Dembe lijkt steeds jonger, speelt tegenwoordig meer dan Jutta met het grote been, en probeert als een gek in de banden van de jeep te bijten als ze los naast de auto loopt. Gekke Dembe.... Maar 's nachts is Dembe in diepe rust, in het weekend weer steeds vaker op bed, en 's morgens gaat het opstaan toch steeds moeilijker....toch een teken van ouderdom?? Of gewoon een teken dat Dembe mevrouwtje "zen" is? En ja, Jutta lijkt steeds meer op haar moeder. Ze wordt rustiger, springt niet meer zo, en lijkt fantastisch gesettled in haar luilekker-leventje. Ze gaat wel graag naar de hondenschool, werkt goed, maar het pakwerk is een ander paar mouwen (letterlijk ). Ze bijt telkens een paar keer heel goed, en daarna gaat ze naast mij zitten en bekijkt ze de pakwerker in alle rust.....gelukkig heeft ze geen vingers, want anders ging die middenvinger gegarandeerd de lucht in! Ze lijkt wel te willen zeggen "onnozel manneke, wat sta jij daar nu te springen, ik ken u toch? ik heb u toch al gebeten?". Als er dan een tweede pakwerker op het toneel verschijnt doet ze opnieuw een paar slappe pogingen om even de mouw te pakken, maar daarna gaat ze weer rustig naast me zitten, en geeuwt ze uitgebreid, tot grote hilariteit van alle aanwezigen. Vermoeiend, zo 2 mannen zien heen en weer springen met een zweepje in de hand . Daar gaat Jutta zich echt niet druk in maken. Als ze te opdringerig worden verstopt Jutta zich tussen mijn voeten, of springt ze tegen mij op om duidelijk te maken dat ze het dwaas vindt. Heel even trekt ze haar lip op, maar ze voelt zich meteen schuldig, en ik krijg nog een kus. De pakwerkers zijn andere soorten honden gewoon, ofwel honden die altijd bijten, ofwel honden die bang zijn. Jutta is geen van beiden, gewoon "zen". Maar we geven (nog) niet op, zij vindt het leuk om naar daar de training te gaan, en zo kom ik tenminste in de winter nog eens buiten! Nu liggen beide dames naast me in de zetel, te genieten van de rust en het gezelschap, meer moet dat niet zijn. Vandaag kregen ze ook hun jaarlijkse vaccinatie, en ik hoef me niet schuldig te voelen over de prik, want Jutta is al net als Dembe, ze heeft het volste vertrouwen in een baasje dat prikt en beweegt niet. De 'smakelijke tabletten' voor de ontworming zijn wel aan Dembe besteed, maar Jutta vindt ze niet zo smakelijk. Jutta vindt niet zoveel smakelijk...... We hebben nog steeds het plan om naar de keuring te gaan in Hoogstraten begin januari, maar eigenlijk zou ze een beetje dikker moeten worden, en dat is niet zo gemakkelijk met een dametje dat leeft van de liefde! Broertje Jay leidt ook een luilekker-leventje, een prinsenbestaan als in een sprookje, met mooi opgemaakte bedden.....zie foto!
). Ze bijt telkens een paar keer heel goed, en daarna gaat ze naast mij zitten en bekijkt ze de pakwerker in alle rust.....gelukkig heeft ze geen vingers, want anders ging die middenvinger gegarandeerd de lucht in! Ze lijkt wel te willen zeggen "onnozel manneke, wat sta jij daar nu te springen, ik ken u toch? ik heb u toch al gebeten?". Als er dan een tweede pakwerker op het toneel verschijnt doet ze opnieuw een paar slappe pogingen om even de mouw te pakken, maar daarna gaat ze weer rustig naast me zitten, en geeuwt ze uitgebreid, tot grote hilariteit van alle aanwezigen. Vermoeiend, zo 2 mannen zien heen en weer springen met een zweepje in de hand 
. Daar gaat Jutta zich echt niet druk in maken. Als ze te opdringerig worden verstopt Jutta zich tussen mijn voeten, of springt ze tegen mij op om duidelijk te maken dat ze het dwaas vindt. Heel even trekt ze haar lip op, maar ze voelt zich meteen schuldig, en ik krijg nog een kus. De pakwerkers zijn andere soorten honden gewoon, ofwel honden die altijd bijten, ofwel honden die bang zijn. Jutta is geen van beiden, gewoon "zen". Maar we geven (nog) niet op, zij vindt het leuk om naar daar de training te gaan, en zo kom ik tenminste in de winter nog eens buiten! 
