Toen de zon zich gisteren eindelijk nog eens verwaardigde om te verschijnen, besloot schrijver dezes dat het tijd was om nog eens een stapje in de wereld te zetten .
De "wandelschoenen" werden dichtgesnoerd en ik ging op pad.
De kilte van de wind viel een beetje tegen maar wat deed het goed om een frisse neus te halen!
Ik toog richting bos.
Ons dorp beschikt inderdaad over een heel mooi bos.
Niet immens groot maar net groot genoeg om er prachtige wandelingen te maken zonder al te zeer te verdwalen.
Ideaal voor mensen zoals ik, met een totaal gebrek aan oriëntatie. 
Voor ik het bos indook, eventjes een bezoekje gebracht aan de "Boskapel."
Jawél!
Mét een "miraculeus" Maria-beeld én een door alle dorpsbewoners gekende legende.
Er eventjes vertoefd, beetje gemijmerd, hoofd leeg gemaakt en er genoten van de rust en de stilte...
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er ook heb uitgerust.
Van bij ons thuis naar de kapel is toch een klein halfuurtje stappen...
Na tien minuten voelde ik al elk botje in mijn knieën, lenden en benen. 
Rust roest, weet je wel...
Maar ik zette dapper door want in "onze" kapel zou ik mij eventjes kunnen neerpoten.
En zeggen dat het échte werk nog moest beginnen: de boswandeling.
Met goeie moed werd er opnieuw gestart.
Tijdens mijn wandeling werd ik regelmatig gekruist door "lopers", dagelijks of wekelijks "op training" in "den bos".
Ook door andere wandelaars en als eens een dappere fietser.
Eén van de wandelaars was een vroegere kennis, een fervente sporter, vooral "loper" dan....
Het was zolang geleden dat we elkaar nog hadden ontmoet dus werd er even halt gehouden voor een praatje...
Eerst over koetjes en kalfjes....met nadien dé vraag :
"Loop jij niet meer????"
Toen hij antwoordde voelde ik een zeker leedvermaak.
Niet mooi van mij, ik weet het, maar het was sterker dan mezelf.
Zij waren immers de "gezonde mannen", "dé lopers" en ik was het kneusje, dat nog niet eens kon joggen....
"Ik màg niet meer. Ik heb ondertussen al een "nieuwe knie" en momenteel een ontsteking aan mijn kuitbeen..."
Tja... zo vergaat het menig sporter....
In hun "jonge jaren" het "grote geweld" maar versleten botten , nog voor ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt...
Oké, ook bij mij kraakt en knispert elk gewricht en heeft de artrose toegeslagen maar ik ben nog lang niet aan "vervangstukken" toe...
U weze dus gewaarschuwd....
Misschien doet u maar beter zoals ik: fietsen en wandelen want die "sporten" zijn écht gezond.
Na anderhalf uur stappen had IK trouwens mijn finish bereikt en was ik waarlijk blij dat ik weer kon gaan zitten.... 
|