|
Een zaterdagmorgen. Vriesweer. Raam openen. Het bevroren gras zien. Heb ik mij echt ingeschreven voor de bos trail in Aalter? Waarom eigenlijk? Het zou een gewone, rustige weekenddag kunnen zijn. Maar ik droom niet. Ik ben klaar wakker en zal mij dus moeten gereed maken om vierentwintig kilometer door Aalter en wijde omgeving te rennen.
Een eitje, een boterhammetje, tas in orde brengen en dan maar wegwezen. Gelukkig is het droog en is de weg goed berijdbaar.
Rond kwart over negen kom ik aan de sporthal. Eens binnen herken ik vanzelfsprekend een aantal zaken van vorig jaar. Zo valt de zwemkom natuurlijk onmiddellijk op. Maar we zijn niet gekomen om even een plonsje te doen in het warme water. helaas misschien. Maar aan de andere kant, zwemmen is toch niet echt mijn ding denk ik zo.
Ik haalde mijn borstnummer af. Half tien. We kunnen ons dus stilaan gaan omkleden. Nog een drie kwartier voor de start. Dat is vrij laat voor mijn doen. Maar opwarmen hoeft vandaag niet. Daar zal ik wel genoeg tijd voor hebben tijdens de beginkilometers van de run.
Tien uur. Ik kijk naar de start van de echte runners. De kleppers. Die zijn klaar om 47 kilometer af te leggen. Mijn respect is groot. Ik bekijk ze zowaar bijna een voor een. Man en vrouw, jong en minder jong. Ik zou elkeen eigenlijk al willen feliciteren om dit avontuurtje te willen aangaan. Je moet het toch maar doen. Een groot aantal onder hen zal toch voor een vier- tot vijftal uurtjes onderweg zijn.
Kwart over tien. Ik ben ook klaar om er aan te beginnen. Hoe anders is zo'n trail run dan een gewone wedstrijdrun. Enerzijds door de afstand natuurlijk. Anderzijds door het geaccidenteerde parcours dat moet afgelegd worden. Een snelle start! Kom nou, dit is vandaag niet nodig.
De eerste kilometers gaan dan ook rustig aan. Zo'n tempo van ongeveer 5 min/km. Daar kies ik bewust voor. Maar het is ook een gevolg van het feit dat we vrij vlug op minder goed te belopen en smalle weggetjes komen waar je enkel een medeloper kon passeren als je wat halsbrekende toeren uithaalt op het bevroren traject dat zo oneffen was als een pas omgeploegd hard bevroren aardappelveld. En misschien was het er wel een denk ik zo.
Pas aan kilometer vijf kwam er wat beweging in. De eerste kilometers heb ik dus wel degelijk gebruikt als opwarming. Ideaal toch. Nu gaan we er stilaan aan beginnen. Nog een twintigtal kilometer.
Kilometer tien tot vijftien verliepen aan een vrij egaal tempo. Natuurlijk rekening houdende met het parcours. Op sommige plaatsen moet je immers halt houden. Bijvoorbeeld om onder een dwarsbalk te klauteren. Er over springen kan natuurlijk ook maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Dus het traject zorgt zelf wel dat je een interval doet. Het is regelmatig halt houden en terug herbeginnen na stilstand. Dat maakt het behoorlijk lastig.
Kilometer zestien. Een gewone weg zowaar. Ik heb eventjes goed kunnen doorlopen. Ik haal 4.16/km. Zowaar mijn snelste kilometer tot dan toe. Maar helaas, dit blijft niet duren. We moeten terug het veld en het bos in. De volgende kilometers daalt het tempo terug fel. En we moeten warempel nog een sloot door. Even een sprong wagen. OK we zijn er over. Terug verder dan maar.
Ondertussen lopen we stilaan naar kilometerpaal twintig. Waar een marathon zowat begint na kilometer vijfendertig is dit hier het punt waar het er op aan komt om nog eens op de tanden te bijten. En maar hopen dat je ze niet stuk bijt!
Vanaf nu haal ik toch nog een gemiddeld tempo van 4.30/km. De snelste kilometer wordt trouwens kilometer vierentwintig. De voorlaatste, want de afstand zal toch wel rond de vijfentwintig gelegen hebben, als snelste laten optekenen, het is mij zowaar nog niet vaak in een wedstrijd overkomen. En de laatste kilometers waren dan ook nog behoorlijk zwaar. Een brug, een langzaam stijgende weg, en vijfhonderd meter voor de aankomst nog maar eens een gracht door en terug enkele treden naar omhoog klauteren. Een fotograaf stond daar trouwens nog klaar om met pretoogjes alsnog enkele foto's te nemen.
De aankomst zien en halen is altijd een mooi moment. Dit was nu niet anders. Vermoeid. Vanzelfsprekend zou ik zeggen. Maar, en dat is dan terug wel positief, de recuperatie verliep goed. Eigenlijk voelde ik zowat een uurtje nadien niet veel meer van de run en de geleverde inspanningen. Ik kon er zowaar opnieuw aan beginnen. Maar dat heb ik toch maar niet gedaan!
Nadien nog even de balans opgemaakt van de run. Veel calorieën verbruikt. Dat merkte ik ook aan mijn gewicht van 63,6 kg. Zo laag is het sedert lang niet meer geweest. Natuurlijk te weinig (lees: niet) gedronken tijdens de wedstrijd. Daarna wel natuurlijk. maar goed, van de recuperatie mag ik dus zeker niet klagen. Het begin van de volgende dag verliep wat houterig. Maar na een tijdje kwam het toch terug goed. Dus ja, we kunnen tevreden terugblikken. Nog enkele details nog meegeven: 5.13/km - 840 kcal - 172 pasfrequentie.
|
