Sommige speeltjes in papegaaienkooien zijn te vermijden. Bij uitrafelende touwen gebeurt het soms dat kleine draadjes zich rond de tenen van de vogel wikkelen, door de huid snijden, afbreken en onopgemerkt de bloedtoevoer afsnoeren. Enkele dagen later zien we dan het uiteinde van dat teentje zwart kleuren omdat het afsterft. Amputatie van die teen is dan nodig.

Bij deze papegaai (Croky) hing een touw met bal in de kooi. Spelend wikkelde de vogel het touw rond zijn vleugel. Croky slaagde er toch in om op zijn stok te geraken om te slapen, terwijl het touw onder spanning verder de bloedtoevoer naar de vleugel afsnoerde. Uiteindelijk moest de vleugel worden geamputeerd omdat hij aan het afsterven was en door bloedvergiftiging zou het dier anders ziek worden met fatale afloop.

Afbeeldingen :

- voorbeeld van uitgerafeld touw

- Croky na amputatie van de rechtervleugel

- de geamputeerde vleugel

Deze vink werd aangeboden met aangroeisels aan de bekbasis

Na microscopisch onderzoek bleken schurftmijten terug te vinden.

Een bewijs dat alleen een grondig onderzoek kan leiden tot een goede diagnose én een goedwerkende behandeling.

Foto's: 

- de aangroeisels aan de bekbasis

- aanwezigheid van schurftmijten onder de microscoop

- aanwezigheid van eitjes van schurftmijten onder de microscoop

Wat veel mensen niet beseffen, is dat veel ziekten van wat wij nutsdieren noemen (kippen, runderen, varkens,...) verbonden zijn aan de onnatuurlijke selectie die mensen

gedurende duizenden jaren hebben doorgevoerd.

Neem nu een legkip. De voorouder van de kip, de bankivahoen, leeft in Azië en maakt een tot twee nesten per jaar. 

Gedurende duizenden jaren heeft de mens telkens de beste 'eileggers' er uit gehaald om er mee te kweken, tot we aan het bekende resultaat kwamen : een kip die elke dag een ei legt. De vruchtbaarheid van onze kip is zodanig geforceerd dat het dier onder invloed van zijn op hol geslagen hormonen elke dag niets anders kan dan een ei leggen.

Deze kip werd aangeboden met legnood. Niet één, maar twee eieren zaten vast in de eileider. Dat is al een ongewone situatie.

Gewone massage onder anesthesie was onvoldoende om de eieren te laten afkomen.

Een goede techniek om dit op te lossen, is het door de buikwand heen, leegzuigen van de eieren met een naald gekoppeld aan een spuit. Daardoor 'collabeert' het ei, waarbij de schaal samengehouden wordt door de eivliezen en de scherpe schaaldelen de eileider niet kunnen beschadigen.

In de meeste gevallen werkt dat zeer goed. Na het toedienen van medicatie die de eileider doet samentrekken en het inbrengen van bijvoorbeeld paraffineolie in de cloaca. Ook wordt er meestal een injectie met calcium gegeven, omdat een tekort aan calcium zorgt dat spieren (en ook de gladde spieren van de eileider dus) moeilijk samentrekken. Het zal je niet verwonderen dat een legkip meestal een tekort aan calcium heeft.

Meestal is het zo dat de natuur er voor zorgt dat een nieuw ei zich niet vormt, als een reeds gevormd ei moeilijk kan gelegd worden. Dat is een overlevingsstrategie.

Bij deze kip werkte deze overlevingsstrategie niet meer. Zijn hormonen dwongen hem bijkomende eieren te leggen, nog voor de gecollabeerde eieren konden gelegd worden. De eileider werd hierdoor zodanig 'overrokken' dat ze niet meer kon samentrekken.

Een laatste optie was een risicovolle operatie : het volledig verwijderen van de eileider met de volledige inhoud.

Gezien de toestand van het dier werd besloten tot euthanasie.

Foto's :

- Röntgenfoto met daarop twee gecollabeerde eieren + een abnormaal ei + een normaal gevormd ei.

- tweede foto : een gecollabeerd ei en een normaal gevormd ei (na autopsie).

Zaden en granen die aan krombekken gegeven worden, bevatten volgende tekortkomingen :

- Ze bevatten te weinig calcium en hebben een slechte Ca/P verhouding (moet minimum 1 zijn).

- Ze bevatten te weinig vitamine A (een tekort aan dit vitamine verhoogt de gevoeligheid voor infecties)

- Ze bevatten geen dierlijk eiwit. (In de natuur eten krombekken ook nu en dan eens een insekt).

- Ze bevatten te veel vet en verhogen de kans op leverproblemen (bijvoorbeeld leververvetting, denk maar aan de 'foi gras' bij eenden en ganzen).

Calcium is belangrijk voor een goede botopbouw (kans op osteoporose en fracturen), een normale zenuwprikkeloverdracht (denk aan aanvallen van epilepsie bij grijze roodstaarten en het verminderd samentrekken van de eileider bij het leggen van een ei) en het afzetten van calcium in de schaal van een ei.

Bij deze palmkaketoe is het slecht verkalkte ei en de legnood het gevolg van een tekort van calcium in de voeding door een eenzijdige zaadvoeding.

Daarenboven zie je dat het ei op de foto een ruw oppervlak heeft, waardoor het nog moeilijker kan gelegd worden.

Het ei werd tijdens anesthesie (algemene verdoving) doorheen de cloaca gepuncteerd (met spuit met doorop gekoppeld een naald) , de  inhoud gedeeltelijk leeggezogen. Nadien werd calcium via injectie toegediend en een middel om de samentrekking van de eileider te stimuleren (oxytocine).

Een veel voorkomend probleem bij legkippen is eileiderontsteking of salpingitis.

Legkippen zijn genetisch geprogrammeerd om continu eieren te leggen. Ze zijn in tegenstelling tot de voorouder van de kip (de bankivahoen die leeft in Azië) gedurende duizenden jaren door selectie echte legmachines geworden. 

Dit is een onnatuurlijke situatie die ervoor zorgt dat bepaalde ziektes zoals eileiderontsteking bij legkippen veel voorkomen.

De commerciële legkip is daardoor eigenlijk na twee jaar 'afgeschreven' en wordt daarna geslacht als 'soepkip'.

Doordat het legapparaat van deze kip continu 'openstaat' kunnen bacteriën makkelijk binnenin de eileider geraken en een infectie veroorzaken.

Overgewicht zou een kip predisposeren tot een eileiderontsteking.

Etter bij vogels is niet vloeibaar maar wel dik verkaasd en brokkelig en heeft daardoor de consistentie van 'oude brokkelige kaas'.

Deze etter zal dus nooit uit zichzelf afvloeien uit de cloaca waardoor deze zich opstapelt in de eileider. De kip zal koorts maken en ziek worden. Daarenboven zal  de druk van de uitgezette eileider op de longen en luchtzakken ademnood veroorzaken.

Vogels zijn prooidieren en tonen instinctief heel laat dat ze ziek zijn.

Gevolg is dat deze situatie bij een legkip meestal maar laattijdig wordt opgemerkt door de eigenaar.

Dit geval illustreert dit. 

Bij deze kip werd een harde uitgezette buik gevoeld. Ze was extreem vermagerd. Ondanks de geringe kansen op succes werd toch geprobeerd de eileider operatief te verwijderen. Niet totaal onverwacht overleed het dier tijdens anesthesie.

Op de foto' zie je de enorm uitgezette eileider uitpuilen uit de chirurgische insnede doorheen de huid van de buik. Op een andere foto werd de eileider ingesneden en zie je de verkaasde etterbrokken.

Een vrouwelijke roodstaartkaketoe of banks kaketoe bleek lusteloos, minder actief en vertoonde verminderde eetlust. Hij was samen met een man gehuisvest.

Een röntgenfoto toonde aan dat de vogel legnood had ten gevolge van een ei zonder schaal (windei).

Na anesthesie werd het ei doorheen de cloaca aangeprikt en werd ongeveer 5 ml eiwit en eigeel uit het ei gezogen. Op die manier krimpt het volume van het ei. Er werd overvloedig paraffine-olie met een beknopte naald in de cloaca ingebracht. De bedoeling is dat op die manier het ei vanuit de eileider verder indaalt in de cloaca en gelegd wordt.

Dit is een vaak toegepaste techniek om keizersnede te vermijden wat altijd een risicovolle operatie bij vogels is. 

Eerste foto : de vogel onder verdoving door middel van gasanesthesie

Tweede foto : het ei zonder schaal voor het aanprikken.

Derde foto : het ei na aanprikken.

Holenuiltjes of konijnenuiltjes leven in Noord-en Zuid-Amerika. De noordelijke exemplaren migreren in de winter naar het zuiden en keren in het voorjaar terug naar het noorden om zich voor te planten.

Zijn naam dankt deze kleine uil aan het feit dat hij ondergrondse holen van andere kleine zoogdieren gebruikt om zijn nest te maken.

Deze holenuil was door de extreme koude zodanig verzwakt dat hij een behandeling met glucose intraveneus (in de ader) en dwangvoeding nodig had om er boven op te geraken. Verder werd in het begin dwangvoeding toegepast. Vitamines, antibiotica (injecties) en antischimmelmiddelen (tegen aspergillose) werden toegediend om secundaire infecties ten gevolge van verzwakking van het immuunsysteem te voorkomen.