Ik ben de generatie van de kinderen van de generatie van Urbanus, als je begrijpt wat ik bedoel. Als je liever hebt dat ik het zo zeg: Ik zie in Urbanus een soort van vaderlijke projectie, dat is dus een beeld dat ik projecteer vanuit mijn hoofd, dat is duidelijk. Ik heb gans mijn leven in loopgraven gezeten en tegen de generatie van mijn ouders gevochten eigenlijk. Als ik Urbanus zou bekritiseren zou het misschien erg harde kritiek kunnen zijn, omdat ik van zijn humor hou, anderzijds zou het ook in de andere richting hard kunnen zijn, nog harder zelfs, naar mij toe dan. Ik bedoel, ik weet niet in welke richting de pijlen die ik afschiet gaan vliegen, ik weet ook niet in hoeverre Urbanus door een pijl geraakt gaat worden of niet. Er zijn een paar interessante dingen te vertellen als we kijken naar het unieke standpunt van iemand als Urbanus, die niet ernstig wordt genomen, en daarvan een troef maakt. Na 20 min stelt deze mevrouw aan Urbanus een vraag over dat zijn humor veel mensen aanspreekt omdat het laagdrempelig is. De periode wanneer Urbanus het liedje Bakske Vol Met Stro gemaakt heeft, dat is de periode waarover Urbanus hier spreekt wanneer hij op deze vraag antwoordt, en ik ben omstreeks deze periode ook geboren trouwens. Dus dit is, kort samengevat, wat Urbanus hierop antwoordt: "Voor de kerk en de pastoor, respect voor het geloof was al lang vergaan. Er was iemand gestorven, iedereen had daar ruzie mee. Zo een slechterik. De pastoor die voor de begrafenis instaat vraagt aan nonkel Maurice: "Wilt gij die speech schrijven, want als daar echt niemand is, dat is mijn job hè." En nonkel Maurice klaagt over de overledene omdat hij bij hem ook nog een rekening onbetaald achter gelaten heeft. En daarop zegt de pastoor: "Nonkel Maurice, vergeet niet, over de doden niks dan goed hè." En dan op die begrafenis haalt nonkel Maurice een papiertje uit zijn zak: "Hij is dood! Goed!" Dat is zo, soms, familie..." Veel mensen van uw generatie wensen hun kinderen dood. Op deze manier. Uw beschrijving is heel juist. Die overledene, die begrafenis voor die overledene, dat is geen overledene, dat is een levende persoon die iedereen haat. Urbanus zegt dat die overleden is, maar dat is gewoon het verhaal dat hij er van maakt. Er is zo een persoon, hier in Vlaanderen, die zogezegd overleden is, maar tijdens zijn leven nooit dood geweest is, en nog steeds niet is. Hij is alleen innerlijk overleden, niet zijn lichaam, voor alle duidelijkheid. Dat is alleen maar een vicieuze cirkel waar die persoon in geboren is, omdat het moment waarop die Vlaming geboren is, hij zo erg door zijn eigen ouders en familie gehaat werd, dat zijn ouders en familie, die invloedrijke machthebbers waren in de katholieke kerk, hun macht in die kerk misbruikten (en misbruiken is een vorm van gebruiken) om de kring van haat die het kind als een dode bestempelt en als een dode behandelt en ziet (een dode in een levend lichaam dus) steeds groter te maken zodat het kind als een rat in de val zit. In het Engels noemen ze dat: closing ranks. De gelederen sluiten. De manier waarop mensen reageren wanneer ze een mens zien die allerlei problemen heeft is hen ingegeven door de angst om bij het probleem dat ze zien betrokken te worden. Dus al die mensen sluiten de gelederen eigenlijk, de dode in het levende lichaam botst zonder één enkele uitzondering op angst, lafheid en afwijzing. Ja, maar niet alleen zijn jullie bang en laf, jullie hebben ook een prachtige manier om de ideeën die je gedrag bepalen te rechtvaardigen. Jullie denken altijd: Hij is maar... Hij is maar... Hij is maar, inderdaad. Hij is maar de koude dode pechvogel die elke dag het gezicht van zijn ouders moet blijven zien, en het gezicht dat hij ziet als hij naar zijn ouders kijkt, de woorden ontbreken mij daar om dat te kunnen beschrijven, ziet hij alleen maar omdat de corrupte (eerder perverse, maar soit) natuur van zijn ouders hen belet om hun blik al was het maar even naar binnen te richten om naar zichzelf te kijken en te zien dat omdat ze zo'n natuur hebben en daar niks willen aan doen liever het voorrecht en het plezier willen blijven genieten dat ze uit het emotioneel misbruiken van dat kind halen omdat hen dat het gevoel geeft dat ze de baas zijn en dat ze groot zijn. Ik ben een ex-postbode, maar als postbode weet je dat je gehaat bent als je op elke hoek van de straat aangesproken wordt op deze manier: "Hé facteur, daar ben je weer met je facturen." Ja, want aan de postbode kan je in principe zeggen wat je maar wilt. Een postbode is eigenlijk een soort van Urbanus, maar dan een droge. Dat is ook iemand die niet ernstig wordt genomen. Ja, omdat ik alle andere mensen er van beschuldig dat ze verantwoordelijk zijn voor het feit dat ik niet uit een cirkel geraak (waarin ik een dode in het lichaam van een levende ben) die zij vereeuwigd hebben. Nu, de slechte zijn, en iemand zijn waar iedereen ruzie mee heeft of had, zoals die man waar Urbanus mee lacht, Jezus was hetzelfde lot beschoren hoor, hij werd gekruisigd omdat hij geen glimp van goedkeuring had voor de intimidaties van de meest invloedrijke machthebbers. Hij was de slechterik waar iedereen ruzie mee had, niet meer of niet minder. De pointe, de punt van de pijl, is dat die mensen die zogezegd alleen maar laf, bang en afwijzend zijn, maar verder ogenschijnlijk complete buitenstaanders van die cirkel zijn, om precies dezelfde redenen laf, bang en afwijzend zijn als de redenen waarom de ouders en de familie dat kind verstoten.