|
De vraag die we
ongetwijfeld nog dikwijls gaan krijgen, wat vonden jullie nu het hoogtepunt? Wat
was nu echt het knapste?
Moeilijk te beantwoorden. Dat hangt ook grotendeels
van jezelf af. Wat jou omverblaast gaat daarom niet voor iedereen op. Elke bestemming had zeker iets en er is er
geen enkele die we hadden willen overslaan. Soms was dat cultuur, vaak natuur,
de mensen, de andere gewoontes, of het oneindig niets. Natuurlijk zijn er ook een
aantal dingen die we, achteraf gezien, beter anders hadden gedaan. Maar dat is
nu eenmaal eigen aan reizen, eens je er geweest bent, weet je hoe je het land
het best bereizen kan en mijmer je over waar het beter of anders kon. Maar als
we echt gedwongen worden een keuze te maken, dan staan de Galapagos-trip en de
cruise door het Beagle-kanaal tot aan Kaap Hoorn helemaal bovenaan onze lijst.
Wat een prachtige natuur, zo anders dan wij gewend zijn.
Ons streefdoel
om zo weinig mogelijk te plannen hebben we de eerste maanden goed kunnen
volhouden, maar sommigen dingen konden we niet doen zonder plan, zoals de
Galapagos en het huren van de campers in Canada in volle hoogseizoen. Helemaal
vrij zijn we dus niet geweest. Langs de andere kant gaf dat ook wel wat
structuur. Anders hadden we mogelijk nooit verder dan Patagonië geraakt.
Als ik terugblik op onze vorige verre
reis 5 jaar geleden, zijn er een aantal dingen die opvallen. Wi-fi is nog
steeds geen vanzelfsprekendheid. Tegen de verwachtingen in spant vooral Canada hierin
de kroon. De lokale simkaart bood, daar waar wel GSM-ontvangst was, een welkome
oplossing. Al laat een 2G verbinding het net maar druppelsgewijs door. Meer dan
eens snakten we naar de snelheid van zon goede oude reutelende inbelmodem.
Buiten de blokkering van Mike zijn Mastercard
in Australië hebben we vorige keer nauwelijks problemen gehad met
betaalmiddelen. Deze keer was dat bijna de rode draad te noemen. We waren goed
voorbereid, maar niet goed genoeg. Uiteindelijk zijn we nooit echt in de problemen
gekomen, maar het was soms spannend. Als onze Belgische bankkaarten met chip
niet gelezen kunnen worden dan zijn de opties al snel beperkt. Hoeveel kaarten
je ook meezeult. Wij zijn duidelijk ook niet de leeftijdscategorie die zon
reis onderneemt. Ofwel kwamen we gepensioneerden tegen, ofwel -30igers.
Over het algemeen hebben we deze reis
als ontspannender ervaren. Maar dat ligt vooral aan de gekozen bestemmingen.
Argentinië, het
eerste land dat we aandeden. Een immens land, meer dan 90x zo groot als België.
Ons hoofd vrij van alle indrukken. We waren meteen verkocht. Het was alles wat
we niet verwacht hadden. Absoluut prachtig land, Iguazu, Patagonië,
onbeschrijflijk mooi. Prachtige mensen, veruit de meest rustige, vrolijke, behulpzame,
respectvolle en eerlijke bevolking die we zijn tegengekomen. Maar, je kan beter
een arm kwijtspelen dan hier geen Spaans te spreken. Zeer veilig land om te
bereizen naar onze mening. Duur. Niet Zuid-Amerikaans duur, maar West-Europees-duur.
Duurder dan België in ieder geval. Trouwens, ze zijn meer gefocust op
West-Europa dan op de VS, vreemd vonden we dat. Ze zien er ook niet uit als Zuid-Amerikanen.
Hun eten is naar onze goesting geen hoogvlieger, hoewel de kwaliteit van hun rundsvlees
met recht en reden beroemd is. In gedachte houdend dat ons rundsvlees ook
wereldfaam heeft. Het land waar water meer kost dan een fles wijn. De politieke
situatie een chaos, en dat is spijtig want het land heeft veel capaciteiten.
Over Chili is
het moeilijk een mening te vormen. Daarvoor hebben we een te klein stuk van
deze natie gezien. Maar wat we zagen vonden we aangenaam verrassend. Tegen onze
verwachtingen in doet dit land het duidelijk economisch een stuk beter dan
Argentinië, te merken aan de staat van de algemene infrastructuur. De bevolking
lijkt ook rijker. Chileens Patagonië is evenzeer de moeite. Grootste verschil
met Argentinië: ze kruiden hun eten. Njam. En voor de rest moeten ze van elkaar
niets hebben, ze hebben geen goed woord voor elkaar over.
De intentie was
om helemaal tot het uiterste zuiden van Zuid-Amerika te zakken en de optie voor
een expeditie naar Antarctica open te houden, die vertrekken bijna allemaal
vanuit Ushuaïa, de meest zuidelijke stad.
We wisten van thuis al dat dit niet eenvoudig zou zijn. De bedragen die
je neertelt voor zon cruise zijn buitensporig en we wilden ons niet vooraf blokkeren
op een datum. Een goede gok maakte dat we een superdeal uit de brand konden
slepen voor een 5 daagse cruise van Punta Arenas naar Ushuaïa via het magische
Beagle Channel en langs Kaap Hoorn. Prachtig, hier zijn nog niet veel mensen
geweest. Storm op zee maakte dat we net voor de Kaap rechtsomkeer maakten. Ooit
al eens tijdens een storm rond de kaap in een Zodiac achtergelaten? Ook dat blijft
je bij. De Antarctica cruise laten we voorlopig voor wat is. Dat lijkt ook veel
meer een toegewijde bestemming dan even af te punten op een grote reis.
Trouwens, zou dat niet voornamelijk pinguïns op ijs zijn?
Dat gaf ons de
ruimte om de Galapagos goed te plannen.
Daar keken we
het meest naar uit. Met 13 onbekenden een week op een kleine boot, dat is
sowieso een gok. Het was de max, de absolute topper, de meest intense ervaring
ooit. Om nooit te vergeten. En uiterst vermoeiend. Een stuk hiervan hebben we
te danken aan onze geweldige gids Jan, die met zijn enthousiasme en schijnbaar
onbeperkte kennis iedereen telkens meekreeg, of het nu 5u s morgens of 45°
was, of pijpenstelen regende. Die perfect Zeeleeuws sprak, en wij op het
einde bijna ook. Petje af voor die man. Je kan nergens dichter bij de dieren
komen dan hier. Ooit al eens al snorkelend met de zeeleeuwen gespeeld zoals je thuis
met een hond speelt? Gezwommen tussen de pinguinos, de Mantas? Plots oog in oog komen met haaien die
meer dan driemaal zo groot zijn dan jezelf? Zeehonden die je kajak opspringen
en een lift meeritsen? Roofvogels vliegen rakelings over en nesten onbezorgd of
je daar nu vlak bij staat of niet. Dat is hier alledaagse kost. Sterren zien
als er geen maan is en de boot alle lichten dooft. Je kan dat moeilijk
beschrijven, maar als je ooit de kans hebt
Galapagos is een geweldige
ervaring. Zorg wel dat je het archipel bezoekt met een boot, anders mis je heel
wat.
Toen gingen we
naar Costa Rica, het land van rijst en bonen. Van absolute Pura Vida. Vlakbij
maar toch 4 vluchten verwijderd van de Galapagos. Een welkome vrijheid om met onze
eigen wielen te kunnen gaan en staan waar we wilden. Inge die dit land samen
met ons doorkruiste. Hoge verwachtingen qua fauna en flora. Wat een weelderige
natuur heeft dit land. Nog nooit zon grote palmbomen gezien in zoveel verschillende
kleurschakeringen. Alles wat je in de grond steekt, groeit hier. De fauna liet
zich moeilijker spotten, maar daar is de mens vooral zelf schuldig aan. Het
land dat zich super eco noemt maar tegelijkertijd met de meest vervuilende
autos rondrijdt. Ze rijden bovendien als zotten. Zonde dat de Amerikanen er zo
graag komen. Het land verkoopt letterlijk zijn land en ziel. Voor ons 3 weken
relax vakantie.
Dan de hartverscheurende keuze, doen we
Peru of Californië? Geen tijd meer om ze allebei te bezoeken. Eigenlijk was de
keuze snel gemaakt, hoewel het ons een vlucht in de verkeerde richting kostte.
Het land verraste ons door zijn variëteit in natuur en klimaat en de grote
hoogte van veel steden. En dan is er natuurlijk de cultuur, met de verloren
Incastad Macchu Pichu als absolute hoogtepunt en niet te missen. Ons verblijf
bij Stefanie die de ngo Casa Lena oprichtte was een boeiende en leerrijke
ervaring. Off the beaten track, niet meer op het toeristenspoor ontmoet je het
ware karakter van de bevolking. Hier verloopt de dagelijkse tred rustiger,
eerlijker en vriendelijker dan op de toeristische trekpleisters.
Langs de andere kant was dit land het meest
uitdagende om te bereizen. Niets loopt zoals ze beloven, je bent best constant
op je hoede. Het land van de gruwelijke fluogele Inca-cola. Ook voor onze
spijsvertering was dit een uitdaging. Onveilig? Gelukkig zelf hier niet mee te
maken gehad, maar we konden er ons wel een idee van vormen en aan verhalen geen
gebrek.
We waren heel blij toen we uiteindelijk
in Vancouver stonden. Eindelijk terug normale Westerse omstandigheden en ons
eigen huis op wielen. Gedaan met rugzak in en uitladen. Zoals te verwachten
was in West-Canada de natuur het reisdoel, met de legendarische Canadian Rockies
als topbestemming. We kijken even na of we ook de meest Noordelijke natuurparken
kunnen bereiken maar dat gaat niet. Te veel sneeuw, mag niet van de rental
company en volgens onze reisgids zijn er letterlijk meer mensen die jaarlijks
de maan bezoeken dan dit natuurpark, vreemd hé? Dan maar een meer aanvaardbare
standaard loop. Toegegeven, de natuur is adembenemend ruig. Achter elke bocht
valt je mond opnieuw open. We waren nog iets te vroeg in het seizoen, waardoor
sneeuw op de bergen en beren in het dal ons soms wat beperkten. Langs den
andere kant: Ooit al ergens op een camping geslapen waar ze je verplichten je
in groep te verplaatsen want de Grizzly komt actief op de camping jagen op de
pasgeboren Wapiti? Hier is dat normaal. Ontspannende trip, goed voorzien op
toeristen, je moet nauwelijks zelf nadenken. De mensen zijn een klein beetje
zot, moet iets met het drinkwater zijn. Ze hebben ook wat last van regeldrang.
Daarna naar Oost-Canada, Toronto.
Helemaal anders. Geen Duits of Hollands meer te bespeuren op de campings.
Vooral lokaal toerisme, wat het een interessante ervaring maakte. In de weekends
trekken ze massaal naar de natuurparken met hun gigantische sleurhutten en
roosteren ze hotdogs en marsh mellows boven een houtvuur. Meren, meren en nog
eens meren. Met als gevolg, muggen, muggen en nog meer muggen. Je mag zoveel
deeten als je wil, ze vinden altijd wel een stukje huid dat je vergeten bent.
Eventueel door 2 lagen kledij door. De natuur is natuurlijk niet te vergelijken
met de Rockies, maar vanaf Québec werd het duidelijk terug spectaculairder. Nog
nooit zoveel walvissen tegelijk gezien. Met een beetje spijt in het hart dat we
dit stuk niet nog beter hadden voorbereid en oostelijker gestart zijn, Halifax
bv, maaja, dan hadden we hier de grote steden weer niet kunnen bezoeken. Het
blijft keuzes maken. Toch staat het al vast, we komen nog eens terug om Nova
Scotia te bezoeken. Net nog een datum prikken J.
Onze gigantische camperbus. Wat een
stress was dat in het begin. Om er na 4 weken mee rond te rijden alsof het onze
kleine gezinswagen is. Comfortabel was het wel, tijdens de vele regenbuien
of
muggeninvasies.
Canadezen zijn vriendelijke mensen. Er
bestaat echter niet zoiets als dé Canadees. De bevolking is één mengelmoes van
alle mogelijke immigranten. Wat mij ook verraste was de aanwezigheid van de
Indianen, de First Nations. Vergelijkbaar met de Aboriginals in Australië. Ook
hier worden ze in reservaten gehouden en zie je ze maar zelden in het openbare
leven.
Het is een beetje confronterend hoe
weinig we op 9 weken tijd in dit enorme land bereisd hebben. En toch hebben we
bijna 9000 km afgelegd. Canada is gigantisch (330x België). Veel stukken zijn
redelijk onbereikbaar voor de gewone reiziger maar spijtig genoeg wordt er hard gewerkt om alles te asfalteren en te
bewegwijzeren.
Een mooie
meerwaarde aan deze reis had een GoPro camera geweest om in alle omstandigheden
fotos te kunnen nemen. Ik denk maar aan Iguazu, of op de vele zodiac-trips in
het Beagle-kanaal, onderwateropnames tijdens de snorkelsessies op de
Galapagos
. We wisten gewoon niet dat zoiets bestond en na de Galapagos was het
de moeite niet meer.
Als we dit publiceren is de reis
definitief gedaan. Het is voorbij gevlogen. Of we nog eens zon trip zouden
ondernemen? 6 Maand geleden zeiden we van niet. Nu denken we er anders over.
Het was opnieuw zó verrijkend
het gevoel van niks moet en alles kan
leven van
dag tot dag, niet weten waar je de volgende dag of week zal slapen
We zien wel
wat de toekomst brengt.
In elk geval, bedankt aan iedereen om
onze blog te volgen en te voorzien van de nodige commentaren, wij hebben er
weer een mooi dagboek aan overgehouden. En Inge, merci om ons te komen bezoeken
en voor het over en weer sleuren van Lonely Planets J.
Voor de meesten, tot op Sfinks! Basecamp
bevindt zich daar onder een niet te missen fluogroene parasol voor de grote
tent. Springt zeker eens binnen!
En toen kwam er een zeeleeuw met een lange snuit en het verhaaltje is uit.....
|
