De vakantie lijkt alweer lang geleden.....Dembe en Jutta hadden het prima naar hun zin bij de dogsitter! Jutta haar gedachten werden afgeleid door reutje Tito waardoor zij eigenlijk de hele week haar blije zelve geweest is. Dembe heeft een paar dagen niet zoveel gegeten......zoals gewoonlijk als wij alle 3 weg zijn . Toen we terug thuis kwamen was Jutta ook weer helemaal zichzelf, veel pogingen om over ons hoofd te springen, en héél veel uitbundigheid . De rustige Dembe, die normaal gezien wel altijd heel blij is om ons te zien, maar meestal enkel maar een beetje komt duwen in ruil voor een aaitje, was nu duidelijk BLIJ . Springend, likkend en duwend week ze de komende uren niet van onze zijde, ze ging van mij naar Nico en omgekeerd, haalde zelfs speelgoed van Jutta uit om daarmee ook weer blij en kwispelend rond te lopen. Toch wel fijn zo'n welkom . En zelf hebben we natuurlijk onze hondjes ook gemist!! We sliepen een paar keer bij een vriend, en gelukkig voor Lisa heeft die 2 honden, vooral teefje Snülla was Lisa haar dikke vriend. Als we dan later rondtrokken en kampeerden vroeg Lisa wanneer we teruggingen.....ze miste Snülla. Maar ook onderweg konden honden natuurlijk niet ontbreken, en dus trokken we een dagje met de hondenslee op de gletsjer. Onze slee werd getrokken door 10 honden, en vooral liep 'het brein' Franka, met naast haar de sterke, én beroemde Einstein. Einstein is een internationale beroemdheid, kijk maar in dit filmpje http://www.youtube.com/watch?v=F2Cm_4573fs&ob=av2e ! Einstein had weinig sterallures en trok de slee met veel enthousiasme!! Twee pupjes liepen los mee, en Moonlight bewaakt Lisa bij haar gevaarlijke activiteiten op het kleine sleetje dat was vastgebonden aan de grote slee. We moeten het toegeven.......een vakantie zonder honden lukt ons echt niet, het is al moeilijk genoeg zonder eigen honden!
Lisa met Snülla:
Onderweg op de gletsjer Langjökull op Ijsland:
Puppy knuffelen op de slee (warmer aan de pootjes):
Lisa, bewaakt door Moonlight:
Tijdens onze afwezigheid doet het maatje van papa Estah een wel zeer amibitieuze gooi naar het internationale succes.....Hero en Peter gaan naar het wereldkampioenschap in Parijs!! Wij duimen van op Ijsland, omdat we het Peter & Yvette gunnen, omdat we het fokker Leo & Mia gunnen, omdat Hero het maatje van papa Estah is, omdat de moeder van Hero een volle zus van Dembe is, en natuurlijk omdat we Hero een schitterende hond vinden! Het ondenkbare gebeurt.........HERO WORDT WERELDKAMPIOEN!! Proficiat aan alle betrokkenen!!
En dan moeten we terug naar het gewone leven, slapen-eten-werken-eten-slapen.......en tussendoor nog wat pogingen doen om Jutta op te voeden. Het eerste weekend na onze terugkeer trek ik alleen met Jutta naar de ardennen en Jutta geniet.......ze rijdt de hele dag rond met mij, ligt 's avonds in de zetel bij mij en ligt 's nachts in bed bij mij. Het weekend erop nemen we Jutta alleen mee naar de landbouwbeurs in Libramont, er is een massa volk, en een massa dieren, maar het kan Jutta weinig schelen. Als ik sta aan te schuiven om een broodje te kopen strekt Jutta zich languit op de grond, en iedereen moet over haar stappen. in ruil krijgt ze natuurlijk een stukje worst, een stukje wafel, enz.....ze heeft veel beziens, en een aantal mensen spreken ons aan over het feit dat Jutta voor een bouvier toch wel heel braaf en weinig angstig is . Vreemde kinderen komen haar aaien, schapen en koeien kijken haar aan. Het enige wat Jutta gek maakt zijn de paarden die met veulen door de buitenpiste rennen, wat zou ze die graag gaan helpen opjagen.......
Op de hondenschool gaat het een stuk minder goed met onze dwaze puber. Apporteren hoeft niet zo voor haar, ze wil wel 1 keer per les een apportje terugbrengen, om mij een plezier te doen, maar dat is alles. De gehoorzaamheid gaat moeizaam, er is een nieuw pupje, en haar rottweiler-vriendinnetje is er na lange afwezigheid ook terug. Ik slaag erin om haar onder appèl te houden doorheen volgoefeningen, zit-blijven, af-blijven, oproepen, maar dan volgt de sprong......Jutta springt zo graag dat ze vol enthousiasme springt, opnieuw springt en dan slibbert de leiband uit mijn handen en hopla, Jutta is weg, naar haar vriendinnetje, en daarna rent ze grote toeren op het terrein. Het soort tafereel dat ik zelf vaak, met grote ergernis, aanschouw in de hondenschool waar ik lesgeef, waar de baasjes niets te zeggen hebben over hun honden . Ik roep, loop weg, ga op mijn knieën zitten, niets helpt, Jutta rent, met de staart kwispelend en heel hoog. De voorzitter zijn ergernis stijgt, en terecht want hier lopen een aantal agressieve honden op het terrein. Ik roep en ik tier en plots is de kortsluiting in Jutta haar hersenen voorbij......ze plooit haar oortjes onderdanig naar achter, en sluipt over de grond naar mij toe. Grrr......onnozele puber!!! En ook pakwerk blijft een vreemde zaak, Jutta vindt dat niet echt geweldig, ze bijt alleen maar als de pakwerker haar echt uitdaagt en pest, of als hij mij slaat. Als ze het echt beu is kruipt ze tussen mijn voeten, om zich te verstoppen. Dit is volgens mij de leeftijd waarop de meeste mensen het opgeven om naar de hondenschool te gaan, begrijpelijk. Ik zou het misschien ook overwegen, ware het niet dat Jutta mij na de les zo ongelofelijk geweldig vindt. Nico wordt er slecht van, als we terug binnenkomen zet Jutta zich uitgeput, met de tong ver uit haar bek, naast mij in de zetel, oortjes plat, hoofdje scheef bij elk woord dat ik zeg, en hevig likkend bij elke lach die ik in haar richting doe.
. Toen we terug thuis kwamen was Jutta ook weer helemaal zichzelf, veel pogingen om over ons hoofd te springen, en héél veel uitbundigheid 
. De rustige Dembe, die normaal gezien wel altijd heel blij is om ons te zien, maar meestal enkel maar een beetje komt duwen in ruil voor een aaitje, was nu duidelijk BLIJ 
. Springend, likkend en duwend week ze de komende uren niet van onze zijde, ze ging van mij naar Nico en omgekeerd, haalde zelfs speelgoed van Jutta uit om daarmee ook weer blij en kwispelend rond te lopen. Toch wel fijn zo'n welkom 
. Vreemde kinderen komen haar aaien, schapen en koeien kijken haar aan. Het enige wat Jutta gek maakt zijn de paarden die met veulen door de buitenpiste rennen, wat zou ze die graag gaan helpen opjagen.......
. Ik roep, loop weg, ga op mijn knieën zitten, niets helpt, Jutta rent, met de staart kwispelend en heel hoog. De voorzitter zijn ergernis stijgt, en terecht want hier lopen een aantal agressieve honden op het terrein. Ik roep en ik tier en plots is de kortsluiting in Jutta haar hersenen voorbij......ze plooit haar oortjes onderdanig naar achter, en sluipt over de grond naar mij toe. Grrr......onnozele puber!!! En ook pakwerk blijft een vreemde zaak, Jutta vindt dat niet echt geweldig, ze bijt alleen maar als de pakwerker haar echt uitdaagt en pest, of als hij mij slaat. Als ze het echt beu is kruipt ze tussen mijn voeten, om zich te verstoppen. Dit is volgens mij de leeftijd waarop de meeste mensen het opgeven om naar de hondenschool te gaan, begrijpelijk. Ik zou het misschien ook overwegen, ware het niet dat Jutta mij na de les zo ongelofelijk geweldig vindt. Nico wordt er slecht van, als we terug binnenkomen zet Jutta zich uitgeput, met de tong ver uit haar bek, naast mij in de zetel, oortjes plat, hoofdje scheef bij elk woord dat ik zeg, en hevig likkend bij elke lach die ik in haar richting doe. 
