|
Gisteren nog voetbal. Vandaag een run. Twee totaal verschillende dingen. Verschillende werelden ook. In niets met elkaar te vergelijken. Alhoewel je zou denken, voetballers moeten toch ook lopen. Dit is inderdaad zo. Het verschil zal dan wel zitten in het feit dat runners niet hoeven te voetballen. Het was laat gisteravond. Of beter gezegd, deze nacht. Te laat. Toch als je alsnog een run wil doen op zondag. Geen gewone run dit keer. Maar een trail. Voor een keer dat er eentje geprogrammeerd stond op een halfuurtje rijden kon ik dit eigenlijk niet laten schieten. Bovendien was het weer een tweede meevallende factor. En misschien ook het feit dat ik nog steeds zonder televisie zit. Alhoewel, dit laatste begint mij hoe langer hoe minder te ergeren. Heel lang gaan ze niet meer mogen wachten om dit probleem op te lossen of ik ben er helemaal van afgekickt.
Ik heb toch nog eventjes getwijfeld. Maar dan toch kordaat beslist. Tasje klaarmaken en wegwezen. De afstand. Welke afstand zouden we lopen. Dat leek me een iets moeilijker knoop om door te hakken. Maar daar speelden onder meer de starturen van de verschillende afstanden een doorslaggevende rol. De maximale afstand ging van start om 12 uur. Dat zou nipt worden. Maar eerlijk is eerlijk. Die afstand van 32 km leek mij toch te zwaar. Zeker gezien de toch wel lamentabele voorbereiding van de laatste maanden. De 22,5 km zou starten om 13 uur. Die afstand moest ik aankunnen. Ik maakte mezelf wijs dat ik het rustig aan kon doen. Dat niks hoefde. Dit is natuurlijk ook zo. Al kan dat tijdens een run natuurlijk wel even anders uitdraaien. Tja, heel lang moest ik niet meer nadenken. Dit zou het worden. Een perfect startuur voor mij en hopelijk ook een perfecte afstand. maar dat laatste toch wel met enig voorbehoud. maar we gingen het er op wagen. Op goed geluk zeg maar.
Ik kwam mooi op tijd aan de Pereboomse steenweg. Direct de omgeving wat verkend. Mij dan ingeschreven en dan nog net de 32 km van start zien gaan. Ik had dus nog een uurtje om me voor te bereiden op wat komen zou. Nog een rijsttaartje eten (vroeger was dat voeder voor wielrenners, maar ik weet niet of ze dat nu nog naar binnen spelen). In ieder geval, het smaakte mij. Net voor de start kregen we nog enkele interessante raadgevingen mee van de organisatie. De voornaamste was misschien wel dat als je de pijlen nauwgezet volgt, je niet kan verloren lopen. En wat toch ook interessant was om te weten: na een vijftal kilometer zouden we een kreek moeten dwarsen en daarvoor hadden we een vlot ter beschikking. Een probleempje was wel dat er maximum een achttal lopers tegelijk de oversteek konden doen zei men.
OK met deze gegevens gingen we dan maar van start. Niet zo'n overweldigende opkomst voor deze afstand. We konden dus van in den beginne vrank en vrij lopen. De start van zo'n trail is toch ook wat anders dan bij een gewone run. Veel gemoedelijker. Minder gejaagd. We gaan hier wel eventjes onderweg zijn. Dus we hebben nog wel eventjes tijd om aan aankomen te denken. Natuurlijk zijn er wel altijd wel enkele dapperen die direct een redelijk tempo halen. Maar die liet ik dus maar lopen. Maar daarna kwam het goed. In die zin dat ik met een trio kon meelopen. En ik had direct het gevoel, dit tempo zit lekker. Dit moet ik kunnen aanhouden. Als er zich niks onverwachts voordoet natuurlijk.
Met ons vietal liepen we dus die eerste kilometers. Over een gevarieerd parcours. Belangrijk, er stond wel wat wind. Dus het lopen in het groepje had zijn voordelen. Temeer elkeen wel zijn deel van het werk wou doen. Leuk zoiets. Na enige tijd, en na even op mijn uurwerk te hebben gekeken, begon ik mij wel af te vragen waar dat vlot bleef. Voor zover ik het begrepen had was dat rond kilometer vijf. In werkelijkheid bleek het zich rond kilometer zeven te bevinden. We waren net op enkele lopers voor ons aan het naderen maar kwamen toch iets te laat op het cruciale punt. Het vlot was vertrokken en we moesten even wachten. Zo'n anderhalve minuut. De oversteek verliep prima en we konden weer aanzetten. Het is altijd wel even moeilijk om terug wat in het tempo te geraken. En onze voorlopers waren ondertussen vanzelfsprekend het gezicht en de pijp uit.
Maar niet getreurd. We hadden het lekker gezellig met ons kaartgroepje van vier. En een volgend referentiepunt was niet ver weg. Kilometer twaalf zou dat worden. Daar was er immers een bevoorrading. Het parcours bleef leuk en afwisselend. Eventjes een draad overhuppelen. Nu, huppelen is wat mij betreft toch wat veel gezegd. Ik moest zelfs even een gaatje laten. Ik was dus even op achtervolgen aangewezen. Maar de gelederen sloten zich opnieuw en weldra waren we over halfweg en aan de bevoorrading. Een noodzakelijk kwaad zo'n bevoorrading. Zo zie ik dat. Het is noodzakelijk maar ik hou dat rustpunt liefst zo kort mogelijk. Het is een kwestie van terug op gang te geraken. Ik had dat destijds ook al bij het lopen van een marathon. Niet te lang stilstaan voor mij is de boodschap. Dus heb ik eventjes wat cola naar binnen gewerkt en ik was terug weg. Het leek mij dat ik hiermee mijn medelopers wat had verrast want niemand volgde direct en toen ik even keek waar ze bleven zag ik toch een gat van zowat honderd meter. Maar ik wou absoluut het tempo van voorheen zo vlug mogelijk terugvinden dus ik mocht en kon helaas niet wachten. Ze zouden zo ook wel terugkomen dacht ik zo.
Maar enkele kilometers verder was er nog steeds niemand. Voor mij had ik gelukkig wel beweging. Met name de lopers van de 32 kwamen op hetzelfde traject terecht om de laatste kilometers af te leggen. Mooi voor mij natuurlijk. Minder mooi voor die atleten die toen toch al om en bij de vijfentwintig kilometer in de benen hadden. Het leven is niet altijd eerlijk. Maar dat wisten we al lang. Ik kon dus regelmatig iemand zien lopen en voorbij steken. Even gesalueerd en die mensen wat moed ingesproken en dan maar verder. Stilaan kwam ik aan kilometer twintig.
Een cruciaal punt is dit natuurlijk in een wedstrijd van 22,5 kilometer. Hier had ik de zekerheid dat ik het ging redden. Nu kon het niet meer fout gaan. Ik mocht het tempo zelfs iets strakker aanhouden. Kon dat nog dan zal u zeggen. Eigenlijk wel. De benen begonnen wel wat vermoeid aan te voelen maar niet in die mate dat ik niet vooruit kwam. En natuurlijk was het ook niet onbelangrijk dat er in die laatste kilometers geen noemenswaardige hindernissen meer lagen. En dat had ik daarnet wel nog gehad met boomstammen waar we over moesten klauteren (in mijn geval toch).
De laatste kilometer dan. Ik dacht nog even aan de atleten die voor de bevoorrading bij mij liepen. Maar daarna niemand meer terug gezien. Ik dacht dan maar, nu komen ze ook niet meer terug. Even de klok in het oog gehouden en gezien dat 1u45 niet zou lukken. Maar toch nog even doorgezet om zo'n goed mogelijke eindtijd neer te zetten. En eigenlijk nog verrassend fris geëindigd. Al is dat laatste relatief natuurlijk.
De cijfers dan nog eens overlopen. Eindtijd zelf afgeklokt: 1:47:46 - 4.49/km - 1603 kcal - 143 gemiddelde hartslag - 179 maximale hartslag - 174 pasfrequentie - 130/12bpm - k1 4.49 - k2 4.44 - k3 4.43 - k4 4.40 - k5 4.39 - k6 4.27 - k7 6.17 - k8 4.41 - k9 4.39 - k10 5.04 - k11 4.38 - k12 5.07 - k13 4.38 - k14 4.50 - k15 4.47 - k16 4.31 - k17 4.42 - k18 5.16 - k19 4.56 - k20 5.00 - k21 4.34 - k22 4.22 - 0.3 1.31.
De commentaren na de wedstrijd zijn ook altijd interessant natuurlijk. iemand zat langs de kant aan de aankomst. met bebloede tenen. Zag er echt niet goed uit. Hoe die man de 22 kilometer uitgelopen heef tis mij een raadsel. Chapeau daarvoor. Hij had wel met splinternieuwe schoenen gelopen. Zoals hij zelf zei, normaal mag dat geen probleem wezen. Maar ik heb het nog nooit gedurfd. Even inlopen en uittesten lijkt mij toch aangewezen. En na hetgeen ik nu gezien heb nog meer.
Voor de rest bijna eensluidend positieve commentaren. Prachtig en pittig parcours, goed bewegwijzerd, mooie stukken natuur, goede organisatie, ruime parking die ook nog eens dichtbij si, goede douches, leuke goodiebag (zelfs met een Moerbeeks streekbiertje 't moerken). Voorwaar een event dat nog zal groeien denk ik.
Enkele specifieke reacties ook. Op een trail komt een ander publiek af dan op een gewone stratenloop. Die persoon vond met name dat het hier toch wat meer lopers waren die bewuster bezig zijn met lopen en met sport in het algemeen. Dat moet misschien ook wel want een trail is toch wat zwaarder dan een gewone run. En gelukkig lag het er nu nog kurkdroog bij. Indien het anders was geweest zou het toch nog stukken moeilijker zijn geweest vandaag. maar anderzijds dacht ik dan maar aan mijn eigenste voorbereiding van gisteravond. Zo bewust was die nu ook weer niet!
Een andere atleet zei dat zijn trails er meestal waren van 45 tot 75 km (!) en dat dit dus voor hem eerder een sprinttrail was. De organisatie zou ook overwegen om er in de toekomst een iets langere afstand aan toe te voegen. Dus voor die persoon zou dit dus wel mogen. Enkele lopers van de Zwalmstreek in Oost-Vlaanderen zouden dit ook zien zitten want zij hadden de 'trail du diable au sukre' in Ellezelles in de benen. En dat is er eentje van 60 km op een heuvelachtig parcours. En die heuvels zijn er natuurlijk in de voormalige suikergemeente en verre omstreken niet. Maar wat mij betreft, dit was zeker zwaar genoeg hoor!
|
