|
Vorig jaar vierden we nog samen haar 75ste verjaardag...en ze blonk...
Niets vond ze fijner dan samen te zijn met haar kinderen en kleinkinderen....
Het was een mooie dag en we wensten haar nog heel veel jaren....
Een week later viel het verdict: pancreaskanker...
Maar ze zou zich niet gewonnen geven...
Ze was een vechter, een doorzetter en zooooo moedig....
Door haar M.S. was ze aan een rolstoel gekluisterd en werd ze afhankelijk van anderen....
Maar nooit gaf ze zich gewonnen of verloor ze haar fierheid...
Want dat was ze nog steeds: een fiere vrouw, die het belangrijk vond om goed voor de dag te komen...
Ze werd aanbeden door haar kleinkinderen voor wie ze zo vaak had gezorgd ,als mama en papa moesten werken...
Ze was een echte dierenvriend: honden, poezen,paarden...ze hield van allemaal....
Maar misschien nog het meest van de vogeltjes....
De verschillende nestkastjes in de tuin werden jaarlijks bevolkt door meesjes...
Toen ze naar het rusthuis verhuisde, kwam in de boom tegenover haar kamer: een nestkastje....
Vlakbij haar raam hingen vetbollen....
En met succes want ook hier werd gebroed dat het een lieve lust was....
Heelder kroostrijke gezinnen ontstonden in "haar" nestkastje...ze kon er zo van genieten....
Enkele weken terug sloeg de kanker opnieuw toe....
Genadeloos deze keer....
Deze strijd kon ze niet winnen....
Net 76 was ze geworden, toen het woord "terminaal" viel....
Ze heeft het nog geprobeerd maar deze keer had ze geen schijn van kans....
Zaterdag nemen we afscheid van haar....
Lieve schoonmama, je was zo'n straffe madam....hopelijk mag je nu rust vinden bij je geliefden, op een plaats zonder pijn en verdriet...
Weet dat wij je nooit zullen vergeten...
Je zit voor altijd in ons hart
|
