens waren beginnen afvragen waar die hotdogworstjes eigenlijk waren die we gekocht hadden. In de koelkast in elk geval niet. Zullen wel op die onvindbare plaats bij de parkpassen liggen. Een korte detour langs de lokale supermarkt en ’t was opgelost.

We stoken nog onze laatste illegaal vervoerde blokken hout in de firepit en gaan vroeg slapen.

17-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het is nog donker als we opstaan. De laatste spullen inpakken, de laatste dingen opeten en en route. Netjes op tijd komen we bij Canadream aan. Onze camper ondergaat een grondige inspectie. We krijgen felicitaties omdat we het ding in zo’n onberispelijke staat terug binnenleveren. 3500 km bloed, zweet en tranen loont nu. De volledige waarborg wordt terugbetaald, dat gebeurt niet dikwijls zegt de medewerker.

Om 10h15 staan we al in onze hotelkamer. Een beetje van ons stuk gebracht. We kunnen nauwelijks geloven dat we enkele uren geleden nog wakker werden in een natuurpark. Het lijkt al een andere dag ondertussen. Er komt geen volgende fase meer in de reis. Het ging ineens allemaal zo snel en nu is het definitief gedaan. In de namiddag kuieren we wat rond in het naburige Centennial Park. Een groot park waar voornamelijk veel gesport wordt en vandaag is er een heuse picknick op touw gezet. Veel blanke mensen komen we niet tegen, wel veel met Aziatische en Indische trekken. Dat blijft ons verwonderen, de Canadees bestaat niet, het is een smeltkroes van alle rassen. Het is warm, de sporters zien af. We zetten ons langs de graskant en aanschouwen een spel Chinees voetbal. De scheids heeft er het raden naar welke Chinese verwensingen hem naar het hoofd worden geslingerd. Dan kijken we nog even naar het baseball. Een gezapige bedoeling, veel afgetrainde topsporters zitten daar niet tussen. De coaches hebben alle moeite om hun kudde in beweging te houden. En dan is het nu …hoog tijd voor een terrasje op deze mooie, zwoele zomerdag. As if, hier wordt gesport om te sporten, er is geen kantine, geen terras. Niets kan je hier kopen, zelfs geen flesje water. Droog park. Dat is iets wat ik België dringend moet goedmaken, neem ik me voor. Terug naar het hotel voor wat verkoeling.

18-07-2015 om 22:03 geschreven door Mike & Ruth  

We nemen een taxi naar het dichtst bijgelegen shopping center en brengen daar onze dag door. De helft van de stallekes zijn kapsalons. Net nu we al een afspraak gemaakt hebben in België. Stom, anders hadden we fris geknipt van het vliegtuig kunnen stappen.

Als we buitenkomen overvalt de hitte ons opnieuw. Juist, heel de dag in de airco doorgebracht. Er trekt net een lokale wolkbreuk voorbij dus we spurten door de regen naar de taxistopplaats. Aan ons hotel 10 km verder is het kurkdroog.

We verorberen ons laatste Canadese avondmaal in het restaurant naast het hotel en besluiten dat we het lokale eten toch zeker niet gaan missen.

19-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Online check-in gedaan, boarding passes afgedrukt en nu is het de tijd doden tot vanavond. Ik ben nog altijd in de ontkenningsfase, ik kan mij niet inbeelden dat we morgen rond deze tijd terug in onze eigen straat staan.

20-07-2015 om 20:51 geschreven door Mike & Ruth  

De vraag die we ongetwijfeld nog dikwijls gaan krijgen, wat vonden jullie nu het hoogtepunt? Wat was nu echt het knapste? …Moeilijk te beantwoorden. Dat hangt ook grotendeels van jezelf af. Wat jou omverblaast gaat daarom niet voor iedereen op.  Elke bestemming had zeker iets en er is er geen enkele die we hadden willen overslaan. Soms was dat cultuur, vaak natuur, de mensen, de andere gewoontes, of het oneindig niets. Natuurlijk zijn er ook een aantal dingen die we, achteraf gezien, beter anders hadden gedaan. Maar dat is nu eenmaal eigen aan reizen, eens je er geweest bent, weet je hoe je het land het best bereizen kan en mijmer je over waar het beter of anders kon. Maar als we echt gedwongen worden een keuze te maken, dan staan de Galapagos-trip en de cruise door het Beagle-kanaal tot aan Kaap Hoorn helemaal bovenaan onze lijst. Wat een prachtige natuur, zo anders dan wij gewend zijn.

Ons streefdoel om zo weinig mogelijk te plannen hebben we de eerste maanden goed kunnen volhouden, maar sommigen dingen konden we niet doen zonder plan, zoals de Galapagos en het huren van de campers in Canada in volle hoogseizoen. Helemaal vrij zijn we dus niet geweest. Langs de andere kant gaf dat ook wel wat structuur. Anders hadden we mogelijk nooit verder dan Patagonië geraakt.

Als ik terugblik op onze vorige verre reis 5 jaar geleden, zijn er een aantal dingen die opvallen. Wi-fi is nog steeds geen vanzelfsprekendheid. Tegen de verwachtingen in spant vooral Canada hierin de kroon. De lokale simkaart bood, daar waar wel GSM-ontvangst was, een welkome oplossing. Al laat een 2G verbinding het net maar druppelsgewijs door. Meer dan eens snakten we naar de snelheid van zo’n goede oude reutelende inbelmodem.

Buiten de blokkering van Mike zijn Mastercard in Australië hebben we vorige keer nauwelijks problemen gehad met betaalmiddelen. Deze keer was dat bijna de rode draad te noemen. We waren goed voorbereid, maar niet goed genoeg. Uiteindelijk zijn we nooit echt in de problemen gekomen, maar het was soms spannend. Als onze Belgische bankkaarten met chip niet gelezen kunnen worden dan zijn de opties al snel beperkt. Hoeveel kaarten je ook meezeult. Wij zijn duidelijk ook niet de leeftijdscategorie die zo’n reis onderneemt. Ofwel kwamen we gepensioneerden tegen, ofwel -30’igers.

Over het algemeen hebben we deze reis als ontspannender ervaren. Maar dat ligt vooral aan de gekozen bestemmingen.

Argentinië, het eerste land dat we aandeden. Een immens land, meer dan 90x zo groot als België. Ons hoofd vrij van alle indrukken. We waren meteen verkocht. Het was alles wat we niet verwacht hadden. Absoluut prachtig land, Iguazu, Patagonië, onbeschrijflijk mooi. Prachtige mensen, veruit de meest rustige, vrolijke, behulpzame, respectvolle en eerlijke bevolking die we zijn tegengekomen. Maar, je kan beter een arm kwijtspelen dan hier geen Spaans te spreken. Zeer veilig land om te bereizen naar onze mening. Duur. Niet Zuid-Amerikaans duur, maar West-Europees-duur. Duurder dan België in ieder geval. Trouwens, ze zijn meer gefocust op West-Europa dan op de VS, vreemd vonden we dat. Ze zien er ook niet uit als Zuid-Amerikanen. Hun eten is naar onze goesting geen hoogvlieger, hoewel de kwaliteit van hun rundsvlees met recht en reden beroemd is. In gedachte houdend dat ons rundsvlees ook wereldfaam heeft. Het land waar water meer kost dan een fles wijn. De politieke situatie een chaos, en dat is spijtig want het land heeft veel capaciteiten.

Over Chili is het moeilijk een mening te vormen. Daarvoor hebben we een te klein stuk van deze natie gezien. Maar wat we zagen vonden we aangenaam verrassend. Tegen onze verwachtingen in doet dit land het duidelijk economisch een stuk beter dan Argentinië, te merken aan de staat van de algemene infrastructuur. De bevolking lijkt ook rijker. Chileens Patagonië is evenzeer de moeite. Grootste verschil met Argentinië: ze kruiden hun eten. Njam. En voor de rest moeten ze van elkaar niets hebben, ze hebben geen goed woord voor elkaar over.

De intentie was om helemaal tot het uiterste zuiden van Zuid-Amerika te zakken en de optie voor een expeditie naar Antarctica open te houden, die vertrekken bijna allemaal vanuit Ushuaïa, de meest zuidelijke stad.  We wisten van thuis al dat dit niet eenvoudig zou zijn. De bedragen die je neertelt voor zo’n cruise zijn buitensporig en we wilden ons niet vooraf blokkeren op een datum. Een goede gok maakte dat we een superdeal uit de brand konden slepen voor een 5 daagse cruise van Punta Arenas naar Ushuaïa via het magische Beagle Channel en langs Kaap Hoorn. Prachtig, hier zijn nog niet veel mensen geweest. Storm op zee maakte dat we net voor de Kaap rechtsomkeer maakten. Ooit al eens tijdens een storm rond de kaap in een Zodiac achtergelaten? Ook dat blijft je bij. De Antarctica cruise laten we voorlopig voor wat is. Dat lijkt ook veel meer een toegewijde bestemming dan even af te punten op een grote reis. Trouwens, zou dat niet voornamelijk pinguïns op ijs zijn?

Dat gaf ons de ruimte om de Galapagos goed te plannen.

Daar keken we het meest naar uit. Met 13 onbekenden een week op een kleine boot, dat is sowieso een gok. Het was de max, de absolute topper, de meest intense ervaring ooit. Om nooit te vergeten. En uiterst vermoeiend. Een stuk hiervan hebben we te danken aan onze geweldige gids Jan, die met zijn enthousiasme en schijnbaar onbeperkte kennis iedereen telkens meekreeg, of het nu 5u ’s morgens of 45° was, of pijpenstelen regende. Die perfect ‘Zeeleeuws’ sprak, en wij op het einde bijna ook. Petje af voor die man. Je kan nergens dichter bij de dieren komen dan hier. Ooit al eens al snorkelend met de zeeleeuwen gespeeld zoals je thuis met een hond speelt? Gezwommen tussen de pinguinos, de  Manta’s? Plots oog in oog komen met haaien die meer dan driemaal zo groot zijn dan jezelf? Zeehonden die je kajak opspringen en een lift meeritsen? Roofvogels vliegen rakelings over en nesten onbezorgd of je daar nu vlak bij staat of niet. Dat is hier alledaagse kost. Sterren zien als er geen maan is en de boot alle lichten dooft. Je kan dat moeilijk beschrijven, maar als je ooit de kans hebt… Galapagos is een geweldige ervaring. Zorg wel dat je het archipel bezoekt met een boot, anders mis je heel wat.

Toen gingen we naar Costa Rica, het land van rijst en bonen. Van absolute Pura Vida. Vlakbij maar toch 4 vluchten verwijderd van de Galapagos. Een welkome vrijheid om met onze eigen wielen te kunnen gaan en staan waar we wilden. Inge die dit land samen met ons doorkruiste. Hoge verwachtingen qua fauna en flora. Wat een weelderige natuur heeft dit land. Nog nooit zo’n grote palmbomen gezien in zoveel verschillende kleurschakeringen. Alles wat je in de grond steekt, groeit hier. De fauna liet zich moeilijker spotten, maar daar is de mens vooral zelf schuldig aan. Het land dat zich super eco noemt maar tegelijkertijd met de meest vervuilende auto’s rondrijdt. Ze rijden bovendien als zotten. Zonde dat de Amerikanen er zo graag komen. Het land verkoopt letterlijk zijn land en ziel. Voor ons 3 weken relax vakantie.

Dan de hartverscheurende keuze, doen we Peru of Californië? Geen tijd meer om ze allebei te bezoeken. Eigenlijk was de keuze snel gemaakt, hoewel het ons een vlucht in de verkeerde richting kostte. Het land verraste ons door zijn variëteit in natuur en klimaat en de grote hoogte van veel steden. En dan is er natuurlijk de cultuur, met de verloren Incastad Macchu Pichu als absolute hoogtepunt en niet te missen. Ons verblijf bij Stefanie die de ngo ‘Casa Lena’ oprichtte was een boeiende en leerrijke ervaring. Off the beaten track, niet meer op het toeristenspoor ontmoet je het ware karakter van de bevolking. Hier verloopt de dagelijkse tred rustiger, eerlijker en vriendelijker dan op de toeristische trekpleisters.

Langs de andere kant was dit land het meest uitdagende om te bereizen. Niets loopt zoals ze beloven, je bent best constant op je hoede. Het land van de gruwelijke fluogele Inca-cola. Ook voor onze spijsvertering was dit een uitdaging. Onveilig? Gelukkig zelf hier niet mee te maken gehad, maar we konden er ons wel een idee van vormen en aan verhalen geen gebrek.

We waren heel blij toen we uiteindelijk in Vancouver stonden. Eindelijk terug normale Westerse omstandigheden en ons eigen huis op wielen. Gedaan met rugzak in –en uitladen. Zoals te verwachten was in West-Canada de natuur het reisdoel, met de legendarische Canadian Rockies als topbestemming. We kijken even na of we ook de meest Noordelijke natuurparken kunnen bereiken maar dat gaat niet. Te veel sneeuw, mag niet van de rental company en volgens onze reisgids zijn er letterlijk meer mensen die jaarlijks de maan bezoeken dan dit natuurpark, vreemd hé? Dan maar een meer aanvaardbare standaard loop. Toegegeven, de natuur is adembenemend ruig. Achter elke bocht valt je mond opnieuw open. We waren nog iets te vroeg in het seizoen, waardoor sneeuw op de bergen en beren in het dal ons soms wat beperkten. Langs den andere kant: “Ooit al ergens op een camping geslapen waar ze je verplichten je in groep te verplaatsen want de Grizzly komt actief op de camping jagen op de pasgeboren Wapiti?” Hier is dat normaal. Ontspannende trip, goed voorzien op toeristen, je moet nauwelijks zelf nadenken. De mensen zijn een klein beetje zot, moet iets met het drinkwater zijn. Ze hebben ook wat last van regeldrang.

Daarna naar Oost-Canada, Toronto. Helemaal anders. Geen Duits of Hollands meer te bespeuren op de campings. Vooral lokaal toerisme, wat het een interessante ervaring maakte. In de weekends trekken ze massaal naar de natuurparken met hun gigantische sleurhutten en roosteren ze hotdogs en marsh mellows boven een houtvuur. Meren, meren en nog eens meren. Met als gevolg, muggen, muggen en nog meer muggen. Je mag zoveel deeten als je wil, ze vinden altijd wel een stukje huid dat je vergeten bent. Eventueel door 2 lagen kledij door. De natuur is natuurlijk niet te vergelijken met de Rockies, maar vanaf Québec werd het duidelijk terug spectaculairder. Nog nooit zoveel walvissen tegelijk gezien. Met een beetje spijt in het hart dat we dit stuk niet nog beter hadden voorbereid en oostelijker gestart zijn, Halifax bv, maaja, dan hadden we hier de grote steden weer niet kunnen bezoeken. Het blijft keuzes maken. Toch staat het al vast, we komen nog eens terug om Nova Scotia te bezoeken. Net nog een datum prikken J.

Onze gigantische camperbus. Wat een stress was dat in het begin. Om er na 4 weken mee rond te rijden alsof het onze kleine gezinswagen is. Comfortabel was het wel, tijdens de vele regenbuien… of muggeninvasies.

Canadezen zijn vriendelijke mensen. Er bestaat echter niet zoiets als dé Canadees. De bevolking is één mengelmoes van alle mogelijke immigranten. Wat mij ook verraste was de aanwezigheid van de Indianen, de First Nations. Vergelijkbaar met de Aboriginals in Australië. Ook hier worden ze in reservaten gehouden en zie je ze maar zelden in het openbare leven.

Het is een beetje confronterend hoe weinig we op 9 weken tijd in dit enorme land bereisd hebben. En toch hebben we bijna 9000 km afgelegd. Canada is gigantisch (330x België). Veel stukken zijn redelijk onbereikbaar voor de gewone reiziger maar spijtig genoeg wordt er hard gewerkt om alles te asfalteren en te bewegwijzeren.

Een mooie meerwaarde aan deze reis had een GoPro camera geweest om in alle omstandigheden foto’s te kunnen nemen. Ik denk maar aan Iguazu, of op de vele zodiac-trips in het Beagle-kanaal, onderwateropnames tijdens de snorkelsessies op de Galapagos…. We wisten gewoon niet dat zoiets bestond en na de Galapagos was het de moeite niet meer.

Als we dit publiceren is de reis definitief gedaan. Het is voorbij gevlogen. Of we nog eens zo’n trip zouden ondernemen? 6 Maand geleden zeiden we van niet. Nu denken we er anders over. Het was opnieuw zó verrijkend… het gevoel van niks moet en alles kan… leven van dag tot dag, niet weten waar je de volgende dag of week zal slapen…We zien wel wat de toekomst brengt.

In elk geval, bedankt aan iedereen om onze blog te volgen en te voorzien van de nodige commentaren, wij hebben er weer een mooi dagboek aan overgehouden. En Inge, merci om ons te komen bezoeken en voor het over en weer sleuren van Lonely Planets J.

Voor de meesten, tot op Sfinks! Basecamp bevindt zich daar onder een niet te missen fluogroene parasol voor de grote tent. Springt zeker eens binnen!

En toen kwam er een zeeleeuw met een lange snuit en het verhaaltje is uit.....

Bijlagen:
https://youtu.be/e_zKmWvyUnA