This is a comment I left in the comments section of a YouTube video called: "You're STiLL more considerate than them" (DevinKeptGoing)

Repentance doesn't come into that house. They will cast their shadows over your life to make sure you ain't taller than they are, they can't stand it, they want you to be little at all costs. Look, mom's a covert narc, and dad's dumb, and saying that it's complicated is the understatement of the year. I know, I've lived through this, but I'm 50yo now. It's not hard to understand, they just didn't make it, they just didn't reach the dreams they wanted to reach in their life, and they will never accept if you make it. That's the reason why they stay like that. If you repent, which is what you do if you wish the best to everyone, and I have reasons to think that's what you do, you're not allowed to stay into a house like that. You're allowed to make your own choice, but they don't allow it. The only thing that they allow, is that you stay there but under their conditions. With this; their conditions decide who you are and who you're not. Ephesians 6,12: "For we wrestle not against flesh and blood, but against principalities, against powers, against the rulers of the darkness of this world, against spiritual wickedness in high places." These evil spirits claim this house as their property, which means that anyone that does repent is not welcome, but if nevertheless you stay there, your true intentions won't be received, you will remain an outcast inside the house of your parents. It will come down to you not being able to be yourself whenever you're there, and they will have power over you. The enmity between God and Satan in the house is not getting softer, it's building up. The problem is the power. I have reasons to think your parents didn't make it, but inside the house they have power over you in ways that you don't know the details of. After all, your parents were there before you were there. They're just abusing your disadvantage. But forget about your parents once in a while, on the flip side, concerning your power, you are young and you need more time to figure out exactly your identity and the power within your identity. That's exactly the danger you're facing right now. They never want you to refine your own identity, to refine your knowledge about who you really are, they never want you to seek your own power, and they know, that if you stay there, they can get what they want.

Also a comment I left in a comments section of a YouTube video

We're not so stupid to think that our problems and our feelings can be separated, because we're smart enough to leave the things that always have been united and always should stay united, united. We do talk about our feelings, but after a while we're also smart enough to quit doing that because we know that the only thing we obtain by doing so is lose our time and our energy. Why? Because, women don't recognize feelings of men as such, because women have certain ideas that define how our feelings should be in advance, and their ideas about how our feelings should be don't match with our real feelings, so when we try to communicate our true feelings anyway, women don't recognize it as real feelings and don't hear us, they think that the things that we communicate aren't actually real feelings, they are blind to our feelings, and actually think that we have no feelings. There is no communication and we have no friends anyway.

Een grens op een plaats tussen een ding dat bestaat en een ding dat niet bestaat. Beschuldigingen die binnenkomen als een invador die het definiëren van de (bewijzen van) de beschuldigingen op die manier doet dat: of je het begrijpt of niet, het is duidelijk gedefinieerd, en je moet (daarentegen) (heel) extreem goed zoeken om die (bewijzen van) die beschuldigingen te kunnen vinden, en je moet (heel) extreem goed zoeken om een element of aspect van die (bewijzen van) beschuldigingen dat niet verborgen is te kunnen vinden.

De fout die je maakt (gemaakt hebt) is zogezegd een concreet feit waarmee je een onweerlegbaar bewijs hebt dat tot gevolg heeft dat je aan JE een andere uitleg moet geven waardoor JE niet meer naar de hemel kan gaan, en naar de hel moet gaan, en die fout is gebeurd op een bepaald moment op de tijd-as, en dus kan dat vanaf dat moment achteraf niet meer veranderen. Ofwel ga je naar het koninkrijk Gods, de hemel, ofwel ga je naar de hel, en DAT IS ALLES. Maar het koninkrijk Gods, de hemel, daar kan je niks aan veranderen, en de hel, daar kan je ook niks aan veranderen, dus het enige dat je kan veranderen, tenminste, je kan er een andere uitleg aan geven, is JE, JE is JIJ. Als je vraagt wie die persoon is, krijg je een ander antwoord afhankelijk van aan wie je het vraagt. Aan JE kan je een andere uitleg geven. Sommige mensen staan altijd vooraan in de rij om aan JE een andere uitleg te geven, zodat niet zij, maar jij naar de hel moet, tenminste, dat is de bedoeling. HUN bedoeling dus. Op een gegeven moment zetten ze je aan om een fout te maken, zodat ze je daar achteraf altijd mee kunnen confronteren, zodat ze altijd een gemakkelijk herkenningspunt hebben waarop ze zich kunnen baseren om aan JE een andere uitleg te geven, een uitleg die verondersteld is je naar de hel te sturen. Zelfs als je op een moment dat plaats heeft lang nadat de "fout" gemaakt werd, kijkt naar het (verre) verleden, naar een verleden dat teruggaat naar voor dat je de "fout" gemaakt hebt waar ze je toe aangezet hebben, zie je dat tientallen jaren voor dat het gebeurd is ze de plannen om je daartoe aan te zetten al aan het beramen waren in hun hoofd. De "fout" is niet dat, de "fout" is niet zo, de "fout" is niet zoals zij zich gedragen en zoals zij denken, en het is niet vergelijkbaar met de manier waarop zij mensen aansturen om dingen te doen. De "fout" is een uitweg, een exit. Zelfs op het moment zelf dat je dat doet wil je geen verkeerde dingen doen, wil je goede dingen doen, maar vanwege de situatie waarin je op dat moment zit kan je op dat moment zelf geen andere uitweg uit die situatie zien dan: doen wat je op dat moment doet. De "fout" is een uitweg, een exit. Ik confronteer op een bepaald moment in mijn leven iemand met een situatie waarin het voor die persoon nog heel moeilijk is om uit de situatie een uitweg te vinden die zijn leven redt, en de reden waarom ik die persoon met die situatie confronteer is eigenlijk omdat ik zelf op dat moment in een situatie zit waarin ik geen uitweg zie die mijn leven kan redden, tenzij de uitkomst van wat op dat moment gebeurt gunstig is. God kan mij geven om goed te kunnen doen voor de mensen. Dat heeft alles te maken met hun eigen regels maken. Ze hebben altijd hun eigen regels gemaakt, tijdens gans hun leven, vanaf het begin. Dus ze kunnen de persoon die al de dingen die ze altijd verborgen hebben openbaar maakt niet hebben. Ik ben die persoon die al de dingen die die mensen tijdens gans hun leven gedaan hebben in de openbaarheid brengt.

Ge reageert niet.
Want uw kop is toe.
En ge vindt het normaal om op die andere mensen te reageren.
Want die andere mensen vinden dat ze beter zijn dan mij.
En gij vindt dat die andere mensen beter zijn dan mij.
Dus ge reageert niet.
En uw kop is toe.
En ge voegt er nog een minderwaardigheidscomplex aan toe.
Simpel.

The only thing that makes you happy is affirming that all the laws of God, all the highest laws, as above as below, are supporting the infallable, clear and undeniable evidence of your truth and my responsibility that absolutely everything went wrong only because of me and my accountability and the fact that I didn't do anything good at all. Because the law says: Gij zult niet doden. The law doesn't say: Gij zult niet doren. Yet above all this the one thing that lifts you up to the sky is the satisfaction that you get out of the fact that nobody understands nor recognizes the meaning of the fact that there is nothing left except acknowledge that people behave like plants.

I totally agree that there is a law that says that things are forbidden, and that when a person does one of these things that are forbidden, afterwards we say: he did it. And indeed, he did it, and not only did he do it, and what he did is forbidden, but he did it at a particular moment in time. If they ask you: what time is it, you're gonna watch your smartphone or your laptop or your watch or whatever, but you're not going to open your book with the laws, because your book with the laws doesn't tell time, you know. Say someone murdered somebody, hypothetically speaking, I totally agree that there are laws that say that it's forbidden. Say somebody, at a particular moment in time, murders someone, hypothetically speaking, then afterwards people will say: he did it, and the thing that he did is forbidden, and he must receive his sentence, and it cannot be forgiven, because the thing that he did is a thing that can never be forgiven. And I totally agree that if I, hypothetically speaking, would kill someone, I would receive my sentence, and what I did can never be forgiven, at one condition. Imagine I'm in court right now and I would tell the judge that I totally agree with all of this, but I have just one question. I'd ask the judge to take his book with the laws. And I would wait until the judge is holding his book with the laws, and then I would ask the judge this simple question: What time is it? And then the judge would probably look at an electronic device and answer me. And then I would say: No, don't watch your electronic device, but open your book with the laws and see if it tells you what time it is. But I know that the book that the judge is holding doesn't tell him what time it is, because a book just can't tell the time. That's fine, but I agree to receive my sentence, because I did it, but what I did I did at a particular moment in time, and I want to ask the judge to add to my sentence that I did it at a particular moment in time. Because I did it, but it happened in the past, and you are sentencing me for something that happened in the past, and a lot of things happened in the past, a lot of things that are forbidden happened in the past, and a lot of things that are morally wrong happened in the past, and all of those things happened at a particular moment in time, but the people that have done those things, things that are forbidden, have never been sentenced for what they've done, and as a matter of fact all the things they did they did at a particular moment in time, and they've never received the sentence they should have received, and not only that but also we don't know at what moment, at what particular moment in the past they did it. Why is that? Because if the book with the laws could tell the time, then the book with the laws could also tell us at what time, at what particular moment in the time these people that have never been sentenced did what they've done. But the book of laws doesn't know what they've done, because the book of laws can't tell the time, and thus the book doesn't know when it happened, nor what they've done. So, they might as well have done nothing forbidden, as far as we know. So in conclusion I agree to receive my sentence, and to never be forgiven, because I did it, hypothetically speaking, but at one condition: that the judge writes in his book of laws the following sentence. It's not a request, it's a condition, because I'm not playing.

"THE OFFENDER STATES THAT HE AGREES ON RECEIVING HIS SENTENCE AND NEVER BE FORGIVEN FOR WHAT HE DID, BECAUSE HE DID IT, HYPOTHETICALLY SPEAKING, THE THING THAT IS FORBIDDEN, AND HE DID IT AT A PARTICULAR MOMENT IN TIME, AT ONE CONDITION, THAT HIS SENTENCE SHALL BE KEPT IN THE BOOK WITH THE LAWS, AND TO HIS SENTENCE SHALL BE ADDED THAT IT HAPPENED AT A PARTICULAR MOMENT IN THE TIME, AND THAT WHAT HE DID IS FORBIDDEN, AND HE DID IT IN THE PAST, AND WE DON'T KNOW AT WHAT PARTICULAR MOMENT IN THE PAST IT HAPPENED, BECAUSE THIS BOOK WITH THE LAWS CAN'T TELL THE TIME, AND THERE ARE SO MUCH THINGS THAT ARE FORBIDDEN THAT HAPPENED AT PARTICULAR MOMENTS IN THE PAST, AND ALMOST NONE OF THESE OFFENDERS RECEIVED THEIR SENTENCE, BECAUSE THIS BOOK DOESN'T KNOW WHEN THESE THINGS HAPPENED, AND WE'VE FORGOTTEN ABOUT ALL OF THOSE THINGS, AND NONE OF THE LAWS THAT ARE WRITTEN IN THIS BOOK DON'T CHANGE A THING ABOUT THAT."

I hereby formally ask the judge to add this statement to his book with the laws.

STOP STOP STOP STOP. Arrêtez tout. L'alcool, le CBD, les joints, le tabac, tout. Arrêtez tout, c'est la seule solution. Je sais que changer la culture n'est pas possible, mais ce n'est pas une raison de la valider. Nous reculons devant quoi si nous voulons abolir tous ces produits nocifs? Pourquoi c'est légal de vendre des produits qui rendent les gens malades? Ce sont tous des produits qui interviennent dans les cycles naturels, dans les processus naturels, qui devraient à tout moment rester en équilibre, tant dans le corps humain que dans la nature d'ailleurs. Nous faisons partie de la nature! En prenant ces produits les humains interviennent dans l'équilibre des cycles naturels. Ces produits sont des poisons, et les poisons sont toujours des facteurs externes qui ne doivent pas être introduits dans ces milieus, ni dans le corps, ni dans la nature. L'humain sait très bien qu'il est beaucoup plus doué à détruire la nature qu'à réparer les dégâts, et c'est valable tant pour l'environnement que pour notre propre corps. C'est pareil. Il faut arrêter de dire qu'on peut réparer les dégâts, il faut simplement ne pas faire de dégâts. Dites-moi, quelle meilleure motivation pour vivre une vie saine, que de vivre en symbiose et en harmonie avec la nature ? Je ne connais pas de meilleure motivation, mais en tout cas ce dont les gens qui veulent vivre plus sainement ont besoin, avant tout, je crois, c'est la motivation. Je crois que c'est le principal.

Corrigeer eerst deze fout, dan zullen we verder praten. Je successen en je nederlagen hangen af van je samenwerking met andere mensen, en hangen niet 100% compleet van jezelf af. Ja, maar er zijn altijd kwaadaardige mensen die je willen laten denken dat je zwak bent, en er zijn zelfs kwaadaardige mensen die andere mensen gebruiken om je te laten denken dat je zwak bent. Dus reageren de mensen daarop door op die manier te denken: Ik zou liever 100% onverschillig zijn, want zwak zijn (zelfs zwak overkomen) is niks voor mij, en ik zou liever sterk zijn (en sterk overkomen) en onafhankelijk zijn, want door onafhankelijk te zijn kan ik mijzelf steviger in een positie vastzetten die nodig is om te vermijden dat ik bij de andere mensen zwak overkom. Daarom beweren veel mensen altijd op glamoureuze feestjes dat de successen en de nederlagen van mensen, in het algemeen, in hun leven, 100% compleet aan zichzelf te danken zijn. Want als er nog maar het minste idee is dat hen niet 100% onverschillig laat, en ze dat ook nog moeten toegeven, dan is dat wel enorm zwak van hen, en zoiets moeten toegeven maakt ze heel kwetsbaar. De Belgische manier van denken is zoals een grote boom (er zijn verschillende Belgische manieren van denken, maar dat zijn verschillende takken van dezelfde boom), en dit probleem is van die grote boom een belangrijke wortel. Volgens mij is het een boom die haar schaduw werpt over gans het westerse denken. En zelfs de oosterse manier van denken. Zelfs de ideeën waar vele traditionele oosterse filosofieën oorspronkelijk uit voortkomen, zoals de ideeën van Confucius, staan in de schaduw van die boom. Als Belgische kinderen, Vlaamse kinderen opgroeien, worden ze gevormd en gemodelleerd, opnieuw en opnieuw en opnieuw, en dat is een heel pijnlijke zaak. Naar verluidt zei Einstein ooit: "Zet je gewoon even op een stoel neer, en denk rustig na, en je bent veel slimmer dan je je kan inbeelden." Waarom? Waarom hanteren Vlamingen een ontiegelijk achterhaalde overtuiging over een soort van totale onaanraakbaarheid en onbewogenheid in relatie tot andere mensen? Die overtuiging is deze: Als je succes behaalt, of als je faalt, wat je verwezenlijkingen als mens ook mogen zijn, ze hangen compleet en 100% van jezelf af. Vlamingen blijven tot vandaag verenigd achter die ontiegelijk achterhaalde overtuiging staan. Ja, maar de basis van die overtuiging is dat je je niet moet verenigen, er is geen enkel verenigend aspect aan die overtuiging. Het lijkt me tegenstrijdig dat ze verenigd moeten blijven om achter een idee te blijven staan die eigenlijk een grote pijler die structurele samenwerking ondersteunt ondergraaft. Het is belangrijk om dat te begrijpen, omdat dat een tegenstrijdig element is in de essentie van heel veel vlakken en niveaus van het menselijk bestaan. Het bewijs dat we NIET onbewogen en NIET onaanraakbaar zijn is de pijn die we allemaal gehad hebben wanneer we opgegroeid zijn, die pijn is immers veroorzaakt door het feit dat we geen stenen zijn. Dus de pijn die BEWIJST dat het een ontiegelijk achterhaalde overtuiging is, is de OORZAAK van het feit dat de mensen dat blijven denken, omdat de mensen op die pijn reageren door (als) stenen te willen zijn. Corrigeer eerst deze fout; dan zullen we verder praten, want als de mensen dat snappen, zal de maatschappij er heel anders uitzien. Het is belachelijk dat we moeten zeggen dat je zelf een rol speelt in de successen die je behaalt en in de nederlagen die je ondergaat, iedereen weet dat, maar alleen zeggen dat je successen en je nederlagen afhangen van je samenwerking met andere mensen, is niet het tegendeel beweren. Het is een pijler die structurele samenwerking ondersteunt, gewoon toegeven dat je successen en je nederlagen afhankelijk zijn van je samenwerking met andere mensen. Maar elke keer opnieuw komen er mensen met boosaardige bedoelingen bij jou om je het idee aan te praten dat indien je die overtuiging niet laat varen zij, zowel als andere mensen, je zullen laten denken dat je zwak bent, zodat je niet altijd sterk zal kunnen overkomen. Het is een pijler die structurele samenwerking ondersteunt, gewoon toegeven dat je successen en je nederlagen afhankelijk zijn van je samenwerking met andere mensen, maar elke keer opnieuw komen er mensen met boosaardige bedoelingen bij jou om je trots te maken, door je in te fluisteren dat je zelf sterker bent, en het beter kan, en dat je de andere mensen niet nodig hebt, dat je beter onafhankelijk bent want dat komt sterker over, en dat uiteindelijk al je successen en al je nederlagen in je leven van jezelf zullen afhangen, en van niemand anders. Dan gaan de mensen dat geloven, geloven dat ze sterk zijn omdat ze op hun eigen voeten kunnen staan, muren bouwen, niet meer met andere mensen samenwerken want dat is zwak, en op familiefeestjes aan al de kinderen de boodschap meegeven dat in het verdere verloop van hun leven al hun successen en al hun nederlagen van hun eigen zullen afhangen. Wat dacht je, dat een dikke boom met een dikke rotte wortel niet zal omvallen? Natuurlijk wel. Ze willen alleen het noodlot uitstellen.

C'est de la violence excessive, mais (malchance), la victime est condamnée au lieu de l'offenseur, faute de bonnes intentions des gens qui vivent de l'autre côté de la terre. La violence est excessive au point où les gens de l'autre côté de la terre peuvent le voir, mais (malchance), les membres de la famille de la victime sont aveugles au point de ne rien voir, or (malchance), c'est à eux que le juge s'adresse pour avoir des témoins, or ces témoins-ci disent tous: il n'y a pas eu une telle violence, nous n'avons jamais vu rien de tel.

Les gens de l'autre côté de la terre ne sont pas aveugles, eux, mais mal intentionnés. Ils savent qui est l'offenseur et qui est la victime, mais ils rajoutent à la peine et aux traumatismes de la victime encore plus de violence, parce qu'ils ont beaucoup de haine envers cette famille qui vit à l'autre bout de la planète, et ils ne savent pas s'y prendre à l'offenseur, car l'offenseur a le pouvoir, donc ils s'y prennent à la victime qui lui n'a pas le pouvoir. La victime n'a jamais eu un tel pouvoir. Mais ils supposent, ils supposent, soi-disant, car la victime fait partie de la même famille de l'offenseur, donc comment pourraient-ils faire la distinction entre l'offenseur et la victime? Ah, bonne question. Mais ne faudrait-il pas en premier lieu se poser la question: Pourquoi faudrait-il utiliser de la violence, avant de se poser la question: comment peut-on distinguer l'offenseur et la victime?

I'm going to tell you a story, if you allow me. I'm not an American citizen. People build walls, and walls are mostly built in the minds of people, and sometimes they build real walls, but the real walls are so-called real walls, because the walls in the minds are as real as any wall, no matter if it's made out of rocks or air. Maybe you can see this story as a screenshot of my mind on this topic. I may be off topic with this, but somehow I think the Holy Spirit is giving me instructions on how to bring this about. This is about me not being an American, and about how I somehow feel excluded from an American community because of the place where I was born. Why is that? well, because there's a wall of two things combined mainly. I live in an apartment in Brussels, Belgium, and I'm gonna share my point of view about this with you. The wall is mainly composed of the combination of the idea that there would be some kind of wall but there isn't, but without knowing there isn't a wall. I make it very clear very fast. When I grew up, we watched the TV, and watching TV meant that the American culture entered our living rooms, and there was no alternative, there was no internet, and watching TV meant watching America. European citizens (most of them) will probably not explain this as clearly as I will explain it right now. Of course, our own country was broadcasting a lot of programs that were not nearly as expensive as basically anything that was made in Hollywood, nor did any other country in the whole world for that matter, so, we did like all the kids did, we watched movies that were made in Hollywood (in the 80's and 90's). So what we do is, when we see people on a screen that we like, we have an instinctive reaction to identify with the person we see on the screen. We recognize what we like, and we become what we like. It is a natural reflex, conscious and unconscious. But I'm gonna be honest with you, I don't like these movies, I stopped watching them in the beginning of this century (back then I was 25), but it was already too late, I was already thankful for all the things that I had seen on the screen, for your beautiful country (its nature and environments). I loved the feeling that American culture was not a foreign thing to me, because it felt really natural and very similar to the culture of my home country. What? Yes, I hated the movies, not the Americans in the movies, nor their sense of humor, nor their culture, nor their country. The reason why I hated it is because action movies (that was the main support of the whole Hollywood movie industry) made me nervous and anxious and I was in search of peace of mind at that age. It was too loud, too much and too fast. To me, America is a foreign country, but it doesn't feel like that. The TV screen created a wall because there was no comments section on these TV's, you know, believe it or not, watching a movie meant watching, and that's it. So from my point of view there was a similarity between our cultures but without connection. You know the cars with the tinted windows, that's it. Again, I feel like I'm sitting in my car, and the Americans, again, are putting on a show just outside my car, and they can't see me. The only difference is, now I can slide the window down and say: "Hey, Hi there, hello, yes you, hi, I'm not an American citizen... " The thing is, I don't watch TV anymore for a few years, but I watch YouTube videos instead, and the similarity is striking. I mean, if today was December 1, 1994, I would probably watch a Hollywood movie and say: "Hey I know him, it's that actor from that other movie, you remember the other movie we saw the other night? What's his name again? Jon Clements, that's him! That's the one!" You've got to take that screenshot man, you're not gonna remember it if you don't. You see where I'm getting at, I'm still watching Americans, even though December 1, 1994 was exactly 30 years ago. The distance is fading away though. 90% of the video's that I watch (in this category) are made in America, and I'd love to see more variety. Not because I don't love you anymore, I do love you, but I'd like to be part of it as well. I hope I'm not a stranger, I think maybe there will be a possibility to make the wall disappear at least for a little while, and maybe more European video's will come up, not only in my feed, but in yours as well, I hope so, I've uploaded a lot of video's, it's not your style, I mean you may like it, but it's different, but that's okay, everyone has got his or her own style, everybody knows everybody is different, and that's how it's supposed to be.

If you need to fight a war during a very long time, not only you have to study the details of your enemy, but you must study the details of the problems that occur in the war (the spiritual war) from the point of view of a doctor, from the point of view of finding solutions to the problems in the therapeutic sense, and if the war is very long and very intense, in the long run there's a huge amount of details, and there's also a huge amount of details that are very alike, and if you look at all these details together it can cause nervousness and anxiety, and it's actually also really ugly. When I was a little kid, I was sleeping one night and had a dream, and I didn't quite understand why the dream wasn't good, because it didn't seem like a nightmare, but I saw an image of a huge amount of very little things that looked alike and I thought it was so ugly that it made me very anxious, and I couldn't unsee it. Of course it goes away, but every once in a while it came back, and the anxiety also came back every time I remembered the image that I saw that night, until the day that I understood the root of the problem, which is the simple fact that when too much people don't understand that I have to deal with too much problems for an extended period, without being understanding or empathic, it becomes too much, and then a vision of a lot of very small things that look the same makes me anxious, and it looks so ugly that it disgusts me, even though there's no apparent reason for this image to be that ugly or to cause anxiety. The image of all the small things causes anxiety because (unconscious) I link it up with all the small things that I have to gather and learn to discern.

Asking why is meaningful. Saying don't worry is meaningful. You can't be aware to which extent people are harming other people as long as it's not you that they are harming, it's just a psychological fact, not feeling the actual being attacked is like not seeing it, which means basically that it's like not being aware of the existence, the presence of the pain and problems and hate, here and now. Can you change that? As long as you're not a victim, I guess not, unless you're working in a hospital or doing something similar. But you can understand what I'm saying though, I think. Asking why is not that meaningful though, it's better to look at the way people who have trauma are processing things that happened in their lives, things that went really wrong, from a therapeutic point of view. You can really learn a lot from people who have been processing the things that went wrong in their lives through the art that they're making. As a matter of fact, a lot of artists use the art they are making as a way of processing the awful things that happened to them. Everyone can study that, pure minds are able to understand way more about that than they're usually even aware of. That's a better way of thinking than: Watching what happens and asking yourself why, of course we ask ourselves why, and we keep doing that, but after a while we need to turn that page and say: Okay I'm gonna consider these things from another point of view now. The problem with just watching what happens, and thinking it shouldn't happen, is that after a while you get the idea that by doing so you're actually helping, which you don't, and it's very contagious behavior, because if you're just standing there, other people are gonna see you standing there, and they're gonna copy your behavior, and they're gonna think that it's okay to do nothing because it's exactly the same as what you're doing. Maybe it's not okay, but at least it doesn't feel like it's not okay if you are not the only one doing nothing. We need to dig deeper, much deeper to catch a glimpse of the true magnitude of the problems in the minds of the humans. Usually most people are avoiding other people's problems at any cost, that's why it's not surprising that humans have developed a very sharp sense to know very accurately what they need to know to see the problems that they really want to avoid at all costs. It's a lot of playing dumb in order to avoid putting energy in doing something useful. And then they say: Why is it? What is it? Where does it come from? How does it happen? But you don't want to help, because you can't, and it's too difficult, and what do you gain from it? If you're one of those people, make way for people that want to help other people that are struggling, because bystanders are usually not helpful. Not participating is only useful to those who can afford to not participate, and to those who cannot afford to participate. The last reason is just not being qualified for the job, whereas the first reason is just an excuse.

Ik ben de generatie van de kinderen van de generatie van Urbanus, als je begrijpt wat ik bedoel. Als je liever hebt dat ik het zo zeg: Ik zie in Urbanus een soort van vaderlijke projectie, dat is dus een beeld dat ik projecteer vanuit mijn hoofd, dat is duidelijk. Ik heb gans mijn leven in loopgraven gezeten en tegen de generatie van mijn ouders gevochten eigenlijk. Als ik Urbanus zou bekritiseren zou het misschien erg harde kritiek kunnen zijn, omdat ik van zijn humor hou, anderzijds zou het ook in de andere richting hard kunnen zijn, nog harder zelfs, naar mij toe dan. Ik bedoel, ik weet niet in welke richting de pijlen die ik afschiet gaan vliegen, ik weet ook niet in hoeverre Urbanus door een pijl geraakt gaat worden of niet. Er zijn een paar interessante dingen te vertellen als we kijken naar het unieke standpunt van iemand als Urbanus, die niet ernstig wordt genomen, en daarvan een troef maakt. Na 20 min stelt deze mevrouw aan Urbanus een vraag over dat zijn humor veel mensen aanspreekt omdat het laagdrempelig is. De periode wanneer Urbanus het liedje Bakske Vol Met Stro gemaakt heeft, dat is de periode waarover Urbanus hier spreekt wanneer hij op deze vraag antwoordt, en ik ben omstreeks deze periode ook geboren trouwens. Dus dit is, kort samengevat, wat Urbanus hierop antwoordt: "Voor de kerk en de pastoor, respect voor het geloof was al lang vergaan. Er was iemand gestorven, iedereen had daar ruzie mee. Zo een slechterik. De pastoor die voor de begrafenis instaat vraagt aan nonkel Maurice: "Wilt gij die speech schrijven, want als daar echt niemand is, dat is mijn job hè." En nonkel Maurice klaagt over de overledene omdat hij bij hem ook nog een rekening onbetaald achter gelaten heeft. En daarop zegt de pastoor: "Nonkel Maurice, vergeet niet, over de doden niks dan goed hè." En dan op die begrafenis haalt nonkel Maurice een papiertje uit zijn zak: "Hij is dood! Goed!" Dat is zo, soms, familie..." Veel mensen van uw generatie wensen hun kinderen dood. Op deze manier. Uw beschrijving is heel juist. Die overledene, die begrafenis voor die overledene, dat is geen overledene, dat is een levende persoon die iedereen haat. Urbanus zegt dat die overleden is, maar dat is gewoon het verhaal dat hij er van maakt. Er is zo een persoon, hier in Vlaanderen, die zogezegd overleden is, maar tijdens zijn leven nooit dood geweest is, en nog steeds niet is. Hij is alleen innerlijk overleden, niet zijn lichaam, voor alle duidelijkheid. Dat is alleen maar een vicieuze cirkel waar die persoon in geboren is, omdat het moment waarop die Vlaming geboren is, hij zo erg door zijn eigen ouders en familie gehaat werd, dat zijn ouders en familie, die invloedrijke machthebbers waren in de katholieke kerk, hun macht in die kerk misbruikten (en misbruiken is een vorm van gebruiken) om de kring van haat die het kind als een dode bestempelt en als een dode behandelt en ziet (een dode in een levend lichaam dus) steeds groter te maken zodat het kind als een rat in de val zit. In het Engels noemen ze dat: closing ranks. De gelederen sluiten. De manier waarop mensen reageren wanneer ze een mens zien die allerlei problemen heeft is hen ingegeven door de angst om bij het probleem dat ze zien betrokken te worden. Dus al die mensen sluiten de gelederen eigenlijk, de dode in het levende lichaam botst zonder één enkele uitzondering op angst, lafheid en afwijzing. Ja, maar niet alleen zijn jullie bang en laf, jullie hebben ook een prachtige manier om de ideeën die je gedrag bepalen te rechtvaardigen. Jullie denken altijd: Hij is maar... Hij is maar... Hij is maar, inderdaad. Hij is maar de koude dode pechvogel die elke dag het gezicht van zijn ouders moet blijven zien, en het gezicht dat hij ziet als hij naar zijn ouders kijkt, de woorden ontbreken mij daar om dat te kunnen beschrijven, ziet hij alleen maar omdat de corrupte (eerder perverse, maar soit) natuur van zijn ouders hen belet om hun blik al was het maar even naar binnen te richten om naar zichzelf te kijken en te zien dat omdat ze zo'n natuur hebben en daar niks willen aan doen liever het voorrecht en het plezier willen blijven genieten dat ze uit het emotioneel misbruiken van dat kind halen omdat hen dat het gevoel geeft dat ze de baas zijn en dat ze groot zijn. Ik ben een ex-postbode, maar als postbode weet je dat je gehaat bent als je op elke hoek van de straat aangesproken wordt op deze manier: "Hé facteur, daar ben je weer met je facturen." Ja, want aan de postbode kan je in principe zeggen wat je maar wilt. Een postbode is eigenlijk een soort van Urbanus, maar dan een droge. Dat is ook iemand die niet ernstig wordt genomen. Ja, omdat ik alle andere mensen er van beschuldig dat ze verantwoordelijk zijn voor het feit dat ik niet uit een cirkel geraak (waarin ik een dode in het lichaam van een levende ben) die zij vereeuwigd hebben. Nu, de slechte zijn, en iemand zijn waar iedereen ruzie mee heeft of had, zoals die man waar Urbanus mee lacht, Jezus was hetzelfde lot beschoren hoor, hij werd gekruisigd omdat hij geen glimp van goedkeuring had voor de intimidaties van de meest invloedrijke machthebbers. Hij was de slechterik waar iedereen ruzie mee had, niet meer of niet minder. De pointe, de punt van de pijl, is dat die mensen die zogezegd alleen maar laf, bang en afwijzend zijn, maar verder ogenschijnlijk complete buitenstaanders van die cirkel zijn, om precies dezelfde redenen laf, bang en afwijzend zijn als de redenen waarom de ouders en de familie dat kind verstoten.

Vous voulez la guerre? Vous pouvez choisir votre chemin. Je dois l'accepter. Je dois m'en foutre. C'est dire la même chose. Réfléchis bien. Choose wisely. C'est juste des discussions. Ma vie, c'est horrible comme ça, quand ce sera la guerre, je ne serai pas là, et je n'ai rien à voir avec ça. Si on me dit que j'apporte des mauvaises nouvelles, eh ben, je suis un humain, et je pense ceci, identité, et je suis comme ça, et c'est juste moi qui pense ça, et ça, et ça, et je pense comme ça, parce que ça sont mes idées, et ça n'y change rien de toute façon, de toute façon, ça c'est bien, et ça c'est mal, et ça c'est Dieu, et ça c'est le diable, mais en fait je reste comme ça, qu'attends-tu de moi? Et les mauvaises nouvelles, c'est toi, et je serai parti de toute façon, quand ce sera la guerre, et je n'ai rien à voir avec ça.

Les meilleurs films de tous les temps, c'est tous les films de James Bond, tous les films de The Lord of The Rings, et tous les films de Harry Potter. C'est absolument les meilleurs films, c'est mes favoris, je les adore tous. La meilleure scène de tous les temps est le Robert De Niro, ou est-ce que c'est Al Pacino? Je crois que c'est lui plutôt. Bref, dans cette scène, il joue le grand patron devant le miroir avec son arme à feu et il s'admire dans le miroir, comme nous l'admirons tous, et il dit: "Are you talking to me? Are you talking to me?" J'adore cette scène, c'est inoubliable. Les années 70 c'était le top, les années 80, là ça descendait déjà un peu, et les années 90, ça c'était les losers, les arriérés. Le meilleur groupe de tous les temps est The Beatles, c'est le top absolu, c'est absolument interdit de dire quelque chose de mal de The Beatles. C'est normal, c'est le meilleur groupe pour toute l'éternité. J'adore The Beatles, mais mon favori, c'est Led Zeppelin. Par contre on ne peut rien dire de mal de Queen non plus. Non, tout le monde aime Queen, tout le monde adore Queen. Tu te souviens de la chanson: "I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now!" C'est inoubliable, tout le monde les adore, mais le meilleur groupe de tous les temps est The Beatles, on ne peut pas dire le contraire, ce qui ne pose aucun problème parce que tout le monde est d'accord. Quant au meilleur guitariste de tous les temps, ça restera toujours Jimi Hendrix, personne ne peut dire le contraire non plus, et ça ne pose pas de problème non plus. Personne ne conteste qu'il est le meilleur guitariste de tous les temps. Abba aussi mérite une place au top évidemment. Qui n'aime pas Abba? Tout le monde les aime. Tout le monde. C'est mes favoris.

Ik heb uit bronnen (ik herinner mij niet meer welke bronnen) gehoord dat de hersencellen die de motoriek van de linker helft van het lichaam aansturen in de rechter hersenhelft zitten, en de hersencellen die de rechter helft van het lichaam aansturen in de linker hersenhelft zitten. Ik heb die informatie niet geverifieerd, ik heb ook geen geneeskunde gestudeerd of iets dergelijks, maar ik vind het gewoon een interessante gedachte dat in elk organisch leven, tenminste ik vermoed in vrijwel elke vorm van organisch leven, dingen zijn die omgedraaid zijn alsof ze door een spiegel weerspiegeld worden, in het algemeen, patronen en dergelijke, maar ook ideeën. Nu, het meer bewuste (in tegenstelling tot het onbewuste) deel van de hersenen is vooral gelokaliseerd in de frontale delen van de hersenen (vooral in de cortex heb ik menen te begrijpen), maar goed, dat heb ik in een wetenschappelijke uitzending gezien op TV. Nogmaals, als ik hier een vreselijke wetenschappelijke flater heb begaan, het gaat voor mij niet om de wetenschappelijke kant (of perspectief). Verondersteld dat er bijvoorbeeld een kant van de hersenen zou zijn die het logisch denken voor haar rekening neemt, en de tegenovergestelde kant het artistieke denken voor haar rekening neemt. Waar ik naar toe wil gaan is: ik weet niet welke de logische kant, en welke de artistieke kant zou kunnen zijn, en dat maakt voor mij ook niet uit. Wat voor mij uitmaakt is: Ik ken het logisch denken en het artistiek denken toe aan twee hypothetische zijden die tegenovergesteld zijn, want de afstand tussen logische ideeën en artistieke ideeën is vaak heel groot, zodat er volgens mij vanzelf een oppositie tussen beide ontstaat, maar de concrete visualisatie ervan met twee hersenhelften is maar een hypothetische beeldvorming ervan. Het is niet zo dat indien er twee tegenovergestelde kanten zouden zijn, dat noodzakelijkerwijs zou betekenen dat er een situatie zou ontstaan waarbij er een evenwicht moet bewaard worden tussen beide zijden, en dat dit evenwicht bewaren voor problemen zou kunnen zorgen. Mijn moeder heeft altijd weinig waarde gehecht aan logisch denken. Ze denkt dat alle ideeën die altijd met logisch denken geassocieerd worden weinig waarde hebben, dat logica in het algemeen weinig waarde heeft. 

Als ik kwalen, ik bedoel lichamelijke kwalen heb, is dat in 90% van de gevallen aan de linker kant van mijn lichaam. De locatie van het deel van de hersenen die de lichaamsmotoriek aanstuurt van een bepaalde zijde van het lichaam, kan zich in de tegenovergestelde hersenhelft bevinden. Indien ik specifieke lichamelijke problemen heb, die van uiteenlopende aard kunnen zijn, maar zich in 90% van de gevallen aan de linkerkant van mijn lichaam voordoen, kan dit een verband hebben met problemen waarvan de origine zich in mijn rechter hersenhelft bevinden. Alles is met elkaar verbonden, dus psychisch en fysisch zijn ook met elkaar verbonden, net als al de rest, niet zozeer vanuit wetenschappelijk perspectief, maar eerder vanuit het perspectief: Alles is met elkaar verbonden.

Nu ga ik drie elementen op een rijtje zetten, zodat waar ik naartoe wil gaan duidelijk en overzichtelijk wordt. Volgens mij heeft God alles wat bestaat in het universum uit hetzelfde vaatje getapt, maar goed. Ik ken het logisch denken en het artistiek denken toe aan twee hypothetische zijden die tegenovergesteld zijn, want de afstand tussen logische ideeën en artistieke ideeën is vaak heel groot, zodat er volgens mij vanzelf een oppositie tussen beide ontstaat. De oppositie die tussen die twee kanten ontstaat maakt het echt heel ingewikkeld. Dat is het eerste element, een psychisch element.

Het tweede element is dat volgens mij in vrijwel elke vorm van organisch leven op aarde ideeën en patronen zijn die gespiegeld worden, waardoor symmetrische dingen ontstaan, waardoor dingen omgedraaid worden, waardoor dingen die aanvankelijk links waren rechts terecht komen en omgekeerd. Dat is het tweede element, het tweede element verbindt het eerste en het derde element.

 Het derde element dan. Een patiënt gaat op consultatie bij een dokter. De dokter moet een diagnose opstellen. Dat is stap 1. Daarna komt de therapie, dat is stap 2. Dat zijn twee zeer eenvoudige stappen, en dat is een basis voor alle aandoeningen in het algemeen. Het klinkt flauw, maar dan moet de dokter het natuurlijk nog uitvoeren. Dat is niet altijd gemakkelijk, en soms kan het zelfs heel moeilijk zijn. Stap 1 is een diagnose opstellen, dat betekent het antwoord op de vraag: Wat is de ziekte van de patiënt? Ik kan dat op mijzelf betrekken, en het antwoord op de vraag wat mijn ziekte is, ken ik niet. Dus de eerste stap, de diagnose opstellen, lukt al niet. Erkennen dat ik een psychische ziekte heb is iets waar door sommige mensen, zelfs veel mensen, misbruik van gemaakt wordt, en dat doe ik niet. Ik benoem mijn probleem als een ziekte om twee redenen: Ten eerste omdat het feit van mijn probleem vanuit zo een perspectief te benaderen volgens mij de beste manier is om een oplossing te vinden. En ten tweede omdat ik eigenlijk geen enkele andere manier zou kunnen bedenken om mijn probleem te bekijken die een oplossing zou kunnen bieden. Ik noem het een ziekte, maar ik zal er toch een ander alternatief bij geven, zodat u op zijn minst even zou denken: O ja, er zijn inderdaad weinig alternatieven. Stel dat ik het een vloek zou noemen, dat zou logisch zijn, want mijn probleem is overduidelijk een vloek. Als dat zo is, waarom noem ik het dan wel een ziekte, en geen vloek? Om deze reden: De aard van een vloek is dat het geen bewerkbaar gegeven is. Een vloek is zoals een brandend stuk houtskool dat je in je hand houdt. Je laat het meteen vallen, want na één seconde is je hand al verbrand.

Stel dat je geboren bent met een handicap, en je zit al gans je leven in een rolstoel. Je hebt in de bijbel gelezen: O, Jezus genas de zieken, en de kreupelen, en de doven, en de blinden ... Ja, dat is fantastisch, maar je zit nog altijd in je rolstoel, je zou ook wel gewoon willen rechtstaan, en gewoon wandelen, snap je? Ik zit niet in een rolstoel, maar ik ben wel geboren met mijn ziekte, en ik zoek al gans mijn leven het antwoord op de vraag: Wat is mijn ziekte? Het verstokte conflict met mijn moeder is een gegeven dat een grote rol speelt in de zoektocht naar het antwoord op de vraag: Wat is (de origine van) mijn ziekte? Dat is een vaststaand feit, en niet enkel het onoverzichtelijke totale beeld van dat conflict, maar ook in het bijzonder het feit dat ze denkt dat logica weinig waarde heeft in het algemeen, en alle ideeën die altijd geassocieerd worden met logisch denken weinig waarde hebben. Ik daarentegen hecht veel waarde aan logisch denken. Ik denk dat de mensheid zonder logisch denken zondermeer in een achterlijke staat zou vertoeven. Logisch denken is licht, verstand, en de schoonheid van intelligentie en logica zijn nauw met elkaar verweven.

Ik weet niet wat mijn ziekte is, maar ik weet dat het aan mijn linker kant is, dus genees alstublieft mijn linker kant. Ik weet niet wat mijn ziekte is, maar ik weet dat het nauw verbonden is met het feit dat mijn moeder een afkeer heeft van logisch denken, en het conflict dat daarvan het resultaat is.

Ik zeg dat ik op het vlak van artistiek denken sterker ben dan op het vlak van logisch denken, en dat dat voor mijn moeder een probleem stelt, omdat ze door haar rivaliserende houding niet toelaat dat ik op het vlak van artistiek denken sterker ben dan op het vlak van logisch denken, omdat artistiek denken haar sterke kant is. Ik zeg dat, en als ik dat zeg is dat een probleem? Wel, dat is mijn ziekte, dat is mijn linker kant, en een ziekte is een probleem, dacht ik. Dat is de diagnose. Waar is nu de therapie? Waar is de dokter die de mensen die met een handicap geboren zijn geneest, de Jezus die de mannen en de vrouwen die in een rolstoel zitten laat rechtstaan?

Internet doesn't do anything, it never did. It doesn't connect people. It's about being connected. It's about people who fail to find truth and wisdom in being connected with God and his holy prophets. There's a difference between influencing other people in a good way, or influencing people in a bad way, and it's true, everyone's got his or her own purpose in life, and we need to achieve our goals, but the number of views doesn't define success. Pride is the devils favorite tool since the dawn of time. Just shut the computer off and quit it.

Je bent ergens welkom of je bent niet welkom, zelfs al hangen veel dingen gewoon van dat af: gewoon op een gewone manier denken. Als je in de Westrand in Dilbeek niet welkom bent kunnen daar verschillende redenen voor zijn, maar het gaat in ieder geval om succes. Je bent er welkom of niet welkom, maar zelfs al denk je op een gewone manier, in de Westrand in Dilbeek wordt er altijd voor gezorgd dat je niet welkom bent als ze jou als een potentiële bedreiging voor hun succes zien. Veel dingen hangen gewoon van dat af: gewoon op een gewone manier denken. Dat is zo, maar in de Westrand gaat het in ieder geval om succes. Er voor zorgen dat bepaalde mensen in een cultureel centrum niet welkom zijn, omdat ze een potentiële bedreiging zouden kunnen zijn voor je persoonlijk succes, is geen gewone manier van denken. Er zijn in de Westrand roddelverhalen verspreid geweest over dat het Evangelie van Jezus Christus roddelverhalen zouden zijn uit de tijd van Jezus. Hou u niet van de domme als je alles weet.

You've got one thing right: they, or you, live in a castle and look down on the peasants, and the castle door stays mostly closed. The castle door is always closed to some people, but in reality if you're lucky the castle door is always open to you. But people who are struggling with I-want-this and I-need-this and people who yapyapyap always avoid stepping in the pool with peasants. How is a relationship controlled by a peasant who can pull away? How can he pull away when he can't get in? No matter from what point of view you're looking at it, you always end up closing your door, staying in your castle, leaving the person who inherited the misery, saying the person who inherited the misery is in control, because the person who avoids the situation is in control, as if he had the "power" to avoid a relationship in which he had no saying from the beginning anyway. He never had a choice, he was just an outcast.