|
Een jogging op zondagnamiddag om 15 uur. Ingericht door de plaatselijke joggingclub. Hij maakt deel uit van het loopcriterium van de Vlaamse Ardennen. Het is een wedstrijd over drie ronden. Een ronde is 4,5 km lang. Twee ronden dus 9 km en drie ronden 13,5 kilometer. Start en aankomst vinden plaats op het marktplein. Ontvangst en inschrijving in de feesttent. Kleedkamers zijn een kilometertje verder in de plaatselijke sporthal.
Dit jaar was er een volledig vernieuwd parcours uitgezocht en bleef men dus niet lopen in het centrum van de gemeente. Dat nieuwe parcours was zowat het gespreksonderwerp, reeds voor de wedstrijd maar vooral erna. Je kan pro zijn, je kan contra zijn. Sommigen noemden het iets zwaarder dan vroeger. Wat mij betreft is dat toch een understatement. Gisteren zorgde het niet voor noemenswaardige echte problemen. Alvast niet bij mij en evenmin bij de collega's die ik na de wedstrijd heb gesproken. Ik vermoed wel dat velen, al was het maar even, om het eens in fietstaal te zeggen, 'afgestapt' zijn en in plaats van te lopen toch wel een deel van het parcours, misschien niet al wandelend maar toch in eerste versnelling hebben afgelegd. En ik kan mij toch niet van de indruk ontdoen dat, indien het zo'n dertig graden zou geweest zijn (nu was het prima loopweer met ongeveer twintig graden), er toch meer averij zou opgelopen zijn bij heel wat deelnemers. Maar hoe zag dat parcours er dan eigenlijk uit zal u zich misschien afvragen!
Het eerste deel was relatief gemakkelijk. We moesten het mooie park nabij het centrum doorlopen, om en rond de vijver, wat asfalt, wat grasperk, wat Finse piste. Dus afwisselend. En dit stuk liep vrij goed.
In het tweede gedeelte verlieten we het park en begon het langzaam wat bergop te gaan. In het begin niet noemenswaardig maat dat veranderde wel na een scherpe bocht naar rechts. Toen begon het zware werk pas serieus. Vraag mij niet naar het stijgingspercentage. Maar 7% zou een reëel cijfer kunnen zijn. Daarna kwamen we in een open veld. Heel mooie omgeving. Ik zou er mij direct gesetteld hebben om wat te picknicken of zo. Maar dit kon helaas niet op dit moment.
Maar als je naar boven gaat moet (of mag) je over het algemeen ook terug afdalen. Zo'n dalend stuk geeft steeds een dubbel gevoel vind ik zelf. Enerzijds wil je wat op adem komen. Wat recupereren van de gedane inspanningen tijdens het klimmen. In dat geval kan je inderdaad wat rustiger naar beneden lopen. Anderzijds denk je ook aan de tijd die je tijdens die 'rotbeklimming' hebt verspeeld (de kilometertijden geven duidelijk aan waar 'de berg' zich ergens situeerde, met name de chrono's van 4.24, 4.32 en 4.41). Je wil dus terug wat snelheid en wat tempo halen als de weg dalende is. Dat laatste heb ik trachten te doen. Die kilometertijden bergaf waren dan ook respectievelijk 3.48, 3.58 en 3.53. Zo zie je maar dat het verschil tussen de snelste en de traagste kilometer al gauw om en bij de 50 seconden(!) bedraagt. Immens veel. De laatste ronde heb ik trouwens over de klim 17 seconden langer gedaan dan de eerste keer. Het vat zal af geweest zijn zeker.
Conclusies:
als je naar Brakel gaat lopen zit je zowat in het hartje van de Vlaamse Ardennen en dan heb ik alle begrip voor de organisatoren dat ze hun streek aan de deelnemers willen tonen zoals die er echt uitziet; zonder bewust bepaalde obstakels te vermijden
wat mijzelf betreft ben ik toch terug verbaasd over mijn eindtijd; op dit parcours een gemiddelde kilometertijd halen van ongeveer 4.10 is meer dan goed; ik was vooraf heel tevreden over mijn huidige conditie; deze run heeft dit dan ook nog eens bevestigd; maar dat ik er toch diep ben voor moeten gaan geeft mijn maximale hartslag aan; die bedroeg op een bepaald ogenblik 187
en tenslotte, opnieuw een bravo voor de organisatoren van en medewerkers aan deze run; ook voor onder meer de quasi 100% correcte loopafstand; maar het was niet de eerste keer dat ik er deelnam en had dus eigenlijk niets anders verwacht dan dat het terug in orde zou zijn.
|
