berlare - 5e donkmeerloop - 1 november 2019 - 12 km
Wat er aan vooraf ging.
Een zo goed als perfecte voorbereiding. Een aantal weken naar de wedstrijd kunnen toeleven en hem dus ook goed kunnen voorbereiden. Ik heb regelmatig kunnen lopen, enkele goede runs kunnen doen om eens te testen hoe het met de conditie is gesteld, en ik had geen kwetsuren, virussen, enzovoort. En toch, tijdens de laatste week waren er wat twijfels, wat ongerustheid, wat onzekerheden. Die kwamen er vooral door contacten. Velen meldden zich wat ziekjes: een verstopte neus, een pijnlijke keel, teveel toiletbezoek, ja zelfs buikgriep. En ja, plots kwamen die kleine kwaaltjes ook bij mij terecht. Maar was dat effectief zo, of dacht ik het maar.
Ik wou zo graag nog eens top zijn in een wedstrijd. Zeker na de wedstrijd die doorging in september in Sint-Niklaas (de ballonloop) die ik bij wijze van spreken op één been had gelopen. Niet omdat het zo vlot ging welteverstaan, maar wel omdat het andere been niet mee wilde. En een tweede keer afgaan, of toch niet voluit kunnen lopen, na een degelijke voorbereiding, neen dat toch liever niet.
Zoals steeds was ik tijdig vertrokken en was ik reeds voor half twaalf ter plaatse. De wedstrijd ging van start om 13 uur. De omgeving en de faciliteiten kennen we nog van vorig jaar. Dus ja, het ging er heel relax aan toe.
De inschrijving.
Voor deze run is vooraf inschrijven eigenlijk een must. Meestal is hij immers reeds lang vooraf uitverkocht en is op de dag zelf inschrijven helemaal niet meer mogelijk. Een luxe voor de organisatie. Voor de deelnemers is het ook gemakkelijk. Tenzij je om de een of andere reden verstek moet laten gaan. En dat is, zeker in deze periode van het jaar, vanzelfsprekend niet onmogelijk. Een griepje of een verkoudheid, en je bent niet in de mogelijkheid om te starten. Of je doet het in elk geval beter niet. Ikzelf kan en wil niet starten als ik niet virusvrij ben. dat is mij toch iets te gevaarlijk. Geen problemen zoeken.
De startplaats.
Alles is prima geregeld daar aan het Donkmeer. net zoals vorig jaar. Een mooie en ruime evenementenhal, kleedkamers, douches, ruimte voor de spullen, enzovoort.
De start.
Er is één groot vak. De 6 en 12 kilometer lopers starten samen. Ongeveer 800 atleten. Een heel pak. helemaal vooraan bevinden zich de startmatten. Je moet daarna direct de grote baan op (Donkmeerlaan). Die is langs één kant verkeersvrij gemaakt. Bij veel wedstrijden is het starten nogal een probleem. Hier zijn het echt wel ervaringsdeskundigen die aan het werk zijn geweest.
Pas na meer dan een kilometer begint de wel wat te versmallen. Super. En eveneens belangrijk: het startsein wordt quasi perfect op het voorziene uur gegeven. Beter kan dus echt niet lijkt mij.
De wedstrijd.
Er waren twee ronden af te leggen. Twee keer rond het Donkmeer. daar komt het eigenlijk op neer. Een mooi en eenvoudig parcours. Maar waarom zou men het ook onnodig moeilijk maken. Op sommige plaatsen was het, mede door de regen, toch wel opletten om geen uitschuiver te maken. Hier en daar stak er ook wel een boomwortel boven het oppervlak uit.
vrij vlot gestart. Zoals hiervoor geschetst had je nauwelijks oponthoud en kon eenieder relatief vrij zijn eigen tempo opzoeken en het behouden. Of dit toch betrachten. De eerste kilometer ging dan ook in een goede 3.58. Dit was prima dacht ik zo want meestal kan ik in de daaropvolgende kilometers het tempo wat opdrijven. Helaas bleek dit nu niet het geval. Ik moest wel even naar adem happen en bovendien bleek ook de toch vrij strakke wind een rol te spelen.
Ik kreeg de nog iets sneller gestarte Jonas vrij vlug in het vizier. Ik kwam bij hem en bleef mijn tempo aanhouden. maar vlugger dan de eerste kilometer ging het evenwel toch niet. Kilometer 2 eveneens in 3.58. Dit viel me eerlijk gezegd wat tegen. Die 4.00/km zou een streven worden en op die manier wordt dat toch moeilijk haalbaar. Enig verval de komende kilometers is dan niet toegelaten.
Het was dus zaak om dit tempo aan te houden. Zo sloeg ik twee vliegen in één klap. ik zou mijn streeftijd halen en het zou zowel voor Jonas als voor Jeroen (die blijkbaar vrij traag gestart was dit keer) moeilijk worden om mij nog bij te benen.
Maar het bleef echt spannend. Ik nam vrij vaak de kop van een groepje om het tempo er in te houden. Dat bleek vooral op de stroken tegenwind in een vrij open vlakte lastig. De kilometers drie tot en met zes gingen dan ook in een egaal blijvend tempo van respectievelijk 3.59 3.59 4.00 en 3.58.
En zo begonnen we aan ronde twee. Er bleef maar één iemand bij mij aanklampen. Samen zetten we de achtervolging in op voorlopers. Kilometer 7 in 3.56 (meewind). We haalden vrij vlug een paar atleten in. Ik bleef nu ook even hangen om wat te bekomen. Gevolg was een iets tragere achtste kilometer 4.02. Dit mocht niet blijven duren. Het was te traag. Ik moest versnellen. Een terug snellere negende kilometer was het gevolg 3.56. Maar in kilometer 10 kreeg ik het stilaan moeilijk. Door de afstand en door terug die wind (4.00). Gelukkig was er nog steeds die ene atleet die bij mij was gebleven en... blijkbaar nog vrij fris zat. Hij nam resoluut het tempo over. Nu was het knijpen. Er alles uitpersen. het was tegenwind en nu alleen vallen zou een kleine ramp zijn.
We haalden samen nog iemand in. Super dacht ik zo. Maar ik had het moeilijk en moest stilaan een tien tot twintig meter prijsgeven. Niks aan te doen. Gelukkig had de atleet die we zonet bijgehaald hadden ook zijn beste tijd gehad en kon hij niet direct bij mij aanpikken. Kilometer 9 nog steeds in 3.59.
Nu liepen we al recht richting aankomst. de atleet voor mij behield zijn voorsprong. Ik probeerde nog terug te keren maar ook hij had in de laatste honderden meters nog een versnelling in huis. Een leuke aankomst trouwens met heel wat volk. Geëindigd in een prima eindtijd. Ik maakte mij zowaar direct de bedenking of ik al ooit beter, lees gemakkelijker, had gelopen. Ik dacht het niet.
Conclusie.
Na deze run kan ik niet anders dan super tevreden zijn. Als je tijdens de voorbereiding gemakkelijk loopt zie je dat graag vertaald tijdens de wedstrijd. En dat was nu echt wel het geval geweest. ja, het mag gezegd, dit was een echte topper in mijn rijtje.
cadzand-bad - mammoet midwinter halve marathon - 2 februari 2020
Cadzand
Cadzand is de meest zuidelijke badplaats van Nederland. Het ligt in Zeeuws-Vlaanderen vlakbij de Belgische grens. Veel duinen en groen daar. Een aangename plek om te vertoeven. Het strand behoort ook tot één van de mooiste van Nederland.
De kust van Zeeuws-Vlaanderen reikt van Breskens tot het natuurgebied het Zwin. Het strand heeft een lengte van elf kilometer.
Cadzand bestaat uit twee totaal verschillende delen. Het strand en de omgeving beschikken over de uitstraling van een moderne badplaats. Iets verder landinwaarts ligt Cadzand-Dorp met pittoreske huizen en een prachtige kleine kerk.
Wanneer je Cadzand binnenkomt is het de windmolen die je aandacht trekt. Hij werd in 1977 gerenoveerd en kan worden bezocht.
Uitgebreide fiets- en wandelroutes stellen je in staat om het achterland van Zeeuws-Vlaanderen te verkennen.
Cadzand 'de halve' - algemeen
Deze winterklassieker heeft traditiegetrouw plaats op de eerste zondag van februari. Men noemt hem 'klassieker' omwille van een jarenlange traditie en om het schitterende parcours, de omgeving en de altijd bijzondere weersomstandigheden. Dit maakt de wedstrijd tot een uitdaging voor elke loper.
Cadzand - lopen of niet
Dat was de vraag die mij wekenlang bezighield. Na de wedstrijd in Berlare eind vorig jaar had ik immers pijn gekregen aan mijn toch wel gevoelige linkerenkel. Ik heb lang gedacht dat die pijn wel vrij vlug zou overgaan maar uiteindelijk bleek dat niet het geval. Eerst heb ik het geprobeerd met rust, dan wat overgeschakeld op intensief stappen, om dan uiteindelijk toch maar de draad terug op te nemen met aanvankelijk lichte looppas, gevolgd door wat duurlopen aan een gematigd tempo. Intervallen of andere bijzondere trainingen had ik achterwege gelaten.
De conditie was ik dus niet helemaal kwijtgespeeld maar top was die nu ook zeker niet. Uiteindelijk ben ik de vraag 'lopen of niet' pas beginnen te beantwoorden op zaterdagavond en slechts op zondagmorgen heb ik een definitieve beslissing genomen. We gaan ervoor. We nemen het risico. En hopelijk wordt de kwetsuur/ontsteking niet erger.
Cadzand - op weg naar
Vrij vroeg vertrokken. Dat heeft altijd mijn voorkeur. Ik doe het bijna steeds. En zeker zoals nu het toch een eindje rijden is. Als je wat vroeger ter plaatse bent kan je nog even rondkijken, nog even rondneuzen, en de sfeer al wat opsnuiven. Bovendien moest ik nog inschrijven ook. Parking en sporthal heb ik gemakkelijk gevonden. Ook de inschrijving verliep vlot. Top. We kregen zelfs direct een mooi shirt cadeau.
Cadzand - omkleden
In de sporthal was een vrij grote ruimte beschikbaar gesteld voor de atleten waar men zich kon omkleden. Men was er duidelijk goed voorzien op een grote bezetting. Dit noemt men ervaring zeker. Er waren natuurlijk ook al heel wat voorinschrijvingen.
Wat wel opviel was het beperkte aantal douches. Dit zou dan ook zowat het enige minpuntje kunnen genoemd worden van de organisatie. Het was na de wedstrijd aanschuiven om een douchestraal over je heen te krijgen. Maar misschien had ik maar vlugger moeten rennen zodat ik voor de grote drukte was. Maar dat zat er helaas niet in. Omwille van verscheidene omstandigheden.
Cadzand - weersverwachting
In het begin van de dag regent het overal. Later in de voormiddag wordt het meestal droog in het westen en rond de middag ook in het centrum. In de namiddag blijft het over het westen en het centrum meestal droog maar bewolkt. over het oosten en het zuidoosten is het in de namiddag aanvankelijk nog regenachtig, daarna gevolgd door enkele buien. Het blijft zeer zacht met maxima van 9 graden in de Hoge Ardennen tot 13 graden in Vlaanderen. De matige wind wordt later vrij krachtig en aan de kust soms krachtig uit zuid, ruimend naar west - zuidwest. Rukwinden tot 65 km per uur zijn mogelijk.
Cadzand - start
Met al deze wijsheid stond ik dan toch maar netjes aan de start. Ontspannen. Niks moest, alles mocht. Nu ja, dat niks moest is eigenlijk ook niet waar. Ik wou de race in ieder geval uitlopen, liefst zonder verergering van de pijn aan de enkel en omstreken, en als het effen kon toch ook in een tijd van 1.45 tot maximaal 2.00 uur. Ik stond zowat te denken dat het toch om geen wandeltocht ging en twee uur is toch al ruim gemeten vind ik zo. Maar later zou blijken dat ik echt alles uit de kast heb moeten halen om effectief niet te wandelen!
Cadzand - de lus en de heenweg
Ik wou al even schrijven 'de eerste ronde' zoals dat bij meerdere wedstrijden het geval is. Maar hier dus niet. Dit is een wedstrijd van de iets betere categorie zeg maar en het ging dus wel degelijk over maar één ronde. Altijd leuk vind ik zelf.
Wel begon de wedstrijd met een kleine lus zodat we na enkele kilometers terug aan de startomgeving kwamen. Het ging dus eerst tegenwind gedurende een paar kilometer maar dat voelde niet echt moeilijk aan. Toch ging die eerste kilometer behoorlijk traag 4.47. Maar het trage starten ben ik al gewoon. Bovendien wou ik geen risico's nemen met het oog op het verdere verloop van de wedstrijd. En het was nog een eind lopen! De volgende vier kilometer gingen vlot onder de voeten met respectievelijk 4.09 4.15 4.16 en 4.08. Dus vrij gelijkmatig.
Maar dan kwam stilaan het echte werk van de dag. We werden richting strand geleid. Wie strand zegt denkt aan het losse zand waarmee het mooi spelen is en aan het harde zand dat toch wel beter te belopen is. Het verschil in tempo's de volgende kilometers is dan ook in grote mate daaraan te wijten: soms was het een goed beloopbaar stuk, soms was het heel wat minder. Bovendien waren er ook de af en toe opduikende palenrijen die je daar aantreft (geen golfbrekers zoals aan de Belgische kust).
We hadden de wind in de rug en het was fijn vertoeven zo nabij het rustige zeewater. Terloops gezegd, het was al een tijdje geleden dat ik nog zeewater gezien had. Ik zou toch eens vaker een trip richting zee moeten maken.
Tot en met kilometer twaalf liep het dus heel vlot met tijden van respectievelijk 4.30 4.15 4.14 4.37 4.26 4.31 en 4.14. Maar dan begon de ellende!
Cadzand - de terugweg
Nog negen kilometer. Nu begint bij elke halve marathon de wedstrijd vorm te krijgen. Nu kan je het maken of nu kan je beginnen kraken.
Veel deelnemers betekent veel groepjes. Zeker met het daar aanwezige deelnemersveld met toch heel wat degelijke runners. Echte beginnelingen lopen niet direct een halve marathon begin februari denk ik zo.
Ik zat fijn in zo'n groepje. Dat is een enorme meerwaarde, als je het tempo kan volgen tenminste. En dat lukte vrij goed tot kilometer vijftien. Kilometertijden waren 4.41 4.46 en 4.50.
Maar dan gebeurde het. Met nog vijf kilometer te doen werd ik genadeloos 'uit de wielen' gelopen. De rukwinden (ik weet nu ook wat 65 km per uur betekent) bliezen mij bijna omver. Ik kwam nauwelijks nog vooruit. En dat was echt niet aan het gebrek aan conditie te wijten. Ik lijk gewoon niet geschikt voor dit soort werk. Te weinig kracht in armen en benen. Niks, of alvast bitter weinig, aan te doen.
En dan is het vechten tegen jezelf. Elke meter gaan aftellen. Dit is lastig als je nauwelijks nog vorderingen maakt. Mijn kilometertijden liegen dan ook niet 5.25 5.09 5.18 5.35 5.49. Ik flirtte zowaar met de 11 km per uur grens.
Velen deden het daar beter dan mij. Maar was ik de enige die aan het vergaan was. Neen, toch niet. De laatste kilometer kon ik toch nog enkele 'lijken' oppikken. En de laatste vijfhonderd meter (met meewind!) kon ik er nog een net spurtje uitpersen. Hierdoor eindigde ik al bij al toch nog in een mooie chrono met een goede laatste kilometer van 4.55.
Cadzand - conclusie
Storm en wind zijn niet echt mijn ding. Te weinig kracht. Dat heb ik zeker geleerd. Maar positief was wel dat ik, ondanks een toch niet honderd procent goede voorbereiding, toch een gevoel had dat ik nog even verder kon. Maar dan wel in de goede richting. Met de wind in de rug...
Een kloteweek. Ik weet het. Nogal ferm uitgedrukt. Maar het was wel zo. Alles wat verkeerd kon gaan, ging ook verkeerd. Vervelend. Dus ja, gewoon het hoofdje proberen leegmaken was de boodschap. En het was eigenlijk ook de enige.
De plaats van het gebeuren.
Perfect. Subliem. Beter kan nauwelijks. Ik heb geen idee wat ik zou moeten citeren als te verbeteren punt. De inschrijving, de kleedkamers, de douches, het opvangpunt voor de bagage, enzovoort. Alles heel dicht bij elkaar. Ook alles netjes aangeduid. Alles proper. En via de ondergrondse gang onder de sporen van de spoorlijn kwam je bij het startpunt.
De inschrijving.
Ik had opnieuw op voorhand ingeschreven. Dus geen probleem. Het ging uitermate vlot. Ik was zoals steeds ook goed op tijd aangekomen.
De eerste ronde.
Weinig opgewarmd. Het weer was goed. Zo'n 24°. En de te lopen afstand vrij lang. Dus neen, een uitermate snelle start hoefde niet. Daardoor kon de opwarming ook beperkt blijven. Ik wou wel wat sneller starten dan vorige week. Meer dan vijf minuten over een kilometer vind ik wel wat te gortig. Nu kwam ik uit op 4.11. Dat is goed voor een 10 mijl. De eerste vijf kilometer in 22:29. Nog een paar honderden meters en we beginnen aan de tweede ronde.
De tweede ronde.
Telkens wanneer er verschillende ronden moeten afgelegd worden in het ingaan van een volgende ronde altijd een gelegenheid om een en ander te overzien. Hoe staat het ermee. Redelijk goed vind ik nu. Het was vanzelfsprekend warm. Maar daar hou ik in principe wel van. En het parcours is vrij pittig. Maar, en dat is toch belangrijk, er waren enkel de gewone fysieke ongemakken. Deze die inherent zijn aan vermoeidheid zeg maar. Voor de rest is alles ok. Ik verwachtte ergens dat er tot om en bij de elf kilometer weinig problemen zouden zijn. Die afstand kan ik best aan. Kilometer zes tot elf gingen ook best snel in 20:54. Maar opletten maar, de wedstrijd is hier nog niet gedaan. Kilometer elf maakt de tweede ronde ook af.
De derde ronde.
Nog een keer rond dus. Kijken wat er nog in de tank zit. En dat er trachten uit te halen. Maar opletten voor blessures. Twee atleten die ik daar net voorbij was gelopen halen me terug in en lossen mij op de berg naar de molen toe. Het schijnt dat zo'n molen altijd op het hoogste punt staat. Maar hier is dat dus duidelijk niet het geval. Er is nog een stuk vals plat. Ik zit zowaar met mijn gedachten bij een of andere wielerronde waar dat ook wel eens voorkomt. De col boven en dan nog zo'n vervelend stuk. Maar hier in Zwalm is er één groot voordeel. Ik ben hier ongeveer halfweg de ronde en kan nu beginnen dalen naar de finish toe. In de open vlakte heb ik ook eens achterom gekeken en niemand direct na mij gezien. Dus deze plaats kon en moest ik zien te behouden. Kilometer elf tot vijftien in 21:17. En de eerste vijftien kilometer in 1:02:40. Nog iets meer dan een kilometer. Nog een sprintje naar het einde. Neen, dat zit er niet echt meer in. Ik loop alleen. De posities kunnen niet meer veranderen. Relatief relax die laatste honderden meters langsheen de spoorlijn afleggen en aankomen.
Conclusie.
Heel goed georganiseerde wedstrijd. Na dertig keer verwacht je dat ook wel ergens natuurlijk. Als er al een minpuntje zou zijn dan is dat het feit dat er rondjes moeten gelopen worden en dat het niet een grote ronde is van zestien kilometer. Maar ik begrijp best dat dit natuurlijk veel moeilijker te organiseren is. Voor de toeschouwers is dit natuurlijk ook interessanter. Voor de rest kan het parcours als zwaar aangemerkt worden maar toch best te doen. Helemaal niet te vergelijken met wat we bijvoorbeeld in Brakel voorgeschoteld kregen. Dus een bravo voor de organisatie. Flink gedaan.
maarkedal - 1e maarkedalrun - 29 september 2019 - 15 km
Wat er aan vooraf ging.
Een kloteweek zou ik het nu, zoals dat voor de jogging in Munkzwalm wel het geval was, niet durven noemen. Wel een veel te drukke periode waarbij ik ook te weinig aan echte training toe kwam. En een oud paard moet regelmatig van stal kunnen komen wil het zee goed zijn. Ik noteer opzettelijk "zeer goed" want gezien de omstandigheden viel de uitslag nog best mee.
De plaats van starten.
Deze was best ok. De inschrijving, het afhalen van de borstnummers, de kleedkamers, het startpunt, alles netjes bij elkaar en prima aangeduid. Douches waren er niet. Dat op zich vind ik jammer, maar geen drama. Daar is immers praktisch gezien niet altijd voor te zorgen. Maar dat men zelfs niet voor een aantal wasbakjes en wat water zorgt is echter wel een serieus minpunt. Eigenlijk heb ik dat nog nooit eerder meegemaakt. Zelfs bij een kermisrun met start aan een of andere tent zorgt men daar wel voor. Het zorgde er bij mij, en allicht nog wel bij een aantal atleten, voor dat we vroeg thuis waren en volop het wereldkampioenschap bij de profs in Yorkshire konden volgen.
De inschrijving.
Dat had ik vooraf gedaan. Het afhalen van het borstnummer verliep uitermate vlot.
De eerste ronde.
Ik had me weinig of niet opgewarmd vooraf. De hamstring deed wat moeilijk. Enige voorzichtigheid was geboden. Uiteindelijk was mijn eerste doel de wedstrijd uitlopen. Volgende week kan ik immers niet deelnemen aan de MORYLOOP en er moest nog één wedstrijd gelopen worden voor het criterium van de Vlaamse Ardennen. Na een matige eerste kilometer (4.35) begon er daarna toch wat tempo in te komen. Na vijf kilometer kwam ik door in 21 minuten rond.
De tweede ronde.
Ik bleef vrij regelmatig lopen. Af en toe haalde ik een atleet bij die ik dan eventjes als rustpunt gebruikte. Zodoende ook een behoorlijke 21:10 voor de volgende vijf kilometer. En 42:10 na tien kilometer.
De derde ronde.
Opeens liepen we met drie atleten bij elkaar. Twee runners van Maarkedal vergezelden mij. Ik liep lang tussen beide lopers in. Tot ongeveer iets voor halfweg de laatste ronde de koploper opeens het tempo moest lossen. Ik nam even de leiding over maar dat duurde niet lang. Ik moest op een helling ook even passen en een kloof van honderdtal meter laten. Dus net niet in de top vijf geëindigd maar gezien de omstandigheden toch behoorlijk tevreden met mijn wedstrijd.
Conclusie.
Vanaf nu kijken we vooruit. Naar een iets rustiger periode vooral zodat we wat meer trainingsruns kunnen inlassen. In principe wordt de eerste loopwedstrijd nu Berlare met een twaalf kilometer run en die gaat pas door op vrijdag 1 november.
sint-niklaas - 7e ballonloop - 9 september 2019 - 10 km
Wat er aan voorafging.
Een prima voorbereiding. Tot op de dag voor de wedstrijd. Dan liep het een beetje mis. Altijd moeilijk om achteraf naar een oorzaak (of naar oorzaken) te zoeken. Ik hou het daarom bij pech op een ultraslecht moment. Maar pech komt nooit gelegen natuurlijk. Maar het was wel zo dat ik zaterdag afsloot met wat pijn in de lies. Indien dit twee of drie dagen eerder gebeurt weet ik dat het herstel algeheel is. Nu was het bang afwachten wat het gevoel zou zijn op zondag, de wedstrijddag. Vrij vlug constateerde ik dat lopen wel zou lukken maar dat ik om erger te voorkomen de zaak heel voorzichtig zou moeten aanpakken. En dat heb ik dus ook gedaan.
De startplaats.
Pal in het centrum van de stad Sint-Niklaas. Parkeren lukte ook vrij goed aan het waasland shopping center. Een tiental minuten wandelen en we waren er. Het centrum van de stad was volledig afgesloten voor alle verkeer.
De inschrijving.
Was op voorhand gebeurd. Gemakkelijk en bovendien ook heel wat goedkoper dan bij een inschrijving op de dag zelf. Dat was dus meegenomen. Daar Jeroen ook al in de voormiddag onze nummers was gaan afhalen moesten we nergens meer aanschuiven. Dat hadden we top geregeld.
De start.
Ik heb het nagenoeg nog nooit gedaan. Deze keer dus wel. Mijn loopkledij reeds thuis aangetrokken. Op die manier moesten we de kleedkamers niet meer gaan opzoeken voor de start. Want dat was toch een eindje stappen van de plaats van inschrijving. Dus ja, ook hier de juiste beslissing genomen. Kortom, behalve het letsel was er niks wat een 'topprestatie' in de weg stond. Dit is nog maar eens het bewijs dat alles moet meezitten. En zoals hiervoor gesteld was er nu een kleine, maar toch niet verwaarloosbare hapering. We zullen dus van start gaan met de rem op. Als het even kan kunnen we nog wat tempo in de run steken in de laatste kilometers. Zo niet, wordt het een heel vlakke run wat snelheid betreft.
De eerste ronde.
Voor een keer moest ik er niet voor zorgen dat ik met een goed tempo vertrok. Integendeel. Mij ruim in de buik van de groep opgesteld. Op die manier ben je in een wedstrijd met honderden deelnemers vrijwel zeker dat je niet te vlug van stapel loopt en dat je weinigen in de weg loopt die sneller willen starten. De eerste kilometer ging dan ook ontzettend traag in 5.17. Ik dacht op dat moment dat ik nooit onder de 50 minuten zou eindigen. Als het op die manier verder ging. Maar de drie volgende kilometers waren toch al iets beter met tijden tussen de 4.30 en 5.00. Maar natuurlijk is dat nog niks om over naar huis te schrijven.
Veel sfeer daar in Sint-Niklaas. Dat maakte het eigenlijk moeilijk om toch bewust met de handrem op te blijven lopen. Gelukkig kreeg ik op tijd hulp van mijn lies die duidelijk aangaf als ik beter het tempo wat terugschroefde.
De tweede ronde.
Ook als ik 'gewoon' aan een wedstrijd deelneem komt mijn betere periode nu pas. Ook nu begon ik toch stilaan het tempo wat te verhogen. Zonder daarom voorlopig in het rood te gaan. Kilometer zes ging dan ook in een tijd van 4.32 (maar daar zat ook de passage in de ondergrondse parking op de markt van de stad in en die heb ik toch eerder voorzichtig gedaan. Maar eens we kilometer zeven aangevat kon worden (er waren trouwens prima kilometeraanduidingen) liet ik die voetrem toch meer en meer los en kwam ik eigenlijk meer in mijn gewoon wedstrijdtempo van om en bij de 4.00/km. Dit zorgde naderhand voor de toch wel opmerkelijke vaststelling dat ik kilometer 6 tot 10 vijf minuten vlugger had afgelegd dan de eerste vijf kilometers.
Na de wedstrijd.
Ik zag net voorbij de aankomstlijn Jeroen staan. Ik dacht eventjes dat die mij stond op te wachten en waarschijnlijk dacht waar ik zo lang bleef. Maar niks bleek minder waar want blijkbaar was hij ook pas aangekomen. We hadden elkaar dus van gans de wedstrijd niet gezien maar aan de aankomst was het verschil miniem. Hij liep dan ook een vrij egale run. Bovendien had hij toch ook wat verontschuldigingen voor deze voor hem toch ook wat mindere prestatie. Hij had weinig kunnen lopen de laatste tijd, had een zware verkoudheid, enzovoort. Zoals hiervoor gezegd, er kan veel fout gaan, op velerlei wijzen.
Conclusie en toekomst.
Zowel Jeroen als ikzelf waren uiteindelijk toch wel tevreden met onze prestatie. Ik vooral had toch wel uitermate genoten van de heerlijke sfeer daarin de binnenstad van Sint-Niklaas. maar een ding is zeker: bij leven en welzijn kom ik volgend jaar terug. Dan maar proberen om 100% fit aan de start te komen. Een voordeel van deze prestatie is zeker dat ze normaliter vrij gemakkelijk te verbeteren moet zijn. Yes we can. Dat bewijzen moet de volgende keer het doel zijn.
Wat de nabije toekomst betreft is het natuurlijk uitkijken naar de wedstrijd van zaterdag als de Zwalmjogging op het programma staat. Hopelijk evolueert de kwetsuur gunstig zodat we dan toch iets vrijer en soepeler kunnen lopen.
zottegem - 38e egmontloop - 18 augustus 2019 - 10km400
Brussel is altijd een goed begin voor de rest van het runseizoen. De voorbereiding voor deze wedstrijd neemt toch een paar maanden in beslag. Bovendien zijn de maanden april, mei, juni en juli altijd uitstekende maanden voor mij geweest. Er zijn dan weinig of toch minder andere activiteiten zodat we toch iets meer kilometers kunnen maken. Maar de wedstrijden die daarop volgden, met dan vooral De Pinte, Huise en Brakel, zorgden er toch voor dat er wat decompressie mocht zijn. Vooral de wedstrijd in Brakel, gelopen op een heel zwaar parcours, zorgde daarvoor. Dat was begin juli. Nadien konden we terug wat beginnen opbouwen. Helaas kwam er dan ook terug een drukkere periode aan met terug meer niet-loopactiviteiten. Tussentijds natuurlijk ook wel wat bezig geweest met running maar niet echt gefocust. In feite ben ik slechts de laatste twee dagen voor de run van zaterdag volledig geconcentreerd aan lopen toegekomen. Maar dan heb ik ook twee zeer goede trainingen afgewerkt. Een korte en een van een tiental kilometer. Die stelden mij toch wat gerust wat de conditie betrof.
De plaats van starten.
In de Kastanjelaan in Zottegem. Daar waar ook de plaatselijke atletiekaccomodatie is gevestigd. Het voetbal is er recent verdwenen. Je merkt bij aankomst ook direct dat er al betere tijden geweest zijn. Het oogt nu allemaal wat vervallen. Alles is daar blijkbaar wat aan het verkommeren. Dat is spijtig. Daar zou toch, mits enige investeringen, iets schitterend kunnen opgebouwd worden. Iets wat jongeren, en anderen, aantrekt. Dat mis ik nu wel enorm.
De inschrijving.
Alles is netjes aangeduid. inschrijving, kleedkamers, toiletten, enzovoort. Korto, hier is niks op aan te merken. Het was wel opletten dat je de identiteitskaart op zak had. Het was nodig om te kunnen inschrijven. Komt eigenlijk niet zo vaak voor dat ze dit verplichten. Wat het eigenlijke doel ervan is weet ik ook zo niet. Je moest immers nog steeds een formuliertje invullen met je naam en dergelijke. Maar het systeem verhindert in elk geval wel dat er nog foutieve naamsvermeldingen kunnen voorkomen op resultaatlijsten en zo. En in het kader van het loopcriterium van de Vlaamse Ardennen is dat toch niet onbelangrijk. Vaak zorgen foutief vermelde namen immers voor dubbele vermeldingen inde rangschikking. En dat stoort wel.
De start.
Die heeft dus plaats op de atletiekpiste. Iedereen werd verzocht netjes achter de startlijn plaats te nemen. Dat gebeurt ook niet meer zo dikwijls. Ik vind het wel positief. Ik had mij redelijk vooraan gepositioneerd. Kwestie van mijn start niet volledig te missen. Maar ondanks een redelijke opwarming viel dat toch wel wat tegen. Direct zag ik heel wat atleten voor mij uitstuiven. Ik vermoed dat ik na een vijfhonderdtal meter al tweehonderd meter achterstand had op de koplopers. Maar toch was mijn eerste kilometer met 3.56 zeker niet traag.
De eerste ronde.
In totaal waren er vier ronden. Naargelang de afstand die je had gekozen. Alle afstanden liepen samen. De 2,5 km was één ronde, de 5 kilometer twee. Dit zorgde ervoor dat het tijdens die eerste ronde vrij druk was. Ik had totaal geen overzicht maar een ding wist ik zeker: ik liep niet vooraan. Ik had geen parcoursverkenning gedaan en zag nu dat er op het eind van de ronde een toch wel verraderlijk stuk vals plat was. Het was niet zo'n lange strook maar ze kroop wel in de benen. Vrijwel direct erna liep je echter richting looppiste en aankomst.
De tweede ronde.
Het werd al iets rustiger. Minder atleten. Maar nog steeds had ik niet direct een overzicht. Er waren vanzelfsprekend heel wat vijf kilometer lopers. Wel begon ik stilaan een goed ritme te vinden. En het gevoel was zeker ook niet slecht. Het was uitkijken naar de slotkilometers.
De derde en vierde ronde.
Je krijgt in dergelijke wedstrijden altijd het gevoel dat het nu pas begint. Wie nu nop op het parcours aanwezig is loopt dezelfde afstand. de 10 kilometer dus. Het wordt nu ook duidelijker waar atleten voor jou zich bevinden. En, als je even achterom kijkt natuurlijk, hoeveel voorsprong je hebt op de rest. Maar met dat laatste hou je best niet te veel rekening vind ik. Wie van achter nog terugkomt zie je wel op het moment dat ze je voorbij komen. Een paar atleten liepen niet zo ver voor mij uit. Zo'n vijftig tot honderd meter. Hier was eventueel nog iets mee te doen in de resterende kilometers. Maar ik weet ook uit ervaring dat je honderd meter niet in een handomdraai dicht loopt. Tenzij er volledig geblokkeerd wordt natuurlijk. Maar dat zou bij deze atleten niet het geval zijn. Het was dus metertje bij metertje dichterbij komen. in de laatste ronde lukte het. Even naast elkaar gelopen. Maar na een tijdje toch maar de leiding genomen. Tactisch misschien niet zo heel verstandig maar je weet nooit dat men kraakt. Dit gebeurde evenwel niet en richting aankomst moest ik toch terug twee plaatsen prijs geven. Echt treuren deed ik er evenwel niet om. Een top tien zat er niet in. Ook geen elfde plaats dus maar wel geëindigd op plaats dertien. Het is niet voor het eerst dat ik ergens eindig tussen die plaats elf en vijftien. Waar ik vanzelfsprekend gelukkig mee ben. Vooral ook gezien mijn toch wel goede eindtijd. In mijn zes laatste wedstrijden heb ik alleen in De Pinte iets sneller gelopen. Maar dat zijn toch moeilijk vergelijkbare zaken gezien het verschil in afstand en vooral in parcours.
Na de wedstrijd.
Ook nu weinig aan te merken op de organisatie. Propere kleedkamers, goed douches. Ook een heel praktische snelle tombola gevolgd door een gewone tombola. Dit laatste kon en mocht misschien iets vlotter verlopen. En dan waren er ook nog de prijsuitreikingen met heel wat podia. Dit nam toch ook heel wat tijd in beslag. Dat sommige mensen niet het geduld kunnen opbrengen of de tijd niet hebben om zo lang aanwezig te blijven kan ik best begrijpen. tenslotte is het ook wel storend dat er geen officiële uitslag afgeprint of uitgehangen wordt. Nu bleef je eigenlijk in het ongewisse of je wel of niet in de prijzen viel. Blijkbaar waren er ook wat vergissingen in de uitslag gekropen (hoe kan dit nog ondanks het inschrijven met de identiteitskaart) die zorgden wat er nog wat onenigheid was. Sommigen hadden niet verwacht op het podium te staan en werden toch afgeroepen. En het omgekeerde deed zich natuurlijk ook voor. Maar ondanks alles toch een pluim voor de organisatie. Maar van een atletiekclub mag je ook wel een en ander (en misschien zelfs iets meer) verwachten.
De nabije toekomst.
In principe zouden we ons nu terug iets beter moeten kunnen voorbereiden op wat komen zal. En er staat nog wel een en ander geprogrammeerd. Drie wedstrijden in september. Eerste opdracht wordt de Ballonloop in Sint-Niklaas begin september. Dit is een mooie stadsloop met heel wat ambiance. Ik heb hem nog niet zelf gelopen maar dit jaar wil ik wel graag eens van de partij zijn. Nadien volgen er ook nog de Zwalmjogging (10 mijl) en de run in het heuvelrijke Maarkedal (15 kilometer). Het wordt dus zeker een drukke maand in september. Daarmee komt er dan een eind aan het zomerprogramma. Waarschijnlijk gaan we dan even verpozen om de batterijen terug wat op te laden naar het winterprogramma toe. Wat gaat het allemaal vlug!
brakel - raploperkesjogging - 7 juli 2019 - 13km500
Een jogging op zondagnamiddag om 15 uur. Ingericht door de plaatselijke joggingclub. Hij maakt deel uit van het loopcriterium van de Vlaamse Ardennen. Het is een wedstrijd over drie ronden. Een ronde is 4,5 km lang. Twee ronden dus 9 km en drie ronden 13,5 kilometer. Start en aankomst vinden plaats op het marktplein. Ontvangst en inschrijving in de feesttent. Kleedkamers zijn een kilometertje verder in de plaatselijke sporthal.
Dit jaar was er een volledig vernieuwd parcours uitgezocht en bleef men dus niet lopen in het centrum van de gemeente. Dat nieuwe parcours was zowat het gespreksonderwerp, reeds voor de wedstrijd maar vooral erna. Je kan pro zijn, je kan contra zijn. Sommigen noemden het iets zwaarder dan vroeger. Wat mij betreft is dat toch een understatement. Gisteren zorgde het niet voor noemenswaardige echte problemen. Alvast niet bij mij en evenmin bij de collega's die ik na de wedstrijd heb gesproken. Ik vermoed wel dat velen, al was het maar even, om het eens in fietstaal te zeggen, 'afgestapt' zijn en in plaats van te lopen toch wel een deel van het parcours, misschien niet al wandelend maar toch in eerste versnelling hebben afgelegd. En ik kan mij toch niet van de indruk ontdoen dat, indien het zo'n dertig graden zou geweest zijn (nu was het prima loopweer met ongeveer twintig graden), er toch meer averij zou opgelopen zijn bij heel wat deelnemers. Maar hoe zag dat parcours er dan eigenlijk uit zal u zich misschien afvragen!
Het eerste deel was relatief gemakkelijk. We moesten het mooie park nabij het centrum doorlopen, om en rond de vijver, wat asfalt, wat grasperk, wat Finse piste. Dus afwisselend. En dit stuk liep vrij goed.
In het tweede gedeelte verlieten we het park en begon het langzaam wat bergop te gaan. In het begin niet noemenswaardig maat dat veranderde wel na een scherpe bocht naar rechts. Toen begon het zware werk pas serieus. Vraag mij niet naar het stijgingspercentage. Maar 7% zou een reëel cijfer kunnen zijn. Daarna kwamen we in een open veld. Heel mooie omgeving. Ik zou er mij direct gesetteld hebben om wat te picknicken of zo. Maar dit kon helaas niet op dit moment.
Maar als je naar boven gaat moet (of mag) je over het algemeen ook terug afdalen. Zo'n dalend stuk geeft steeds een dubbel gevoel vind ik zelf. Enerzijds wil je wat op adem komen. Wat recupereren van de gedane inspanningen tijdens het klimmen. In dat geval kan je inderdaad wat rustiger naar beneden lopen. Anderzijds denk je ook aan de tijd die je tijdens die 'rotbeklimming' hebt verspeeld (de kilometertijden geven duidelijk aan waar 'de berg' zich ergens situeerde, met name de chrono's van 4.24, 4.32 en 4.41). Je wil dus terug wat snelheid en wat tempo halen als de weg dalende is. Dat laatste heb ik trachten te doen. Die kilometertijden bergaf waren dan ook respectievelijk 3.48, 3.58 en 3.53. Zo zie je maar dat het verschil tussen de snelste en de traagste kilometer al gauw om en bij de 50 seconden(!) bedraagt. Immens veel. De laatste ronde heb ik trouwens over de klim 17 seconden langer gedaan dan de eerste keer. Het vat zal af geweest zijn zeker.
Conclusies:
als je naar Brakel gaat lopen zit je zowat in het hartje van de Vlaamse Ardennen en dan heb ik alle begrip voor de organisatoren dat ze hun streek aan de deelnemers willen tonen zoals die er echt uitziet; zonder bewust bepaalde obstakels te vermijden
wat mijzelf betreft ben ik toch terug verbaasd over mijn eindtijd; op dit parcours een gemiddelde kilometertijd halen van ongeveer 4.10 is meer dan goed; ik was vooraf heel tevreden over mijn huidige conditie; deze run heeft dit dan ook nog eens bevestigd; maar dat ik er toch diep ben voor moeten gaan geeft mijn maximale hartslag aan; die bedroeg op een bepaald ogenblik 187
en tenslotte, opnieuw een bravo voor de organisatoren van en medewerkers aan deze run; ook voor onder meer de quasi 100% correcte loopafstand; maar het was niet de eerste keer dat ik er deelnam en had dus eigenlijk niets anders verwacht dan dat het terug in orde zou zijn.
Vrijdagavond. Loopwedstrijd. Nog even eerst wat boodschappen doen. Nemen we de Aldi of de Delhaize, of gaan we naar de Colruyt; of eventueel naar de Lidl. Maar deze laatste is wel enkele honderden meter verder. Kom, laten we dus toch maar de Delhaize nemen. Die is ruim, volledig vernieuwd, en je hebt er alles wat je moet hebben. En het is ook heel dichtbij.
Ik wil niet te vroeg vertrekken naar Huise. Dat is eigenlijk volledig tegen mijn gewoonte in. Maar het is warm en heb geen zin om daar lan in de volle zon rond te slenteren. Omstreeks half zes vertrekken we dan toch maar. Uiteindelijk is het maar een 35-tal kilometer. In de wagen stel ik vast dat de buitentemperatuur zo'n 27 à 28 graden is. Er is geen wolkje te zien. En afkoelen zal het allicht niet vlug doen. Eventjes blazen toch, want we weten nu al zeker dat het straks zweten zal worden.
In de Lange Aststraat aangekomen wordt ons duidelijk gemaakt dat we moeten omrijden. Na een flinke omleiding en wat parkeerproblemen komen we uiteindelijk toch aan. Klaar voor de strijd. Dat denk ik toch. Maar wat een hitte!
Eventjes rondgekeken. Een kerk, een gezellig dorpsplein, en een tweetal gezellige café's, met grote terrassen, vallen me direct op. Verder zie ik geen bakker, geen slager. Misschien zijn ze er wel hoor. Ik weet het niet. Maar als dat niet zo zou zijn dan heb je om even een broodje of zo te gaan halen, en als je dit al lopend doet, er toch een goede training op zitten. En de weg naar de Aldi kan je hier beter al helemaal niet vragen denk ik. Neen, ik ben helemaal geen stedeling, maar dit is toch nog even wat anders dan de rustige plaats waar ik dagelijks mag vertoeven. Kortom, dit moeten de Vlaamse Ardennen zijn.
Hoe ziet de looplocatie ter plaatse er uit? Een tent en de voetbalaccomodatie van VC Huise - Ouwegem. De inschrijving verloopt vlotjes. Daarna mij rustig gaan omkleden in de heerlijk koele kleedkamer. Hier zou ik wel even willen vertoeven. Maar lang kan dit helaas niet. Tenminste, als ik nog even wil opwarmen. Maar wat zeg je daar, opwarmen? Ja, dat gaan we toch maar doen. het hart even op een hoger toerental brengen. maar veel is daar nu niet voor nodig. Dat is dan weer het voordeel van het warme weer.
Maar wat zit ik eigenlijk te zeuren over dat warme weer. Ik verkondig toch steeds weer dat ik er wel van hou, dat ik er ene fan van ben zelfs. Dat is ook zo, maar meestal zeg ik er ook bij, niet meer dan 25 graden aub.
Aan de start sta ik zowaar vooraan. Niet bewust, maar het is net alsof sommige atleten niet veel zin hebben om aan de klus te beginnen. Nu goed, op de eerste rij starten is eens iets anders. Naast de toppers als Patrick Van Petegem, Brechtel Wancour, en andere.
Het begin van de wedstrijd bestaat uit een heel lange rechte straat van ongeveer een kilometer. Een nadeel van vooraan te starten is natuurlijk dat je de besten direct ziet wegstuiven. Terwijl de eersten reeds de bocht naar links hebben genomen moet ik nog enkele honderden meters doen. Amai, wat een tempo halen die gasten!
De eerste kilometer was vlak. Ik klok af op 3.52. behoorlijk. We slaan dus links af en het gaat nu wat in dalen de lijn. Maar op een behoorlijk slechte weg. De snelheid verhoogt. Toch opletten dat we hier niet struikelen. Kilometer 2 in 3.48. Maar het is logisch dat het wat sneller gaat omdat het dus gedurende enkele honderden meters bergaf ging.
Na het eerste deel (dat vlak was) en het tweede deel (dat dalend was) komen we nu aan de derde strook. Die bestaat uit kasseien. Ik denk dat ze geklasseerd zijn. Wat een gedoe om hier over te lopen. We moeten terug erg op letten dat we niet vallen. Ik hoor iemand zeggen 'wat een bakoven hier'. Zou het heter zijn in de hel? Ik zou het niet weten. En ik moet hier nog twee maal passeren. Gepuf!
Het laatste stuk van de ronde (deel 4) gaat via een smal pad lichtjes bergop tot aan de kerk. Dan nog een bocht nemen naar links en we zijn aan de aankomst. Kilometer 4 in 4.25. Dus duidelijk een zwaar stuk. Ik heb nu 4,5 km afgelegd. Nog twee ronden te gaan.
Ronde 2. Ik kom aan het 5 kilometer punt. Kilometer 5 in 4.17. De eerste vijf kilometer in 20.29. Zeker niet slecht. Ronde twee is vanzelfsprekend een kopie van de eerste ronde. Dit wil zeggen achtereenvolgens het vlakke gedeelte, de afdaling, de kasseien en de lichte maar vrij lange stijging als afsluiter naar de aankomst toe. Kilometertijden zijn nu achtereenvolgens 4.01 4.10 4.15 4.34 (het zware stuk). Hier mee ronden we ronde 2 af. We hebben negen kilometer afgelegd. De atleet net voor mij eindigt op de derde plaats op de 9 kilometer hoor ik de speaker zeggen. Verdorie, had ik deze afstand gekozen dan stond ik bijna op het podium. maar het is niet zo. Ik moet verder.
Nog eentje. Dat geeft toch altijd wat extra moed. Kilometer 10, we zitten terug op het vlakkere gedeelte, gaat in 4.09. Het tweede blok van vijf kilometer in 21.09. En de tien kilometer in 41.38.
Kilometer 11 is het dalen en het gaat dus terug wat sneller 4.01. Maar verdorie, daar zijn die dekselse kasseien terug. 4.12 voor de volgende kilometer is het resultaat. En nu moeten we nog enkel afsluiten met het stijgend gedeelte. Bovendien ook wat problemen met gedubbelden want het is hier nauwelijks een meter breed. Als ze dan met twee naast elkaar blijven lopen is het moeilijk passeren. Kilometer 13 in 4.32. uiteindelijk komen we dus ook dat gedeelte heelhuids door. nog een keer de afslag naar links en aankomst.
De speaker geeft mij de tiende plaats maar dat blijkt uiteindelijk niet te kloppen. Pas elfde verdorie. Dat is toch ook even balen. Ik had graag nog eens top tien gelopen. Maar voor de rest natuurlijk wel heel tevreden met mijn geleverde prestatie.
Samengevat: een wedstrijd die je kan indelen in drie stukken. Deel 1 (5 km) afgelegd in 14.6 km/uur; deel 2 (5 tot 10 km) in 14.2 km/uur; deel 3 (3,5 km) in 14.4 km/uur. Gemiddelde dus van 14.4 km/uur. Op dit parcours, in dit weertje, ja hoor, dat is perfect. Vind ik in ieder geval zelf toch!
Kort na de wedstrijd zelfs nog even topveldrijdster Jolien Verschueren gezien en gesproken. Ze had zonet ook uitgelopen en is dus volop bezig met conditieopbouw naar het volgende veldritseizoen toe. Hopelijk verloopt het voorspoedig. Ik wens het haar zeker van ganser harte toe.
Na de wedstrijd ook nog verschillende prijsuitreikingen voor de eerste drie mannen en vrouwen van elke afstand. En er was zowaar ook een mooie trofee voor de eerste man/vrouw 60+. Ik heb hem netjes op mijn kast geplaatst.
Altijd leuk, zo'n kermisjogging. Speciaal sfeertje. De voorbereiding was goed. Fysiek ook weinig problemen. Wel wat lage rugpijn maar voor de rest alles in orde. Dus zeker geen reden tot klagen. Als de prestatie minder zou worden dan datgene wat we ervan verwachten zouden we het dus zeker niet aan die voorbereiding of aan wat dan ook kunnen wijten.
De voormiddag.
Die verliep rustig. het weer zorgt bij mij voor enige ongerustheid. Het giet immers water. Moet ik daar door deze namiddag. Maar niet deelnemen is eigenlijk geen optie. Vooral omdat ik nu ook de weersvoorspellingen hoor en ze met heel wat gretigheid aanvaard. Het wordt langzaam beter in de loop van de dag hoor ik. Rest natuurlijk de vraag hoe langzaam een en ander zal verlopen. Wanneer klaart het een beetje uit.
De middag.
Het wordt inderdaad stilaan droger. Het is een korte verplaatsing vandaag en ik besluit ze eens op een andere wijze te doen. Dit wil zeggen, niet met de auto, maar met de bus. Ik denk aan de jeugd, aan hun toekomst, aan het milieu. Wat ik overigens graag doe. En vooral als het mij dan nog eens enkele euro's winst oplevert.
Het busje komt zo. Dat kennen we. Maar nu laat hij wel erg lang op zich wachten. Vijf minuten vertraging. Nog steeds niets in het zicht. Als die stakkerd nu maar afkomt. Er is immers slechts om het uur een bus naar de 'place to be'. Ik begin me af te vragen of ik toch niet beter koning auto had genomen. maar neen hoor, daar is hij dan toch. Eindelijk. Hij maakt wel nog een omweg alvorens we op onze bestemming zijn. Ah ja zegt de chauffeur. Het is kermis in Zaffelare. Nu, dat had ik ook reeds begrepen.
De inschrijving.
Dit gebeurt in de sporthal. Een mooi gebouw trouwens. Niet overdreven groot. Maar voorzien van alles wat je moet hebben. Ik begeef mij naar de cafetaria en schrijf mij in. Voor de tien kilometer wordt mij gevraagd. Jawel hoor. De zon is ondertussen beginnen schijnen. Dus wat zou er ons in de weg staan. Ik wacht nog even op de komst van Jonas. Ondertussen zie ik ook wat andere deelnemers toekomen. Heel wat oudere atleten. Allemaal vertikken ze het te plooien en doen ze rustig verder. Roland Adriaenssens is ook terug aanwezig. Ik doe de vijf zegt hij mij. Dus dat wordt vandaag geen concurrent voor mij. Wel voor Jonas. Maar waar blijft die jeugd vraag ik mij af. Af en toe zie ik een twintiger, een tiener ook wel. Maar het blijven er relatief weinig. Ondertussen is Jonas ook aangekomen. Nog wat gekeuveld over conditie en zo. Maar veel zinnigs kan je daar eigenlijk op voorhand niet over zeggen. Hoe zullende beentjes straks voelen, dat is de vraag die nu op onze lippen ligt.
De start.
Is ludiek. Grappig. Start en aankomst zijn een vijftigtal meter van elkaar gescheiden. Twee strepen op het asfalt moeten ons dat duidelijk maken. Bij de ene lijn staat start, bij de andere, jawel u raadt het al, aankomst. Daar staat ook een klok voor de tijdsregistratie. Dat is toch al een pluspunt denk ik zo. Dat ze daar, als kleinschalige organisatie, toch voor gezorgd hebben. Alles gebeurt vanzelfsprekend manueel. Er is geen elektronische registratie hier. Wat ook opvalt is dat iedereen er hier op het eerste zicht vrij gerust in is. Geen opwarming tot net voor het startsein. Iedereen staat tien minuten voor het vertrek al rustig te wachten op wat komen zal.
En het moet gezegd. ondertussen is de temperatuur al behoorlijk opgelopen. De twintig graden worden vast en zeker overschreden. Ik bekijk rustig de groep deelnemers en besluit dat een top tien hier tot de mogelijkheden moet behoren.
De wedstrijd.
Maar op voorhand een plaats inschatten is evenwel niet evident. Ik herkende hier op het eerste zicht niet zoveel atleten. En diegene die ik kende schatte ik hoger in dan mij of, indien niet, toch zowat op mijn niveau.
Mijn tactiek voor vandaag lag reeds een tijdje vast. Omdat ik absoluut eens wat wil doen aan mijn startsnelheid is het de bedoeling om Jonas zo dicht mogelijk op de hielen te zitten en om na vijf kilometer zo dicht mogelijk na hem te eindigen. Daarna kon ik verder met mijn tien kilometer wedstrijd.
De eerste kilometer verloopt echter teleurstellend voor mij. Ik volg vrij vlug op een achterstand die minstens honderd meter bedraagt. Allicht zelfs nog iets meer. Potverdorie, dat komt hier niet meer goed. Mijn tijd na 1 kilometer met wat draaien en keren in een woonwijk is 4.12. Kilometer 2 is veel beter met 3.52, maar ik blijf hangen en nader Jonas nauwelijks.
Ik heb wel een compagnon gekregen. En uit ervaring weet ik hoe belangrijk dat kan zijn. Met twee lopen is beter en gemakkelijker dan alleen. Vooral ook omdat er in het vlakke Zaffelare toch wel wat wind staat. Niet heel erg strak, maar toch. We lopen de volgende kilometers zij aan zij. Dit tempo mag ik niet lossen.
Na een keerpunt waarbij we eenzelfde landweg terug moeten lopen zie ik dat we toch stilaan naderen op Jonas. Wij versnellen niet want kilometer 3 en 4 verlopen in 4.09 en 4.06. Maar Jonas krijgt het wel moeilijk. hij loopt alleen. We sluiten bij hem aan en lopen hem voorbij. Ik zwijg, volg mijn metgezel, en stel vast dat Jonas zijn eigen tempo volgt. Verstandig van hem denk ik bij mezelf.
Kilometer 5 in 4.04 en eerste ronde in 20 minuten rond. We lopen nog steeds met twee. in de verte zien we nog een atleet maar op de hoeveelste plaats we precies lopen weet ik niet. Ik maak mij er eigenlijk ook niet druk om.
Waar ik mij wel om bekommer is het tempo van mijn metgezel. Hij blijft een goede hulp. Meer dan dat zelfs. Ik vraag mij immers af of ik dit wel kan blijven volgen. Maar ik moet wel. Lossen is geen optie. Kilometer 6 en 7 in respectievelijk 4.06 en 4.05. Goed zo.
Kilometer 8 gaat iets trager (4.15). De landweg, het vele water en plassen, de wind, en waarschijnlijk ook enige vermoeidheid beginnen mij parten te spelen. Maar dan komt het moment dat je stilaan kunt beginnen uitkijken naar de finish. Nog twee kilometer te gaan.
Van lossen is geen sprake meer. Misschien straks in de eindsprint. Maar dat zien we dan nog wel. Kilometer 9 in 4.10. nog een kilometer. Ik plaats mij op een vijfhonderdtal meter voor het einde aan kop en probeer nog iets te versnellen. Ik sla een kleine bres. Raar, want zelden loop ik er nog iemand af inde laatste hectometers. Nu lukt het mij dus wel en ik finish zo op een toch wel erg mooie derde plaats. Slechts een keer deed ik beter. toen eindigde ik op plaats twee. Maar dat is toch wel al enige tijd geleden. In mijn jonge(re) jaren zeg maar. Bovendien is alles ook relatief. Ooit ben ik op plaats 958 geëindigd in Brussel. En die prestatie was zeker niet minder dan deze.
Gisteren was het vrij stormachtig weer. Vandaag gelukkig veel rustiger. Aangenaam weer om een wedstrijdje te lopen. Zoals steeds was ik er goed op tijd. Niks dan voordelen daarmee. Ik moest ook niet zoeken naar parkeerplaatsen en dergelijke zaken meer. Allemaal geen probleem daar in De Pinte. Alles aan het sport- en voetbalcomplex. Voor de wedstrijd nog even oude AVLO collega Roland Adriaenssens gezien. Hij blijft het toch ook maar doen. Hij ging wel voor de zes kilometer. Hij had gisteren ook gelopen. Vandaar.
Kleedkamers, gelagzaal, alles perfect. Het parcours kon je ook zien op een tekening. Dat is ook altijd handig om even op voorhand te bekijken. Ik heb een deel van het parcours trouwens ook effectief verkend. Ook de Calvarieberg. Die is niet hoog, amper 10 meter, maar gaat wel steil omhoog. Hij is gelukkig maar een vijftigtal meter lang.
De start werd gegeven op de atletiekpiste. Eerst een rondje op de piste en dan het veld in. En dat laatste mag eigenlijk ook wel letterlijk genomen worden. Het leek een beetje op een crossparcours. Gelukkig was het droog. Alles kon dan ook vlot belopen worden.
Ik nam opnieuw niet zo'n vlugge start. Maar dat is stilaan geen nieuws meer. Enerzijds lukt dat gewoon niet meer zo'n vlugge start, maar anderzijds ben ik in het begin ook altijd wat voorzichtig om kwetsuren te vermijden en de wedstrijd zeker te kunnen uitlopen. Beter opwarmen zal je dan misschien opwerpen. Maar dat zou weinig uithalen denk ik. Het zit allicht ook een beetje in het kopje. En eigenlijk loop ik wel graag zo. Langzaam een aantal tegenstrevers inhalen, is leuker dan zelf bijgebeend worden.
Maar de eerste eerste ronde verliep toch goed hoor. Ik denk dat ik zowat het tempo haalde van Andy Cocquyt die op de 4 km toch finishte in 17:51. Op de 4e plaats nog wel.
Na die eerste ronde waren er dus nog zes kilometer te gaan. Gedurende het vervolg van de wedstrijd kon ik vrij goed mijn positie behouden. Er kwam wel eens iemand voorbij mij, maar ik haalde ook nog wel iemand in. Uiteindelijk finishte ik op een meer dan behoorlijke 14e plaats. Op het laatst er nog wat uitgeperst om onder de 40 minuten te blijven maar dat lukte net niet. Ik klote af op precies 40 minuten. Maar omdat het parcours iets minder lang bleek te zijn dan 10 kilometer haalde ik dus net niet de 15 km/uur. Maar tevreden was ik er zeker en vast mee.
Die was goed. Ik kon mij gedurende enkele weken volledig concentreren op deze wedstrijd. Dat is een voordeel. Geen of toch weinig extra beslommeringen. Dus daar had ik zeker geen reden tot klagen over. Ik had ook een runschema gebruikt en dat ook grotendeels gevolgd. Zeker niet afgezwakt maar daarentegen hier en daar iets extra's gedaan. Zonder te overdrijven weliswaar. Maar een twintig kilometer run gemakkelijk en dus ook gezond uitlopen vraagt een gedegen voorbereiding. Dit ongeacht het tempo dat je wil halen.
De reis naar de hoofdstad.
Die begint voor mij eigenlijk aan het station Gent Sint-Pieters. Daar heb ik er wel al een busritje opzitten. Maar dat verliep zodanig vlot op deze vroege zondagmorgen dat ik het even buiten beschouwing laat. Aan het treinstation omstreeks 7.30 uur. Er waren daar reeds heel wat atleten. Eerst dacht ik er aan om de trein van 8 uur te nemen. Maar omdat ik er iets vroeger was dan verwacht een trein eerder genomen. Even een telefoontje naar Jonas en klaar is kees.
Geen zorgen op de trein. Er was voldoende plaats. Nog een toiletbezoek en we waren in Brussel-Centraal. Daar de kiosk opgezocht waar ik een metroticket kon kopen. Er stond daar reeds een lange rij aan te schuiven. Ik heb bijna evenveel betaald voor mijn metroticket als voor mijn treinreis. Raar. Ondertussen was ook Jonas aangekomen en konden we samen op weg naar het legermuseum. Het regende behoorlijk hard in Brussel. Een frisse en kille regen was het.
De start van de race.
Het bleef maar regenen. We hebben ons dan maar getroost met de gedachte dat we toch nat zouden worden van het zweet. Maar een kwartier in de regen wachten is niet echt aangenaam. Ondertussen ken ik de startprocedure al een beetje. Eerst de melding dat we met ongeveer 40.000 waren. Maar dat hadden we natuurlijk zelf ook al enigszins kunnen vaststellen. Dan de Brabançonne. Altijd een mooi moment vind ik persoonlijk. Een ideaal middel om de adrenaline wat op te voeren. En dan... het startschot. Door koning Filip himself. Tof van hem dat hij dat toch doet. Uit zijn bedstee komen om het volk te groeten en op gang te knallen. Ik probeer mij dan altijd voor te stellen hoe het er daar op het paleis aan toe gaat. Tegen Mathilde... schat ik ga even naar het park... enzovoort. Zelf meelopen doet hij helaas niet meer. Misschien wat last van reuma of zo.
De eerste vijf kilometer.
Die verlopen erg rommelig, moeizaam en gevaarlijk. Deels door het weer. De regen maakte de weg nogal glad. Zeker de grote roosters waren te vermijden. Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Een losgeslagen meute van 5000 mensen (de eerste wave) komt immers aangestormd. Ook gevaarlijk zijn de geprivilegieerden die om een of andere reden net na de elite (dit is een groep van zo'n 200 atleten) en voor ons mochten vertrekken. Bijvoorbeeld zijn dat mensen die alle voorgaande edities hebben gelopen. Die runners starten blijkbaar niet zo vlug meer en worden opeens overrompeld door een aanstormend peloton. Angstwekkend. Ik hoorde dan ook verschillende vloeken in de Wetstraat.
Kortom, mijn eerste kilometer gaat dan ook maar aan 4.41. Iets te traag eigenlijk. Zelfs voor een rustige start. Maar ja, er was gewoon geen doorkomen aan. De tweede kilometer was iets beter met 4.30. De derde was goed in 4.08 maar dan stokte het om een of andere reden opnieuw (bochten, tunnels, enzovoort) en liep ik kilometers 4 en 5 respectievelijk in 4.26 en 4.29.
Van vijf naar tien kilometer.
Eindelijk komt er wat ruimte. Hier kijk ik ook voor het eerst naar mijn klok. Het tempo gaat duidelijk de hoogte in. Tijden van 4.24, 4.12, 4.15, 3.56 (jawel!) en terug 4.11. En zo zijn we ondertussen halfweg de race gekomen. Het aftellen kan stilaan beginnen. Maar ik voel mij nog behoorlijk goed. Geen paniek dus denk ik bij mezelf. Gewoon zorgen dat de spieren en pezen het niet laten afweten en zo verder doen. Peptalk. Tijd halfweg is 42.12. Maar gezien het parcours dat er aan komt hou ik rekening met een trager tweede deel.
Van tien naar vijftien kilometer.
Dit is het snelste gedeelte van de wedstrijd. Het gaat hier ook een beetje bergaf. De kilometertijden variëren hier tussen de 3.58 en de 4.11. Een super gevoel heb ik hier. Dat mag eeuwig blijven duren filosofeer ik. Maar ik denk tegelijkertijd ook reeds aan de Tervurenlaan. Het lastigste stuk van de race zit er aan te komen. De draak. Mama mia. Moet dat zo nodig. Ja, toch wel. Als we de aankomst willen bereiken toch.
Van vijftien naar twintig kilometer.
Ik heb mij bewust niet gespaard de vorige kilometers. Nu komt het er op aan om in elk geval te blijven lopen. Ongeacht het tempo. Maar stappen, neen dat in geen geval. Want dit zou de arbeid die hiervoor werd geleverd teniet doen. Maar je kan iets willen, het uitvoeren is natuurlijk een heel andere zaak. Kilometer 16 gaat nog perfect aan 4.07. Kilometer 17 gaat ook nog goed aan 4.18. Maar dan, ja hoor, daar is het. Wat dan zal je misschien vragen. Een of andere heuvel uit de Vlaamse Ardennen of zo. Helemaal niet. Gewoon zo'n vervelend stuk vals plat. Het lijkt alsof ik met remblokken loop. En toch 4.49 voor kilometer 18. Het kon slechter. En vanaf nu komt het einde stilaan in zicht. En belangrijk, wordt het terug wat gemakkelijker lopen. De vele mensen langs de kant en aan het Jubelpark vormen nu een stimulans en zijn een bekroning. Ik zie steeds meer volk. Laat nu niet uitschijnen dat je moe bent. Dat je stilaan kapot gaat. Een atleet naast mij perst er nog een spurtje uit. Voor de foto denk ik. Ik tracht hem te volgen op de kasseien. Het lukt maar half. Nog een paar bochten en voilà, aangekomen in een behoorlijke tred. Ik voelde en zag ook op mijn chrono dat het goed was.
De zone in het park.
Hier kan je de dorst lessen. Ik neem gulzig een flesje drank aan. Rustig uitdrinken. Zelfs een trappist van Westvleteren kan nu niet concurreren met dit hemels vocht. Ik krijg felicitaties van een paar atleten. Vraag mij niet van wie. Ik ken ze niet. Maar ik neem ze natuurlijk graag in ontvangst. Ik wandel verder richting de medaillemeisjes en krijg het sieraad rond mijn nek gehangen. Ik bedank vriendelijk en wacht even op Jonas. Maar ik krijg het nu ook wel behoorlijk koud en probeer wat in beweging te blijven. Nog een banaantje eten om wat extra energie binnen te krijgen. Ik twijfel. Zou ik nog even wachten of mij gaan omkleden. Toch nog eventjes wachten bedenk ik en dan... daar komt hij. Ook zichtbaar behoorlijk vermoeid. Maar ik denk toch ook wel tevreden. Een levensles, of in ieder geval een sportles, rijker.
De uitslag.
Daar ben ik toch wel tevreden mee. Opmerkelijk toch dat er ongeveer 2000 deelnemers de wedstrijd afgelegd hebben in minder dan 1u30. Niet slecht als je het mij vraagt. En ook ons team ECSA DOUANE heeft het goed gedaan. We zijn op de 32e plaats geëindigd op 445 groepen in het totaal. En ook daar heb ik mijn steentje kunnen toe bijdragen. Mooi toch!
axel - erpelkappersloop - 9 februari 2019 - 14km650
Deze morgen zag ik dat ik geen aardappelen meer in huis had. Wat doe je dan? Je hebt twee mogelijkheden. Ofwel ga je er gewoon halen, op de boerderij of in de winkel, ofwel loop je de erpelkappersloop in Axel. Ik koos dan maar voor het laatste. Akkoord, het vraagt iets meer inspanning. Maar anderzijds, wat doe je niet allemaal voor een kilogram aardappelen... als je zonder zit.
Axel is het dorp van de erpelkappers. inwoners van die gemeente gingen vroeger na de aardappeloogst met hun kapper (schoffel) de akker op, in de hoop nog wat achtergebleven 'erpels' (aardappelen) te vinden.
Het voetbalstadion van Axel. Daar was het te doen. In de Sportlaan. Nu denk je voorwaar, Axel en voetbal, dat stelt allicht niet zo veel voor. Maar je vergist je. Het was een mooi stadionnetje en dito terrein. Veel ploegen hier uit eerste provinciale (en hoger) zouden er jaloers op zijn.
Ik kom er graag, bij de Zeeuwen. Gemoedelijk, gezellig. Een no-nonsense run ook. Er zijn niet zoveel starters. Enkel diegenen die storm en wind wilden doorstaan. Want wind was er in overvloed vandaag.
Voor aanvang van de run had ik wel wat twijfels. Een korte of een lange broek dragen? Tien graden, dus echt koud was het zeker niet. Mijn opwarming in het kort gedaan. Maar het voelde niet echt goed. Alle voorbije trainingen steeds met een lange broek gedaan. Dus allicht lag het daaraan. En dan maar iets gedaan wat ik nooit eerder deed. Mij omkleden en de lange broek aangetrokken. Nog vijf minuten en we gingen van start.
Kilometer 1 aan 4.12. Niet slecht. maar ook niet super. Zeg maar gewoon voor mijn doen. En dan zeker voor een 14 km run. Kilometer 2 ging al wat trager. Maar daar had de wind al wat mee te maken. 4.19 en 4.14 voor kilometers 2 en 3. Dat moest beter. Het lukte ook want nu hadden we de wind niet zo veel meer tegen. Kilometers 4 tot 8 in om en bij de 4.00.
Maar dan kwam ronde twee er aan. terug die wind. Ik zag af. het ontbrak mij aan kracht om die terdege te doorstaan. Zal misschien toch wel met leeftijd te maken hebben. Alhoewel. Ik vond het al bij al frustrerend. Kilometer 9 in 4.36. Zeg nu zelf, dat is amper vooruit komen. Zo goed als stilstaan.
De laatste kilometers kon ik mij gelukkig herpakken en klokte ik terug telkens af rond de 4.00/km.
Vandaag had ik mij vooraf niet echt een doel gesteld. Of het moet zijn, de aardappelen verdienen. Maar voor de rest was het rennen en wel zien waar we uitkomen. Maar als ik dan toch iets wou was het eindigen binnen het uur. En dat is toch gelukt. Al was het erg nipt. Dus ja, toch tevreden met het eindresultaat.
Een zaterdagmorgen. Vriesweer. Raam openen. Het bevroren gras zien. Heb ik mij echt ingeschreven voor de bos trail in Aalter? Waarom eigenlijk? Het zou een gewone, rustige weekenddag kunnen zijn. Maar ik droom niet. Ik ben klaar wakker en zal mij dus moeten gereed maken om vierentwintig kilometer door Aalter en wijde omgeving te rennen.
Een eitje, een boterhammetje, tas in orde brengen en dan maar wegwezen. Gelukkig is het droog en is de weg goed berijdbaar.
Rond kwart over negen kom ik aan de sporthal. Eens binnen herken ik vanzelfsprekend een aantal zaken van vorig jaar. Zo valt de zwemkom natuurlijk onmiddellijk op. Maar we zijn niet gekomen om even een plonsje te doen in het warme water. helaas misschien. Maar aan de andere kant, zwemmen is toch niet echt mijn ding denk ik zo.
Ik haalde mijn borstnummer af. Half tien. We kunnen ons dus stilaan gaan omkleden. Nog een drie kwartier voor de start. Dat is vrij laat voor mijn doen. Maar opwarmen hoeft vandaag niet. Daar zal ik wel genoeg tijd voor hebben tijdens de beginkilometers van de run.
Tien uur. Ik kijk naar de start van de echte runners. De kleppers. Die zijn klaar om 47 kilometer af te leggen. Mijn respect is groot. Ik bekijk ze zowaar bijna een voor een. Man en vrouw, jong en minder jong. Ik zou elkeen eigenlijk al willen feliciteren om dit avontuurtje te willen aangaan. Je moet het toch maar doen. Een groot aantal onder hen zal toch voor een vier- tot vijftal uurtjes onderweg zijn.
Kwart over tien. Ik ben ook klaar om er aan te beginnen. Hoe anders is zo'n trail run dan een gewone wedstrijdrun. Enerzijds door de afstand natuurlijk. Anderzijds door het geaccidenteerde parcours dat moet afgelegd worden. Een snelle start! Kom nou, dit is vandaag niet nodig.
De eerste kilometers gaan dan ook rustig aan. Zo'n tempo van ongeveer 5 min/km. Daar kies ik bewust voor. Maar het is ook een gevolg van het feit dat we vrij vlug op minder goed te belopen en smalle weggetjes komen waar je enkel een medeloper kon passeren als je wat halsbrekende toeren uithaalt op het bevroren traject dat zo oneffen was als een pas omgeploegd hard bevroren aardappelveld. En misschien was het er wel een denk ik zo.
Pas aan kilometer vijf kwam er wat beweging in. De eerste kilometers heb ik dus wel degelijk gebruikt als opwarming. Ideaal toch. Nu gaan we er stilaan aan beginnen. Nog een twintigtal kilometer.
Kilometer tien tot vijftien verliepen aan een vrij egaal tempo. Natuurlijk rekening houdende met het parcours. Op sommige plaatsen moet je immers halt houden. Bijvoorbeeld om onder een dwarsbalk te klauteren. Er over springen kan natuurlijk ook maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Dus het traject zorgt zelf wel dat je een interval doet. Het is regelmatig halt houden en terug herbeginnen na stilstand. Dat maakt het behoorlijk lastig.
Kilometer zestien. Een gewone weg zowaar. Ik heb eventjes goed kunnen doorlopen. Ik haal 4.16/km. Zowaar mijn snelste kilometer tot dan toe. Maar helaas, dit blijft niet duren. We moeten terug het veld en het bos in. De volgende kilometers daalt het tempo terug fel. En we moeten warempel nog een sloot door. Even een sprong wagen. OK we zijn er over. Terug verder dan maar.
Ondertussen lopen we stilaan naar kilometerpaal twintig. Waar een marathon zowat begint na kilometer vijfendertig is dit hier het punt waar het er op aan komt om nog eens op de tanden te bijten. En maar hopen dat je ze niet stuk bijt!
Vanaf nu haal ik toch nog een gemiddeld tempo van 4.30/km. De snelste kilometer wordt trouwens kilometer vierentwintig. De voorlaatste, want de afstand zal toch wel rond de vijfentwintig gelegen hebben, als snelste laten optekenen, het is mij zowaar nog niet vaak in een wedstrijd overkomen. En de laatste kilometers waren dan ook nog behoorlijk zwaar. Een brug, een langzaam stijgende weg, en vijfhonderd meter voor de aankomst nog maar eens een gracht door en terug enkele treden naar omhoog klauteren. Een fotograaf stond daar trouwens nog klaar om met pretoogjes alsnog enkele foto's te nemen.
De aankomst zien en halen is altijd een mooi moment. Dit was nu niet anders. Vermoeid. Vanzelfsprekend zou ik zeggen. Maar, en dat is dan terug wel positief, de recuperatie verliep goed. Eigenlijk voelde ik zowat een uurtje nadien niet veel meer van de run en de geleverde inspanningen. Ik kon er zowaar opnieuw aan beginnen. Maar dat heb ik toch maar niet gedaan!
Nadien nog even de balans opgemaakt van de run. Veel calorieën verbruikt. Dat merkte ik ook aan mijn gewicht van 63,6 kg. Zo laag is het sedert lang niet meer geweest. Natuurlijk te weinig (lees: niet) gedronken tijdens de wedstrijd. Daarna wel natuurlijk. maar goed, van de recuperatie mag ik dus zeker niet klagen. Het begin van de volgende dag verliep wat houterig. Maar na een tijdje kwam het toch terug goed. Dus ja, we kunnen tevreden terugblikken. Nog enkele details nog meegeven: 5.13/km - 840 kcal - 172 pasfrequentie.
Een wedstrijd om halfnegen 's avonds. Het is eens iets anders. Maar toch niet direct mijn ding. Maar eens je ter plaatse bent word je wel opgeslorpt door de toch wel speciale en unieke sfeer. Het is totaal anders dan bij een gewone wedstrijd tijdens het jaar. Veel muziek, ambiance, enzovoort.
Het lopen zelf is wel iets gevaarlijker in het donker vind ik. Je moet toch goed uitkijken. Een steentje of zo dat er even uitsteekt kan je doen tuimelen. En vallen met dit koude weer is niet echt iets waarop je zit te wachten.
Maar goed, ook dat koud zijn is eigenlijk relatief. Het is natuurlijk winter maar met zo'n acht graden was het eigenlijk vrij warm voor de tijd van het jaar. Ik twijfelde even of ik al dan niet met lange broek zou lopen, maar heb dat dan toch maar niet gedaan. Mijn trainingen doe ik nu bijna allemaal met lange broek maar een wedstrijd heb ik zo nog nooit gelopen. En als het dan tegenvalt moet je het daar aan wijten zeker. Neen, eigenlijk maar een flauw excuus toch.
Kenmerkend voor deze wedstrijd was de al bij al behoorlijk vlugge start in 3:56. Dat was vorige week toch wat trager. Maar al wat er daarna kwam kan men eigenlijk vrij normaal noemen met tijden tussen de 4:00 en 4:05. Het einde van de wedstrijd was dan weer supersnel in 3:50 maar dat kwam doordat ik er de laatste honderden meters alles moest uitpersen om Jeroen voor een tweede keer op rij achter mij te houden. Maar nu moet het gedaan zijn heeft hij gezegd. Vanaf volgend jaar speelt hij de eerste viool. Ik ben benieuwd.
Het zag er deze voormiddag allemaal niet zo rooskleurig uit. Het regende. Zo'n miezerig weertje weet je wel. Maar zoals dat wel eens meer het geval is viel het deze namiddag nog allemaal redelijk mee. En zeker om een wedstrijd te lopen. Veel zuurstof. Veel (schoon) volk. Veel sfeer, en zeker kerstsfeer. Wat wil een mens nog meer aan de vooravond van Kerstmis.
Prima locatie daar ook natuurlijk in de sporthal van Stekene. Toch wat moeten zoeken. Plaatselijk verkeer en zo. Maar kom, het zijn kniesoren die daar over zagen. Zoals steeds netjes op tijd aangekomen. Alles eens rustig kunnen bekijken. Zo heb ik het graag.
En net na mij kwam Jeroen er ook bij. Samen wat gekeuveld. Over de koetjes en de kalfjes. En natuurlijk over de wedstrijd. Wat zou moeten, wat moet kunnen, hoe is de conditie, en dergelijke zaken meer. Runners onder elkaar net voor een wedstrijd. De kleedkamer dan maar opgezocht en wat nagedacht wat het beste zou zijn om aan te doen in deze hoe dan ook natte wedstrijd. Want regenen bleef het. Maar wel enkel motregen zo zou blijken.
Net voor de start ook Jonas gezien. De supporter van de dag zeg maar. Hij is zich volledig aan het prepareren naar volgende week toe. Hij heeft ook al enkele wedstrijden meer in de benen dan wij.
Samen met Jeroen aan de start. Geen idee wat dit zou geven. Er het beste van maken dan maar. De start viel mee. Ik kon zowaar bijna aanpikken bij Jeroen. Dus dat begon goed. hoe snel ging het eigenlijk. Geen idee. geen tijd om te kijken. Zowel het parcours als de vele deelnemers eisten al mijn aandacht op.
Na ronde 1 (er waren er vier af te leggen) zat ik nog steeds op een dertigtal meter van Jeroen. Stilaan naderde ik zelfs. Maar toen ik bij hem kwam plaatste hij een versnelling. Hij had duidelijk aan intervaltraining gedaan dacht ik zo. Ik kon niet meteen reageren. Aanklampen dan maar. Dit scenario herhaalde zich ook nog eens in ronde 2. Opnieuw moest ik een gaatje laten. Maar panikeren, neen dat deed ik niet. De ervaring zeker?
Net voor het einde van de tweede ronde (na half koers dus) kwam ik bij Jeroen en ging ik hem ook voorbij. Hij reageerde niet. Ik bleef mijn tempo lopen. Geholpen ook door enkele medelopers. Daarbij aanpikken dus. En Jeroen moest een gaatje laten.
Het parcours was zo ingericht dat je eenzelfde weg heen en terug moest. Zo zag ik telkens hoe ver Jeroen achterop lag. In ronde 3 bleek dat toch al een dertigtal seconden. Dit moest ik kunnen houden. Bovendien zag ik op het einde van die ronde dat ik onder de 30 minuten doorkwam. Een minus 40 minuten was nu mijn streefdoel.
Maar in de vierde ronde kreeg ik het ook wat lastig. Wat spierpijn en zo. Waarschijnlijk mede veroorzaakt door de koude. Daarom heb ik toch maar met enige voorzichtigheid die laatste ronde gelopen. En dat bleek toch voldoende voor een uiteindelijk toch wel weer schitterende eindtijd. Onder de veertig minuten, dat was toch enkel in mijn stoutste dromen nog mogelijk.
Ik hou van psychologie. Omdat het zo belangrijk is in het leven. Omdat het zo belangrijk is om te oordelen over prestaties. Mijn uitdrukking van de voorbije dagen is nu meer dan ooit bevestigd geworden. Je kan enkel winnen als je vecht. En eventueel terugvecht. Wat een week. Alle emoties gebundeld op enkele dagen. En het rare is dat je niet weet of het ene met het andere te maken heeft. Wat ik wel weet is dat frustraties omtrent het ene je naar prestaties kan leiden die je echt niet meer voor mogelijk had gehouden.
Zo'n prestatie kwam er vandaag. Als twaalfde eindigen in een run met honderden deelnemers, in een tijd van 47:18, dat had ik vooraf eigenlijk niet voor mogelijk gehouden. Natuurlijk was de conditie niet slecht. Maar ze had toch een deukje gekregen. Een slechte ervaring weet je wel. En dat speelt. Je kan het wegmoffelen. of het proberen. Maar het is er wel. En natuurlijk was er die heerlijke strijd met Jonas. Misschien is hij wat ontgoocheld. Maar dat hoeft echt niet. Hij deed het prima. Als je op een jaar tijd om en bij de kilometer per uur sneller loopt. Chapeau.
Zo'n wedstrijd blijft ook een echt persoonlijke test. En daar hou ikvan. De cijfers zijn altijd zonneklaar. Uitvluchten zoeken kan, maar hoeft niet. Soms lukt het, soms niet. Dat is leven. En dat is enorm fijn. Zelfs als het even tegen zit. En dat heb ik deze week, stel je voor, echt pas goed ontdekt.
De wedstrijd van vandaag. Hoe verliep die. Een rustige aanloop vandaag. En daar bedoel ik niet het begin van de race mee. Wel het er naar toeleven ervan. Eigenlijk ideaal. Zoals ik het eigenlijk ook graag heb. Ik kom graag lekker vroeg aan. Kan het dan ter plaatse even bekijken. Ik wacht dan op Jonas. Dan omkleden en rustig de startplaats gaan verkennen. Een gedreven opwarming. Neen, die was er niet. Vraag mij niet waarom. Ik vermoed dat ik enig vertrouwen had in de afstand. 12 km is niet min.
De start. Samen met Jonas en zijn vriend Louis. Zoals steeds, en dat zal nu zeker niet meer veranderen, traag weg. Of althans, trager weg dan Jonas. Ik zag hem direct een kleine honderd meter voor mij uit lopen na de eerste kilometer. Maar die legde ik zelf af in 4.00 minuten. Dat stelde mij enigszins gerust. En ik dacht... als hij nog sneller kan, welnu ik niet hoor.
Ik bleef dat tempo van 4.00/km aanhouden. Dat zorgde niet direct voor problemen. Een goed teken. Geleidelijk kwam ik dichter bij Jonas. Veel vlugger dan hem liep ik dan niet maar hij pikte toch niet aan. Het scheelde allicht enkele seconden per kilometer. Dat is niet veel, maar wel voldoende.
En wat daarna kwam was een en al gelukzaligheid. Een groepje met daarin de eerste vrouw Sofie De Pillecyn. Toch al wat wedstrijden gelopen maar nog nooit het geluk gehad van daarmee samen te kunnen lopen. Een fietser begeleidde haar. Ik dacht eerst nog aan een persoonlijke verzorger. maar neen hoor, het was de kop van de wedstrijd bij de dames. Ik had het bij momenten moeilijk met het tempo. Maar, gelukkig maar, zij ook.
Een erg belangrijk moment lag er zowat rond kilometer acht tot tien. Een stuk tegenwind. Ik volgde haar op een dertigtal meter. Niet veel, maar ik kwam niet dichterbij. Gelukkig verloor ik ook niet meer terrein. Maar het was afzien.
De laatste twee kilometer liep het wat mij betreft terug wat beter. Niet meer tegenwind. En ik dacht steeds maar aan de kop van de vrouwenwedstrijd en dat ik dit niet mocht lossen. maar natuurlijk is dit gemakkelijker gedacht dan gedaan.
De laatste kilometer is altijd speciaal. Normaal verlies ik dan altijd nog een paar plaatsen. De hevige eindsprint zit er immers niet meer in. Die heb ik niet meer. Vandaag had ik echter geluk dat het voor de winnares ook niet echt meer hoefde. Haar voorsprong was immers groot genoeg. En zo kon ik er toch nog een eindsprintje uitpersen die mij naar een onverhoopte einduitslag bracht.
Na de wedstrijd sprak een gozer uit Nederland mij aan. Hij vroeg naar mijn leeftijd. Ik antwoordde dat ik niet meer zo piep was maar ook nog niet zo stok oud. Ik ben er 67 zei hij. Ik loop hier de zes kilometer. Pijn in de gewrichten weet je wel. Ik loop al tientallen jaren. 105 marathons. Maar die loop ik niet meer.
Ik was er verdorie even stil van geworden. Ik heb een vijftal van die marathons gelopen! Ook niet slecht vind ik. Maar dat verzinkt toch wel in het niets met wat ik daarnet had gehoord. En dan zegt men mij soms dat ik best veel loop. Te veel zelfs volgens sommigen. Ik geef ze natuurlijk geen ongelijk. Maar in het vervolg weet ik wel wat te antwoorden. Wat is veel, en wat is te veel. En dan kan ik verder gaan met... ik weet van een Nederlandse collega...
Gisteren nog voetbal. Vandaag een run. Twee totaal verschillende dingen. Verschillende werelden ook. In niets met elkaar te vergelijken. Alhoewel je zou denken, voetballers moeten toch ook lopen. Dit is inderdaad zo. Het verschil zal dan wel zitten in het feit dat runners niet hoeven te voetballen. Het was laat gisteravond. Of beter gezegd, deze nacht. Te laat. Toch als je alsnog een run wil doen op zondag. Geen gewone run dit keer. Maar een trail. Voor een keer dat er eentje geprogrammeerd stond op een halfuurtje rijden kon ik dit eigenlijk niet laten schieten. Bovendien was het weer een tweede meevallende factor. En misschien ook het feit dat ik nog steeds zonder televisie zit. Alhoewel, dit laatste begint mij hoe langer hoe minder te ergeren. Heel lang gaan ze niet meer mogen wachten om dit probleem op te lossen of ik ben er helemaal van afgekickt.
Ik heb toch nog eventjes getwijfeld. Maar dan toch kordaat beslist. Tasje klaarmaken en wegwezen. De afstand. Welke afstand zouden we lopen. Dat leek me een iets moeilijker knoop om door te hakken. Maar daar speelden onder meer de starturen van de verschillende afstanden een doorslaggevende rol. De maximale afstand ging van start om 12 uur. Dat zou nipt worden. Maar eerlijk is eerlijk. Die afstand van 32 km leek mij toch te zwaar. Zeker gezien de toch wel lamentabele voorbereiding van de laatste maanden. De 22,5 km zou starten om 13 uur. Die afstand moest ik aankunnen. Ik maakte mezelf wijs dat ik het rustig aan kon doen. Dat niks hoefde. Dit is natuurlijk ook zo. Al kan dat tijdens een run natuurlijk wel even anders uitdraaien. Tja, heel lang moest ik niet meer nadenken. Dit zou het worden. Een perfect startuur voor mij en hopelijk ook een perfecte afstand. maar dat laatste toch wel met enig voorbehoud. maar we gingen het er op wagen. Op goed geluk zeg maar.
Ik kwam mooi op tijd aan de Pereboomse steenweg. Direct de omgeving wat verkend. Mij dan ingeschreven en dan nog net de 32 km van start zien gaan. Ik had dus nog een uurtje om me voor te bereiden op wat komen zou. Nog een rijsttaartje eten (vroeger was dat voeder voor wielrenners, maar ik weet niet of ze dat nu nog naar binnen spelen). In ieder geval, het smaakte mij. Net voor de start kregen we nog enkele interessante raadgevingen mee van de organisatie. De voornaamste was misschien wel dat als je de pijlen nauwgezet volgt, je niet kan verloren lopen. En wat toch ook interessant was om te weten: na een vijftal kilometer zouden we een kreek moeten dwarsen en daarvoor hadden we een vlot ter beschikking. Een probleempje was wel dat er maximum een achttal lopers tegelijk de oversteek konden doen zei men.
OK met deze gegevens gingen we dan maar van start. Niet zo'n overweldigende opkomst voor deze afstand. We konden dus van in den beginne vrank en vrij lopen. De start van zo'n trail is toch ook wat anders dan bij een gewone run. Veel gemoedelijker. Minder gejaagd. We gaan hier wel eventjes onderweg zijn. Dus we hebben nog wel eventjes tijd om aan aankomen te denken. Natuurlijk zijn er wel altijd wel enkele dapperen die direct een redelijk tempo halen. Maar die liet ik dus maar lopen. Maar daarna kwam het goed. In die zin dat ik met een trio kon meelopen. En ik had direct het gevoel, dit tempo zit lekker. Dit moet ik kunnen aanhouden. Als er zich niks onverwachts voordoet natuurlijk.
Met ons vietal liepen we dus die eerste kilometers. Over een gevarieerd parcours. Belangrijk, er stond wel wat wind. Dus het lopen in het groepje had zijn voordelen. Temeer elkeen wel zijn deel van het werk wou doen. Leuk zoiets. Na enige tijd, en na even op mijn uurwerk te hebben gekeken, begon ik mij wel af te vragen waar dat vlot bleef. Voor zover ik het begrepen had was dat rond kilometer vijf. In werkelijkheid bleek het zich rond kilometer zeven te bevinden. We waren net op enkele lopers voor ons aan het naderen maar kwamen toch iets te laat op het cruciale punt. Het vlot was vertrokken en we moesten even wachten. Zo'n anderhalve minuut. De oversteek verliep prima en we konden weer aanzetten. Het is altijd wel even moeilijk om terug wat in het tempo te geraken. En onze voorlopers waren ondertussen vanzelfsprekend het gezicht en de pijp uit.
Maar niet getreurd. We hadden het lekker gezellig met ons kaartgroepje van vier. En een volgend referentiepunt was niet ver weg. Kilometer twaalf zou dat worden. Daar was er immers een bevoorrading. Het parcours bleef leuk en afwisselend. Eventjes een draad overhuppelen. Nu, huppelen is wat mij betreft toch wat veel gezegd. Ik moest zelfs even een gaatje laten. Ik was dus even op achtervolgen aangewezen. Maar de gelederen sloten zich opnieuw en weldra waren we over halfweg en aan de bevoorrading. Een noodzakelijk kwaad zo'n bevoorrading. Zo zie ik dat. Het is noodzakelijk maar ik hou dat rustpunt liefst zo kort mogelijk. Het is een kwestie van terug op gang te geraken. Ik had dat destijds ook al bij het lopen van een marathon. Niet te lang stilstaan voor mij is de boodschap. Dus heb ik eventjes wat cola naar binnen gewerkt en ik was terug weg. Het leek mij dat ik hiermee mijn medelopers wat had verrast want niemand volgde direct en toen ik even keek waar ze bleven zag ik toch een gat van zowat honderd meter. Maar ik wou absoluut het tempo van voorheen zo vlug mogelijk terugvinden dus ik mocht en kon helaas niet wachten. Ze zouden zo ook wel terugkomen dacht ik zo.
Maar enkele kilometers verder was er nog steeds niemand. Voor mij had ik gelukkig wel beweging. Met name de lopers van de 32 kwamen op hetzelfde traject terecht om de laatste kilometers af te leggen. Mooi voor mij natuurlijk. Minder mooi voor die atleten die toen toch al om en bij de vijfentwintig kilometer in de benen hadden. Het leven is niet altijd eerlijk. Maar dat wisten we al lang. Ik kon dus regelmatig iemand zien lopen en voorbij steken. Even gesalueerd en die mensen wat moed ingesproken en dan maar verder. Stilaan kwam ik aan kilometer twintig.
Een cruciaal punt is dit natuurlijk in een wedstrijd van 22,5 kilometer. Hier had ik de zekerheid dat ik het ging redden. Nu kon het niet meer fout gaan. Ik mocht het tempo zelfs iets strakker aanhouden. Kon dat nog dan zal u zeggen. Eigenlijk wel. De benen begonnen wel wat vermoeid aan te voelen maar niet in die mate dat ik niet vooruit kwam. En natuurlijk was het ook niet onbelangrijk dat er in die laatste kilometers geen noemenswaardige hindernissen meer lagen. En dat had ik daarnet wel nog gehad met boomstammen waar we over moesten klauteren (in mijn geval toch).
De laatste kilometer dan. Ik dacht nog even aan de atleten die voor de bevoorrading bij mij liepen. Maar daarna niemand meer terug gezien. Ik dacht dan maar, nu komen ze ook niet meer terug. Even de klok in het oog gehouden en gezien dat 1u45 niet zou lukken. Maar toch nog even doorgezet om zo'n goed mogelijke eindtijd neer te zetten. En eigenlijk nog verrassend fris geëindigd. Al is dat laatste relatief natuurlijk.
De commentaren na de wedstrijd zijn ook altijd interessant natuurlijk. iemand zat langs de kant aan de aankomst. met bebloede tenen. Zag er echt niet goed uit. Hoe die man de 22 kilometer uitgelopen heef tis mij een raadsel. Chapeau daarvoor. Hij had wel met splinternieuwe schoenen gelopen. Zoals hij zelf zei, normaal mag dat geen probleem wezen. Maar ik heb het nog nooit gedurfd. Even inlopen en uittesten lijkt mij toch aangewezen. En na hetgeen ik nu gezien heb nog meer.
Voor de rest bijna eensluidend positieve commentaren. Prachtig en pittig parcours, goed bewegwijzerd, mooie stukken natuur, goede organisatie, ruime parking die ook nog eens dichtbij si, goede douches, leuke goodiebag (zelfs met een Moerbeeks streekbiertje 't moerken). Voorwaar een event dat nog zal groeien denk ik.
Enkele specifieke reacties ook. Op een trail komt een ander publiek af dan op een gewone stratenloop. Die persoon vond met name dat het hier toch wat meer lopers waren die bewuster bezig zijn met lopen en met sport in het algemeen. Dat moet misschien ook wel want een trail is toch wat zwaarder dan een gewone run. En gelukkig lag het er nu nog kurkdroog bij. Indien het anders was geweest zou het toch nog stukken moeilijker zijn geweest vandaag. maar anderzijds dacht ik dan maar aan mijn eigenste voorbereiding van gisteravond. Zo bewust was die nu ook weer niet!
Een andere atleet zei dat zijn trails er meestal waren van 45 tot 75 km (!) en dat dit dus voor hem eerder een sprinttrail was. De organisatie zou ook overwegen om er in de toekomst een iets langere afstand aan toe te voegen. Dus voor die persoon zou dit dus wel mogen. Enkele lopers van de Zwalmstreek in Oost-Vlaanderen zouden dit ook zien zitten want zij hadden de 'trail du diable au sukre' in Ellezelles in de benen. En dat is er eentje van 60 km op een heuvelachtig parcours. En die heuvels zijn er natuurlijk in de voormalige suikergemeente en verre omstreken niet. Maar wat mij betreft, dit was zeker zwaar genoeg hoor!
De 10 mijl van Philippine. Dit is in Zeeuws-Vlaanderen. Ik hou van die omgeving. Neem nu dit plaatsje. Waar denken de meeste mensen aan als ze die naam horen. Aan een run? Scheer je weg. Wel aan mosselen. Fantastische mosselrestaurants hier zoals 'auberge des moules', 'de mosselbank', 'de oude haven mossel restaurant', 'de zwaan', 'de place du marché', enzovoort. Te veel om op te noemen.
Maar wat een prachtige streek is het daar toch. Daar ben ik toch wat jaloers op. Een parcours in elk geval om u tegen te zeggen. Volop natuur en niet gehinderd door gemotoriseerd verkeer. Wat wil je nog meer.
Maar eerst toch even uitleggen hoe ik vandaag aldaar ben terecht gekomen. Ik had met name twee opties voor dit weekend. Eigenlijk drie maar die laatste optie laat ik liever buiten beschouwing. Dat was namelijk er niet op uit trekken en maar wat werken aan huis en tuin. En laat dit nu net iets wezen waar ik vandaag geen zin in had.
Optie een was eigenlijk, tot deze morgen, de halve marathon van Buggenhout. Die ging van start op zondagvoormiddag om half elf. Samen met de marathonlopers van start gaan dus. Maar ik had toch wat twijfels. Een halve marathon, zou ik dat wel aankunnen op dit moment. Ik heb nog niet echt zoveel gelopen. Ga ik niet te hard van stapel. Dat waren de overpeinzingen.
Deze voormiddag wou ik even de televisie testen. Er was immers wielrennen geprogrammeerd deze namiddag. De dames rijden hun WK. Nu weet ik wel dat onze Belgische ladies weinig of geen kans maakten op de titel maar onze noorderburen wel. Dus toch wel interessant om even te kijken dacht ik zo. Maar helaas, driemaal helaas, mijn televisietoestel liet het afweten en kon pas dinsdag gerepareerd worden. Wat een miserie. Ik moet een nieuwe modem halen en nog enkele andere dingen doen om terug beeld te hebben. Dus de vraag was: wat nu?
Als ik morgen een halve marathon wou lopen kon ik vandaag niet te gek doen. Een ganse dag met mijn vingers zitten draaien zag ik evenwel niet zitten. En na veel getob eindelijk de knop maar omgedraaid. Ik trek vandaag naar Nederland.
Philippine is een stadje in de gemeente Terneuzen. Het heeft maar een paar duizend inwoners. Het is dus wel degelijk bekend als mosselgemeente. Een traditie die overeind blijft en mede te danken is aan haar binding met de Westerschelde.
Ik ben er natuurlijk wel eens eerder geweest. In Zeeuws-Vlaanderen. Maar het verrast mij toch steeds opnieuw. Vooral het contrast met Vlaanderen valt mij op. Om over Wallonië maar te zwijgen. Hoe kan dat toch. Amper een boogscheut hier vandaan en een toch wel volkomen andere wereld. Ik hou ervan.
Ik kom steeds graag op tijd als ik ergens een run wil lopen. Dat is nu niet anders. Alhoewel, aankomst om kwart voor twee en start van de run om drie uur. Heel vroeg aankomen kan je dat nu ook niet noemen. Toch was het nog erg rustig in de kantine van de plaatselijke voetbalclub. Wat me natuurlijk ook steeds opvalt daar is de sportaccomodatie. Drie prachtige voetbalterreinen, nette kleedkamers, enzovoort. Er stond ook een hokje bij de ingang van het terrein. Drie euro las ik op een kartonnetje.
Hoeveel ik zou moeten betalen om te mogen deelnemen aan de run. Ik had waarlijk geen idee. In Buggenhout wist ik het wel. Dertien euro, maar je kreeg dan wel een loopshirt stond er op de site. Daar, in Philippine, betaalde ik vijf euro. Voor een tien mijl! Dat vind je hier nagenoeg niet meer. Dus maar vlug ingeschreven. En nog even naar de dameskoers gekeken op de schitterende televisie in de kantine en dan op naar de kleedkamers.
Allemaal heel netjes. Ik maakte mij wel volgende bedenking. Allemaal goed en wel maar als hier straks duizend man aankomt zitten jullie in de puree. Maar deze run is zo kleinschalig dat de organisatie daar niet voor hoeft te vrezen. Ik ben er nagenoeg zeker van dat men op een paar tientallen personen exact weet hoeveel deelnemers men zal mogen verwachten.
De rust die daar over het geheel hangt zet zich gewoon verder tijdens de run. Daarom was ik eigenlijk ook blij dat ik voor de langste afstand had gekozen. Als ik wat later in gang kom, is dat hier geen probleem.
Het parcours dan. Super mooi. heel rustig, geen verkeer, bossen, rustige dijken, open velden. Wat wil je nog meer. Misschien een minpuntje, maar dat heeft dan allicht weer met de gemoedelijkheid te maken, men denkt soms dat je zelf ook de weg wel halvelings kent. En dat is natuurlijk niet zo. Een paar keer heb ik mij toch moeten inhouden omdat ik niet wist welke kant ik uit moest. En de seingever, nou die keek ernaar en was zich van geen kwaad bewust.
Met een prachtig herfstzonnetje kunnen lopen op dit parcours, kurkdroog zoals het erbij lag, en in nagenoeg windstille omstandigheden, is prachtig.
Conclusie: heel onverwachte run vandaag want in mijn planning was oorspronkelijk Buggenhout voorzien. Maar heel tevreden met de gemaakte keuze en dit vooral om twee redenene. In eerste instantie denk ik dat een tienmijl op dit moment meer dan voldoende is en in tweede instantie natuurlijk omwille van het schitterende parcours, het prachtige nazomertje en de toch wel behoorlijke organisatie. En dit laatste zeker rekening houdende met de kleinschaligheid van de run. Heb ik ook wat spijt. Natuurlijk wel. Buggenhout, de halve en hele marathon en alles wat daarbij komt kijken was natuurlijk ook heel leuk geweest. Maar je kan dus inderdaad niet alles hebben in het leven.
Ach ja, ik zou het bijna vergeten. Na afloop kregen we ook nog een appeltje en een peertje. Ja, voor die prijs kan je bezwaarlijk een heuse fruitmand als aandenken willen!
Details van deze wedstrijdrun (in afwachting van een definitieve uitslag die er allicht weldra aankomt): 16 km - 1:11:15 - 4.27/km - 1002 kcal - 139 gemiddelde hartslag - 146 maximale hartslag - 174 pasfrequentie - km 1 4.25 - km 2 4.27 - km 3 4.15 - km 4 4.25 - km 5 4.25 - km 6 4.27 - km 8 4.24 - km 9 4.37 - km 10 4.38 - km 11 4.30 - km 12 4.22 - km 13 4.18 - km 14 4.20 - km 15 4.31 - en km 16 4.29.
lochristi - kasseitjesjogging - september 2018 - 5 km - verslag
Je hebt zo van die dagen waarop je denkt 'waarvoor doe ik het nog, wat is het nut ervan, enzovoort'. Maar dan komt zo'n dag als vandaag. Een dag die start vol twijfels. Waarop je denkt 'waar ben ik verdorie nog mee bezig'. Maar ook een dag waarop blijkt dat alle moeite die je hebt gedaan, de moeite waard was. Wat zeg ik, het meer dan honderd keer waard was.
Eindelijk min of meer kunnen lopen zonder pijn. Kunnen eindigen zonder pijn ook. Een hemels gevoel. Wel wat voorzichtig geweest. Vooral op de wat moeilijker beloopbare stroken. Want die waren er wel deze namiddag. Ook veel draaien en keren. Ook dat deed mij wat voorzichtig zijn. Maar echt ingehouden lopen, neen dat kan ik niet zeggen. Dat zou de waarheid geweld aan doen zijn.
De start ging snel. Ik stond perplex. Ik zag nagenoeg iedereen van mij wegsnellen. Maar ik panikeerde niet. Dat begintempo kon ik nu niet aan. En om eerlijk te zijn, dat kan ik reeds heel lang niet meer aan. Ondanks de goede opwarming. Ik heb me trouwens maar zelden zo goed opgewarmd vooraf. Ook om zo weinig mogelijk risico's te nemen. Geen nieuwe kwetsuur alsjeblieft. Dat was een gedachte die constant speelde.
Na die eerste kilometer komt het er in zo'n wedstrijd op aan je wat te positioneren. Wat kan er, en wat kan er niet. De eersten zag ik dus vrij vlug niet meer. Maar daarna kwam ik. Rond kilometer twee even op mijn uurwerk gekeken. Iets wat ik eigenlijk anders zelden of nooit doe. Maar waarschijnlijk speelde toch de schrik om terug een pijnscheut te krijgen. Maar ook fysiek voelde ik toch dat ik qua snelheid op mijn limiet zat. Dus echt veel sneller kon niet. Daar moet ik eerlijk om zijn.
Op het eind liep ik bij twee jonge dames. Het bleken nummer een en twee van de wedstrijd te zijn. De juffrouw die bij mij liep nog even wat opgepept. Ze leek immers wat te verzwakken de laatste 500 meter. Het gaf haar moed en ze hield vol. Chapeau.
Conclusie: na zo'n dag kan je alleen maar intens gelukkig zijn. Dinsdag komt er nog zo'n dag. In heel andere omstandigheden. Om heel andere redenen. Maar dan denk je 'daar heb ik het voor gedaan, en dat was het nut ervan. Het gaat jullie goed jongens en meisjes.
waarschoot - lentejogging - 7,6 km - 1 juni 2018 - verslag
Wat aan de wedstrijd voorafging?
Een bezoek van een op dit moment hard trainende (naar zijn normen zeker) zoon met de melding dat hij van plan is om een wedstrijd te lopen. Het moest in ieder geval op vrijdag, want zaterdag en zondag konden voor hem om verschillende redenen niet. Natuurlijk had ik zin om mee te gaan. Om mee te doen ook. Maar ik had amper gelopen de laatste tijd. Een opspelende rechterkuit strooide roet in het eten. Die had mij de laatste tijd meer last bezorgd dan me lief is. En natuurlijk weet ik wel dat er ergere dingen zijn in het leven maar uiteindelijk zijn we toch ook 'sportman' toch een beetje) en weten we dat elk ongemak er een te veel is. Veel tijd om er over na te denken heb ik niet. Loop ik morgen of niet. Ik zeg ja. Maar waar gaan we lopen? Er zijn een aantal plaatsen waar een afstand van 5 km geprogrammeerd staat. Voor langere afstanden pas ik op dit moment zeker. Maar die vallen allemaal af om verschillende redenen. Uiteindelijk kiezen we voor Waarschoot. Niet zo heel ver weg en gemakkelijk te bereiken. Enig nadeeltje: je hebt daar geen 5 km wedstrijd. Wel afstanden van 3,8 km, 7,6 km en 11,4 km (respectievelijk een, twee of drie rondjes). We vinden allebei dat een ronde wat weinig is en kiezen dan maar voor de tussenoplossing. De middelste afstand dan maar. Op hoop van zegen denk ik. En als dat maar goed komt!
De accomodatie.
Vrijdagavond 18 uur. We zijn onderweg. Nog steeds druk op de weg. Is het soms nog anders vraag ik mij af? Maar we komen tijdig aan. Daar ben ik altijd gelukkig om. De parking is dichtbij, net voor de sporthal waar de inschrijvingen plaatsvinden. Het voetbalterrein van FC Waarschoot er net naast. Alles verloopt vlot. Ook de inschrijving. Die kost ons 5 euro. Democratisch dus. Ik twijfel nog even wat de afstand betreft maar wil toch graag eens een wedstrijd lopen samen met Jonas. Dus gaan we voor die 7,6 km. De heren moeten zich omkleden in de kleedkamers van het voetbalterrein, de dames mogen in de sporthal blijven. Douches en toiletten zijn prima. Het kan dus voorlopig allemaal niet vlotter gaan. We kleden ons om en zoeken daarna...
De startplaats.
Opmerkelijk is dat die bijna een kilometer van de sporthal is gelegen. Toevallig hoorden we dit zeggen in de kleedkamer. Anders hadden we het niet geweten. Misschien toch wel een minpuntje van de organisatie. We gaan dus even op verkenning en vinden vrij gemakkelijk de plaats waar het allemaal zal beginnen want er zijn verschillende bordjes aangebracht die dit duidelijk maken.
De start.
Het is een eerder kleine organisatie. Niet zo heel veel deelnemers. Ik schat maximaal 200. Maar alles verloopt keurig. Een fluitsignaal geeft ons het sein dat we mogen vertrekken. En alles gaat redelijk stipt. 19u30 en we zijn op weg.
De eerste ronde.
Ik had met Jonas afgesproken dat we best elk onze eigen wedstrijd zouden lopen. Hij zou niet te vlug van start gaan zei hij. Ik was zinnens om 'normaal' te doen. Ik loop op die manier in het begin zowat in 25e à 30e positie en kom aan kilometer 1 door na 4 minuten. Niet slecht. Het gaat ook goed vind ik zelf. Jonas vertelde mij achteraf dat hij op amper 50 meter volgde. De tweede kilometer voel ik dat ik gemakkelijk dat tempo kan aanhouden maar ik vergeet wel even te checken of dat inderdaad zo is. maar dan, even over halfweg de eerste ronde, je houdt het niet voor mogelijk maar daar is ze, de rechterkuit. De pijn komt op. Ik voel nu al voor het eerst, dit is geen training, je zit hier in een wedstrijd. En die loop je niet zomaar. Je wil een bepaald tempo lopen. Je moet rekening houden met tegenstanders. Het is moeilijker je paslengte in de gaten te houden. En nog tal van andere dingen. De vraag die bij mij opkomt op dat moment is: wat doe ik nu, stoppen of doorgaan. Omdat ik toch terug moet richting finish besluit ik verder te lopen. Maar op het einde van de ronde vraag ik me opnieuw af: wat nu?
De tweede ronde.
Wat doe ik? Uit de wedstrijd stappen of aankomen na een ronde in de hoop van toch opgenomen te worden in de uitslag van de 3km800. Maar in dat geval sta ik natuurlijk niet samen met Jonas in de uitslag. Die overweging doet mij dan toch maar besluiten om door te gaan. Eventueel wat trager lopen zeg ik bij mijzelf. De eerste ronde heb ik afgelegd in 15 minuten. Ik vertraag nu een klein beetje. Ik loop immers nog voor Jonas en denk zelfs dat ik nog een ruime voorsprong op hem heb. Maar dat bleek niet waar te zijn want hij hield mij in het vizier vertelde hij mij achteraf. Maar dat wist ik natuurlijk op dat moment niet. Gelukkig maar want dan had ik waarschijnlijk nog meer geforceerd. Enkele atleten halen mij bij en er vormt zich een groepje van een zestal atleten. Ik besluit toch maar te volgen. Behoudens die verdomde kuit heb ik ook geen problemen. Eigenlijk voel ik zelfs dat ik iets sneller zou kunnen. Maar mijn voornaamste optie is nu de wedstrijd uitlopen. En als het even kan toch nog voor Jonas blijven. Maar dat laatste is nu wel bijzaak. Ik tel de kilometers af. Chronometreren doe ik niet meer. Vijf kilometer... zes kilometer. Nog anderhalve, iets meer. Dat moet lukken. De pijn is gelukkig nog te harden maar aangenaam lopen is dit natuurlijk niet. Zeven kilometer... nog enkele honderden meters. Hoera. Een jongeman, Emiel De Meyere (1999) begint de eindsprint in te zetten. Ook nog een andere atleet passeert mij. Ik ben gelukkig dat het einde nabij is en reageer niet. Tot zowat 150 tot 200 meter voor de meet en ik plots zie dat ik nog kan eindigen onder het halfuur. Die inspanning wil ik nog wel leveren. En inderdaad, het lukt mij zowaar nog ook. Vlug een bekertje water genomen en... proberen te stappen. het lukt mij nauwelijks. De kuit zegt neen. het is genoeg. Oei, dat is even schrikken. Daarnet was ik nog aan het lopen aan circa 15 km/uur en nu geraak ik geen meter meer vooruit. ik strompel terug met mijn bekertje en laat het nog eens vullen. Eigenlijk zou ik nu nog wat moeten uitlopen. Maar ik vraag mij daarentegen af hoe ik in hemelsnaam die kilometer terug naar de kleedkamer moet afleggen. Ik wacht nog even en denk plots dat het nog even zal duren alvorens Jonas arriveert. Maar dat blijkt een vergissing want plots zie ik hem afkomen. Probeer hem nog wat aan te moedigen maar het vat is blijkbaar leeg. Maar toch een puike prestatie van zijnentwege. Zijn trainingen blijken dan toch vruchten af te werpen. Hij bekomt nog even van de inspanning en ik begin aan mijn lijdensweg naar de douches.
De after-party.
We krijgen een geschenkje. Een bakje aardbeien. Smaakt altijd zeker. We blijven nog wat nakeuvelen in de gezellige cafetaria van de sporthal. Om halftien begint de prijsuitreiking. De eerste van elke reeks, zowel de dames als de heren, krijgen een prijs. De rest komt in aanmerking voor de tombola. Mits je aanwezig bent stelt men nog eens nadrukkelijk. Als voorlaatste word ik dan nog uit de mand getrokken ook zodat ik nog een prijsje (een te kleine pull) moet afhalen. Opnieuw nog een paar meters strompelen en dan... is het wel genoeg geweest. het was een aangename wedstrijd. Ondanks alles tevreden dat ik meegedaan heb en dat ik samen met Jonas in de uitslag vermeld sta. Maar hoe moet het nu verder met die verdomde kuit!?
De wolvenloop. 10 mijl ver. Schitterend weertje. Acht euro inschrijfgeld maar... daarvoor kreeg je onder meer twee flesjes bier bij aankomst. Veel faciliteiten: parking, warme douches, tijdsregistratie, en nog zoveel meer. Verkeersvrij parcours. Een traject langsheen de zuidelijke bossen in het wolvenpark, langsheen de Zuidlede, naar het dierenpark en de westelijke bossen, langsheen een pittoresk meertje, zo naar het molenmuseum en het bloemenpark, langs dreven met hoge populieren en, als afsluiter, een rondje rond het golfterrein. Er waren ongeveer 700 wolven voor de drie afstanden. 5 km, 10 km en 10 mijl. 250 deelnemers waagden zich aan de langste afstand. Dit is zeker geen slechte score.
Samen met Jonas naar de wedstrijd in Wachtebeke gereden. Hij opteerde voor de vijf kilometer en had drie streefdoelen en die waren ofwel onder de 20 minuten blijven, ofwel onder de 21 minuten, en liefst zeker onder de 22 minuten eindigen. Vooraf stelde hij dat het eerste zeer goed zou zijn, het tweede meer dan goed en het derde toch ook nog goed. Het werd uiteindelijk het derde. Wat meer weerstand en interval trainen en het komt in orde.
De drie afstanden kwamen tegelijkertijd aan de start. Om 15 uur. 700 atleten, dat is veel, maar alles verliep zeer ordelijk. Laat ons zeggen dat het niet allemaal strevers waren en een pluspunt was natuurlijk ook dat er met een chip werd gelopen. Toch moet je, als je de vijf loopt, toch enigszins vooraan gepositioneerd zijn. Jonas deed dat dan ook. Hij startte snel. Alvast iets te snel voor mij. Daardoor had hij toch vrij vlug een vijftigtal meter voorsprong op mij. Tot de eerste kilometer, die ik ruim onder de 4 minuten had afgelegd bleef ik wat hangen. Maar van dan af aan begon ik stilaan te naderen en het moet zowat aan kilometer twee geweest zijn dat ik bij hem kwam. Ik schreeuwde nog wat aanmoedigingen door en daar was de splitsing reeds. De vijf kilometer rechtdoor, de andere afstanden linksaf. De eerstvolgende kilometers kon ik een tempo van 4.00/km aanhouden. Maar stilaan kwam er toch wat verval en begon het tempo naar 4.05 tot 4.10 te gaan. Rond halfweg de wedstrijd begon ik zelfs enige spijt te krijgen dat ik toch maar niet voor de tien kilometer had gekozen.
We kwamen opnieuw aan een splitsing. De 10 mijl naar de ene kant. De 'gelukkigen' van de tien kilometer naar de andere. Dit tien kilometerpunt gaf me moed. Ik liep nog steeds een degelijk tempo en kwam daar door aan 39:30. Vanaf nu konden we stilaan beginnen aftellen. En ook het feit dat je dan alleen maar tegenstanders van dezelfde afstand voor of na je hebt vind ik een voordeel.
Een wolf liep een vijftigtal meter voor mij uit. Ik streefde ernaar om in zijn zog te blijven. In eerste instantie om een deftige eindtijd te halen. In tweede instantie om niet verloren te lopen en ergens een afslag te missen in dat wolvenpark. Maar soms liep hij toch iets verder van mij weg. Groter dan 75 tot 100 meter werd het gat evenwel nooit. Ik liep dus misschien stilaan iets trager, maar hij ook. En hoe zat het achter mij? Er kwam mij een koppel wolven voorbij. Een jongedame en een heer. Ik ondernam geen poging om aan te klampen. Het ging op dat moment te snel voormij en liet hen rustig hun gangetje gaan. Ze eindigden dan ook netjes voor mij in de uitslag. Bij deze proficiat. Maar voor de rest bleef het stil. Iemand bleef wat op een afstand hangen maar naderde eigenlijk nooit echt. En de rest lag nog verder achterop.
De laatste loodjes, de laatste kilometers, zijn zoals steeds, de zwaarste. Mijzelf nog wat moed ingepompt om toch maar vol te houden. Een mooie eindtijd werd mijn deel. Mijn streven vooraf was een tijd tussen de 1:05 en 1:10. Daar zou ik tevreden mee geweest zijn. Minder zou voor wat ontgoocheling gezorgd hebben. Maar zover is het dus niet gekomen.
Na de wedstrijd was het dan natuurlijk nog wat wachten op de prijsuitreiking. Of beter gezegd de medaille-uitreiking. Er hingen geen uitslagen uit. het was dus afwachten of we op het podium zouden mogen. Maar het zonnetje scheen en het was behoorlijk warm zodat dit het wachten toch wat aangenamer maakte. Dit konden we doen aan de tafeltjes die op het ruime grasplein waren opgesteld. Alle categorieën kwamen aan bod, heren en dames, 50+, 55+, 60+, 65+, 70+, 75+ en zelfs 80+. het duurde dus wel eventjes en hier en daar was er ook nog een vergissing gebeurd. Een tachtigjarige had zo bijvoorbeeld waarschijnlijk zijn geboortedatum niet netjes ingevuld en was zo onterecht buiten de prijzen gevallen. Maar dat werd rechtgezet. Gelukkig maar. Je moet het trouwens maar doen om op die leeftijd nog een tien kilometer wedstrijd af te haspelen. Bij deze proficiat.
Maar uiteindelijk was het dus onze beurt. Derde in de leeftijdscategorie werd goede bekende Ivan De Muynck. Tweede Paul De Wael. En ik mocht op het hoogste schavotje klauteren. Blij als een kind nam ik mijn 'gouden medaille' in ontvangst en toonde ze aan eenieder die ze wou zien.
Ik liep een trailrun. Samen met Jonas. Wat is eigenlijk een trailrun? Een run die hoofdzakelijk leidt langs paden, velden, weiden en eventueel, zoals vandaag, ook een bos. Vandaar dat men in Aalter spreekt van een bostrail. Meer dan 85% van de af te leggen afstand moet uit dergelijke niet verharde wegen bestaan. Is het minder dan spreekt men van een natuurrun. Een ander kenmerk van een trail is dat het parcours niet mag bestaan uit verschillende ronden die telkens moeten afgelegd worden. Een laatste belangrijk kenmerk is de afstand. In Aalter was de kortste afstand 10 km, de langste 45 km. Daarmee onderscheidt een trail zich dus ook van een veldloop waar de afstanden korter zijn.
Op het parcours dat nu moest afgelegd worden kon dat tellen. Heel wat stukken waren immers herschapen in een ware modderpoel. Vanzelfsprekend had de vele regen van de voorbije dagen daar veel mee te maken. En we kregen ook vandaag nog voldoende verfrissend water over onze hoofden.
Mijn medeleven ging vandaag vooral naar de atleten die hadden ingeschreven voor de marathon+ afstand. Chapeau. Gelukkig had Jonas al veel eerder ingeschreven voor de 10 km en ik was maar wat blij dat ik vandaag ook voor deze afstand had gekozen. En toch, de meeste deelnemers waren present voor de 45 km afstand (misschien raar, maar waar) en de middenafstand deed het ook nog goed.
De eerste start werd gegeven om 10 uur, de tweede om 10.20 uur. Wij kwamen aan de beurt om 10.40 uur. Ik ben vooraan het pak gestart. Nu is dat, zelfs voor een relatief korte afstand, bij een trail niet zo heel belangrijk. Als je meer achteraan van start ging kon je wel even opgehouden worden in het begin van de wedstrijd op de Finse piste. Maar verder op het parcours had je genoeg mogelijkheden om je krachten te tonen. Kracht is een belangrijk aspect in een zware trail zoals deze. Uit houding vanzelfsprekend ook maar dat is bij elke run het geval.
Dus gestart rond de 20e positie denk ik. Voor Jonas die ik dan ook de rest van de run niet meer heb gezien. Hij beëindigde de wedstrijd in een tijd van 0:53:19. Achterom kijken kan ook bijna niet. Je moet voortdurend erg geconcentreerd zijn om overeind te blijven. Takken, wortels, boomstronken, paaltjes, beken en wat weet ik al niet meer waren op het parcours aanwezig. De zwaarste strook was toch een weide waar we een paar honderd meters moesten doorploeteren en waar je, en ik overdrijf niet, toch zeker een twintigtal centimeters in de bodem zakte. Vlug de voetjes omhoog en niet lang blijven kleven was de boodschap. Of het kon gebeuren dat je een schoen mocht gaan zoeken die in de modder was blijven steken. Dat overkwam trouwens een paar runners. Hilarisch als je het ziet. Minder plezant als je het zelf meemaakt. Maar mijn conditie was goed vandaag en ik kwam de moeilijke stroken goed door. Als het even wat minder zwaar was kon ik vrij vlug mijn tweede adem terugvinden en opnieuw mijn tempo zoeken.
Dus degelijk gelopen, dat zeker!
Nog een woordje over de organisatie. Wat mij betreft, nagenoeg perfect. Eigenlijk met voorsprong het beste wat ik reeds heb meegemaakt. Gefeliciteerd voor deze organisatie. Aankomst en start op dezelfde locatie, voldoende parkeergelegenheid, vlotte inschrijving, mooie kleedruimtes en douches in de sporthal annex zwembad. Ook goede bevoorrading na de run. Een vlotte podiumceremonie en dito tombola. Jonas had trouwens geluk en mocht met een fles cava huiswaarts keren. Dat zal allicht zijn pijn wat doen verzachten. Want dergelijk parcours had hij niet verwacht. En ik eerlijk gezegd ook niet. Want het was zwaar. Echt zwaar, echt waar!
Ik had de ganse week naar deze wedstrijd toe geleefd. Dit wil voornamelijk zeggen dat ik weinig gelopen heb. Rusten voor een wedstrijd is de boodschap zeggen ze. Dat hebben we dan ook maar gedaan. En dit zal in principe ook wel de beste strategie wezen... op voorwaarde dat je daarvoor de nodige kilometers doet en de nodige intensiteit in de trainingen kunt leggen. Dat was helaas niet het geval en dat deed zich vandaag goed voelen. Het gevoel van, dit tempo hou ik tot het einde vol, was er niet. Van in den beginne niet. Natuurlijk zijn er verzachtende omstandigheden. Zoals bijvoorbeeld de toch wel onverwachte warmte met een temperatuur van om en bij de 26 graden (eind augustus kan dit tellen). En vanzelfsprekend was er ook het parcours. Maar dat laatste weten we. De Vlaamse Ardennen, echt vlak is het daar nergens. En dat doet zich toch wel gevoelen. Het valse plat, een paar hellingen, ja het deed allemaal pijn. Het was ook een algemene bedenking achteraf. Lastig parcours dus, verraderlijk ook. En daar kan ik mij zeker bij aansluiten. Ben je dan niet tevreden zal je misschien terecht opmerken. Jawel hoor. Zeker wel. Alle omstandigheden in acht genomen. En voorwaar, uitvluchten zoek ik zeker niet. Vroeg of laat botst eenieder op zijn limieten. Dat moet en kan ik best aanvaarden. Want ik was best vermoeid aan het einde. Maar dat gevoel heb ik steeds na een middellange tot lange wedstrijd. Wat mij dan wel weer verheugd is de toch weer vrij vlotte recuperatie. En duidt dit dan ook niet op een nog goede conditie. Ja toch. Ach ja, mijn tijd zoals ik die ter plaatse in het mooie Erwetegem heb kunnen noteren 1:37:34. Maar het wordt dus uitkijken met welke tijd ik in de uitslag zal worden opgenomen.
Gisteren heb ik niet gelopen. Ik heb mezelf een rustdag opgelegd. Neen, gemakkelijk is dat niet. Maar nood breekt wet. De planning vermelde een wedstrijd op zondag. In Brakel. Daar stond de 'raploperkesjogging' geprogrammeerd. Het is een jogging waar ik al verscheidene keren heb aan deelgenomen. Op die dag is het daar meestal goed (eigenlijk te goed) weer. Zo ook vandaag. Warm, zeg maar heet, was het. Frank De Boosere, een van onze nationale weermannen, had het voorspeld. En zijn voorspelling klopte volledig.
Ik arriveerde redelijk vroeg aan de sporthal. Daar dan ook nog een parkeerplaats gevonden. Dat is dan een van de voordelen van een vroege aankomst. De accomodatie daar is zonder meer voortreffelijk. Kleedkamers, douches, enzovoort, alles is er dichtbij. Wat wil een mens nog meer. Wat minder zon zeg je, een beetje wind, ja misschien zelfs een spatje regen. Maar van dat alles was er niks. Helaas!
Veel opwarmen hoefde dus eigenlijk niet. Voor een wedstrijd van 12 km is een opwarming zo al niet super belangrijk. Voor kortere afstanden, zoals de 5 en de 8 km, is dat wel belangrijker.
Omwille van de hitte besluit ik niet te vlug te starten. De vlugge starters mochten zich netjes voor mij aan de startlijn posteren. En natuurlijk waren er ook de heertjes en dametjes die denken dat de eindmeet slechts een paar honderd meter verder ligt. Die vertrekken dan als een pijl (nou, ongeveer toch) en liggen enkele honderden meters verder reeds in de lappenmand. Een beetje zielig toch. Neen, dat zeker niet met mij. Geef mij maar een trage(re) start en dan zien we verder wel hoe het loopt.
De eerste ronde ging al bij al degelijk. Je had helaas geen tussentijden omdat je na elke ronde net niet terug aan de finish kwam. Even ervoor sloeg je rechtsaf om de volgende ronde aan te vatten. Maar het gevoel was goed. Maar het was droog. Daarom toch maar wat water aangenomen. Iets wat ik maar zelden doe. De tweede ronde behield ik nagenoeg hetzelfde tempo. Een iemand kwam me voorbij. Die ging te vlug. Maar nadien, niemand meer. Dat geeft altijd een fijn gevoel. Ook bij het begin van de laatste ronde heb ik nog een slok water aangenomen. En ook die ronde ging nog goed. Dus de conditie mag er best zijn. Ik ben geëindigd in 51:17 en op het uitslagenblad dat daarna in de feesttent werd uitgehangen stond ik als 14e vermeld. Geen podium natuurlijk maar wel, en dat sinds heel lang, nog eens een prijsje met de tombola.
Conclusie: de raploperkesjogging blijft een mooie en goede organisatie, al was het maar omdat je daar ook steeds vader en zoon DE CROO aantreft. Maar dat kan voor sommigen natuurlijk ook een reden zijn om net niet te komen. ALEXANDER liep zelfs mee. Niet meer dan vijf kilometer. maar toch, chapeau.
Deze jogging doet mij het rustige Brakel steeds met een goed gevoel verlaten.
Voor deze jogging kon men kiezen tussen 4,5 , 9 of 13,5 km. Alleen de langste afstand telt mee voor een nieuw georganiseerd 'criterium Vlaamse Ardennen'. Dit is een criterium waarbij je telkens punten kan sprokkelen en waarbij, als ik het goed begrepen heb tenminste, de eerste drie uiteindelijk een prijs mogen verwachten. Een prijs voor de min 35 jarigen en eentje voor de plus 35 jarigen. En dit telkens zowel bij de dames als bij de heren. Voor oude rakkers is hier dus wel niks weggelegd. Dit neemt niet weg dat de organisatie van deze runs voortreffelijk is. Vorige week kon ik reeds deelnemen aan de Lierdeloop in Hemelveerdegem (dit was meteen de eerste run van het criterium) en nu ging de tweede run dus door in Huise (Zingem). Er waren drie ronden af te leggen van telkens 4,5 km. prachtig parcours daar midden in de Vlaamse Ardennen. Maar ook zwaar. Persoonlijk vond ik het wel iets minder zwaar dan in Huise. maar gemakkelijk was het nu ook zeker niet.. Mede door de afstand. In Hemelveerdegem 10,5 km. Nu dus 3 km meer. Ik stond voorin geposteerd bij de start maar toen het sein werd gegeven dat we konden vertrekken (met enige vertraging omdat er vertragingen en opstoppingen waren aan de toiletten) heb ik de ganse meute toch maar laten begaan en heb ik direct mijn eigen tempo gezocht. Eens ik dat heb gevonden kan ik, met de huidige conditie, toch enige tijd doorgaan. Dat lukte ook nu vrij goed. Ik kon een vrij egaal tempo aanhouden. Toch kwam er de laatste ronde nog een gozer opzetten die enige tijd in mijn zog bleef lopen, maar dan toch overnam (waarvoor dank) en mij in de slothectometers zelfs even deed afhaken. Ik kon die laatste moeilijke strook naar de aankomst toe op een bepaald moment moeilijk verwerken. Maar uiteindelijk toch geëindigd in een vrij behoorlijke tijd vind ik van 58:45.
