Het moest er ooit van komen: de oplader van mijn smartphone is in Limburg en wij zijn thuis in Oost-Vlaanderen...diepe zucht...
Na één dag gebruik is zo'n batterij leeg natuurlijk... waardoor ik al enkel dagen "smartloos" ben... En ja, ik mis mijn "smartje"...meermaals per dag zelfs...
Het begint al 's ochtends bij het ontbijt: gedaan met snel, snel mijn berichten en/of mails te checken... Eventjes "scrollen" en hupla ik was weer mee...
Gelukkig is er nog het "appeltje" van de echtgenoot.... In no time is die laptop opgestart en kan ik alsnog controleren of er soms niet iemand iets héél belangrijks heeft gepost.... Ik zou zo eens iets kunnen missen nietwaar...
De echtgenoot herinnert mij er steevast aan dat het wel gaat om "zijn" laptop....maaaaaar....hij heeft die van mij als nieuwjaarscadeau gekregen....duuuussss...is hij toch ook een heel klein beetje de mijne...toch....
Ik weet het, het is een theorie die kant noch wal raakt maar wel het proberen waard nietwaar...
De echtgenoot is er ook de mens niet naar om mij het gebruik van zijn "appeltje" te ontzeggen...al was het alleen om mijn gezeur niet langer te moeten aanhoren (maar dit geheel terzijde)
Ik mis mijn smartje ook wanneer ik snel, snel iets op wil zoeken: het weerbericht van de komende dagen bijvoorbeeld... Neen, ik kijk niet naar het journaal en mis zo bijgevolg ook het weerbericht.... Bovendien zoek ik de weersverwachting van de eigen streek , mèt de buienradar, heel betrouwbaar en dat is geen geintje, ...maar nu dus: niks, noppes, nada...
Wanneer het kleinzoontje er is film ik vaak zijn capriolen...en net nu hij morgen komt en ook nog blijft overnachten moet ik mijn "smartje" missen.... Nieuwe foto's kan ik ook op mijn buik schrijven!
Het wordt de hoogste tijd om me een reserveoplader aan te schaffen.... Eén dezer snor ik naar een Base-shop in de buurt....
Al moet ik daarvoor wel naar de dichtsbijzijnde stad (een provincienest dat zich stad noemt maar dit ook geheel terzijde -die van Dendermonde zullen het graag horen, hi,hi ) en laten er nu net wegwerkzaamheden aan de gang zijn op wèg nààr die "stad"....
Het wordt dus nog eventjes op de tanden bijten....
Zou ik dan toch zo'n heel klein iniminibeetje verslaafd zijn aan mijn speeltje????
Och, met een beetje geluk wordt er dit weekend weer gekampeerd en vind ik mijn oplader terug op de plaats waar ik "vermoed" dat ik hem heb achtergelaten....:op de tafel, in de caravan...
Het moet gezegd: mijn conditie is er zwaar op vooruit gegaan.
Waar ik vroeger na vijf minuten fietsen al buiten adem was en ik elke spier in mijn benen om genade voelde smeken, neem ik nu "moeiteloos" de Limburgse hellingen.
Dat "moeiteloos" is wel met een korreltje zout te nemen edoch....
Alleen de beklimming van "Bergerven", is nog niet voor direct. Ik ben er vandaag met veel moed aan begonnen maar een helling van 10% is nog steeds een beetje te hoog gegrepen. Bovendien had ik al 35 km in de benen . Het begin kon ik nog aan, alleen die laatste klim naar de "piek" , was een beetje teveel van het goede.
Ik heb het geprobeerd! O, yes!
Het zweet gutste in beken van mijn rug en mijn hart ging als een razende tekeer. Maar toen de spieren in mijn bovenbenen dienst weigerden, moest ik mij gewonnen geven...helaas.... Soms hoort een mens deemoedig te zijn.
Het laatste stukje werd hijgend en puffend afgelegd met de fiets aan de hand.
Op het bankje "boven" kwam ik weer tot mezelf...
Misschien de volgende keer, mèt een koers- in plaats van trekkingfiets... En zonder zware fietszakken met mondvoorraad, handtas en verrekijker...
Maar , jamais, met een E-fiets, dat zweer ik. Het zal op eigen spierkracht zijn of helemaal niet...
Vandaag nog, op een fietspad, bijna aan einde van onze tocht: "Mag ik even passeren mevrouw???" Zo'n blonde deerne, die ons met gehaaste spoed en wapperende manen voorbij fietste alsof het niets was...op zo'n elektrische exemplaar natuurlijk! Ja, zo kan ik het ook .... Zij het dan wel zonder die "wapperende manen" aangezien ik over een "kort kopke" beschik.... :-p
Och, ik wind er mij niet langer over op (of toch al veel minder). Ze doen maar....
Maar IK kan wel trots zijn op mijn "zelfgeleverde" prestaties!
Vandaag stond er een serieus toerke op de agenda: Opoeteren-Maasmechelen en weer terug. Het lunchpakket werd klaargemaakt , de beentjes gesmeerd.... We reden langs veld en wei, door bos en hei en genoten van de natuur, de stilte en elkaar...
Bij het bordje: Eisden-Maasmechelen werd even halt gehouden om er een foto te nemen, kwestie van aan het nageslacht te bewijzen dat we er wel degelijk waren geweest....
Toen reden we Eisden binnen... We fietsten door de wijk met de "mijnwerkerswoningen". Allemaal identiek en keurig verzorgd...en toch "hing" daar zo'n sfeer die ik moeilijk kan omschrijven... Een gevoel van tristess om wat was geweest...????
Bij een kapelletje hielden we even halt: "Voor alle volkeren"....(slik)
Ontroerd werd ik pas echt toen we het kerkplein opreden.... Er stond een monument "ter nagedachtenis" van alle verongelukte mijnwerkers... Namen en jaartal netjes genoteerd...: Belgen, Grieken, Italianen... Allemaal hadden ze hun leven gegeven "voor de mijn"... Vanaf de opening in 1921 tot de sluiting in 1987...elk jaar vielen er slachtoffers
Dan kom je van Italië, Griekenland....op zoek naar een beter leven... Even verder stonden de mijntorens als stille getuigen van een bewogen geschiedenis...
Tijd om even te bekomen en de hongerige maag te spijzen....
We vonden een plaatsje in de zon....
We fietsen verder helemaal langs de Zuid-Willemse vaart en waren getuigen van een "robbertje" vechten tussen zwanen met een te groot ego. Indrukwekkend schouwspel, het moet gezegd!
Na 41,5 km stonden we weer aan de start!
Moe maar zeer tevreden, zoals dat heet... En toch wel trots ook om de geleverde prestatie ...al zal de Mont Ventoux nog niet voor direct zijn
Ofwel is men voor ofwel vierkant tegen... Een tussenweg blijkt er niet te bestaan... Voor mij persoonlijk is facebook vooral fun...
Ik heb er bijvoorbeeld nieuwe mensen leren "kennen".
Oké, het is niet écht het "kennen" zoals in de dagelijkse omgang...edoch... We wisselen nieuwtjes uit, bekijken elkaars foto's en springen kwistig om met "vind ik leuk's"... Meer hoeft dat toch niet te zijn...
Mensen met wie ik alle contact was verloren, liep ik weer tegen het :"spreekwoordelijke" lijf... Vrienden, klasgenoten van vroeger, vroegere buren... Fijn toch!
Zelfs de Noorse penvriendin uit mijn tienerjaren vond ik terug via fb... Correctie: zij heeft mij opgesnord waardoor er regelmatig Noorse gesprekken op mijn pagina verschijnen...
Voor alle duidelijkheid: WIJ "praten"gewoon Engels met elkaar.
Het gaat hem dus over conversaties die zij voert met vrienden en familie.
Het leuke daaraan is, dat ik, met een beetje goeie wil, best wel veel begrijp. Niet écht woordelijk maar heel vaak snap ik waar ze het over hebben... F.b. is dus bevorderlijk voor mijn taalontwikkeling!
Ik blijf zo ook in contact met mijn buitenlandse vriendinnen: twee stuks ,mèt hun gezin, uit Den Helder.
Echte vriendinnen, bedoel ik wel in dit geval ... We hebben elkaar al meermaals in levende lijve ontmoet....en steeds gaat het er zeer hartelijk aan toe.
Twee andere fantastische meiden emigreerden...
Eéntje, mijn liefste mateken ooit - altijd twee handen op één buik geweest, no matter what - trok met man en kind(eren) naarCanada... Vijftien lange jaren geleden alweer...
Een andere volgde ,heel recent, de liefde van haar leven naar Chicago...
Danzij fb blijven wij op de hoogte van elkaars doen en laten... Ik kan er zo van genieten!
Wat ik nog een fantastische ervaring vond was, toen ik werd gecontacteerd door oud-leerlingen . "Kinderen" uit mijn prille beginperiode als juf in het vierde leerjaar.
Zonder fb, geen contact.
Ik maak er ook regelmatig reclame voor mijn blog... Mooi meegenomen...toch???
Voor de rest hou ik mijn "vriendenkring" beperkt en mensen die het niet goed met mij menen worden zonder pardon "geblokkeerd".... Voor mij geen gezeur, geen gedoe...
"Tegenstanders" van sociale netwerksites, vinden het een schending van de privacy... Och, denk ik dan, zolang je iets post, met in je achterhoofd de gedachte: dit mag heel de wereld zien en weten, is er toch geen vuiltje aan de lucht.
Dus voilà, ik blijf "voor" en ik hoop dat ik er mij nog lang mag amuseren!
De zomer loopt op haar laatste benen.... Stilaan maakt de natuur zich op voor de herfst....
Zwaluwen verzamelen in grote getale op de elektriciteitsdraden....voor hun trek naar het zuiden... 's Morgens hangt er mist die al wel eens hardnekkig durft te zijn.... In het groen van de blaadjes verschijnen de eerste herfsttinten.... En de paddenstoelen die zijn massaal aanwezig! Gisteren en vandaag nog gemerkt tijdens onze wandeling in de Limburgse bossen. Allemaal waren ze vertegenwoordigd: de boleten, de stuifzwammen, de bovisten en de russula's. De ene al mooier dan de andere. Sommigen nog volledig intact, anderen half opgepeuzeld. Op "een rode paddenstoel, vol met witte stippen" , zat net nog geen kaboutertje. We zagen zelfs twee heksenkringen...maar een "bezem" hebben we niet zien staan.
We hoopten om een ree te zien...maar namen, in de plaats een "stiekeme plukker" waar.... Met aan zijn arm een grote mand, zocht hij boleten, de snoodaard.
De vogeltjes houden het "zingen " voor bekeken maar eens het zonnetje verschijnt worden er links en rechts toch nog enkele nieuwtjes uitgewisseld. Een roodborstje genoot zichtbaar van zijn maaltijd: een "reuzegrote" sprinkhaan... Hij kan er nog eventjes van profiteren want binnenkort zullen ook de insecten verdwijnen. Enkele bosmieren waren nog druk in de weer en hier en daar fladderde zelfs een vlindertje, nog eventjes genietend van die laatste warme zonnestralen...
Op de camping genieten we van de immense rust... Geen joelende kindjes of blaffende viervoeters... Enkel het "gekwek" van de eendjes komt af en toe die rust "verstoren".
De echtgenoot probeerde vandaag enkele visjes te verschalken... Echter zonder veel succes... Het koelde al snel af en visjes hebben niet zo'n grote apetijt als het kouder is. Goed voor de visjes, jammer voor de echtgenoot.
Het wordt ook steeds vroeger donker... We kunnen er niet meer omheen: de herfst is écht op komst... Och , elke seizoen heeft zo zijn charmes maar ik zal wel blij zijn als het opnieuw lente wordt....
Jammer voor wie aan het werk is maar ik kan het zalige nazomerweertje best wel appreciëren!
Dat heb je natuurlijk met die jong-gepensioneerden... Voor alle duidelijkheid: IK heb er niet zelf om gevraagd....een pensioencommissie heeft hierover beslist en wie ben ik om die mensen tegen te spreken
De mouwloze T-shirtjes en toppekes worden opnieuw bovengehaald.... Het donsdeken weer opgeborgen, wegens veel en veel te warm...
De luifel boven ons zonovergoten - wegens zuidelijk georiënteerd - terras gaat dagelijks open...
Ook de vlindertjes en bijtjes genieten van dit zomers cadeautje en doen zich te goed aan de nieuwe bloemtrossen op de vlinderstruik...
Terwijl discussies over regeringsvormingen hoog oplaaien en we met doemscenario's rond de oren worden geslagen, zit ik buiten op mijn terras en geniet... Ik laat mijn humeur niet bederven.... Het zal nog lang genoeg herfst en winter zijn met korte dagen en lange nachten...
Er nog eens op uit trekken met de caravan, zou dat geen fantastisch plan zijn.... En we hoeven geeneens naar het buitenland
Limburg, here we come!
Binnenkort....
Om nog meer te genieten van die nazomerse zonnige dagen.....
Vroeger ging een mens naar het containerpark, dropte alles in de min of meer correcte container en klaar was Kees.... Tegenwoordig hoor je er serieus je verstand bij te houden...man, man...wat een gedoe....
Hoe het er in een andere gemeente aan toe gaat , geen flauw idee...daarom wil ik eventjes "onze "procedure" schetsen....
Je komt aan en staat voor een gesloten slagboom...
Wat nu???? Plots ontwaar je een oranje toestel...oef.... Dit zal je vanaf hier verder helpen....
"Voeg je identiteitskaart in"....
Juist ja: portemonnee zoeken, kaart nemen, uitstappen, kaart in de juiste gleuf steken...
Op een scherm verschijnen nu de verschillende opties : - grof huisvuil - olie - ............ - en nog wat ,wat ik ben vergeten
"Maak hier je keuze".... slik
Op dat eigenste ogenblik verschijnt er, out of the blue ,een mens van vlees en bloed, die eventjes controleert of je wel de juiste keuze maakt....
Sommige zaken kan je namelijk "gratis"deponeren.
Het is te zeggen: je betaalt "enkel" de "toegansprijs"van 2 euro . Voor andere zaken hoor je een "toeslag"te betalen.
Grof huisvuil is het duurste....
Na de correcte keuze, krijg je je I.D.-kaart terug samen met een toegangsticket. De slagboom gaat omhoog en je kan nu "rustig"binnenrijden...
Op zo'n containerpark ben je natuurlijk nooit alleen,.
De bezoekers zijn onder te verdelen in drie categorieën:
- de "ik kom hier vaak en weet precies hoe het hoorts". Zij zeulen hun afval meteen naar de juiste container en hebben een soort van "overwinnaarsblik" in hun ogen.
- de "beginners": O, hulp, waar staat wat en wat hoor ik waar te droppen?? Zij schuifelen eerder rond op het domein, vaak met een vertwijfelde blik in hun ogen, het zweet parelend op het voorhoofd.
- de "foefelaars": zij proppen alles in een zwarte vuilniszak en beweren dat de inhoud allemaal grof huisvuil is. Op het einde van de dag, nadat zo'n uitbater al ettelijk keren zakken heeft gecontroleerd, komen ze er nog mee weg ook.
"Madammeken, wat zit er in diene zak???" "Allemaal grof huisvuil, zegde, ja, ja, kapt maar af..."
Ondergetekende hoort bij categorie twee maar dit geheel terzijde....
Na het lossen "der goederen", mag je naar de "betaalautomaat". Die vraagt opnieuw naar je I.D.-kaart en rekent af.
Je denkt: "Oké, ik ben er van door..."
Mis poes!
De slagboom aan de uitgang gaat pas open ,nadat een derde toestel, nog maar eens ,je identiteitskaart heeft gelezen. Pas dan ben je weer een vrij mens!
Sinds de echtgenoot is thuisgekomen, nadat hij afscheid had genomen van een vriend ,die afscheid neemt van het leven , blijft het woordje door mijn hoofd spoken...
"Afscheid"....zo vaak, zo veel...
Niet altijd negatief...gelukkig....
Het start al meteen bij de geboorte. We nemen afscheid van de veilige moederschoot die ons beschermde.... De navelstreng wordt doorgeknipt, het afscheid is nu onomkeerbaar. We moeten, of we dat nu fijn vinden of niet, "loslaten".... Aan ons eigen leven beginnen... Als we nu niet zelf gaan ademen zal onze rol rap zijn uitgespeeld....
Afscheid nemen en loslaten...onlosmakelijk met elkaar "verbonden"....
Zoals de vriend die even terugkeert naar zijn thuisland om afscheid te nemen van zijn terminaal zieke moeder.... Ondertussen heeft zij definief afscheid genomen van het leven en zal voor hem het loslaten beginnen...
Afscheid nemen hoort bij het leven zoals yin bij yang, of het strand bij de zee....
Ook al is het soms de start van iets nieuws, iets moois..... het is steeds verweven met emoties.... Afscheid, emoties en loslaten....
Neem nu de start van het nieuwe schooljaar:
- afscheid van de vakantie - afscheid van mama of papa - afscheid van het luilekkere leventje
Hoeveel tranen worden niet geplengd op zo'n eerste schooldag en toch moeten we alweer loslaten .... Loslaten om vooruit te kunnen...
"Afscheid nemen" kan bevrijdend zijn en toch is er vaak moed voor nodig.... We laten het leven dat we leidden voor wat het is en starten opnieuw... Als we samen met het afscheid nemen, loslaten....kan dit het begin zijn van iets moois...iets nieuws, iets fris....
Afscheid nemen om opnieuw te kunnen starten....niet gemakkelijk....nooit onmogelijk...
Met bakken tegelijk valt hij uit de hemel.... Geen mens die weet waar hij vandaag blijft komen...: die ellendige regen, dat koude nat....
Ik herinner mij nog de lessen in de lagere school: Hoe ontstaan wolken? Waar komt de neerslag vandaan????
Eerst had je de "zon". Die scheen fel op het water waardoor waterdruppels verdampten... De waterdamp steeg en vormde wolken.... Soms werden die wolken zo zwaar dat ze hun druppels niet meer konden vasthouden en dan kreeg je neerslag.....
Hoelang is het nu precies geleden dat de zon nog eens "fel" heeft geschenen????
Het is natuurlijk mogelijk dat die wolken in de ons omringende landen, waar de zon wel schijnt, worden "klaargemaakt"en linea recta worden doorgestuurd... En dat is zo niet eerlijk!
Misschien moeten wij onze grenzen ook eens sluiten! Gedaan met die invoer uit het buitenland! Wie wolken produceert moet die maar kwijt raken in eigen land!
Het is toch waar! Nog amper één week kunnen onze kindjes de nodig vitaminen opdoen om er een heel schooljaar tegenaan te kunnen....en het is ze geeneens gegund.... En dan zwijg ik nog over de leerkrachten die gegarandeerd met een tekort aan vitamine D op het appèl zullen verschijnen... Dé vitamine voor weerstand en energie!
De gevolgen zijn niet te overzien, denk ik dan....
"Snotneuzen, verkoudheden, keelontstekingen, burn outs.....", worden hun deel....
Eén virusje , één klein virusje zal voldoende zijn....
Ik beloof dat ik aan hen zal denken...
Vanuit mijn tuinstoel....in het zonnetje....dat vanaf één september, gegarandeerd, weer zal schijnen
Een goeie start iedereen!!!!! Maak er een fijn schooljaar van !
Wit met zwarte vlekjes : dat is de poes van de buren. Geen flauw idee of het een hij of een zij is.
Aangezien Bas hem/haar niet op zijn territorium verdraagt, ga ik ervan uit dat het een kater is. Hoewel de lichaamsbouw eerder een katinneke doet vermoeden....
Alleszins, lef heeft hij/zij wel...
(ik noem hem/haar gewoon "hij", maakt de zinsbouw wat eenvoudiger)
Als Bas niet in de buurt is, waagt hij zich in onze tuin... "Waagt"....?????? "Komt" hij op z'n dooie gemakje bij ons in de tuin.
Zie ik hem soms zitten op het afdak waaronder de voederballetjes hangen. Komt hij kijken of hij soms een meesje kan verschalken...de snoodaard.
Deze week ging hij zelfs nog een stapje....euh...."pootje" verder...
Hij had zich geïnstalleerd aan de vijver, op de steen, waar er zich - als de pomp aanstaat welteverstaan- een waterval naar beneden stort....(lees: een watervalletje klatert...)
Zijn blik volledig gefixeerd op de vissen die ,een dertigtal cm lager , nietsvermoedend rondzwommen....(daar zijn het tenslotte vijvervissen voor, nietwaar)....
Slim, kon ik hem nu niet bepaald noemen....veel te hoog om van daar een visje te vangen... Maar 't was hem misschien vooral om de pret van het kijken te doen....
Heel eventje heb ik nog overwogen om de waterval aan te zetten...grijns....(ik ben veel te braaf voor deze wereld)
Ik vermoed dat hij daar toch een kwartier heeft gezeten in volle concentratie.... Toen hij doorhad dat er niks te rapen viel is hij het dan maar stillekes afgebold....
Vandaag heb ik hem nog niet gezien, het weer zal te slecht zijn vermoed ik...
Maar vanavond zal hij zich ,zoals èlke avond trouwens,weer posteren op onze oprit ,onder een auto, om Bas een beetje uit te dagen....
En die laatste....och, die houdt wel van een verzetje, denk ik dan....Kan hij ook nog eens in actie schieten....en tonen wie er nu eigenlijk écht de baas is....
Zou de zomer nu écht definitief voorbij zijn...???? We hebben er wel nog een dikke maand recht op....Officieel tot 21 september, want dàn pas begint de herfst....
Och, de seizoenen....Ze zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn....
Ik herinner het mij nog goed... Toen ik nog pril en jong was - al ontzettend lang geleden, maar dit geheel ter zijde- wist je eigenlijk , min of meer, wat je kon verwachten....
Vanaf september kwam de mist en was het 's morgens, bij het naar school gaan, al vrij fris....
In november volgden de eerste dagen met vorst...
Op 1 november togen wij naar het kerkhof...goed ingeduffeld , met een warme sjaal en handschoenen... Onze neuzen rood van de kou.... Weer thuis stonden de verse wafels ons op te wachten....en konden we ons verwarmen aan de roodgloeiende kolenkachel (hoe vaak ik mij daar aan verbrand heb! maar ik dwaal af).... De chrysanten hielden niet lang stand omdat het 's nachts begon te vriezen....
Vanaf december werd het écht winter : we maakten sneeuwpoppen , gooiden met sneeuwballen, konden baantje glijden....(hadden bevroren tenen en vingers....en pijn dat die soms deden) ....Heerlijk!
In maart had je steevast : "maartse buien" en in april :"aprilse grillen"...koud, hagel, regen....brrrr (hatsjie!!!)
Vanaf mei werden de dagen langzaamaan zachter en kwam de natuur écht tot leven.... De mei-maand was de mooiste maand omdat alles in bloei kwam...
De zomer, die officieel startte op 21 juni, was nooit veel soeps.... Ja, er waren lekker warme dagen waarop we buiten konden spelen in ons badpak, of gingen zwemmen in de vijver... Maar....na zo een warme periode , brak er steeds een onweer los ...
Het bliksemde eens goed, het regende eens flink...en nadien.... doken de temperaturen weer naar "de normale waarden", voor de tijd van het jaar.... "Kwakkelzomers", ik heb ze nooit anders geweten...Geheel eigen aan het "gematigd klimaat" waarin wij woonden, leerden we toen op school....
Was dat beter??? Was dat aangenamer???
Maar neen! De mensen begonnen toen al goed op tijd te sakkeren....Juist omdàt ze wisten wat hen boven het hoofd hing.... Och, zeuren over het weer...het is van alle tijden....
Nochtans is er één ding wat we al jaren met zekerheid weten: "Na regen komt zonneschijn"....
Sinds de sabotage in Doel weten we weer waarover te praten.... Wat als......?????(was dat geen satirisch programma?)
Wij hebben alleszins al een noodoplossing....een strategisch plan.... Als de boel uitvalt, verhuizen wij naar onze caravan... Lekker knus en kou hoeven we niet te lijden... Lang leve de gasfles!
De verlichting wordt misschien nog wel een probleem...Kaarsjes in de caravan lijken me niet zo'n veilige oplossing... Och, dan keren we terug naar "de goeie oude tijd"...de tijd voor de elektrische verlichting...en gaan we met de kippen op stok...
Weer leven op het ritme van de natuur.... Opstaan als de zon opkomt, slapen gaan zodra de zon onder is....
Stress om onze trein te halen hoeven alvast niet te hebben...Ha, neen, want er rijden geen treinen....zelfs geen bussen.... De baas kan ons niet uit ons bed bellen (stel dat we nog zouden werken, welteverstaan) want de telefoon doet het ook al niet.... Geen internet, facebook, krant.... Geen nieuwsberichten over honger en oorlog....
Muziek, die maken we zelf....We halen ons oude liedjesboek nog eens boven...van in de tijd toen we nog in de jeugdbeweging of de studentenclub zaten....En de mooie herinneringen, die komen vanzelf....
Wie beschikt over een kachel of een open haard...hoeft zich ook geen zorgen te maken...
De hele familie blaast verzamelen rond de kachel of voor de haard ... De luchtmatrassen worden opgepompt, de slaapzakken bovengehaald....want misschien is het nu te fris in de slaapkamer....
Er wordt weer gepraat, gelachen...oude histories worden verteld door opa of oma....want die trekken weer bij ons in nu het rusthuis zonder stroom zit....
Elke dag is er bbq...met aardappelen in de schil....
En omdat we tenslotte ook geen onmensen zijn, schuiven de buren, die enkel elektrisch verwarmen, er gezellig bij....
Lijkt dit alles niet hemels....
Voor héél eventjes...als de nood het hoogste is.....
Nadien is er nog tijd genoeg om ons jachtige leventje opnieuw te hervatten.....
Zou het nu écht waar zijn???? Is de zomer definitief voorbij???? Het is pas half augustus...
Het zwembadje van het kleinzoontje staat troosteloos op het terras....te wachten op.....betere tijden....
Zoals vorige week, toen was het nog dolle pret! Kleertjes uit, petje op, flinkjes smeren met zonnecrème en dan hupsekee, het zwembad in...onder de parasol, jawel...
Oma had een "leeg" flesje douchecrème voorzien.
Zo'n kind moet iets hebben om mee te spelen....
Dat gaf mooie belletjes in het water...zeepbelletjes - wegens niet zo leeg als oma had gedacht ... Het kleinzoontje vond het dolletjes...
Vandaag is het ventje weer op bezoek. "Oma, bad", zegt hij dan als we ons, tussen twee vlagen door, eens buiten wagen.
Maar oma moet hem teleurstellen, helaas....
Dan maar gaan kijken naar de grote "pomoen".
Eén exemplaar, ligt te blinken in het moestuintje. Ons manneke kan er niet genoeg van krijgen.... "Kijk, oma, pomoen!"
Bas, de kater, krijgt in het voorbijgaan ook nog een "aai" en dan is het tijd voor de "patatjes en de middagtuk".
Het heeft alweer flink geregend ondertussen . Af en toe eens onderbroken door het zonnetje. Het is niet da ze niet wil schijnen, het zijn de donkere wolken die het haar beletten
"Veel beterschap hoeven we niet meer te verwachten.", zeggen zij die het kunnen weten....
Voor de vlindertje en de bijtjes zijn het ook droeve tijden. Zij horen nog te fladderen van bloem tot bloem... Op zoek naar nectar om energie op te doen....
Jammer, maar helaas.....het zal niet voor vandaag zijn....
En ons ventje, die slaapt nog steeds en droomt zijn zoetste dromen...
Misschien droomt hij wel van de grote "pomoen" die samen met hem in het zwembadje speelt tussen de zeepbelletjes van het "lege" flesje douchecrème.....
En straks zal er dan de "ki-i"zijn die hij zo graag lust en de koek....en opa die met hem "tactos" zal kijken op de p.c....
Eén ding is zeker, ons baasje laat zijn humeur niet vergallen, door de "zomer" die voorbij is"....
Vandaag is mijn , allerliefste buurvrouwtje ooit, jarig. Misschien eens tijd om een stukje over "haar" te schrijven....
We zijn al enkele jaren, geen buren meer, wegens verhuis van mijnentwege, maar we blijven elkaar "buurvrouwtje" noemen... We hebben tenslotte 16 jaar naast elkaar gewoond.... En hoe gaat dat als je ergens nieuw neerstrijkt en je kent de namen nog niet....Dan zegt een mens al eens gemakkelijk: dag buurvrouw-buurman"... en we zijn elkaar zo blijven noemen....
Onze kinderen waren van dezelfde leeftijd... Zij twee jongens, ik twee meisjes. Zoiets schept ook al makkelijker een band.
Bovendien woonden we in een doodlopend straatje waar onze kroost naar hartelust buiten kon spelen: skaten, fietsen, krijttekeningen maken.... In de zomer werden vooral tuin en zwembad gedeeld....
Zelfs onze poezen konden het goed met elkaar vinden... Vooral voor hun kattin was ons huis haar tweede thuis....
Wat ons nog het meeste bond was ons beider verstrooidheid....
Hi,hi, zalig vond ik dat, iemand zoals ik.... We maalden er helemaal niet om om bij elkaar dingen te gaan lenen.....
"Hey, buurvrouwtje, jij kan toch geen pakje boter missen....????" "Ben ik aan mijn saus bezig, heb ik toch géén ajuinen meer zeker....."
Wij begrepen elkaar.
Voor mij waren het niet bepaald de gemakkelijkste jaren van mijn leven maar steeds kon ik op mijn buren rekenen....
Zoiets vergeet een mens niet natuurlijk... Het was dan ook met veel pijn in mijn hart dat ik uiteindelijk toch moest verhuizen....
En weer was zij mijn helpende hand... Dankzij haar vond ik mijn appartementje in een naburig dorp...en begon ik aan mijn nieuwe leven...
Ondertussen woon ik alweer vijf jaar in een eigen stek en heb ik fijne buren...
Toch zal zij altijd mijn allerliefste buurvrouwtje blijven...
Zoveel goesting hebben om te schrijven en zo weinig inspiratie hebben... Het is triestig...
Waar zou ik het in godsnaam kunnen over hebben??? Over de "zomer" die blijkbaar voorbij is.... Ook niet bepaald een vooruitzicht om vrolijk van te worden en laat dat nu net mijn bedoeling zijn: stukjes schrijven die ontroeren of waar een mens vrolijk van wordt.
Of zal ik schrijven over de actie van een kruisspin, onlangs in de tuin...???? . Een kruisspin had haar prachtige web -( het web van een kruisspin is gewoon een knap staaltje van stielkennis, binnenkort,na een nachtje vrieskou , te bewonderen als een kantwerkje van hoge kwaliteit... maar ik dwaal af )- geweven tussen onze tuinkruiden.
De kruisspin zelf was er eentje om "u" tegen te zeggen! Mooi dik achterlijf, voorzien van een groot kruis. Zij had duidelijk ook geen problemen met een maatje meer...
Ze was net bezig aan een maaltje toen er plots een bromvlieg in haar web vloog.
Meteen liet ze alles vallen -dit bij wijze van spreken natuurlijk- en haastte zich naar haar pas gevangen prooi.
Het lied van de bromvlieg was al snel uitgezongen.
Op tijd van enkele seconden zat zij ,vakkundig ingepakt ,in een , netjes- het moet gezegd- geweven pakketje ,waarna de spin, haar liet voor wat ze was ,om haar maaltijd verder te zetten.
Ik stond erbij en keek ernaar.
Je zal maar bromvlieg zijn, denk ik dan.
Het ene ogenblik, vlieg je nog zo vrij als...ja...een vogeltje...tussen de tuinkruiden, op zoek naar wat lekkers, om een paar tellen later te worden ingepakt als een kerstcadeautje...en dan nog eentje zonder strik ...
Maar ja, dat is het leven zeker hé. Dat zijn de wetten van moeder natuur: eten en gegeten worden.... Het recht van de sterkste.....
Al heb ik het met dat laatste toch een beetje moeilijk.....
Lap, weer prijs! Daar ging mijn stukje en zeggen dat het bijna af was! Maar deze keer heb ik de snoodaard ontdekt! Het toetske waar ik af moet blijven! Als dat al geen grote vooruitgang is!
En het stukje??? Och het stelde toch niet zoveel voor...
Het ging er gewoon over dat ik het gehad heb met het controleren van mijn gewicht! Pft, ik volg gewoon het voorbeeld van de mama en de zus! Ik word peer-model.
Peren zijn trouwens "hot" op dit eigenste moment , door het hele Rusland gedoe..je weet wel...
Stel dat ik erin slaag om 10 kg af te vallen...wat ben ik daar dan mee????
Buiten een paar "klein detailkes".....
- twee kledingmaten minder - weer mijn teennagels kunnen lakken en mijn veters strikken - maar één kin meer ipv twee - geen love-handles meer in alle maten en soorten ...
Niks toch!
Word ik er gelukkiger door??? Héél zeker niet! Ik word er gewoon sjagrijnig van als ik niet mag eten of drinken waar ik zin in heb!
Nooit heb ik problemen gehad met mijn gewicht! Ha, neen, ik joeg er alles door van de stress.... Dan maar liever een "paar" kilo's teveel!
Ik wil gewoon nog kunnen genieten van de geneugten des levens zonder mij nadien dagen schuldig te voelen!
Goh, ik ken ze hoor, de dunne lijntjes en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik ze niet af en toe benijd...
Tot ik hoor wat zij er voor over hebben. En dan pas ik! Laat ze maar "lopen"!
Gelukkig zien ze er anders niet uit hoor, die lopers. Eerlijk...ooit al eens een "lachende" loper gezien??? Awel, ik niet!
Hijgen , zweten, puffen, blazen en roodaangelopen gezicht , alsof ze er elk ogenblik kunnen bij neervallen...
Laat ze maar doen, denk ik dan
Laat mij maar fietsen en nadien genieten van een terraske.
Ik wil best gezonder eten en bewegen....maar er nog extra inspanningen voor doen???
Amen en uit!
Ik zal nog lang genoeg elke dag hetzelfde moeten eten.....rijstpap met gouden lepeltje....
Ik denk dat ik mij maar een Malheurke ga uitschenken zie
Twee stukjes geschreven, twee keer verkeerd knoppeken, twee keer foetsie...
"Je moet het maar kunnen", denk ik dan...
Stukjes moet je schrijven met een fris hoofd....
"Waarom ben ik toch zo verstrooid?", vraag ik mij dan af??? "Zou dat de leeftijd zijn???"
Ik wéét wel nog waarover ik schreef: over de "stilte" en over het" weer"....
Over de "stilte in de natuur"...Over de vogeltjes die uitgezongen zijn.... Klus geklaard, denken die mannetjes dan! Gezorgd voor nageslacht en huis en gaard verdedigd. Tijd voor vakantie. Nog even de laatste voorbereidingen en hup: op weg naar zonniger oorden.
Kan je ze ongelijk geven, die vogeltjes????
De laatste dagen is het weer toch om te huilen?? Voor sommige mensen zelfs letterlijk. Het zal je maar overkomen dat een tornado, jawel een TOR-NA-DO in ons eigenste Belgenland, je hele dak meeneemt....
(in het middagjournaal, komt zo'n Sabine Hagedoorn dan vertellen, dat het eerder om een "windhoos" ging....Maar ik verander niks meer! Gezegd, is gezegd)
Of dat je met veel moed gisteren bent gestart aan de 100 km Dodentocht. Weken, maanden heb je getraind en dan komt zo'n regen -en windvlaag de pret compleet bederven....
Courage mannen!
Laat ik nu eerst misschien beginnen met een fris doucheke om al de mist uit mijn hoofd te spoelen.... Eerst nog stukje opslaan....
Geen nood, de echtgenoot legt overal een voorraad van aan, dus ook van tandenborstels.
Even kijken... Ja, hebbes: soft en pro glazuur...precies wat ik nodig heb!
Oké, nu gewoon het ding uit de verpakking halen.... Ha, hier loopt een stippellijntje...vast om het karton hier los te scheuren...
Mmmm....toch nog wel vrij stevig....dit laat niet los....
Andere kant proberen....
Getverdekke! Is het nu écht nodig om tandenborstels in een beveiligde burcht te stoppen!!!!
Dan maar met de schaar...
Allez, hup, gelukt! We kunnen beginnen...bijna....
Zo'n tandenborstel neem je niet zomaar: één , twee, drie, uit zijn geopende verpakking, het is meer een sleuren... Lap, snijd ik mij toch wel aan het randje van het plastiek zeker!
Grmbllll....Even een pleistertje... Verrek, zo'n "slipje" prikt venijnig!
Bon....nog even de verpakking in het vuilnisemmertje deponeren....dichtgeplooid, om niet teveel plaats in te nemen....
Dàt had ik gedacht....Het onwillige ding springt weer open, nog voor hij goed en wel in het emmertje zit....
Och...laat ook maar....
Wel jammer natuurlijk, dat nu het deksel van het emmertje open blijft staan.... Grrrrr....
De vakantie is halfweg en daar verschijnen de eerste reclamefolders en affiches: "Weer naar school!"
Vroeger, toen ik zelf nog betrokken partij was, kon ik mij daar mateloos aan ergeren....
Nu vraag ik mij eigenlijk af, waarom??? Ik heb mijn job altijd héél graag gedaan en "mijn" kindjes altijd héél graag gezien.
Iedereen wéét trouwens dat het toch nog wel even vakantie blijft.... Dus waarom het humeur laten vergallen?
Laat ze maar met hun slogans en nieuwe schoolgerei... Laat de mama's, die het zich niet kunnen laten, alvast nieuwe spullen inslaan! Voor één september, hoeven die écht nog niet te worden aangeraakt...
Het is net zoals met de "sinten": Maarten en Klaas om over de Kerstman nog te zwijgen... Iedereen lijkt er steeds sneller bij te willen zijn ...
Maar daar hoeven wij ons toch niet druk over te maken!
Iedereen wéét, dat de échte Sinterklaas, pas in het land is nadat hij met een stoomboot uit Spanje is gearriveerd...en dat de échte Kerstman de Sint nooit voor de voeten zal lopen....
Wat is dan het probleem????
Och, ze doen maar...Ik lig er alvast niet meer wakker van...
Misschien moeten wij met z'n allen eens leren om ons wat minder vaak op te winden...
Om niet meer mee te hossen in die wedren van steeds vroeger en sneller - want we zouden zo eens iets kunnen missen - ...
Zolang onze kinderen weten dat: een schooljaar pas start op 1 september (behalve als die dag in een weekend valt ), de échte Sint pas eind november aanmeert en de échte Kerstman pas rond Kerstmis verschijnt...is er toch geen vuiltje aan de lucht...
Dus....genieten is de boodschap!
Nog drie volle weken vakantie!!!!
(maar ze zullen wel snel om zijn ...dus misschien toch al eens gaan snuisteren tussen de nieuwe stiften, schriften en balpennen )
Scouts geëvacueerd! Chiro overnacht in sporthal.... Net als vorig jaar liepen al heel wat kampplaatsen onder water....
O, nostalgie....
In mijn vorig leven, toen ik nog pril en jong was, was ik lid van V.K.S.J.. Ja, ik weet het: chiro was cool en V.K.S. (dat klonk toch al iets vlotter zonder de J.) was voor de seutekes.
Het is waar, we hadden een braver imago....Al was dat maar schijn, want evengoed hadden we dolle pret en waren de kampen de hoogtepunten van een werkjaar....
Maar inderdaad, het moet gezegd: wij gingen niet écht op bivak....Wij wasten ons niet in de beek,wij aten niet uit een gamel... Wij sliepen in stapelbedden in een kamer...De échte, die gingen op tentenkamp!
Op een bepaald moment, wilden wij ,als V.K.S., bewijzen, dat wij ook ballen aan ons lijf hadden. Gedaan met overnachten in gebouwen! Ook wij zouden op tentenkamp gaan...een Hudo (woord voor w.c. als ik mij niet vergis) sjorren en ons wassen in de beek....
Zo gezegd ,zo gedaan. Het tentenkamp werd opgezet in Meeuwen, in Limburg.... ;-) Wondermooie streek, wel vrij heuvelachtig....
De tenten van de gasten stonden in een soort van dal terwijl de grote tent van de leiding bovenop een heuveltje stond.
Slapen in tenten dat betekende : greppels graven. De mouwen werden opgestroopt en we gingen "gezwind" aan het werk.... Na nog geen meter, hielden we het voor gezien. Daar was gewoon geen doorkomen aan. De ondergrond was hard en zat vol wortels...algauw waren onze "ballen" gereduceerd tot "ballekes"....en we hielden het voor bekeken...
De kans op onweer of regen was toch wel klein zeker in de warmste provincie van het land.....wisten wij veel...
Het kamp was halverwege, toen er toch een regenvlaag aan kwam zetten....een stevige regenvlaag, het moet gezegd.... Handen uit de mouwen en greppels graven...we hadden in de buurt ook al enkele spaden geleend zodat de oudste leden ook mee aan de slag konden.... Breekt daar een onweer los!!! Niet normaal! De regen valt met bakken uit de hemel. Het dondert en bliksemt dat het een lieve lust is. Tegen zo'n wolkbreuk hebben wij, ballen of geen ballen, totaal geen verweer....
Machteloos zien we toe hoe de kampplaats onder water loopt en we stilaan verzuipen. Dat was echter buiten de "buren"gerekend. Ze schoten ons massaal ter hulp.
Omdat het tussen twee bliksemflitsen door, stikdonker was, haalde één iemand er zijn wagen bij en zette de lichten aan. Ze groeven greppels, legden een dam aan....
Maar helaas, het onheil was reeds geschied: alle tenten waren ondergelopen. Hier kon niet meer worden in overnacht ....
En weer zijn het de buren die hulp verlenen. Ze stellen hun garage, living....ter beschikking, als slaapplaats voor de kinderen. De natte kleren worden gewassen, gedroogd.... Onwaarschijnlijk! Zoveel solidariteit, dat hadden we nooit durven dromen.
De dag nadien straalde de zon weer haar warmste stralen .De tenten konden drogen en het kamp werd verdergezet...
Haalden wij en vooral zij, de krant....ik denk het niet....
Dus vandaar mijn stukje, heel speciaal voor de Limburgse helden van toen! Nogmaals : merci! Dit is iets wat niemand van ons ooit nog zal vergeten! Hipperdepip Hoerrra! Leve de Limburgers!
Het jaar nadien werd weer in gebouwen overnacht........:-p
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
