|
Mijn herfst komt eraan in kleurrijke tinten. Een explosie van leven die kort daarna zal afsterven,ontkleuren en helaas verrotten. Ieder jaar wil ik het grijpen dit kortstondig gebeuren, deze kleurige wereld. Mijn zintuigen worden overdonderd door dit overweldigend verhaal.
Geen jeugdig iemand die dit kan begrijpen misschien, dat de triestheid van de vergankelijkheid mooi kan zijn. Geen mens die kan begrijpen dat mijn herfst niet zomaar een seizoen is. Dat het me steeds doet dromen van onbereikbare dingen zoals dromen meestal zijn. Dat het me doet terugdenken aan de voorbije jaren. Eentonige melancholische klanken klinken door mijn hoofd als ik eraan terugdenk. Dan moet ik alleen zijn. Op wandel door mijn plekjes die ik dan liefs niet met iemand deel. Zomaar ronddwalen in mijn eigen gekeerd. Het laten verdwijnen van mijn altijd durende rusteloosheid. Geen mens die het begrijpt. Zoals dromen zijn.
Droeve tonen
van violen
die in 't najaar klinken
laten mijn hart
in verlangende smart
verzinken. De keel gesnoerd,
doodsbleek, geroerd
als klokken luiden,
denk ik nog aan
wat is gegaan
en wil ik huilen. En ik moet voort
waar wind mij voert,
mee op zijn boze pad,
van hier naar daar,
als was ik maar
een najaarsblad.
(Paul Verlaine)
24-10-2007 om 16:52
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
Duits soldatenkerkhof uit WO II in Vladslo (West-Vlaanderen). Er liggen maar liefst 25.638 Duitse soldaten begraven. De eindeloze rijen grafstenen en het bekende beeldhouwwerk "Het treurende ouderpaar" van Käthe Kolwitz-sshmidt, dat ze creëerde voor haar gesneuvelde zoon Peter, maken het tot een van de meest indringende militaire begraafplaatsen.
Twee maal te lang en één maal te kort !
Verdord, verlept, uitgebloeid, ik zet je tevergeefs in ijs maar bewaren kan ik je niet.
De Vlaamse Ardennen: De Geuzentoren in het Muziekbos.
