lopen in lo en zo

Een zo goed als perfecte voorbereiding. Een aantal weken naar de wedstrijd kunnen toeleven en hem dus ook goed kunnen voorbereiden. Ik heb regelmatig kunnen lopen, enkele goede runs kunnen doen om eens te testen hoe het met de conditie is gesteld, en ik had geen kwetsuren, virussen, enzovoort. En toch, tijdens de laatste week waren er wat twijfels, wat ongerustheid, wat onzekerheden. Die kwamen er vooral door contacten. Velen meldden zich wat ziekjes: een verstopte neus, een pijnlijke keel, teveel toiletbezoek, ja zelfs buikgriep. En ja, plots kwamen die kleine kwaaltjes ook bij mij terecht. Maar was dat effectief zo, of dacht ik het maar.

Ik wou zo graag nog eens top zijn in een wedstrijd. Zeker na de wedstrijd die doorging in september in Sint-Niklaas (de ballonloop) die ik bij wijze van spreken op één been had gelopen. Niet omdat het zo vlot ging welteverstaan, maar wel omdat het andere been niet mee wilde. En een tweede keer afgaan, of toch niet voluit kunnen lopen, na een degelijke voorbereiding, neen dat toch liever niet.

Zoals steeds was ik tijdig vertrokken en was ik reeds voor half twaalf ter plaatse. De wedstrijd ging van start om 13 uur. De omgeving en de faciliteiten kennen we nog van vorig jaar. Dus ja, het ging er heel relax aan toe.

Voor deze run is vooraf inschrijven eigenlijk een must. Meestal is hij immers reeds lang vooraf uitverkocht en is op de dag zelf inschrijven helemaal niet meer mogelijk. Een luxe voor de organisatie. Voor de deelnemers is het ook gemakkelijk. Tenzij je om de een of andere reden verstek moet laten gaan. En dat is, zeker in deze periode van het jaar, vanzelfsprekend niet onmogelijk. Een griepje of een verkoudheid, en je bent niet in de mogelijkheid om te starten. Of je doet het in elk geval beter niet. Ikzelf kan en wil niet starten als ik niet virusvrij ben. dat is mij toch iets te gevaarlijk. Geen problemen zoeken.

Alles is prima geregeld daar aan het Donkmeer. net zoals vorig jaar. Een mooie en ruime evenementenhal, kleedkamers, douches, ruimte voor de spullen, enzovoort.

Er is één groot vak. De 6 en 12 kilometer lopers starten samen. Ongeveer 800 atleten. Een heel pak. helemaal vooraan bevinden zich de startmatten. Je moet daarna direct de grote baan op (Donkmeerlaan). Die is langs één kant verkeersvrij gemaakt. Bij veel wedstrijden is het starten nogal een probleem. Hier zijn het echt wel ervaringsdeskundigen die aan het werk zijn geweest.

Pas na meer dan een kilometer begint de wel wat te versmallen. Super. En eveneens belangrijk: het startsein wordt quasi perfect op het voorziene uur gegeven. Beter kan dus echt niet lijkt mij.

Er waren twee ronden af te leggen. Twee keer rond het Donkmeer. daar komt het eigenlijk op neer. Een mooi en eenvoudig parcours. Maar waarom zou men het ook onnodig moeilijk maken. Op sommige plaatsen was het, mede door de regen, toch wel opletten om geen uitschuiver te maken. Hier en daar stak er ook wel een boomwortel boven het oppervlak uit.

vrij vlot gestart. Zoals hiervoor geschetst had je nauwelijks oponthoud en kon eenieder relatief vrij zijn eigen tempo opzoeken en het behouden. Of dit toch betrachten. De eerste kilometer ging dan ook in een goede 3.58. Dit was prima dacht ik zo want meestal kan ik in de daaropvolgende kilometers het tempo wat opdrijven. Helaas bleek dit nu niet het geval. Ik moest wel even naar adem happen en bovendien bleek ook de toch vrij strakke wind een rol te spelen.

Ik kreeg de nog iets sneller gestarte Jonas vrij vlug in het vizier. Ik kwam bij hem en bleef mijn tempo aanhouden. maar vlugger dan de eerste kilometer ging het evenwel toch niet. Kilometer 2 eveneens in 3.58. Dit viel me eerlijk gezegd wat tegen. Die 4.00/km zou een streven worden en op die manier wordt dat toch moeilijk haalbaar. Enig verval de komende kilometers is dan niet toegelaten.

Het was dus zaak om dit tempo aan te houden. Zo sloeg ik twee vliegen in één klap. ik zou mijn streeftijd halen en het zou zowel voor Jonas als voor Jeroen (die blijkbaar vrij traag gestart was dit keer) moeilijk worden om mij nog bij te benen.

Maar het bleef echt spannend. Ik nam vrij vaak de kop van een groepje om het tempo er in te houden. Dat bleek vooral op de stroken tegenwind in een vrij open vlakte lastig. De kilometers drie tot en met zes gingen dan ook in een egaal blijvend tempo van respectievelijk 3.59 3.59 4.00 en 3.58.

En zo begonnen we aan ronde twee. Er bleef maar één iemand bij mij aanklampen. Samen zetten we de achtervolging in op voorlopers. Kilometer 7 in 3.56 (meewind). We haalden vrij vlug een paar atleten in. Ik bleef nu ook even hangen om wat te bekomen. Gevolg was een iets tragere achtste kilometer 4.02. Dit mocht niet blijven duren. Het was te traag. Ik moest versnellen. Een terug snellere negende kilometer was het gevolg 3.56. Maar in kilometer 10 kreeg ik het stilaan moeilijk. Door de afstand en door terug die wind (4.00). Gelukkig was er nog steeds die ene atleet die bij mij was gebleven en... blijkbaar nog vrij fris zat. Hij nam resoluut het tempo over. Nu was het knijpen. Er alles uitpersen. het was tegenwind en nu alleen vallen zou een kleine ramp zijn.

We haalden samen nog iemand in. Super dacht ik zo. Maar ik had het moeilijk en moest stilaan een tien tot twintig meter prijsgeven. Niks aan te doen. Gelukkig had de atleet die we zonet bijgehaald hadden ook zijn beste tijd gehad en kon hij niet direct bij mij aanpikken. Kilometer 9 nog steeds in 3.59.

Nu liepen we al recht richting aankomst. de atleet voor mij behield zijn voorsprong. Ik probeerde nog terug te keren maar ook hij had in de laatste honderden meters nog een versnelling in huis. Een leuke aankomst trouwens met heel wat volk. Geëindigd in een prima eindtijd. Ik maakte mij zowaar direct de bedenking of ik al ooit beter, lees gemakkelijker, had gelopen. Ik dacht het niet.

Na deze run kan ik niet anders dan super tevreden zijn. Als je tijdens de voorbereiding gemakkelijk loopt zie je dat graag vertaald tijdens de wedstrijd. En dat was nu echt wel het geval geweest. ja, het mag gezegd, dit was een echte topper in mijn rijtje.