|
Wat aan de wedstrijd voorafging?
Een bezoek van een op dit moment hard trainende (naar zijn normen zeker) zoon met de melding dat hij van plan is om een wedstrijd te lopen. Het moest in ieder geval op vrijdag, want zaterdag en zondag konden voor hem om verschillende redenen niet. Natuurlijk had ik zin om mee te gaan. Om mee te doen ook. Maar ik had amper gelopen de laatste tijd. Een opspelende rechterkuit strooide roet in het eten. Die had mij de laatste tijd meer last bezorgd dan me lief is. En natuurlijk weet ik wel dat er ergere dingen zijn in het leven maar uiteindelijk zijn we toch ook 'sportman' toch een beetje) en weten we dat elk ongemak er een te veel is. Veel tijd om er over na te denken heb ik niet. Loop ik morgen of niet. Ik zeg ja. Maar waar gaan we lopen? Er zijn een aantal plaatsen waar een afstand van 5 km geprogrammeerd staat. Voor langere afstanden pas ik op dit moment zeker. Maar die vallen allemaal af om verschillende redenen. Uiteindelijk kiezen we voor Waarschoot. Niet zo heel ver weg en gemakkelijk te bereiken. Enig nadeeltje: je hebt daar geen 5 km wedstrijd. Wel afstanden van 3,8 km, 7,6 km en 11,4 km (respectievelijk een, twee of drie rondjes). We vinden allebei dat een ronde wat weinig is en kiezen dan maar voor de tussenoplossing. De middelste afstand dan maar. Op hoop van zegen denk ik. En als dat maar goed komt!
De accomodatie.
Vrijdagavond 18 uur. We zijn onderweg. Nog steeds druk op de weg. Is het soms nog anders vraag ik mij af? Maar we komen tijdig aan. Daar ben ik altijd gelukkig om. De parking is dichtbij, net voor de sporthal waar de inschrijvingen plaatsvinden. Het voetbalterrein van FC Waarschoot er net naast. Alles verloopt vlot. Ook de inschrijving. Die kost ons 5 euro. Democratisch dus. Ik twijfel nog even wat de afstand betreft maar wil toch graag eens een wedstrijd lopen samen met Jonas. Dus gaan we voor die 7,6 km. De heren moeten zich omkleden in de kleedkamers van het voetbalterrein, de dames mogen in de sporthal blijven. Douches en toiletten zijn prima. Het kan dus voorlopig allemaal niet vlotter gaan. We kleden ons om en zoeken daarna...
De startplaats.
Opmerkelijk is dat die bijna een kilometer van de sporthal is gelegen. Toevallig hoorden we dit zeggen in de kleedkamer. Anders hadden we het niet geweten. Misschien toch wel een minpuntje van de organisatie. We gaan dus even op verkenning en vinden vrij gemakkelijk de plaats waar het allemaal zal beginnen want er zijn verschillende bordjes aangebracht die dit duidelijk maken.
De start.
Het is een eerder kleine organisatie. Niet zo heel veel deelnemers. Ik schat maximaal 200. Maar alles verloopt keurig. Een fluitsignaal geeft ons het sein dat we mogen vertrekken. En alles gaat redelijk stipt. 19u30 en we zijn op weg.
De eerste ronde.
Ik had met Jonas afgesproken dat we best elk onze eigen wedstrijd zouden lopen. Hij zou niet te vlug van start gaan zei hij. Ik was zinnens om 'normaal' te doen. Ik loop op die manier in het begin zowat in 25e à 30e positie en kom aan kilometer 1 door na 4 minuten. Niet slecht. Het gaat ook goed vind ik zelf. Jonas vertelde mij achteraf dat hij op amper 50 meter volgde. De tweede kilometer voel ik dat ik gemakkelijk dat tempo kan aanhouden maar ik vergeet wel even te checken of dat inderdaad zo is. maar dan, even over halfweg de eerste ronde, je houdt het niet voor mogelijk maar daar is ze, de rechterkuit. De pijn komt op. Ik voel nu al voor het eerst, dit is geen training, je zit hier in een wedstrijd. En die loop je niet zomaar. Je wil een bepaald tempo lopen. Je moet rekening houden met tegenstanders. Het is moeilijker je paslengte in de gaten te houden. En nog tal van andere dingen. De vraag die bij mij opkomt op dat moment is: wat doe ik nu, stoppen of doorgaan. Omdat ik toch terug moet richting finish besluit ik verder te lopen. Maar op het einde van de ronde vraag ik me opnieuw af: wat nu?
De tweede ronde.
Wat doe ik? Uit de wedstrijd stappen of aankomen na een ronde in de hoop van toch opgenomen te worden in de uitslag van de 3km800. Maar in dat geval sta ik natuurlijk niet samen met Jonas in de uitslag. Die overweging doet mij dan toch maar besluiten om door te gaan. Eventueel wat trager lopen zeg ik bij mijzelf. De eerste ronde heb ik afgelegd in 15 minuten. Ik vertraag nu een klein beetje. Ik loop immers nog voor Jonas en denk zelfs dat ik nog een ruime voorsprong op hem heb. Maar dat bleek niet waar te zijn want hij hield mij in het vizier vertelde hij mij achteraf. Maar dat wist ik natuurlijk op dat moment niet. Gelukkig maar want dan had ik waarschijnlijk nog meer geforceerd. Enkele atleten halen mij bij en er vormt zich een groepje van een zestal atleten. Ik besluit toch maar te volgen. Behoudens die verdomde kuit heb ik ook geen problemen. Eigenlijk voel ik zelfs dat ik iets sneller zou kunnen. Maar mijn voornaamste optie is nu de wedstrijd uitlopen. En als het even kan toch nog voor Jonas blijven. Maar dat laatste is nu wel bijzaak. Ik tel de kilometers af. Chronometreren doe ik niet meer. Vijf kilometer... zes kilometer. Nog anderhalve, iets meer. Dat moet lukken. De pijn is gelukkig nog te harden maar aangenaam lopen is dit natuurlijk niet. Zeven kilometer... nog enkele honderden meters. Hoera. Een jongeman, Emiel De Meyere (1999) begint de eindsprint in te zetten. Ook nog een andere atleet passeert mij. Ik ben gelukkig dat het einde nabij is en reageer niet. Tot zowat 150 tot 200 meter voor de meet en ik plots zie dat ik nog kan eindigen onder het halfuur. Die inspanning wil ik nog wel leveren. En inderdaad, het lukt mij zowaar nog ook. Vlug een bekertje water genomen en... proberen te stappen. het lukt mij nauwelijks. De kuit zegt neen. het is genoeg. Oei, dat is even schrikken. Daarnet was ik nog aan het lopen aan circa 15 km/uur en nu geraak ik geen meter meer vooruit. ik strompel terug met mijn bekertje en laat het nog eens vullen. Eigenlijk zou ik nu nog wat moeten uitlopen. Maar ik vraag mij daarentegen af hoe ik in hemelsnaam die kilometer terug naar de kleedkamer moet afleggen. Ik wacht nog even en denk plots dat het nog even zal duren alvorens Jonas arriveert. Maar dat blijkt een vergissing want plots zie ik hem afkomen. Probeer hem nog wat aan te moedigen maar het vat is blijkbaar leeg. Maar toch een puike prestatie van zijnentwege. Zijn trainingen blijken dan toch vruchten af te werpen. Hij bekomt nog even van de inspanning en ik begin aan mijn lijdensweg naar de douches.
De after-party.
We krijgen een geschenkje. Een bakje aardbeien. Smaakt altijd zeker. We blijven nog wat nakeuvelen in de gezellige cafetaria van de sporthal. Om halftien begint de prijsuitreiking. De eerste van elke reeks, zowel de dames als de heren, krijgen een prijs. De rest komt in aanmerking voor de tombola. Mits je aanwezig bent stelt men nog eens nadrukkelijk. Als voorlaatste word ik dan nog uit de mand getrokken ook zodat ik nog een prijsje (een te kleine pull) moet afhalen. Opnieuw nog een paar meters strompelen en dan... is het wel genoeg geweest. het was een aangename wedstrijd. Ondanks alles tevreden dat ik meegedaan heb en dat ik samen met Jonas in de uitslag vermeld sta. Maar hoe moet het nu verder met die verdomde kuit!?
|
