Het is gelukt! We zijn écht in Denemarken! Eindelijk, na jaren van enkel dromen...
Ondertussen is het half negen 's avonds en de hoogste tijd voor mijn verslagje van deze dag.
Dat loopt niet écht van een leien dakje... Er is Wifi.....meestal, soms, toch niet, haja, nu weer wel. Hopelijk krijg in mijn stukje gepost....
Maar goed,we gaan ons er zeker niet laten door opjagen want vandaag is de vakantie écht begonnen.
De caravan is geïnstalleerd, de luifel staat, de zon schijnt....en meer moet dat voorlopig niet zijn.
De tocht van uit Duitsland verliep vrij vlotjes, minder files dan gisteren....
Op heel veel autowegen worden werkzaamheden uitgevoerd, vandaar...we voelden ons meteen thuis
Toen we de Deense grens bereikten, kreeg ik warempel de kriebels , zo spannend vond ik dat...
Er waren grenscontroles maar wij mochten vrolijk door....
Na 13 uur rijden, weliswaar verdeeld over twee dagen, bereikten we de camping van Bork havn. Bork havn ligt in Midden-Jutland, aan...: een haven inderdaad en ook aan een fjord.
Morgen zullen we de omgeving verkennen... Nu is de pijp uit....
Deze morgen rond half tien vertrokken.Op weg naar alweer nieuwe kampeeravonturen. Voor ons is deze reis inderdaad iets meer avontuurlijk. We treden volledig buiten onze comfort zone. Voor het eerst kiezen we voor een Scandinavisch land.Het was al jaren de droom van de echtgenoot. Dus : Denmark , here we come. We doorkruisten vandaag : België, Nederland om op zo'n 530km van huis te overnachten op een camping in Duitsland. Camping Sturberg is heel rustig gelegen, het sanitaire is kraaknet. De baas oogt zoals een échte Duitser hoort te ogen: rood aangelopen gezicht en wallen onder zijn ogen.Hij praat heel snel....te snel voor mijn school Duits...gelukkig is er de echtgenoot...Ik pleit verzachtende omstandigheden...ik hoor ook gewoon onvoldoende wat de Duitser zegt. Hopelijk kunnen we in Denemarken uit de voeten met ons " beste Engels". Daar kan ik mij alleszins beter verstaanbaar in maken.
Terwijl de echtgenoot aan het fornuis staat , schrijf ik snel mijn stukje.Door een misverstand is de maaltijd vandaag redelijk ongewoon: Spirelli's met vol-au-vent.
Zoals vroeger op kamp, daar smaakte ook alles...😉
De vaat , die is straks voor mij. Dat hoort bij mijn takenpakketnet zoals het bijhouden van een"dagboek" en eerlijk....afwassen op een camping is veel leuker dan thuis
Bij hen vertoeft, elk jaar weer opnieuw : een ijsvogeltje....
Maar nooit was ik ter plekke wanneer hij verscheen...
Ik had er al wel eens eentje , gespot, min of meer toch, aan de natuurlijke vijver in het bos....
Want wat heet "spotten" ,als je niet eens over een verrekijker beschikt....
Sinds die dag stond het beestje , hoog op mij verlanglijstje : ik wilde hem zo ontzettend graag eens écht kunnen bekijken...
Enkele jaren terug, ontdekte ik er dan toch eentje in Frankrijk. Alleen zat het beestje, zo danig ver ,dat hem heel nauwkeurig bestuderen , zelfs mét verrekijker, niet aan de orde was ...
En nu heb ik dus mijn eigenste ijsvogeltje...blink, blink!!!!!
Gisteren ineens, out of the blue, zat hij op de steen van de waterval.... Wij hebben een vijver, jawel...
Ik zag hem en raakte amper uit mijn woorden ,toen ik mijn man op het prachtvogeltje wees....
Hij zat daar, heel even, te zitten, schijnbaar na te genieten van een lekker maaltje....
En toen was hij plotsklaps verdwenen...nog voor ik mijn verrekijker beet had...helaas....
Dus ligt, sinds gisteren, die laatste, binnen handbereik, op de tafel in de living.... Niet voor niets, zo bleek vandaag...
Want wie ontwaarde ik deze voormiddag ,op het dak van onze garage????
Onze kleine vriend!
Even later vatte hij zelfs post op de wasdraad, pal voor mijn neus...
Ik kon mijn geluk niet op!
Wat was hij mooi!
Nog nooit zag ik hem van zo dichtbij...
Ik heb hem bewonderd zolang hij er zat....
Tot hij, woesj... over de omheining vloog...
Maar nu leef ik op hoop...
Nu heeft hij echt zijn weg gevonden...
En visjes, die zijn er genoeg....(dankzij de tweejaarlijkse orgieën in de vijver)....
En ik, ik voel mij zo oneindig dankbaar, omdat ik al dat moois heb mogen aanschouwen....
Vogeltje: jij maakte mijn dag.....kom maar snel weer terug <3
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik ben het beu!
Ik heb het gehad!
Ik wil het niet meer weten!
Niet meer zien!
Niet meer horen!
Ik kom er slecht van!
Al die negativiteit!
In de kranten, op de journaals.....
Kan ik er wat aan doen dan dat:
- het "Verenigd Europa" niet meer is dan een slechte mop?
- het asielbeleid ronduit rampzalig is?
- we , bij wijze van spreken,niet meer buiten kunnen komen zonder angst voor aanslagen of katastrofen?
- terroristen , jarenlang, lustig hun moorcomplotten hebben kunnen voorbereiden...???
Ben ik mee verantwoordelijk voor:
- de vluchtelingencricis?
- het wanbeleid van vorige regeringen?
- het kinderachtig gekibbel van de huidige?
Ik dacht het niet!
Ik ben niet aansprakelijk voor het onverantwoord gedrag van .....(zelf in te vullen)
Daarom een "warme" oproep: Laat mij met rust!
Ik ben al dat gezeur en oproerkraaierij zat!
Als één of andere idioot, onder het mom van kunst, portretten wil schilderen van -ik krijg hun namen amper geschreven, laat staan gezegd- een Dutroux, een De Gelder...., dan doet hij dat maar!
Maar ik wil niet weten dat hij dan ook nog een "forum" krijgt in de krant!
Waar me dan in mijn maag wordt gesplitst dat hij zijn "werken" tentoonstelde in een BIBLIOTHEEK!
For heaven's sake!
Dat ellendige bericht heeft me al de hele dag een misselijkmakend gevoel bezorgd!
Ik wil die namen van die kreaturen nooit meer zien, nooit meer horen, nooit meer lezen...
Al jaren wilde ik heel graag naar de sauna, alleen: niemand uit mijn omgeving voelde zich geroepen en op mijn eentje zag ik het ook niet zo direct zitten.
Tot ik lid werd van een toneelvereniging en daar mijn soulmate vond...
Wij zaten volledig op dezelfde golflengt op vlak van ,ja, zowat alles...
In diezelfde periode werd in de buurt een saunacomplex geopend...
Meer een relaxatie- , meditatie -en gezondheidscentrum, maar goed, je kon er ook gebruik maken van enkele kleine sauna's....
Daar kreeg ik mijn euh...vuurdoop....
Het was best wel leuk maar....een badpak was verplicht én je werd constant bekeken door "geklede" mensen...
Lekker in het brubbelbad, terwijl ogen achter glas ,elke beweging volgden, neen, dankje feestelijk....
Maar goed ik had ervan geproefd en wilde meer....
Op zoek naar een échte sauna ontdekten we Imelda in Heffen....
Heerlijke tijd hadden we daar...
Het complex was volledig vernieuwd met ruime sauna's in alle maten en soorten....
We werden regelmatige gasten, tot op een kwade dag ,brand werd gesticht en ons paradijsje letterlijk in rook opging...
Zo zonde!
We waren sauna-loos....
Als door de hemel gezonden ,opende maanden later , in een nabijgelegen gemeente,een gloednieuw wellnesscomplex met Spa , zijn deuren...
We hadden er een hele fijne tijd: beetje zweten, beetje zwemmen, beetje kletsen, lekker eten en meer moest dat niet zijn....
Jammer maar helaas verwaterde onze vriendschap en was ik niet enkel mijn soulmate maar ook mijn saunamateke kwijt....
Ik besloot een oproep te plaatsen op, jawel: facebook....
En u raadt het nooit!
Twee klasgenoten uit mijn humanioratijd ,zagen het volledig zitten ,om mij te vergezellen, olé...
Al die jaren hadden we elkaar niet meer gezien en nu besloten we samen een "sauna'ke" te doen...
Om wat bij te kletsen...
Hilarisch vond ik dat....
Maar dat is nu het heerlijke aan vijftig plus, zijn :
Je weet dat je niet perfect bent en dat je dat helemaal niet hoeft te zijn....
Je relativeert je imperfecte kantjes ...
en in het beste geval ,heb je vrede ,met wie je bent en hoe je er uit ziet....
En dat gold nu toevallig voor ons alledrie....
Dus hadden we de tijd van ons leven...
Er werd behoorlijk wat afgelachen...
We waren weer net de schoolmeisjes van weleer....
(allez,in onze eigen ogen dan )
Ondertussen zijn we met ons vieren en nog lang van plan om de sauna te vereren met ons bezoek....
Daar hebben we al overvloedig van kunnen "genieten"....
Maar winterweer....
Ik citeerde gewoon een versje, uit een ver en vaag verleden ....
Uit de tijd dat ik nog juf was en de winters nog winters waren....
Toen de kindjesn na het speelkwarier , met rode neuzen en bevroren tenen ,weer de klas in kwamen....
Waar de tenen konden opwarmen in de "slofjes van thuis"
Ik herinner mij dat zelfs uit mijn eigen kindertijd...
De Noorse sokken in de rubber laarzen ....
Warm waren ze allerminst,die rubberen dingen....
zelfs de Noorse sokken hielden de kou niet "buiten"....
en je kreeg er alleen maar enorme zweetvoeten in....
Maar niks was beter om in de sneeuw te spelen...
Om baantje mee te glijden.....
Na een stoei-en glijpartij , werden de laarzen ingeruild voor warme slofjes, waarin onze tenen weer tot leven kwamen, wat bij tijd en wijlen een vrij pijnlijke aangelegenheid was maar dat hadden we er voor over....
Er ging niets boven de sneeuwpret...
Op de kersmarkten van heden ,probeert men wanhopig de sfeer er in te houden ,met warme glüwijn en koude jenevers....
waar geen mens dan trek in heeft wegens: veel te warm
(voor alle duidelijkheid, niet de wijn of de jenevers, maar het weer!)
Deze week brachten wij zelf een bezoek aan "Winterland Hasselt"
Prachtig mooi hoor, daar niet van...
De kerstman is er alomtegenwoordig ,
de lichtjes zorgen voor sfeer......
In de vele kraampjes is allerlei lekkers te krijgen
Er staat een fenomenaal grote tent, waar verkleumde mensen zich kunnen warmen en genieten van een borrel of een biertje....
Maar u raadt het al: niemand is verkleumd.....
Neem ons nu: het zweet liep in stromen van onze rug....
Vijftien graden was het.....
Hartje winter ....
Om half elf 's avonds....
Loopt een mens daar dan met winterjas en gewatteerde laarsjes....
Eigenlijk ben ik best benieuwd hoe de "winter" nu verder zal verlopen....
Misschien krijgen we toch nog vrieskou met spekgladde wegen....
Of valt de sneeuw alsnog met pakken uit de lucht....
Wie zal het zeggen?????
Er zijn geen zekerheden meer in het leven....en seizoenen...al helemaal niet meer.....
Ik zocht het woord even op in Van Dale, de dikke, jawel!
Ik citeer de ingekorte versie:
fossiel: - overblijfsel of afdruk in gesteenten, van levensvormen uit het verleden
- (fig.): iemand met zeer ouderwetse opvattingen
- (fig.): voorwerp waarvan men aangenomen had dat het niet meer bestond
Misschien moet minister Michel informeren over welke betekenis ze het nu precies hebben....
Maar, alle gekheid op een stokje, als land vergeleken worden met een fossiel...niet bepaald iets om trots op te zijn...
Ooit waren de Belgae : "de dappersten onder de Galliërs".
Het was ,Julius Caesar ,himself ,die die gevleugelde uitspraak deed....
Toch, in die tijd, iemand met kennis van zaken.....
Nu zijn we dus gereduceerd tot fossielen.....
Hoe is het toch zo ver kunnen komen, vraag ik mij dan af...
Persoonlijk kan ik zelf wel enkele oorzaken verzinnen....diepe zucht....
Net zoals u, die dit stukje leest....
Maar wat helpt het ons vooruit????
Toch geen meter...
Het is niet goed voor onze bloeddruk en niet voor ons humeur...
Daarenboven: ik voel mij helemaal geen fossiel!
Ik besta wel degelijk!
Ik slaag er zelfs nog in om te genieten ,in deze tijden van kommer en kwel...
Niet altijd gemakkelijk!
Natuurlijk erger ook ik mij meer dan eens blauw aan genomen beslissingen "van hogerhand", aan het gekibbel ,van zij ,die verklaren het goed te menen met ons land.....
En dan droom ik van andere contreien en verre continenten....
We "pakken" onze valies en gaan op weg naar betere oorden.....
Om dan tot de conclusie te komen ,dat het overal wel wat is....
En als ik heel eerlijk ben, vind ik het hier nog geeneens zo slecht .....
Niet dat ik de emigranten onder ons niet begrijp...verre van....
Maar het is niets voor mij....
Begrijp mij niet verkeerd:
- Ik ga heel graag weg....
- Ik snuif heel graag de sfeer van andere culturen....
- Ik geniet van de pracht van bergen, van ongerepte natuur....
- Van de ruimte die je in sommige landen nog vindt....
En toch.....ik keer steeds weer graag terug naar ons eigenste, kleine landje aan de Noordzee....
Naar mijn eigenste, kleine boerendorp ,in de buurt van een bos....
Naar mijn eigenste terras....waar ik in de zomer de vogeltjes hoor zingen....
Och, laat mij maar wonen in een "fossiel land"....zolang ik er zelf geen ben....valt het nog wel mee, denk ik dan zo
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
 "Wink"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
)
