Ik ben de generatie van de kinderen van de generatie van Urbanus, als je begrijpt wat ik bedoel. Als je liever hebt dat ik het zo zeg: Ik zie in Urbanus een soort van vaderlijke projectie, dat is dus een beeld dat ik projecteer vanuit mijn hoofd, dat is duidelijk. Ik heb gans mijn leven in loopgraven gezeten en tegen de generatie van mijn ouders gevochten eigenlijk. Als ik Urbanus zou bekritiseren zou het misschien erg harde kritiek kunnen zijn, omdat ik van zijn humor hou, anderzijds zou het ook in de andere richting hard kunnen zijn, nog harder zelfs, naar mij toe dan. Ik bedoel, ik weet niet in welke richting de pijlen die ik afschiet gaan vliegen, ik weet ook niet in hoeverre Urbanus door een pijl geraakt gaat worden of niet. Er zijn een paar interessante dingen te vertellen als we kijken naar het unieke standpunt van iemand als Urbanus, die niet ernstig wordt genomen, en daarvan een troef maakt. Na 20 min stelt deze mevrouw aan Urbanus een vraag over dat zijn humor veel mensen aanspreekt omdat het laagdrempelig is. De periode wanneer Urbanus het liedje Bakske Vol Met Stro gemaakt heeft, dat is de periode waarover Urbanus hier spreekt wanneer hij op deze vraag antwoordt, en ik ben omstreeks deze periode ook geboren trouwens. Dus dit is, kort samengevat, wat Urbanus hierop antwoordt: "Voor de kerk en de pastoor, respect voor het geloof was al lang vergaan. Er was iemand gestorven, iedereen had daar ruzie mee. Zo een slechterik. De pastoor die voor de begrafenis instaat vraagt aan nonkel Maurice: "Wilt gij die speech schrijven, want als daar echt niemand is, dat is mijn job hè." En nonkel Maurice klaagt over de overledene omdat hij bij hem ook nog een rekening onbetaald achter gelaten heeft. En daarop zegt de pastoor: "Nonkel Maurice, vergeet niet, over de doden niks dan goed hè." En dan op die begrafenis haalt nonkel Maurice een papiertje uit zijn zak: "Hij is dood! Goed!" Dat is zo, soms, familie..." Veel mensen van uw generatie wensen hun kinderen dood. Op deze manier. Uw beschrijving is heel juist. Die overledene, die begrafenis voor die overledene, dat is geen overledene, dat is een levende persoon die iedereen haat. Urbanus zegt dat die overleden is, maar dat is gewoon het verhaal dat hij er van maakt. Er is zo een persoon, hier in Vlaanderen, die zogezegd overleden is, maar tijdens zijn leven nooit dood geweest is, en nog steeds niet is. Hij is alleen innerlijk overleden, niet zijn lichaam, voor alle duidelijkheid. Dat is alleen maar een vicieuze cirkel waar die persoon in geboren is, omdat het moment waarop die Vlaming geboren is, hij zo erg door zijn eigen ouders en familie gehaat werd, dat zijn ouders en familie, die invloedrijke machthebbers waren in de katholieke kerk, hun macht in die kerk misbruikten (en misbruiken is een vorm van gebruiken) om de kring van haat die het kind als een dode bestempelt en als een dode behandelt en ziet (een dode in een levend lichaam dus) steeds groter te maken zodat het kind als een rat in de val zit. In het Engels noemen ze dat: closing ranks. De gelederen sluiten. De manier waarop mensen reageren wanneer ze een mens zien die allerlei problemen heeft is hen ingegeven door de angst om bij het probleem dat ze zien betrokken te worden. Dus al die mensen sluiten de gelederen eigenlijk, de dode in het levende lichaam botst zonder één enkele uitzondering op angst, lafheid en afwijzing. Ja, maar niet alleen zijn jullie bang en laf, jullie hebben ook een prachtige manier om de ideeën die je gedrag bepalen te rechtvaardigen. Jullie denken altijd: Hij is maar... Hij is maar... Hij is maar, inderdaad. Hij is maar de koude dode pechvogel die elke dag het gezicht van zijn ouders moet blijven zien, en het gezicht dat hij ziet als hij naar zijn ouders kijkt, de woorden ontbreken mij daar om dat te kunnen beschrijven, ziet hij alleen maar omdat de corrupte (eerder perverse, maar soit) natuur van zijn ouders hen belet om hun blik al was het maar even naar binnen te richten om naar zichzelf te kijken en te zien dat omdat ze zo'n natuur hebben en daar niks willen aan doen liever het voorrecht en het plezier willen blijven genieten dat ze uit het emotioneel misbruiken van dat kind halen omdat hen dat het gevoel geeft dat ze de baas zijn en dat ze groot zijn. Ik ben een ex-postbode, maar als postbode weet je dat je gehaat bent als je op elke hoek van de straat aangesproken wordt op deze manier: "Hé facteur, daar ben je weer met je facturen." Ja, want aan de postbode kan je in principe zeggen wat je maar wilt. Een postbode is eigenlijk een soort van Urbanus, maar dan een droge. Dat is ook iemand die niet ernstig wordt genomen. Ja, omdat ik alle andere mensen er van beschuldig dat ze verantwoordelijk zijn voor het feit dat ik niet uit een cirkel geraak (waarin ik een dode in het lichaam van een levende ben) die zij vereeuwigd hebben. Nu, de slechte zijn, en iemand zijn waar iedereen ruzie mee heeft of had, zoals die man waar Urbanus mee lacht, Jezus was hetzelfde lot beschoren hoor, hij werd gekruisigd omdat hij geen glimp van goedkeuring had voor de intimidaties van de meest invloedrijke machthebbers. Hij was de slechterik waar iedereen ruzie mee had, niet meer of niet minder. De pointe, de punt van de pijl, is dat die mensen die zogezegd alleen maar laf, bang en afwijzend zijn, maar verder ogenschijnlijk complete buitenstaanders van die cirkel zijn, om precies dezelfde redenen laf, bang en afwijzend zijn als de redenen waarom de ouders en de familie dat kind verstoten.
Vous voulez la guerre? Vous pouvez choisir votre chemin. Je dois l'accepter. Je dois m'en foutre. C'est dire la même chose. Réfléchis bien. Choose wisely. C'est juste des discussions. Ma vie, c'est horrible comme ça, quand ce sera la guerre, je ne serai pas là, et je n'ai rien à voir avec ça. Si on me dit que j'apporte des mauvaises nouvelles, eh ben, je suis un humain, et je pense ceci, identité, et je suis comme ça, et c'est juste moi qui pense ça, et ça, et ça, et je pense comme ça, parce que ça sont mes idées, et ça n'y change rien de toute façon, de toute façon, ça c'est bien, et ça c'est mal, et ça c'est Dieu, et ça c'est le diable, mais en fait je reste comme ça, qu'attends-tu de moi? Et les mauvaises nouvelles, c'est toi, et je serai parti de toute façon, quand ce sera la guerre, et je n'ai rien à voir avec ça.
Les meilleurs films de tous les temps, c'est tous les films de James Bond, tous les films de The Lord of The Rings, et tous les films de Harry Potter. C'est absolument les meilleurs films, c'est mes favoris, je les adore tous. La meilleure scène de tous les temps est le Robert De Niro, ou est-ce que c'est Al Pacino? Je crois que c'est lui plutôt. Bref, dans cette scène, il joue le grand patron devant le miroir avec son arme à feu et il s'admire dans le miroir, comme nous l'admirons tous, et il dit: "Are you talking to me? Are you talking to me?" J'adore cette scène, c'est inoubliable. Les années 70 c'était le top, les années 80, là ça descendait déjà un peu, et les années 90, ça c'était les losers, les arriérés. Le meilleur groupe de tous les temps est The Beatles, c'est le top absolu, c'est absolument interdit de dire quelque chose de mal de The Beatles. C'est normal, c'est le meilleur groupe pour toute l'éternité. J'adore The Beatles, mais mon favori, c'est Led Zeppelin. Par contre on ne peut rien dire de mal de Queen non plus. Non, tout le monde aime Queen, tout le monde adore Queen. Tu te souviens de la chanson: "I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now!" C'est inoubliable, tout le monde les adore, mais le meilleur groupe de tous les temps est The Beatles, on ne peut pas dire le contraire, ce qui ne pose aucun problème parce que tout le monde est d'accord. Quant au meilleur guitariste de tous les temps, ça restera toujours Jimi Hendrix, personne ne peut dire le contraire non plus, et ça ne pose pas de problème non plus. Personne ne conteste qu'il est le meilleur guitariste de tous les temps. Abba aussi mérite une place au top évidemment. Qui n'aime pas Abba? Tout le monde les aime. Tout le monde. C'est mes favoris.
Ik heb uit bronnen (ik herinner mij niet meer welke bronnen) gehoord dat de hersencellen die de motoriek van de linker helft van het lichaam aansturen in de rechter hersenhelft zitten, en de hersencellen die de rechter helft van het lichaam aansturen in de linker hersenhelft zitten. Ik heb die informatie niet geverifieerd, ik heb ook geen geneeskunde gestudeerd of iets dergelijks, maar ik vind het gewoon een interessante gedachte dat in elk organisch leven, tenminste ik vermoed in vrijwel elke vorm van organisch leven, dingen zijn die omgedraaid zijn alsof ze door een spiegel weerspiegeld worden, in het algemeen, patronen en dergelijke, maar ook ideeën. Nu, het meer bewuste (in tegenstelling tot het onbewuste) deel van de hersenen is vooral gelokaliseerd in de frontale delen van de hersenen (vooral in de cortex heb ik menen te begrijpen), maar goed, dat heb ik in een wetenschappelijke uitzending gezien op TV. Nogmaals, als ik hier een vreselijke wetenschappelijke flater heb begaan, het gaat voor mij niet om de wetenschappelijke kant (of perspectief). Verondersteld dat er bijvoorbeeld een kant van de hersenen zou zijn die het logisch denken voor haar rekening neemt, en de tegenovergestelde kant het artistieke denken voor haar rekening neemt. Waar ik naar toe wil gaan is: ik weet niet welke de logische kant, en welke de artistieke kant zou kunnen zijn, en dat maakt voor mij ook niet uit. Wat voor mij uitmaakt is: Ik ken het logisch denken en het artistiek denken toe aan twee hypothetische zijden die tegenovergesteld zijn, want de afstand tussen logische ideeën en artistieke ideeën is vaak heel groot, zodat er volgens mij vanzelf een oppositie tussen beide ontstaat, maar de concrete visualisatie ervan met twee hersenhelften is maar een hypothetische beeldvorming ervan. Het is niet zo dat indien er twee tegenovergestelde kanten zouden zijn, dat noodzakelijkerwijs zou betekenen dat er een situatie zou ontstaan waarbij er een evenwicht moet bewaard worden tussen beide zijden, en dat dit evenwicht bewaren voor problemen zou kunnen zorgen. Mijn moeder heeft altijd weinig waarde gehecht aan logisch denken. Ze denkt dat alle ideeën die altijd met logisch denken geassocieerd worden weinig waarde hebben, dat logica in het algemeen weinig waarde heeft.
Als ik kwalen, ik bedoel lichamelijke kwalen heb, is dat in 90% van de gevallen aan de linker kant van mijn lichaam. De locatie van het deel van de hersenen die de lichaamsmotoriek aanstuurt van een bepaalde zijde van het lichaam, kan zich in de tegenovergestelde hersenhelft bevinden. Indien ik specifieke lichamelijke problemen heb, die van uiteenlopende aard kunnen zijn, maar zich in 90% van de gevallen aan de linkerkant van mijn lichaam voordoen, kan dit een verband hebben met problemen waarvan de origine zich in mijn rechter hersenhelft bevinden. Alles is met elkaar verbonden, dus psychisch en fysisch zijn ook met elkaar verbonden, net als al de rest, niet zozeer vanuit wetenschappelijk perspectief, maar eerder vanuit het perspectief: Alles is met elkaar verbonden.
Nu ga ik drie elementen op een rijtje zetten, zodat waar ik naartoe wil gaan duidelijk en overzichtelijk wordt. Volgens mij heeft God alles wat bestaat in het universum uit hetzelfde vaatje getapt, maar goed. Ik ken het logisch denken en het artistiek denken toe aan twee hypothetische zijden die tegenovergesteld zijn, want de afstand tussen logische ideeën en artistieke ideeën is vaak heel groot, zodat er volgens mij vanzelf een oppositie tussen beide ontstaat. De oppositie die tussen die twee kanten ontstaat maakt het echt heel ingewikkeld. Dat is het eerste element, een psychisch element.
Het tweede element is dat volgens mij in vrijwel elke vorm van organisch leven op aarde ideeën en patronen zijn die gespiegeld worden, waardoor symmetrische dingen ontstaan, waardoor dingen omgedraaid worden, waardoor dingen die aanvankelijk links waren rechts terecht komen en omgekeerd. Dat is het tweede element, het tweede element verbindt het eerste en het derde element.
Het derde element dan. Een patiënt gaat op consultatie bij een dokter. De dokter moet een diagnose opstellen. Dat is stap 1. Daarna komt de therapie, dat is stap 2. Dat zijn twee zeer eenvoudige stappen, en dat is een basis voor alle aandoeningen in het algemeen. Het klinkt flauw, maar dan moet de dokter het natuurlijk nog uitvoeren. Dat is niet altijd gemakkelijk, en soms kan het zelfs heel moeilijk zijn. Stap 1 is een diagnose opstellen, dat betekent het antwoord op de vraag: Wat is de ziekte van de patiënt? Ik kan dat op mijzelf betrekken, en het antwoord op de vraag wat mijn ziekte is, ken ik niet. Dus de eerste stap, de diagnose opstellen, lukt al niet. Erkennen dat ik een psychische ziekte heb is iets waar door sommige mensen, zelfs veel mensen, misbruik van gemaakt wordt, en dat doe ik niet. Ik benoem mijn probleem als een ziekte om twee redenen: Ten eerste omdat het feit van mijn probleem vanuit zo een perspectief te benaderen volgens mij de beste manier is om een oplossing te vinden. En ten tweede omdat ik eigenlijk geen enkele andere manier zou kunnen bedenken om mijn probleem te bekijken die een oplossing zou kunnen bieden. Ik noem het een ziekte, maar ik zal er toch een ander alternatief bij geven, zodat u op zijn minst even zou denken: O ja, er zijn inderdaad weinig alternatieven. Stel dat ik het een vloek zou noemen, dat zou logisch zijn, want mijn probleem is overduidelijk een vloek. Als dat zo is, waarom noem ik het dan wel een ziekte, en geen vloek? Om deze reden: De aard van een vloek is dat het geen bewerkbaar gegeven is. Een vloek is zoals een brandend stuk houtskool dat je in je hand houdt. Je laat het meteen vallen, want na één seconde is je hand al verbrand.
Stel dat je geboren bent met een handicap, en je zit al gans je leven in een rolstoel. Je hebt in de bijbel gelezen: O, Jezus genas de zieken, en de kreupelen, en de doven, en de blinden ... Ja, dat is fantastisch, maar je zit nog altijd in je rolstoel, je zou ook wel gewoon willen rechtstaan, en gewoon wandelen, snap je? Ik zit niet in een rolstoel, maar ik ben wel geboren met mijn ziekte, en ik zoek al gans mijn leven het antwoord op de vraag: Wat is mijn ziekte? Het verstokte conflict met mijn moeder is een gegeven dat een grote rol speelt in de zoektocht naar het antwoord op de vraag: Wat is (de origine van) mijn ziekte? Dat is een vaststaand feit, en niet enkel het onoverzichtelijke totale beeld van dat conflict, maar ook in het bijzonder het feit dat ze denkt dat logica weinig waarde heeft in het algemeen, en alle ideeën die altijd geassocieerd worden met logisch denken weinig waarde hebben. Ik daarentegen hecht veel waarde aan logisch denken. Ik denk dat de mensheid zonder logisch denken zondermeer in een achterlijke staat zou vertoeven. Logisch denken is licht, verstand, en de schoonheid van intelligentie en logica zijn nauw met elkaar verweven.
Ik weet niet wat mijn ziekte is, maar ik weet dat het aan mijn linker kant is, dus genees alstublieft mijn linker kant. Ik weet niet wat mijn ziekte is, maar ik weet dat het nauw verbonden is met het feit dat mijn moeder een afkeer heeft van logisch denken, en het conflict dat daarvan het resultaat is.
Ik zeg dat ik op het vlak van artistiek denken sterker ben dan op het vlak van logisch denken, en dat dat voor mijn moeder een probleem stelt, omdat ze door haar rivaliserende houding niet toelaat dat ik op het vlak van artistiek denken sterker ben dan op het vlak van logisch denken, omdat artistiek denken haar sterke kant is. Ik zeg dat, en als ik dat zeg is dat een probleem? Wel, dat is mijn ziekte, dat is mijn linker kant, en een ziekte is een probleem, dacht ik. Dat is de diagnose. Waar is nu de therapie? Waar is de dokter die de mensen die met een handicap geboren zijn geneest, de Jezus die de mannen en de vrouwen die in een rolstoel zitten laat rechtstaan?
Internet doesn't do anything, it never did. It doesn't connect people. It's about being connected. It's about people who fail to find truth and wisdom in being connected with God and his holy prophets. There's a difference between influencing other people in a good way, or influencing people in a bad way, and it's true, everyone's got his or her own purpose in life, and we need to achieve our goals, but the number of views doesn't define success. Pride is the devils favorite tool since the dawn of time. Just shut the computer off and quit it.
Je bent ergens welkom of je bent niet welkom, zelfs al hangen veel dingen gewoon van dat af: gewoon op een gewone manier denken. Als je in de Westrand in Dilbeek niet welkom bent kunnen daar verschillende redenen voor zijn, maar het gaat in ieder geval om succes. Je bent er welkom of niet welkom, maar zelfs al denk je op een gewone manier, in de Westrand in Dilbeek wordt er altijd voor gezorgd dat je niet welkom bent als ze jou als een potentiële bedreiging voor hun succes zien. Veel dingen hangen gewoon van dat af: gewoon op een gewone manier denken. Dat is zo, maar in de Westrand gaat het in ieder geval om succes. Er voor zorgen dat bepaalde mensen in een cultureel centrum niet welkom zijn, omdat ze een potentiële bedreiging zouden kunnen zijn voor je persoonlijk succes, is geen gewone manier van denken. Er zijn in de Westrand roddelverhalen verspreid geweest over dat het Evangelie van Jezus Christus roddelverhalen zouden zijn uit de tijd van Jezus. Hou u niet van de domme als je alles weet.
You've got one thing right: they, or you, live in a castle and look down on the peasants, and the castle door stays mostly closed. The castle door is always closed to some people, but in reality if you're lucky the castle door is always open to you. But people who are struggling with I-want-this and I-need-this and people who yapyapyap always avoid stepping in the pool with peasants. How is a relationship controlled by a peasant who can pull away? How can he pull away when he can't get in? No matter from what point of view you're looking at it, you always end up closing your door, staying in your castle, leaving the person who inherited the misery, saying the person who inherited the misery is in control, because the person who avoids the situation is in control, as if he had the "power" to avoid a relationship in which he had no saying from the beginning anyway. He never had a choice, he was just an outcast.
The God that they put into your heart to believe in since childhood is all the way up there, and you look at the sky, and you can't find him there. But it was always their job to program your mind to alter the way that one should identify God. But it's a little concerning, because it's kind of hard to come to terms with the idea that people who claim they want to pass that testimony of Christ and share their so-called true belief in the true God are not discerning any of all the things they pretend to know, understand, or believe in. Why, because when we're young, we cannot foresee the unreliability of people that have become influencers in their own conventional and traditional way. But it's not God. God is not distant, the creation of God has the potential capacity to make positive energy flow through your whole being, through your body and mind. Energy is the strength of balance, health, clarity, ... But it's not far away. What does God think when people ask: Give me proof that God exists. But how? I don't mean how in the sense that it cannot be proven, but I mean how have you been brought to the question anyway? Assuming God wanted to prove his existence to you, would you want to see him? Well, he gave you your pretty eyes, open them. Would you want to hear him? Smell him? Feel him? Same answer. Make long walks, not in busy or noisy streets. The trees and the sounds of the wind and the birds change your perceptions, they're like a drug, but not a drug like antipsychosis or anything like that, the forests have the capacity to change your consciousness, expand it, put you asleep, make you hallucinate, nature has the power to do all of those things. But the energy that nature gives us is positive energy, whereas antipsychosis is negative energy, it literally flows through your blood vessels and it sucks the energy out of your life. You may think: well then assuming I make a long walk, what is so special about these trees and these leaves and these branches? They can't touch you, they can't move. Well, can energy touch you? Can energy move you? Forests have enormous energetic potential, the energy is not staying where it is. It flows and it waves, in the forest the energy is not assigned to this tree, or that bird or animal, or that plant, it's not glued to the organism as an entity. When you enter into the forest you become part of the forest and the energy. It's just hallucinating to keep looking at these branches while walking, and keeping in mind this one question, two actually, but in a sense they're one: How could it even be conceivable to think that anyone could count all the branches, in this forest alone? You may ask: Well, they're just branches, so what if you can't count them... But ask yourself the question: Is there a reason why God put all these trees in this forest with all these branches? See, some people keep track of as many of their ancestors as possible by drawing these branches on the screen of the PC and then they keep track of all their grandparents, their great grandparents, the parents of their great grandparents, and so on... I don't know the word, I just call it branches. They know the names of their ancestors, true, but does it mean it brings them closer to them? It's like looking at the sky and saying: God is way up there, he's so high I can't see him. They're not getting closer to God, and they're not getting closer to their ancestors. What's the use of knowing the name of somebody you don't even know? But watch the branches in the forest, it's so beautiful, and the forest gives you a sense of security. Wherever you're standing in a forest, there's always trees everywhere, they're behind you, on your left, on your right, in front of you, it's like they're there to protect you, they're always close to you. We need that energy to understand these natural processes, these cycles. The purification that comes forth of proximity to this ecosystem is cleansing our spirit and body and renews our energy. You want to know how beautiful the world that God created is, and get closer to him, and you want to know how beautiful your ancestors were? Look at the branches in the forest, not on your PC.
Je suis entraîné dans l'enchaînement des événements, et ça entraîne la simple constatation que je suis involontairement amené à vivre et opérer dans la nudité des êtres vivants. J'ai un sens accrû que les vêtements que portent les gens sont illusoires, ceci afin de bien encadrer le fait que les mauvais esprits vont à un mauvais endroit. Il faudra bien se rendre devant le fait accompli que les fausses accusations ne s'arrêtent jamais. Suite à cela ils persévèrent jusqu'à la fin dans leur quête qui consiste essentiellement à m'envoyer à un endroit qui n'existe pas. Néanmoins le jardin d'Eden reste à portée de vue, ce qui reste un point de repère fiable.
Christianity troubles you when you're a bunch of pedophiles in a church raping children and covering it all up, because idolatry can make you untouchable, and you need to be able to keep up that mask so you replace the word idolatry by narcissism, how convenient, the bible doesn't say that much about narcissism, but idolatry is a far greater issue. You still raped our children. How dare I open this pornhub site and jerk off because I have no wife but still have needs, that is so immoral, now I'm going straight to hell, now I'm the worst criminal all of a sudden. Everybody's afraid of sexuality like never before in history, we're in a mass psychosis all of a sudden, video's pop up everywhere to warn us about how sinful we are if we only dare to do something that we need to do, because we surely will be sent to hell straight away, the immorality of our act is unforgivable, we're the worst criminals for sure. I didn't touch your children, did I? I didn't touch anyone. Now everybody's afraid, the panic is spreading all over the world, media sites are taking serious precautions, I've received two warnings on my YouTube channel for trying to upload slightly erotic content on my channel. With a third warning, that's only one more, YouTube deletes my channel completely at once. I even got a warning for trying to include a link on my channel to an external video, I never intended to upload that video on the channel, only to include the link. That's too bad, I dedicated my whole life to working for the Lord to share the gospel with the world, save my own soul, save other people's souls (by the same occasion), but we don't care about that, do we? Go ahead erase my channel, my work, my life. Yes, the churches are accountable for blocking the gospel, and controlling media sites, because churches have always programmed and controlled the minds of people, as long as I've known them. You erase my life because my opinions bother you. You want to delete my life and all of the things I want to say, I have no freedom whatsoever to say what I want to say, I have no freedom to share anything, never had, you're blocking everything, you always did, from the beginning, it has always been like that, I'm 50 years old, I'm not allowed to say nothing. Nothing. Just nothing. Never. I need to shut up, be quiet, submit, knod, bend my head, continue my life down an ever sickening poisonous path, and agree. The Lord called me to do this, but why not? Erase everything, delete everything, why not? Erase my life. Who cares? You can rape my children, you can erase my life. You're so holy. You're such an angel. Christianity troubles you? Well good! You wonder why?
Tu dois plus penser à toi-même, comme il y a personne, et comme tu es dans un monde plus obscure, et tu dois faire de la relaxation. Tu dois beaucoup plus rester dans toi-même et rester dans ta propre relaxation. De grens van het plezier die een vagina verschaft gaat veel verder dan je zou kunnen denken, maar het is niet alleen de vagina, maar ook de penis. Het is ook gans het lichaam van de vrouw, maar de grens van het plezier daarvan gaat minder ver. Neuken brengt veel meer op dan je denkt. Je moet je veel meer concentreren op je eigen leven. En je moet leven. Daar zijn jongens en meisjes 1 in hetzelfde universum. We komen samen in hetzelfde verhaal. Het verhaal is goor, gortig, en grof. Ik heb de weg van de liefde gekozen en niet de weg van de onthechting. Ik weet niet wat mijn straf is. Misschien is het zoals in mijn droom het feit dat ik niet naar de hemel ga en het feit dat ik nooit geen vriendin zal vinden. Ik denk dat mijn droom mijn straf was en dat ik gewoon wakker geworden ben. Als ik het leven ben, en als ik geen baby ben, en als ik het zaad van de bevruchting niet meer ben, en als we niet 1 zijn in hetzelfde universum, en als we niet 1 zijn in hetzelfde verhaal, en ALS DAT NIET MAG; als ik dat allemaal niet meer ben en dat niet meer het geval is, ja dan ben ik moe. Ja het is altijd een verhaal, maar een verhaal kan 's morgens beginnen en 's avonds eindigen hè. Dat is het gat van waar de kinderen uitkomen van het ding van het universum en van de schepping van de wereld/natuur. En dat keert daar terug in. En ik ga gewoon het kind zijn, meer niet. Ja ze zijn goed gediend met hun vagina. Het is het gat waar de kinderen uitkomen anyway. En ik ga gewoon het kind zijn. Gewoon 't is simpel. Liefde is in mijn hart. Het maakt niet uit, dat het een vrouw is en zo... En het is omdat je een man hebt (en zijn kruis), dat je een vrouw hebt (en haar kruis). En alle onnozele en slechte dingen die ze over liefde zeggen zijn niet waar. Fuck that. En daarna ben je alles kwijt, dan blijf je zoeken als een blinde, dan blijf je zoeken op de ervaring. Ik ben geen man meer. Als je een man bent dan beginnen de problemen. Ik ben wel nog een man, maar een man is het zaad van de bevruchting. Maar je bent geen man meer, je bent het leven. Het zijn de dromen niet die u aantrekken, maar de beelden. Als je je concentreert op het zaad van de bevrediging (van de bevruchting) kan je een baby zijn, kan je het leven zijn, dat mag. Het idee dat je al bevrijd bent. De magie van dit vreemd, duister ritueel, gaat mij sterk, gezond en gelukkig maken. We zijn geen hoeren, we zijn dienaars van God. God is de geest. En seks is het lichaam. En God is het lichaam. Ja, zoeken mag. Zoeken is zelfs sterk aangeraden. Met Google en met je hoofd.
1 Therefore seeing we have this ministry, as we have received mercy, we faint not;
2 But have renounced the hidden things of dishonesty, not walking in craftiness, nor handling the word of God deceitfully; but by manifestation of the truth commending ourselves to every man’s conscience in the sight of God.
3 But if our gospel be hid, it is hid to them that are lost:
4 In whom the god of this world hath blinded the minds of them which believe not, lest the light of the glorious gospel of Christ, who is the image of God, should shine unto them.
5 For we preach not ourselves, but Christ Jesus the Lord; and ourselves your servants for Jesus’ sake.
6 For God, who commanded the light to shine out of darkness, hath shined in our hearts, to give the light of the knowledge of the glory of God in the face of Jesus Christ.
7 But we have this treasure in earthen vessels, that the excellency of the power may be of God, and not of us.
8 We are troubled on every side, yet not distressed; we are perplexed, but not in despair;
9 Persecuted, but not forsaken; cast down, but not destroyed;
10 Always bearing about in the body the dying of the Lord Jesus, that the life also of Jesus might be made manifest in our body.
11 For we which live are alway delivered unto death for Jesus’ sake, that the life also of Jesus might be made manifest in our mortal flesh.
12 So then death worketh in us, but life in you.
13 We having the same spirit of faith, according as it is written, I believed, and therefore have I spoken; we also believe, and therefore speak;
14 Knowing that he which raised up the Lord Jesus shall raise up us also by Jesus, and shall present us with you.
15 For all things are for your sakes, that the abundant grace might through the thanksgiving of many redound to the glory of God.
16 For which cause we faint not; but though our outward man perish, yet the inward man is renewed day by day.
17 For our light affliction, which is but for a moment, worketh for us a far more exceeding and eternal weight of glory;
18 While we look not at the things which are seen, but at the things which are not seen: for the things which are seen are temporal; but the things which are not seen are eternal.
I left my family 3 years ago, I quit my job 1 year ago, I've worked so hard, not only for this job, but also for my calling, I've been working really hard to communicate my testimony, my story. And of course they (family) would sacrifice their own lives to bar the way to prevent my story from becoming known, because they know very well that my story does picture them as evil people. And so they use the power of the church of my hometown (catholic church - Belgium), they always were in control and they always were very powerful because they used the protection of the pope, the protection that they received from church leaders when they became very influential in this church, and that's how they obtained a lot of influence in my hometown and how they controlled other people to pull their strings. I'm 50, and I've seen tower after tower. And towers aren't usually a good thing on this planet. They want to see me fall, but I know that the Lord will protect me, and it's more likely that the catholic church will fall as a whole than me. The m and the e, that's all I am, and that's how I feel today. Feeling like I'm under siege day in and day out. I know that we (they) will reach an end, somewhere, somehow, I don't know when, but we will reach an end at some point. I get targeted day and night, evil spirits slandering my name is something that I'm used to. They figured out that the best strategy to make everyone forget about the dirty dishes and pungent poison is to keep repeating the mistakes that I've made in the past to slander my name. Destroying my name is the game, and they will keep attacking relentlessly until they win at this game. And as long as they win at this game, people will not remember my name, and people will forget about my story. But these mistakes that I've made are not even a thing to me, in the sense that I'm not even recognizing that an apology means anything beside hypocrisy as long as everyone is in the grip of fear, because they all went for a big set up since I was so young that I didn't even know the full extent of the evil plans. They all signed in for evil manipulation plans to make me angry, and to make me do what people consider offensive, just to be able to throw dirt at me. The battle continues until one of us is either defeated or dead. That's not even a quarter of the story. The story's such a mess, it's such a mess boy.
Als je jong bent en nog bij je ouders woont, en zaterdagavond ben je uitgegaan, dan moet je zondagochtend om half tien klaar staan om uit je bed te springen als ze je vragen om te stofzuigen, anders bellen ze het leger. Haha, nee hoor, ze bellen het leger niet, alleen de brandweer, de ambulance en de politie. Dat is echt gebeurd, ik heb via onthullingen van de Heilige Geest achteraf vernomen dat dat vermoedelijk op de 8ste van de 8ste maand 1998 gebeurd is. Mijn ouders hebben mij op een zondagochtend wakker gemaakt, en vriendelijk gevraagd of ik zou willen stofzuigen. Enfin, vriendelijk is natuurlijk het masker van de autoriteit. Geen probleem, ik antwoord gewoon dat ik wel zal stofzuigen. Toen ik 10 minuten later nog in bed lag is de brandweer gekomen, dan de ambulance, en dan de flikken, in die volgorde. De brandweerlui en de ambulanciers zullen gedacht hebben: voor welke onzin hebben ze ons nu weer opgeroepen? Maar ze zijn wel meteen gekomen. Kennelijk krijgt mijn moeder alles aan iedereen uitgelegd. Ik was zaterdag uit geweest en ’s nachts thuisgekomen en het ging allemaal niet snel genoeg naar hun zin. Dan begon mama te wenen tegen een stoere agent in de woonkamer, en de stoere agent werd zwak en zei tegen mij: “Het zou misschien toch beter zijn als je nu zou stofzuigen.” Dus begon ik maar onder politietoezicht de living te stofzuigen. Ik had verder eigenlijk niks gedaan, ik was eigenlijk een heel vrome jongen toen ik jong was, maar ik voelde mij eigenlijk niet zo lekker, en ik was aan het beven door de vernedering en de kater van de nacht ervoor, en ik had dus hoegenaamd geen goesting om ruzie te maken, maar ik heb mij wel verdedigd toen mijn vader zich op mij gegooid heeft (op mijn bed) en met mij is beginnen te worstelen. Maar dat was de eerste aanval, nog voor de brandweer er was. Na het stofzuigen heeft mijn broer mij aangemaand om het huis meteen te verlaten, en aangezien ik daar niet op reageerde trakteerde hij mij meteen met een boks op mijn gezicht. Hij volgde op dat moment boks training. Hij zei tegen mij: “Ik slaag u dood.” Pittig detail, denk niet dat ik op deze zwarte zondag op tijd mijn broek kon aantrekken. Mijn o zo lieve mama die niks verkeerd doet had er de buurvrouw, die ik totaal niet kende, er ook bij gehaald om op mijn slaapkamer tegen de buurvrouw haar beklag over mij te doen, terwijl ze mij stonden aan te staren. Ik stond daar dus in mijn onderbroek te beven tot in mijn merg en been van de vernedering en de kater, en ik wist eerlijk gezegd niet meer van wat allemaal, maar het was in ieder geval van schaamte en schande. En ’s anderendaags zat ik, zwak maar kranig, aan tafel met mijn happy, en vooral waardige familie, en ik kreeg geen sorry. Ik kreeg niks, want het leek alsof dat incident, of theaterstuk, of tafereel van waanzin, nooit gebeurd was, en ze leken er heel rustig en zonder enig schuldbesef in te berusten dat ik dat prima vond, en het daar bij zou laten. Op de zondag zelf was er behalve wat gedreig en geblèt geen echte communicatie naar mij toe die die naam waardig is. En daarna ook niet. Ik weet niet meer precies op welke datum het gebeurd is, maar het zwijgen, verbergen, doen alsof er niks gebeurd is, doen alsof ze van niks weten, doen alsof alles in kannen en kruiken is, alsof alles in orde is, dat blijven ze volhouden tot vandaag, en vreemd genoeg wist ik dat vanaf het eerste moment dat ik die zotten terugzag, namelijk toen ik ’s anderendaags aan tafel zat voor het ontbijt. Gans die zondag is een klap in mijn gezicht, maar dat zwijgen, en doen alsof, en verborgen houden, dat is geen klap in mijn gezicht, maar in het gezicht van God. Die mensen beschouwen die dag als een overwinning hè. Ze eisen die overwinning op omdat ze vinden dat dat mijn verdiende straf is. Ze zijn mij als een zot blijven beschouwen, en vinden van zichzelf dat zij ernstige mensen zijn, fatsoenlijke mensen zijn, en verstandige mensen zijn. Mijn vraag is: Dat zwijgen, en doen alsof, is dat geweld? Mijn vraag is: Het verbergen, en vinden dat alles in orde is, maar niet met mij, is dat geweld? We zijn 26 jaar later, maar de spanning blijft alleen maar escaleren. Ze vinden dat ik gewelddadig ben, niet zij, ook andere mensen vinden dat, niet alleen mijn familie. Ze hebben nog niet alle instanties gebeld, misschien kunnen ze het leger nog bellen?
Why do people not understand that when it comes down to issues that are revolving around ego, they don't get the purpose of the ego. Ego was never meant to cause any harm like pride and idolatry. Unless we put ego on the same level as pride and idolatry, ego is opposed to pride and idolatry, like good is opposed to bad. There is a separation between the essence of the purpose of good and bad characteristics. See, there once was a man who poured out his ego every day of his life, and the result appears to be unfortunate, because all his life people were pointing at him, and talking behind his back, saying: Who does he think he is? But appearances are misleading. On the last day the Lord will say: Behold, this is the only person who poured out his ego every day of his life, he's more humble than everyone of you, for after all, not one thing that he poured out is something that he was able to make by himself, because I gave him every little thing that he passed on to other people, he's just the only one who didn't keep it to himself. And on that day, the selfish people who thought they were humble because they reduced their ego, or at least that's what they told themselves they were doing, will be ashamed.
187. How I see my identity, philosophically speaking.
What I find is that your ideas, everything you're telling is quite strongly undermining self-confidence, because honestly I'm not even getting into all this... I've watched the video until the end, but honestly I listen to everything you say through a filter that sees everything in a soft and cloudy way, because it all sounds pretty and relieving, but it's not. The main idea I compare this way of thinking to, is an idea that I'll never let go, never, and it's not that complicated. I always see myself, and my identity as emotions and feelings first, and, to be clear, I mean that's reality, I see that as a reality, and thoughts are always lingering and linked to these emotions and feelings. The emotions and feelings come first, and thoughts come next, and as a matter of fact they do have the ability to steer these emotions and feelings, but it's very hard, kind of like when there's a big stream in a forest, you can dig holes and make the stream of water and feelings flow a little more to the left or a little more to the right, but that's it, and that's okay, and water is certainly not going to flow uphill, because that's physically not possible, that's how it's supposed to be, so thoughts are more like the prettiest things of the forest, like the fruits and the flowers, and whatnot, but their essence is not to control the sense of the stream of emotions, their essence is to drink the water and be pure and bear fruit.
189. Ik mag niet antwoorden maar ze stellen mij wel vragen.
Hemelse Vader, ik moet voortdurend bidden en de naam van Jezus Christus aanroepen. Welke vraag moet ik stellen? God heeft de aarde geschapen en God heeft de hemel geschapen. God is de Almachtige God, Schepper van hemel en aarde, en God is de schepper van de lucht en de vogels die in de lucht vliegen, en God is de schepper van de zee en de dieren die in de zee zwemmen. En God heeft het land geschapen, en al de dieren die over het land kruipen, en God heeft ook de mensen geschapen die over het land wandelen. En God heeft sommige dieren gezond gemaakt, en sommige planten gezond gemaakt, en de gezonde dieren en de gezonde planten groeien. En de dieren en de planten planten zich voort. En God heeft ziektes gemaakt, en heeft sommige dieren ziek gemaakt, en sommige planten ziek gemaakt. Ja, en welke vragen moet ik daar dan over stellen? En sommige zieke dieren sterven, en sommige zieke planten sterven. Ja, en voor zover wij weten sterven uiteindelijk alle dieren, en alle planten, en ook de mensen. Ja, en welke vraag moet ik daar dan over stellen? En veel mensen stellen ons vragen en beletten ons om op de vragen te antwoorden, en ze denken dat ze er goed aan doen ons vragen te stellen en dat ze er goed aan doen ons dan te beletten op de vragen te antwoorden. Waarschijnlijk denken die mensen dat ze er goed aan doen om bepaalde mensen vragen te stellen en ze dan te beletten op hun vragen te antwoorden omdat ze in de waan zijn dat ze zelf de antwoorden op hun vragen kennen of zo. Waarschijnlijk. Waarschijnlijk denken ze dat ze een kennis hebben over al die dingen, die anderen niet hebben. Ik denk dat ze in plaats van te denken dat ze de kennis hebben en in plaats van te denken dat ze er goed aan doen andere mensen hierover vragen te stellen, zij zelf er beter aan zouden doen zich vragen te stellen, en zelfs zich de vraag stellen welke vragen ze moeten stellen. In de naam van Jezus Christus, amen.
A common error that musicians make is due to a belief that all elements of a song must be synchronized, which causes the song to be a reflection of a non existing thing outside the reality of a truthful world. Because the truth is: in the real world all elements are not synchronized, which means by creating something that is composed of various elements which are all synchronized, it puts the listener into a position from where the only possible point of view is to perceive the composition as an unnatural creation that is not real by definition, in the sense that it does not exist in the real world.
God Het is gewoon de realiteit Het is niet echt een oordeel Ik kan niet leven met mijn ouders Ik kan niet leven zonder mijn ouders
Alle partijen hebben daar belang bij. Alle partijen zijn daar blij mee. De mensen die mij gekwetst hebben. Zij kunnen mij blijven kwetsen. De mensen die mij gekwetst hebben tot mijn ziel gehandicapt was. Zij kunnen zich erin verlustigen de wonde van mijn gehandicapte ziel voor eeuwig te blijven openrijten. God is er blij mee, en al zijn machten, en al zijn machthebbers. En al de vrienden die het web rond mij hebben geweven om plezier te blijven hebben aan het voor eeuwig blijven openrijten van de wonde van mijn gehandicapte ziel, en het doen lijken als of het een daad van liefde, mededogen, plezier en liefdadigheid is.
Dat is zo gebeurd: toen ik jong was, jonger dan 8-9 jaar was er heel veel angst in mijn familie. Die angst was de angst om gesloten te zijn. Ze hadden allemaal het gevoel dat ze verplicht waren om open te zijn, veel meer open te zijn, door een druk die ergens vandaan kwam, ik weet niet precies van waar, zoals ik zeg, ik was maximum 8 of 9 jaar. En voor hen was de manier om open te zijn praten, alsof er geen andere manieren zijn om open te zijn, natuurlijk wel, maar voor hen dus niet, voor hen moest er gepraat worden, en veel. Door de angst hebben ze mij meteen buitengesloten, want ze praatten veel, maar niet met mij hoor, ze wilden zich allemaal beter voelen en sterker voelen, en vonden geen betere manier om dat te bereiken dan zich beter te voelen en zich sterker te voelen dan iemand. Dat was ik. Dat moest natuurlijk de zwakste persoon van allemaal zijn. Ja, ik moet toegeven, het is heel moeilijk om sterker te zijn dan al je familieleden als ze zich allemaal samen zetten om tegen jou te zijn, vooral omdat ze allemaal veel ouder waren dan ik. Er was niemand die mijn leeftijd had (buiten ikzelf) of jonger was dan ik, ze waren allemaal ouder, en veel ouder, mijn broer, neven, nichten, nonkels, tantes, ouders, en grootouders. Het is inderdaad heel laf om iemand (je eigen kind) met zoveel overmacht aan te vallen dat die persoon natuurlijk geen enkele tegenstand kan bieden. Verwondert het u dat ik dat een interessante plot vind, met name het feit dat ze, rekening houdend met het feit dat ze met zo een familierelaties zijn vertrokken, grote kerkleiders zijn geworden. Ik ga zeggen dat ik 8 jaar was, ik was ongeveer 8 jaar maar dat doet er niet toe, maar als je 8 jaar bent weten ze eigenlijk nog niet echt wie je echt bent. Je eigen ouders natuurlijk, en de andere familieleden ook natuurlijk. Maar dat is zo gebleven, want daders van misbruiken of misdaden en dergelijke hebben nooit interesse om hun slachtoffer beter te leren kennen, omdat als ze het menselijke gezicht van hun slachtoffer leren kennen, hen dat een oncomfortabel gevoel geeft, omdat als ze zien wie hun slachtoffer is, ik bedoel de details zien van wie hun slachtoffer is, ze ook zien wie ze zelf zijn, ik bedoel de details van wie ze zelf zijn zien, en dat weten ze liever niet, want inderdaad, ze hebben voor zichzelf een zelfbeeld gecreëerd dat verbloemend is, en de realiteit verbrijzelt die schijn, dat vals zelfbeeld. Het vals zelfbeeld dat ze van hun slachtoffer hebben laten ze ook liever zoals het is, dat is ook iets dat de realiteit zou verbrijzelen. Als ik een beetje ouder was, ik had de leeftijd van een puber, heb ik aan mijn moeder gezegd: “Je moet met jezelf in het reine komen.” Ze was altijd met haar eigen succes bezig. Ja, geen probleem, je kan vinden dat het geen probleem is, maar volgens mij is het de root, de wortel waar al de zwaarste problemen uit voortkomen. Maar bij mijn ouders thuis, als mijn vader of mijn moeder iets zei, dan wordt daar niet meer op terug gekomen, nog in geen honderd jaar. Er is geen probleem. En het punt dat achter die zin komt is heilig. Maar goed, ik heb het al uitgelegd, ze hebben geen interesse om het gezicht van hun slachtoffer te leren kennen, omdat ze dat een oncomfortabel gevoel geeft.
Nu schrijf ik mijn testament want het einde is nabij. Ik heb ze gezegd: Stalk mij niet meer, bel mij niet meer, ik wil ze niet zien, ik wil niks meer met die mensen te maken hebben. En dat is het probleem: de dag dat ze echt, echt niet meer de schijn zullen kunnen ophouden dat we beste vriendjes zijn komt het einde van de wereld dichterbij. Hoezo beste vriendjes? Ja, ze hebben een beeld van zichzelf gecreëerd, en ze hebben een beeld van hun slachtoffer gecreëerd, en die twee beelden zijn toevallig beste vriendjes. En nu komt het einde van de wereld dichterbij, want ze zijn grote kerkleiders, en overal waar ik kom davert de wereld vanwege het naderend onheil. Ik doe niks, maar ze doen allemaal hun best om het conflict zo veel mogelijk uit te breiden om toch maar te bekomen dat ze de schijn kunnen blijven ophouden dat we beste vriendjes zijn. Ik kan geen grotere contradictie tussen oorlog en vrede bedenken. En inderdaad, overal waar ik kom keren de mensen mij de rug toe, en overal waar ik kom laten ze mij links liggen. Want eigenlijk, al die mensen die mij de rug toekeren, en al die mensen die mij links laten liggen, staan er volledig achter dat we allemaal heel hard ons best moeten doen om de schijn te blijven ophouden dat we beste vrienden zijn. Inderdaad, de contradictie tussen oorlog en vrede is nooit groter geweest. Ik denk niet dat u echt begrijpt hoe dat voor mij is. Ja, als aan het licht komt hoe grote kerkleiders mensen mishandelen en onderwerpen, dat kan inderdaad hun goede naam en hun reputatie schaden. Ik heb altijd gedacht dat ik een goed werk zou verrichten als ik slachtoffers zou helpen, maar de goede naam en reputatie van kerkleiders schaden is iets dat een heel grote hindernis opwerpt, dat het bereiken van dat doel in de weg ligt. Maar ik had altijd wel vermoedens dat ik slachtoffers helpen met mijn dood zou moeten betalen, ma bon. Het komt nu echt dichterbij, het einde komt nu echt dichterbij. Ik wil u gewoon nog meegeven (ik ga het allemaal niet opnieuw schrijven) dat wat ik nu rond mij zie gebeuren precies hetzelfde is als 40 jaar geleden, toen ik 8 jaar was. Namelijk de reactie die mijn familieleden toen hadden, dat gedreven zijn door een angst, en die druk ondervinden. De origine ervan is duidelijk de seksuele moraal van de katholieke kerk. De reactie die de mensen nu rond mij hebben, op dit moment, is precies hetzelfde als de reactie van mijn familie zoals ik ze beschreven heb eerder in deze tekst, tot in de details.
Ik ben deze tekst begonnen met de volgende woorden: Het is gewoon de realiteit. Het is niet echt een oordeel. Ik kan niet leven met mijn ouders. Ik kan niet leven zonder mijn ouders. De realiteit is eigenlijk ook een oordeel, namelijk een oordeel van een grote kerkleider die mijn oordeel niets acht. We noemen het de realiteit omdat het eigenlijk een oordeel is dat gecamoufleerd is. Ik bedoel, als iedereen aanneemt dat het zo is, dan is het de realiteit, dan is het geen oordeel meer. Misschien zal op een dag mijn oordeel de realiteit worden, namelijk dat zij gans mijn leven de schijn hebben opgehouden dat ik hen nodig heb, en dat het niet zo is, maar omgekeerd: dat zij mij nodig hebben.
De katholieke kerk is al lang te reduceren tot stenen muren en pipo-zever. Je bent niet bewust dat je veel meer aandacht zou moeten hebben voor al de andere niveaus van taal, je bent niet bewust dat je veel meer aandacht zou moeten hebben voor al de niveaus van taal die niet op het niveau van de tong zijn. Mijn ouders zijn de slechtste ouders van de geschiedenis van de mensheid. Dat is mijn kracht die al de kerken van deze kerk helemaal plat gaat maken, gelijk met de grond. Ik voel mij eindelijk een echte zoon, een echt kind. Jullie zijn big pipo's, big bosses, trots van het heelal tot de hel, en oppervlakkig zoals de stenen muren van jullie kerken. Jullie kijken naar mij en jullie denken met een opgeblazen ego: "Wat ga jij doen, hoe ga jij ons vernietigen?" Ik heb de ergste vernietigingskracht die er bestaat, ik herhaal: "Jullie zijn de slechtste ouders van de geschiedenis van de mensheid." Jullie zien mij, want jullie kijken naar mij, en jullie denken: "Wat ga jij doen, hoe ga jij ons vernietigen?", en omdat jullie mij zien, zien jullie dat ik niks doe, ik sta daar alleen maar, en het is jullie eigen vernietigingsdrang die jullie gaat vernietigen, zonder dat ik daar iets voor moet doen.
It's not my dad, it's my mother. My dad doesn't destroy. My mother uses his strength to destroy. With protection of the church, of course. My dad doesn't do anything, people aren't aware of how big a sin it is to simply do nothing, why is that, because it allows him to stay free from suspicion, and thus doing nothing is how he manages to build up his strength, and that's solely to the profit of my mother, so that she can use his strength, solely to destroy children, and solely so that my mother can stay free from suspicion too, because my dad's strength makes her invisible, and there's neither a visible strength in invisibility, nor a visible war or assault. With protection of the church. The foundation of the church is already destroyed. My death will inevitably cause the downfall of the catholic church. The foundation of the church is already destroyed. Anyone who thinks it's a good idea to give me a funeral ceremony in a catholic church puts his or her life in danger, along with everyone who attends the ceremony, but if there is a funeral ceremony in spite of all this, it will neither affect, nor change my destiny. Whoever decided to give this ceremony in the church, it certainly wasn't me. Whatever they decide to do with my carcass is the least of my worries.
