Ik heb uit bronnen (ik herinner mij niet meer welke bronnen) gehoord dat de hersencellen die de motoriek van de linker helft van het lichaam aansturen in de rechter hersenhelft zitten, en de hersencellen die de rechter helft van het lichaam aansturen in de linker hersenhelft zitten. Ik heb die informatie niet geverifieerd, ik heb ook geen geneeskunde gestudeerd of iets dergelijks, maar ik vind het gewoon een interessante gedachte dat in elk organisch leven, tenminste ik vermoed in vrijwel elke vorm van organisch leven, dingen zijn die omgedraaid zijn alsof ze door een spiegel weerspiegeld worden, in het algemeen, patronen en dergelijke, maar ook ideeën. Nu, het meer bewuste (in tegenstelling tot het onbewuste) deel van de hersenen is vooral gelokaliseerd in de frontale delen van de hersenen (vooral in de cortex heb ik menen te begrijpen), maar goed, dat heb ik in een wetenschappelijke uitzending gezien op TV. Nogmaals, als ik hier een vreselijke wetenschappelijke flater heb begaan, het gaat voor mij niet om de wetenschappelijke kant (of perspectief). Verondersteld dat er bijvoorbeeld een kant van de hersenen zou zijn die het logisch denken voor haar rekening neemt, en de tegenovergestelde kant het artistieke denken voor haar rekening neemt. Waar ik naar toe wil gaan is: ik weet niet welke de logische kant, en welke de artistieke kant zou kunnen zijn, en dat maakt voor mij ook niet uit. Wat voor mij uitmaakt is: Ik ken het logisch denken en het artistiek denken toe aan twee hypothetische zijden die tegenovergesteld zijn, want de afstand tussen logische ideeën en artistieke ideeën is vaak heel groot, zodat er volgens mij vanzelf een oppositie tussen beide ontstaat, maar de concrete visualisatie ervan met twee hersenhelften is maar een hypothetische beeldvorming ervan. Het is niet zo dat indien er twee tegenovergestelde kanten zouden zijn, dat noodzakelijkerwijs zou betekenen dat er een situatie zou ontstaan waarbij er een evenwicht moet bewaard worden tussen beide zijden, en dat dit evenwicht bewaren voor problemen zou kunnen zorgen. Mijn moeder heeft altijd weinig waarde gehecht aan logisch denken. Ze denkt dat alle ideeën die altijd met logisch denken geassocieerd worden weinig waarde hebben, dat logica in het algemeen weinig waarde heeft. 

Als ik kwalen, ik bedoel lichamelijke kwalen heb, is dat in 90% van de gevallen aan de linker kant van mijn lichaam. De locatie van het deel van de hersenen die de lichaamsmotoriek aanstuurt van een bepaalde zijde van het lichaam, kan zich in de tegenovergestelde hersenhelft bevinden. Indien ik specifieke lichamelijke problemen heb, die van uiteenlopende aard kunnen zijn, maar zich in 90% van de gevallen aan de linkerkant van mijn lichaam voordoen, kan dit een verband hebben met problemen waarvan de origine zich in mijn rechter hersenhelft bevinden. Alles is met elkaar verbonden, dus psychisch en fysisch zijn ook met elkaar verbonden, net als al de rest, niet zozeer vanuit wetenschappelijk perspectief, maar eerder vanuit het perspectief: Alles is met elkaar verbonden.

Nu ga ik drie elementen op een rijtje zetten, zodat waar ik naartoe wil gaan duidelijk en overzichtelijk wordt. Volgens mij heeft God alles wat bestaat in het universum uit hetzelfde vaatje getapt, maar goed. Ik ken het logisch denken en het artistiek denken toe aan twee hypothetische zijden die tegenovergesteld zijn, want de afstand tussen logische ideeën en artistieke ideeën is vaak heel groot, zodat er volgens mij vanzelf een oppositie tussen beide ontstaat. De oppositie die tussen die twee kanten ontstaat maakt het echt heel ingewikkeld. Dat is het eerste element, een psychisch element.

Het tweede element is dat volgens mij in vrijwel elke vorm van organisch leven op aarde ideeën en patronen zijn die gespiegeld worden, waardoor symmetrische dingen ontstaan, waardoor dingen omgedraaid worden, waardoor dingen die aanvankelijk links waren rechts terecht komen en omgekeerd. Dat is het tweede element, het tweede element verbindt het eerste en het derde element.

 Het derde element dan. Een patiënt gaat op consultatie bij een dokter. De dokter moet een diagnose opstellen. Dat is stap 1. Daarna komt de therapie, dat is stap 2. Dat zijn twee zeer eenvoudige stappen, en dat is een basis voor alle aandoeningen in het algemeen. Het klinkt flauw, maar dan moet de dokter het natuurlijk nog uitvoeren. Dat is niet altijd gemakkelijk, en soms kan het zelfs heel moeilijk zijn. Stap 1 is een diagnose opstellen, dat betekent het antwoord op de vraag: Wat is de ziekte van de patiënt? Ik kan dat op mijzelf betrekken, en het antwoord op de vraag wat mijn ziekte is, ken ik niet. Dus de eerste stap, de diagnose opstellen, lukt al niet. Erkennen dat ik een psychische ziekte heb is iets waar door sommige mensen, zelfs veel mensen, misbruik van gemaakt wordt, en dat doe ik niet. Ik benoem mijn probleem als een ziekte om twee redenen: Ten eerste omdat het feit van mijn probleem vanuit zo een perspectief te benaderen volgens mij de beste manier is om een oplossing te vinden. En ten tweede omdat ik eigenlijk geen enkele andere manier zou kunnen bedenken om mijn probleem te bekijken die een oplossing zou kunnen bieden. Ik noem het een ziekte, maar ik zal er toch een ander alternatief bij geven, zodat u op zijn minst even zou denken: O ja, er zijn inderdaad weinig alternatieven. Stel dat ik het een vloek zou noemen, dat zou logisch zijn, want mijn probleem is overduidelijk een vloek. Als dat zo is, waarom noem ik het dan wel een ziekte, en geen vloek? Om deze reden: De aard van een vloek is dat het geen bewerkbaar gegeven is. Een vloek is zoals een brandend stuk houtskool dat je in je hand houdt. Je laat het meteen vallen, want na één seconde is je hand al verbrand.

Stel dat je geboren bent met een handicap, en je zit al gans je leven in een rolstoel. Je hebt in de bijbel gelezen: O, Jezus genas de zieken, en de kreupelen, en de doven, en de blinden ... Ja, dat is fantastisch, maar je zit nog altijd in je rolstoel, je zou ook wel gewoon willen rechtstaan, en gewoon wandelen, snap je? Ik zit niet in een rolstoel, maar ik ben wel geboren met mijn ziekte, en ik zoek al gans mijn leven het antwoord op de vraag: Wat is mijn ziekte? Het verstokte conflict met mijn moeder is een gegeven dat een grote rol speelt in de zoektocht naar het antwoord op de vraag: Wat is (de origine van) mijn ziekte? Dat is een vaststaand feit, en niet enkel het onoverzichtelijke totale beeld van dat conflict, maar ook in het bijzonder het feit dat ze denkt dat logica weinig waarde heeft in het algemeen, en alle ideeën die altijd geassocieerd worden met logisch denken weinig waarde hebben. Ik daarentegen hecht veel waarde aan logisch denken. Ik denk dat de mensheid zonder logisch denken zondermeer in een achterlijke staat zou vertoeven. Logisch denken is licht, verstand, en de schoonheid van intelligentie en logica zijn nauw met elkaar verweven.

Ik weet niet wat mijn ziekte is, maar ik weet dat het aan mijn linker kant is, dus genees alstublieft mijn linker kant. Ik weet niet wat mijn ziekte is, maar ik weet dat het nauw verbonden is met het feit dat mijn moeder een afkeer heeft van logisch denken, en het conflict dat daarvan het resultaat is.

Ik zeg dat ik op het vlak van artistiek denken sterker ben dan op het vlak van logisch denken, en dat dat voor mijn moeder een probleem stelt, omdat ze door haar rivaliserende houding niet toelaat dat ik op het vlak van artistiek denken sterker ben dan op het vlak van logisch denken, omdat artistiek denken haar sterke kant is. Ik zeg dat, en als ik dat zeg is dat een probleem? Wel, dat is mijn ziekte, dat is mijn linker kant, en een ziekte is een probleem, dacht ik. Dat is de diagnose. Waar is nu de therapie? Waar is de dokter die de mensen die met een handicap geboren zijn geneest, de Jezus die de mannen en de vrouwen die in een rolstoel zitten laat rechtstaan?