Ik ben net terug van de hondenschool met Jutta, maar mijn verhalen daarover worden afgezaagd: - volgt prima - doet zit-oefening prima - apporteert goed - springt solo over 3 planken op bevel - is gewoon een superhondje
Daarom even een paar broers in de spotlights . Jay gaat naar de kapper, en wie mooi wil zijn moet even afzien, maar het resultaat mag er wezen!! Jay is een stevige jongen ondanks zijn jonge leeftijd, en zijn hoofd blijft geweldig .
De gelukzak van de week is Jeroh, want die mag op weekend naar zee. Jeroh doet mij meer dan al de rest enorm denken aan Dembe, op sommige foto's lijkt het wel de reincarnatie van Dembe zelf, op het witte vlekje op zijn borst na. Zijn manier van zijn hoofd en hals te houden....zijn rechtervoorpootje dat hij altijd net iets verder naar buiten zet..... Al die complimenten over deze gelukzak vragen om een fotoshoot!
Jeroh = Dembe
De eenzame wandelaar, prachtige foto!
Jutta is naast (half op) mij in de zetel een nep-kip aan het vermoorden, wat een hondenleven hebben al de Dembe-Estah-kindjes. En Dembe is weer loops, maar niemand hier wil Estah tegenkomen de komende 3 weken !
We doen het al jaren, met 2 bouviers een croque monsieur gaan eten in de taverne Kozakkenhof. Ik zie ons daar nog zitten met Zain als braaf voorbeeld voor de kleine puppy Dembe. En nu zitten we daar weer, Dembe legt zich zoals gewoonlijk languit naast de tafel, je kan er niet naast kijken. Jutta zit/ligt braaf onder de tafel. Er is veel volk, en ik merk dat Dembe toch net iets alerter is dan voor de bevalling. Als een jong gezin zich aan de tafel naast ons zet zie ik aan Dembe haar kop dat ze die man niet moet. Ze is uiteraard superbraaf, maar ik krijg het gevoel dat die man nu toch echt geen brute beweging in onze richting moet maken, en zo slim is hij gelukkig ook wel . Zou Dembe echt mensenkennis hebben?? Bij het binnenkomen had die man heel vies gekeken (echt zijn neus opgetrokken ) naar Dembe...... Nochtans zou blijken dat hun zoontje van een jaar of 3 veel meer lawaai maakt dan Dembe of Jutta. Halverwege ons bezoek merkt ook Lisa dat op "dat jongetje is wel niet flink hé, onze hondjes zijn wel flink" (dat zij zelf flink is staat uiteraard buiten kijf, de hondjes zijn onze kindjes en die mogen dus vergeleken worden met dat jongetje). Tot overmaat van ramp laat het lawaaierige kind een stukje croque monsieur vallen. Jutta heeft het niet door, maar Dembe heeft het lastig....."af" blijven terwijl er op 2 meter een stuk croque ligt , maar ze doet het toch. Aan het einde van ons bezoek aan de taverne horen we heel erg in de verte een klein keffertje blaffen, Dembe blijft liggen, maar plots komt er een vervaarlijk geblaf van onder de tafel. Iedereen schrikt, want niemand had onze onzichtbare Jutta gezien . Als we vertrekken duwt Lisa nog snel een stuk van haar croque monsieur tussen een serviette, en uitgebreid beloont ze de honden als ze in de auto springen, want "onze hondjes zijn toch zooooo flink, en zoooo lief" .
Lisa, 5 jaar, wil dierenarts worden, oorspronkelijk ging ze alleen maar bouviers verzorgen, maar sinds kort heeft ze haar klantenbestand uitgebreid naar "honden" in het algemeen. "Mama, Gust zijn hond is nog groter dan Dembe, dat is een Otlander" "Je bedoelt vast en zeker een Newfoundlander?" "Nee, Lotte heeft een Newfoundlander, maar Gust heeft een Otlander, dat is nog groter dan een Newfoundlander. Lotte haar Newfoundlander is ziek." "Wat heeft hij dan?" "Hij heeft een vuiltje in zijn maag." "Oei, en wat hebben ze dan gedaan?" "Ze zijn ermee naar de dierenarts geweest en die zegt dat komt omdat hij altijd over de poort springt."
Laten we allen hopen dat Lisa, als ze haar ambitie wil verder zetten, een betere dierenarts wordt dan die van de Newfoundlander van Lotte. En één dezer ga ik toch eens op bezoek bij die Otlander denk ik.
.
.
) naar Dembe...... Nochtans zou blijken dat hun zoontje van een jaar of 3 veel meer lawaai maakt dan Dembe of Jutta. Halverwege ons bezoek merkt ook Lisa dat op "dat jongetje is wel niet flink hé, onze hondjes zijn wel flink" (dat zij zelf flink is staat uiteraard buiten kijf, de hondjes zijn onze kindjes en die mogen dus vergeleken worden met dat jongetje). Tot overmaat van ramp laat het lawaaierige kind een stukje croque monsieur vallen. Jutta heeft het niet door, maar Dembe heeft het lastig....."af" blijven terwijl er op 2 meter een stuk croque ligt 
, maar ze doet het toch. Aan het einde van ons bezoek aan de taverne horen we heel erg in de verte een klein keffertje blaffen, Dembe blijft liggen, maar plots komt er een vervaarlijk geblaf van onder de tafel. Iedereen schrikt, want niemand had onze onzichtbare Jutta gezien 
