Hij zei dat hij aan haar 'kleeft'. Uit liefde. Een combinatie van aantrekken en afstoten? Dat lijkt me eerder het kind in de volwassene te zijn.

Zoals bloemblaadjes trekken: 'hij houdt van mij; hij houdt niet van mij'. Zo wankelt ze tussen hoop en wanhoop.
Bloemen zou men beter 'heel' laten.

Er bestaat een oneindig aantal verschillende sferen: de economische, de feestelijke, de culturele, de droevige, de efficiënte, de speelse om er een paar te noemen. Meestal raken ze elkaar in het dagdagelijkse leven waardoor ze herkenbaar blijven voor iederen. Hoe dieper iemand in een bepaalde sfeer terecht komt, hoe vervreemder hij wordt van de andere, hoe minder overeenkomsten, hoe eenzijdiger. Hoe eenzamer ook.

Carnaval. Mij zegt het niets. Op gemaskerde wijze dingen doen, die je normaliter niet zou durven of mogen. Maar ik moet bekennen dat ik op mijn eigen manier en in mijn een eentje een carnaval kan creëren.

We kunnen kijken naar onze ouders met de ogen van het kind dat we nog altijd zijn. De woede is dan altijd groot omdat ze ons in onze beleving nooit graag genoeg gezien hebben, wat vanuit dat standpunt wel degelijk waar kan zijn. We kunnen ook kijken met de ogen van de volwassene die we ondertussen geworden zijn. De tolerantie is dan altijd groter omdat we vanuit onze ervaring als ouder weten dat we niet altijd in staat zijn om onze kinderen graag te zien zoals wijzelf zouden gewild hebben.

"Het drama voor de broer van de verloren zoon uit de Bijbel is niet dat de laatste feestelijk wordt onthaald maar dat de eerste zijn erfdeel niét heeft verbrasd." Wat een verfrissende interpretatie!

ze is doodgegaan
al lang geleden
nu wacht ze
tot haar lichaam
het daarmee eens is

Mijn lentebloempjes doen het goed: ze bloeien in alle kleurtjes. Binnenshuis gaat alles dood. Blijkbaar gedijen ze slechts in vrije natuur met voldoende lucht, water en licht. Net als de mensen.