De Hogeschool Gent heeft zich recent laten inspireren door het tv-programma ‘De Bedenkers’. Zij wilden hun leerlingen via een gelijknamige wedstrijd aansporen om iets uit te vinden. Eveline Bauwens en haar goede vriendin Sarah Duportail studeren mode in Gent en hebben tijdens de selectieronde een grappig voorstel op een kaartje geschreven: de Papiervampier. Volgens hen zou het leven er ordelijker op worden moesten er ringmappen met perforators erin bestaan. Niet zo gek moeten de juryleden gedacht hebben, want van hen mocht het bijtende wezentje recht naar de finale fladderen.

Het prototype van de Papiervampier ‘slaapt’ in een ringmap en bijt maximaal 5 papiertjes per keer. Ideaal om losse documenten te bewaren die anders gegarandeerd verloren zouden gaan. Het idee van Eveline en Sarah krijgt  dag na dag meer vorm. Indien hun vampier de finale wint, krijgen de twee bedenksters gelijk een budget dat de productie van het ontwerp moet stimuleren.

‘Als wij op 21 mei winnen, dan zullen wij ons tot verschillende doelgroepen richten,’ meent Eveline. ‘Sowieso zou het lieve vampiertje op het toestel afgebeeld zijn. Voor de kinderen denken we aan blitse kleuren, terwijl we voor zakenmensen een strakker design willen. Ons product moet zeker ook betaalbaar zijn. Momenteel is de richtprijs 7,5 euro.’

Vind jij de Papiervampier nu al een handig hebbeding? Stem het concept dan vandaag nog naar de overwinning.

Soms zijn ze wel heel erg ambitieus. Deze bijvoorbeeld: '1 miljoen Belgen die de politieke clowns beu zijn en niet meer gaan stemmen.' Het zal nog heel wat zendingskracht vergen om die 1 miljoen bijeen te krijgen, maar kijk: de groep is nog maar een dikke week oud en er hebben zich toch al zo'n 11.000 Facebookers tot lid geklikt. Het doel van al dat zieltjes winnen? 'Als genoeg mensen lid van deze groep worden, kunnen we een duidelijk signaal geven aan de media en de politiek dat we het gezeik beu zijn en weigeren er nog deel van uit te maken!'

Muisklikvrienden
Een duidelijk signaal geven - zo ambitieus het middel, zo bescheiden blijkt het doel. Maar een juiste inschatting is het wel: veel meer dan een 'signaal geven' kan zo'n virtuele mars niet doen. Een eerder schimmig signaal nog wel, want het engagement van een e-militant is niet altijd even betrouwbaar. Veel moeite moet die er tenslotte niet voor doen. Reken een halve minuut om lid te worden van een Facebook-groep: hem opmerken, kort de info lezen en de klik maken. 11.000 keer een halve minuut? Dat is een gezamenlijk engagement van niet meer dan drie dagen.

'Een mars op Brussel en ze allemaal een paar kletsen geven!', stelt een van de militantere leden dan ook voor. Een olijker lid verkiest een 'No Vote Beachparty'. Concrete voorstellen zijn een minderheid op het prikbord van de pagina. De meeste leden vloeken het allemaal eens goed van zich af. Samen met gelijkgezinden ongeremd met pek en veren spelen, dat lucht op. Therapeutisch mist zo'n Facebook-groep zeker haar doel niet. Bijzonder jammer overigens dat ze zo versplinterd zijn. 'Neen, wij willen niet gaan stemmen in juni' zit al bijna aan haar 45.000ste lid. Misschien moeten gelijkgezinde groepen toch maar eens de krachten bundelen. Het liefst live.

Alleen, de stap van de computer naar de straat wordt niet snel gezet. Dat zegt Vincent Laute, een van de beheerders van de Facebook-groep 'Charles de Kerckhovepark: Red de Japanse kerselaars!' Vorige week bleek dat de kerselaars aan de Charles de Kerckhovelaan in Gent inderdaad mogen blijven en dat deed de 13.900 leden triomfantelijk juichen. Maar was dit echt een overwinning van Facebook? Veel minder dan van het reële engagement van een verbeten actiecomité, zo blijkt.

'En dat actiecomité was er al lang voor de Facebook-groep', zegt Laute. 'Zeker toen de bloesems open waren, groeide de Facebook-groep exponentieel. Het leverde een bruikbaar bestand op om mensen uit te nodigen en te engageren, maar herhaalde oproepen voor nieuwe vrijwilligers leverden weinig op. Voor ons kersenbloesemfeest hadden we alle leden - toen 10.000 - uitgenodigd en nog eens 40.000 extra mails verstuurd. Er is zo'n 120 man komen opdagen. Best relatief dus, allemaal. Als alarmbel en nieuwszender vind ik Facebook zeer handig. Maar aan het concrete engagement van al onze muisklikvrienden durf ik te twijfelen.'

Magische cijfers
'Dat klopt', zegt reclamemaker Guillaume Van der Stighelen. 'Met 100.000 witte ballonnen in de Brusselse straten dwing je een politiehervorming af. Met 13.000 leden zal een Facebook-groep geen federale kieskring op de sporen krijgen. En toch ben ik blij met die 10.000 leden die we op vier dagen kregen. Een record.' Van der Stighelen richtte samen met een Waalse vriend een Facebook-groep op met een duidelijke eis, die de zaken slim samenvat (reclameman ben je voor iets): 'Ik wil kunnen stemmen voor een Waal. Je veux pouvoir voter pour un Flamand.'

Wat hij wil bereiken? 'Een en ander in beweging brengen. Ik was nieuwsgierig hoeveel mensen dachten zoals wij. Heel veel, zo blijkt nu. Bovendien merk ik dat de toon op de pagina heel beschaafd blijft. Dit zijn dus mensen die nadenken. Die niet gratuit klauwen. Ik zie een kritische massa ontstaan. Een bescheiden massa natuurlijk nog wel. Maar ik geloof wel in de symboliek van getallen. Zoals de 800.000 voorkeursstemmen van Yves Leterme. Als je ervan uitgaat dat één op de vier een Facebook-account heeft, dan zouden 200.000 leden in verhouding eenzelfde magische symboliek hebben. Ach, ik besef de relativiteit wel van Facebook. Maar de ideeën en creativiteit die ik intussen heb zien ontstaan, zijn fantastisch. Zo'n Facebook-groep wordt een discussiegroep. Een denktank. Een café waar mensen van verschillende achtergronden brainstormen. Daar zijn alle revoluties tenslotte ooit begonnen. Op café.'

En nu hij toch een journalist aan de lijn heeft, beargumenteert Guillaume Van der Stighelen nog even vol overgave zijn onvrede. Wellicht hebben we de relevantie van Facebook-groepen daarmee nog het best te pakken. Een boodschapper met voldoende volgelingen krijgt de reguliere pers aan de lijn. Zijn boodschap krijgt zo een 'officiëler' karakter. En de 'aangeklaagde' voelt meer druk om te reageren.

Boobs are awesome
Als denktank, marketing- en campagnetool staat Facebook stevig op de poten. Volgens velen dankt Obama zijn wonderbaarlijke verkiezing tot president aan de creatie van het geniale piepkuiken Mark Zuckerberg. Dat is natuurlijk zeer kort door de bocht. Facebook is vooral handig als barometer, zoals de schrijver en diepgelovige Facebooker Jeroen Olyslaegers zegt. Als zich elke dag 2.500 mensen lid maken van een Facebook-groep voor een federale kieskring (dat zijn er zo'n 3 per minuut), dan geeft dat toch wel enige publieke druk.

Al dient een lidmaatschap in de meeste gevallen vooral als profilering van de Facebooker zelf. Het is zoals met alle clubs: ze stofferen je identiteit. Wie zich lid maakt van groepen als 'Liga tegen het gebruik van het woord kids' en 'Geen subsidies voor godsdiensten' presenteert zich als een geestige intellectuele atheïst. Een lidmaatschap schetst ruwweg een persoonlijkheid. Een nog volop zoekende, in het geval van een zestienjarige die lid wordt van 'Boobs are awesome'. Een te weinig zoekende, in het geval van een veertigjarige die lid wordt van 'Ik schrap achterlijke mensen hun gezicht van oude klasfoto's'.

Pennenvriendenclub
Wil een Facebook-groep met succes iets aankaarten, dan moet hij zijn leden van achter dat scherm kunnen halen. Revoluties mogen dan beginnen op café, vroeg of laat moeten de tooghangers wel de straat op. Met gebalde vuisten. Een beetje cultuurpessimist wordt dan ook niet goed van al dat zeer gemakzuchtige muisklikprotest. Achter het toetsenbord denkt een leger Facebookers dat een revolutie plaatsvindt, terwijl het in werkelijkheid alleen maar om een vrolijke pennenvriendenclub gaat. 'Internet zorgt voor solidariteit, maar verzwakt en vernietigt het soort georganiseerde, klassenoverstijgende acties die aan de grondslag van een echte revolutie liggen', vindt de Amerikaanse journaliste Georgie Anne Geyer. 'Het middel is virtueel, de revolutie dus ook.' Door Facebook en andere netwerksites zijn we het met andere woorden verleerd om nog echt te protesteren en actie te voeren. Te lui geworden. Te laf, ook wel.

'Welnee', meent Marc Hooghe, politicoloog en socioloog aan de KULeuven. 'Er wordt nog best veel betoogd en geprotesteerd. Alleen merken we het amper nog op, als het geen stoet is van tractoren die de hele Brusselse binnenstad bezet. Facebook heeft vooral impact als mobilisatie-instrument. Pas als een Facebook-groep leidt tot zichtbare actie, kan ze ook iets opleveren. Anders dient ze alleen om stoom af te laten.'

'De impact van een betoging is recht evenredig met de graad van inspanning van de betogers. Dertienduizend muisklikken stellen dus weinig voor, vijftig hongerstakers wel. Mochten 100.000 mensen de straat zijn opgetrokken voor de splitsing van BHV, dan stond dat dossier al veel verder. Betogingen maken machthebbers nog altijd nerveus. Ze zijn zichtbaar, worden gefilmd, in het buitenland getoond: hun autoriteit wordt er door aangetast.'

'Nu, als je miljoenen Facebookers kunt overtuigen om geen Nike's meer te kopen vanwege vermeende kinderarbeidpraktijken, kan ook dát nerveus maken. Facebook is een heel sterk begin. Niet minder, maar ook niet meer.' (standaard)

Sonja Kimpen blijft als enige vrouw in de running naast Kevin Janssens, Peter Van den Begin en Louis Talpe. Voor Peter en Louis begint de danswedstrijd een probleem te worden: Louis vertrekt vandaag tot donderdag naar Spanje voor de opnames van de tweede Mega Mindy-film,

Peter zit in opnames van de film Frits en Freddy. (nieuwsblad)

Bank of Åland, Say Yes to a richer life staat er bovenaan de brief die Maes Inox in Harelbeke, de leverancier van de nieuwe keuken van het Kortrijkse restaurant Dell'Anno, enkele dagen geleden ontving. Het schrijven moest bewijzen dat overnemer Xavier Pauwaert van plan was een deel van de schulden van het restaurant aan te zuiveren. Zo zou Maes Inox over enkele dagen zo'n 90.000 euro uitbetaald krijgen.

‘Maar we hadden meteen het vermoeden dat deze brief geen officieel schrijven van die Finse bank was', zegt Stijn Maes, die zijn bank inlichtte.

De man had gelijk. Bankmedewerkster Lisa Norell, die de brief aan Xavier Pauwaert zou hebben geschreven, blijkt geen werkneemster van de Finse bank. Bovendien staat er amper een telefoonnummer op het zogezegde officiële briefpapier. Onze krant kon een document inzien van de Finse bank die bevestigt dat de brief ‘vals lijkt.' De bank geeft ook aan dat ze het daar niet bij zal laten.

Faillissement
Het Kortrijkse restaurant Dell'Anno, dat al langer financiële problemen kende, legde via Pauwaert woensdag de boeken neer en donderdag werd de amper één jaar oude winnaar van het tv-programma Mijn restaurant failliet verklaard. Sindsdien staan gasten er voor een gesloten deur.

Vooral bij Claudio Dell'Anno, die zijn aandelen in het restaurant twee weken geleden aan Pauwaert verkocht, is het faillissement hard aangekomen. ‘Xavier zou het restaurant overnemen en het financieel gezond maken.' Zowel Claudio als zijn accountant gewagen van een bizar faillissement. ‘We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat Pauwaert door het faillissement aan te vragen op een gewiekste manier probeert onder de schulden onderuit te geraken, en dat was zo niet afgesproken', zegt accountant Filip Verbeke. Pauwaert ontkent: ‘De boeken zijn neergelegd omdat er steeds meer financiële lijken uit de kast vielen.'

Kandidaat-overnemers
Claudio zit maandag met zijn advocaten samen om een strafklacht tegen Pauwaert voor te bereiden, mogelijk zowel wegens valsheid in geschrifte als misbruik van vertrouwen. Maar de curator die door de rechtbank van koophandel is aangesteld, had vrijdagavond nog geen aanwijzingen van een frauduleus faillissement. ‘Wat mij betreft, zijn dit achterhoedegevechten tussen personen die elk hun versie van de feiten willen doordrukken', aldus curator Herman Willaert. Hij tornt in zijn functie als curator niet zwaar aan de valse bankbrief, ‘omdat die brief het faillissement van het restaurant niet heeft veroorzaakt.'

De curator zoekt nu een overnemer voor Dell'Anno. ‘Er hebben zich vrijdag al verschillende kandidaten gemeld.' Of Xavier Pauwaert daar bij was, wilde hij niet kwijt. (nieuwsblad)

In restaurant Kom'Af werd een bom van onwaarschijnlijk formaat gedropt toen bleek dat niet Mechelen maar Aalst door de kijkers van Mijn Restaurant! werd gered. Isaura Mariën liet al tranen vóór de bekendmaking van de uitslag. 'Omdat ik aanvoelde dat we moeten sluiten', zei ze achteraf. 'Ik wist het gewoon. Jeroen had het vanaf de eerste week moeilijk, hij lag meteen onder vuur. Het ergste is dat wij financieel gezond waren. Maar wat kopen we daar nu voor?'

Peter Goossens
Voor Jeroen van Alphen is de conclusie duidelijk: die nadruk op de financiële leefbaarheid van de restaurants was nergens goed voor. 'Ik stond met twee man in de keuken, anderen met vier. Ik heb thuis geleerd dat je eerlijk moet zijn en van nul moet beginnen als je een zaak wil opbouwen. Dat hebben we gedaan. We wilden meteen winst maken. Vanaf dag één kon je à la carte eten, er zijn restaurants waar dat nog altijd niet kan. Waar zijn we dan eigenlijk op afgerekend? Op mijn hart dat op de tong ligt. Pas op, ik zou direct opnieuw meedoen. Maar dan zou ik zwijgen tegen Peter Goossens en zéker niet zeggen dat ik kan koken.'

Jeroen begrijpt niet wat er is fout gegaan: 'Er komen twee recensenten eten en er is niks goed, maar ik heb hier sterrenchefs over de vloer gehad die het lekker en eerlijk vonden. Die vier bedrijfsleiders die kwamen eten: ze vonden het top en ze waren op tijd buiten. In Aalst hebben die vier twee uur moeten wachten. Wat blijkt? Alle vier zeggen ze dat de kijker voor Aalst moet kiezen. Dat is toch absurd? Ik werk met dertig procent personeelskost, bij de andere restaurants is dat hoger en loopt dat op tot 64 procent.'

De moeder van Jeroen deelt de ontgoocheling van haar zoon. 'Jeroen wist heel goed wat hij wou,' zegt Carin van Alphen. 'Hij maakte meteen winst, maar daar gaat het blijkbaar niet over. Jeroen en Isaura verdienen beter, maar ze redden zich wel.'

Ontgoocheling

Ook in Ravels, de thuisbasis van Jeroen en Isaura, is er ontgoocheling. Al is het voor de meeste inwoners helemaal geen verrassing dat Kom'Af als eerste afvalt. Velen geloven zelfs in een complot tegen Jeroen. 'Hij werd bewust slecht in beeld gebracht', is de mening van de straat in Ravels.

De Mechelse burgemeester Bart Somers (Open VLD) neemt node afscheid van Jeroen en Isaura. 'Ik vind het heel spijtig voor hen', zegt hij. 'Ze hebben ongetwijfeld heel erg hun best gedaan. Maar ja, het is een wedstrijd en er moet altijd iemand als eerste afvallen.' (nieuwsblad)

Remedie tegen voorjaarsepressie en ongeïnspireerde keukenmomenten :

Gekleurde suikers om je gerechten mee op te vrolijken. Met de kleurtjes blauw, roze, groen, turquoise, violet, geel en oranje kan je je koffie of desserts van een persoonlijk tintje voorzien.

Voor een meer feestelijk effect bestaat de suiker ook in goud-en zilvertinten. (nieuwsblad)