Grijs, grijs in alle tinten. Nooit geweten dat er zoveel soorten grijs zijn in de lucht.
Ik rij in mijn autootje naar mijn werk, een luttele 11 km verder. Niet dat ik klaag, ik stas morgens nooit in de file en s avonds ook niet. Van dat grijs zie ik s morgens niet veel, het is nog donker als ik vertrek. Breng eens een sprenkeltje kleur in je leven zou de slogan in deze dagen kunnen zijn.
Is het de moeite om die luttele kilometers met de auto af te leggen. Jazeker, er zijn teveel bergen op mijn reisroute. En mijn conditie is momenteel niet van die aard dat ik er moet over stoefen.
Kleur brengen in mijn leven is ook niet zo evident, ik hou van zwart of donkere tinten voor mijn kleren. Dat sprenkeltje moet wel lukken, ik zal iets kleurigs op mijn bureau zetten ! Of ik doe mijn jeans aan, die zitten toch altijd lekker.
Door mijn venster zie ik nu het grijs in de lucht, in de straat, in de mensen. Ze haasten zich verder, hebben precies geen tijd voor zichzelf dus ook niet voor de anderen.
Het was reeds enkele minuten na middernacht en na uren onderweg te zijn geweest kwam hij eindelijk thuis. Vermoeid stak hij de sleutel in het slot, aarzelend, een beetje angstig om naar binnen te gaan. Hij wist wat er zou zijn of beter wat er niet zou zijn. De stilte, de kilte overvalt hem, het liefst zou hij onmiddellijk terugkeren, de deur uit, maar daar is ook niets, helemaal niets, niemand om tegen te praten.
Met tegenzin begint hij zijn koffer uit te pakken, het enige alternatief om niet naar bed te gaan waar hij toch niet in slaap zou geraken en uren wakker te liggen met zijn hoofd vol met voorbije gebeurtenissen, herinneringen. Liefst zou hij nu willen spreken, zijn gedachten delen met iemand. De stilte maakt hem bang, omfloerst hem als een dikke mist die je insluit.
Het licht begint langzaam doorheen de gordijnen te filteren. Zijn ogen staren naar het nog donkere plafond, het is stil, heel stil. Kreunend stapt hij uit zijn bed, het heeft geen zin om nog langer te blijven liggen, hij zou toch maar liggen woelen en niet meer in slaap geraken. De koude doet hem bibberen, er is geen verwarming op de slaapkamer.
De trap kraakt onder zijn gewicht, het enige geluid in de doodse stilte van de vroege ochtend. Geroutineerd begint hij koffie te zetten, automatisch zonder er bij na te denken, alle dagen hetzelfde ritme en terwijl de koffie aan het doorlopen is zet hij de radio aan. De stilte is verbroken, een radiostem zegt iets tegen hem maar echt luisteren doet hij niet, het is gewoon geluid als achtergrond.
Het warme vocht van de koffie doet hem verder ontwaken, maar zijn gedachten zijn nog ver weg, hij is nog steeds op reis. Reizen maakt van iedereen een ander mens, je doet andere ervaringen op en nog veel belangrijker is de dagelijkse routine die verdwenen is. Steeds opnieuw dezelfde dingen, telkens opnieuw. Dat gevoel zal heel vlug terugkeren, dat weet hij, je weet wat er zal gebeuren maar toch geeft het geen bevredigende gevoel, er ontbreekt iets aan het leven. Daarom moet hij af en toe weg, een paar dagen op een andere plek, een anoniem iemand zijn tussen veel mensen, steeds op de achtergrond blijven dit was wat hij zijn leven lang al had gedaan: reizen maken, bij mensen zijn en dan op de een of andere manier niets zien of horen, rondlopen met zijn ogen op de grond gericht, opgesloten in zijn eigen innerlijke wereld.
Na zijn ochtendritueel van wassen, scheren, zich aankleden, steeds in dezelfde volgorde, denkt hij na wat hij deze dag zou doen. De muziek uit de radio is als muzikaal behang, maar liever muziek dan de stilte. Alhoewel hij wel van de stilte houdt, maar nu niet, het zou hem alleen maar depressief maken. De krant moet hij nog lezen, een dag zonder krant, hij kan het zich niet voorstellen. Nieuwsfeiten moet je opslorpen, weten wat er in de wereld gebeurt, wat er kan gebeuren
Thuis zijn geeft hem een veilig gevoel al is hij er alleen. De laatste tijd is hij bang voor nieuwe dingen, ervaringen, situaties maar thuis zijn is voor hem als een veilige haven. Hij gaat nooit meer weg in het weekend, waarom zou hij, de verveling slaat toch maar toe. Vroeger ging hij nog wandelen. Helemaal op je eentje in het bos, een zalig gevoel, in alle weersomstandigheden maar toch liefst op een regenachtige dag want dan kwam je niemand tegen. Het was alsof het bos dan helemaal van jezelf is.
Maar nu, neen het gaat niet meer, er komt altijd een angstig gevoel naar hem boven als hij in het bos loopt.
Toch is hij graag alleen, hij is al heel zijn leven alleen, iedere avond, ieder weekend .
Niemand uit zijn beperkte vriendenkring kan begrijpen waarom hij er altijd voor kiest om alleen te zijn, afgezonderd van de buitenwereld, maar hij houdt gewoon van de eenzaamheid.
Hij heeft niemand nodig en niemand heeft hem nodig.
Een alledaagse dag. Alles is anders, niets lijkt op wat je denkt ! Ik heb stiekem gekeken naar jou, vluchtig een glimp en heel even gedroomd ...
Ik wou me verbergen,onbereikbaar voor jou maar af en toe tevoorschijn komen een stukje van mij zou je dan moeten nemen een klein beetje ik die verder dwaalt.
Een gevoel van jou wil ik bezitten, een klein beetje van jezelf, iets dat ik graag hebben wou. Diep in mij wil ik weg van jou, zonder brug, zonder weg terug. Misschien niet voor altijd, wel voor een tijdje als mijn eigen toerist, mijn eigen weg zoekend.
En toch... ik blijf stiekem kijken naar jou de onrust diep in mij komt dan terug naar boven, een droom van een alledaagse dag waar alles anders is en niets lijkt op wat je denkt.
Een gevoel van regendruppels die pletsen op de natte straatstenen blijft over.
Ouder worden. Als ik in de spiegel kijk s morgens zie ik schijnbaar niets abnormaal. Het is nog altijd dezelfde vent die me aanstaart. Tot ik wat beter kijk, een ietsje dichter bij de spiegel ga. Mijn haar begint grijs te worden, mijn haar is serieus grijs. En het begint dunner te worden, nee het begint uit te vallen,oh God, ik begin kaal te worden. Mijn hoofd is precies dikker dan anders of heb ik het niet opgemerkt dat ik verdikt ben. Hoe meer ik kijk hoe minder ik gelijk op de man die ik vroeger kende van in de spiegel. Hoe minder ik gelijk met die jongen die nog in mijn hoofd zit. Aandachtig bestudeer ik nu mijn gelaatstrekken en ontdek ik hoe andere mensen me nu zien. Een vent van middelbare leeftijd, die al een tijdje meneer wordt genoemd als hij aan de kassa staat. Iemand die op punt staat zijn midlife crisis te beleven.
Vandaag is het vrijdag de dertiende. Vandaag is het mijn verjaardag. Vandaag ben ik weer wat ouder !
Ik zit te staren naar een wit blad papier. Een fictief wit blad papier, want het bevindt zich op mijn computerscherm en ik kan het niet aanraken. Ik zit dus te staren naar mijn computerscherm waar zich een wit rechthoekig vlak bevindt. Niets is wat het lijkt tegenwoordig. Ik speel mijn rol mee in mijn dagelijkse leven. Een fictieve acteur in het dagelijkse leven. Ik tracht niet uit mijn rol te vallen bij mijn collegas op het werk. Je bouwt langzaam je imago op en verbergt je toch altijd achter een masker. Mijn echte ik hoeven ze niet te kennen. Het is een fictieve wereld.
Ik erger me aan mensen die met ellebogenwerk, gluiperige vriendelijkheid of onderdanig kruipwerk hun plaats trachten te verbeteren op de werkvloer. Steeds een ietsje verder proberen te gaan om zoveel mogelijk te kunnen pakken. Ze verbergen zich achter een masker.
Ik zit te staren naar buiten. Net alsof je naar een televisie zit te kijken. Bewegende beeldjes.
Is dit een fictieve wereld of toch niet ?
Een winters zonnetje schijnt door het raam. Een beetje warmte.
De speelplaats was enorm groots, mijn kleine ik zat op de grond te kijken naar de spelende mussen, tsjilpend elkaar plagend. Ik was jaloers op die vogeltjes, zo vrij. En mijn geest werd even vrij als die mussen en ik vloog weg. Tot de schoolbel terug ging en ik weer met beide voeten in de realiteit stond.
Als de nacht valt en de duisternis als een donkere mist alles bedekt kom ik pas tot leven. Alles krijgt een andere dimensie. De wereld is niet langer driedimensionaal maar wordt samengedrukt. En het leven in een grootstad wordt een fictieve wereld.
Na een korte handbeweging in de lucht stopt een taxi voor mij. De taxichauffeur vraagt waar ik naartoe wil en rijdt dan de richting uit die ik hem zeg. Door het venster stralen de neonlichten, de reclameboodschappen flikkeren op. Mensen lopen op de voetpaden, donkere schimmen, onherkenbaar, man of vrouw. De lichtjes in de taxi gloeien op, ze zijn blauw. Gekleurde cijfertjes. De enige lichtjes in het donkere interieur. Af en toe zie ik het wit van zijn ogen als hij in zijn achteruitkijkspiegel kijkt. Nieuwsgierig. Maar de taxichauffeur zwijgt en doet zijn werk.
Ik blijf achter op het trottoir en zie de rode achteruitlichten van de taxi verdwijnen in de nacht.
Het donker slorpt me op. Alle steden gelijken precies op elkaar s nachts. Na een paar uur verdwijnen de meeste mensen. Op een gewone weekdag zie je geen feestvierders. Alleen de werkers blijven dan over. En het wordt stil. Hoe stil een stad toch kan worden midden in de nacht. De etalagelichten van de winkels zijn uit, cafés zijn donker, alleen die neonlichten blijven flikkeren. Hier en daar zie je toch nog licht branden van een nachtwinkel. In het portaal van een oud appartementsgebouw ligt iemand te slapen onder karton. Ik zie het niet zo goed, het kunnen er ook twee zijn.
De nacht lijkt eveneens op een fictieve wereld, waar alles anders lijkt dan het in werkelijk is.
Het wit blad papier, het fictief blad is niet langer leeg. Het is gevuld met woorden, zinnen. Een fictief verhaal. Niets is wat het lijkt tegenwoordig !
Een streep zonlicht tussen de huizen door gaf hem dat klein moment van glorie, al wist hij het zelf niet. Met zijn stok vooruit ging hij behoedzaam verder. Een kort moment, even in de spotlights staan. Een foto waard.
Maandag, de eerste dag van de week, de eerste werkdag. En het vlot niet goed vandaag. Ik heb troost nodig, een kopje troost, koffie. Alhoewel de koffie op het werk nu niet bepaald troost biedt. Maar ik zal het ermee moeten doen. En dan zie ik een oude getrouwe weer. Een gedicht van Herman Deconinck. Verlanglijstje. En mijn dag is weer goed.
"Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken Geef mij na mijn zoveelste kale reis iemand die mij twee haren uittrekt en glimlachend zegt: je wordt grijs. Geef mij alles en zeg: het is niets.
Geef mij niets en zeg: dat is alles Geef mij mezelf, geef mij jou. Ik heb gezocht naar wist ik maar wat. Geef mij nu eindelijk wat ik altijd al had."
De duisternis begint hier al te vallen over da stad, een donkerblauwe zweem die weldra naar het zwart zal gaan. Vanuit mijn hotelkamer op de derde verdieping zie ik de lichtjes aanfloepen van de straatlantaarns. Tientallen mensen haasten zich naar de warmte in hun huizen. Het is pas halfvijf en de avond begint al. Enkele uren geleden was ik nog thuis, honderden kilometers ver weg. Een tram dendert door de brede laan en belt ongeduldig als een schijnbaar verstrooide automobilist zijn wagen roekeloos langszij de tram stuurt. Mensen kijken apatisch door de vuile, bedampte vensters van de tram. Waar staren ze naar, waar denken ze aan ? In de verte, boven de daken, zie ik het donkere silhouet van de massieve kerktoren. Ik besluit toch nog een wandelingetje te maken langsheen het stadspark, nog eventjes een frisse neus halen voor ik na deze vermoeiende dag mij ga neervlijen in een zetel. De avondspits lijkt geluwd als ik tussen de bomen door wandel. De lantaarnlichten geven een gele gloed aan de bomen, sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden, een laagje wit op de harde ondergrond. Het klokje van de kerktoren slaat vijfmaal, een freel geluid, geen zware bonzen, eerder een getingel. Weinig volk trotseert de koude om te wandelen. Ik loop al geruime tijd alleen. Een vreemde stad en toch zo bekend, onbekende plaatjes en toch zo vertrouwd. En dan duikt ze plots uit de duisternis. Een verschijning zoals in een zwartwit film. Een film uit vroegere tijden. Lang zwart haar, ze heeft geen muts op haar hoofd ondanks de koude, groot en slank en oh zo mooi. Een lange mantel heeft ze aan en gebreide handschoenen. Sprakeloos sta ik stil en staar haar aan en zij enigszins verward kijkt me aan met haar donkere ogen. Een vreemdeling in haar stad die naar haar kijkt. Woorden hebben hier geen zin, we verstaan elkaar toch niet. Eventjes heb ik de neiging haar aan te raken. Dan verbreekt de betovering, ze glimlacht naar mij en verdwijnt even snel als ze gekomen is. Verward blijf ik alleen achter ... zij was amper negentien en mijn jeugd ... ach, die zit allang opgesloten in mijn hoofd. Zij en ik .... strangers in the night.
Weet je, een reiziger zou in feite geen eindbestemming mogen hebben, hij zou gewoon op doortocht moeten zijn van het ene punt naar het andere. Zoals het jongetje in mijn hoofd dat droomt van reizen, dat zijn dromen wil realiseren. De tijd tikt door, in mijn strammer lichaam blijft het jongetje verder spelen.
"I walked the avenue till my legs felt like stone I heard te voices of friends vanished and gone At night I could hear the blood in my veins Just as black and whispering as the rain On the streets of Philadelphia".
Hij zou geen eindbestemming mogen hebben maar een reiziger zijn, op doortocht van het ene punt naar het andere. Wat wil je later worden als je groot bent ? Reiziger misschien, samen met jou onze dromen waarmaken. De auto rijdt verder zijn eindbestemming tegemoet, terwijl de stemmen uit de radio troost bieden aan de eenzaamheid van de nacht.
Een reiziger reist dus al als hij in zijn auto zit en zich verplaatst naar zijn bestemming. Het liefst rijd ik mee met iemand dan zelf te moeten rijden, ik haat autorijden, je blijft hoe dan ook geconcentreerd bezig met de weg, met de route die je moet volgen terwijl een passagier volop kan genieten van de voorbijtrekkende omgeving. Zo 'n beetje zoals een treinreiziger die door het raampje kijkt naar het landschap. Steeds verder rijden van je beginpunt naar je bestemming. Ik geef toe dat ik soms meer geniet van dit moment, op weg zijn naar, 'on the road', dan toekomen op mijn eindbestemming. Het heeft toch iets magisch dat onderweg zijn, dan voel ik me reiziger. Dat is het verschil met een toerist, die verlangt naar zijn eindbestemming terwijl ik evengoed geniet van het onderweg zijn en dit mag van mij altijd een beetje langer duren dan normaal. Reiziger, een prachtig woord.
"The night has fallen, I'm lyin' awake I can feel myself fading away So receive me brother with your faithless kiss Or will we leave each other alone like this On the streets of Philadelphia"
Onverlichte snelwegen, donkere banen met witte lijnen, alleen verlicht met de lichtstralen van de autolampen. Af en toe een verlichte parking met benzinestation. Een oase van licht in het duister. De autoradio geeft een blauwe gloed in het duistere interieur. Bruce Springsteen zingt met donkere, rauwe stem: "On the streets of Philadelphia". Er overvalt je een gelukzalig gevoel bij dit sfeertje en je zakt als passagier steeds dieper weg in je autozetel en geniet gewoon van het meerijden, de muziek en de verlatenheid van de weg. Rijden met de auto langs onbekende kan als een vorm van toerisme beschouwd worden, een toerist vind ik een beetje een goedkoop woord terwijl reiziger iets uitstralt, iemand die nog iets wilt ontdekken. Die nog moeite doet om ergens te komen, terwijl een toerist evengoed lui aan het zwembad van zijn hotel kan liggen en gedurende heel zijn vakantie niets anders doet dan gewoon lui liggen te zijn.
Dank zij "Hill. McGraw" die mij kon vertellen hoe het gedicht verder gaat die al jaren met flarden doorheen mijn hoofd spookte, ken ik eindelijk het volledige gedicht. Het zal dus niet langer meer stoppen bij die mieren ! Een gedicht van Annie M.G. Schmidt.
Annie M.G. Schmidt
In het bos, bij de mieren en spinnetjes ister een mieren- en spinnenbevolkingsregister, dat hebben ze daar zo ingesteld, daar worden de mieren en spinnen geteld; en de man die dat doet, dus de leider daarvan, is Bartholomeus Wortelman. Om te beginnen telt hij de spinnen, telt hij de mieren en andere dieren, dan telt hij de torren en zegt: Allemachtig, het zijn er tienduizend vijfhonderd en tachtig!
Hij heeft al die beesten eerst op moeten stellen, zo achter elkander, dan kon hij ze tellen, ze lopen in lange rijen voorbij: een sprinkhanen-rij en een torretjes-rij, de sprinkhanen hupsen, dan komen de rupsen, dan komen de vlinders, als fleurige kinders, maar dan zegt Bartholomeus verwonderd: Waar blijven de bijen? Ik tel er maar honderd!
Toen kwam er een bij uit de bijenkolonie, een grimmige bij met een grimmige tronie. Hij zei: Compliment van de koningin en wij doen niet mee, want we hebben geen zin! Dat lopen in rijen, dat is niks voor bijen, wij willen niet zeuren maar honing gaan peuren! Wij hebben geen tijd, maar de bijen die vrij zijn die mogen er dan voor de aardigheid bij zijn.
Maar Bartholomeus was ook niet van gister! Hij riep: het is hier een Bevolkingsregister! En als ze niet meedoet, die koningin, dan gaat ze gewoon de gevangenis in! Toen gingen de bijen aan t razen en zeien: Pas op, we gaan steken! We zullen ons wreken! En iedereen vluchtte, totaal van de kook, En Bartholomeus Wortelman ook.
En sinds die grote ruzie kwam er niets meer van tellen, is dat niet jammer? Nu zal je nooit weten, Jan, Piet en Hein hoeveel spinnen en bijen er zijn...
Vandaag zat hij daar plots, een jongeman, een zelfportret van de kunstenaar. Graffitispuiters zijn niet noodzakelijk vandalen maar kunnen ook timide, gevoelige artiesten zijn die hun innerlijjke gevoelens willen kenbaar maken aan de buitenwereld. Maar schrijft hij nu met rode inkt of stroomt er bloed uit zijn pen ? Dat hij daar nog lang mag zitten deze jongeman en ons laat nadenken over hetgeen hij ons te vertellen heeft. En dat we luisteren naar wat anderen ons te zeggen hebben. Dat is mijn goede voornemen voor het nieuwe Jaar.
Even verder weg van de ruïnes liggen de vijvers. Niet zomaar vijvers maar echte begraafplaatsen want hier werden de asresten gestrooid van al die verbrande lijken.
En ik besef dat hier mijn verleden ligt, verstrooid op deze plek.
Waarom dat ik weet dat deze plek voor mij belangrijk is kan ik niet uitleggen. Ik kan geen rationele verklaring geven, het is zo. Dit soort aanvoelen heb ik al dikwijls gehad in mijn leven, vooral als kind. Ik had een soort aanvoelen in dingen die gingen komen.
Nu dat ik hier geweest ben, teruggekeerd naar mijn verleden hoop ik de rust terug te vinden, en kan ik eindelijk mijn verleden begraven.
Elektrische draden, hoog en dubbel laten je niet door, mam, je zult je kind niet zien, dus geloof mijn gecensureerde brieven niet want de waarheid is anders; maar huil niet als je het spoor van je kind wilt zoeken, mam, vraag het aan niemand, klop nergens aan. Zoek naar de as in de velden van Auschwitz . Het zal daar zijn, je kind. Maar ween niet, er is hier al genoeg leed. En als je het spoor van je kind wilt ontdekken, zoek naar de asresten in de velden van Birkenau. Daar zullen ze liggen, dus speur naar de asresten in de velden van Birkenau. Mam, zoek naar de resten, ik zal er zijn.
Nadat ik deze tekst gelezen had weet ik dat ik nog een kind was. Een kind in Auschwitz. Bang in deze donkere plek met felle lichten van de schijnwerpers. Met toch nog vele vragen. Wie was mijn familie, mijn vader, mijn moeder ?
Misschien zoekt iemand naar de resten, naar de as in de velden van Birkenau. Ik weet zeker dat ze er zullen zijn. Er liggen er zoveel. We zijn met zoveel.
Het zonlicht verdrijft de grijze sluiers van de nacht. Het is nog vroeg als ik voor de beruchte ingang sta van Auschwitz II, beter bekend als Birkenau. Het langwerpige gebouw met de toren en poort in het midden waar de spoorlijn doorheen lopen kijkt mij dreigend aan. Ik ben een van de eerste bezoekers van die dag. Mijn hart begint sneller te slaan en toch voel ik mij onweerstaanbaar aangetrokken aan deze plek. Ik ben hier voor de vierde maal ! Maar nu is het anders, nu weet ik waarom ik hier ben. Dit is de plaats waar ik thuis hoor, waar ik mijn verleden ga terugvinden.
Traag stap ik de naast de spoorweg de ingang binnen en de weidse vlakte ligt er desolaat bij, een gure wind snijdt langs mijn oren en ik zet mijn pet op.
Stemmen roepen, brullen, ik hoor bevelen, mensen wenen, huilen, krijsen en ik kruip dieper in mijn eigen schulp. Nog steeds kan ik niet tegen mensen die roepen tegen mij, tegen mensen die luid spreken dan zet ik mijn afweerschild op, kruip ik in mijn eigen ik. Langs de spoorlijn ga ik verder, langzaam stappend. Ik wil niet verder maar het moet.
Hoe dikwijls droom ik niet dat ik in een zwarte tunnel stap, opgezogen wordt als het ware, en hoe ik dan badend in het zweet wakker word, rillend van angst. Waarom ben ik bang van zovele dingen. De oplossing zal ik hier vinden in Auschwitz.
De troosteloze resterende gebouwen zijn zwart, omgeven door prikkeldraad en uitkijktorens. Aarzelend ga ik het donkere stenen gebouw naar binnen maar vreemd genoeg voel ik hier niets, geen herkenning, geen geur integendeel hier voel ik mij veilig. Tranen rollen over mijn wangen, ik sluit mijn ogen en hoor zachte stemmen. Fluisteren lieve woorden tegen mij, troostende woordjes en ik voel me terug kind, veilig in de schoot van mijn moeder.
De zon schijnt als ik naar buiten kom maar ik voel terug die vijandigheid, mijn zesde zintuig waarschuwt mij dat het hier niet veilig is, dat ik mij moet koest houden, op de achtergrond, niet opvallen. En weer krijg ik een schok dat ik in het dagelijkse leven mij net zo gedraag als hier. Ik wil niet opvallen maar grijs zijn, veilig zijn.
Op het einde van de spoorweg liggen de ruïnes van de vergaskamers en verbrandingsovens. Het einde van de spoorweg en het einde van vele levens, ook van het mijne. Hier staan voor die restanten, voor die overgebleven stenen besef ik plots dat hier het einde is van mijn reis, mijn eigen pelgrimstocht naar het verleden.
Ondanks de verbodsborden dat je niet meer verder mag gaan, daal ik de trap af in de ruïne, naar de afgrond waar eens de vergaskamer was en nu voel ik geen angst meer maar berusting. Hier moet het gebeurt zijn, meer dan zestig jaar geleden. Daar geloof ik in. Ik was één van de zo velen die rechtstreeks van de treintransporten naar de gaskamers werden geleid. De verkeerde selectie, ik behoorde niet tot die uitverkorenen die nog even mochten leven om te werken, af te zien en geen mens meer te zijn.
Vertrouwen in mensen, geloven in mensen, in je medemens is moeilijk voor mij. Hoe kun je iemand vertrouwen die je in een vorig leven de dood injoeg ? Hoe kan je een mens vertrouwen die je een douche beloofd, een douche met water maar je krijgt de dood. Wie was ik ? Ik besef dat ik niet de man was die ik bij mijn vorig bezoek gezien heb op de foto want die was niet onmiddellijk de dood ingejaagd. Was hij familie van mij, mijn vader ?
fotograffiti
Maandag, de eerste dag van de week, de eerste werkdag. En het vlot niet goed vandaag. Ik heb troost nodig, een kopje troost, koffie.
Weet je, een reiziger zou in feite geen eindbestemming mogen hebben, hij zou gewoon op doortocht moeten zijn van het ene punt naar het andere.
