Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
21-12-2005
waterworld
De grijze vlakte werd stilaan een echte fantasiewereld, een blauwe zee met allerlei zeedieren ... tot na een tijdje dat ook weer een grijze vlakte zal worden.
Het begon met een grijze schutting die langzamerhand kleur begon te krijgen. Tot op een morgen "het" vorm begon te krijgen. "Hey" zei de haai toen ik weer passeerde.
Maar ik moet je niet lastig vallen met zulke details. Ik wil je graag uitnodigen om nog eens af te komen om dit cultuurrijk paradijs te verkennen. Alle dagen ontdek ik nog iets nieuw en dan zijn er nog mensen die beweren dat er teveel geld aan cultuur gespendeerd wordt. Cultuurbarbaren dat zijn het, vergeef mij dat ik me zo opwind, maar cultuur is nu eenmaal een deel van onze beschaving. Het onderscheidt ons van andere volkeren die minder geciviliseerd zijn. We moeten dit blijven koesteren, al dit prachtig erfgoed van ons verleden.
Ik geef toe dat het daarom ook is dat ik hier gebleven ben, mijn hart bloeit open als ik al dat moois kan bewonderen, bekijken en zelfs aanraken. Ach ja, ik ben een ouderwets man hé, wie leest er nu nog een boek of luistert naar klassieke muziek. Ik ben weer bezig met klagen en zeuren, ik weet het, ik weet het. Maar het is weer herfst en dan komt terug die lange winter waar ik zo bang van wordt. Van die lange, donkere dagen waar de eenzaamheid terug toeslaat, die je omfloerst als een dikke mantel waar het gewicht op je schouders drukt.
In december verwacht ik je, je moet komen als heel de stad kleurig verlicht is, misschien al een laagje sneeuw die de grond toedekt en op de straten wordt er muziek gespeeld. Dan drinken we samen een glaasje glühwein om ons op te warmen. We halen herinneringen boven van vroegere tijden toen onze haren nog zwart waren en we nog succes hadden bij die mooie studentes. Wonderlijke jeugdjaren hebben we samen beleefd.
Van jeugd gesproken, ik heb een fantastisch adres ontdekt, een winkeltje in een zijstraatje van de markt waar ze allerlei spullen uit vroegere tijden verkopen. En je weet dat ik daar niet kan voorbijlopen zonder even binnen te springen en te snuisteren in al die wonderlijke dingen. Ik heb daar enkele notitieboekjes gekocht, identiek dezelfde als waarin Ernest Hemingway zijn krabbels, als ik mij zo oneerbiedig mag uitdrukken, inschreef. Ze waren gestopt in 1985 met die boekjes te maken maar er is nu een bedrijfje die opnieuw met de productie gestart is. Heel handig, klein, leren zwarte omslag met een elastiekje er rond om alles goed bijeen te houden.
Ik ben dol op die dingen. Of wat dacht je van die handgemaakte lederen aktetassen, nog heel stevig, solide. Je ziet dat ik enthousiast ben, er zijn daar zovele dingen die mij doen herinneren aan vroeger. We gaan daar zekers eens binnen als je komt.
De klokken op de kerktoren slaan zes uur, ik ga nog een avondwandelingetje maken en genieten van de laatste zon. Dan zet ik mij nog even op een terras en kijk naar al die mooie mensen die hier flaneren. Ik drink een glaasje witte wijn, wat me nog altijd een dure aangelegenheid lijkt want het zijn hier blijkbaar allemaal bierdrinkers, eentje maar en dan wandel ik terug naar huis.
Ja, mon copain, t leven kan eenvoudig mooi zijn als je er niets meer van verlangd. En thuis lees ik nog een goed boek, ik weet niet of ik je al verteld heb maar ik heb mijn televisietoestel weggedaan, het was toch altijd maar van die idiote spelletjes en alle miserie van de wereld, dood en vernieling in het nieuws. Hoe bloederiger het nieuws hoe enthousiaster dat die nieuwslezers hier zijn. Brood en spelen noem ik dat, hun kijkcijfers is het enige dat telt. Nee, nee, geef mij maar een goed boek en muziek natuurlijk. Ik ben daar tevreden mee.
Bon, ik ga afronden met mijn schrijfsels. Als je komt zullen we terug beginnen waar we het laatst mee geëindigd zijn, zo gaat dat met goede vriendschappen, het is net alsof we gisteren elkaar voor het laatst ontmoet hebben.
Bel me maar, ja mijn telefoon heb ik nog, wanneer je komt en ik zal je komen afhalen aan het station. Tot weldra.
Su amigo para siempre (onze jeugdheld Ché gedenkwaardig)
Wat zou je doen als je ouder wordt en niemand is je gevolgd brieven schrijven aan een vriend. Zo zou het verhaal kunnen beginnen.
Mijn allerbeste vriend,
Vanuit mijn appartement zie ik de werken vorderen op dit enorme marktplein, ze graven naar het verleden van deze oude stad en hopen zo nog de dieper gelegen funderingen bloot te leggen van allang vergeten plekken die ooit schitterden in de zon.
Het is weeral een paar maanden geleden dat ik je nog eens een brief geschreven heb, ik weet dat brieven schrijven in dit computertijdperk een ouderwetse aangelegenheid is maar ik weet eveneens dat je traditionele waarden nog erg weet te waarderen.
De tijd gaat zo snel voorbij, het lijkt pas vorige week dat ik je nog gezien hebt en het blijkt nu dat erbijna een jaar verstreken is. Hoe ouder ik word hoe minder maanden een jaar telt.
Van ouderwetse traditionele waarden gesproken, mijn nieuwe vulpen, een Mont Blanc notabene schrijft verrukkelijk over dit papier. Ik ben heel tevreden dat ik je raad opgevolgd heb om mij dit kleinood aan te schaffen. Ieder man, ieder ouderwetse man zou zich een vulpen moeten aanschaffen vind ik om af en toe met losse hand sierlijke letters te kunnen schrijven op maagdelijk wit papier. Ouderwets natuurlijk niet in negatieve zin maar laat mij zeggen traditioneel ingesteld.
Ja mon copain ik betreur het niet dat ik ooit de beslissing genomen heb om mij hier te komen settelen, na de dood van mijn geliefde vond ik toch nooit meer mijn draai waar we woonden.
Wat wenst een oude man meer dan alle dagen te kunnen genieten van prachtige gebouwen, mooie plekjes en niet te vergeten de talrijke jonge mensen die hier flaneren op straten en pleinen. Ze doen mij terug opleven en weer genieten van het leven.
Het prachtige, grootse plein zoals je het wellicht wel herinnert is aan de ene zijde volledig opengebroken, alle tegels zijn al verdwenen. Er wordt natuurlijk vlug gewerkt want eens dat de winter hier aanbreekt mag je het vergeten nietwaar. Het kan hier vriezen dat het letterlijk kraakt. Gelukkig straalt er een herfstzonnetje die mijn oude botten opwarmen. Ik heb het je al eerder gezegd de herfst is mijn favoriete seizoen. Vooral als de zon haar best nog doet om haar grandeur van de zomer te evenaren. Maar het zijn vooral de kleuren, die prachtige warme kleuren die het doen. De mensen genieten niet meer van die eenvoudige dingen, ik zet me gewoon op een bankje in het park en kijk naar bomen die verkleuren, die hun bladeren verliezen en een warmrood met gele tinten tapijt vormt onderaan de boomstammen.
Niet dat het alle dagen een feest is voor mij, integendeel, soms voel ik de eenzaamheid opborrelen en zit ik tussen zovele mensen toch maar alleen te wezen. Maar dat is de tol van het ouder zijn, mijn beste vriend. Er is geen weg terug, maar oud worden is niet zielig, ik geniet gewoon meer van kleine dingen. En eindelijk heb ik de rust gevonden, of moet ik zeggen is de rusteloosheid in mij verdwenen.
Soms duurt één seconde een eeuwigheid, een leven lang flitst je voorbij je zou het willen vastpakken maar helaas de tijd ontbreekt één seconde leven, soms een zee van tijd ik wou dat ik het kon zeggen maar de tijd is stilaan om.
Als je zoveel weet dat er je weinig tijd nog rest dan tel je geen jaren meer maar geniet van elk moment dat komt dan vergaat de rusteloosheid en stopt de tijd.
Als alle momenten zo kort zijn dat je rusteloosheid er onder lijdt dan pas begin je te twijfelen en vraag je je af waar is de tijd ik wou dat ik het kon zeggen wat in mijn binnenste schuilt maar dan zou het beeld niet meer kloppen van mijn ijdelheid en toch heeft ieder soms dat gevoel ... van tijd.
Als dagen voorbij gaan als uren en je hebt weeral het gevoel dat het niet vooruit gaat in je leven dan zou je de tijd moeten kunnen stoppen en langzaam achteruit kijken en angstig vaststellen dat er weinig gebeurt is dan pas heb je zicht op de gemiste kansen die elk van ons eens krijgt in zijn bestaan.
Als jaren voorbij gaan als maanden en je wou dat alles anders was dan zou je de tijd moeten kunnen stoppen en herbeginnen met wat je wou met veel lef opnieuw starten van nul af aan maar dan pas zal je ontdekken dat het je aan moed ontbreekt en alles blijft bij het oude al doet het je veel zeer.
Nieuwsgierig keek ze over zijn schouder mee naar dat kleine dingetje dat foto's kon maken. Zij was meer voor het geschreven woord maar dat kleine ding interesseerde haar wel. Of hoe oud en nieuw elkaar ontmoeten in een historische plaats.
Zij liep voorbij onder de keurende blikken van haar twee naakte leeftijdsgenoten. Horen ze bij elkaar, ze lijken net zusters, ongeveer dezelfde leeftijd, dezelfde haren. Zij gunde de dames echter geen blik, zo open en bloot zomaar op straat. Het was een echte schande dacht ze en spoedde zich verder.
Op deze koude winterdag voel ik me dus zo. Mijn "soulmaatje" is weg en er is een leegte in mij gekomen. Sommige mensen verklaren me waarschijnlijk gek als ik hun dit vertel, daarom hou ik dit liever voor mezelf. Maar ik kan ook niet uitleggen waarom ik dit voel. Ik krijg het koud en keer terug naar huis. Straks zit ik weer voor mijn open haard naar het knetterend vuur te kijken met een glaasje rode wijn of een goed boek. Ik moet terug naar de plaats waar hij geleefd heeft ... ik denk dat ik die plek zal herkenen. Een mens moet zekerheden hebben in zijn leven. Ik zoek mijn leven lang naar wist ik wat, misschien is dit het wel ... wintermijmeringen in december.
Ik herinner me de wonderbaarlijke film van de Poolse regisseur Krzysztof Kieslowski: La double vie de Véronique. De Poolse Veronika uit Krakow en de Franse Véronique uit Parijs zijn twintig jaar geleden op dezelfde dag geboren en zijn, zonder dat ze weet hebben van elkaars bestaan, identiek aan elkaar. Ze lijden aan dezelfde hartkwaal, hebben dezelfde prachtige stem, zijn linkshandig en lopen graag op blote voeten. Ook hebben ze beide het sterke, mysterieuze gevoel niet alleen te zijn. Zonder het te begrijpen zijn ze eigenlijk op zoek naar elkaar en zonder het te weten staat Veronikas leven in dienst van dat van Véronique. Wanneer Veronika tijdens een optreden sterft, stopt Véronique met haar zanglessen. Véronique rouwt zonder dat ze kan uitleggen waarom.
Soms heb ik ook het gevoel dat mijn tweede ik ergens anders aan het leven is. Misschien op een voor mij heel bekende plaats. Mijn tweede ik, mijn dubbelganger of is het mijn dubbelleven. Hij heeft waarschijnlijk dezelfde naam maar anders uitgesproken, anders geschreven. Het kan niet zijn dat er op miljarden mensen geen twee identieke identiteiten rondlopen op een verschillende plaats. Hoe vaak komt het niet voor dat je ergens rondloopt op een plek waar je nog nooit geweest bent en toch de weg weet, dingen herkent
En als je dubbelleven sterft dan voel je dit ook, je voelt je dan hulpeloos en verloren en weet niet goed wat te doen of te zeggen.
Warm ingeduffeld, mijn fleece sjaal voor de mond en kraag rechtop stap ik op de verlaten landweg. Er ligt een wit rijmlaagje op het gras en de mistslierten en de grijze lucht maken het landschap somber en kil. Sinds een paar weken ben ik verhuisd van de stad naar het platteland. Terug naar de natuur zoals ze dat zo mooi zeggen. En als ik even kan wandel ik op deze weg, bijna een ritueel om mijn geest te zuiveren en te mijmeren over, tja allerlei dingen die in je hoofd schieten zo op het einde van het jaar. Per toeval vond ik het huisje waar ik nu in woon. Het staat helemaal op het einde van een wegje waar normaal geen auto's mogen rijden. Ik was meteen verliefd op dat kleine huisje. Het heeft alles wat ik nodig heb, zelfs een ingerichte keuken al kook ik bijna nooit. Het belangrijkste echter is de open haard. Niets is zo gezelliger dan voor de open haard te zitten kijken naar dat knetterende vuur en het gloeiende licht dat op je valt. En ja, ik heb het kunnen kopen van de vorige eigenaar die het niet meer zag zitten om zo afgezonderd te leven. Hij is naar de stad verhuisd. Het is stil op het platteland, op deze landweg, althans in de winter want 's zomers werken de landbouwers voortdurend op hun land. Maar nu, enkel zalige rust. En ik mijmer verder, wintermijmeringen.
Tussen nog slapend en wakker zijn, lig ik te woelen in mijn bed. Ondanks de vermoeidheid kan ik niet inslapen, ik dommel in en word weer wakker van het geringste geluid. Die hond blaft nog steeds.
Als ik niet echt de slaap kan vatten begin ik over alles en nog wat na te denken. Het wordt teveel, ik heb teveel, teveel materiële bezittingen, nutteloze zaken die een ballast zijn voor mijn geestelijk welzijn. Ik zou een monnik willen zijn, monnik komt van het Griekse monos wat alleen wil zeggen. Extremer in pure vorm zou ik kunnen kiezen om heremiet te worden, een monnik die in afzondering leeft. Iemand die uit religieuze overtuiging een ascetische levenswijze beoefent. Een ascetische levenswijze, dat klinkt mooi vind ik, zelfs een beetje chic. Een ascetische levenswijze hebben zonder monnik te zijn, dat klinkt nog beter.
Ik zou dus eerst dringend moeten beginnen om mijn leven te ordenen en al het overbodige materiële weg te doen, terug naar de basics, de basis van het leven. Voor iemand als ik die alles bijeen houd een hele moeilijke opgave. Een hartverscheurende keuze, vind je ook niet, kiezen uit dingen waar je herinneringen aan hebt. De dag dat ik die keuze kan maken zal mijn leven er een stuk eenvoudiger uitzien.
Een mens houdt wat bijeen gedurende zijn leven, kleren die je nooit meer aandoet, boeken die je nooit meer leest, cds die je nooit meer beluistert, videos van televisie programmas die je ooit opgenomen hebt om nogmaals te bekijken maar waarvoor je de tijd niet hebt
Wat moet ik daar allemaal mee ?
Mijn huis puilt uit van de herinneringen, mijn hoofd puilt uit van de herinneringen. Ik wil alles leeg maken en opnieuw beginnen met een maagdelijk wit blad. Maar ik hou teveel van mijn herinneringen, de goede toch, om die zomaar weg te vegen. Een mens leeft van zijn herinneringen.
Verborgen in een donker, intiem hoekje, door sigarettenrook omhuld en een glaasje rode wijn voor zich, geniet hij van de flarden gesprekken die hij opvangt. Flarden gesprekken, nauwelijks verstaanbaar als vreemde talen, hier en daar een woord, een zin begeleidt door achtergrondmuziek, loungemuziek, neigend naar jazz. Saint Germain. Een mix die doet denken aan een film noir uit de jaren 50. Hij observeert de mensen vanuit zijn knus plekje zoals een spin die geduldig wacht op zijn prooi. Nu ja, de vergelijking gaat niet helemaal op, hij valt niemand aan, hij observeert maar, geniet van alle indrukken, geluiden, geuren die op hem afkomen. Hij geniet in stilte, een stille genieter, een oude man met nog steeds flitsende ideeën, korte broek gedachten, nog altijd kijkend naar die speelse opwaaiende zomerjurken, grootse plannen maken ... nog altijd een jongen in een verrimpeld lichaam. Zijn hand laat het glas ronddraaien, rode wijn kleeft gemakkelijk aan het glas. De warme gloed van de kaars op zijn tafeltje geeft aan de wijn nog een intensere kleur. Hij laat de wijn even over zijn lippen glijden en doet zijn ogen dicht.
Afgevallen bladeren bedekken de grond en mijn hart. Laat mij toch maar verdwalen en zoeken naar wist ik maar wat. Opwaaiende bladeren in rood en geel, laat mij met je meewaaien waar je maar wilt. Ik weet het dat je me niet begrijpt en waarom mijn melancholische gedachten je humeur waarschijnlijk beïnvloeden. Herfst en toch maak ik opnieuw wilde plannen die ik waarschijnlijk nooit uitvoer en opnieuw wil ik je meesleuren naar die plekken die ik liefhad. Ik kijk dan weer doorheen dat beregende venster waar de regendruppels zachtjes naar beneden glijden en denk aan wat nog komen zal ... of aan wat er nooit zal komen. Ieder jaar begint in de herfst een nieuwe start en sterft daarna langzaam uit tot aan de volgende herfst. Afgevallen bladeren ... ik weet het, beïnvloeden mijn gemoedsstemming maar ooit schudden ze me wakker uit mijn diepe winterslaap.
Ik wandel weer alleen langs de wegjes die ik allang ken. Een donkere auto nadert als een klein stipje in de verte en komt heel snel dichterbij. Hij rijdt veel te snel voor zulke kleine baantjes. Afgevallen bladeren ...
Diezelfde week trok ik voor de vierde maal naar de Auschwitz-Birkenau en weer werd ik terug getrokken in mezelf, steeds een beetje meer, en beetje stiller. Alleen rond zwerven, de eenzaamheid opzoeken in dit onmens groot kamp waar je het lijden van al die mensen voelt. In m'n Canon zat zwartwit diafilm, een Agfa Scala 200 ISO. Geen digitaal hier, geen kleur. In het vrouwenkamp alleen in een barak binnen gaan. Het is er donker, heel moeilijk om te fotograferen maar ik wil bewust geen flits gebruiken en ik heb geen statief bij. Die sfeer die er hangt wil ik vastleggen. En plots slaat de deur van de barak dicht ! Ik voel me hier nu verlaten en toch niet, alsof hier nog iemand is. En ik maak mijn foto's, af en toe mijn fototoestel tegen een muurtje drukken om geen bewegingsonscherpte te verkrijgen vanwege de lange belichtingstijden van 1/30 sec. Hier voelde ik dat ik foto's moest maken, voor mezelf maar ook voor anderen om te laten zien dat Birkenau bestaat. Dat hier mensen vermoord zijn. En dan beginnen opnieuw de dromen. Ooit wil ik een grote reportage. Ik wil naar Berlijn, ik wil de stad laten zien, de restanten van de Muur, het nieuw Joods museum. Ik wil fotograferen, ik wil het je laten zien, wat is en wat geweest is. Ja, ik wil terug naar Krakow, naar Auschwitz, ik wil nog andere concentratiekampen bezoeken en vastleggen in beelden. Ik wil blijven dromen over dingen die misschien dromen blijven. De herfst maakt mij weemoedig.
fotograffiti
