Wat mij er doet aan denken dat we gisteren een hazelworm hebben gezien.
Omdat het eiland enkel te bereiken is met de boot ,gingen we nog vlug even naar de haven ,om de vertrekuren te checken....
Hiervoor volgen we een bos-en weipaadje....
En wat lag daar doodgemoederd te liggen????? Een hazelworm!
De echtgenoot nam een foto maar toen bibi , met een takje....( ja ik pleit schuldig)...efkes wilde nagaan of hij wel zo dood was als hij zich voordeed, ging hij er als een "haas" vandoor.
Toch weer een mooie waarneming.... Was de allereerste keer dat ik dat beestje zag.... Dus ik weer blij en tevreden
Maar goed, vandaag dus hup naar Bréhat . We namen de boot van 10:30.... Een kwartiertje later gingen we alweer aan land.
Het eiland is het bezoeken meer dan waard: auto's zijn niet toegelaten en de natuur is er nog vrij ongerept....
Voor ons was het het tweede bezoek....
In het najaar van 2014, bezochten we het eerste deel van het eiland en nu was dus deel twee aan de beurt....
Een aanrader !
Vermoeiend is het wel, geen enkel wegeltje is vlak.... Maar je wordt beloond met prachtige vergezichten, vogelgezang en een weelde aan bloemen en planten
Het zonneke was ook vandaag weer van de partij....waardoor mijn reukorgaan ondertussen de kleur van een rijpe tomaat heeft....maar ik wijk af....
Na een tocht van 11 km ,hielden we het voor bekeken en namen de boot terug.
Toen we op de camping arriveerden stond de stappenteller op 17 858 wat overeenkwam met zo'n 12 km .
Vanavond zal ik mij moe maar zeer tevreden naar mijn "bedstede" begeven...
Morgen rijden we naar Lannnion..... We gaan er op bezoek bij Ann, een kwieke dame van 82 .....
Vandaag D-day.... Zeven uur...tijd om uit mijn "tram" te kruipen...
Na het ontbijt rijden we meteen richting Perros-Guirec....
Ik besluit om niets te verwachten en gewoon van alles zoveel mogelijk te genieten...
Het zonnetje schijnt maar er waait een zure wind...
We zijn er op gekleed... Niets kan ons deren....
Om half 10 schepen we in en zoeken een plaatsje op het bovendek, om zeker niets te missen.... Ik geniet....
De boot vaart uit... Ik nam een Touristil (ja , ik weet het, ze zijn uit de handel genomen maar ik sloeg tijdig mijn voorraad in) dus laat die deining maar komen...
Onze uitstap heet officieel: "Les oiseaux Marins L'Archipel des 7 Îles et la côte de Granit Rose (avec escale sur l'île Aux Moines)
Even later neem ik mijn eerste Jan-Van-Gent waar...
Mijn dag kan al niet meer stuk en het grootste spektakel moet nog komen....
We naderen het eiland met de unieke kolonie Jan-Van -Genten....
Rond de 22 000 koppels hebben er een plaatsje, van 60 cm2 om te nestelen.... 22 000 koppels, dat maakt 44 000 vogels.... Het schouwspel is indrukwekkend!!!! Mijn God... Ik kan haast niet geloven dat ik zoiets moois kan aanschouwen.
We kijken onze ogen uit... De vogels vliegen af en aan.... Begroeten hun partner.... Spelen hun liefdesspel....
We varen rond het eiland...
Even verder....mijn ultieme droom....Papegaaiduikers!!!!
De pret kan niet meer op.... We zien: alken , zeekoeten, kuifaalscholvers.... De natte droom van elke amateur ornitholoog....
Ik voel letterlijk de kriebels.... Wat kan het leven mooi zijn!
Twee soezende robben met winterpels maken het plaatje af..... Ik voel mij ontieglijk gelukkig!
We meren aan en krijgen de kans om één van de eilandjes te bezoeken....
Wat een adembenemend panorama!!!!
Als laatste varen we langs "la côte de granite rose". De hele tijd worden we deskundig onderricht door de gids.... De echtgenoot is mijn vertaler van dienst.... Frans is niet mijn beste vak....
Uiteindelijk, na een uitstap van 2,5 uur, meren we weer aan.... Ik voel mij hemels....
Op weg naar de camping wordt er nog gestopt aan een Léclerc, de plaatselijke Delhaise....
Nadien installeren we ons in het zonnetje nadat we nog een kleine wandeling hebben gemaakt naar het haventje van Pointe de L'Arquest.
Morgen zullen we er de boot nemen naar Île de Bréhat.... Ik kijk er alweer naar uit
Een stralend zonnetje aan de hemel....wat kan een mens nog meer wensen.... Vandaag staat een eerste uitstap gepland.
We rijden naar Île Grande om het plaatselijke V.O.C. te bezoeken én we stoppen in Peroz Guirec (ofzoiets) om de boottocht van "Sept ïle" te reserveren.
Ik kijk er al vier jaar naar uit...Ik hoop zo om de papegaaiduiker te zien....
Op Ïle Grande krijgen we meteen al info over de fauna en flora van de omgeving....
Een rechtstreekse téléverbinding toont ons de broedplaatsen van de Jan-Van-Gent. Een kolonie van zo'n 22 000 koppels....
Zal ik die morgen écht kunnen aanschouwen???
Ik ben benieuwd.
Rond 18:15 arriveren we opnieuw op de camping. Het is nog aangenaam warm , dus eten we buiten... Heerlijk!
Het moet gezegd: buiten eten scherpt de eetlust (o, help)... Maar ik laat het niet aan mijn hart komen en geniet met volle teugen...
Na de afwas, mijn taak, lees ik nog eventjes in een keigoed boek...dit geheel terzijde.. edoch.... .Om half tien gaan de lichten uit....Morgen is het weer vroeg dag
Licht schijnt de kamer binnen.... Het sein om mijn "bedstede" te verlaten....
"GEEEEEUW"....
Beetje eten, beetje drinken....nog een laatste toilet bezoekje en dan ben ook ik "klaar"
De caravan wordt "aangepikt", zoals men dat heet in "het jargon"... De auto gestart....
Drie uur.... De "vakantie" is nu écht begonnen......
Ik doe verwoede pogingen om wakker te blijven.... Tevergeefs....
Het "nekkussentje" wordt bovengehaald, de zetel achteruit gekiept... Ik nestel mij "behaaglijk" onder mijn dekentje en soes weg in Morpheus' armen....
Péage! Nu al....dat was snel....
Rond 7 uur wordt er halt gehouden voor een tank-en plasbeurt....
De echtgenoot probeert even te tukken.... Maar de adrenaline is genadeloos en een twintig minuutjes later zijn we alweer op weg.....
Het heeft al haast de hele weg geregend, gemiezerd...(niet dat IK daar veel heb van gemerkt....)
De lucht is grauw en grijs....
Nog 100 km en nog steeds geen verbetering... Ik hou de nog af te leggen kilometers in het oog en tuur hoopvol naar de lucht....
Nog 45......grijs
Nog 25.....Hela, wat zie ik.....?????
Klaart het warempel niet een beetje uit....
Ja hoor, met nog 15 km voor de boeg staat het als een paal boven water: we rijden naar beter weer...
Onder een stralend zonnetje bereiken we "onze camping".... Geen luxe, geen zwembad, geen cafétaria maaaaaar:.......
Wat een rust, wat een uitzicht.... De vogeltjes zingen er in alle toonaarden....
Om 13:30 staat de caravan geïnstalleerd met een adembenemend uitzicht op de baai... We installeren ons in het zonnetje met een goed boek en genieten....
Ik moet er niet aan denken ze te moeten doormaken, als ik al die horrorverhalen zo hoor en lees....
Tot hiertoe ben ik er van gespaard gebleven...
Echt waar, ik weet niet wat échte griep is....
En ik zou dat liefst zo houden ook natuurlijk...
Buikgriep daarentegen...dàt ken ik dan weer wel...
Ook de hel hoor....daar niet van....
Toen ik nog pril en jong was had ik elke wissel van de seizoenen prijs...
Maar goed, dat doet hier niets ter zake natuurlijk....
Waarom in godsnaam: "Lang leve de griep?!"
HA!
Wij hebben een schat van een kleinzoontje....
Het ventje is in januari gestart in de peuterklas ...(*smelt*)
Laat nu toch niet drie kwart van de schoolgangers, including leerkrachten, geveld zijn door griep zeker....
Dus kreeg het kleine grut een briefje mee naar huis om-indien mogelijk- de ukjes thuis te laten.....
Laat ons snoepje nu het kind zijn van twee werkende ouders ....
en het kleinkind van vier! paar grootouders waarvan slechts één!!! paar al op pensioen werd gezet....
Laten nu net wij, die oma en opa zijn....
Eén telefoontje van de stiefdochter : "of wij op donderdag en vrijdag thuis waren".... en oma en opa "Bos",(cfr. eerdere stukjes) maakten net geen vreugde dans....
Twee volle dagen mogen genieten van onze schat!
Dus werd de speelmat opnieuw uitgerold,
werden de auto's, boeken, blokken en kleurpotloden bovengehaald...
werd de "kleuterracebaan"(met geluid) opnieuw geïnstalleerd....
En of we genoten hebben!!!!!
Maandag wordt opnieuw gestart....nu toch maar duimen dat onze jongen alsnog niet wordt geveld .....
Aangezien mijn ontstoken "zwevende rib", steeds opnieuw van zich laat horen ( lees: mij 's nachts mijn bed uit jaagt voor een pijnstiller), zit ik alweer bij de huisarts.
Diepe zucht...
Nog vijf te gaan en het is mijn beurt... en dan zeggen dat wachten niet bepaald één van mijn sterke kanten is..
Maar bon, we hebben niet veel keuze nietwaar...
Ik voelde mij redelijk bekeken toen ik de wachtzaal binnen ging.
Ik kan het mij inbeelden ook natuurlijk ,maar sinds ik met mijn hoofd in de krant heb gestaan...heb ik toch soms dat idee.
(De "tol"van de "roem" , nietwaar..... )
In de speelhoek bouwt een ventje naarstig een hoge toren.
Twee , iets oudere heren, hebben er duidelijk plezier in...
Op de tv kunnen we "De Madammen" volgen, maar dat is niet echt "mijnen dada."
Teveel bla, bla...te weinig muziek....
Dus schrijf ik maar een stukje...
Niet simpel op het minuscuul kleine klavier van zo'n phoontje...
Nog twee te gaan...
Het gaat vooruit...
Altijd op maandagvoormiddag als beide dokters werken...
Tegenover mij zit een jonge snaak ook driftig op de toetsen van zijn smartphone te tokkelen.
Ik vermoed dat hij een "spelletje" speelt.
Een mens moet zich met iets bezig houden natuurlijk...
Oei, ik schijn op mijn smartje geen kladversie te kunnen opslaan...
Niets aan te doen, dan maar meteen in" 't net. "
Zal strakjes thuis mijn "stukje" rustig nakijken en bewerken.
(wat ondertussen is gebeurd)
Weer een patiënt binnen, nog één te gaan nu ...
Na anderhalf uur was ik weer thuis....mét een verwijsbrief voor een RX......
Lang geleden dat we nog zo hadden gelachen en wat deed dàt goed!
We woonden een theatervoorstelling bij gebracht door een amateur gezelschap! Maar wat een niveau!
Ze brachten de Kween, naar "Hamlet" van Shakespeare: een hysterische en hilarische komedie met koninklijke allures, zoals ze het zelf in hun programmaboekje aankondigden.
Ze waren met z'n vieren: de Kween, haar kamermeisje, een keukenmeid (gespeeld door een man; In de tijd van Shakespeare werden vrouwenrollen regelmatig gespeeld door mannen) én een spion.
Ze speelden de pannen van het dak en gaven gedurende twee uur het beste van zichzelf!
En wat hebben wij genoten!
In deze tijden van onrust, kommer en kwel is "lachen" toch wel een fantastisch medicijn.
Toen de zon zich gisteren eindelijk nog eens verwaardigde om te verschijnen, besloot schrijver dezes dat het tijd was om nog eens een stapje in de wereld te zetten .
De "wandelschoenen" werden dichtgesnoerd en ik ging op pad.
De kilte van de wind viel een beetje tegen maar wat deed het goed om een frisse neus te halen!
Ik toog richting bos.
Ons dorp beschikt inderdaad over een heel mooi bos.
Niet immens groot maar net groot genoeg om er prachtige wandelingen te maken zonder al te zeer te verdwalen.
Ideaal voor mensen zoals ik, met een totaal gebrek aan oriëntatie.
Voor ik het bos indook, eventjes een bezoekje gebracht aan de "Boskapel."
Jawél!
Mét een "miraculeus" Maria-beeld én een door alle dorpsbewoners gekende legende.
Er eventjes vertoefd, beetje gemijmerd, hoofd leeg gemaakt en er genoten van de rust en de stilte...
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er ook heb uitgerust.
Van bij ons thuis naar de kapel is toch een klein halfuurtje stappen...
Na tien minuten voelde ik al elk botje in mijn knieën, lenden en benen.
Rust roest, weet je wel...
Maar ik zette dapper door want in "onze" kapel zou ik mij eventjes kunnen neerpoten.
En zeggen dat het échte werk nog moest beginnen: de boswandeling.
Met goeie moed werd er opnieuw gestart.
Tijdens mijn wandeling werd ik regelmatig gekruist door "lopers", dagelijks of wekelijks "op training" in "den bos".
Ook door andere wandelaars en als eens een dappere fietser.
Eén van de wandelaars was een vroegere kennis, een fervente sporter, vooral "loper" dan....
Het was zolang geleden dat we elkaar nog hadden ontmoet dus werd er even halt gehouden voor een praatje...
Eerst over koetjes en kalfjes....met nadien dé vraag :
"Loop jij niet meer????"
Toen hij antwoordde voelde ik een zeker leedvermaak.
Niet mooi van mij, ik weet het, maar het was sterker dan mezelf.
Zij waren immers de "gezonde mannen", "dé lopers" en ik was het kneusje, dat nog niet eens kon joggen....
"Ik màg niet meer. Ik heb ondertussen al een "nieuwe knie" en momenteel een ontsteking aan mijn kuitbeen..."
Tja... zo vergaat het menig sporter....
In hun "jonge jaren" het "grote geweld" maar versleten botten , nog voor ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt...
Oké, ook bij mij kraakt en knispert elk gewricht en heeft de artrose toegeslagen maar ik ben nog lang niet aan "vervangstukken" toe...
U weze dus gewaarschuwd....
Misschien doet u maar beter zoals ik: fietsen en wandelen want die "sporten" zijn écht gezond.
Na anderhalf uur stappen had IK trouwens mijn finish bereikt en was ik waarlijk blij dat ik weer kon gaan zitten....
Vandaag is het dus, naar het schijnt, "Verloren maandag" en kwam de echtgenoot met twee worstenbroodjes naar huis...
Eéntje voor hem en eentje voor mij...
Althans, daar ging ik van uit...
Bij nader inzien wordt van mij verwacht dat ik ze allebei verorber, wegens teveel calorieën...Halloooo!
En "mijn" lijn dan....?????? :-p
Persoonlijk heb ik niet het minste idee waar dit gebruik vandaan komt ....
(Het gebruik van het verkopen van "worstenbroodjes", voor alle duidelijkheid ...;-) )
Volgens de echtgenoot heeft het iets te maken met "het geld dat op is nadat alle cadeautjes zijn uitgedeeld" ..., zodat men nadien nog enkel "restjes" kan kopen...
Iets in mij zegt dat één en ander niet klopt...
"Verloren maandag", gaat duidelijk maar over één dag....
Dus vanaf dinsdag is er opnieuw geld dan.....????
Mmmm....lijkt mij niet écht logisch....
Eventjes snel gegoogeld dan maar.... (lang leve het internet)...
"Verloren maandag wordt gevierd op de eerste maandag na Driekoningen en is al eeuwen oud...
Die traditie werd bij ons vroeger vooral in Antwerpen gevierd....
De havenarbeiders werden getrakteerd door de bazen en om de kosten te drukken, kregen ze "onverkoopbaar vlees" dat in een broodjes werd "verpakt".....
Voor meer info: zie Googel ;-)"
Zie je wel....sorry schat, je zat er helemaal naast....
Mij heeft het alleszins gesmaakt, dat broodje....
Eventjes in de microgolf en klaar was Kees...
Aan de calorieën heb ik dan maar niet gedacht....
Voor de zoetekauwen onder ons zijn er speciaal vandaag: de appelbollen ,met heel veel kaneel....
Die hebben eigenlijk niets te zien met de traditie van "Verloren maandag" maar ontstonden vanuit het idee: voor elk wat wils...
En wat het tweede worstenbroodje betreft: geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om ook dat nog naar binnen te werken...
Dus wie zin heeft.....
.......die kan het van mij krijgen, gratis en voor niks...
Als het dan toch niet wintert....kunnen we dan niet ineens overgaan naar de lente????
Wie heeft er nu iets aan het herfstweer van de laatste dagen???
Regen, regen en nog eens regen.... Straten en huizen die overstromen.... Haast elke dag donker en grijs... Om van de stormwind nog te zwijgen Een mens zou van minder depressief worden...
Mochten we meteen overgaan naar de lente, dan wil ik er wel eentje met écht lenteweer....
Niet met van dat typisch Belgische ..dan kan het evengoed herfst blijven nietwaar...
Neen, neen, een lente met aangename temperaturen... Zo'n graad of 20....om mee te beginnen....
Een dagelijks schijnend zonnetje dat alle grijze gedachten verjaagt... Vogeltjes die opnieuw zingen en bloempjes die bloeien...
Heerlijk!!!!
Laten we dan meteen ook de dagen verlengen....
Klaar vanaf een uur of zeven 's morgens tot een uur of acht 's avonds... Lijkt me redelijk om mee te starten....
Maartse buien en aprilse grillen slaan we over.... Die horen trouwens thuis bij de winter...
Och, eigenlijk is het niet zozeer de warmte die ik mis Een mens kan zich kleden naar de koude... Ook bij vriestemperaturen kan het aangenaam zijn buiten....
Maar IK WIL ZON!!!
Want "HAAR" is het die ik mis....
André van Duyn, wist het ook al: "Alles ziet er anders uit, als de zon schijnt....Och wat is het leven fijn, in de zon!!!"
Maar het zal voorlopig bij "dromen van" blijven...
Als ik zo de weersvoorspellingen bekijk....diepe zucht.....
Ik vrees dat ik nog nog héél veel geduld zal moeten hebben....
Met dit ludieke berichtje werd mij bevestigd, wat ik natuurlijk al zelf had gezien: ik stond inderdaad in de krant....samen met mijn twee "spitsbroeders"....
De foto was, het moet gezegd, zeer goed gelukt....
Het bijhorende artikel, fijn om te lezen.
"Hoe het zover is kunnen komen?" , vraagt u zich af...
Hiervoor moeten we eventje terug in de tijd...
Al heel mijn leven ben ik dol op "taal", meer bepaald op het Nederlands, mijn moedertaal...
Schrijven, lezen, voordragen, acteren....Ik deed het allemaal even graag....(nog steeds trouwens ;-) )
Toen enkele maanden geleden, fb- groepen: "Je bent van... als....." ,als paddenstoelen uit de grond schoten, besloot ik om er zelf ook ééntje te starten: "Ge zet van...., as ge...."
(je bent gepensioneerd en hebt nu zeeën van tijd, weet je wel :-p )
Alras had ik enkele leden en samen brachten wij het verleden van ons dorp, weer tot leven.... Er werden herinneringen opgehaald, anekdotes verteld.....
Het plezierige hieraan was dat heelder conversaties gebeurden in ons streekdialect...
De groep groeide gestaag en groeit nog steeds (ik heel blij) .
Dat laatste is eigenlijk te wijten aan een jonge dorpsgenoot, die onlangs het plan opvatte, om een fb-pagina aan te maken ,waarop elke dag een woord uit ons dialect zou worden verklaard en dit gedurende een volledig jaar....
De jongeling zocht medewerkers en kwam via, via bij mij terecht....
Ik ging in op zijn voorstel en was meteen enthousiast. We zochten en vonden nog een derde kompaan en toen waren we compleet....
De "jongeling" contacteerde de krant en voilà, na enkele dagen was het artikel een feit
Zo ging de bal aan het rollen....en hij rolt nog steeds....
Een regionaal tijdschrift, voelt zich nu geroepen om een artikel aan "ons" en het initiatief te wijden.... En zie, gisteren bezoek van alweer een journalist....
En ik....ik amuseer mij geweldig.
Dagelijks mogen bezig zijn met taal....er zijn saaiere dingen ....
Tollembeek, een onooglijk dorpje in het Pajottenland...
Maar.... wat een natuurpracht! Wat een rust!
Een waar paradijs voor vogeltjes en aanverwanten!
En uitgerekend hier woont de stiefdochter met man en kind...
Jaren terug kochten zij, in the middle of nowhere, een klein boerderijtje, dat zij volledig renoveerden...
Gisteren waren oma en opa er "te gast"... Het kleinzoontje gaat sinds januari naar het peuterklasje...en daar mochten wij hem 's middags oppikken, woensdag, weet je wel
Het kleinzoontje blij en oma en opa blij....
Tijden de middagdut van het ventje, installeerde oma zich met strijkplank, strijkijzer én verrekijker ,voor het grote raam ,dat uigeeft op veld en wei....
(Hierbij hoort misschien wel een kleine toelichting... Omdat die niets met mijn stukje "ansich" te maken heeft, zet ik de toelichting even tussen haakjes....haakjes open (oma's grote hobby en passie is namelijk het observeren van vogels in de vrije natuur)haakjes sluiten....)
Een strijkje van een half uurtje, ontaardde in een strijk van anderhalf uur ,volledig toe te schrijven aan de buizerd, die zich daar dagelijks in al zijn schoonheid laat bewonderen.
Eerst landde hij in een boom, iets verder weg, waar hij aandachtig het gras onder zijn "voeten" bestudeerde, vermoedelijk op zoek naar iets lekkers.... Nooit had ik voordien al de kans gehad, om dit prachtbeest, in alle rust te observeren....
Na een tijdje waagde hij zich aan een landing om dan toch weer, zonder buit, een boom uit te kiezen, haast vlak naast het raam....
Oma werd euforisch en de strijk....die bleef staan....
Een torenvalk maakte de voorstelling compleet.
Ook hij liet zich in het lang en breed, bekijken. Hij deelde warempel een boom met een troepje groenvinken....
Hoe on-waar-schijn-lijk , vond ik dan...
Net als de buizerd , verliet hij af en toe zijn plaatsje ,om "biddend", de ondergrond onder de loep te nemen....
Wanneer hij uiteindelijk besliste om "zijn" boom te verlaten, werd hij "op de voet"...euh...vleugel, gevolgd door...jawel de hele horde groenlingen....
Toen viel het doek......
...en hield oma opnieuw het strijkijzer in aanslag i.p.v. de verrekijker...
Net op tijd klaar om ons ventje te entertainen na zijn tukje (weliswaar met de hulp van opa, kleinzoontjes grote held <3 )
"De dagen", zoals ze soms worden genoemd, zijn weer voorbij en ik..ik ben er niet écht rouwig om...
In alle eerlijkheid, wie is er nog oprécht dol op Kerst en Nieuwjaar?
Vroeger, toen ik nog pril en jong was, had Kerstmis zoiets magisch.... Elk jaar opnieuw was ik weer aangedaan door die typische sfeer... Ik had zelfs het idee dat mensen in die periode wat liever waren voor elkaar...
Het aftellen op Oudejaarsavond...steeds zo'n spannend moment.... Het oude jaar eindelijk om en vol verwachting beginnen aan het nieuwe....
Jaren later, nu dus, blijven er van al die gevoelens niet veel meer over....
Ik zet wel elk jaar weer een kerstboom, een échte, namaak komt er niet in....
Ik geniet zelfs van het versieren .
Als dan uiteindelijk de lichtjes worden aangestoken , vind ik het toch nog steeds iets hebben....
Maar de échte magie...die ben ik in de loop der jaren kwijtgespeeld....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
