Wat een moeilijk woord, denk ik dan...
Niet altijd , maar toch.....
Het woord op zich , niet natuurlijk...
Poepsimpel om te schrijven.
Om het in de spellingtermen van de lagere school te zeggen: het is een hoor-woord: je schrijft wat je hoort.
(of je doet wat je hoort...maar dit nog geheel terzijde....)
In realiteit is het eigenlijk ook heel eenvoudig: je aanvaardt wat je niet kan veranderen....
Waarom is het dan toch niet zo simpel??
Is een mens ooit wel eens tevreden, vraag ik mij dan af???
Wie aanvaardde zichzelf in zijn puberjaren??
Heel eerlijk????
Toch geen hond !
Er scheelde altijd wel iets: te dik, te mager, te blond, te luid, te stil....
Maar dàt hoorde natuurlijk bij het puberen....bij het proces naar de "volwassenheid":shock:
Men zou verwachten dat, eens je tot die categorie behoort, je het onder de knie zou hebben...
Ik vrees echter, als ik zo naar mezelf en mijn omgeving kijk, dat niets minder waar is.
Aanvaarden is en blijft moeilijk.
We hebben het zelfs al moeilijk om de andere te aanvaarden zoals hij is : met zijn kwaliteiten en minpuntjes, met zijn kleine en goeie kantjes...
Hoe vaak loopt het hier niet fout?
En steeds is het de "fout "van die andere, die niet kan/wil zijn hoe wij het graag zouden hebben.
Wat mij meteen brengt tot :" Aanvaarden dat ook
niet iedereen je zal/ kan aanvaarden zoals je werkelijk bent...."
En dan is het beter dat je loslaat....
Als iemand je niet kan aanvaarden zoals je bent ,
als er van jou constant wordt verwacht dat jij je in allerhande bochten wringt om de andere te plezieren waarbij je jezelf verloochent,
dan is het tijd voor actie en loslaten....
Eens we dat aanvaarden zijn we al een heel eind op de goeie weg, denk ik dan...
Wat mij dan meteen brengt bij, misschien wel het allerbelangrijkste: jezelf aanvaarden zoals je bent!
Niet altijd gemakkelijk....
Vooral als het om zaken gaat die je niet in de hand hebt: een falende gezondheid, een handicap die je leven niet bepaald eenvoudiger maakt, het moeten missen van mensen, door overlijden, door ruzie....en ik kan nog wel eventjes doorgaan....
Toch geloof ik dat zelfaanvaarding dè sleutel is tot het worden van een gelukkiger mens, een sterker mens!
Als je aan de anderen kan zeggen/tonen: beste mensen, dit ben ik!
Kan je mij niet aanvaarden zoals ik ben, jammer voor jou, je weet niet wat je mist.
Om dan "los te laten".
Het heeft immers geen zin nog langer energie te steken in mensen die jou niet aanvaarden zoals je bent.
Je wordt er doodmoe van en je komt er geen meter mee vooruit...
Het blijft een levenslang werkpunt, denk ik dan zo, maar wel eentje dat de moeite waard is!
|
