Het is 2 graden buiten en het regent dat het giet. Ideaal weer om richting hondenschool te vertrekken met Jutta . Als ze haar vriendinnetje de rottweiler (8 maanden) ziet gaat ze helemaal uit haar dak . Het volgen en voet gaan zoals steeds meer dan behoorlijk. "Hoog" over de planken vindt ze de meest geweldige oefening op aarde (misschien moet ik agility gaan doen??). "Zit blijven" lijkt nu moeilijker dan het enkele weken geleden was, ze plakt nu veel meer aan mij en vindt het bijgevolg maar niks dat ik haar achterlaat. Apporteren blijft een beetje met mijn voeten spelen.....dat moet ik dringend wat meer oefenen. Jutta haar tanden zijn allemaal gewisseld, en staan er ook volledig door. Bijgevolg is het tijd voor de pakwerktest, met de vod! Jutta, die apporteert op haar manier (zonder erg te bijten), Jutta die ons toch regelmatig verbaast, komt ook nu onverwacht uit de hoek. De eerste keren staat ze een beetje te kijken, springt ze naast de vod, maar dan heeft ze het spelletje plots door en hapt ze raak. Als ze na flink wat trekken de vod 'wint', is ze zo fier als een gieter, en loopt ze vrolijk met mij een rondje. Daarna gaat ze meteen de pakwerker uitdagen, met de vod in haar bek gaat ze grommend (en kwispelend ) voor hem staan! Grappig ding toch die Jutta. Ik heb geen tijd om te wachten op de mening van de pakwerker, die al met een andere hond bezig is als ik Jutta wegbreng, maar enkele andere mensen zijn lachend vol lof ! Ik hoor het volgende week wel, in elk geval ben ik (weeral) fier op Jutta. Helemaal verkleumd (ik), helemaal smerig (vooral Jutta), en wild enthousiast (beiden ) komen we terug thuis. Onze mede-bewoners zijn iets minder enthousiast.....Nico moppert op Jutta die met een grote sprong boven op hem in de zetel springt. Ik moet toegeven dat, ondanks het droogwrijven, Jutta er echt uitziet als een heel erg smerige rioolrat . Ook Dembe, die vredig ligt te slapen, is allesbehalve geamuseerd als Jutta ook op haar springt. Ondertussen is het bijgelegd met Dembe (die likt Jutta haar oren alweer), maar nog niet helemaal met Nico. Jutta is nog steeds helemaal opgefokt van haar geweldige uitje en valt hem lastig in de zetel. Terwijl ik dit schrijf geeft ze het op, ze gaat liggen, en mijn laptop krijgt likjes . Nico zucht "eindelijk".
Ergens tussen 6 en 7 's morgens is Jutta toch wel altijd wakker tijdens de week. We horen haar dan bewegen in de bench, soms zacht een liedje zingen, tijd voor de nieuwe dag. Maandagochtend horen we niets, en ook al moet ik naar het werk, ik blijf nog even liggen, genieten van de stilte. Als ik beneden kom krijg ik even de deur niet goed open, er ligt, letterlijk, een tochthond voor de deur: Jutta . Nico kan het zich niet meer herinneren (nochtans had hij niet gedronken ), hij is even na mij naar boven gekomen, en ofwel is hij gewoon vergeten Jutta op te sluiten, ofwel heeft hij de bench niet goed toegedaan. In elk geval, Jutta rekt zich uit, Dembe ook, en het huis is zoals het was, geen plasje, niets stuk gebeten (nochtans ligt er meer dan rommel en speelgoed genoeg op Jutta-oog-hoogte). De volgende avond ligt Jutta zo gelukzalig in de zetel te slapen, dat we het maar weer zo laten. Ik fluister in haar oor dat ze maar 1 keer iets stuk moet bijten om terug in de bench te vliegen, en zowaar, het fluisteren helpt, want ook de volgende ochtend vinden we Jutta, naast Dembe, slapend in de zetel terug . Ik heb nog een beetje een trauma van Dembe die als pup toch zeker een tiental paar schoenen op haar geweten had , maar Jutta lijkt iets vroeger de puppy-tijd ontgroeid, kleine meisjes worden groot. Hiermee is nu ook mijn wekker weg, want Jutta gaan we niet meer horen. Nu nog even nadenken hoe we dat in de ardennen gaan doen, want daar is het ofwel opsluiten, ofwel pure vrijheid.......geen deuren, ze kan recht naar de slaapkamer dan, en ik ben 100% zeker dat ze dat zal doen ook!
Vele jaren geleden was Dembe heel even een BB (bekende bouvier). Voor het Eén-programma 'vriend of vijand' stonden 5 benchen naast elkaar op een wei, met in elke bench een hond, en één van die honden was Dembe. Vervolgens moest een kandidaat raden welke persoon bij welke hond hoorde. Gek genoeg zette de kandidaat mij onmiddellijk naast de bench met Dembe . En nu is het aan Jutta voor een publiek optreden. Twee mensen van de hondenschool in de ardennen gaan hun practisch examen doen om 4B gehoorzaamheidsinstructeur te worden. Ze moeten zelf 6 honden en geleiders meebrengen. Dembe ging deze rol natuurlijk met glans spelen, maar door haar loopsheid kon het niet. Dus......"bij gebrek aan beter", zal Jutta haar moeder vervangen! Zaterdag om half tien spreken we af ergens in de buurt van Binche. Jutta springt uit de auto, en haar staart gaat hoog de lucht in als ze alle andere honden ziet. Zij ziet het alvast zitten . Onze 2 'studenten' zijn bloednerveus.....het is dus aan de 6 geleiders om ervoor te zorgen dat er weinig opmerkingen nodig zijn. Het eerste examen is voor student Michel, hij krijgt van de jury de opdracht te doen alsof dit een A-groep is, oef, dat komt goed. Jutta volgt meer dan behoorlijk, Michel krijgt de opdracht aan mij uit te leggen hoe ik mijn hond moet doen zitten, en alles gaat goed. Het examen duurt 20 minuten, Jutta heeft het wel een beetje gehad, want ze moet veel stilzitten, en begint een zacht liedje te zingen. Dan is het aan student 2, Justine, zij krijgt de opdracht ons te behandelen als een B-groep......slik. Nu ja, alles gaat goed, Jutta volgt zo goed dat ze echt wel kan doorgaan voor een B-hondje. Maar dan moet Justine een lotje trekken voor de volgende oefening, en ze trekt het lotje 'los volgen', wat een grap. Ze zegt tegen de 2 juryleden dat dat toch maar moeilijk is met een pup van 5 maanden. De jury zegt dat ze dan maar andere honden moest meebrengen, ik krijg een aanval van koud zweet . Vooral omdat ook de 5 andere honden maar een vreemd allegaartje zijn van bij elkaar gesprokkelde honden, 3 van de 5 anderen lopen niet eens met hun eigen baas.....dus ik weet dat als Jutta een sprintje doet, er zeker 3 van de andere 5 meespurten. Waar is mijn Dembe als ik haar nodig heb!!! Alle hondjes aan de voet, alle leibanden volledig uit, en "volg".....kwartdraai rechts, hondjes staan, vooruit, looppas, kwartdraai rechts, en alle hondjes aan de voet. Vanaf dat moment vergeten de twee juryleden onze student Justine. Ze komen naar mij, zeggen hoe mooi Jutta wel is, dat ze super goed werkt, dat ik daar echt wel iets mee kan bereiken enz.... mijn dag is goed, Jutta heeft het los volgen, op vreemd terrein, met hoeken en houdingen die ze niet eens kent (staan), PERFECT doorstaan . Wat een ongelofelijk zalig hondje. Zaterdagavond eet ik iets wat ik beter niet gegeten had, met als resultaat dat mijn zondag wat om zeep is, en ik 's middags een paar uur in bed kruip. Nico, Lisa en Dembe gaan wandelen, naar de paarden, en Nico komt Jutta zoeken, die uiteraard op mijn bed ligt. Ze gromt en blaft vervaarlijk als ze iemand hoort dichterbij komen, maar als ze ziet dat het Nico en Lisa zijn begint ze te kwispelen. Als ze haar roepen, met de belofte in het bos te gaan spelen, vertikt ze het, ze beweegt niet.....ze ligt tegen mij aan, en blijft zo nog een paar uur liggen. Ik ben het met Nico eens, Jutta overdrijft. Dembe vindt het vreselijk als Nico en ik elk een aparte kant opgaan in het bos, ze wil 'haar groepje' bij elkaar houden. Jutta vindt dat niet zo'n probleem, zelfs als Nico en Lisa haar roepen en ik zwijg, loopt ze nog achter mij aan. Ik snap wel dat het frustrerend is voor Nico, maar stiekem geniet ik toch heel erg van mijn kleine lieve Jutta (en uiteraard ook van Dembe die nu toch ook weer met haar kop op mijn linkerbeen ligt, en de laptop op mijn rechterbeen ).
Terwijl Nico op latten de bergen in Oostenrijk verkent gaan de dames heel de week door met de dagelijkse routine, die dan helaas niet echt heel veel tijd laat voor de boefjes. Als het dan eindelijk zaterdag is, vertrekken we vroeg naar Heist voor Jutta haar eerste trimbeurt, het wordt wel tijd voor onze langharige puppy. Dembe staat zoals steeds braaf stil op de tafel, voor Jutta vrees ik het ergste, hoe kan die meer dan een uur stilstaan . Maar wonder boven wonder, Jutta is flink, staat stil, maar zingt wel een liedje . Als ik even bij Dembe ga kijken gaat ze een toonladder hoger met haar liedje, maar ze blijft wel heel braaf staan! Wij dachten dat er onder al dat haar niet veel soeps zat, maar toch, onder het haar komt een redelijk groot, en niet eens heel mager, grijs monstertje tevoorschijn dat wel een kruising lijkt tussen Dembe en een Ierse wolfshond . Zo zien we plots dat Jutta eigenlijk gewoon Dembe haar hoofd heeft, en ook voor de rest heel erg op haar lijkt, maar dan in het grijs. Ook Dembe is heel erg mooi!!
Heel het weekend rijden de boefjes met mij mee in de jeep, want er is veel werk, hooi geven, water geven, stront eten , enz.... Alleen zaterdagavond is het een beetje triestig voor de 2 meisjes, ik drop Lisa bij oma, maar de boefjes blijven alleen achter en ik kom pas een stuk in de nacht weer thuis. Ik wil maar 1 ding, mijn bed, en Dembe is het roerend met mij eens, maar Jutta uiteraard niet, en zo sta ik midden in de nacht nog met een puppy te spelen in de tuin (je moet er iets voor over hebben hé ). Rond 6u krijgt Dembe plots een onweerstaanbare drang om een liefdesverklaring te doen, en legt ze liefkozend haar poot rond mijn nek en begint mij af te likken, ook goeiemorgen. Jutta blijft nog een half uurtje stil in de bench, maar dan is de nacht definitief voorbij . Ach ja......ik kan het hen moeilijk kwalijk nemen, en dus sta ik op, wandel wat, en vertrek dan met Jutta naar de hondenschool.
Nico vindt dat Jutta teveel aan mij hangt, maar na hem een weekje niet gezien te hebben, krijgt hij zondagavond toch wel heel wat liefde van "zijn" hondje !!
Ik ben net terug van de hondenschool met Jutta, maar mijn verhalen daarover worden afgezaagd: - volgt prima - doet zit-oefening prima - apporteert goed - springt solo over 3 planken op bevel - is gewoon een superhondje
Daarom even een paar broers in de spotlights . Jay gaat naar de kapper, en wie mooi wil zijn moet even afzien, maar het resultaat mag er wezen!! Jay is een stevige jongen ondanks zijn jonge leeftijd, en zijn hoofd blijft geweldig .
De gelukzak van de week is Jeroh, want die mag op weekend naar zee. Jeroh doet mij meer dan al de rest enorm denken aan Dembe, op sommige foto's lijkt het wel de reincarnatie van Dembe zelf, op het witte vlekje op zijn borst na. Zijn manier van zijn hoofd en hals te houden....zijn rechtervoorpootje dat hij altijd net iets verder naar buiten zet..... Al die complimenten over deze gelukzak vragen om een fotoshoot!
Jeroh = Dembe
De eenzame wandelaar, prachtige foto!
Jutta is naast (half op) mij in de zetel een nep-kip aan het vermoorden, wat een hondenleven hebben al de Dembe-Estah-kindjes. En Dembe is weer loops, maar niemand hier wil Estah tegenkomen de komende 3 weken !
We doen het al jaren, met 2 bouviers een croque monsieur gaan eten in de taverne Kozakkenhof. Ik zie ons daar nog zitten met Zain als braaf voorbeeld voor de kleine puppy Dembe. En nu zitten we daar weer, Dembe legt zich zoals gewoonlijk languit naast de tafel, je kan er niet naast kijken. Jutta zit/ligt braaf onder de tafel. Er is veel volk, en ik merk dat Dembe toch net iets alerter is dan voor de bevalling. Als een jong gezin zich aan de tafel naast ons zet zie ik aan Dembe haar kop dat ze die man niet moet. Ze is uiteraard superbraaf, maar ik krijg het gevoel dat die man nu toch echt geen brute beweging in onze richting moet maken, en zo slim is hij gelukkig ook wel . Zou Dembe echt mensenkennis hebben?? Bij het binnenkomen had die man heel vies gekeken (echt zijn neus opgetrokken ) naar Dembe...... Nochtans zou blijken dat hun zoontje van een jaar of 3 veel meer lawaai maakt dan Dembe of Jutta. Halverwege ons bezoek merkt ook Lisa dat op "dat jongetje is wel niet flink hé, onze hondjes zijn wel flink" (dat zij zelf flink is staat uiteraard buiten kijf, de hondjes zijn onze kindjes en die mogen dus vergeleken worden met dat jongetje). Tot overmaat van ramp laat het lawaaierige kind een stukje croque monsieur vallen. Jutta heeft het niet door, maar Dembe heeft het lastig....."af" blijven terwijl er op 2 meter een stuk croque ligt , maar ze doet het toch. Aan het einde van ons bezoek aan de taverne horen we heel erg in de verte een klein keffertje blaffen, Dembe blijft liggen, maar plots komt er een vervaarlijk geblaf van onder de tafel. Iedereen schrikt, want niemand had onze onzichtbare Jutta gezien . Als we vertrekken duwt Lisa nog snel een stuk van haar croque monsieur tussen een serviette, en uitgebreid beloont ze de honden als ze in de auto springen, want "onze hondjes zijn toch zooooo flink, en zoooo lief" .
Lisa, 5 jaar, wil dierenarts worden, oorspronkelijk ging ze alleen maar bouviers verzorgen, maar sinds kort heeft ze haar klantenbestand uitgebreid naar "honden" in het algemeen. "Mama, Gust zijn hond is nog groter dan Dembe, dat is een Otlander" "Je bedoelt vast en zeker een Newfoundlander?" "Nee, Lotte heeft een Newfoundlander, maar Gust heeft een Otlander, dat is nog groter dan een Newfoundlander. Lotte haar Newfoundlander is ziek." "Wat heeft hij dan?" "Hij heeft een vuiltje in zijn maag." "Oei, en wat hebben ze dan gedaan?" "Ze zijn ermee naar de dierenarts geweest en die zegt dat komt omdat hij altijd over de poort springt."
Laten we allen hopen dat Lisa, als ze haar ambitie wil verder zetten, een betere dierenarts wordt dan die van de Newfoundlander van Lotte. En één dezer ga ik toch eens op bezoek bij die Otlander denk ik.
Gewapend met een massa goede raad van Peter en Dirk begin ik zaterdag aan Jutta haar eerste speuroefening. En het is knoeien geblazen, Jutta springt en springt en springt tegen mij, snapt er niks van, het is heel duidelijk, ik doe iets grondig mis. Het is pas vanavond, na een gesprek met Dirk dat ik besef wat ik verkeerd doe. Mijn hand, die ruikt naar salami moet op de grond het spoor tonen, terwijl ik maar mijn best doe om mijn hand te verstoppen, arme speurneus Jutta, hoe kan ze het nog snappen met zo'n baas..... . Ook het volgen vanavond in de les laat te wensen over, ik lijk wel iemand die nog nooit een hond heeft vastgehad, kijk teveel naar haar, loop scheef, bots tegen haar, corrigeer niet kort genoeg enz..... Er is nog werk (aan mij dan ). De zitoefening gaat prima, en 'hoog' over de planken doet ze nu alleen, gelukkig maar want met mijn korte beentjes ging het springen over 3 planken al niet zo vreselijk elegant meer . Apporteren is nog steeds maar zus en zo, maar wat wil je, met de laatste hoektand die zijn best doet om er helemaal door te komen.
Broertje Jeroh is al naar de kapper geweest, en het valt nog mee, er zit écht hond onder al dat haar ! Broertje Jay zet op eigen initiatief een gaskraan open terwijl het baasje boodschappen aan het doen is . Hij is wel zo slim om daarna naar de gang te gaan, en de deur toe te doen. Straffe kerel! Hij is ook heel lief, en geniet van de aandacht van de kleindochter.
Hieronder een paar foto's van Jutta, Jay, Jeroh (met Dasha) en uiteraard Dembe !
Jeroh met zijn nieuwe kapsel en zijn vriending Dasha:
Jay met zijn vriendinnetje Renske:
Jutta, spelend in een beekje:
Jutta haar engelachtige hoofdje (of moet ik 'tante nonneke' zeggen met die oren zo geplakt? ):
Jutta is een workaholic, Dembe is een salonhond. Het is duidelijk, Jutta herleeft op de hondenschool, en is wild enthousiast als ik 's avonds met haar buiten wat oefeningen doe. Vanavond in de les doet ze het heel erg goed, en toch krijgen we nogal veel aandacht van Dirk de lesgever .....dat kan 2 dingen betekenen....ofwel ben ik vreselijk aan het knoeien, ofwel is Jutta zo goed dat ze het waard is om nog commentaar ter verbetering te krijgen, we zullen het op het laatste houden . Bij het volgen maak ik wel nog teveel fouten, ik duw haar weg, zorg ervoor dat ze haar bochten te breed neemt enz......maar Jutta doet heel erg haar best. Het apporteren gaat niet meer zo goed, ze kan het touw haast niet vasthouden, smakt heel de tijd, gewoon omdat ze teveel kiezen kwijt is, en omdat haar hoektandjes losstaan, dus houden we dat maar kort vandaag. De zitoefening gaat SUPER, zelfs Dirk zegt "gij hebt geoefend", en jawel, we hebben geoefend. Jutta kan nu "zit blijven" terwijl ik weg ga (wel 10m) en blijft zelfs ziten als ik terug naast haar kom staan. Ze kan ook "af" en blijft dan zelfs liggen (langer dan het snel opeten van een koekje ). Bij het oproepen knalt ze recht naar mij, geen vreugdedansjes meer rond mij. En "hoog" over twee planken vindt ze nu zelfs tof, ik spring nog mee, maar dat hoeft eigenlijk niet meer, ze weet al wat ze moet doen als we voor de sprong staan. Het wordt een beetje afgezaagd, maar ik ben weeral fier op Juttake . Dembe heeft nooit echt veel plezier gehad in werken, die was al lang content als ze bij mij mocht zijn, en continu naast mij mocht hobbelen , maar Jutta is een dame met ambitie. Nu nog zien of ik zal kunnen volgen in die ambitie.....
Het voordeel van een blog is dat je erop kan zetten wat je wil.....je hoeft helemaal niets te vertellen over de negatieve zaken, maar goed, soms kan je er niet rond. Het was voor de honden een baal-weekend. Met een dochter die naar tennis en scouts moet, en nog 20 hongerige paarden die bovendien ook wel eens een boswandeling willen maken (en ik ook), kan de aandacht niet altijd voor 90% naar de boefjes gaan. We vertrekken zaterdagochtend naar de ardennen met een paard in de trailer, de honden in de koffer, ik aan het stuur, Nico naast mij, en Lisa op de achterbank. Lisa zit naast bagage, een zadel, en een pas ingevet kopstuk met een aparte neusriem. De rit gaat vlot, Lisa luistert naar een cd, ik let op de baan, Nico slaapt, en de honden ook.....denken we.... Als we er bijna zijn horen we precies toch iets raar in de koffer, en we vragen Lisa om even te kijken. Het verdict is dat zowel Dembe als Jutta op iets aan het bijten zijn . Lisa kan 1 voorwerpje pakken en het is een gespje, een kleintje, eentje van het pas ingevette kopstuk . Op de achterblank blijkt dat de neusriem weg is, in totaal is dat toch wel een half metertje leer. Zeer discreet moet één van beiden (Dembe als hoofdverdachte) die riem van op de achterbank gepakt hebben. Ik probeer mijn aandacht op de snelweg te houden, en Nico vraagt aan Lisa om de kapootte riem weg te pakken bij de boefjes, maar ze vindt geen riem...... Uiteindelijk kruipt ze, op volle snelweg, bij de honden in de koffer (lang leve hun goed karakter!), en ze haalt een tweede gespje uit Dembe haar bek, en een derde gespje uit Jutta haar bek. Het half metertje leer is weg, spoorloos . 's Avonds geeft Dembe over, misschien wel 20 stukjes leer van ongeveer 2 cm......... Jutta heeft blijkbaar een sterkere maag. Tja, ik had het kopstuk maar niet moeten invetten met ossepootolie..... Later kruip ik in bed met een boek, terwijl Nico nog een film kijkt, en Dembe wacht af.....wat gaat Jutta doen .......Jutta legt zich bij mij op bed, en dus blijft Dembe bij Nico, in alle rust..... Nico moet Jutta komen halen later, want ze is diep in slaap.....
Zondag is het haast en spoed, en ja, het zal blijken, dat is zelden goed..... We moeten rond de middag naar Nederland vertrekken met een merrie, maar eerst gaat Nico nog fietsen, en ga ik lesgeven op de hondenschool, en oh ja, de paarden moeten nog hooi krijgen . "Gelukkig" is Lisa al voor 7u wakker, en dus besluit ik maar op te staan, en samen met Lisa en Dembe hooi te gaan geven in het donker. Dembe is blij, zoals altijd ongerust als ik bij de paarden ben, en dolgelukkig als ik weer 'veilig' bij haar ben . Als Nico opstaat en Jutta loslaat uit haar bench is ze niet blij, ze gunt hem geen blik, en gaat op zoek in het huis......naar mij??? (of is dat wishful thinking ).... naar Dembe?? naar Lisa?? Ik neem Jutta wel mee naar de hondenschool, maar ik moet lesgeven, en dus mag Jutta bij de voorzitter, Lisa, en nog een paar mensen, in de kantine blijven. Dembe bleef daar als pup altijd, en nu vaak nog, ze liep vroeger dan wel eens naar de deur, en jankte even, en nu staat ze af en toe op haar achterpoten om door het raam te kunnen zien waar ik ben. Maar Jutta.....dat is een ander kaliber. Na een kwartiertje ofzo komt Lisa het terrein op en ze zegt dat Jutta super stout is, dat ze op haar springt enz.... Ik heb 2 nieuwe puppies in mijn groep en schenk er weinig aandacht aan. Als ik in de buurt van de kantine kom zie ik Jutta voor het raam zitten......op een tafel dus..... Blijkt dat Jutta het hele uur niet te houden was.....janken, keffen, heen en weer rennen, via stoelen op de tafel en er weer af, op tafel op haar achterpoten tegen het raam staan krabben en janken, stoelen omver gegooid (waarna iedereen in de kantine hoopte dat ze bang zou zijn en zou stoppen....maar het gehoopte effect bleef uit)....... Toen ik binnenkwam keek iedereen mij meewarig aan.....zoiets hadden ze nog nooit gezien..... . En ja, ik moet weg, maar wil toch nog snel iets doen.....en dus neem ik Jutta 2 minuten het terrein op om een oproeping te doen. Een medelesgever houdt haar vast, en opnieuw huilt en blaft en spartelt ze, en zodra ze los is komt ze als een pijl uit een boog bij mij, helemaal buiten zichzelf van blijdschap. Helaas, ik moet weg.....dus terug de auto in, en thuisgekomen begin ik in te pakken, Jutta volgt mij overal.....als ik in de badkamer ben gaat ze naar de slaapkamer, en even later komt ze terug. Ik ga ook naar de slaapkamer en wat zie ik Een PLAS op ons donsdeken!!!!!!! Jutta staat naast mij, maar ik moet maar "oh" roepen, en ze rent al weg, naar beneden......ik ren achter haar aan, grabbel haar bij haar nekvel, en sleur haar ons bed weer op, razend, en ze beseft het maar al te goed..... Als geïnteresseerde in gedragstherapie weet ik ook perfect wat dit is.....Jutta vindt dat ze zwaaaaaarrrrr verwaarloosd is door haar baas vandaag!! De dag wordt helaas niet beter voor de hondjes, want in de namiddag zitten we 6u in de auto.... 's Avonds ga ik nog een kwartiertje met Jutta trainen buiten, in het donker (schuldgevoel weet u wel....), ze doet alles wat ik vraag......voet, zit blijf, af, zit voor, apporteren..... Nico komt even kijken, ze gunt hem geen blik waardig.....ze kijkt naar mij, werkt zoals nog nooit één van mijn bouviers gewerkt heeft op die leeftijd. En Dembe? Die is braaf, uiteraard......ze aanvaardt alles, is al lang blij dat ze bij ons is, ook al gaat niet alle aandacht naar haar. En toegegeven, die ossepootolie op 20cm van haar neus.....dat was om miserie vragen! Zoals ik tegen mijn "leerlingen" op de hondenschool altijd zeg, het is maar uiterst zelden de fout van de hond !
Terwijl Nico heel het weekend moet werken genieten de dames van een weekendje ardennen. En er komt bezoek, belangrijk bezoek, Jeroh (alias "paars") komt logeren, samen met baasjes Ann en Danny, en boevenvriendin Dasha. Ik heb wat twijfel over hoe we 4 bouviers, waaronder 2 dames van bijna 7 jaar, met elk een pup te verdedigen (en Dembe eigenlijk 2 pups te verdedigen) in 1 huis gaan houden....... Maar alle twijfel is snel weg, we houden Dembe en Dasha een beetje uit elkaars buurt, maar hoeven er eigenlijk weinig voor te doen. Dasha ligt bij haar baasjes, en Dembe lijkt wel over-tolerant, ze doet niet één poging om Dasha uit "haar" huis te zetten. Ondertussen zijn broer en zus niet te houden natuurlijk, en dus gaan we veel met hen naar buiten, met Dembe en Dasha om beurte als chaperon. Jeroh is iets groter dan Jutta maar niet veel, Jeroh is wel mooier geborsteld . Jeroh kan zijn wilde boerenzuster ook best wel aan, om beurte moeten ze tegen de grond, alleen als Dembe helpt moet de arme Jeroh het onderspit delven (zie foto). We plakken Jeroh zijn wispelturig oor, maar zusje bijt heel de constructie eraf, en dus doen we het opnieuw voor hij vertrekt. Bij gebrek aan zetel in het logeergedeelte ontdekt Dasha het extra éénpersoonsbed, en dat doet prima dienst als Dasha-bed, en ook al doet Jeroh er even over om zijn draai te vinden, tegen de ochtend is hij spoorloos.....diep in slaap onder het bed . Ook Jutta is stil in haar bench tot 7u (niet slecht naar Jutta-normen), en Dembe slaapt, zucht en snurkt op mijn bed. Zondagochtend zijn ze allemaal duidelijk nog moe, het spel van de puppy's is een beetje in slow motion . Zondag is Jeroh eregast op de hondenschool, en ik ben blij (en fier ) dat hij er is want de 5 andere pups in mijn groep kunnen er wel iets van leren (en van Ann ook ). Hij was de tunnels vergeten, maar na een kleine herinnering wist hij het weer, tunnels zijn om door te lopen! Lisa is helemaal gek op Jeroh en vindt het geweldig dat hij zondagmiddag te moe is om mee te gaan met zijn baasjes, hij moet naar de auto gedragen worden. Heel even overweegt Lisa Jutta te ruilen voor Jeroh, maar denkende aan Nico ziet ze toch maar af van dat plan. Ook als Jeroh al vele uren weg is zegt Lisa "Jeroh wou eigenlijk gewoon bij mij blijven omdat hij mij lief vindt, en ik vind hem ook lief". En lief, dat is hij ook, en Jutta ook. En Dembe en Dasha ook, wat eeen geluk, want ik vreesde dat we die 2 om beurte gingen moeten verbannen naar het waskot, niet dus. T zijn goei, de "von Gewdraa Oelkes" en de "van de Zonnebergskes" !!
Jeroh en Jutta zijn erg geïnteresseerd in het fototoestel:
Moeder en dochter hebben zoonlief geveld:
Eventjes poseren :
Jutta en haar onuitputtelijke energie houden Dembe fit (geen wonder dat Jutta een mager mieke is!):
Jutta zit in haar apejaren, gelukkig zijn dat bij honden eigenlijk maar apeweken, of in het slechtste geval apemaanden, ten minste, dat hopen we! Als we zaterdag de deur open doen springt Dembe snel in de auto om naar de ardennen te vertrekken. Jutta komt mee naar buiten gespurt, kijkt naar Nico aan de deur, kijkt naar mij en Dembe aan de auto, spurt rond de auto, en spurt vervolgens het veld naast ons huis op. Ik ga kijken en zie een Jutta door de modder racen, dolgelukkig, en als ze mij ziet staan steekt ze nog een tandje bij, weliswaar in mijn richting. Na een paar minuten kan ik een ongelofelijk smerige Jutta in de auto zetten . Zondag op de hondenschool zijn er weinig puppies, en dus besluit ik les te geven met Jutta bij mij. De leukste oefening is uiteraard samen spelen, maar daar staat de lesgever dan voor aap....... als de enige pup die niet onmiddellijk terugkomt die van de juf is, dank u Jutta . Jutta zit duidelijk in haar apejaren, wel een beetje vroeg hé....4 maanden! Dus dit is vast nog maar het prille begin, we zijn gewaarschuwd ! In de kantine van de hondenschool zondag zijn 2 honden aanwezig, Jutta, en een Jack Russell van 2 jaar. Beiden bedelen voor koekjes die in mijn zak zitten. De jack springt op tegen mijn been, terwijl Jutta flink "zit" doet. Plots hapt Jutta boos naar de véél oudere jack, want ja, ook hij moet luisteren naar mij . Maar Jutta doet er ook alles aan om te zorgen dat we haar toch meer dan supergraag zien............. Jutta is altijd één en al vrolijkheid en vriendelijkheid, en net als met Dembe kunnen we ons wel wat permitteren (tenminste dat denken we ). Op geen enkel moment domineert ze ten opzichte van ons, ze is gewoon super blij en enthousiast, en terwijl ik dit schrijf, met laptop op schoot, zit Dembe links van me in de zetel mijn linkerkaak te likken, en Jutta zit rechts mijn rechterkaak te likken . Jutta is een grapjas, ze is overal op haar gemak, en doet ons heel vaak lachen door haar onbezonnen vrolijke manier van doen. 's Nachts durft ze nogal eens janken, niet zo vaak, maar af en toe is ze in het midden van de nacht wakker. Als ik mijn emails opkuis vind ik een email van mezelf aan Leo en Mia van vele jaren geleden, waarin ik schrijf dat Dembe na een paar maanden nog steeds af en toe jankt.....ik krijg het antwoord dat dat jammer is, maar vaak het geval is bij honden met een sterk karakter, en ja, Dembe staat zelfzeker in het leven. En Jutta....ja, ze mag 's nachts af en toe even piepen, want ja, ook zij staat zelfzeker, en blij in het leven!
Het volgende bericht wordt een fotosessie, beloofd......Jutta is zooo mooi nu, eindelijk wat meer haar op haar gezicht, waardoor ze ons nog meer doet lachen .
Werken.....en dan half Vlaanderen doorkruisen om Lisa op te pikken (het lot van werkende ouders tijdens vakanties), om 18.45u thuiskomen en om 19u op de IPO training moeten zijn met Jutta. Ik kom toe om 19.04u, al helemaal buiten adem, en Jutta doet er nog een schepje bovenop. We zijn met 4, een rotweilerteefje van 6 maanden, een Laekense herder reu van 8 maanden, een Mechelaar van 10 maanden en een Jutta.....morgen 4 maanden. Jutta voelt zich groot en geweldig, ik voel mij een knoeier. Dolenthousiast begint Jutta aan de training, het gaat snel, erg snel, voet, keer, zit, hoek links, hoek rechts, terwijl Jutta naast mij (en voor mij, en op mij) springt en huppelt voel ik mij duizelig worden. Als ik dit tempo in mijn gehoorzaamheidsles op zondag invoer vallen er vast een paar begeleiders dood neer . Het is wel duidelijk, begin nooit op een nuchtere maag aan een IPO training. Bij het apporteren rent Jutta wild een paar keer rond iedereen, mét apport in haar bek, dat mag dus niet, volgende keer aan de lange lijn, terwijl ik al blij was dat ze het mij terugbracht na een rondje rennen . Ik heb zin om te zeggen "hallo!!!! deze pup is 4 maanden!!!!", maar we doen maar gewoon verder. En wonder boven wonder doet Jutta het na een tijdje beter, en beter, en nog beter, ze loopt in voet naast me, kijkt zelfs af en toe naar mij, ze doet ook de zit-oefening (zit-blijf) prima, terwijl ze dat nog nooit gedaan heeft. We oefenen de toekomstige spring-oefening over 1 plankje. Het rottweiler teefje durft niet, de Laekense ook niet, Jutta wel . Op het einde van de les staan we allemaal op een rij met onze pup en uit het lokaal komt een man, hij stapt het donker in. Jutta gromt diep, springt vooruit en begint te blaffen, terwijl de andere, veel oudere pups, de man nog niet eens opgemerkt hebben. Achteraf mag dezelfde man haar strelen. Ik ben fier op onze lieve Jutta, en zij is blij met mij. Ze is niet zo moe als ik gehoopt had , maar plakt vanavond wel aan mij, ik krijg nog meer likjes dan anders .
. Als ze haar vriendinnetje de rottweiler (8 maanden) ziet gaat ze helemaal uit haar dak 
. Het volgen en voet gaan zoals steeds meer dan behoorlijk. "Hoog" over de planken vindt ze de meest geweldige oefening op aarde (misschien moet ik agility gaan doen??). "Zit blijven" lijkt nu moeilijker dan het enkele weken geleden was, ze plakt nu veel meer aan mij en vindt het bijgevolg maar niks dat ik haar achterlaat. Apporteren blijft een beetje met mijn voeten spelen.....dat moet ik dringend wat meer oefenen.
) voor hem staan! Grappig ding toch die Jutta. Ik heb geen tijd om te wachten op de mening van de pakwerker, die al met een andere hond bezig is als ik Jutta wegbreng, maar enkele andere mensen zijn lachend vol lof 
) komen we terug thuis. Onze mede-bewoners zijn iets minder enthousiast.....Nico moppert op Jutta die met een grote sprong boven op hem in de zetel springt. Ik moet toegeven dat, ondanks het droogwrijven, Jutta er echt uitziet als een heel erg smerige rioolrat 
. Ook Dembe, die vredig ligt te slapen, is allesbehalve geamuseerd als Jutta ook op haar springt. Ondertussen is het bijgelegd met Dembe (die likt Jutta haar oren alweer), maar nog niet helemaal met Nico. Jutta is nog steeds helemaal opgefokt van haar geweldige uitje en valt hem lastig in de zetel. Terwijl ik dit schrijf geeft ze het op, ze gaat liggen, en mijn laptop krijgt likjes 
. 
. Maar wonder boven wonder, Jutta is flink, staat stil, maar zingt wel een liedje 
) naar Dembe...... Nochtans zou blijken dat hun zoontje van een jaar of 3 veel meer lawaai maakt dan Dembe of Jutta. Halverwege ons bezoek merkt ook Lisa dat op "dat jongetje is wel niet flink hé, onze hondjes zijn wel flink" (dat zij zelf flink is staat uiteraard buiten kijf, de hondjes zijn onze kindjes en die mogen dus vergeleken worden met dat jongetje). Tot overmaat van ramp laat het lawaaierige kind een stukje croque monsieur vallen. Jutta heeft het niet door, maar Dembe heeft het lastig....."af" blijven terwijl er op 2 meter een stuk croque ligt 
op ons donsdeken!!!!!!! Jutta staat naast mij, maar ik moet maar "oh" roepen, en ze rent al weg, naar beneden......ik ren achter haar aan, grabbel haar bij haar nekvel, en sleur haar ons bed weer op, razend, en ze beseft het maar al te goed..... Als geïnteresseerde in gedragstherapie weet ik ook perfect wat dit is.....Jutta vindt dat ze zwaaaaaarrrrr verwaarloosd is door haar baas vandaag!! 
. Ook Jutta is stil in haar bench tot 7u (niet slecht naar Jutta-normen), en Dembe slaapt, zucht en snurkt op mijn bed. Zondagochtend zijn ze allemaal duidelijk nog moe, het spel van de puppy's is een beetje in slow motion 
