|
Mon copain,
Het is tijd om je nog eens een handgeschreven briefje te sturen. Met mijn ouderwetse vulpen glijden op papier. Een rustgevend gevoel.
De dagen worden hier alsmaar langer. Ik dwaal hier nog steeds rond langs straten die al eeuwen gelijk zijn gebleven, alleen de reclameborden doorbreken de illusie. Mijn illusie, de tijd tikt onherroepelijk verder. Ik kan niet langer ontkennen dat ik oud word, oud ben. Ik slenter maar verder helemaal alleen. Ronddolen noem ik het zelf. En altijd eindig ik op een of andere hoogte waar ik een goed overzicht heb van de stadskern met de rivier. Een echte steenbok die klimt ook altijd maar omhoog. Ik kijk graag naar het wisselende licht die schijnt op het water. Reflecterende glinsteringen, voortdurend in beweging. Een stad zonder stroom leeft niet echt vind ik. Daarom ben ik hier zo graag. Hoe ouder ik word mijn vriend hoe minder ik weet wat ik wil doen met mijn leven. Ik vind het gewoon niet. Er zijn waarschijnlijk mensen die heel hun leven zoeken naar wat ze willen in het leven en ik ben waarschijnlijk zo iemand. Rusteloos dolen. Een eentonig verhaal waar niemand naar luistert, waar niemand wat aan heeft.
Geniet van het leven copain. Ik tracht het ook te doen alleen lukt me dat niet zo goed. Moet je heel erg ziek geweest zijn, kanker hebben gehad om weer te kunnen genieten van het leven, van die kleine dingen waar je anders niet bij stilstaat ? Of kan ik het ook of zou ik het kunnen leren, dat genieten van het leven. Ik weet dat jij het kunt. Ik ben vaak zo besluiteloos en dan dool ik letterlijk en figuurlijk rond in het leven. Vol gemiste kansen.
Zoals elke dag zit ik weer aan mijn tafeltje voor het venster. Je weet het wel zijn mijn vriend, toen je de laatste keer hier was hebben we hier dikwijls een koffietje gedronken. De beste koffie van de stad. Als ik naar buiten staar zie ik alles dubbel, de binnen- en buitenkant van het leven. En altijd staart in die spiegeling een jonge vent naar mij in een oud lichaam. Zijn donkerbruine ogen hebben allang hun glans verloren. De illusie van het leven.
Ik zou het willen uitschreeuwen mijn vriend dat ik het anders wil. Dat ik hier ook niet gelukkig ben omdat ik deze schoonheid met niemand kan delen. Ik ben niet tevreden met wat ik heb en wie ik ben. Laat me maar op mijn berg zitten en kijken naar de benevelde binnenstad want dan is ze op haar moois. Bedekt met een laagje goud als de zon aarzelend door die mistsliert doorbreekt. Een schijn van schoon zijn.
Enkele tafels verder zie ik haar steeds zitten. Haar blonde haar glanst in het licht en altijd heeft ze een boek bij zich waar ze zich in verdiept. Jong en mooi, een gevaarlijke combinatie voor oudere mannen. Haar aanwezigheid brengt een klein beetje lente in de herfst van mijn leven. Mijn bloed stroomt sneller en altijd wil ik haar aanraken, haar strelen. Enkel maar in mijn gedachten. Altijd in mijn gedachten genieten van het leven. Zij is het die ik altijd gemist heb omdat ik toch altijd maar voor het alleenzijn kies. Zij is het die ik nooit gehad heb in mijn jeugd.
Kom nog maar eens naar hier mon copain. Laat ons nog wat herinneringen ophalen aan een tijd die nooit zal terugkomen en ik laat je nog enkele kelderbars ontdekken waar nog enthousiaste jazzmuzikanten iedere avond spelen. Want de avonden zijn lang en toch heb ik de indruk dat alles zo snel voorbij gaat. Ronddolen in het leven, ik ben er bang voor.
De avond valt over de stad en honderden, duizenden lichtjes gaan aan en ik staar er naar vanuit mijn appartement. Dit is schoonheid mijn vriend. En eventjes geniet ik toch in stilte en het ontroert me.
Je optimistische gedachten zullen me goed doen en mijn alleenzijn opfleuren. Ik zend je mijn handgeschreven groeten.
(een postkaartbrief aan zapnimf)
05-06-2007 om 14:41
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
Op exploratie in een leegstaande fabriek.
Kermis in de stad, en daar staat nog steeds de kermisattractie 'de rups'. Jeugdsentiment voor mij.
De laatste graffitifoto's die ik op de blog gezet heb zijn allemaal afkomstig van Gent. Ze zijn te vinden op de muren van het Onze-Lieve-Vrouwe en Nieuwe Bosch in de Tweebruggenstraat.
uit de smidse
Sinds een paar weken heb ik weer zin gekregen om aan modelfotografie te doen. Een soort filmische fotografie, bevroren filmbeelden als het ware. Beeldjes waar je zelf een verhaaltje kan bij verzinnen. Bij deze foto ben ik nog niet helemaal uit. Een jong meisje die een boek leest maar toch aan het dromen is. Is ze zelf de heldin uit het boek of wordt de held verliefd op het vrouwelijke personage ?
