Sondes die door de mens naar Mars zijn gestuurd, hebben zowat een miljard sporen van bacteriën naar de Rode Planeet gebracht.
Dit heeft een deskundige van het Franse ruimtevaartbureau CNES gezegd.
Een en ander kan een bewijs van eventuele oorspronkelijke levensvormen op onze buurplaneet bemoeilijken



Bacteriën zijn veel resistenter dan aangenomen en kunnen ondanks de extreme condities op Mars "overwinteren", aldus André Debus van het CNES die zich baseert op microbiologische controles. Bovendien lijkt de planeet Mars een beetje minder onherbergzaam. De Europese sonde Mars Express heeft immers de aanwezigheid van ijslagen op de noordelijke pool van het hemellichaam ontdekt. Het is aldus mogelijk dat een sensationele ontdekking van levensvormen op Mars zich op Aarde zou hebben ontpopt

Heb je de lariekoek ook geproefd? Vervelend nou, dat we elk bewijs van eventuele oorspronkelijke levensvormen op onze buik kunnen schrijven. Nou ja, hadden we maar beter onze handen moeten wassen toen we naar Mars gingen om een ijsje te halen (duur ijsje trouwens! Sonde van die sondes...) Ach en toen bleken die bacteriën nog resistenter dan gedacht ook. Hebben we toch nog iets geleerd van deze missie: dat die bacteriën dus wel erg goed ontworpen zijn. Knap gemaakt, die kleine machientjes (zie ook de presentatie).

Een paar aanhalingen:
De moderne schoen is tussen de 26.000 en 40.000 jaar oud...
Dit blijkt uit een studie van Amerikaanse wetenschappers. Dit gegeven lijkt vrij simpel te achterhalen, maar dat was het niet. De dierlijke en plantaardige producten die werden gebruikt om schoenen te vervaardigen, waren niet bestand tegen de tijd en zijn allang verloren gegaan...
De Amerikaanse onderzoekers hebben nu het tijdperk waarin echte schoenen werden vervaardigd kunnen specificeren door een studie te doen naar de verzwakking van menselijke tenen.
De kleine tenen, dus niet de duim, zijn in de periode tussen 26.000 jaar en 40.000 jaar geleden zwakker geworden, bemerkte fysiek antropoloog Erik Trinkaus. Daaruit kan men afleiden dat men rond die tijd is begonnen met het dragen en fabriceren van echte schoenen. Het was niet langer nodig om sterke, flexibele tenen te hebben die moesten zorgen voor een goede grip. Vooral in de noordelijke gebieden maakten mensen al 500.000 jaar geleden gebruik van voetbedekking,...
De wetenschappers ontdekten dat het zwakker worden van de teen niet zozeer een evolutionair proces was, maar gewoon werd veroorzaakt door de verminderde spanning op de teen waardoor het geheel zwakker werd

We zijn er ondertussen zo aan gewend dat wetenschappers met zulke gigantische ouderdommen smijten, dat 40.000 jaar niet eens zoveel meer lijkt maar toch is het een vooronderstelling. De manier waarop deze ouderdom bepaald wordt is gebaseerd op de aanname dat evolutie heeft plaatsgevonden en de mens zoveel tijd nodig had voor zijn ontwikkeling. Hier zie je een duidelijke tegenstrijdigheid: de ouderdom is duidelijk een aanname van een evolutionaire tijdschaal en het proces is volgens het artikel toch niet evolutionair. Wat is het nou? Wel of niet? Als je het mij vraagt kunnen we nog steeds de Bijbel serieus nemen. Er zijn altijd intelligente mensen geweest. Misschien hebben ze niet altijd schoenen gedragen, maar in de Bijbel staat wel dat er mensen in grotten geleefd hebben. Holbewoners dus, maar zeker niet prehistorisch: zoals Lot in Gen. 19:30, mensen in 1Sam.13:6, David in 1Sam.24, en de mensen in Job 30:6. En dan is er nog het feit dat er vaak wél aangetoond kan worden dat dingen in de natuur minder goed gaan werken, of zwakker worden, maar er komt niets nieuws bij; en dat is precies wat we zouden verwachten vanuit een creationistisch wereldbeeld. In diezelfde gedachtegang is het aanhalen van rudimentaire organen bijvoorbeeld geen bewijs voor Darwinistische evolutie. Kunnen aantonen dat organismen beter worden, of sterker, door toevoegen van nieuwe informatie, is nog altijd dé stoute droom van iedere evolutionist.

Bijbel en Wetenschap

door J. Ph. Fijnvandraat

Laat ik direct beginnen met zonder meer te stellen: er is een aanzienlijke controverse tussen wat wij tegenwoordig “wetenschap” noemen en de Bijbel. Nu moet ik wel eerst definiëren, wat ik hierbij onder “wetenschap” versta. Ik bedoel dit woord in dezelfde zin, als waarin we het in onze kranten en tijdschriften tegenkomen.

Kant, de bekende filosoof, heeft vele eeuwen geleden reeds gesteld:

“Wetenschap is daar, waar waarneming is en waar deze waarneming door de menselijke geest wordt verwerkt tot voorstelling en begrip”.

Nog altijd dekt deze omschrijving zeer behoorlijk wat wij onder wetenschap verstaan. Als we spreken over de controverse tussen Bijbel en wetenschap en de zaken die daarbij tegenwoordig het meest aan de orde komen, zouden we onderscheid kunnen gaan maken tussen verschillende takken van wetenschap. Om te beginnen zouden we kunnen gaan spreken over de zgn. “alpha”, “bèta” en “gamma”-wetenschappen. Ik zal er u niet mee vermoeien. Zij die daarmee te maken hebben of krijgen, zijn naar ik hoop zelf capabel genoeg, om in deze verder door te denken en de weg te vinden. Ik zal mij in deze korte inleiding beperken tot een zeer algemene stellingneming en lijn.

In wat we dus tegenwoordig “wetenschap” noemen (en met name geldt dit voor de natuurwetenschappen), hanteren we nog altijd de door Kant aangeduide werkwijze. Wie iets in wetenschap doet, verricht zintuiglijke waarnemingen en tracht daarmee de ons omringende werkelijkheid te benaderen en te doorgronden. Via zintuiglijke waarneming doen wij indrukken op in onze geest. Op de aldus verzamelde indrukken laten we - om zo te spreken - de menselijke rede los. Zo vormen we ons dan een bepaalde voorstelling en deze voorstelling trachten we vervolgens tot uitdrukking te brengen door het hanteren van verschillende begrippen, die we in woorden weergeven. Daarmee ontstaat dan ten slotte een “formule”, een theorie.

Het beste dat we van zo’n formule of theorie met gezag mogen zeggen is, dat zij geldig is binnen het raam van voorstellingen, dat wij ons gevormd hebben. Met andere woorden: dat onze formule voor onze menselijke rede beantwoordt aan de indrukken, die bij ons via zintuiglijke waarneming zijn gevestigd. De formule is voor ons geldig en heeft gezag binnen deze “voorstellingswereld”. Gaan we onze theorie nu toepassen, dan zetten we bijvoorbeeld met een nauwkeurigheid van 14 meter, op een afstand van 380 miljoen meter, een voertuig op de maan, en staan verbaasd omdat de zaak nog beter klopt dan we redelijkerwijs hadden mogen verwachten! Daarmee hebben we onze wetenschap dan toegepast. Deze eigenschap van onze theorieën is werkelijk verbazingwekkend - ze doet ons gewoonweg perplex staan. De theorie geldt namelijk binnen de voorstellingswereld, binnen de verzameling indrukken en de daartussen veronderstelde samenhang, die ik me heb eigen gemaakt. Maar nu gaan we haar eens daarbuiten proberen. We gaan dan nieuwe terreinen onderzoeken, er ontsluiten zich nieuwe gebieden voor onze geest en we proberen of diezelfde theorie het daar “ook nog doet”. En we staan stomverbaasd! - want het blijkt vrijwel steeds prachtig te kloppen! In vakjargon noemt men dat: “tegemoetkomende objectiviteit” - d.w.z. van “buiten af” ontvangen we via ons experiment de bevestiging van onze theoretische verwachtingen. Er komt als het ware een getuigenis op ons toe, dat zegt: “Je hebt het met je theorie bij het rechte eind gehad, dit is de waarheid, dit beantwoordt aan de werkelijkheid”. Dergelijke “bevestigingen” kunnen jarenlang aanhouden, totdat op een gegeven moment via zintuiglijke waarneming nieuwe indrukken worden opgedaan, die niet langer kunnen worden ingepast in, of niet langer verklaard worden met onze bestaande theorie.

We staan dan voor twee mogelijkheden: 1. Wijzigingen aanbrengen in de bestaande theorie of: 2. De bestaande theorie opvatten als slechts een bijzonder grensgeval van een meer algemene, nieuwe theorie, die we zullen moeten gaan opstellen. In het verleden is door Einstein het laatste gedaan met het opstellen van zijn bijzondere en algemene relativiteitstheorieën. Toen werd niet zonder meer de gehele klassieke wis- en natuurkunde aan de kant geschoven. Nee, deze werden eenvoudig opgevat als een bijzonder grensgeval van een geheel nieuwe conceptie, die met grote genialiteit is opgezet.

En toch!

-        hoe geniaal bepaalde wetenschappelijke theorieën ook mogen zijn in hun ontwerp,

-        hoe zij ons tot stomme verbazing brengen in hun toepassing,

-        hoezeer er een “tegemoetkomende objectiviteit is, zodat we zeggen: “Ja maar, zie nu toch dit experiment weer eens, wat een resultaat!”

-        hoezeer ons telkens weer tegenklinkt: “Je verwachtingen worden bevestigd, dus je hebt het bij het rechte eind…”

… toch kunnen we op deze grond, ook zuiver wetenschappelijk gezien, niet méér zeggen dan dit: “wat we geformuleerd hebben is geldig binnen het door ons gedachte raam van onze kennis, dat kunnen we garanderen; en of het daarbuiten geldig is, zullen we altijd weer moeten afwachten! Waarheid kunnen we in elk geval niet garanderen”.

“Waarheid” is dan ook nog iets anders en iets meer dan alleen “één plus één is twee”. Waarheid heeft een moreel karakter. De grofste zondaar kan rekenen leren. De grootste schurk kan wetenschappelijke ontdekkingen doen! En er worden zelfs volstrekt immorele proeven genomen en ontdekkingen gedaan, met name op het terrein van de biologie! Wat juist vele wetenschapsbeoefenaren benauwt in onze dagen, is het feit, dat onze wetenschap in feite geen moraal kent. De moraal staat er volledig buiten!

In verband met wat over wetenschap is gesteld, wil ik nu de Bijbel daarover aan het woord laten - ten slotte is dat nog altijd het belangrijkste. Ik stel voor te lezen Prediker 3:11[1] en 8:17[2].

De hier gedane uitspraken zijn bijzonder absoluut!

Hier is een mens, de Prediker, en het standpunt dat hij inneemt is dit: “Ik ga onder de zon, dus alleen rekening houdend met de tastbare, zichtbare, waarneembare wereld en alleen maar rekening houdend met de historie zoals die van de mens uit wordt gezien, trachten om tot kennis der dingen te komen”. En alles wat zijn onderzoek hem oplevert, mondt uit in het telkens weer uit het boek opklinkende: “ijdelheid der ijdelheden, het is alles ijdelheid”. Wereld en leven lijken zinloos en chaotisch en een conclusie, een bevredigende “sluitrede”, kan hij niet vinden. En zo moet hij ten slotte zijn onvermogen erkennen. Gods Geest heeft ons het resultaat van deze pogingen in dit boek duidelijk voor ogen gesteld. Ook de prediker weet van de wondere wetmatigheden in de natuur en de merkwaardigheden in de historie, maar zich in principe beperkend tot “onder de zon” kan hij toch tot geen andere erkenning komen als die we lezen in genoemde verzen.

Gaan we naar het nieuwe testament, dan vinden we daar opnieuw een bevestiging van wat ik hiervoor heb gesteld. We lazen reeds in deze morgen, dat de wereld “door de wijsheid God (en daarmee de waarheid) niet heeft leren kennen”. Nu zal iemand misschien willen tegenwerpen: ja, maar dat is de wijsheid van de scholasten, van de mensen die meenden van achter hun katheder, met behulp van de menselijke rede alleen, tot de waarheid te kunnen doordringen.

Wel, het is waar, maar het verandert niets aan de zaak!

Ook nu doen we in feite niet anders dan de verzameling indrukken die we ons hebben eigen gemaakt benaderen met de menselijke rede als gezaghebbend beoordelaar. Zelfs de (meet-) instrumenten voor onze experimenten zijn in feite niet anders dan stukken in materie vastgelegde of uitgedrukte theorie, waarmee we onze zintuigen “wapenen”. Het wezen blijft hetzelfde - ons enig “gezag” is uiteindelijk de menselijke rede. Wij dringen langs deze weg nooit door tot de waarheid.

Daarom wil ik ook met alle nadruk zeggen, dat broeders die in hun eenvoudigheid jongemensen, die gaan studeren, menen gerust te kunnen stellen met de opmerking dat “ware wetenschap nooit in strijd kan zijn met de Bijbel”, groot gevaar lopen deze jongemensen juist in de armen van de nieuwe theologie of van het ongeloof te drijven! Met een dergelijke opmerking kennen wij n.l. aan de wetenschap (“wetenschap” in de zin als hiervóór omschreven) veel te veel eer toe en een veel te groot gezag! Wetenschap zoals deze wordt beoefend aan onze universiteiten en in onze laboratoria heeft namelijk niet met “waarheid” van doen, en mag zelfs niet pretenderen dat zij kenmerken van waarheid bezit. “Geldig” is nu eenmaal beslist iets anders dan “waar”.

Dit spreken over “ware” wetenschap berust op een onnauwkeurig Bijbelgebruik. De Bijbel spreekt niet over “valse” wetenschap, maar over “ten onrechte zogenaamde wetenschap!” Het gaat om de valse aard van de benaming. De Bijbel zegt dus met zoveel woorden: die naam deugt eigenlijk niet! We vinden dit woord aan het slot van de eerste brief aan Timotheüs.

Wie werkelijk weet wat wetenschap waard is, zal ondanks alle “tegemoetkomende objectiviteit” dit beamen.

Het gebruik van de term “wetenschap” kan dus in feite misleidend zijn en het is goed en nodig dit onder ogen te zien. Intussen hebben we niets anders dan de menselijke rede en de zintuiglijke waarneming ter beschikking om de ons omringende wereld te benaderen. De wetenschap levert ons langs die weg formules en theorieën waarmee goed te werken is. We mogen ze alleen nooit als waarheid verkopen! Wie er mee werken moet, werke er mee. Hij kan dat doen in de zekerheid, dat dit werken hem vrijwel steeds kloppende uitkomsten zal geven. Maar verder moet hij niet gaan. De door hem gehanteerde theorieën en formules hebben het gezag van geldigheid binnen het hun toekomende terrein, zij hebben niet het gezag van waarheid.

Nu kom ik dan tot het tweede punt, n.l. de vraag: wat is de aard van de Bijbel? Na alles wat we daarover reeds gehoord hebben, behoef ik hierop niet meer uitvoerig in te gaan. De Bijbel, zo hebben we gelezen, deelt ons met “geestelijke woorden” “geestelijke dingen” mee, en die kunnen we niet zonder meer lezen zoals een wiskundeboek, maar zij moeten “geestelijk onderscheiden worden”.

Dit op zichzelf maakt het reeds duidelijk, dat er wel een controverse tussen Bijbel en wetenschap MOET bestaan. Zoal niet de controverse “geloof” en “ongeloof” dan toch op zijn minst de controverse “natuurlijk” en “geestelijk”. (Let wel: niet “natuur” en “geest”!)

Het verstaan van de Bijbel is dan ook gebonden aan een aantal stringente voorwaarden! Geen voorwaarden van intellectuele aard, zoals bij een wetenschappelijke studie, maar voorwaarden van morele en geestelijke aard.

Wanneer wij dan ook moeilijkheden krijgen met onze Bijbel, dienen we ons twee dingen af te vragen:

1.   Verlenen we niet een ongepast gezag aan de menselijke rede (die van onszelf of van anderen) tegenover het gezag van God en zijn uitspraken?

2.         Benaderen wij zelf onze Bijbel in de rechte geest?

In verband met dit laatste wil ik wijzen op een aantal voorwaarden die de Bijbel ons duidelijk toont.

-        Ten eerste is onze wil in het geding. Daarvan spreekt Joh. 7:17.

-        Ten tweede is er de kwestie van ons hart. Ps. 112: 4 spreekt van de oprechten.

-        Ten derde is er de vraag van de geest. Zonder ootmoedige geest zal het niet gaan, zoals blijkt uit 2 Kor. 10:5.

-        Ten vierde is nodig een gehoorzaam denken.

Ik mag als gelovige mijn verstand gebruiken, ja moet dat zelfs doen. Maar binnen de muren die de gehoorzaamheid aan Christus voor mijn denken optrekt! Dat blijkt uit 2 Kor. 10: 6. Er is dus een terrein waarop ik als gelovige niet vrijblijvend kan denken en discussiëren! Dat is het terrein van de Godsopenbaring. Zodra ik tegenover het getuigenis van de Bijbel mijn: “Ja maar, dat kan ik als redelijk denkend mens niet aanvaarden” stel, houdt vrijblijvend op! Dan heb ik mijzelf daarmee reeds gekwalificeerd als een ongehoorzame en de consequentie van zo’n standpunt is in feite: ongeloof. Het is een kwestie van gezag toekennen aan Gods Woord of aan de rede. Doe ik het laatste en wil ik slechts geloven wat ik kan inzien en verklaren - dan verlaat ik het terrein van het geloof en beland bij het ongeloof.

-        Ten vijfde is er de voorwaarde van een goed geweten (2 Tim. 3:6, 7). Morele zaken in ons hart en leven, die niet door de beugel kunnen, verduisteren in steeds toenemende mate ons inzicht in de Heilige Schrift.

-        Ten zesde - en dit alles samenvattend - is er de kwestie van geestelijke gezindheid. Br. Heijkoop wees reeds op 1 Kor. 3:1-3. In aansluiting daarop wijs ik nog naar 1 Kor. 14:37. Wie geestelijk is heeft met de daar genoemde erkenning geen moeite!

-        Ten zevende moet ik ten slotte nog noemen - en het is haast vanzelfsprekend - de noodzaak de Bijbel te aanvaarden als één geheel. Niet als een willekeurige verzameling schriften, maar als DE SCHRIFT, gegeven door uiteindelijk één Auteur, de Heilige Geest. Dit sluit het goed recht van het “op zichzelf beschouwen” van een deel uit de Bijbel ten enen male uit. Door één zin uit een brief te lichten, kan men de schrijver het grofste onrecht aandoen! Zo is het ook met DE SCHRIFT. Men leze in dit verband ten slotte 2 Petr. 1:20, 21. Hier wordt op zijn minst gezegd, dat één geest het gehele boek doorademt, maar in feite gaat het hier gestelde veel verder. In ieder geval is duidelijk dat men bij moeilijkheden met een bepaalde Bijbeluitspraak nimmer moet gaan redeneren op gezag van de eigen rede, maar moet gaan luisteren naar wat de Schrift elders over de bepaalde zaken zegt. Dat vraagt dus geen gepraat maar arbeid.

Het derde punt, dat ik in deze inleiding nog wel moet aanstippen is dat van de gezagskwestie.

Men zoekt de oplossing in de controverse tussen wetenschap en Bijbel hierin, dat men de gezagskwestie gaat stellen, en daaraan een bepaalde gezagstheorie verbindt. In wezen komt het eenvoudig hierop neer, dat men tot u zegt: - wanneer u uw Bijbel leest, moet u zich bij moeilijkheden die u tegenkomt terdege afvragen wát u eigenlijk leest. U moet met een “wát lees ik” proberen de wezenlijke waarheid te onderscheiden van het noodgedwongen tijdgebonden voorbeeld, waarin deze is verpakt. Wanneer u als in de twintigste eeuw levende mens wat u leest niet meer redelijkerwijs kunt aanvaarden, bedenk dan dat de verpakking op zichzelf geen enkel gezag heeft. Zij is niet meer dan een verzameling puur menselijke woorden en begrippen, waarin bepaalde eeuwige, door het geloof ervaren en te ervaren werkelijkheden op “toentijdse” manier en in “toentijdse” begrippen zijn vertolkt. U zult “wat” u gelezen hebt dus op eigentijdse wijze moeten “vertalen” in eigentijdse begrippen. Dit moogt u dus zelf beoordelen. U moet zelfs wat u leest onderwerpen aan de toets van uw (eigenmachtige!) kritiek.

Het is duidelijk, dat de Bijbel daarmee wordt gemaakt tot een soort object van wetenschappelijk onderzoek en wetenschappelijke beoordeling. Dit alles is funest! Het verleent aan mensen een gezag, dat ze ten enenmale niet bezitten. Als dit de manier zou zijn, waarop we de Bijbel hebben te lezen, komen we terecht bij het “zoveel hoofden zoveel zinnen!” Nee, de zaak ligt totaal anders. Niet ik heb de Bijbel te oordelen, maar de Bijbel oordeelt mij! Niet mijn rede heeft gezag over de Schrift, maar de Schrift die niet verbroken kan worden heeft gezag over mijn rede. Niet ik beoordeel de Bijbel in het licht van mijn tijd, maar ik beoordeel mijn tijd in het licht van de Bijbel!

Het gaat in het onderhavige geval helemaal niet om de kwestie “wat lees ik”, maar om de vraag “hoe lees ik?” Dat stelt me in de eerste plaats voor de vraag van mijn gezindheid. Het stelt me in de tweede plaats voor de vraag: door welke bril, beïnvloed door welke geest, lees ik.

Hoe leest gij? Dat is de kardinale vraag. Niet wat lees ik! Dat is de oude list! “Is het ook dat God gezegd heeft?” (Gen. 3:1) - en dat gaan wij dan beoordelen, met alle gevolgen van dien! Maar: hoe leest gij! Dan beoordeelt het Woord van God mij! Dat stelt me dan voor de vraag: hoe sta je er tegenover?

Denk ik soms teveel van mezelf? Denk ik vanuit een minderwaardigheidsgevoel en dus teveel aan mezelf? Denk ik te rationeel, hecht ik een te grote waarde aan mijn intellect? Denk ik soms te onbescheiden van mezelf en wil God me met deze moeilijkheid die ik in mijn Bijbel heb een lesje in bescheidenheid geven? Wil God mij in deze bepaalde zaak niet Zelf rechtstreeks inzicht geven, omdat Hij mij wil doen gevoelen dat ik maar één klein lid ben van het hele lichaam van Christus - een lichaam waarin de leden tot steun aan elkaar gegeven zijn? Zijn er soms anderen, aan wie Hij reeds veel eerder inzicht in deze Bijbelplaatsen heeft gegeven, trouwe en bekwame mannen, die Hij gebruiken wil om op hun beurt mij, hetzij mondeling, hetzij via hun geschriften, te onderwijzen? Wil God mij dus met deze moeilijkheid in het verstaan van de Bijbel een les in bescheidenheid geven?

“Hoe leest gij?” - ik geloof, dat dit het hele antwoord is op ons probleem. En als iemand tot mij zou komen en mij zou zeggen: “Ik volg een wetenschappelijke studie en mijn wetenschap is in controverse met de Bijbel!”, dan heb ik maar één kort antwoord: “Nu, en wat dan nog?!”

Uit: “Bode des Heils in Christus”, jaargang 113 (1970)

Gelooft u dat Evolutie Waar is?

Creation Science

Vertaling en voetnoten door M.V.

Indien zo, geef dan a.u.b. antwoord op de volgende vragen. “Evolutie” is in deze context het idee dat natuurlijke, onbestuurde processen voldoende zijn om in te staan voor het bestaan van alle natuurlijke dingen.

1          Iets vanuit niets?

De “Big Bang”, de meest algemeen aanvaarde theorie over het ontstaan van het universum, stelt dat alles zich ontwikkelde vanuit een kleine dichte wolk van subatomische deeltjes en straling die explodeerde en waterstof- (en wat helium-) gas vormde. Vanwaar kwam die energie/materie? Hoe redelijk is het om aan te nemen dat dit vanuit het niets tot bestaan kwam? En indien het tot bestaan kwam, wat veroorzaakte dan de explosie?

Wij weten uit algemene ervaring dat explosies destructief zijn en dat ze leiden tot wanorde. Hoe redelijk is het om aan te nemen dat een “big bang”-explosie het tegenovergestelde effect realiseerde, namelijk een toename aan “informatie”, orde en de formatie van nuttige structuren, zoals sterren, planeten en tenslotte mensen?

2.         Natuurwetten per toeval?

Wij weten dat het universum wordt bestuurd door verscheidene fundamentele natuurwetten, zoals deze van de elektromagnetische krachten, graviteit, behoud van massa en energie, enz. De activiteiten van ons universum hangen af van deze principes, zoals een computerprogramma afhangt van het bestaan van computerhardware. Hoe redelijk is het dat deze grote besturende natuurwetten zich per toeval ontwikkelden?

3.         Orde uit wanorde?

De Tweede Wet van de Thermodynamica[1] is misschien wel de meest geverifieerde wet in de wetenschap. Deze stelt dat systemen steeds meer tot wanorde overgaan, naarmate er meer tijd verloopt, tenzij ze van energie worden voorzien, en bestuurd om orde te scheppen. Evolutionisten zeggen dat het tegenovergestelde heeft plaatsgevonden, namelijk dat de orde toenam over de tijd, zonder enige bestuurde energie. Hoe kan zoiets?

TERZIJDE: Evolutionisten ontkennen gewoonlijk dat de Tweede Wet van toepassing is op gesloten of geïsoleerde systemen, en dat de aarde zeker geen gesloten systeem is (het ontvangt b.v. veel ruwe energie van de zon). Echter, alle systemen, of ze nu open zijn of gesloten, neigen tot ontaarding. Zo zijn bijvoorbeeld levende organismen gesloten systemen, maar ze vervallen allemaal, en sterven. Ook is het universum, in zijn geheel genomen, een gesloten systeem. Te zeggen dat de chaos van de “big bang” zich omgezet heeft tot menselijke hersenen met zijn 120 triljoen verbindingen, is een duidelijke overtreding van de Tweede Wet.

We moeten er ook op wijzen dat de beschikbaarheid van ruwe energie voor een systeem een noodzakelijke maar ver onvoldoende voorwaarde is voor een lokale afname van entropie. Slechts een zorgvuldig bestuurde energie - zoals door de handen van een persoon - zal er een plan volgen. De aanwezigheid van energie uit de zon zal het probleem van de evolutionisten, namelijk hoe de toenemende orde op aarde zou kunnen optreden - in tegenspraak met de Tweede Wet van de Thermodynamica - NIET oplossen.

4.         Informatie uit willekeur of toeval?

De Informatietheorie stelt dat “informatie” nooit voortkomt uit willekeur of toevallige gebeurtenissen. Onze menselijke ervaring bewijst dit elke dag. Waaraan moet het ontstaan toegeschreven worden van de enorme toename van informatie, vanaf eenvoudige organismen tot aan de mens toe? Informatie moet altijd van buiten binnengebracht worden. Het is voor natuurlijke processen onmogelijk hun eigen informatie voort te brengen, of hun betekenis en doel, zoals de evolutionisten beweren dat er gebeurd is. Willekeurige modellering zou het woordje “hond” kunnen voortbrengen, maar zelfs dat betekent maar iets voor een intelligente waarnemer, die een definitie heeft toegepast op deze reeks van letters. De wording van informatie vereist altijd intelligentie, maar de evolutietheorie stelt dat er geen intelligentie betrokken was in de ultieme formatie van een menselijk wezen, wiens vele systemen onmetelijke hoeveelheden aan informatie bevatten.

5.         Leven uit dode chemicaliën?

Evolutionisten beweren dat leven zich vormde vanuit niet-leven (dode chemicaliën), zogenaamd “abiogenesis”, alhoewel het een biologische wet (“biogenesis”) is dat leven altijd voortspruit uit leven. De wiskundige mogelijkheid dat het eenvoudigste replicerende systeem, dat zichzelf voortbrengt vanuit niet-levende chemicaliën, werd berekend en bleek zo klein te zijn als essentieel nul - veel minder dan één kans op een aantal elektron-grote deeltjes die zouden passen in het hele zichtbare universum! Is het op grond hiervan redelijk te geloven dat het leven zichzelf vormde?

6.         Complex DNA en RNA door toeval?

Het voortdurende bestaan (de reproductie) van alle cellen vereisen zowel DNA (het “plan”) als RNA (het “kopieermechanisme”), die allebei verschrikkelijk complex zijn. Hoe redelijk is het te geloven dat deze twee van elkaar afhankelijke noodwendigheden gelijktijdig tot bestaan kwamen door toeval?

7.         Leven is complex

Wij kennen en waarderen de enorme hoeveelheid van intelligent design en ontwerp dat te pas kwam bij het landen van een mens op de maan. Maar de complexiteit van deze taak verbleekt vergeleken met de complexiteit van zelfs de eenvoudige levensvorm. Hoe redelijk is het te geloven dat puur natuurlijke processen, zonder ontwerper, zonder intelligentie en zonder plan, een menselijk wezen heeft voortgebracht?

8.         Waar zijn de overgangsfossielen?

Indien evolutie waar zou zijn, dan zouden onze museums vol moeten staan met skeletten van ontelbare tussenvormen. Maar na meer dan honderd jaar intens zoeken werd er slechts voor een klein aantal tussenvorm-kandidaten propaganda gemaakt als bewijs voor evolutie. Indien evolutie werkelijk heeft plaatsgehad, waar zijn dat de tussenvormen? En waarom toont het fossielverslag aan dat alle soorten[2] tevoorschijn komen wanneer ze al volledig gevormd zijn, en hoogst gelijkaardig aan de huidige voorbeelden van de soorten?

TERZIJDE: De meeste voorbeelden die door de evolutionisten als reclamebord worden gebruikt spitsen zich toe op slechts één bepaalde eigenheid van de anatomie, zoals een bepaald been of de schedel. Een echt overgangsfossiel zou een tussenvorm moeten zijn tussen vele, zoniet alle aspecten van het skelet. Wanneer de volgende maal iemand u wil aantonen hoe een been over de tijd veranderde, vraag hem dan ook naar de rest van het schepsel!

Vele evolutionisten geloven nog steeds graag in het schaarse fossielverslag. Maar eenvoudige statistieken tonen aan, gesteld dat u een aantal fossiel-voorbeelden hebt gevonden van een bepaald schepsel, dat de kans erg klein is dat u een van zijn voorvaders gemist hebt. Beschouw de trilobieten als voorbeeld. Deze fossielen zijn zo gewoon dat u er een kan kopen onder de 15 €, maar er werden nooit fossielen van een voorouder gevonden!

9          Zou een tussenvorm kunnen overleven?

Evolutie vereist dat de overgang van de ene soort naar de andere gradueel gebeurt. En vergeet niet dat “natuurlijke selectie” die exemplaren zou behouden die een bepaald voordeel hebben ontwikkeld. Hoe zou een dierlijke tussenvorm (tussen de ene soort en de andere) ooit kunnen overleven (en waarom zou het ooit zijn geselecteerd) wanneer het niet goed zou zijn uitgerust voor zowel zijn oude als zijn nieuwe omgeving? Kan u een mogelijke reeks van kleine veranderingen, dat een schepsel van de ene soort naar de andere soort brengt, zelfs maar inbeelden, terwijl het zich al die tijd niet enkel in leven moet houden maar zich ook nog moet verbeteren?

TERZIJDE: Zeker is een “lichtgevoelige plek” beter dan helemaal geen zicht, maar waarom zou zo’n plek zich überhaupt ontwikkelen? (evolutionisten nemen dit als iets vanzelfsprekends). En zelfs al zou het zich ontwikkelen, dan weerspreekt het geloof dat mutaties vanaf zo’n plek uiteindelijk de onnoemelijke complexiteit van het menselijk oog zou kunnen voortbrengen, alle gezond verstand en de ervaring.

10        Reproductie zonder reproductie?

Een van de belangrijkste stellingen van de evolutieleer is het idee dat dingen zich ontwikkelen door een (onbestuurde) reeks kleine veranderingen, veroorzaakt door mutaties, die “geselecteerd” worden opdat de “betere” veranderingen behouden worden, en dit over een erg lange tijdsperiode. Hoe zou nu de bekwaamheid om te reproduceren (voortplanting) kunnen evolueren zonder die bekwaamheid om te reproduceren? Kan u zich een theoretisch scenario ook maar enigszins inbeelden waardoor dit mogelijk wordt gemaakt? En waarom zou de evolutie twee seksen produceren, vele malen opnieuw? Aseksuele reproductie ligt toch veel meer voor de hand en lijkt efficiënter!

TERZIJDE: Door de vraag aangaande reproductie naar “abiogenesis” door te schuiven, zal het probleem beslist niet worden aangepakt.

11        Planten zonder fotosynthese?

Het proces van fotosynthese in planten is erg complex. Hoe kon de eerste plant overleven tenzij ze deze opmerkelijke capaciteit reeds bezat?

12        Hoe legt u symbiotische relaties uit?

Er zijn vele voorbeelden van planten en dieren die een symbiotische relatie hebben (zij hebben elkaar nodig om te overleven). Hoe kan evolutie dit uitleggen?

13        Het is niet goed tenzij het compleet is

Uit de alledaagse ervaring weten we dat een item niet nuttig is voordat het compleet is; of dat nu een wagen, een taart of een computerprogramma is. Waarom zou natuurlijke selectie ermee beginnen een oog te maken, of een oor, of een vleugel (of iets anders) wanneer dit item geen voordeel brengt aan een dier zolang het niet afgewekt is?

14        Leg metamorfose uit!

Hoe kan evolutie de metamorfose verklaren van een vlinder? Wanneer de rups evolueert in de “geleimassa” waaruit de vlinder zal komen, lijkt dit er dan niet op dat het proces “vastzit”?

15        Het zou gemakkelijk moeten zijn om evolutie te demonstreren

Indien evolutie het grote mechanisme is dat alle natuurlijke dingen heeft voortgebracht vanuit een eenvoudig gas, dan moet dit mechanisme zeker waargenomen kunnen worden. Het zou mogelijk moeten zijn haar bestaan te bewijzen binnen enkele weken of dagen, of zelfs uren. Maar wetenschappers hebben ontelbare generaties fruitvliegen[3] gebombardeerd met stralingen, over verscheidene decennia, om evolutie in actie aan te tonen, en het enige wat zij produceerden was … meer (misvormde) fruitvliegen. Hoe redelijk is het te geloven dat evolutie een feit is wanneer zelfs het simpelste experiment niet in staat is daar ondersteuning aan te geven?

TERZIJDE: De artificiële creatie van nieuwe soorten[4] is een veel te kleine verandering om te bewijzen dat ware “macro-evolutie” mogelijk is. Een hoge-orde-verandering, waarbij de informatiehoeveelheid van het organisme werd vergroot, zou aantoonbaar moeten zijn, maar dat is niet het geval. De ontwikkeling van een nieuwe soort verandert de informatie, maar voegt geen nieuwe informatie toe, zoals die nodig zou zijn voor een nieuw orgaan bijvoorbeeld.

16        Complexe dingen vereisen een intelligent ontwerp!

Mensen zijn intelligent. Indien een team ingenieurs een robot zou ontwikkelen die over alle soorten terreinen zou kunnen lopen, die grote gaten zou kunnen graven, die vele malen zijn eigen gewicht zou kunnen dragen, die zijn eigen energiebronnen zou vinden, die zelf meer robots zoals zichzelf zou kunnen maken, en hij zou slechts een halve centimeter groot zijn, dan zou die prestatie ons zeer sterk verbazen. Onze eigen ervaring leert ons dat zo’n robot nooit door toeval zou kunnen ontstaan of samengesteld, zelfs al lagen alle onderdelen reeds netjes naast elkaar geschikt. En we twijfelen er zeker niet aan dat een bus waterstofgas, ongeacht hoe lang we die laten staan, of welk type van ruwe energie we erop zouden toepassen, nooit zou resulteren in de productie van zo’n robot. Maar toch wij hebben reeds lang zo’n “robot” - hij wordt “mier” genoemd, en wij trappen erop, omdat hij “niets” is vergeleken met mens. En God maakte de mier, en Hij maakte ons. Kan er enige andere verklaring bestaan?

Wat geloven creationistische wetenschappers?

Wetenschappens die zichzelf “creationisten” noemen zijn professionelen, met vooraanstaande graden, van belangrijke universiteiten, die in het algemeen betrokken zijn in dezelfde types van werk als andere wetenschappers. Het verschil is dat creationistische wetenschappers een “wereldbeschouwing” hebben, of een “model” voor hun wetenschap die gebaseerd is op het geloof dat er een intelligente ontwerper (“God”) bestaat die ons universum schiep en de natuurlijke dingen erin. De scheppingsdaden waren eenmalige gebeurtenissen en vinden vandaag niet meer plaats. Een belangrijke ondergroep van creationistische wetenschappers kunnen “bijbelse creationisten” genoemd worden. Zij zien de eerste elf hoofdstukken van Bijbel als echte geschiedenis, inbegrepen de schepping van alle dingen in zes 24-uurse dagen, het bestaan van Adam en Eva als de eerste man en vrouw, de onnatuurlijke introductie van de “dood” in een perfecte schepping, wegens de ongehoorzaamheid van het eerste mensenpaar, en de gebeurtenis van een wereldomvattende vloed (Noachs vloed) die het meeste leven verwoestte en de aardse processen sterk beïnvloedde. De meeste creationistische wetenschappers geloven dat de aarde “jong” is (in de orde van tienduizend jaren), maar dit is een secundair onderwerp. Bijbelse creationisten geloven dat de Bijbel en ware wetenschap geheel in harmonie zijn met elkaar - het is dus niet nodig “uw hersenen aan de kapstok te hangen” wanneer u in een kerk komt.

Een belangrijk doel van de creationistische wetenschap is het aantonen van de zwakte van de evolutietheorie. Omdat er fundamenteel slechts twee alternatieven zijn voor hoe wij hier ontstaan zijn, en naturalistische processen niet bekwaam zijn voor deze taak, moet speciale creatie (schepping) het juiste antwoord zijn. Op een positieve manier ontwikkelen creationistische wetenschappers alternatieve modellen en theorieën, op vele terreinen, om ons te helpen verstaan hoe het universum werkt. Er moet hier opgemerkt worden dat veel van de alledaagse wetenschappelijke activiteiten niet erg beïnvloed worden door zowel de evolutionaire stellingen als die van de creationisten, maar veel wetenschappelijke energie werd in de voorbije eeuw verspild in de zoektocht naar evolutie-bewij­zen en experimenten die tot hiertoe onsuccesvol zijn gebleken, en dat zal altijd zo blijven. Waarom zouden we nog langer vertoeven op zulke terreinen van wetenschappelijk onderzoek, indien het model van speciale creatie de enig werkende hypothese is?

Hoe kunnen al die wetenschappers fout zijn?

Het idee dat de evolutietheorie fout kan zijn ligt bij vele mensen moeilijk, in het bijzonder wanneer vele goedgeschoolde, intelligente mensen, en gerespecteerde organisaties zeggen dat evolutie waar is. Hoe kunnen zovele mensen fout zijn?

·        De meeste mensen leerden op school en zagen in Tv-programma’s en museums dat de evolutietheorie ons universum en alle levende dingen verklaart, en dat evolutie een bewezen feit is. Hun werd niets gezegd over de problemen met de evolutietheorie, en evenmin werd hun de kans gegeven om het concept “schepping” te bestuderen als een rechtmatig alternatief.

·        Veel van de verwarring is ontstaan rond het concept “evolutie” omdat dit woord algemeen gebruikt wordt voor twee erg verschillende dingen:

1.      Micro-evolutie verwijst naar het feit dat levende dingen een ingebouwde variabiliteit bezitten die hen in staat stelt zich aan te passen aan kleine veranderingen in de omgeving waarin zij leven. Wanneer wetenschappers zeggen dat evolutie een bewezen feit is, dan bedoelen zij dat micro-evolutie een bewezen feit is. Geen enkele creationistische wetenschapper betwist dit. Inderdaad, deze bekwaamheid om zich aan te passen kan men verwachten van een “goed ontwerp”. Vele boeken met voorbeelden van “evolutie in actie” beschrijven dit type van kleine aanpassingen (veranderingen), zoals bijvoorbeeld het verhaal van de berkevlinder[5], of de ontwikkeling van resistentie tegen pesticiden. Wat er in deze gevallen gebeurt is niet de schepping van iets nieuws maar louter de uiting van een reeds bestaande eigenschap.

2.      Macro-evolutie verwijst naar het type verandering dat mensen ontwikkelde vanaf waterstofgas. Evolutionisten zeggen dat grote-schaal-veranderingen mogelijk zijn omdat we kleine-schaal-veranderingen in actie gezien hebben. Maar de barst in deze redenering is dat levende systemen limieten bezitten waarachter geen verandering meer kan plaatsgrijpen.

·        Sommige andere inachtnemingen zijn:

·        Veel van de dagelijkse, praktische wetenschapsbeoefening hangt niet direct af van evolutionaire veronderstellingen, en zo wordt er vooruitgang geboekt.

·        De wetenschappelijke studiegebieden zijn erg smal geworden. Een wetenschapper kan gaan geloven dat het bewijs voor evolutie werd gevonden op een “ander gebied”, alhoewel het niet duidelijk gezien wordt in het zijne.

·        Vermits wetenschappers weten dat andere wetenschappers in evolutie geloven, geloven zij die theorie ook, onafgezien zij kennis bezitten over de details of niet.

·        Wetenschappers willen voor alles een antwoord hebben, en zo is de “beste” theorie de aanvaarde theorie, of deze nu absoluutheden bevat of niet.

·        Niet-naturalistische ideeën (zoals schepping) worden aanzien als vallend buiten de scope van wetenschappelijke studie. Maar kunnen wij “hetgeen waar is” louter betrekken op “wat gezien en gemeten kan worden”? Is de fysieke dimensie “alles wat er is”? Vele wetenschappers werd geleerd te geloven dat religieuze en wetenschappelijke overtuigingen gescheiden zaken zijn die ook gescheiden moeten blijven. Echter, bij vele welbekende wetenschappers uit het verleden (zoals Louis Pasteur, Isaac Newton, en Michael Faraday, en vele anderen) werkten hun religieuze én wetenschappelijke overtuigingen samen.

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!