Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
10-03-2006
Het mysterie van de verkeerde kassakeuze
Lap, ik had het vandaag weeral zitten. De snelkassa van Delhaize was onbemand en ik stond daar met mijn mandje. Nog even getwijfeld om toch aan die kassa te staan maar er kwam niemand opdagen. Dan maar de kassa ernaast gekozen. Het viel nog mee,slechts twee madamkes voor mij. En dan kwam het mysterie van de verkeerde kassakeuze terug opdagen. Op het moment dat er iemand achter mij komt staan gaat de snelkassa toch open. Maar ik kon niet meer weg en er stonden al twee klanten aan te schuiven aan de mandjeskassa. En het waren vaste klanten zo te zien. Goed ingeduffeld tegen de koude en de regen. Hun gezicht nogal rood van de koude of was het van die blikjes goedkoop bier die ze gekocht hadden. Het was duidelijk dat het voor onmiddellijk gebruik bestemd was. Ik had die ene al dikwijls aan de ingang van de Delhaize zien staan, gezellig keuvelen met zijn vrienden. Aperitieven in de buitenlucht. Die habitués waren op een wenk bedient en weer naar buiten.
Ondertussen was het laatste madamke aan de beurt tot ze plots een kortingsbon te voorschijn tovert voor een product die ze niet mee heeft. Madamtje terug de winkel in want ze wou absoluut vandaag dat product in haar bezit hebben. Ik stond daar ondertussen toch al tien minuten, de kassierster was zo lief om al die waren in een zak te doen tot het mevrouwtje weer kwam opdagen. En naast mij ging dat maar vooruit. Ik weet het niet hoe dat komt maar ik kies steeds de verkeerde kassa, een mysterie. Als hier iemand kansberekenen kan wil ik wel eens weten hoeveel de kans is dat een mens altijd de verkeerde kassa kiest, diegene die het traagst vooruit gaat.
Luchthaven Brussel bekroond als beste luchthaven in Europa
(08 maart2006)
De Luchthaven Brussel kreeg de onderscheiding van Beste luchthaven in Europa 2005 ter gelegenheid van de Airport Service Quality conferentie van de Airport Council International (ACI) die maandagnacht werd gehouden in Abu Dhabi. De Luchthaven Brussel deelt deze onderscheiding met de luchthaven van Kopenhagen.
De Luchthaven Brussel werd ook gerangschikt als op twee na beste luchthaven ter wereld in haar categorie (luchthavens met 15 tot 25 miljoen passagiers per jaar), na de luchthavens van Kuala Lumpur en Dubai.
Luchthavens, vliegtuigen, vliegen. Drie woorden die mij onmiddellijk aan vakantie doen denken. Het geeft mij een goed gevoel, hoog boven de wolken te zijn waar altijd de zon schijnt of
's avonds de lichtjes zien schitteren van de steden en dan "thuiskomen"in Belgie die als een speelgoedland onder je ligt.
Ooit had ik een "vertrouwensrelatie"met een Poolse air-hostes, nu ja relatie is misschien een zwaar beladen woord, maar toch, we hadden toch een verbondenheid. Het was in september 2001, twee dagen na de beruchte "11 september" vloog ik naar Polen. Het vliegtuig naar Warschau zat al behoorlijk leeg maar de vlucht van Warschau naar Krakow leek me behoorlijk vreemd. Het was al een klein vliegtuigje met propellers aan de vleugels en we waren met amper tien mensen aan boord. Die combinatie van heel weinig mensen, de aanslag in New York en een zeker angstgevoel gaf een soort verbondenheid tussen de passagiers en de Poolse air-hostess. Ik herinner mij haar naam niet meer maar tijdens de korte vlucht van amper een uurtje babbelde ze ongedwongen met ons, misschien een professionele reflex om de angst weg te nemen, maar
toch ...
Enkele dagen later toen ik terug vloog van Krakow naar Warschau was de situatie anders. Het vliegtuigje zat proppensvol, alsof iedereen die nog op reis was terug vlug thuis wou zijn. En het gekke was dat er enorm veel nationaliteiten aan boord waren. Er werd engels, frans, duits, pools, noors en nederlands gesproken. Toeval wou dat het dezelfde air-hostess was als bij de heenvlucht, een blond meisje, die het enorm druk had en met al die talen het ook niet meer zag zitten. Tot ze bij mijn zetel aankwam en ze een blik van herkenning gaf. Ze bleef staan, keek me aan en zei iets in het pools tegen mij. Glimlachend zei ik dat ik het niet verstond. Ze lachtte terug en zei toen in het engels dat ze dit nog nooit meegemaakt had, het was enorm verwarrend met al die talen en sommige mensen hadden schrik. Ze lachtte nog eens naar mij, raakte me even aan en excuseerde zich want ze had nog heel veel werk. En toen was ze weer weg... mijn air-hostess
De ruitenwissers van mijn auto glijden heen en weer. Een monotoon geluid die mij steeds aan films doet denken. Ik weet niet precies waarom. Un homme et une femme. Dat geluid bezorgt me eveneens een geborgenheid, net alsof ik terug in mijn moedersschoot woon. Ik kan het je niet uitleggen waarom dit is. Ik ben een gevoelsmens en die voelen dingen aan. De regendruppels vallen vlugger neer. Mijn eigen film begint en ik denk aan Zjef Vanuytsel
Tussen Antwerpen en Rotterdam op de snelweg naar het verre noorden met de regen op mijn ruit en de radio halfzacht rij ik op het ritme van gitaarakkoorden
De motor van mijn ouwe rammelbak doet al kreeg hij plots zilveren vleugels ik ben de woeste rijder en met een vaste hand trotseer ik het gevaar met strakke teugels
Tussen Antwerpen en Rotterdam na middernacht en bij het ochtendgloren ben ik als een god, maar dan volkomen onverwacht voel ik me in mezelf toch wat verloren
Terwijl de regen op mijn ruiten spat ik door de velden raas, zo onbezonnen lijk ik wel ongenaakbaar maar op dit stille uur ontwaakt in mij al vlug de kleine jongen
Dan denk ik vaak aan jou jij, die ik achterliet en die misschien nu ginder op me wacht dan weet ik o zo goed hoe hulpeloos ik ben en dat ik jou toch niet meer missen kan
Tussen Antwerpen en Rotterdam op de snelweg naar het verre noorden met de regen op mijn ruit en de radio halfzacht hoor ik in mij deze gitaarakkoorden
Terwijl ik aan jou denk jij, die ik achterliet en die misschien nu ginder op me wacht wil ik jou behoeden met dit simpel lied en zeggen dat ik jou niet missen kan
Ik zou een stukje kunnen schrijven over mensen die me niet begrijpen. Die niet weten waar ik mee bezig ben. Wat mijn passies zijn, mijn leven.
Als ik s middags met mijn collegas aan tafel zit gaat het meestal over eenvoudige onderwerpen, over het dagelijkse leven, over de voetbal, de koers, het weer Banale dingen in feite, maar toch ideaal om sociale contacten mee te leggen, te onderhouden.
Daar zou ik een stukje kunnen over schrijven zonder in roddelvertelling te moeten vallen.
Het gaat s middags echter nooit over die ene fabelachtige foto die mijn leven zou kunnen veranderen. De levenswijze of wijsheid van een oude fotograaf die reeds alles gezien heeft en gefotografeerd en me toch nog kan verbazen en bekoren met zijn meesterschap, zijn kijk op de wereld. Een schilderij van een Oude Meester die ik maar niet kan bevatten hoe iemand zo iets moois kan schilderen. Of hoe kunst iemand kan ontroeren en je eindeloos lang kunt zitten staren naar een doek in een kader die aan de muur hangt. Een passage in een boek waar ik zo jaloers op word omdat ik zoiets nooit kan schrijven. De essentie in een paar zinnen weergegeven.
Ik zou daar een stukje kunnen over schrijven maar als ze zullen weten waar ik het over heb, als dit hen interesseert, ik weet het niet. Kunst en cultuur, voor sommigen nutteloze dingen.
Wolken, witte plukken watten zweven tegen een blauwe achtergrond. Een springende dolfijn, slapende man, toverheks met lange neus, een traag, vlugge processie van allerlei fantasiefiguren die komen en gaan. Kijk omhoog, daar is er weer eentje en verdwijnt dan even snel als hij gekomen is. Plukken watten als een sprookjesboek. Nog even zoals een kind dagdromen. Dan komt terug het grijs.
Feit: 1 maart, de ophokplicht is in werking. Alle pluimveebeesten moeten dus binnen zitten of onder een net. Er werd mij gevraagd of ik soms een nog loslopende haan wou helpen vangen en zodoende op hok zetten. Ik hol als een gek achter die halfwilde haan aan die wel een meter hoog kan vliegen. Onmogelijk te vangen met de blote handen natuurlijk. En we maken ons onsterfelijk belachelijk ! Gevolg: door mijn overmoed 'misstap' ik mij of moet ik zeggen 'misloop' ik mij en verrek ik mijn hamstrings. Voor diegenen die dit niet weten liggen, het is een spier aan de achterkant van de dij. Het geeft me onmiddellijk een stijf gevoel als ik stap, mijn been sleept een beetje. Bij de apotheker een tube zalf gaan halen tegen verrekkingen en aanverwanten en drie maal daags dat eraan smeren. Conclusie: als er nog iemand vraagt om achter een pluimveebeest te lopen pas ik.Mijn niet meer zo jonge en ongetrainde spieren kunnen het niet halen tegen een halfwilde haan die zijn vrijheid verkiest boven de ophokplicht.
Gisteren had ik een snipperdag. Een losse vakantiedag met andere woorden. Ha, leuk hoor ik je al denken. Kan je plannen maken voor een leuke dag. Zo dacht ik er ook over. Maar ik moet je teleurstellen, geen boeiende, prachtige, avontuurlijke dag voor mij. Het werd een doodgewone, alledaagse saaie dag. Wel een beetje later opgestaan en iets langer aan het ontbijt gezeten maar voor de rest: klusjes doen, boodschappen doen, effen op de computer, wandelingetje gemaakt met bezoekje aan een kennis, wat gelezen, tv gekeken. Ben je nu teleurgesteld ? Een snipperdag, een doodgewone dag uit het leven van een gewone man. Het leven zoals het is ze zullen bij mij niet komen filmen vrees ik. Maar wat ik eigenlijk wou zeggen is dat ik mij niet verveeld heb op mijn vrije dag. Het was een dag waar ik mijn goesting mocht doen en dat is toch de bedoeling van een vrije dag. Een snipperdag uit het leven van een doodgewoon man !
Een stukje gelezen in "Plaza weekend", de bijlage van Het Nieuwsblad, over Michiel Hendryckx, de fotograaf. Ik ben altijd een beetje jaloers geweest op Michiel als hij met de "Bende van Wim" op reis is. Niet dat ik hetzelfde zou doen. Ik heb geen moto en ik kan er ook niet mee rijden. Maar als ik die reportage zag, het mannenclubgevoel, zoals hij zelf zegt, dat voel ik het kriebelen. Het geeft een vrij gevoel weer zoals het echte reizen zou moeten zijn. En ik steek het ook niet weg dat ik eveneens en bewondering heb voor de fotograaf Hendryckx. Hij maakt schitterende zwartwit foto's die niet alleen in zijn reisreportages te zien zijn maar ook in De Standaard. Hij moest maar eens een fotoboek maken met "The best of". Maar waar ik het wou hebben is in feite een stukje citeren uit het krantenartikel. "Het gaat allemaal te snel tegenwoordig.En dat vind ik zeer alarmerend. Daarom is de zaterdagvormiddag bij mij thuis absoluut een eredienst aan de traagheid. Uitgebreid en traag ontbijten, met goed muziek, goede conversatie. Dat mag lang duren en de krant mag zeer dik zijn." En hiermee kan ik me goed vinden. Niet dat ik dat doe, maar ik zou het wel zo willen doen. Een beetje terug ouderwets zijn en trager leven. De essentie van het leven terug brengen naar het genieten van het moment. Michiel gaat verder: "Het Bourgondisch complot, waarvoor ik met een boot ben gaan varen, ging in wezen helemaal over traagheid en levenskwaliteit. Op een bepaald moment zat ik in Parijs voor de camera uitgebreid een zilveren koffiekan te poetsen. Dat is Zen, zei ik. De reacties die ik daarop heb gekregen ! Alleen op dat zilverpoetsen ! Brieven ! Mails ! Mensen die me zeiden: Je hebt de essentie aangeraakt van wat ik ook vind." Ja, het gaat allemaal veel te snel Michiel. Ik wil ook zoeken naar de kwaliteit van de traagheid !
Een beetje letterverslaafd, woordverslaafd, leesverslaafd. Ik heb het erg ziten, zonder mijn dagelijkse portie leesvoer ben ik geen mens. Alles met lettertjes erop lees ik. En die verslaving gat erg ver. Ik lees dagelijks een krant, in het weekend tot zelfs driekranten (ik weet het dat ik gek ben !). Tijdschriften allerhande, tot de Libelle of Story bij de dokter of kapper. Mijn favoriete leesvoer gaat natuurlijk over fotografie of computers. Maar de Humo is er ook wekelijks. En dan zijn er die steeds wederkerende berg reclamebladen en folders waar ik me aangetrokken tot voel. Drie kranten, zeg nu zelf, dat is voor een verslaafde zelfs erg veel. Maar ik ben kieskeurig verslaafd. Als het artikel me na een paar lijntjes niet meer boeit stop ik ermee. Anders blijf je bezig natuurlijk. Een krant heeft in het weekend echter zoveel paginas en bijlagen, er is altijd iets interessants bij voor zo iemand als ik. Van sommige artikel vind ik enkel de fotos goed.
Mijn boeken lijden eronder want daar maak ik nu eens minder tijd voor. Boeken lees ik minder maar pulplectuur daarentegen, verslaafd hé ! Door de komst van het internet is het niet verbeterd want daar pas kan je kicken op de lettertjes. Lezen, lezen, lezen. Ik moet er dringend iets aan doen anders blijf ik zelfs op Bloggen hangen.
Het wordt een echte openlucht cinema op de grijze muur, vol kleurrijke filmhelden. Filmposters naar eigen fantasie. De Ghost Busters kunnen hier niet ver zijn !
Sinds vorig jaar ben ik ook maar digitaal beginnen fotograferen. Een moeilijk afscheid, alhoewel toch geen definitief afscheid, van het analoge tijdperk. Ik heb mijn 'oude' fototoestellen nog altijd. Ik kan daar geen afscheid van nemen, ik koester ze nog altijd, neem ze af en toe in mijn handen of fotografeer er zelf nog altijd mee. Als de drang te groot wordt, het verlangen hoog, dan steek ik weer een zwartwit rolletje erin en ga op stap. Of fotografeer ik 'mijn modellen' want sinds een paar jaar ben ik vooral bezig met modelfotografie. Daardoor komt het dat ik digitaal begonnen ben. Je kan de foto's meteen beoordelen. Staat het model goed, is de verlichting okee ...en een ander belangrijk punt is een financiële reden. Het komt me goedkoper uit dan al die foto's uit het analoge tijdperk, plus nog eens al die filmpjes. Ik fotografeer nu veel meer en het kost me minder. Af en toe kriebelt het echter nog altijd om zwartwit foto's af te drukken in de donkere kamer en de geur van chemikaliën op te snuiven. Dan komt de magie terug van het beeld die verschijnt. Het echte ambachtelijke werk maar dat gebeurt steeds minder. Vrijdagavond is het dan weer fotoclubavond. Meer en mer zie ik dat de andere fotoclubleden ook digitaal beginnen te werken. Alleen enkele diehards geven niet toe. Maar digitaal of analoog onze liefde voor de fotografie blijft bestaan.
Krijg je ze ook ? Al die mailtjes met van die, je kent ze wel, powerpoint moppen (zelf zonder tekeningen of foto's maar alleen maar tekst !), flauwe filmpjes. Ik krijg er de laatste tijd veel. En dat 'circuleert' maar rond want als je ziet waar die dingen overal geweest zijn dan vermoed ik dat heel Vlaanderen ze ondertussen heeft gezien. Het vervelenst is dat je sommige mopjes verschillende keren krijgt want niemand weet nog waar die mailtjes overal naartoe zijn verstuurd. Het is de moderne versie van de 'Druivelaar', de dagelijkse afscheurkalender. ieder jaar dezelfde mopjes. Awel, ik doe niet meer mee. Direct de prullenmand in !
Het kieken gekiekt. Alleen is dat hier geen kieken, het lijkt me meer een eend die duidelijk vraagt om gefotografeerd te worden. Gewoon een kiekje dus !
Ik praat teveel met mijzelf. Ik betrap me er zelf op dat ik tegen mezelf spreek. Luidop dan nog. De eerste aftakeling, ouderdomsverschijnselen of ben ik gewoon een goed luisteraar van mijn eigen gebabbel. Eigenaardig dat iemand luidop spreekt tegen zichzelf. Ik doe het, gelukkig, als ik alleen ben. Als er iemand in de buurt is doe ik het niet, hoop ik. Ik heb toch nog niemand raar naar mij zitten kijken als ik aan een tafeltje aan een terras zit. Het zou anders heel vervelend zijn en ik zou me zeker verlegen voelen, een rood blosje zou naar mijn wangen stijgen denk ik.
Wat zeg ik tegen mezelf, vraag je. Oh, dat kan heel verschillend zijn. Als ik in de auto zit kan ik heel vervelend doen tegenover mijn medebestuurders als die weeral, in mijn ogen, stommiteiten doen. Ik heb een hekel aan mensen die hun richtingsaanwijzers niet gebruiken of slecht gebruiken. Ken je ze, ze pinken als ze reeds aan het indraaien zijn. Dan begint ik luidop te foeteren. En dan van die gewetenloze snelheidsmaniakken die je voorbij vliegen, over een volle witte streep om enkele honderden meters terug in de file te staan. Hier komt het sadistje in mij naar boven en begin ik die mens luidop uit te lachen ! Zo heeft er ooit eens een juffrouwtje het gepresteerd om mij in razende vaart voorbij te snellen, over de witte lijn, om even verder gewoon langs de kant van de weg te gaan staan om even haar mak-up bij te werken in de achteruitkijkspiegel. Wat ik toen hardop gezegd heb ga ik niet herhalen !
Het ergste heb ik het als ik iets niet vind, terwijl ik er absoluut zeker van was dat ik het op die bewuste plaats gelegd had. Dan begin ik me luidop vragen te stellen. Of ik begin mij kwaad te maken. Ik ben kwaad op mijn eigen. Allee, ik ben zeker dat ik het hier gelegd heb. En ik heb dat nu dringend nodig en ik vind het weeral niet. Honderd procent zeker dat het hier ligt. En dat overkomt me nu iedere keer zekers. Ge hebt iets dringend nodig en ge vindt het niet meer. Zo gaat het nog een tijdje door, tot ge het gevonden hebt op een ander plekje natuurlijk want je had het daar zelf gelegd om gemakkelijk terug te vinden.
Ik praat dus teveel met mezelf. Vanaf nu zal ik er meer opletten en alleen met mezelf praten als ik mezelf een complimentje geef. Dat is positiever dan altijd maar te foeteren. Slecht voor mijn maag !
Tot mijn verbazing groeien er nu rozen op de grijze muur. Nu ja, één roos bloeit, de andere is nog niet voltooid. Nog pril. Onvoltooide liefde misschien !
fotograffiti
Sinds vorig jaar ben ik ook maar digitaal beginnen fotograferen. Een moeilijk afscheid, alhoewel toch geen definitief afscheid, van het analoge tijdperk. Ik heb mijn 'oude' fototoestellen nog altijd. Ik kan daar geen afscheid van nemen, ik koester ze nog altijd, neem ze af en toe in mijn handen of fotografeer er zelf nog altijd mee. Als de drang te groot wordt, het verlangen hoog, dan steek ik weer een zwartwit rolletje erin en ga op stap. Of fotografeer ik 'mijn modellen' want sinds een paar jaar ben ik vooral bezig met modelfotografie. Daardoor komt het dat ik digitaal begonnen ben. Je kan de foto's meteen beoordelen. Staat het model goed, is de verlichting okee ...en een ander belangrijk punt is een financiële reden. Het komt me goedkoper uit dan al die foto's uit het analoge tijdperk, plus nog eens al die filmpjes. Ik fotografeer nu veel meer en het kost me minder. Af en toe kriebelt het echter nog altijd om zwartwit foto's af te drukken in de donkere kamer en de geur van chemikaliën op te snuiven. Dan komt de magie terug van het beeld die verschijnt. Het echte ambachtelijke werk maar dat gebeurt steeds minder.
