|
Ik hou van psychologie. Omdat het zo belangrijk is in het leven. Omdat het zo belangrijk is om te oordelen over prestaties. Mijn uitdrukking van de voorbije dagen is nu meer dan ooit bevestigd geworden. Je kan enkel winnen als je vecht. En eventueel terugvecht. Wat een week. Alle emoties gebundeld op enkele dagen. En het rare is dat je niet weet of het ene met het andere te maken heeft. Wat ik wel weet is dat frustraties omtrent het ene je naar prestaties kan leiden die je echt niet meer voor mogelijk had gehouden.
Zo'n prestatie kwam er vandaag. Als twaalfde eindigen in een run met honderden deelnemers, in een tijd van 47:18, dat had ik vooraf eigenlijk niet voor mogelijk gehouden. Natuurlijk was de conditie niet slecht. Maar ze had toch een deukje gekregen. Een slechte ervaring weet je wel. En dat speelt. Je kan het wegmoffelen. of het proberen. Maar het is er wel. En natuurlijk was er die heerlijke strijd met Jonas. Misschien is hij wat ontgoocheld. Maar dat hoeft echt niet. Hij deed het prima. Als je op een jaar tijd om en bij de kilometer per uur sneller loopt. Chapeau.
Zo'n wedstrijd blijft ook een echt persoonlijke test. En daar hou ikvan. De cijfers zijn altijd zonneklaar. Uitvluchten zoeken kan, maar hoeft niet. Soms lukt het, soms niet. Dat is leven. En dat is enorm fijn. Zelfs als het even tegen zit. En dat heb ik deze week, stel je voor, echt pas goed ontdekt.
De wedstrijd van vandaag. Hoe verliep die. Een rustige aanloop vandaag. En daar bedoel ik niet het begin van de race mee. Wel het er naar toeleven ervan. Eigenlijk ideaal. Zoals ik het eigenlijk ook graag heb. Ik kom graag lekker vroeg aan. Kan het dan ter plaatse even bekijken. Ik wacht dan op Jonas. Dan omkleden en rustig de startplaats gaan verkennen. Een gedreven opwarming. Neen, die was er niet. Vraag mij niet waarom. Ik vermoed dat ik enig vertrouwen had in de afstand. 12 km is niet min.
De start. Samen met Jonas en zijn vriend Louis. Zoals steeds, en dat zal nu zeker niet meer veranderen, traag weg. Of althans, trager weg dan Jonas. Ik zag hem direct een kleine honderd meter voor mij uit lopen na de eerste kilometer. Maar die legde ik zelf af in 4.00 minuten. Dat stelde mij enigszins gerust. En ik dacht... als hij nog sneller kan, welnu ik niet hoor.
Ik bleef dat tempo van 4.00/km aanhouden. Dat zorgde niet direct voor problemen. Een goed teken. Geleidelijk kwam ik dichter bij Jonas. Veel vlugger dan hem liep ik dan niet maar hij pikte toch niet aan. Het scheelde allicht enkele seconden per kilometer. Dat is niet veel, maar wel voldoende.
En wat daarna kwam was een en al gelukzaligheid. Een groepje met daarin de eerste vrouw Sofie De Pillecyn. Toch al wat wedstrijden gelopen maar nog nooit het geluk gehad van daarmee samen te kunnen lopen. Een fietser begeleidde haar. Ik dacht eerst nog aan een persoonlijke verzorger. maar neen hoor, het was de kop van de wedstrijd bij de dames. Ik had het bij momenten moeilijk met het tempo. Maar, gelukkig maar, zij ook.
Een erg belangrijk moment lag er zowat rond kilometer acht tot tien. Een stuk tegenwind. Ik volgde haar op een dertigtal meter. Niet veel, maar ik kwam niet dichterbij. Gelukkig verloor ik ook niet meer terrein. Maar het was afzien.
De laatste twee kilometer liep het wat mij betreft terug wat beter. Niet meer tegenwind. En ik dacht steeds maar aan de kop van de vrouwenwedstrijd en dat ik dit niet mocht lossen. maar natuurlijk is dit gemakkelijker gedacht dan gedaan.
De laatste kilometer is altijd speciaal. Normaal verlies ik dan altijd nog een paar plaatsen. De hevige eindsprint zit er immers niet meer in. Die heb ik niet meer. Vandaag had ik echter geluk dat het voor de winnares ook niet echt meer hoefde. Haar voorsprong was immers groot genoeg. En zo kon ik er toch nog een eindsprintje uitpersen die mij naar een onverhoopte einduitslag bracht.
Na de wedstrijd sprak een gozer uit Nederland mij aan. Hij vroeg naar mijn leeftijd. Ik antwoordde dat ik niet meer zo piep was maar ook nog niet zo stok oud. Ik ben er 67 zei hij. Ik loop hier de zes kilometer. Pijn in de gewrichten weet je wel. Ik loop al tientallen jaren. 105 marathons. Maar die loop ik niet meer.
Ik was er verdorie even stil van geworden. Ik heb een vijftal van die marathons gelopen! Ook niet slecht vind ik. Maar dat verzinkt toch wel in het niets met wat ik daarnet had gehoord. En dan zegt men mij soms dat ik best veel loop. Te veel zelfs volgens sommigen. Ik geef ze natuurlijk geen ongelijk. Maar in het vervolg weet ik wel wat te antwoorden. Wat is veel, en wat is te veel. En dan kan ik verder gaan met... ik weet van een Nederlandse collega...
|
