Op sommige fuiven zijn er drie soorten toegangsarmbandjes: een groen= ik ben vrij; een rood=ik ben bezet; een blauw=alles kan en mag. Dat laatste betekent: ik ben niet vrij maar vanavond kan je mij wel krijgen.  Misschien zouden we daar allemaal mee moeten rondlopen. Het zou de communicatie een heel stuk vereenvoudigen. Niet?

Een mens wordt flexibeler met de jaren. Als er bij wijze van spreken niemand dood gaat, dan worden we minder opstandig van veranderingen die andere doorvoeren of juist niet doorvoeren. We passen ons aan omdat we minder de nadelen voor onszelf bekijken maar eerder de mogelijke voordelen gaan beklemtonen. We passen ons aan, zoals dat in de evolutie van de soorten op aarde, i.c. de mens, altijd al het geval is geweest.

Hij is nogal een dandy maar tegelijk een kind. Ik zal hem, sneller dan hem lief is, beu zijn.

Jan Fabre. Je kan er voor of tegen zijn maar kunstenaar is hij wel.

We willen zo graag de symbiotische eenheid behouden. Voor eeuwig en altijd geborgen, veilig en samen één-zijn. Niet dus.

We denken dat alles wat ons ons overkomt, enkel ons overkomt. We voelen ons alleen in ons leed. Anders gesteld: zelfs in ons lijden willen we uniek zijn. Helaas zijn we dat niet. De vraag is wat ons dan het meeste leed bezorgd: het leed zelf of het niet unieke ervan. Wat mezelf betreft, veelal het laatste.