De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
04-12-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 41
Filippijnenreis juni 09. DEEL 41
TOCH AL EEN STAP IN DE GOEDE RICHTING. Goed nieuws! Na zoveel weken en zelfs maanden, wachten op nieuws van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, dienst Vreemdelingenzaken in Brussel, is er eindelijk toch wat schot in de zaak gekomen. Sinds verleden week of zo, is ons dossier op de website van de dienst Vreemdelingenzaken te volgen. Het zal nu volgens mijn gevoelens niet zo lang meer duren eer we uitsluitsel krijgen. Mogelijks nog binnen de maand, dus voor het jaareinde. Ik was ergens van plan om voor enkele weken naar Vlaanderen te gaan, maar in deze optiek is het dom en weggegooid geld als ik voor enkele weken of een maand naar Vlaanderen kom en dan terugga om Eden en DD op te halen. Ik ben alvast van plan te blijven tot begin Januari 2010. Ik informeerde daarover bij de plaatselijke immigratieofficier en een verblijf langer dan zes maanden is sinds enkele tijd wettelijk mogelijk geworden. Is er dan in Januari nog geen beslissing, dan moet ik mogelijks toch eens eventjes naar huis. Het is toch ergens hemeltergend dat dit allemaal op die manier moet gaan. Waar is de tijd dat je kersverse echtgenote meteen op de Belgische ambassade een Belgisch paspoort kreeg en als Belgische het land binnenkwam. Dit werd dan veranderd zodat je Filippijnse echtgenote vanaf dan na een paar weken het land inreisde met een visum in haar Filippijns paspoort. Nadien werden de regels nog maar eens veranderd, lees verstrengd. Vanaf toen moet een gezinshereniging worden aangevraagd. Het is evenzeer hemeltergend dat dit alles zolang moet duren, maar je weet, de administratieve molens draaien langzaam. Laten we hopen op een spoedige én positieve beslissing, want met de huidige immigratiepolitiek van onze regering weet je het nooit Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden en ook Eden zou veel liever met Kerst & Nieuwjaar in haar nieuwe thuis zijn met ons gezinnetje. Dan kon ik hen ook uitnodigen voor mijn traditionele wafelbak, een overlevering van mijn voortijdig overleden vader, steeds op Nieuwjaarsnamiddag. Maar uitgesteld is niet verloren! We houden dat tegoed als aankomstfeest als we toekomen in Gent. (Dipolog, dinsdag 01 december 2009)
HET BLIJFT ROMMELEN IN ONZE PROVINCIE. Verleden week raakte bekend dat drie beambten van een sleepkonvooi door negen gewapenden waren overvallen en ontvoerd. Een en ander gebeurde in de baai van Siocon, waar het sleepschip SALVMAR II samen met zijn sleper, de Marinero, allen van de Cebu Barge & TUG Corporation beschutting had gezocht voor het slechte weer. Zij waren op weg naar Iligan City en hadden eerder de werf van De haven van Makar in General Santos verlaten. Het konvooi werd belaagd door drie snelle bootjes met zijvlotter waarin negen piraten. Benevens de drie gegijzelden namen ze ook de scheeps-gps, de radio-installatie, mobieltjes en voorraden ter waarde van 50 000 Php. mee. De negen andere bemanningsleden lieten ze ongemoeid. Deze sloegen alarm en verkozen nadien, bij het zien van nog meer op hen toevarende bootjes, mogelijks van nog andere piraten, om snel verder te varen. Er is tot op heden geen losgeld gevraagd en de Filippijnse Zeemacht zond drie schepen ter plaatse om bijstand in de zoekactie en bescherming door patrouillering. Ook de Filippijnse kustwacht zoekt nog naar de slachtoffers. Hun actiecentrum in Manila zond ook een Notam (Notice to Mariners) aan alle commerciële schepen die de Baai van Siocon zouden bevaren om bijkomende veiligheidsmaatregelen te treffen en alle verdachte scheepsbewegingen prompt aan de bevoegde autoriteiten te melden. Siocon ligt weliswaar in de provincie Zamboanga del Norte maar wel helemaal in het andere uiteinde ervan, op zon 280 Km. van hier. Een van mijn schoonzusters en haar man wonen er. Zij hebben er een winkel met kledij en gebruiksgoederen. (Dipolog, dinsdag 01 december 2009)
UITZENDBUREAUS GESCHORST. DePOEA, de administratie voor overzeese tewerkstelling, heeft van zeven uitzendbureaus de exploitatievergunning ingetrokken en vijf andere bureaus voor een bepaalde tijd geschorst, gaande van zes tot zesentwintig maanden. Zij allen overtraden in meerdere of mindere mate de wet op de tewerkstelling. Eén bureau bestond het om 4 000 goedbetaalde nieuwe jobs als buschauffeur aan te bieden aan Filippijnen om te werken in Dubai. Zij verdeelden deze jobs ook aan een aantal andere agentschappen. In totaal werden slechts 137 slachtoffers gevonden die meenden de job van hun leven te hebben gevonden. Deze werden allen op hun eigen kosten en mits het betalen van heftige plaatsingsvergoedingen naar Dubai gevlogen en aan hun lot overgelaten. Want daar kwam de koude douche; er waren geen jobs! Het was louter ontsproten aan het inventieve brein van de zaakvoeder. De 150 000 Php. die elk van de werkzoekenden betaalden, moet natuurlijk door deze aan de leningsmaatschappijen, mits zeer zware interesten, worden terugbetaald. Job of geen job. Het merendeel van de gestranden werd op kosten van de Filippijnse regering teruggehaald terwijl anderen, eveneens door regeringsbemiddeling, toch in diverse arbeiderszoekende firmas een job kregen aangeboden. Ondertussen werd door de actiegroep Migrante gevraagd om de hulpkreet van 49 gedetineerden in het Saoedische Jeddah niet ongemoeid te laten. Dit is de overschot van gestrande, werkloze OFWs die in juli onder het viaduct van Khandara beschutting zochten. Eén van hen kon vanuit zijn cel in Jeddah alarm slaan. Hij vraagt ook regelmatig via smsen wat er nu verder gaat gebeuren. De actiegroepMigrante spoort regelmatig het plaatselijk Filippijnse Consulaat Generaal aan om actie, vooral nu met de jaarlijkse repatriëringactie van de Saoedische regering ter gelegenheid van de Hajj, de jaarlijkse bedevaart naar Mekka. Consul Generaal Tago mag deze kans niet ongemoeid laten voorbijgaan, maar men is op het Consulaat erg inefficiënt, aldus nog Migrante. (Dipolog, woensdag 02 december 2009) STRESS EN ANDERE GEESTEN. Het stond met zoveel woorden in de kranten en ook de tv-journaals maakten er gewag van. Andal Ampatuan Jr., de hoofdverdachte van de massacre met 57 lijken in Maguindanao, die momenteel is gedetineerd in een gebouw van de NBI, het National Bureau of Investigation in Manila, is gestresseerd. Meer nog, hij heeft schrik van de geesten die er rondwaren. Als Moslim gelooft hij inderdaad in djzinns. Daarom heeft hij toelating gekregen om op een bank te slapen met een deken. Een bijgeplaatste ventilator moet hem de nodige koelte toewuiven want het is er nogal vochtig. Hij heeft ook al gebraakt maar zijn dokter zegt dat het stress is en van voorbijgaande aard. Geen reden om ons ongerust over te maken. Hij kreeg toelating om dagelijks zijn onderhoudsdosis voor zijn astma te nemen. Ik heb zo het lichte vermoeden dat het wel eens de geesten van zijn vermoorde en verminkte slachtoffers zouden kunnen zijn die hem parten spelen. Of misschien ziet hij de bui van zijn veroordeling voor veelvuldige moord al hangen en spookt zijn jarenlange celstraf daarvoor hem in de geest. (Dipolog, woensdag 02 december 2009) DITJES EN DATJES. De volgende notities zijn wat kort om er een afzonderlijk artikeltje over te plegen. Maar ik wil ze je toch niet onthouden. - De sportiefste motorfietsen hier hebben geen achterspatborden, dat is niet macho. Zolang het droog is, geen probleem. Maar als het regent, en dat gebeurt hier zo toch enkele keren per week, dat wordt door de spatbordloze rijders actie ondernomen; zij nemen hun mes en snijden ergens vlug een bananenblad af. Dit steken ze tussen hun achterste en het zadel en zo rijden ze dan sputterend en spetterend rond. - Soms tooit men zich graag met de pluimen van een ander maar als het even kan, dan toch graag zonder de mogelijke gerechtelijke gevolgen. Een overbekende bereider van lechon, het overpopulaire speenvarken aan het spit, heet terecht Lechon King. Wat verderop is evenzeer een bereider van lechon. Hij noemt zich Lechon Queen. Nog sterker wordt het bij Sunburst, een soortement snack- en hamburgertent. Zijn directe buur noemt zich Moonburst! Aan vele kantoorgebouwen zie je een bordje met de mededeling No Vendors. Dit is om de talloze ambulante verkopers van aardnootjes, mangos, snoepgoed, balut, siaopao, yakult, ijskreem, maar ook sigaretten, dvds, dagbladen, vaagborstels, naaigerief en wat weet ik al niet er op te wijzen dat ze niet welkom zijn en dat ze storen. Doe je dat niet dan lopen om de haverklap een paar van die verkopers de deur plat. - Wasmachines zijn hier vrijwel allemaal tweeledige halfautomaten. Ze hebben benevens een kuip met pulsator, ook nog een droogzwierder ernaast. Technisch gezien lijken ze een beetje op onze Kalorik Miniwash van de jaren 70 maar dan veel groter, want ze zijn ook volledig in plastic uitgevoerd en hebben eveneens geen verwarmingselement. De waskuip heeft een inhoud van 7 Kg en de smalle, maar diepe droogzwierder kan 3,5 Kg. aan. De huisvrouw of man moet dus regelmatig tussenkomen, net zoals destijds bij de Miniwash, om het wassen te beëindigen, het toestel met spoelwater te vullen, het opnieuw te laten leeglopen en de bewerking van spoelwater herhalen. Daarna de helft van de was in de droogzwierder kieperen, etc. - Filippijnen zijn erg religieus, op het fanatieke af. Om hun geloof kracht bij te zetten en dit aan de wereld kenbaar te maken zie je op en in hun huizen daar tekenen van; kruisbeelden, posters van Jezus al of niet bij het Laatste Avondmaal, etc.. Ook hun voertuigen zijn met religieuze attributen beplakt en behangen. Soms wordt er een dedicatie of Bijbelcitaat op aangebracht in grote letters. Dan lees je; Gods Gift, of; God is Good. Dat je als religieus geïnspireerde niet noodzakelijk ook nog eens intellect moet zijn concludeer je uit het volgende opschrift die ik onlangs zag; The Lord is My Shepererd (sic). (Dipolog, donderdag 03 december 2009)
USA NIET LANGER HET LAND VAN MELK EN HONING. De wereldwijde recessie heeft ook het imago van de USA als het beloofde land erg aangetast. Heelwat Filippijn(s)en afgestudeerd als verpleegkundige zien niet langer de USA als het land van melk en honing. De eerste drie kwartalen daalde de wens voor het hebben van een verplegersjob in de USA met 21,28 %. Heelwat andere hooggeschoolden volgen diezelfde neergaande trend inzake tewerkstelling in de USA. Ook de verplegersjob an sich, staat op de helling. Nochtans is voor de Filippijnse verpleegkundigen het behalen van de officieel erkende licentie, de zogenaamde NCLEX (National Council Licensure Examination) er een heel stuk gemakkelijker op geworden. Vroeger moesten de kandidaten deze broodnodige NCLEX licentietest noodzakelijkerwijze afleggen in buitenlandse centra van Hong Kong, Guam of zelfs verder. Daaraan was natuurlijk een kostelijke reis verbonden. Nu kunnen zij dit examen in Manila afleggen. Niettegenstaande dit gemak waren er toch 31,66 % kandidaten minder dan in vergelijk met vorig jaar. Toch zijn er onder de tien buitenlandse verpleegkundigen die de USA als nieuweling binnenkomen nog steeds vier Filippijn(s)en. Samen met de miljoenen andere Filippijnse werkers in het buitenland, of OFWs, bracht de groep van 200 000 verplegenden, de eerste zeven maanden van dit jaar 4.731 miljard US$ in het land. Dit is een vermindering van 635 miljoen US$, of 11,84 % in vergelijk met dezelfde periode verleden jaar. Toen was het nog 5.366 miljard. Voorwaar impressionante cijfers (Dipolog, donderdag 03 december 2009)
BIJ ONS IN DIPOLOG. Hier in Dipolog, Mindanao, is nog steeds alles ok, niettegenstaande het af en toe eens rommelt op enkele honderden kilometers van hier. Je hebt er zeker onlangs van gehoord of gelezen, zelfs in mijn cursiefjes. Voor de rest gaat alles zijn gewoon dagdagelijks gangetje, met winkelen voor wat ik gemakkelijkheidshalve de bare necessities noem. Je weet wel, de aankopen van elke dag. Verder wat gaan eten of zelf het bereiden, beetje schrijven, mails bekijken, wandelen op de Boulevard of elders, slapen, etc., etc. Je las er zeker al van in sommige mijn vorige cursiefjes. Wie wel verandert is Daryl Dave. DD is nu bijna 20 maanden en begint al aardig te brabbelen, en drietalig nog wel; Nederlands, Engels en Visayan. En hij begrijpt ook die talen. En als hij wat swingende uptempo muziek hoort, gaat hij spontaan dansen met erg vlugge danspasjes. Een soort flagada-dansje. Zijn we dan al eens samen met hem aan de wandel of aan het winkelen, dan zwaait hij iedereen gedag. Hij verzorgt zo goed zijn public relations dat ik hem er stilaan van verdenk, nu reeds heimelijk ambities te koesteren voor het plaatselijk gouverneurschap later. t Is echt een tof sociaal georiënteerd ventje aan het worden en ook de meisjes hebben zijn volle aandacht, en vice-versa.
De meisjes geven DD volle aandacht
Er staat ons nog wat te wachten (Dipolog, vrijdag 04 december 2009)
WAPENARSENAAL OPGEGRAVEN. In hun zoektocht naar sporen en bewijzen van het bloedbad in Maguindanao heeft het leger een groot aantal wapens, munitie en uniformen opgegraven nadat het was getipt door bezorgde omwonenden. Deze lagen begraven op een onbebouwd stuk grond vlakbij het herenhuis van de Ampatuanclan in Sharif Aguak. Men neemt aan dat deze wapens werden gebruikt bij de feiten. Niettegenstaande men nog steeds wapens vindt, men gebruikt bij de opgravingen daarvoor zelfs een bulldozer, gaf men toch al een voorlopige lijst uit van de gevonden items. Het is verbazend hoeveel (zware) oorlogswapens er voorhanden waren. Kijkt uzelf maar; Twee 90 mm antitankgeweren zonder terugslag (RR), één 57 mm antitank RR, drie 60 mm mortieren, vier M60 machinegeweren, twee 81 mm mortieren, één kaliber .50 Barrett machinegeweer, één Ultimax lichte machinegeweer, één Bushmaster 5.56 mm automatisch geweer, twee Browning automatische geweren (BAR), één licht automatisch geweer van Belgische makelij (FAL), één AK 47 automatisch geweer, één HK 11 licht machinegeweer, één 5.56 M4 karabijn, vier 9 mm pistolen, zeven dozen munitie voor kaliber .45 pistolen, honderdveertig dozen met 5.56 munitie, één extra loop kaliber .50, veertien magazijnen munitie kaliber 45, zes grendels voor M16. Is het u ook opgevallen dat, niettegenstaande er slechts 1 licht wapen van Belgische makelij werd gevonden, dat België het énige land is dat bij naam werd genoemd? Zo hoor je nog eens iets van ons in het buitenland . Een reporter ter plaatse zag dat het merendeel der wapens waren gestempeld door het Departement van Defensie. Volgens enkele militairen die aan de opgravingen deelnamen waren er wapens genoeg om twee legerbrigades van elk 1200 man te bewapenen. Vele van die krachtige wapens mogen trouwens enkel worden gebruikt door gespecialiseerde legereenheden. De site zal worden afgesloten om later als bewijs te dienen. (Dipolog, vrijdag 04 december 2009)
VERHALEN UIT HET BUITENLAND. Af en toe ontmoet ik in het shoppingcenter van Lee Plaza een paar buitenlanders die net als ik hier voor een langere tijd vertoeven. Bij het nemen van een kopje koffie, een espresso of een cappuccino in de bakkerij met het verbruikzaaltje met terras, hoor je soms de meest bizarre verhalen. Vandaag hadden we het over rijbewijzen. Zo is er Sean, is een gepensioneerde Amerikaanse Ier met dubbele nationaliteit die zowel zakelijk als privé de halve wereld heeft afgereisd. Niettegenstaande hij allang uit Dublin weg is heeft hij nog steeds dat sympathieke Ierse accent in zijn stem. Toen hij in Thailand was wou hij een rijbewijs halen. Dat kon, maar daarvoor moest hij wel eerst een test afleggen. In het examencenter plaatste men hem voor een toestel gemaakt van een grote vierkante blikken koekendoos. Net voor zijn stoel waren twee platte knoppen op de vloer. In het koekblik waren twee lampjes gemonteerd, een rood en een groen. De examinator nam plaats achter een tafeltje en onze Sean zat op de plastieken stoel. Klaarblijkelijk was een en ander met elkaar verbonden want de test bestond erin dat Sean bij het aanfloepen van het rode licht op de rechterknop moest trappen. De rem. Zag hij een groen licht dan moest hij de linkerknop intrappen. Het gaspedaal. Na een zestal keren met die verkeerslichten te hebben gespeeld hield de examinator het voor bekeken. Sean kon zijn Thaise rijbewijs in ruil voor een paar honderd Bath een van de volgende dagen ophalen. Hij was geslaagd met klank en vooral met licht ! Neil is een oudere Amerikaan die op verschillende plaatsen in de wereld zaken deed. Tegen zijn pensioengerechtigde leeftijd aan was hij langere tijd in China om daar Engelse les te geven, ondermeer op vraag van de regering. Ook hij wou op een bepaald ogenblik een Chinees rijbewijs halen en moest daarvoor een vragenlijst invullen. Hij kreeg de speciaal voor buitenlanders gemaakte testformulieren toegeschoven, in het Mandarijn. Nu spreekt en begrijpt Neil zowel Cantonees als Mandarijn in vrij aanzienlijke mate doch het lezen van die honderden diverse kunstig neergepende schrifttekens is een ander paar mouwen. Hij leest hooguit een paar elementaire opschriften. Het was dus letterlijk en figuurlijk Chinees voor hem. Neil schoot dus examenbediende aan met de vriendelijke vraag om een en ander te vertalen, wat de man met graagte deed. Het bleek al vlug dat de vragen die hij kreeg allen te maken hadden met verkeersveiligheid. Neil kon zich ternauwernood ernstig houden toen hij de eerste vraag hoorde. Je rijdt in een personenvoertuig en je moet spuwen. Wat doe je? A) Je opent het portier en spuwt op de rijbaan. B) Je trekt je zijruit open en spuwt in de lucht. C) Je spuwt op de vloer van je voertuig. De volgende vijf vragen waren van dezelfde aard en Neil die eerst niet wist waar hij het had, herpakte zich vlug en duidde à linproviste zomaar iets aan. Moet het worden gezegd dat zelfs de bediende zich nauwelijks ernstig kon houden. Maar ook hier geen nood. Neil kon de volgende dag zijn Chinees rijbewijs verkrijgen. (Dipolog, zaterdag 05 december 2009) OOK WOONCOMPLEX VAN AMPATUANS DOORZOCHT. Meer dan 100 soldaten in kogelvrije uitrusting en bewapend met aanvalswapens, waaronder granaatwerpers, samen met tientallen politieagenten voerden een raid uit op het twee meter hoog ommuurd woningcomplex van de Ampatuanclan gelegen vlak naast het gouvernementsgebouw. Ook verschillende pantservoertuigen namen aan de actie deel. Gewapend met een huiszoekingsbevel zocht men naar wapens, munitie en alles wat bruikbaar kon zijn in de bewijsvoering van de massacre. Het talrijk veiligheidspersoneel werd ontwapend en kreeg het dwingend bevel met het gezicht opde grond te gaan liggen. Een van de pantsers vatte strategisch post aan de toegangspoort van het complex. Toen hij dit alles aanzag barstte Sajid Ampatuan, een van de gouverneurszonen, in tranen uit. De woning van de voormalige gouverneur, Andal Ampatuan Sr. werd eveneens onderzocht, zij het na veel weerstand van zijn advocaten, en ook de woning van Andal Ampatuan Jr. die momenteel, reeds beschuldigd van 25 moorden, in detentie is in Manila. Het is in zijn woning dat, geholpen door speurhonden van de K-9 groep, wapens en munitie werd ontdekt. Het was verborgen tussen een dubbele muur aan een zijkant van het aangebouwd onderkomen van het veiligheidspersoneel. Men moest een sloophamer gebruiken om een en ander te verzamelen. Ex-gouverneur Andal Ampatuan Sr. werd niet aangehouden maar het was tot op heden het meest ingrijpende feit tegen hem die tot vorige week in de coalitie op de steun van president en regering kon rekenen. De politie klaagde hem en vier andere leden aan, maar wacht nog op de uitslag van het onderzoek om hen voor de echtbank te brengen voor hun vermeende rol in het bloedbad. Andal Ampatuan Sr. voerde het bewind over de door strijd verscheurde provincie met de hulp van zijn eigen privaat leger en installeerde zijn familieleden in een myriade van gouvernementele ambten en posten. Na de feiten van 23 november sloot de regeringscoalitie hem, zijn zoon Andal Jr. en nog een ander familielid uit. Moslimrebellen voeren sinds de late jaren 70 strijd om een onafhankelijk thuisland in Maguindanao en sommige andere delen van Mindanao. Volgens schattingen van militairen kostte deze rebellie al 150 000 mensenlevens. De regering van Gloria Macapagal Arroyo heeft Moslimclans, als deze van de Ampatuans gebruikt om deze gebieden te regeren en hen toegelaten om een eigen leger op te zetten als een expansiebeperkende maatregel tegen de oproerlingen. Critici beweren dat deze tactiek militaire machthebbers heeft geschapen die zich totaal buiten het wettelijke kader ophouden, met het bloedbad als dramatisch voorbeeld. (Dipolog, zaterdag 05 december 2009)
STAAT VAN BELEG AFGEKONDIGD IN MAGUINDANAO. In de nacht van vrijdag op zaterdag kondigde president Gloria Macapagal Arroyo de oorlogstoestand af in Maguindanao. Zij tekende de Proclamation 1959 ondermeer om een rebellie te onderdrukken van de zwaar bewapende clans van de Ampatuans en zijn getrouwen die zich in de omgeving bevinden. Ook vele burgers hadden zich de afgelopen dagen op en rond de Ampatuan eigendom en de regeringsgebouwen verzameld in de bereidheid om hun leider te steunen. De kabinetsleden bleven de ganse vrijdagnacht in het Malacañang om de situatie te evalueren. Meer dan 4 000 militairen werden ingezet en op vele plaatsen waren en controleposten geïnstalleerd. Regeringsgebouwen werden bezet door soldaten en ook het gouvernementsgebouw werd door hen overgenomen in afwachting van een administrator van beleg. Er zal ook een commissie met ruime bevoegdheden worden opgericht om de private milities te ontmantelen. Men verzekerde dat de rechten van de bevolking ongeschonden zullen blijven en dat men zich op het zoeken en voorleiden van de betrokkenen van 23 november zal richten. Enkele uren nadien werden negen clanleden geleid door de 69-jarige patriarch en voormalige gouverneur van Maguindanao Andal Ampatuan Sr. aangehouden. Andal werd meteen per ambulance naar Davao gereden en medisch onderzocht om het risico in te schatten in relatie tot zijn hoge bloeddruk in verband met zijn mogelijke overbrenging per vliegtuig naar Manila. Benevens hij, ook zijn zoon Zaldy Ampatuan die de gouverneur is van de Autonome Regio in Moslim Mindanao (ARMM), eveneens zijn zoon Sajid Ampatuan die waarnemend gouverneur is van Maguindanao, verder Akmad Ampatuan die de vicegouverneur is van Maguindanao, Anwar Ampatuan die de burgemeester is van Shariff Aguak en Cahoner Ampatuan die lid is van het Sanggunian Bayan. Verder nog enkele personen op belangrijke regeringsposten die niet Ampatuan noemen; de secretaris van het departement van landbouw, de secretaris van milieuzaken en nog een lid van het Sanggunian Bayan. Zij wachten allen hun overbrenging naar Manila af. Dankzij deze Martial Law proclamatie is het verder mogelijk om zonder huiszoekingsbevel huizen en gebouwen te doorzoeken. Gealarmeerd door verontruste burgers, had het leger voordien reeds vruchteloos gepoogd om een overheidsmagazijn in Mamasapano te doorzoeken maar werd dit belet door de regionale burgerlijke rechters, getrouwen van de Ampatuans. In dit magazijn, waar normaal rijst- en andere mondvoorraden voor noodgevallen worden opgeslagen, vond men een gepantserd legervoertuig, een zware 18-wielige legertruck geladen met minstens 60 000 kogels voor M16, een Humvee met bovenop een wapenstoel gemonteerd voor een kaliber 50 machinegeweer, drie gepantserde politietroepentransportwagens, drie M16 en nog 350 kistjes met 5.56 mm munitie. Er zijn aanwijzingen dat een en ander aan de gouverneur en zijn zoon Sajid, waarnemend gouverneur, toebehoort daar men ook zijn zwart veiligheidsvoertuig Suburban met nummerplaat GOV888 aantrof en ook een munitiekistje met daarop de naam van Sajid Ampatuan. Benevens het aanwezige 20-koppig magazijnpersoneel werden ook nog 14 aanwezige leden van een burgerlijke vrijwilligersorganisatie opgepakt. Diverse oppositieleden protesteerden tegen deze krijgswet maar sommigen bonden snel in toen de resultaten ervan bekend raakten. Anderen, zoals Benigno Aquino, zoon van de vermoorde oppositieleider Ninoy, zien het als een voorspel om de krijgswet later af te kondigen in het hele land. Hierdoor zou de huidige president, net zoals in de tijd van het Marcosregime, aan de macht kunnen blijven zonder verkiezingen. Wie zich ook verheugt met de gang van zaken is de Ibrahim Mangudadatu, de burgemeester van Buluan, die zich na het vermoorden van diverse familieleden en vele sympathisanten toch nog kandidaat stelde voor het gouverneurschap. Het is de eerste maal dat de krijgswet werd ingesteld sinds 21 september 1972 dat was in de tijd van het Marcosregime. Toen was het ganse land daardoor tot 1981 getroffen. (Dipolog, zondag 06 december 2009)
ONZE MAN IN DIPOLOG. Je kunt er niet naastkijken, want hij is groot en zwaar gebouwd. Je kunt hem ook niet mislopen want elke dag, al van voor 9 uur in de morgen zit hij op zijn vast stekje; Dit stekje is een turo-turo, een eenvoudige eetgelegenheid op straat, even uit het centrum op een kruispunt. Daar drinkt hij zijn biertjes, het ene na het andere, de hele dag. Aan eten heeft hij geen boodschap; zijn San Miguel is hem genoeg. De uitbaters van dat straatrestaurantje zien hem graag komen, want hij is veruit hun beste klant. Hij drinkt er dan ook zowat 48 per dag. Dat zijn dus twee bakken of toch zon 16 liter per dag want die flesjes bevatten 330 ml. van het edele vocht. Hij is dus vrijwel nooit nuchter. Moet het worden gezegd dat hij wijd en zijd door elke voorbijganger en zeker door elke tricycledriver is gekend. Ze vertellen hun passagiers dat het een Noor van een jaar of veertig is die gehuwd is met een Dipologse. Aangezien hij al vlug in zijn oude drinkgewoonte herviel ging zijn relatie op de klippen. Maar daar zit hij niet mee. Hij drinkt rustig zijn biertjes en pikt soms een hapje mee ondertussen de passanten met een verdwaasde blik aangapend. (Dipolog, maandag 07 december 2009)
INDIËR GELOOFT WEER IN SINTERKLAAS. Een Indiër, die een kredietmaatschappij runt, werd verleden vrijdag ontvoerd voor losgeld in Quezon City door vier gewapende gangsters die ook zijn bestelwagen inpikten. De gangsters belden later zijn vrouw en vroegen een substantieel bedrag dat door onderhandelen werd gereduceerd tot 75 000 Php. (zowat 1050). Na het betalen ervan op zaterdag, volgden politiecommandos de gangsters naar hun schuilplaats in Calumpit, Bulacan. Rond 22 uur vertrokken drie gangsters uit de schuilplaats en werden verderop in een vuurgevecht met de politie gedood. Even na middernacht, op 6 december, bestormde een tot de tanden gewapende politiemacht de schuilplaats waar na een kort schermutseling de 52 jarige Indiër Avtar Singh, die geblinddoekt en vastgebonden in een kamer zat, werd bevrijd en het losgeld gerecupereerd. Men vond ook nog drie pistolen en een geweer. De drie aanwezige gangsters zullen het niet navertellen. Ook zij zijn dood. Dit jaar zijn al minstens 47 vermeende kidnappers door de politie gedood en 60 anderen zijn opgepakt in een door de regering bevolen strafcampagne om de kidnappers voor losgeld te ontzenuwen. Kan Europa nog iets van leren (Dipolog, maandag 07 december 2009) NOG MEER WAPENS EN RUMOER IN MAGUINDANAO. Opnieuw leidde een tip van waakzame en verontrustte burgers naar een wapenarsenaal in de provincie van Maguindanao. Deze maal in Limpongo, vlakbij een boerderij van de gouverneur met een grote mangoplantage. Men vond een dertigtal spiksplinternieuwe, zware oorlogswapens waaronder .50 machinegeweren en munitie inderhaast begraven en afgedekt met plastiek. Het plantagepersoneel werd meegenomen voor ondervraging. Ook de hutten her en der verspreid van arbeiders en van de civiele vrijwilligers worden onderzocht. Ook deze laatsten zouden in nood de Ampatuans met graagte verdedigen. Men schat dat er zowat 3 000 wapens moeten worden opgespoord. In totaal werden er een zestigtal personen opgepakt. Inmiddels zijn er spontaan duizenden gewapende getrouwen, bestaande uit leden van privémilities en leden van de civiele vrijwilligersorganisatie (CVO) verzameld op diverse plaatsen in Maguindanao, waaronder ook het provinciegebouw, dit niettegenstaande de vigerende oorlogswet. Er zal militair worden ingegrepen als deze manschappen zich niet overgeven en tegelijk hun wapens inleveren. In Manila heeft het Nationaal Hoofdstedelijk Regionaal Commando zowel de landmacht, de zeemacht als de luchtmacht en de politie in Blue Alert gebracht. Dit is de op één na hoogste staat van alarm ondermeer wegens de mogelijke overloop van Ampatuan supporters naar de hoofdstad teneinde hun opgepakte leiders te steunen. Volgens de intelligentiediensten zijn reeds 300 van hen naar Manila vertrokken om de gevolgen van de ingestelde regeringsmaatregelen te ontlopen. In Camp Aguinaldo zijn reeds twee tanks in permanente stand-by gebracht om desgevallend te worden ingezet bij noodzaak. De Ampatuans die eerder werden opgepakt zullen niet alleen worden beschuldigd van de afslachting van onschuldige burgers maar in een andere zaak ook van rebellie tegen de Filippijnse staat. We zagen hen geen samenzwering beramen tegen de regering, ze deden het daadwerkelijk! zei de Secretaris van Justitie, Agnes Devanadera. Er waren in elk geval manschappen, munitie én wapens, waaronder antitankwapens in meer dan voldoende mate aanwezig. (Dipolog, maandag 07 december 2009) DE LIMON EXCAVATOR.
De limon excavator
Ik ben van nature een nieuwsgierig en leergierig mens. Niettegenstaande mijn wat oudere leeftijd heb ik nog steeds de wijsheid niet in pacht en vrijwel dagdagelijks leer ik nog wat bij. Nu las ik al enkele keren op een bordje, kennelijk als publiciteit bedoeld, Limon Excavator met daaronder een telefoonnummer. Ik hield het eerst op een aankondiging van iemand die citroenen tot limonade verwerkte of op zijn minst er sap van maakte. Wist ik veel! Wat later vond ik eveneens een bord met dezelfde tekst aangebracht op een niet zo hoge torenconstructie aan de oever van de rivier, vlakbij zijn zeemonding. Deze constructie was voorzien van een drietal zware pompslangen. En ik begon te twijfelen aan mijn eerste stelling. Thuisgekomen raadpleegde ik op mijn laptop mijn Dikke van Sluis, het substantiële vertalend woordenboek Engels Nederlands van Van Dale dus, maar de Sluisse schoolmeester wist er ook al niets van af. Toen ik nog enkele dagen later een oude roestige tankwagen zag voorbijrijden met opnieuw dit onverklaarbare opschrift ging er bij mij een lichtje branden. De tankwagen was immers voorzien van een paar pompslangen waaruit de gier nog op de straatstenen nadrupte. De geur was navenant! Limon Excavator had dus alles te maken met beerruimen en ik kreeg, daar midden in de stad, een pasklaar antwoord in geuren en kleuren. En de verklaring waarom die torenconstructie zich aan de oever van de rivier bevindt is ook vlug gegeven. Men pompt via die toren gewoon de opgehaalde gier in de rivier en bijgevolg in de zee. Je moet er toch ergens blijf mee weten, en de zee is zo ontzettend groot, nietwaar? Ik kijk voortaan wel uit om ooit nog limonade te bestellen. (Dipolog, maandag 07 december 2009)
Even opstellen...
En pompen maar! ENGELS OP ZIJN FILIPPIJNS. Het Engels wordt hier al van vrij jonge leeftijd aan de kinderen bijgebracht. Niet alleen in de school, waar al heel vlug vrijwel alle cursussen en schoolboeken in het Engels (Amerikaans) zijn gesteld, maar er zijn ook talrijke televisiekanalen met Engelstalige programmas. De meeste nationale dagbladen zijn eveneens in het Engels gesteld. Niettegenstaande dat, is het met het Engels, of wat er hier voor doorgaat, schabouwelijk gesteld. Bij het overnemen in een Worddocument van bepaalde geschreven teksten geeft de autocorrectie regelmatig foutmeldingen. Zelfs bij teksten geschreven door professionele redacteuren. Je vraagt je dus terecht af of zij als beroepsschrijvers de Engelse taal wel beheersen en in ondergeschikte orde, of zij op hun woordprocessor dan geen autocorrectie hebben geïnstalleerd. In de laatste dagen verzamelde ik ter illustratie een aantal fouten die bewijzen dat zij een schrijftaal hanteren die ergens het midden houdt tussen Engels, Amerikaans en Taglish. Dit is het Tagalog Engels die hier door heelwat beroemdheden en dus ook politici wordt gesproken. U vindt een beknopte lijst van de meest voorkomende fouten hieronder met tussen haakjes de juiste spelling volgens mijn autocorrectie; Armor (armour), center (centre), color (colour), defense (defence), diarrhee (diarrhoea), foreseable (foreseeable), honor (honour), kilometer (kilometre), labeled (labelled), laborer (labourer), liter (litre), mollusks (molluscs), parlor (parlour), rumors (rumours), sulfur (sulphur), traveler (traveller), Yulitide (Yuletide) Ook worden heelwat woorden aan elkaar geschreven, zoals in het Nederlands of Duits bijvoorbeeld, daar waar het Engels dit niet toelaat; Flashflood (flash flood), floodline (flood line), gunbattle (gun battle), longtime (long-time of long time), moviehouse (movie house), partylist (party list), reelection (re-election), southwestern (south-western of south western). (Dipolog, dinsdag 08 december 2009) BROMFIETSEN ZONDER LICHT, MET LICHT EN MEER. Met de verplichte verlichtingsuitrusting van motorvoertuigen wordt hier heel soepel omgesprongen. Daarmee vermijd ik te moeten zeggen dat er geen controle dienaangaande is. Het resultaat is er dan ook naar. Wat de autos en tricycles betreft is dit nog redelijk. Slechts één op tien heeft s avonds een gebrekkige verlichting en één op twintig heeft helemaal geen licht! Maar de hoofdvogel wordt afgeschoten met de gewone brommers. Want je moet wel gek wezen om enig licht te voeren! Dat verbruikt benzine, hoor! En deze levensgevaarlijke stelling wordt zowat door de helft van de bromfietsers onderschreven. In de avondlijke straten zie je dus, of liever; zie je niet, het vrijwel evenveel aantal brommers zonder licht dan deze met verlichting. Maar ook hier zijn er toch een paar showartiesten op de baan. Vooral langsheen de Boulevard zie je ze rijden, net zoals bij ons de jonge, meestal allochtone weggebruikers, met een opvallende blauwe of roze verlichting onder hun voertuig. En enkelen die het zich kunnen permitteren hoor je ook nog van verre afkomen. Niet door hun sportieve uitlaat, dat is niet meer hip. Nee, zij hebben ook nog een versterker en een paar kunstig verborgen luidsprekers op hun brommer gemonteerd en distribueren alzo hun uptempo muziek langs de Boulevard (Dipolog, dinsdag 08 december 2009)
DE TEXTIELPRIJSBREKER. Benevens de verkoopskaravaan waarvan ik enkele bijdragen hiervoor sprak, streek er nog een andere tijdelijke verkoper neer in deze stad. Aan de Boulevard heeft men onder een tijdelijke zeilconstructie en met de hulp van de obligate muziek via een lallende geluidsinstallatie een inrichting neergepoot die ik als naam de textielprijsbreker zou willen meegeven. Men verkoopt er inderdaad een bont allegaartje van nieuw textiel aan dumpingprijzen. Een reusachtige berg kleurige damesslipjes kosten 15 Php per stuk. (Dat is dus 0.21 !) Bhs worden aan de man, of beter, de vrouw gebracht voor 25 Php.(Dat is 0,36 !). De T-shirts voor dames gaan eveneens 25 Php.. Deze voor heren kosten 30 Php.(0,43 !) tenzij je een zwarte verkiest, deze zijn nu in bij de jeugd en de anderen die zich willen bewijzen en kosten 45 Php. (0,64 !). Voor die prijs kan je het zelfs niet wassen. Water en zeep en moeite kosten meer! Je vindt er verder in groot assortiment; jeans, pyjamas, damesblouses, herenhemden, herenpolos, badhanddoeken, kinderkledij, vloermatjes, enz., enz.. Het hele gamma heeft slechts twee noemers; spotgoedkoop en Made in China. Ik krijg toch mijn bedenkingen over de prijscalculatie van bijvoorbeeld de dure bhs die je bij ons vindt en die ook in derdewereldlanden worden gemaakt. Nu weet ik wel dat er een kwaliteitsverschil is tussen die kwaliteitsbhs daar en de bhs die hier worden aangeboden, maar ook deze hier vragen toch aardig wat handenarbeid aan coupeer- en naaiwerk. Ik blijf dus twijfelen of deze kwaliteitsbhs bij ons wel zonodig 200 tot 300 maal meer moeten kosten. En wat geldt voor bhs, geldt eveneens voor de talloze andere dingen gemaakt in derdewereldlanden. Wie houdt men in de Westerse landen voor de gek? (Dipolog, woensdag 09 december 2009)
EEN GEWILD KERSTGESCHENK VOOR KINDEREN. In vroegere bijdragen schreef ik reeds over het bont allegaartje van artikelen aangeboden in tijdelijke stalletjes langsheen de kathedraal van Quiapo in Manila. Nagemaakte toestellen, kerstverlichting, gekopieerde film- en pornodvds, je vindt het er allemaal. Met de Kerst in het verschiet is er nog een hot item bijgekomen; imitatiewapens. Niettegenstaande dat de wet op deze dingen reeds 27 jaar bestaat, wet die de verkoop, het bezit en het tentoonstellen ervan verbiedt, ook van de munitie, worden deze replicas in kunststof en zelfs in metaal hier openlijk aangeboden en ook gekocht. Vooral jongetjes, net schoolgaande en ouder zijn er tuk op. En de ouders zien er geen bezwaar in om hun kroost reeds vanaf hun kindzijn met wapens vertrouwd te maken en hen er te leren mee omgaan. De prijzen variëren van 130 Php., voor de plastieken pistolen, tot 6500 Php. Daarvoor heb je dan wel een metalen replica van een M16, bijvoorbeeld. De overheid zegt dat het zeer moeilijk is om deze nepwapens van echte te onderscheiden en deze zijn dan ook veruit het favoriete wapen gebruikt door criminelen zoals dieven, kidnappers en overvallers. Pas bij het daadwerkelijk hanteren merk je dat bepaalde onderdelen niet bewegen, in tegenstelling tot de echte wapens. Maar dan is het voor de belaagden al veel telaat. Deze imitaties verkopen erg goed, zegt een verkoper, die haastig nog wat wapens uithaalt vanonder Barbiepoppen en kerstboomversieringen. En met Wij verkopen slechts deze wapens. De koper doet ermee wat hij wil., maakt hij er zich met een Jantje van Leiden van af. De PNP, de Filippijnse Nationale Politie, heeft zich voorgenomen om, vooral rond deze Kersttijd, alle illegale verkoop van deze wapens te breken. Men heeft er al zakkenvol van geconfisqueerd, meer dan de echte illegale wapens, en er werd een nota verstuurd naar alle politiediensten om de jacht daarop te intensifiëren. Jammer genoeg laat de wet momenteel geen repressie toe op de bezitter van replicas, enkel de inbeslagname. Er is wel een wetsontwerp die dit toelaat. Erg nodig, want als iemand een wapen op je richt, vals of echt, krijg je weinig tijd om dat ook nog even te onderzoeken (Dipolog, woensdag 09 december 2009)
WIE HET SCHOENTJE PAST. Een labo in Zweden onderzocht onlangs een aantal leren schoenen uit diverse landen op het mogelijk bevatten van gevaarlijke chemische stoffen, daaronder ook twee paar schoenen vanuit de Filippijnen. Ze komen er bekaaid vanaf. Het labo vond een cocktail van stoffen op de schoenen, gevaarlijk, zowel voor de makers, als voor de gebruikers, als voor het milieu en dit gedurende de ganse levensduur van de schoenen en zelfs erna. De stoffen zijn kankerverwekkend, hormoonvernietigend en/of geven allergische reacties. Een paar donkerbruine herenschoenen van het merk Rusty Lopez bevatte van de 21 geteste stalen het meeste benzedrine, een kankerverwekkend aromatische amine. Slechts 30 Mg/kg is toegelaten. Dit paar scoorde zomaar eventjes 68 Mg/Kg! Het had ook het hoogste gehalte aan cadmium en nikkel en kwam op de tweede plaats voor chroom en op de derde voor arseniek en lood. Ook het ander Filippijns paar, een zwart paar dameslaarsjes van het merk Bandolino scoorde hoog en dus slecht. Het kwam op de eerste plaats voor het kobaltgehalte, was derde in chroom en scoorde vierde voor arseniek en kwikzilver. Het meest verontrustende is wel dat elk jaar tonnen trivalent chroom in het milieu terecht komt door afgedankte weggegooide schoenen. En testen tonen aan dat dit chroom door verbranding of begraving kan oxideren tot een bijzonder giftige en kankerverwekkende hexavalente vorm. Deze chroom kan worden ingeademd, via de huid worden opgenomen en kan waterlopen vergiftigen en zo schade berokkenen aan elk levend organisme en dus ook de mens. Zeven van de gevonden chemische stoffen staan op de Filippijnse prioriteitenlijst van chemische stoffen die onverantwoorde risicos kunnen berokken aan de publieke gezondheid, de werkomgeving en het milieu. (Dipolog, woensdag 09 december 2009) ORGAANTRAFIEK KELDERT DANKZIJ RECENTE WET. Zes maanden geleden werd een wet gestemd die het ongeremd afstaan, lees; verkoop, van organen van arme Filippijnen aan welgestelde buitenlanders verbiedt ingesteld. Dit was ook nodig want bepaalde groepen, noem ze maar organenhandelaars, en enkele malafide ziekenhuizen hadden er zich voor grof geld in gespecialiseerd. De nieuwe wet zegt dat een buitenlander geen recht heeft op een orgaan van een levende, niet-gerelateerde Filippijnse donor. Het stelt ook dat de verkoop of aankoop van organen strikt is verboden. De straffen bij inbreuk zijn voldoende streng; tot 20 jaar gevangenisstraf met daarbij een geldboete van 1 tot 2 miljoen Php. Natuurlijk kan nog steeds vrijwillig en op onbaatzuchtige wijze een orgaan worden afgestaan voor therapeutische doeleinden, doch steeds binnen de regels van de wet. Om een en ander te controleren dient elke ziekenhuisdirectie elke maand een lijst in te dienen met opgaven van de uitgevoerde transplantaties. Nu kan de regering terecht bogen op een strikte implementatie en navolging van deze wet met slechts één enkele overtreding op gebied van organenverkoop sinds juni 09. Deze inbreuk gebeurde in het Mindanao Hospitaal. De uitvoerende dokter en zijn assistenten werden voor de loop van het onderzoek geschorst van enige transplantatieactiviteit en ook het ziekenhuis mag alvast voor de duur van het onderzoek geen transplantaties meer uitvoeren. (Dipolog, woensdag 09 december 2009) PICK-UPS EN ANDERE ZWARE WAGENS. Niettegenstaande de modale Filippijn zich vervoert met tricycles, jeepneys, bussen en minibussen, rijden er ook nogal wat personenwagens rond. Een paar ervan zijn oude bakken, en van Europese import maar de personenwagens van de beter gegoeden zijn van een gans ander kaliber. Het zijn bijna allemaal grote pick-ups, zoals je ze in de States aantreft. Ze hebben veelal vier deuren en achteraan een pick-up gedeelte waar meestal klapzetels zijn geïnstalleerd. Daarop zit eventueel, tussen de goederen, het personeel en desgevallend de gewapende bodyguards. Zo zie je ondermeer Toyota Hilux, Hyundai Tucson, Ford Everest, Mitsubishi Strada en de wat oudere Isuzu Fuego. Deze pick-ups hebben een zware motor van rond de 3 of meer liter en zijn veelal voorzien van onnodige accessoires zoals mistlampen (er is hier nooit mist!), bullbar (er zijn geen gevaarlijke loslopende runderen, laat staan groot overstekend wild hier!) (Dipolog, donderdag 10 december 2009)
EEN PERMANENTE STROOMVOORZIENING. Terwijl ik dit neerschrijf ervaren we de zoveelste brown out van de maand, een stroomonderbreking dus. Normaal mag je zowat rekenen op twee outs per week, voor telkens 3 tot 6 uren, maar wegens het toenemend gebruik van onveilige kerstverlichting op al even onveilige, schabouwelijke circuits gebeurt het nu zowat dagelijks, en vandaag zelfs al tweemaal. Het is avond en ik geniet van de uitzonderlijke avondlijke stilte want de videoke- en andere geluidstoestellen her en der staan noodgedwongen op non-actief. Toch krijg ik voldoende frisse lucht toegewaaid door een ventilator, is onze woonkamer goed verlicht en mijn laptop is eveneens gevoed op netstroom. Hoe dat allemaal zo komt verneem je nu. Zowat één week geleden kwam naast ons een oudere Amerikaan aangespoeld. Hij had enkele maanden voordien vanuit zijn woonplaats in San Diego een heleboel goederen naar zijn verloofde verscheept, goederen die hem het leven hier wat aangenamer moesten maken. Komt er nog bij dat hij verschillende gebruiksgoederen en huishoudtoestellen, waaronder een gigantische Amerikaanse koelkast/diepvries van een bevriend koppel kon krijgen die voorgoed naar de States vertrokken. Hij kreeg zoveel dingen toegestopt dat hij inmiddels heeft beslist om te verhuizen naar een heel wat ruimer appartement 30 m verderop. Enkele dagen geleden kreeg onze Cano het op zijn heupen met al die stroompannes en kocht prompt een Chinese generator van om en bij de 500 die hem nagenoeg 4 KW kan geven. Nu heeft hij eigenlijk genoeg aan minder dan de helft want met zijn computer, zijn stereo, zijn koelcombinatie, zijn ventilator en nog een paar akkefietjes gebruikt hij nog geen 1 000 Watt. Gisteren was het weer bingo en terwijl ik het technische aspect van zijn stroomgever even van naderbij bekeek stelde hij mij voor om, mits een verlengkabel, ook van zijn toestel gebruik te maken. Dit liet ik me geen tweemaal zeggen en vanaf nu hebben we dus samen lak aan de brown outs. Ik koop wel af en toe een jerrycan benzine. (Dipolog, donderdag 10 december 2009) FIESTA IN BARANGAY MINAOG. Zo om de zes maanden worden we even uit ons meestal rustig appartementsbestaan opgeschrikt door een paar oorverdovende nachten. Want dan is het fiesta in onze barangay en dat zullen we geweten, lees; gehoord hebben. Op een goeie 50 m van hier is een private binnenplaats van ons logeercomplex en, om de barangayafgevaardigden wat ter wille te zijn wordt op die plaats dan het houden van een Miss gay showavond op dag één, en het accommoderen van een disco op dag twee toegelaten. Zowel de eerste, maar zeker tweede avond en nacht hebben één gemeenschappelijk element; lawaai! Dit is geen muziek meer, zelfs ook geen discomuziek, dit is, en ik val in herhaling, lawaai! Immers, alle hoge en middentonen worden door een equalizer, weggemoduleerd zodat enkel de bassen en ultrabassen overblijven. Dit wordt dan middels vijfentwintig, jawel, vijfentwintig baffles ten gehore gebracht, waarvan een vijftal manhoog.
Fiësta in Minaog en 'The Wall of Noise'
De dreun van deze geluiden is zo sterk dat, dwars door alles heen, de slaapkamerdeur en de deurtjes van de keukenkasten mee vibreren. En dat op bijna 80 m afstand! Slapen kan nog enkel met oordoppen. Klagen bij de verantwoordelijken heeft weinig zin want ze zijn erg in hun nopjes met hun discobar. Ze kunnen ook niet anders; ze hebben het immers zelf toegelaten zonder enige rekening te houden met hun veelal buitenlandse logeergasten. Nu logeert Neil, een bezadigde Amerikaanse zestiger, op minder dan tien meter van de plaats van het onheil. Het werd hem na enkele d(r)eunen toch wat teveel. Hij vroeg beleefd aan de dj om zijn bassen wat te minderen want het was werkelijk onhoudbaar. Deze minderde wat geluid en kwam met een hele technische uitleg voor de dag dat resulteerde in de conclusie dat hij deze niet kon uitschakelen. Nog geen 5 minuten later was hij weer op volle toeren en op volle geluidssterkte. Neil er weer naar toe. Deze maal met de dreiging dat hij bij een volgende gelegenheid de kabels uit de speaker zou rukken. En de volgende keer gebeurde dat dan ook. Plots was het muisstil, even althans. Dan werd er luidkeels door de veertig aanwezige disco-goers geprotesteerd. Meer nog, de gemoederen raakten dermate verhit dat enkelen reeds aanstalten maakten om Neil een lesje te leren, al of niet onder invloed van de alcohol. Gelukkig kwam zijn vriendin tijdig tussenbeidde om erger te voorkomen. Ikzelf deed mijn beklag wijselijkheidshalve slechts de daaropvolgende morgen, niet bij de verantwoordelijke, wel bij Norm, de Australische eigenaar van het complex, die toevallig aanwezig was. En ik sloeg daar nagels met koppen. Men zal in elk geval een herhaling voorkomen. (Dipolog, vrijdag 11 december 2009) DE KRIJGSWET IS OPGEHEVEN. Tijdens haar medisch routineonderzoek, net voor haar afreis woensdag naar de klimaatsveranderingconferentie in Kopenhagen, is Gloria Macapagal Arroyo even naar het Paleis geweest om het document te ondertekenen die de krijgswet welke een grote week geleden werd ingesteld, in te trekken. Nadien vervolgde zij haar weekendonderzoek. De krijgswet werd afgekondigd om het leger en politie toe te laten de schuldigen aan de massacre in Maguindanao op te pakken en tevens het onderzoek naar rebellie en de daarvoor aangelegde wapenvoorraden op te sporen. De afgelopen dagen werden 24 personen in beschuldiging gesteld van rebellie, waaronder Andal Ampatuan Sr. Nog 638 anderen worden door het Ministerie van Justitie daarover ondervraagd. Drie anderen, waaronder Ampatuans zoon, Andal Jr. worden beschuldigd van meervoudige moord en nog 247 anderen zullen er eveneens worden van beschuldigd. Ondertussen blijven 47 personen gegijzeld in het zuiden van de provincie Agusan del Sur. Zij werden door 15 gewapende gangsters ontvoerd. Deze gangsters waren vroeger helpers van de politie maar zijn op banditisme overgeschakeld. Zij zijn van de Manobostam en het crisisteam heeft onderhandeld met hun gerespecteerde leider. Hoofdman Datu Dagtikan is bereid om voor de overheid een oplossing te bekomen en zal de gangsters overhalen om de gegijzelden zonder letsel vrij te laten en zich aan de reguliere politie over te gegeven. Perez, de leider van de gewapende bandieten zegt dat het allemaal is verzonnen door de Tubayfamilie om zich te wreken op de Manobo. Bij de stammentwist tussen de Manobo en de Tubayfamilie vielen al, sinds begin dit jaar, tien doden. Deze laatsten, die eveneens van moorden worden beschuldigd, zouden zich eerlang overgeven aan de bevoegde autoriteiten om alzo de weg te banen voor de vrijlating van de 47 gegijzelden. Volgens het hoofd der Commissie van Inheemse Stammen kan een wet worden ingeroepen die de beschuldigingen aan moord kan intrekken gepleegd door inheemse gemeenschappen. Moord is immers een van de manieren waarmee stammen hun geschillen kunnen oplossen (Dipolog, zondag 13 december 2009)
DE JAGENDE VISSER. Deze middag, toen ik met de tricycle de stad inreed, zag ik iets merkwaardig. We passeerden een lagergelegen veld die meestal lange tijd onder water staat, zeg maar een meers. In zon meersen, begroeid met kangkong, een groente, leven veelal tilapias. Regelmatig zie je dan ook mannen in het ondiepe water waden gewapend met een eenvoudig bamboehengeltje met daaraan een draadje en een geaasd haakje. Vandaag was het helemaal anders. De visser ik kwestie, of moet ik zeggen de jager, stond op de oever op de uitkijk voorzien van een oud soort geweer met losse kardoezen. Op het uiteinde van de geweerloop was een soort plastieken darmtuit aangebracht. Daarin stak de visser/jager een kurk. Toen een tilapia dicht genoeg bij het wateroppervlak en bij de man kwam, schoot hij ernaar. Pang!!! Beet! Of liever, raak! Na een poosje, weer hetzelfde scenario. Zo schoot hij zich op een korte tijd een heel zootje vis bij elkaar voor het kroostrijk gezin. (Dipolog, zondag 13 december 2009) GEVANGENIS VAN BASILAN OPENGEBROKEN. Niet alleen onze Belgische gevangenissen houden soms open deur dagen. Ook hier doet men soms aan een van de werken van barmhartigheid, met name De gevangenen verlossen. De provinciale gevangenis van Basilan in Isabela City werd zondagmorgen om 1u45 door een zeventigtal MILF rebellen aangevallen. Het hangslot van de achterste poort werd opengebroken met behulp van een voorhamer. In het daarop tien minuten durende vuurgevecht tussen de rebellen en de bewakers werd van beide kanten een dode genoteerd. Zowat 31 gevangen rebellen konden ontsnappen waaronder vijf leden van de MILF en twaalf van de harde kern van Abu Sayaf, berucht voor kidnappingen, onthoofdingen en bomleggingen. Onder de voortvluchtigen ook een Moro rebellencommandant en een andere guerrillastrijder. Deze twee worden ervan beschuldigd om enkele jaren geleden tien mariniers te hebben onthoofd op Basilan. Men sluit niet uit dat sommige bewakers hand- en spandiensten aan de rebellen verleenden en de ontsnapping hebben vergemakkelijkt, dit wordt daarom onderzocht. Met ondermeer de hulp van helikopters werd de jacht op de ontsnapten ingezet. Op dezelfde dag kwamen de 47 gegijzelden vrij, waarvan sprake in mijn vorige aflevering, na vier dagen onderhandelen in het afgelegen zuiden van Agusan Del Sur. Men kwam overeen dat de 15 gangsters worden ondergebracht bij een Katholieke bisschop terwijl hun beschuldiging aan moord zal worden beoordeeld door een stammenrechtbank. Zij vroegen om de aanklacht voor moord te laten vallen wegens het voortspruiten uit een stammentwist. (Dipolog, maandag 14 december 2009) MAYONVULKAAN WORDT ONRUSTIG. De Mayonvulkaan in Albay, op 340 Km. zuidoost van Manila, laat weer van zich horen. Sinds juni was er al enige activiteit waar te nemen, maar nu begint hij lava en as te spuwen die tot 100 meter hoog gaat. Aangezien er in de loop van deze week wel eens ernstige eruptie zou kunnen volgen heeft men maandagavond de alarmwaarschuwing van twee (verhoogde waakzaamheid) naar drie (eruptie volgt hoogstwaarschijnlijk) gebracht. Bij alarmfase 2 werd reeds de bevolking, in totaal zon 12 000 mensen van 3 000 families, die zich aan de voet en op minder dan 6 km. van de vulkaan bevindt geëvacueerd. Met de fase 3 moeten nog eens 47 000 mensen van zon 9 000 families binnen de 3 dagen worden geëvacueerd. Men zal alvast beginnen met de 20 tot 30 000 mensen van de 6-8 km radius van de vulkaan te verplaatsen. Als de vulkaan niet spoedig uitbarst of tot rust komt zou het wel eens een Kerstmis in mineur kunnen worden want men zal niet toelaten dat zij terugkeren naar hun woonsten. De bevolking is het evacueren wel gewoon, maar nu rond Kerst is dit vooral voor de kinderen en ouderlingen erg vervelend. Het wordt voor hen dus waarschijnlijk Kerst in de evacuatiecenters. De Filippijnen ligt in de Ring of Fire een vulkanengordel die Stille Oceaan omcirkelt en de archipel heeft 37 vulkanen waarvan 22 actief. De 2 460 m. hoge Mayonvulkaan, met zijn bijna perfecte kegelvormige vorm, is de meest actieve en heeft in de afgelopen 400 jaar meer dan 50 maal uitgebarsten. De meest destructieve eruptie was in februari 1941 (sommige bronnen zeggen 1814) toen de lava een volledig dorp overstroomde en 1200 mensen doodde. De laatste eruptie was in 2006 toen werden 30 000 mensen geëvacueerd. (Dipolog, maandag 14 december 2009) OOK MANILA MAAKT ZICH OP. Vanaf nu woensdag, op negen dagen van Kerst, wordt in Metro Manila de veiligheid opgevoerd. Niet minder dan 10 000 manschappen worden ingezet om de kerken te bewaken voor de negen dagen van de Misa de Gallo of Simbang Gabi. Letterlijk betekent dit nachtmis, maar de mis wordt gehouden bij zonsopgang. Wat wel vroeger plaatsvindt is het klokluiden ervoor; vanaf 2 uur s nachts hoor je al de klokken de diepgelovigen, en diepslapenden, wakker beieren en klepelen. De paar kerken die geen klokken hebben gebruiken dan maar een geluidsinstallatie met hoornspeakers die op Torhout Werchter niet zou misstaan. Natuurlijk worden ook de andersdenkenden en atheïsten meteen voor dezelfde moeite en met hetzelfde gelui(d) uit hun slaap gewekt. Leuk is anders, toch? Negen achtereenvolgende vroege morgens lang gaan duizenden diepgelovigen naar die ochtendmis. Zij geloven immers dat wie alle negen missen bijwoont zal worden beloond met de vervulling van hun wensen. Ik dacht niet dat het Vaticaan deze stelling bijtreed of beaamt, maar ja, we zijn hier ver van Rome en het Rooms-katholiek geloof. Ook de jeugd gaat massaal naar Misa, maar niet zozeer uit religieuze overtuiging. De Katholieke kerk heeft hen even de Levieten gelezen toen ze stelden dat zij liever hun makkers en geliefden buiten de kerk ontmoetten in plaats van Christus in de kerk. Vooral kerken die bij de gelovigen erg populair zijn worden met stringente veiligheidsmaatregelen voorzien, zoals de kerken van Baclaran en Quiapo, de kerken dichtbij het Malacañang, de kerk van Santo Niño in het Tondo district en de Santo Domingokerk in Quezon City. Ook de kathedraal van Manila, vlak tegenover de gebouw van de Verkiezingscommissie wordt extra bewaakt. In Oost Manila krijgen de kerken van Pasig, Marikina, Mandaluyong en San Juan eveneens een strenge bewaking. Ook op bepaalde grote marktplaatsen is een verhoogde waakzaamheid ingesteld. De avond- en nachtmarkt van Divisoria bijvoorbeeld, trekt meer dan 1 miljoen bezoekers in deze dagen en het is erg waarschijnlijk dat de Salisigang(sters) en zwendelaars zich onder de marktgangers gaan begeven om ongemerkt te kunnen opereren. De Salisigang is vooral bekend door het argeloze slachtoffer af te leiden met het laten vallen van wat kleingeld. Zo slaan ze hun slag. Tenslotte gaat de politie ook de strijd aanbinden tegen de gewetenloze handelaars die onveilige kerstverlichting en vervallen voedsel aanbieden aan de onwetende, simpele Juan de la Cruz. (Dipolog, woensdag 16 december 2009) MANILA INTERNATIONAL AIRPORT MAAKT ZICH KLAAR. Met de grote Kerst- en Nieuwjaarsdrukte in het nabije vooruitzicht is alle beschikbaar personeel ingezet om de tienduizenden, in het buitenland werkende of verblijvende landgenoten die nu even naar het vaderland komen, een vlotte en aangename aankomst in NAIA te bezorgen en te helpen waar nodig. Natuurlijk genieten ook de toeristen van dat vlotte doorstroomcomfort. Zoals elk jaar is, door het hoofd van de luchthaven aan het luchthavenpersoneel, een formeel verbod gegeven op het wensen van zalige Kerst en gelukkig Nieuwjaar aan de aankomende passagiers. Deze wensen zijn natuurlijk bedoeld om een tip los te peuteren van de argeloze passagier. Ook de immigratieofficieren en het douanepersoneel werden in die zin gebriefd. Anders dan voordien zullen nu ook de veiligheidscameras van de luchthaven worden gebruikt om het gedrag van het bedelend luchthavenpersoneel in de gaten te houden en desnoods adequaat op te treden. Het hoofd van veiligheid en noodhulp zegt dat de gevallen van afpersing door het inschakelen van de cameras zijn gedecimeerd. Niettegenstaande deze ban worden nog steeds gevallen van het subtiel afdwingen van een fooi ervaren, vooral door buitenlanders. Wat de veiligheid betreft, de luchthaven heeft nu ook de toegangswegen tot aan de hoofdweg met voldoende personeel bemand, dit om illegale operaties zoals smokkelen en diefstal in de stijl van de Salisi-gang tegen te gaan. Leden van deze gang laten enkele Pesomunten vallen om de argeloze passagier af te leiden. Ondertussen gaan ze er met de handbagage van door. Ze zijn trouwens onlangs geüpdatet; ze gooien nu dollarmunten. Politie en veiligheidspersoneel bevindt zich vanaf nu tot in de kleinste uithoek van de luchthaven. De luchthavenautoriteiten hebben ook nog een andere bron van stress en ergernis voor de aankomende passagier aan de orde gesteld. Met name de overprijsde taxis en hun gangsterachtige chauffeurs aan de luchthaven. Misschien ligt een regeling zoals met de taxis aan de nieuwe lokale luchthaven voor de hand. (Dipolog, donderdag 17 december 2009) OOK HIER VERHOOGDE ACTIVITEIT. Gisterenavond is in ons normaal toch vrij rustig appartementscomplex een Filippijnse familie neergestreken en dat zullen we geweten hebben. Als ik het goed voor heb, en ondertussen de tel niet kwijtspeelde, bestaat de familie uit een zestal kinderen variërend tussen anderhalf en tien jaar. Een paar van hen hebben duidelijk een niet Filippijnse vader. Dan heb je natuurlijk nog de moeder, een paar tantes en nonkels en die brachten ook enkele van hun kinderen en tieners mee. Verder nog een grootmoeder en dan nog een ondefinieerbaar vrouwspersoon. Ze hebben zich geïnstalleerd in het grootste appartement met drie slaapkamer(tj)s en wachten vermoedelijk op de komst van de buitenlandse man van de vrouw. Regelmatig, zowel bij dag als bij nacht en ontij, krijgen ze ook nog een bijkomende tros mensen op bezoek. Mensen die grotendeels worden aan- en afgevoerd door hun eigen private, en bijzonder luidruchtige tricycle of met een al even oorverdovende zware trialmotorfiets. Elke avond bij goed weer, en dat is het hier meestal, verzamelen ze zich gezellig buiten voor het appartement en zetten het drinkgelag die s morgens al voor negenen begon, nog een paar uren verder. Omdat ze volgens mij uit de bergen komen praten ze niet. Nee, ze roepen constant tegen elkaar en vooral door elkaar heen. Zelfs mijn eigen vrouw, die toch ook tot voor kort een bergbewoonster was, dacht in het begin dat ze ruzie maakten. Je hoort ze dan ook drie appartementen ver en boven het geluid van tv en het gebrom van de aircos. Als ze dan écht eens roepen, op hun kinderen, bijvoorbeeld, vergaat horen en zien. Deuren zijn voor hen een probleem. Ofwel laten ze die gewoon openstaan zodat ook de tv en /of videoke met windkracht negen over het binnenplein schalt. Ofwel ontglipt hen de klink bij het binnen- of buitengaan zodat de deur gegarandeerd met een luide knal dichtslaat. Ik heb ergens het vage vermoeden dat zij, God sta me bij, de komende Kerstdagen hier zullen doorbrengen. En bij verergering ook de Nieuwjaarsdagen Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil. (Dipolog, donderdag 17 december 2009) OOK DE TRICYCLEDRIVERS WORDEN HEBBERIG.
Met z'n allen in de tricycle
Normaal betaal je 16 Php. voor de tricyclerit met twee personen van ons appartement naar DC, Dipolog Centrum. In omgekeerde richting is dit gewoonlijk 20, 25 soms zelfs 30 Php. Dit komt omdat zij niet graag vanuit het centrum naar een afgelegen plaats als de onze rijden. Zij gaan immers van de veronderstelling uit dat zij hier geen passagiers zullen vinden voor hun terugrit. Fout, natuurlijk! Heelwat passagiers staan op een tricycle te wachten en hun stelling dateert nog van voor de millenniumwissel, de tijd dat Minaog nog wat onderbevolkt was, maar dat is nu wel even anders.
Een tricycle
Ook anders, is de prijs die zij nu proberen los te peuteren van argeloze passagier. Het is Kersttijd en heelwat aankopen zullen moeten gebeuren en ook heelwat schulden afbetaald. En vermits de doorsnee Filippijn de slogan Carpe Diem, (wij zeggen God schept de dag en moeder de soep.) letterlijk en nauwgezet toepast zijn de zorgen voor morgen, (lees; het sparen voor morgen) het laatste van zijn bekommernissen. We zien wel! De passagier zal het wel uitzweten; nu durft men 40, 50 en zelfs 60 Php. vragen voor de rit. Maar vragen staat vrij, het weigeren erbij. Wij vinden meestal wel een driver die ons aan normale prijs thuisbrengt. (Dipolog, vrijdag 18 december 2009)
BIG BANG OM JAARWISSEL TE BEGROETEN. Gewoonlijk, en dat zal nu niet anders zijn, is er hier een grote heibel met vuurwerk en vooral met knaltuigen om naar Chinese traditie de boze geesten met talloze ontploffingen weg te jagen en het Nieuwe Jaar te verwelkomen. Uit eerder onverwachte hoek komt waarschijnlijk daarbij enige hulp; seismologen zeggen dat een eruptie van de onrustige Mayonvulkaan op Albay voor deze dagen op het menu staat. Zij spreken van een gevaarlijke mega-eruptie met heelwat schade in de grote omgeving mede door de te verwachte snelle lavastroom, superhete gassen en as. Alles wat door die lavastroom wordt geraakt verdampt onmiddellijk wegens de grote hitte. Niettegenstaande men verwacht dat deze uitstoten binnen de zes kilometerzone zullen blijven, waar men inmiddels al 8 600 van de zowat 9 000 families heeft geëvacueerd, heeft men veiligheidshalve ook nog een bufferzone voorzien. In deze bufferzone bevinden zich naar schatting 16 000 families met zowat 70 000 personen. Men heeft inmiddels het alarmsignaal op vier gebracht wegens het intenser worden van de bevingen, gerommel en vermeerderde pyroclastische uitstoten van lava en zwavelgassen. De vulkaan heeft sinds zondag 463 schokken gemaakt met de laatste 24 uur zelfs 222! Ook de zwaveluitstoot is erg verhoogd; van een 2 034 ton naar 7 024 ton per etmaal gisteren. De gouverneur en zijn helpers doen er alles aan om de boeren uit de omgeving te overtuigen weg te blijven van hun in de gevarenzone gelegen boerderijen en landbouwgronden. Zij willen natuurlijk hun dieren verzorgen en de oogst binnenhalen. De hardleersen zullen met geweld worden geëvacueerd want de gouverneur opteert resoluut voor een nul slachtoffer resultaat. Deze maal komt er nog de kersttijd bij met duizenden kinderen vrij van school. Speciaal voor hen, en voor hun ouders, worden kerstfeestjes en andere animaties op touw gezet in de scholen die nu als evacuatiecentra fungeren. Ook de Amerikaanse regering raadt zijn landgenoten aan om van de wijde omgeving van de Mayon weg te blijven wegens grote onrust van de vulkaan. De website van Buitenlandse Zaken België was bij het checken om 9u Belgische tijd nog steeds tijdelijk onbeschikbaar voor reisadvies naar de Filippijnen wegens geplande onderhoudswerken (18u - 21u). Zij verontschuldigen zich voor het ongemak. De grootste feestknal zal dit jaar naar alle waarschijnlijkheid van de Mayon komen en het slechtste reisadvies van, inderdaad; België! (Dipolog, maandag 21 december 2009) MECHELSE HERDERSHONDEN EN WEERWRAAK. De viceburgemeester van Buluan, Ismael Toto Mangudadatu, is zinnens om enkele van de puppies van zijn Mechelse herdershond te noemen naar de moordenaars van zijn vrouw Genalyn en zijn zusters Farida en Eden. Als mijn Belgische Mechelaar bevalt, dan noem ik een pup Unsay en de andere Andal Senior. zei hij. Deze namen zijn de voornamen van de Ampatuans, welke de aanstichters en uitvoerders waren van de massacre op 23 november laatstleden. Het moet voor een moslim een grote oneer en schande zijn te weten dat je naam ook wordt gedragen door een hond, een onrein dier! In een radio-interview zei hij ook nog dat hij nog steeds respect betoont voor huisdieren zoals honden die tam zijn. Dit in tegenstelling tot de monsters die zijn vrouw en zusters afslachtten. Het wordt ondertussen door vele getuigenissen meer en meer duidelijk dat Andal Sr. daags voordien aan zijn zoon Unsay de opdracht gaf te doen wat er van hem werd verwacht en hen allen te vernietigen, kinderen inbegrepen. Laat niemand overleven, zei hij. In een krantenartikel wordt ook nog vermeld dan de Mechelse herder voornamelijk wordt gekweekt als werkhond voor persoonlijke bescherming, speurwerk, politietaken, opsporing en redding in België, Duitsland, Nederland en andere Europese landen. Ook in de VS, Canada en Australië. (Dipolog, dinsdag 22 december 2009) KERSTSTALLEN EN ANDERE ATTRIBUTEN. Tijdens de noodzakelijke inkopen stoot je her en der op speciaal voor deze dagen opgestelde verkoopsstandjes en stalletjes. Ze verkopen heelwat prullaria bedoeld om deze dagen wat extra kleur te geven zijnde als versiering, zijde als cadeau. De voor 90 % uit China komende dingen variëren van jeans en T-shirts tot lichtslingers en plastic decoraties. Kerstmannen bepakt en bezakt, of op een rendier gezeten of aan een kerstboompje schuddend, maar steeds onveranderlijk in fel rood, groen en wit. Ook besneeuwde plastic huisjes en plastic kerstboompjes. De meeste van die dingen zijn relatief goedkoop en veelal voor eenmalig gebruik. Wat je in dit van oudsher oerkatholieke land zelden ziet zijn kerststallen en hun illustere bewoners. Ik vond er welgeteld acht, over heel Dipolog verspreid. Deze dingen worden hier nativity sets genoemd en kosten toch algauw 2 à 3 000 Php. Ook de wat realistischer uitziende kerstbomen kosten zoveel. Erg duur dus, want dit is zowat het maandloon van een huismeid of gewone werker! Enkel de betere families hebben zon kerststal en/of boom in huis. En, merkwaardig genoeg, het komt de modale Filippijn ook niet op om, handig als ze toch zijn, dit even zelf te maken. Wat je wel vindt zijn handhoge engeltjes met kleurrijke stoffen kledij in altijddurende adoratie of steeds mandoline spelend. Maar toch vind je aanzienlijk meer kerstmannen. De kerstman heeft duidelijk het Kindeke vervangen. Langsheen de boulevard parallel met de kustlijn zijn de vuurwerkstalletjes nog uitgebreid; nu zijn er welgeteld vijfentwintig, het ene naast het andere, netjes op een rij en toch veiligheidshalve wat van de belendende andere bewoonde ruimtes. Deze stalletjes zijn tot de nok volgestouwd met vuurwerk, voornamelijk knaltuigen van allerlei kaliber. Ik mag er niet aan denken wat dat binnenkort aan lawaai en rookoverlast zal geven. Men is trouwens al begonnen want geduld staat voor die knalgelegenheden niet in het gebruikersvocabularium; jong en oud loopt met bommetjes rond van allerlei soort. Ik mag er ook niet aan denken als de een of andere onverlaat, het rook- en vuurverbod in de wind slaande, een kettingreactie van ontploffingen teweeg brengt waarbij het ene na de andere bouwsel met heelwat kleurrijke en megaluide knallen in de lucht vliegt. Gezien de nonchalance die hier troef is, is de kans hiertoe inderdaad vrij reëel. (Dipolog, woensdag 23 december 2009)
Kerststal in het park
KERSTAVOND IN DIPOLOG. Gisteren waren mijn schoonouders al uit het verre Tampilisan aangekomen om de kerst met ons door te brengen. Vandaag kwamen ook een schoonzus en haar man met zoontje aan uit het nog verdere Siocon. Zij zouden ook de Kerst met ons doorbrengen en, het nuttige aan het aangename parend, tegelijk opnieuw kledingvoorraad inslaan voor hun winkel. Omdat we, naar Filippijnse norm, met relatief weinig mensen waren, besloten we het merendeel van het voedsel niet zelf te bereiden maar her en der klaar aan te schaffen. Niet zoals bij ons kan je hier een traiteur vinden, noch een restaurant die feestmenus aanbiedt. De doorsnee Filippijn eet bij die gelegenheden zowat hetzelfde als de betere families het ganse jaar door en vrijwel alles wordt door hen zelf bereid. We zochten dus her en der naar ietwat speciale bereide schotels die ons konden bekoren. Morcon, bijvoorbeeld; het gepaneerde en daarna gefrituurde vleesbrood met kaas en hotdog in verwerkt. Ook de kip met looksaus, de verse lumpias, de chopsoy en de hotdogs en Chicken Joy van Jollibee voor de kindjes en volwassen liefhebbers vielen in de smaak. Natuurlijk ontbrak een zee van rijst evenmin. Deze hadden we wel zelf gekookt ! De grote kom pansit die we van de vorige avond overhadden kwam eveneens goed van pas want wat bleek? Een paar familieleden waren meegereisd om een vrouw met bevallingsperikelen te bezoeken en bij te staan in het nabijgelegen provinciaal ziekenhuis. Ook zij zaten aan en voor de opgenomen aanstaande moeder werd door ons wat voedsel meegegeven. Alles, inbegrepen het dessert in de vorm van twee taarten, één van ons, één als kerstgeschenk, werd als gewoonlijk in het midden van de grote tafel gezet. Een tafelschikking zoals bij ons is ongekend. Ieder neemt een bord, vork en lepel en toetasten maar! Ook de manier van het buffetmaal zoals bij ons gebruikelijk ontgaat hen volkomen; in één bedieningsbeurt wordt alles, dessert inbegrepen, op het bord gepoot en gelaagd. Het is dus perfect mogelijk dat je kip naar mokka smaakt en je taart naar looksaus. Ze zijn erg verbaasd als je het beetje bij beetje opschept. Na de maaltijd maakten verschillende familieleden zich op voor de middernachtmis. Slechte benaming voor een zowat twee uren durend gebeuren die om 22 u aanvangt en om 00 u eindigt. Niettegenstaande zij ruim één uur voordien aan de grote kathedraal aankwamen, was er voor hen geen plaats meer. Net zoals 2 000 jaar geleden. Zij stonden dus op het grote voorplein met honderden andere gelovigen, erg gebruikelijk bij zon gelegenheden. Minder gebruikelijk was dat de clerus geen geluidsversterking had voorzien zodat mijn familie het na een uur mishoren, in de letterlijke betekenis van mis-horen het voor bekeken hield. Ik had mij wijselijkheidshalve van deze activiteit onthouden, samen met mijn schoonvader trouwens. Wij hielden vol trouwe de wachte thuis bij Daryl Dave die zich al geruime tijd in dromenland bevond. Eén uur vroeger dan voorzien kwamen ze terug en mijn vrouwtje was niet meer te houden; ik had me daags voordien laten verleiden tot het kopen van wat vuurwerk. Vermits het siervuurwerk was, kon dit wel door de beugel en het gaf dus gelukkig meer licht dan geluid. Zij ontstak resoluut een van de vuurpijlen en pets, daar vlogen de lichtkogels met een lichte knal in de hemel. Het duurde wat eer de eerste opgeknald was, want deze dingen bevatten er 80. Na deze kwam de volgende, enz., enz., In de buurt was dit spektakel al geruime tijd bezig, nu weer hier, dan weer daar, vlogen de vuurpijlen in de lucht en ontploften voetzoekers en zwaarder spul. Het was inmiddels middernacht en de vuur- en knalintensiteit ging in crescendo. Het leek wel Chinees Nieuwjaar. Als dat met Kerst al zo is, wat zal Nieuwjaar worden? Na nog een middernachtelijke snack en een glaasje koele sangria zochten we moe en tevreden onze bedstede op. Im dreaming of a white Christmas (Dipolog, donderdag 24 december 2009)
Ook op Kerst vuurwerk!
KERSTDAG IN DIPOLOG. Vandaag is het Kerstdag en heelwat winkels zijn gesloten. Samengevat kan je zeggen dat de hele rijken, zoals Lee Plaza Shopping Centre en de hele armen, zoals de talrijke sarisari winkeltjes en de houtskool- en brandhoutverkopers, wèl zaken doen op Kerstdag. De andere middenstanders zijn potdicht. We moesten even een paar boodschappen doen en bij het wachten op een schaarse tricycle zagen we de restanten van het vuurwerk en ploftuig. Lege kartonnen hulsjes en hulzen en doosjes van allerlei slag lagen langs de weg, soms op kleine hoopjes samen. Het zou je verbazen wat voor een bedrag er een paar uur geleden in de lucht werd geschoten. Klaarblijkelijk heeft men daarvoor wèl geld. Voor de rest, weinig traditionele Kerstsfeer. Meer de commerciële glitter die meer en meer de kop opsteekt. Zoals ik reeds voordien schreef; de kerstman heeft ook hier het Kindeke vervangen.
De kerstman vervangt het kind
Soms hoor je wel wat Kerstmuziek, maar dan zo luid gebracht dat je je in een revalidatiecentrum voor slechthorenden waant. Op TV, geen Kerstspecials, wel de gewone programmas al of niet met een kerstsausje overgoten. En wat ook op Kerst nooit weg is, zijn de klop-, smijt- en schietfilms en natuurlijk ook een paar pittige boksmatchen. Geweld moet er zijn. Ook op Kerst. Trouwens de Katholieke bisschoppen waarschuwen vandaag op hun website dat ouders en grootouders beter moeten nadenken wat ze hun kroost als kerstgeschenk aanbieden. Ze zouden een klare boodschap moeten geven aan hen dat wapens geen speelgoed zijn, zeggen ze. Zou je er aan durven denken om het kindje Jezus een geweer of pistool als speelgoed te geven? was de vraag. Ook in de medische sector is men de mening toegedaan dat speelgoedwapens de kinderen doordrenkt met geweld. Zo kweek je een generatie van geweldadigen die denken dat wapens in deze gemeenschap thuishoren, zeggen ze verder. Allemaal erg juist, maar wel knap laat om met die boodschap pas nu af te komen. Het kwaad is immers al geschied. En de talloze eenvoudige Filippijnen zonder internet zullen de kardinale boodschap ook moeten missen. Net als de overgrote hoop computerbezitters die liever chatten en spelletjes spelen dan hun computer ook voor ernstige zaken te gebruiken. Deze belangrijke opvoedkundige boodschap schiet hen dus figuurlijk voorbij Zalig Kerstfeest! Maligayang Pasko! (Dipolog, vrijdag 25 december 2009)
SCHEPEN BOTSEN IN DE BAAI VAN MANILA. Drie doden en vierentwintig vermisten dat is de trieste balans van een scheepsbotsing gisteren. Zesenveertig anderen, waaronder ook de 15-koppige bemanning van de houten boot die op een trawler botste, zijn opgevist. Een en ander gebeurde toen de Catalin V, een 13 meter lange houten passagiersboot, 59 passagiers naar hun thuiseiland Mindoro vervoerde voor het vieren van Kerstmis in familiekring. In het donker van de nacht, omstreeks 2u25 ter hoogte van Limbones eiland voer de Catalyn B om nog ongekende reden in de zij van de Anatalia, een stalen vissersboot met een tonnenmaat van 369 ton en zonk vrijwel onmiddellijk. Het is duidelijk dat elementaire scheepvaartregels niet werden nageleefd, zei de regionale kustwachtchef, Commodore Armando Balilo. Er is gegronde vrees dat de zevenentwintig vermisten naar alle waarschijnlijkheid in hun slaap zijn verrast en zijn verdronken. Mogelijks bevinden ze zich nog in het schip. Voor alle zekerheid zoekt men hun lichamen, waaronder twee kinderen en een kleuter, ook op de kustlijn van Corrigedor en Cavite. De kustwacht, die eerlang in het bezit zal worden gesteld van eigen diepzeeduikuitrustingen, heeft, gezien de dringende noodzaak om de Catalin V op de zeebodem op te sporen en te onderzoeken naar de lijken van de opgesloten slachtoffers, materiaal van derden opgevorderd. Diverse door hen aangezochte lokale bergingsmaatschappijen bedankten eerder voor de job omdat ook zij deze diepzee niet aankunnen. De zeebodem is daar 67 meter diep. De Catalin V was geschikt bevonden voor het vervoer van maximum 126 passagiers en had radar aan boord. De weerscondities waren normaal. Vele passagiers hadden liever een reguliere passagiersboot genomen, doch alles was volgeboekt. Van de 22 bemanningsleden van de trawler werd niemand gewond of vermist. Zij boden onmiddellijk hulp. President Gloria Macapagal-Arroyo heeft vandaag de beide firmas laten schorsen van verdere activiteiten gedurende het onderzoek. (Dipolog, vrijdag 25 december 2009)
VUUR RAAST DOOR WONINKJES VAN 1 000 GEZINNEN. Twee dagen voor Kerstdag was er in Manila opnieuw een reuze brand waarbij minstens 1 000 woningen en barakjes in de vuurzee werden betrokken. Een en ander begon rond 9u40 in een huis in Bangkal, Makati, op de grens met Pasay en verspreidde zich snel. Al spoedig stonden talrijke houten hutjes en barakjes in lichterlaaie van barangay 143 en 144. Deze aaneengebouwde triplex keetjes vormden geen enkele hinder voor het vuur dat er op korte tijd, alleen daar al, minstens 800 verteerde. De brandweer stond nagenoeg machteloos. Er was grote rookhinder op EDSA en South Super Highway. Alleen al om de verkeershinder te bestrijden werden 200 verkeersregelaars ingezet. Toen rond de middag een algemeen alarm werd gegeven kwamen ook de brandweerlui van de omliggende steden ter hulp. Dit werd erg bemoeilijkt, niet alleen door de verkeerschaos, maar ook door de nauwe straten en steegjes die voor het materiaal veelal ontoegankelijk was. Het vuur was uiteindelijk gedoofd om 13u45 en er zijn slechts enkele lichtgewonden te betreuren. De voorzitter van de MMDA, Oscar Inocentes, gaf opdracht aan zijn meer dan 500 vaklui, waaronder metsers, schrijnwerkers, elektriciens en loodgieters, om de getroffen bewoners bij te staan. Hij riep ook zijn aannemers en onderaannemers op om de MMDA te helpen om het leed te verzachten. Deze mensen hebben hun huis en alle bezittingen verloren. Zij moeten geholpen worden, speciaal deze Kersttijd, zei hij. Het is bekend dat Oscar Inocentes altijd een groot hart heeft gehad voor de armen. (Dipolog, vrijdag 25 december 2009)
EEN ONGELOFELIJK, MAAR WAAR, KERSTVERHAAL. Op dinsdagnamiddag, in Las Piñas, kreeg een 7 maanden zwangere 30-jarige vrouw, voortijdig barensweeën voor haar tweeling. Haar man reed haar naar het dichtstbijzijnde hospitaal maar daar was geen plaats voor hen. Hij reed verder naar een tweede, en daar werden ze afgewimpeld om reden dat ze geen kennis hadden van prematurale geboortes. In een derde kregen ze te horen dat er geen incubators aanwezig waren. In totaal zochten ze hulp in negen hospitalen, meestal gemeenschapshospitalen van de regering en zelfs een kinderhospitaal, maar telkens werden ze weggestuurd om allerlei redenen. Na zowat 17 uur van hot naar her rijdend, zoekend naar hulp, met zijn vrouw in barensnood, reed de man ten einde raad naar DZRH, een populair radiostation. Deze onderbrak zijn programma om dit onwaarschijnlijk kerstverhaal onmiddellijk in de ether te brengen. De omroeper van dienst besloot ook om naar de burgemeester te bellen. Alfredo Lim, de burgemeester van Manila, gaf direct gevolg aan deze noodkreet en beval hen om naar het door de stad Manila gerunde Ospital ng Maynila te rijden. Daar beviel de vrouw op woensdag om 13u59 en 14u00 van een tweeling van 1,9 en 2,0 Kg, het eerste kindje gewoon met hoofd eerst, het andere in stuit. Omdat het vruchtwater al 17 uur daarvoor was gebroken werd aan de babys steroïden toegediend om de longen te openen. Men hoopt op een goede afloop. De familie blijft alvast tot na Kerstdag in het hospitaal. De vader, Leonardo, die al drie andere kinderen heeft zei dat, zonder de hulp van het radiostation en de burgemeester, het een zwarte Kerst zou zijn geworden want, net zoals 2 000 jaar geleden, was er geen plaats voor hen (Dipolog, vrijdag 25 december 2009) DE DODEN EN GEKWETSTEN IN DE KERSTTIJD. In mijn vorig kroniekje schreef ik dat ik er niet mocht aan denken als de ene of andere onverlaat, gewild of per abuis, brand sticht in de rij vuurwerkstalletjes op onze boulevard. Welnu, het is gebeurd! Weliswaar niet bij ons maar wel in General Santos. En om mijn woorden kracht bij te zetten ook nog een tweede maal in Mandaue, Cebu. In General Santos belandde, even na middernacht, het projectiel van een vuurwerkliefhebber in een van de tijdelijke vuurwerkstalletjes op de markt. De heleboel vloog in de lucht en twee omstaanders werden op slag gedood. Een andere overleed in het ziekenhuis. Twee uren daarvoor werden in Mandaue, Cebu, twee kinderen en een zwangere vrouw gedood toen een vlammenzee zesenveertig vuurwerkstalletjes met veel lawaai en lichteffecten verteerde. Honderden Filippijnen worden elk jaar rond de Kersttijd verminkt en zelfs gedood door vuurwerk die rond die tijd achteloos wordt afgestoken, nonchalant wordt gehanteerd of door het vuren met allerlei wapens, meestal tijdens alcohol gerelateerde activiteiten. Ook op Kerstdag zelf was er onheil. In Milaor Town, in de Camarines Sur provincie, in barangay Borongborongan rond 21 u werd een huisje bestaande uit lichte materialen verteerd door de vlammen, door een omgevallen kerosinelamp. Twee meisjes van 5 en 3 en hun 7 maanden oud zusje werden hierdoor levend verbrand. Een en ander gebeurde terwijl de ouders van de slachtoffertjes gezellig TV keken bij hun buren. (Dipolog, zaterdag 26 december 2009)
Ondanks waarschuwingen
DE JAPAYUKI. Ik heb hier weet van een Filippijnse vrouw, ik zal ze maar Sita noemen, ze kan ternauwernood een woord per drie seconden lezen en als ze 23 was ging ze naar Japan werken als huishoudster. Jonge vrouwen die naar Japan gaan worden hier smalend Japayuki genoemd. Al vlug bleek het dat ze zou worden overgeplaatst naar een bar, zeg maar nachtclub. Zij moest daar hand- en spandiensten verlenen aan welgestelde mannelijke Japanners. Uiteindelijk werd ze verliefd op een oudere, welstellende Jap en ze had met hem een relatief kortstondige relatie. Deze relatie werd afgebroken toen ze in verwachting bleek. Want in al haar onschuld gebruikte ze geen enkel voorbehoedsmiddel, denkend en gelovend dat oudere mannen niet meer potent zijn. Mis dus. Na nog geen zes maanden arbeid in het Land van de Rijzende Zon ging Sita met een pakje en een weinig geld weer naar huis. De toch enigszins bezorgde Jap bleef wel contact met haar houden en stelde voor om voor haar en toekomstig kind in haar dorp een huisje te bouwen op een lapje grond. Alzo geschiedde. Hij stuurde een eerste substantieel bedrag voor de grondwerken en de muren tot op manshoogte. Deze werden uitgevoerd. Dan stuurde hij een tweede groot bedrag. Inmiddels waren er een paar veranderingen in het leven van Sita gekomen. Zij had niet alleen het leven geschonken aan een flinke dochter maar had ondertussen een Pinoy leren kennen die graag pinten dronk, net als zij, rookte als een schouw, speelde met de hanen en er op de koop toe ook op gokte voor grof geld. En hij was nog aan de drugs ook. Kortom, de ideale voedstervader voor het opgroeiende dochtertje. Het tweede grote bedrag werd dan ook volledig besteed aan de grote noden van drinken, gokken, drugs, alle dagen kaartspelen voor grof geld en het aanschaffen van volslagen nutteloze prullaria. Kindervoeding of kinderkledij werd niet gekocht want daarvoor was geen geld. Tijdens zijn reis in de Filippijnen werd de bouwplaats even door de Japanner bezocht. Deze was furieus bij het zien van het onafgewerkt huis, want Sita had hem wel andere dingen verteld, en nu kreeg een verhaaltje van diefstal en vele, hoge medische kosten op de mouw gespeld. Niettegenstaande de Jap geen Engels spreekt en slechts ternauwernood verstaat voelde hij toch nattigheid, maar van de minnaar kreeg hij geen weet. Hij bleef nog wel contact houden met Sita, doch stuurde enkel bij gelegenheid af en toe wat geld voor zijn dochtertje, geld dat onmiddellijk werd gespendeerd aan gokken en drugs en het afbetalen van de vele (gok)schulden en leningen. Enkele jaren later was ze weer in verwachting, van een zoontje ditmaal. Dit jongentje is nu 3, is constant ziek en leeft op de rand van de ondervoeding. En om de familie toch nog wat aan te vullen heeft ze onlangs opnieuw een kindje gebaard. De dochter van de Jap is bijna acht en zij realiseert zich al erg goed wat voor neprol haar moeder uitspeelt tegen haar biologische vader. Zij is rotsvast van plan om dit onrecht ooit aan haar papa te vertellen. Papa van zijn kant is van plan om het nu reeds zeven jaar lang onafgewerkte huis, eventueel onder supervisie van een landgenoot die ook Tagalog spreekt, verder af te werken. Hopelijk gaat dit door en krijgt zijn dochtertje alvast binnenkort een betere woning (Dipolog, zondag 27 december 2009) DE VELE GEZICHTEN VAN ONZE ROTONDE. Toen ik hier zes maanden geleden toekwam was men de rotonde hier bij ons, die eigenlijk een verhoogde driehoek is, aan het beplanten met een zestal grote palmbomen. Ook werd er tussen de bomen wat groene kruipplanten en een paar reusachtige keien aangebracht. Het geheel oogde erg fris, in het begin althans. Want ergens was men uit het oog verloren dat planten, en zeker jonge planten regelmatig van water moeten worden voorzien. En laat het nou in de daaropvolgende weken een vrij droge periode zijn geweest Resultaat, na drie weken; een perk die meer op een uitgedroogde oase in de Gobiwoestijn leek. Niet getreurd! Planten genoeg. En manschappen ook. En zelfs waterbouwkundige ingenieurs. Dus, voor de nieuwe planten werden gepoot, werd ook een semiautomatisch bewateringsysteem aangebracht; her en der staken blauwe plastiekbuizen zowat een halve meter de kop op, met op hun uiteinde zowaar een sprinkler, die menige tuinier paars van afgunst zou doen uitslaan. De sprinklerverantwoordelijke deed zijn best om geregeld langs te komen om even de waterkraan te openen en nadien ook weer dicht te draaien. Er was wel een klein probleem; de actieradius van de sprinklers bedekten niet alle delen van het plantsoen. Andere delen werden dan weer driemaal bewaterd. Komt er nog bij dat de kinderen uit de buurt dit speelpleintje inmiddels hadden ontdekt en al spoedig was de bewateringsinstallatie stuk, zoniet verdwenen. En dan werd het einde oktober en het werd Kersttijd. In de Filippijnen althans. De driehoek was inmiddels verkeerstechnisch omgevormd tot een rotonde met rondgaand verkeer en het perk zelf werd met een achttal manshoge metalen kerstframes opgesmukt in de vorm van kaarsen. Daarrond werden lichtguirlandes gedrapeerd en ook de zes palmbomen kregen lichtslingers rond hun stam. Tot slot werd ook de beplanting vernieuwd. De Kerstman mocht komen, alles was klaar. Even althans. De kinderen kregen maar niet genoeg van het dollen in de nieuwe plantjes en de enige reden dat ze de kerstverlichting ongemoeid lieten was volgens mij omdat enkelen van hen een tic van den electric hadden gekregen. In november besloot men dat enkele reuzekeien meer het plaatje nog zouden verfraaien. Met man en macht werden ze aangebracht. Ook werden nog maar eens diverse honderdtallen nieuwe plantjes aangebracht en nu zowel op het verhoogde perk als aan de straatboord. Een reuzenwerk. De kinderen, om ongekend reden, hielden het deze maal gelukkig voor bekeken om hun speeltuintje nog te betreden, laat staan te vertrappelen. De opzichter van de stadsplantsoendienst was waarschijnlijk daarom zo in zijn nopjes dat hij deze decembermaand beval om nog een dozijn grotere planten, waaronder succulenten en sanseviera's, aan te brengen. Eens zien hoe lang een en ander in de perken van het welvoeglijke blijft... (Dipolog, zondag 27 december 2009)
NOG ANDERE FERRY VERGAAT. Zaterdagnacht is opnieuw een ferry vergaan, in de omgeving van Batangas ditmaal. Het roro-schip, de Baleno 9, vervoerde benevens 10 vrachtwagens, 6 tractors met opleggeren, 4 jeepneys en een personenwagen ook naar schatting 88 passagiers, waarvan slechts 26 waren geregistreerd. Maar het aantal passagiers kan gemakkelijk meer dan 100 bedragen zeggen verschillende bronnen. Feit is dat er al 69 opvarenden gered zijn. Zes anderen, waaronder een kleuter, zijn levenloos opgevist. De Baleno 9 verliet de haven van Calapan om 21u30 voor Batangas en begon in die buurt even voor middernacht, sommigen zeggen door zware golven, water aan de voorboeg binnen te krijgen. Door het water in de romp maakte het schip al vlug slagzij en verdween even later voorgoed in de golven. (Dipolog, maandag 28 december 2009)
In de omgeving van Batangas DE MACHINE SHOP. In Dipolog, langsheen de hoofdverkeersweg naar Zamboanga, vind je, op een beetje afstand van elkaar, diverse machineshops. Dit zijn werkhuizen die bepaalde werkzaamheden kunnen uitvoeren zoals het bewerken en het kalibreren van motor- en machineonderdelen. Afhankelijk van de grootte van deze werkplaats staan er drie tot vijf machines samen op een vuile en door smeermiddelen doordrenkte bodem. Je vindt er dus alleszins één, soms zelfs twee draaibanken, een frees en enkele boormachines. Soms ook een mechanische metaalzaag. Allen hebben ze enkele gemeenschappelijke punten; het zijn dingen van even na de Tweede Wereldoorlog, in het beste geval van de jaren zestig, met daardoor vrij beperkte metaalbewerkingmogelijkheden. En verder munten ze ook niet uit als een voorbeeld van zorgzaam onderhoud met daardoor opnieuw enkele beperkingen. Tenslotte hebben ook de machineoperatoren, an sich, hun limieten; niet iedereen is even bedreven. Maar wat de ene machine of operator niet (meer) vermag, kan mogelijks de andere van even verderop nog net wel aan. Het is dus even zoeken. Een uitbater heeft toch ergens het nut van een goede opleiding voor deze machineoperatoren ingezien en heeft in een achtergelegen lokaal een schooltje voor dezen opgericht. Ben Villarmino slaat zo twee vliegen in een klap met zijn Vocational School. Enerzijds vangt hij al centen met het schoolgeld van de jongeren in opleiding en anderzijds verrichten ze al vlug arbeid voor hem in de praktijklessen. Komt er nog bij dat hij de besten kan selecteren om zijn werkplaats te bemannen. (Dipolog, maandag 28 december 2009)
Uithangbord machineshop
INHULDIGING MET EEN DOMPER. Vandaag beginnen de tweedaagse gewone Hudyakafeesten in Dapitan. Niet op een weekend dus maar gewoon op maandag en dinsdag. Filippijnen vieren feest als het hen uitkomt en bij een verjaardag of jaarlijkse herdenking is dat steevast op de dag zelf.
Welkom
Er worden op die gewone Hudyaka relatief weinig vreemde bezoekers verwacht. Het is meer een intiem gebeuren voor de Dapitaños zelf. Er zijn wat zeilwedstrijden, muziek en conferences op een podium en, natuurlijk, heelwat eetstalletjes met allerhande snacks en lekkernijen. Een nieuw boek over Dr. José Rizal, die hier vier jaar doorbracht in ballingschap en ondertussen heelwat nuttig werk en zaken verrichtte, zal worden voorgesteld. Ook vandaag wordt op het strand het grote tafereel van de aankomst van Dr. José Rizal onthuld. Dit tafereel/monument is gebouwd op een groot terras die met zijn boog over het strand heen de zee bereikt. Er is ook een hellende toegang voorzien voor rolstoelgebruikers. Waar men ook in voorzag was de officiële onthulling van het monumentaal gedenkteken door President Gloria Macapagal-Arroyo, maar ze zal haar kat sturen. Enkele dagen voordien liet Malacañang al weten dat door de onstabiele weersomstandigheden de president verkoos om de afspraak te annuleren. Ik ga nu niet beweren dat het gisteren en vandaag stralend zomerweer was, maar toch. De Dapitaños zullen het vandaag even zonder presidentieel gezelschap moeten doen (Dipolog, maandag 28 december 2009)
Het nieuwe monument van Rizal
VRIJMETSELAARS. Zoals in vele andere landen zijn ook hier vrijmetselaars. De leden zijn veelal actief in de hogere zakenwereld en in hun loge worden filosofische, religieuze en humane onderwerpen aangesneden. Zelfs op regeringsniveau hebben zij leden. Bij ons is dit eerder een besloten groep met eigen regels en gebruiken. Niettegenstaande dit geen geheime sekte is, lopen ze er voor de buitenwereld niet echt mee te koop. Men gaat dus niet, zoals vele andere genootschappen, hun groep wijd en zijn promoten en hun visie verkondigen. Enkel de attenten onder ons zullen weet hebben van hun bestaan. Bij ons althans. Hier zijn vrijmetselaars eveneens verbreid in de zakenwereld en regeringsmilieus, maar van enige publieke terughoudendheid is hier geen sprake. Net zoals de leden van de Rotary of de Lionsclub, die met een autosticker of metalen embleem op hun voertuig hun lidmaatschap aan de buitenwereld kenbaar maken, gaan ook de frammaçons dit wijd en zijd publiceren; een metalen embleem van zon 20 cm heeft het embleem op de radiatorgril van hun grote blinkende monovolume vervangen en om het nog wat duidelijker te maken is bij velen ook aan de voorste nummerplaat een evengrote sticker met het woord mason aangebracht. Sommigen gaan zo ver dat deze mason plaat gewoon hun voorste nummerplaat vervangt. Al is dit geen exclusiviteit voor de vrijmetselaars. Talrijke andere uitvoerders van hogere functies etaleren dit eveneens op hun voertuig. Soms is de naam aangebracht, maar veelal voert de wagen een speciale nummerplaat met de functie van hun chauffeur in plaats van de normale kentekenletters en -cijfers. Zo heb je Governer, Mayor, Vice Mayor, PNP (Filippijnse nationale politie) en ga zo maar door. Enige bescheidenheid is hier onbekend. Je loopt liefst met je hoge functie of naam publiek te koop voor iedereen. (Dipolog, dinsdag 29 december 2009)
FEESTVOORBEREIDINGEN ALOM. De dag voor oudejaarsdag doen heelwat gezinnen de nodige inkopen om eindejaar en Nieuwjaar te kunnen vieren. De miljoenen overzeese Filippijnse arbeiders die niet naar huis (konden) komen stuurden de laatste degen massaal geld naar hun families hier. Ook velen die hier werken ontvingen pas de laatste dagen hun loon en/of eindejaarspremie en natuurlijk kan je pas dàn aan kopen beginnen denken. Eerst nog even cash geld afhalen, voor zover de bankautomaat niet is leeggeplunderd natuurlijk. Ook wij bereidden ons voor. Ik zou een paar schotels maken, kip curry en spaghetti carbonara. Dat laatste lijkt je misschien vreemd maar een Filippijnse feestmaaltijd zonder spaghetti is zoals bij ons een café zonder bier. Ik zou ook voor een toetje zorgen; Poire Belle Hélène, met een versgemaakte chocoladesaus van Belgische chocolade overgoten. Normaal gebruik ik hiervoor een blik Bartlett-peren op sap, maar hier zijn geen ingeblikte peren te vinden. Zèlf koken dus! We zouden het feestavondmaal van oud naar nieuw gebruiken in ons appartement, dat was erg handig als Daryl Dave wou of moest gaan slapen! Benevens Richard met een kennis hadden we ook een paar Amerikaanse kennissen met hun Filippijnse vriendin uitgenodigd. Ook zij zouden delen in de maaltijd met ondermeer gebraden kippen en gulaman als dessert. Omdat we niet alle ingrediënten in dezelfde supermarkt konden vinden, moesten we tweemaal rondhossen op de overvolle verkoopsvloer en tweemaal eindeloos lang aanschuiven aan de kassa. Eenmaal thuisgekomen, kon ik eraan beginnen. Met plezier trouwens. Vrienden van mij hoor je wel eens beweren, vaak met een vette knipoog, dat ik geen nood aan vrouwelijk gezelschap heb om te koken (Dipolog, Rizaldag, woensdag 30 december 2009) EINDEJAARSBESCHOUWINGEN NA ZES MAANDEN PARADIJS. Opnieuw ben ik een ruime tijd in mijn tweede vaderland en zoals gewoonlijk met gemengde gevoelens, want zowel Vlaanderen als de Filippijnen liggen mij nauw aan het hart. Ik ben er zeker van dat sommige van de lezers dit merkwaardig gevoel kennen. Ben je hier een tijdje, dan wil je weer naar Vlaanderen. Ben je daar een tijd, dan wil je weer naar de Filippijnen. Ondanks de soms scherpe commentaren en de rauwe kritiek op het reilen en zeilen van deze bananenrepubliek ben ik nog steeds een halve Pinoy! En kritiek, voor zover gegrond, moet kunnen vind ik. Het schrijven en uiten van mijn gevoelens op papier is voor mij een uitlaatklep en ook een tijdverdrijf. Ik vind het ook leuk dat mijn schrijfsels door anderen worden gelezen en geapprecieerd. Dat hoop ik, tenminste! En natuurlijk vind ik het ook fijn om later alles nog eens te kunnen herlezen in ons koude kikkerlandje, dat Vlaanderen toch eigenlijk wel is. Zoals je reeds uit de aanhef kunt opmaken vind ik de Filippijnen een subtropisch paradijs en de talrijke Filippijnengangers die mij voorgingen of nakwamen zullen dit beamen. In de geschreven reiscommentaren uitte ik desalniettemin nogal wat kritiek op natuurbescherming of wat daarvoor in de Filippijnen moet doorgaan. Geen wonder! De Filippijn is zijn paradijs naar verdoemenis aan het helpen en het ergste is dat Juan de la Cruz dat niet eens beseft! Scholen kunnen hierin een grote sensibiliseringsrol spelen, omdat ze via de kinderen, die de ouders van de toekomst zijn, de ouders kunnen bereiken. Maar het lerarenkorps houdt zich liever onledig met het aanleren van zang, dans en gebed Gaat er ook gemakkelijker in Mijn vrienden weten dat ik geen natuurfanaat met geitenwollen sokjes ben, maar juist is juist! En zo, al mediterend en schrijvend over de Filippijnen, komen we aan het einde van 2009. Ik blijf nog even hier, bij vrouw en kind, hopend dat er ooit een ziel ergens in Brussel zich over ons dossier ontfermt en groen licht geeft Ik blijf ondertussen nog even verder schrijven volgend jaar, in 2010! Aan allen en iedereen; Manigong Bagong Taon !!! Gelukkig Nieuwjaar !!! (Dipolog, donderdag 31 december 2009)
VAN OUD NAAR NIEUW. In het vredige Dipolog en zeker in de omgeving van onze woonst verliep alles rustig. Mede door de voorbereidingen daags voordien konden onze paar Amerikaanse gasten met hun vriendin en wijzelf van een aangename oudejaarsavond genieten met een maaltijd in buffetstijl zonder al te veel rompslomp. De zelfgemaakte kip curry smaakte hen duidelijk en ook het toetje, de Poire Belle Hélène met de versgemaakte chocoladesaus van Belgische chocolade, ging er vlot in. Daarnaast was er ook pattatim, dat is een gestoofde kalfsschenkel, manok lechon, dat is gemarineerde gebraden kip aangekocht en ook nog loempias maar dat was niet echt een partij voor de kip curry. Eden had daags tevoren een bukosalade met vers fruit klaargemaakt en men had nog gulaman, soort gelatinemelkpudding, meegebracht. Ook de traditionele bibingka was er. Kortom, van het goede teveel. Maar ja, volgend jaar, morgen dus, zouden we ook nog moeten eten.
De traditionele bibingka
.
Dessertje eten
.
Met de cano's
.
Patatim
Speciaal voor de oudste Amerikaan, hij is drie jaar ouder dan ik, die rond tienen wou gaan slapen schoten we al wat vuurwerk af. Maar natuurlijk moest de finale, de batterij, nog komen. Later kwam Richard langs om wat te eten en bracht twee vrienden mee. Deze twee kwamen even binnen en vertrokken direct na de maaltijd naar hun gezin, niet echt ongewoon in de Filippijnen. De andere Amerikaan vertrok ook alras. Ik vrees dat Canos niet die gezelligheid kennen van bij ons in West-Europa. En dus zaten we met ons gedrieën buiten, gezellig babbelend en wat drinkend voor ons appartement, net zoals onze Belgische buren van nummer 2. DD was al enkele uren in dromenland. Regelmatig zagen we vuurwerk de donkere hemel oplichten. Onze luidruchtige buren van woonentiteit 7 zaten ook buiten en hadden bij hun toch al grote familie nog wat versterking bijgekregen van nog meer familieleden en bekenden. En zoals gewoonlijk, als de drank is in de man is de wijsheid in de kan. Ze begonnen her en der vuurwerk af te schieten, zelfs een smal muurtje werd als lanceerplaats gebruikt. Het kon niet uitblijven; een aangestoken doosje vuurpijlen viel van het muurtje en de 24 vuurpijlen vlogen laag fluitend in alle richtingen. Ook in onze richting. Wij als de weerlicht naar binnen dekking zoekend. Toen ik na enige tijd weer buitenging kwamen de drie oenen van vuurwerkmakers van nummer 7 op me af om hun excuses aan te bieden. Gezien de tijd van het jaar, excuses aanvaard. En ze dronken er nog een biertje op. Zo rond kwart voor middernacht begon de groep van nummer 7 elkaar gelukkig Nieuwjaar te wensen en de rest van hun vuurwerk te verschieten. Hun klok liep duidelijk voor op de wettelijke Filippijnse tijd. Of misschien waren ze wel van Davao. Daar is er, naar men zegt, een tijdsverschil van 30 minuten. Daryl Dave werd wakker van al dat gedruis en keek even verdwaasd en nog half-slapend voor zich uit. Uiteindelijk was het dan Nieuwjaar! Lawaai, rook, knallen, vuurwerk! Kussen, handen schudden en wensen. Daryl Dave keek vol verbazing naar Richard die onze kleurrijke vuurpijlen afschoot.
Richard die onze kleurrijke vuurpijlen afschoot
Eden had ook de stereo volledig opengedraaid, met een overgemoduleerde kakofonie tot gevolg. Dit wordt gedaan om de boze geesten uit het huis te jagen. Ik heb geen geesten gezien. Wel een aantal blije mensen die elkaar gelukkig Nieuwjaar toewensten. Dipolog, 01 januari 2010, Nieuwjaarsdag)
EERSTE RAPPORTEN LOPEN BINNEN. Al was het bij ons kalm, in de lijn van de verwachtingen is dat elders minder het geval. In Muñoz City, Nueva Ecija, bijvoorbeeld deed men de slachtofferstatistieken alle eer aan door, zoals het reeds op een paar andere plaatsen gebeurde, het vuur te laten razen door dertig vuurwerkstalletjes. Een en ander gebeurde op Oudejaar in kraam 21 rond 17 u net toen de plaatselijke politie de kraampjes controleerde. Komt het door het testen van vuurwerk of door een achteloos weggeworpen sigaret, daar is men nog niet uit. Feit is dat er twee doden en meer dan honderd gewonden te betreuren vielen, waaronder zes ernstig. Voor 450 000 Php. aan vuurwerk en ander ploftuig gingen in luttele seconden in de lucht. Het vuur was na een kwartier al geblust. Elders in Nueva Ecija werden nog eens 39 personen gewond, 16 waren onder de 18 jaar. In groot Manila waren het voornamelijk de kwitis die voor elf branden zorgden. De kwitis is een vuurpijl die wordt afgeschoten en op zon 15 20 meter in de lucht ontploft. De restanten ervan vallen brandend neer en kunnen op de licht ontvlambare hutjes makkelijk brand veroorzaken. Begrijpelijkerwijze wil het Bureau voor Brandprotectie dit projectiel op de banlijst. Niet dat dit volgens mij veel zal uithalen; ook de Watusi (een dansende vuurpijl), Lolo Thunder, Pla-Pla, Judas Belt (een reeks van 100 tot meer dan 10 000 bommetjes!) en de Piccolo staan op die lijst (deze laatste sinds 30 december 2009!) en je ziet ze overal verkocht worden, en dus ook gebruikt worden! Een wet maken is één, effectief toepassen is twee en het laten naleven is drie. Ook in Mindanao was het koekenbak. Een kwartier na de jaarwissel stortte in Talukasangay Village, Zamboanga, een hangbrug in. Deze 25 m. lange brug kan normaal 10 personen aan, maar om beter het allereerste vuurwerk in hun plaatsje ingericht te kunnen bewonderen stonden er nu zowat 50 op. Toen men, bij het aanschouwen van al die kleurenpracht, op de brug ook nog enthousiast begon op en neer te springen, gaf ze krakend de geest en met de brug eveneens twee personen. Het was hun eerste en aldus meteen ook hun laatste vuurwerk. Moslim zijnde, werden ze nog voor vrijdagavond begraven. Er waren ook nog vijf gekwetsten. Op een andere plaats in Mindanao, in Gingoog City, Misamis Oriental werden een vrouw en haar vijf jaar oud zoontje levend verbrand toen in hun vuurwerkwinkel brand woedde doordat een man even een bommetje wou testen. In eerste instantie was de vrouw gered doch zij rende terug in het inferno om haar slapend zoontje, achterin de winkel te redden. Beiden kwamen om in het vuur. (Dipolog, 01 januari 2010, Nieuwjaarsdag)
DREIGING MAYONVULKAAN WORDT MINDER. Zaterdag, tweede nieuwjaarsdag, kregen de zowat 47 000 bewoners van het risicogebied rond de Mayon de toestemming van de wetenschappers van Pagasa om naar huis terug te keren toen men de alarmfase van 4 op 3 bracht. Enkel de 5 000 bewoners van de zuidoost helling, dit is de helling waarlangs magma uit de vulkaan vloeit, blijven in de opvangkampen. Pagasa houdt de vulkaan scherp in de gaten want, niettegenstaande hij ogenschijnlijk kalmeert, blijft hij erg onrustig en is een verergende situatie niet uitgesloten. De gouverneur van Albay, Joey Salceda, beval alle schoollokalen gereed te maken voor de heropening van de klassen op maandag want vele van die klassen deden dienst als opvangcentra. Het leger en de politie zullen de bevolking helpen in hun vervoer naar hun woningen. Ze krijgen ook voldoende voedsel mee voor de komende drie dagen en zullen nadien nog worden geholpen door het Wereld Voedsel Programma. De meesten zijn blij naar huis terug te kunnen keren maar één enkeling weet wel beter; Pedro Balasta, een 77 jaar oude boer, heeft al heelwat erupties meegemaakt, elf om precies te zijn. Hij weet dus als geen ander dat na een afname van activiteit er een plotse eruptie kan volgen. Ook zijn gezel, de 82 jarige Emeterio Balbin is een aanhanger van de stiltevoor-de-storm-theorie. Dat is wat mijn ouders mij vertelden, zei hij, na een stilte volgt er een uitbarsting. En;Ze mogen naar huis gaan. Ik blijf hier nog een tijdje, ook als ze me dwingen weg te gaan, kom ik terug. Zei hij nog, vanuit zijn zelfgebouwd noodhutje van nipa de vulkaan gadeslaand. Balasta heeft de dramatische uitbarsting van 1984 van dichtbij meegemaakt. Toen het gerommel plots stopte was hij met vele anderen, net thuisgekomen vanuit een evacuatiecentrum. In de vroege morgen rommelde plots de Mayon in alle hevigheid, gepaard met zware aardschokken. De krater spuwde grote bollen lava en as. Er was vertwijfeling wat te doen. Hij wilde wegrennen maar werd door de hevige aardschokken ervan belet. Het was net of ik in een doos zat en een reus ermee speelde door krachtig heen en weer te schudden, zei hij. Zijn enige mogelijkheid was zich al kruipend uit de voeten te maken. Op dat moment zag hij enkele mensen worden opgezogen in een krachtige windvlaag komende met vulkanisch materiaal vanuit de vulkaantop. De winden werkten als een magneet, zei hij, Het is van toen af dat ik geloof dat als je je in de gevaarszone bevindt tijdens een eruptie, je zeker zal sterven. Het was een mirakel dat niemand werd gedood, zei hij nog, maar velen waren verbrand van de lava en/of waren verwond door de sterke aardschokken. Naar oudere personen beweren kunnen ook dieren een nakende eruptie aanvoelen. Wanneer je slangen ziet waar er normaal geen voorkomen of wanneer er grote bijenzwermen zich verplaatsen is er nakend onheil te verwachten. Ook wanneer andere dieren zoals wilde zwijnen of wilde kippen gaan lopen, loop je best mee. Tot de jaren 90 was dit de enige manier van waarschuwen. Pas na de uitbarsting van de Pinatubo bij Angeles City werd een waarschuwingssysteem opgezet. Ook wetenschappers treden de zienswijze van de landelijke bevolking bij. Dieren hebben een groot gevoel voor zelfbehoud en weten meestal wel tijdig te vluchten. Aan ons om hun tekens op te merken, zeggen ze. Ondertussen is de Mayon de grootste toeristische trekpleister van het land. Tot in de verste omgeving zijn alle kamers volgeboekt door ramptoeristen van alle slag en origine. (Dipolog, zondag 3 januari 2010)
DE SLACHTOFFERRAPPORTEN VERMEERDEREN. Nu het weekend achter de rug is en twee dagen na Nieuwjaar, krijgen we een beter beeld op de slachtoffers van de nieuwjaarsgekte. Al moeten nog 40 % van de 50 referentiehospitalen hun cijfers indienen. Waar men eerder op de dag nog erg lovend over de voorlichtingsacties van de overheid deed, en kond deed dat de inspanningen, met ondermeer het publiceren van afgrijselijke verminkingen, goede resultaten gaven met een vermindering van 15 % tot gevolg, piepte men later op de dag wel anders. Tot en met gisteren werden al 920 gewonden geteld, 190 meer dan verleden jaar, waarvan 877 door vuurwerk. Ondanks een strikt verbod waren 42 getroffen door vreugdeschoten, 25 meer dan verleden jaar. Er vielen ook al minstens 6 doden. Geen wonder als je ziet hoe men hier met explosieven omgaat! In barangay Anunas, Angeles City werd een jongen van 14 gedood toen een kwitis in zijn nek belandde en explodeerde. In barangay Macabiag, Sinait, Ilocos Norte verloor op oudejaarsavond een visser zijn rechterhand toen de munitie dat hij ontstak voortijdig ontplofte. In San Manuel, Pangasinan, ontplofte acht uur voor Nieuwjaar voortijdig een hoop vuurwerk in de verkoopsstalletjes ter waarde van 200 000 Php. Een onbekende klant was al rokend vuurwerk aan het kopen. Moet kunnen, toch? Het jongste slachtoffer is een twee maanden oude baby die werd getroffen door een piccolo geworpen door zijn broer. Het oudste slachtoffer is 75. De piccolo is de grootste boosdoener met 36 % van alle ongevallen op zijn naam. De piccolo, die wat lijkt op een dikke lucifer en ook als dusdanig wordt aangestoken, was oorspronkelijk bedoeld voor kinderen (!) en maakt dan ook onder hen de meeste slachtoffers. Tot 30 december 2009 was de verkoop toegelaten, nadien verboden. Deze laattijdige maatregel heeft uiteraard niet meer kunnen verhinderen dat dit gevaarlijk tuig massaal werd gebruikt. Met alle gevolgen vandien; amputaties, verminkingen en oogletsels Dan heb je nog het lukraak afvuren van wapens als vreugdeschoten. Niettegenstaande de politie en het leger dit vrijwel niet meer doet, want verboden, wordt dit toch nog vaak door koppige burgers gedaan. Alleen al in Metro Manila (groot Manila) heeft weet van 22 gewonden door verdwaalde kogels. Al minstens vier daders zijn gevat. Ballistische bewijzen worden verzameld en zij zullen zwaar worden vervolgd. En de brandweer noteerde uiteindelijk 23 branden in groot Manila, meestal door vuurwerk en voornamelijk gesticht door kwitis. Maar er is ook goed nieuws; Davao heeft slechts één gewonde van vuurwerk. De stad heeft sinds 2001 alle vuurwerk bij wet verboden én heeft ook nu weer streng gecontroleerd én opgetreden tegen overtreders. De Maranos, de Moslimgemeenschap die vroeger deze spullen verkocht, zijn overgeschakeld op andere kerstartikelen want zij willen burgemeester Duterte, die ook bij hen gerespecteerd en geëerd is, niet voor het hoofd stoten. Wat weeral bewijst, ook hier, waar een wil is, is een weg. De inwoners daar maken nu op andere wijzen lawaai; zij toeteren, claxonneren en zetten de stereo op tien. Zo zijn ook alle boze geesten verjaagd. Bravo Davao! Bravo burgemeester Duterte! (Dipolog, maandag 4 januari 2010)
94 MILJOEN EN DAARBOVEN. In een redactioneel artikel van dagblad The Star las ik het volgende; De Bevolkingscommissie berekende dat dit jaar het officiële bevolkingscijfer van de Filippijnen de 94 miljoen zal bereiken. Men houdt rekening met een jaarlijkse netto bevolkingsaangroei van 2,04 %. Dat betekent dus dat er 2 miljoen inwoners meer moeten worden gevoed, gehuisvest en gezond gehouden. Als die 2 miljoen opgroeien zullen ze ook adequate opleiding, goede huisvesting, voldoende voeding en gepaste gezondheidszorg nodig hebben. Een paar jaar later zullen ze de arbeidsmarkt vervoegen en strijden voor een goede job. Tegen die tijd, als de huidige bevolkingsaangroei wordt gehandhaafd, zal het aantal van 94 miljoen inwoners allang de kaap van 100 miljoen zijn voorbijgesneld. De vraag rijst aldus; Kan dit land met zijn hulpbronnen en economische groei de noden van zijn bevolking lenigen? Het leven in grootsteden, zoals Manila, en in de achtergestelde landelijke gebieden bewijzen nu al ten overvloede hoe inadequaat deze bronnen zijn om aan de noden van de sterk toenemende bevolkingaanwas tegemoet te komen. In de staatshospitalen moeten de moeders niet alleen kamers, maar ook bedden delen met anderen en babys sterven er aan bacteriële infecties in overbevolkte kinderbewaarplaatsen. Kinderen groeien slecht gevoed op en velen sterven voortijdig aan eenvoudige kwalen zoals diarree. (zie deel 21; Jake werd vier maanden) De gezondheidsproblemen van schoolkinderen en het gebrek aan geld bij de ouders om zelfs maar het dagelijks schoolvervoer te kunnen betalen, dragen bij tot de hoge afwezigheidcijfers bij de schoolrijpe jeugd en dit niettegenstaande dit onderwijs gratis en verplicht is. Moeders worden onwetend gehouden over voortplanting en gezondheid daaromtrent en lijden aan de gevolgen van kort opeenvolgende geboortes. In het licht van deze prangende problematiek kan een regering twee zaken doen. Het kan de uitgaven voor de bevolking aanpassen aan zijn noden. Het kan ook de bevolkingsgrafiek ombuigen naar onder. De meeste regeringen doen beide. Het artikel stelt verder dat de regering voor de eerst optie niet genoeg inspanningen deed. Wat de tweede optie betreft heeft men de inspanningen teruggeschroefd. De regering heeft het verspreiden van contraceptiva gestopt samen met de nodige informatie rond gezinsplanning en geboortecontrole. Het stelt tot slot dat, gezien er verkiezingen zijn in Mei, deze politiek niet voordien meer zal veranderen. Het is dus wachten op een nieuwe president en een nieuwe regering voor een goed programma inzake het verbeteren van de leefkwaliteit door geboorteplanning. Ik moet er toch op wijzen dat we bij dit alles indachtig moeten zijn dat vele kinderen die worden geboren in de afgelegen, landelijke gebieden en in de krottenwijken van de steden niet worden aangegeven en dus, niet gekend zijnde door de overheid, ook niet in de officiële cijfers zijn opgenomen. Gewoon zijnde van in the field te leven, schat ik deze ongeregistreerden op minstens 8 à 15 % van de officieel gekende populatie. De kaap van 100 miljoen is, mijns inziens, allang overschreden! (Dipolog, donderdag 07 januari 2010) MANILA VERWACHT MEER DAN 3,5 MILJOEN PROCESSIEGANGERS! Morgen is het de dag van de Zwarte Nazarener in Quiapo. Voor die gelegenheid verwacht de politie nog iets meer volk dan vorige jaren ook al omdat het land de laatste tijd heelwat heeft meegemaakt zoals overstromingen en massamoorden. Wanneer er vorig jaar al zon 3,5 miljoen zich op de 6 kilometer lange route van Quiapo tot Luneta en op de Luneta eretribune en tribunes waren verwacht men er dus nu nog een pak meer. Om alles in goede banen te leiden worden zon 1 200 politieagenten en 2 000 vrijwilligers ingezet. Het zal wel, net zoals alle vorige jaren, een mensenzee worden van alle slag en stoot, met slachtoffers alom door het getrek en geduw. Immers, een groot deel van de gelovigen wil, kost wat kost en wars van alle goede raad, het beeld van de Zwarte Nazarener even aanraken, beter nog, het even kussen. Velen geloven immers dat het grote zwarte beeld van Jezus beeld miraculeus is en dat er wonderen en zegeningen mogen worden verwacht bij het aanraken ervan. Er is nochtans niet enig aanvaard kerkelijk bewijs daarvan. Meer nog, de kerkelijke overheid houdt het op klinkklare superstitie en raad de gelovigen aan om zich veilig van het beeld te houden niet alleen voor ongelukken in het gedrum te vermijden maar ook om besmetting met ondermeer het A(H1N1) varkensvirus door het kussen of aanraken van het beeld te voorkomen. Maar dat zullen wel woorden in de wind zijn, want ook de kerkelijke overheid geeft toe dat zij de fanatieke gelovigen er niet van kunnen weerhouden hun zin door te drijven. De politie, van zijn kant, geeft de raad om zieken en gehandicapten niet in die mensenzee te brengen. Zij geeft ook de raad om gsms, juwelen en andere waardevolle spullen thuis te laten want dit religieus gebeuren heeft ook een crimineel kantje met minder devote gauwdieven tussen de massa. Ook verbood de politie het gebruik van voetzoekers en ander pyrotechnisch spul om te voorkomen dat panikerenden anderen onder de voet lopen. En omdat vorig jaar meer dan 100 personen voor verzorging moesten worden opgenomen, voor het merendeel door overmatig alcoholgebruik, hebben ze nu ook nog alcohol op de banlijst gezet. Eens zien wat ervan komt Er was trouwens door de politie vorig jaar, een andere, langere weg uitgestippeld om meer toeschouwers te kunnen accommoderen, maar het beeld en de dragers werd door duizenden uitzinnig verbolgen devoten gedwongen de oude traditionele route te nemen. Godsdienstfanaten blijken veelal onredelijk en zijn onverdraagzaam op de koop toe. Om de vele tienduizenden processiegangers te vervoeren heeft de LRTA, de metro, besloten om extra treinen op het traject in te zetten. Normaal rijden op gewone zaterdagen 18 metrostellen maar nu zullen er 24 worden ingezet en er worden er ook nog 2 in reserve gehouden om alle eventualiteiten op te vangen. Uitzonderlijk, om de Nazarenertraditie in ere te houden, zal men ook ongeschoeide reizigers in de metrostellen toelaten. Velen volgen de processie immers ongeschoeid. Vandaag, vrijdag is er s namiddags al een parade gevolgd door een genezingsdienst in de reusachtige Quirino Grandstand. Daar verwacht men op de vele grote tribunes tienduizenden gelovigen. (Dipolog, vrijdag 08 januari 2010) ONZE GEZINSHERENIGING IN EEN STROOMVERSNELLING? Zoals voordien reeds geschreven wacht ik al sinds ruime tijd op de toelating van FOD Binnenlandse Zaken, dienst Vreemdelingenzaken, op een inreisvisum voor vrouw en kind in het kader wat tegenwoordig gezinshereniging heet. Op 30/09/09 werd haar een interview afgenomen op de Belgische ambassade in Manila waar ook alle nodige documenten werden afgegeven. Uit moeizaam ingewonnen informatie, want de infosite van de dienst geeft regelmatig foutmeldingen, kwam ik op 19/10/09 van de helpdeskbediende alleen te weten dat men momenteel al vlug 3 maanden nodig heeft om tot een conclusie te kunnen komen. De telefoniste kon me enkel zeggen dat het dossier in behandeling was. Zoiets kon ik nu ook wel vermoeden, zelfs zonder dure telefoon naar de helpdesk. In december hoorde ik van een Antwerpenaar die hier met zijn vrouwtje op vakantie was dat hij twee jaar geleden was gehuwd en dat het visum voor gezinshereniging na één maand een voldongen feit was. Ik weet nu wel dat traagheid een kenmerk van bureaucratie is maar na meer dan 3 maanden wachten en na het verhaal van de Antwerpenaar werd het me zwaar te moede. Op 06/01/10 belde ik dus opnieuw de infodienst om stand van zaken want de infowebsite gaf weer foutmeldingen. De overigens vriendelijke dame wist me alleen te vertellen dat het dossier in behandeling is en dat op 04/01/10 info dienaangaande werd opgevraagd aan een andere dienst. Zij gaf grif toe dat de website sinds lang zijn nukken heeft, maar kon (mocht) geen verdere details verstrekken nopens aan welke dienst er om info werd gevraagd. Nu was de maat vol! Ik besloot te schrijven naar Dhr. Melchior Wathelet, de bevoegde Staatsecretaris van Begroting, Migratie en Asielbeleid, Gezinsbeleid en de Federale Culturele Instellingen, om hem om zijn kundige tussenkomst te verzoeken, desnoods in het kader voor een humanitaire regularisatie inzake migratie. Immers de wachttijd voor gezinshereniging is tergend lang. Eden spreekt al wat Nederlands en DD, ons zoontje die weldra twee wordt, wordt tweetalig (Nederlands, Engels), zelfs drietalig (want +Visayan) opgevoed. Voor mij is het vervelend om zolang te moeten wegblijven van familie, vrienden en kennissen; ook mijn jongste dochter uit een vorig huwelijk belde al vol ongeduld naar de helpdesk van de dienst Vreemdelingenzaken. En zelfs haar moeder, mijn inmiddels hertrouwde ex- echtgenote, een geïntegreerde Filippijnse met Belgische nationaliteit en met eigen zaak, zou ons wat graag verwelkomen. Ook op gebied van gezondheidszorg kan ik me niet voorstellen wat er zou gebeuren mocht ik, al een dagje ouder, plots ziek worden en erger, moeten worden gehospitaliseerd. Lees er mijn stukjes over de hospitalen nog maar eens op na! Onze gezinswoning staat ondertussen wegens gebrek aan onderhoud door mijn afwezigheid te verkommeren en heeft nood aan oppas. Tenslotte is ook op cultureel en sociaal vlak hier relatief weinig te beleven. Ik zou wat graag mijn vrijwilligerswerk voor de stad Gent als chauffeur voor de Minder Mobielen Centrale weer willen opnemen. Dit alles werd door mij aan de Staatsecretaris kond gedaan. Niettegenstaande ik nog geen antwoord kreeg van de secretaris van Dhr. Wathelet op mijn mail, komt er toch beweging in de zaak. Vandaag werd ik opgebeld door de Belgische Ambassade. Ze wilden mijn vrouw spreken en belegden voor haar een afspraak met de Consul volgende week op 21/01 in Manila. Waarschijnlijk is dit om de info te verstrekken aan de dienst die door Brussel om info werd verzocht en waarover men op 04/01 zo mysterieus deed. Wordt ongetwijfeld vervolgd (Dipolog, dinsdag 12 januari 2010)
HET HEILIG UUR. Betreffende religie, geloof en bijgeloof in dit land is er nog een aspect, als gevolg van de Christianisering, veelal te vuur en te zwaard, door de Spanjaarden zon 450 jaar geleden, waarover ik het nog niet eerder had. Hier worden elke dag om 15 uur en ook nog om 18 uur bij diverse radio- en televisiestations de programmas onderbroken om de dood van Jezus te herdenken die nagenoeg 2 000 jaar geleden naar men aanneemt, om 15 uur de geest gaf. Het overpopulaire ABS-CBN kanaal bijvoorbeeld onderbreekt er dagelijks zijn al even overpopulaire Wowowee spelprogramma voor. Op het tv-scherm zie je dan gedurende enkele minuten een kleurrijke afbeelding van Gods Zoon met ontbloot hart en stralenkrans rond het hoofd, en hoor je een diepe mannenstem erg ingetogen en eloquent het 3 uurgebed in het Pilipino opzeggen. Het is hetzelfde gebed van gisteren, en van elke dag voordien. Ondertussen rolt de tekst van het gebed ook nog over het scherm. Waarschijnlijk voor degenen die het willen meebidden of controleren of de voorbidder zich niet vergist. Op de radio verschilt het gebed van zender tot zender. Het kan een ingetogen gebed zijn zoals de tv-stations het doen, het kan ook een litanie zijn waarbij telkens de Here wordt aanroepen om mededogen te hebben met zijn arme zondaars. Ook in bepaalde warenhuisketens, vooral, maar niet uisluitend op het eiland Luzon, valt alles om 15 uur even stil. Enkel de onwetenden of de ongeïnteresseerden, en die zijn er weinig, gaan gewoon door met winkelen terwijl een microfoonstem het gebed afdreunt en de verkoopsters even aan hun afdeling ingetogen stilstaan. Hier in Mindanao, met een relatief grote en vreedzame Moslimminderheid, heb ik dit fenomeen nog niet tegengekomen. Hier stelt men zich commercieel toch wat neutraler op. Wat ik dan wel al zag, was een zeldzame zwartgesluierde Moslimverkoopster aan haar eigen stalletje in een minder belangrijk shoppingcenter hier in Dipolog. Zij had haar al even zwartgesluierd dochtertje van een jaar of acht, even voor sluitingstijd, in het kraampje geposteerd terwijl zij op een bidtapijtje haar godsdienstige avondgebedoefeningen deed. Even nadien gingen moeder en dochtertje ingetogen huiswaarts. (Dipolog, donderdag 14 januari 2010)
DE VERLICHTING VAN VOERTUIGEN EN SCHEPEN. Bij ons is het normaal dat voertuigen bij donker voorzien zijn van de wettelijke verlichting. Zelden kom je een auto tegen waarvan een oogje dicht is geknepen. Je zou er trouwens en terecht, niet lang mee rondtoeren voor de politie je op de bon slingert. Hier is dat lichtelijk anders. Eigenlijk, beter gezegd, helemaal anders. Niet erg vaak zie je hier bij nacht een voertuig met verlichting, laat staan met complete verlichting! Er zijn hier weinig fietsen op de baan, maar degene die er dan wel zijn, hebben geen verlichting. En daarmee bedoel ik dat ze ook geen verlichtingsinstallatie hebben. Zij rijden dus met het schijnsel van de maan. Nu maar hopen dat een andere weggebruiker hen tijdig kan zien en ontwijken. Want ook die andere weggebruiker, zijnde een motorfiets of zelfs een brede tricycle heeft soms helemaal geen en veelal geen volledige verlichting. Het zal je dus wellicht niet verbazen dat ik, uit veiligheidsoverwegingen s avonds, enkel een tricycle neem met een vrijwel volledige werkende verlichting. Want ik ben wel goed, maar ik ben niet gek! Enkel de betere autos, bussen en veelal ook de vrachtwagens houden zich min of meer aan de verlichtingsregels. Ook met de schepen is het triestig gesteld. Elk zeewaardig schip of bootje is normaal s nachts voorzien van een wit voorlicht, een wit toplicht in de hoogste mast, een groen bakboord- en een rood stuurboordlicht en achteraan een wit zogenaamd heklicht. Hier is dat opnieuw lichtelijk anders. Of, opnieuw helemaal anders. Hier heeft een middelgroot vissersbootje bijvoorbeeld enkel een rood knipperend toplicht in de mast en een vast groen licht op de achtersteven. Bij grotere zeeschepen houdt men wel meer rekening met de internationale zeevaartregels maar ook hier is willekeur troef en mankeert er wel eens een lichtje hier en daar, of is de lichtsterkte ruim onvoldoende om tijdig te worden opgemerkt.
Bootsignalisatie stelt niks voor...
Ook grotere vissersboten hebben nagenoeg geen verlichting.
Het zal je dus opnieuw niet verbazen dat ik ferrys en dergelijke zoveel als mogelijk vermijd. Want nogmaals; ik ben wel goed, maar ik ben niet gek! (Dipolog, zaterdag 16 januari 2010) BAILEYBRUGGEN EN BETONTECHNIEKEN.
Dipolog; de grote Baileybrug.
Dipolog is voorzien van twee Baileybruggen om twee riviermondingen te overbruggen met een 1,5 Km. lange weg die van het centrum naar de luchthaven leidt. En vermits deze luchthaven de laatste tijd aan belangrijkheid inwon door het inleggen van nieuwe vluchtlijnen, is ook deze weg belangrijk geworden.
De kleinste Baileybrug van Dipolog.
Men had verleden jaar al de volle lengte gebetonneerd op een klein stukje na. Nu is men onlangs begonnen met die laatste 250 m af te werken die de luchthaventerminal met de eerste Baileybrug verbindt. De beton wordt op afgevlakte hardgerolde steenachtige ondergrond gegoten zonder bewapening. Het wordt vrij een brede weg, zodat men de beton in drie evenwijdige stroken moet gieten. Een paar keer per week komen er een paar betonneringsvrachtwagens hun lading uitkieperen. Deze betonmassa wordt dan door een dozijn arbeiders manueel vlak gestreken. Als laatste komen er twee mannen gewapend met een soort kam gemonteerd op een bamboestok van zon vier meter lengte. Eén van hen trekt met die kam evenwijdige lijntjes haaks op de rijrichting van de verse beton. Dit is bedoeld om meer grip op de weg te krijgen. Deze groefjes zorgen ook bij regenval voor een zekere drainering van de betonweg. Als de ene weer een strookje heeft gekamd, reikt hij het uiteinde van zijn betonkam naar zijn collega aan de overkant van de verse betonstrook. Deze vangt het einde op en plaatst hem op het volgende te kammen strookje. Enzovoort, enzovoort Altijd geïnteresseerd aan techniek, had ik al eens de website van Patrick Claeys uit Koekelare, www.baileybrug.info bezocht en geconstateerd dat de twee Baileys van Dipolog er niet in vermeld waren. Ik mailde Patrick daarover en hij was er wel voor te vinden om ook deze bruggen in zijn compendium van Baileybruggen in de wereld op te nemen. Vermits ik toch de tijd had werden door mij enkele dagen later twee dozijn fotos, twaalf van elke brug, samen met wat technische specificaties aan hem overgemaakt. Vanaf deze zomer is hij op pensioen en wil hij zich ten volle toeleggen op zijn website. In een nieuw hoofdstuk opvolgers Bailey zullen de fotos worden gebruikt als voorbeeld van een mabey compact bridge. Deze heeft hogere panelen en een hogere dwarsbalk die op een andere plaats in het paneel ligt. We kunnen dus vanaf dit najaar op voornoemde website ook de Filippijnse Bailey opvolgers van Dipolog eens bekijken. (Dipolog, zondag 17 januari 2010) OPNIEUW BRAND IN TONDO. Het heeft zaterdagnacht nog maar eens gebrand in Tondo, Baseco, een van de krottenbuurten bij de haven aan de baai van Manila. Zon 500 barakjes gingen in de vlammen op. Een vijfjarig meisje werd daarbij gedood en meer dan 4 000 mensen raakten daardoor dakloos want vele van die krotjes zijn bewoond door twee en zelfs drie gezinnen! De Basecowijk is gelegen op een voormalige scheepswerf van 53 hectare en had voordien al diverse branden. Zo ondermeer in 2002 toen 15 000 mensen dakloos werden. In 2004 was het weer raak; 25 000 daklozen! In zon sloppenwijken zijn de dicht opeengepakte en boven elkaar gebouwde woninkjes veelal gemaakt van houten kaders bekleed met dunne triplexplaten en zelfs karton een makkelijke prooi voor de vlammen.
Krotwoning....
Krotwoningen in Dipolog naast Baileybrug.
Elektriciteit is bijna niet geïnstalleerd en het is dus behelpen met kaarsen. Ouderlijke onachtzaamheid gecombineerd met de talloze kleine kinderen van deze geven goede kansen voor branden veroorzaakt door een omgevallen brandende kaars. Ook het nonchalant koken op open vuren aangemaakt in een groot leeg olie- of conservenblik binnenshuis en het onachtzaam wegwerpen van brandende sigarettenpeuken geven regelmatig gensters tot gevolg.
Open vuur leidt vaak tot uitslaande branden...
Het spreekt vanzelf dat de brandweer tegen een zo snel verspreidend vuur machteloos staat. Als ze al de plaats van onheil kunnen bereiken want de smalle weggetjes en gangetjes tussen de krotten laten geen voertuigen toe. Sommige paadjes zijn zelfs zo smal dat ik me als Westerling zijdelings moet voortbewegen! De daklozen werden zo goed als kon opgevangen in twee inderhaast ingerichtte evacuatiecentra maar zondagmorgen zaten verschillende families hun karige rijstmaaltijd te verorberen op het lapje grond tussen de smeulende houten palen en asresten van hun krotje om te verhinderen dat anderen het vrijgekomen stukje grond bij hun afwezigheid zouden inpikken. Vrijwel wekelijks zijn er in dit land grote branden met heelwat mensenleed tot gevolg. Waar zal het komende week branden? (Dipolog, zondag 19 januari 2010) EEN DOZIJN GEWONDEN BIJ BUSBESCHIETING. Zaterdagavond werd op de hoofdweg in barangay Licomo in Zamboanga City, dichtbij Sibugay, een lijnbus beschoten. De lijnbus was met 36 passagiers op weg naar Pagadian toen de busbestuurder in het schijnsel van zijn koplampen een wegblokkade opmerkte bemand met gewapende individuen. De chauffeur rook onraad, vermoedde dat het klaarblijkelijk om een hinderlaag voor een overval ging en verkoos volgas door de barricade te zijden. De gangsters, hun prooi aan hun neus voorbij zien vliegen, trakteerden de bus en zijn inzittenden op een vuurregen.
Deze bus werd niet beschoten....
Er vielen een twaalftal gewonden waaronder ook een vrouwelijke regeringsgeneesheer, de buschauffeur en zijn begeleider. Zij werd voor verzorging naar Zamboanga City overgebracht. Een achttal anderen moesten voor verzorging naar het hospitaal van de gemeente Ipil, Zamboanga Sibugay. Door de politie werden onmiddellijk controleposten opgezet maar de vogels waren gevlogen. Zij ook vermoeden een poging tot gewapende diefstal. Bij nader onderzoek vond men op de bus 28 kogelgaten van M16 geweren en nog een tiental gaten van cal.12 pompgeweren. Gelukkig vielen er geen doden of zwaargewonden. (Dipolog, zondag 19 januari 2010) APPELMOES VERSUS APPELSAUS. Zo één of twee keer per week bekruipt me de lust om wat Vlaamse kost klaar te maken. Niet dat het veel voorstelt hoor, dat kokkerellen van mij is veelal eenvoudige boeren- en burgerkost. Lekker én gezond! Morgen zou ik gestoofde varkenskoteletjes klaarmaken in een bruine ajuinsaus. Natuurlijk met aardappelen. Daar hoort eigenlijk ook appelmoes bij, en vandaag had ik, per ongeluk, Amerikaanse appelmoes in een supermarkt gevonden. De bokalen stonden bij de ingeblikte Chinese varkenspoten. Logisch toch? Afijn, mijn geluk kon niet op, en ik ging dolgelukkig naar huis met twee grote bokalen van 680 gr. Handgeplukte Goedheid van Motts en mijn varkenskoteletten. Wanneer ik enkele weken voordien mijn currysaus voor oudejaarsavond klaarmaakte had ik, na een intensieve zoekbeurt, die bokalen niet gevonden en moest ik noodgedwongen zelf appelmoes maken. Want geloof me, currysaus is overheerlijk als je er wat appelmoes doorheenhusselt. De gestoofde koteletten kwamen op tafel en de bokaal appelmoes werd geopend. Wat bleek? Het product was veel vloeibaarder dan wat bij ons voor appelcompote doorgaat. Nu begrijp ik ten volle waarom de Amerikanen het spul appelsaus noemen. We hebben dus een en ander moeten oplepelen. Met een rietje zou ook nog gekund hebben! Maar het smaakte wel heerlijk, ook bij mijn vrouw, die de aardappelen door rijst had vervangen. (Dipolog, dinsdag 19 januari 2010)
WEER NAAR MANILA. Een week of zo geleden kreeg ik vanuit de Belgische ambassade in Manila een Engelstalig telefoontje. Of ze mijn vrouw even konden spreken. Dat kon. Na afloop van het gesprek vertelde mijn vrouw dat ze naar Manila moest voor een gesprek met een attaché. Omdat de reis toch op enkele dagen kon gepiept worden en te vermoeiend voor Daryl Dave, vroegen we onze (schoon)ouders om die tijd hier te verblijven en op DD te passen. Ik zou natuurlijk wel meereizen met Eden en boekte meteen onze vliegtickets. Gelukkig maar want de dag voor de afreis kreeg ik nòg een telefoon van de ambassade. Of ik ook kon meekomen? Dat kon. Via Jolito, mijn schoonbroer in Manila boekten we ons gebruikelijk hotelletje in Las Piñas. Donderdag was het dan zover. We werden om 9 u verwacht. Na de gebruikelijke registratie op het gelijkvloers, met afgifte van een identiteitsbewijs in ruil voor een bezoekersbadge en de al even gebruikelijke registratie op het 9de, aan de ingang van de ambassade en na het toepassen van de nieuwe regel die de afgifte van de zaktelefoons tegen een genummerd ontvangstbewijs voorschrijft konden we, na aanmelding bij de receptioniste, in de kleine wachtzaal plaatsnemen. Even later werd ik door de receptioniste gevraagd om door het veiligheidssas te gaan naar de kleine conferentiezaal waar Mevrouw Maryline Glineur, attaché, mij verwelkomde. Mevrouw Glineur is een innemende, wat oudere dame die zich als door de wol geverfde diplomate op diverse posten heeft nuttig gemaakt. Ze vroeg honderduit over het wat, waarom en hoe van mijn relatie(s). Ook details en anekdotes gingen niet aan haar voorbij. Alles werd netjes genoteerd. Na zowat een uurtje was het de beurt aan Eden. Ik kreeg nog een vragenlijst mee over de relatie die ik naar godsvrucht en vermogen in de wachtzaal invulde. De voornaam van mijn schoonouders moest ik schuldig blijven; uit respect noem ik hen steeds papa en mama en het begroeten na langere afwezigheid gebeurt traditioneel met de hoofdgroet mano opo. Ook Eden werd in dezelfde zin ondervraagd. Zij had haar vragenlijst al voordien kunnen invullen waarbij ze ook hier en daar een steekje liet vallen. Zo liet ze ondermeer een bepaalde relatie van mij 30 jaar duren in plaats van 16. Als we deze termijn inpassen in mijn cv dan was ik de eerste maal gehuwd op 4 jarige leeftijd. (sic!). Wij hebben er alvast smakelijk om kunnen lachen. Nu maar hopen dat de autoriteiten er ook de humor van inzien en dat er, na al die tijd, schot in de zaak komt. Wordt ongetwijfeld vervolgd. (Dipolog, vrijdag 22 januari 2010)
OP RESTAURANT IN DE BONTE KOE. Om ons bezoek in Manila wat aangenaam af te ronden gingen we ons middagmaal gebruiken in Grand Café Juris. www.grandcafejuris.com Dit is een zogenaamd bruin café zoals je ze ondermeer nog aantreft in het oude Amsterdam. Dit café, gelegen in de vroegere rosse uitgaansbuurt Ermita, op het nummer 1320 in de Del Pilar Street, is gesticht in 1995 door Julie en Rinus Besteban. Sedert kort is er ook een Antwerpenaar bijgekomen en dat merk je aan de bierkaart. Ik noem het De bonte koe omdat er voor de ingang een grote zwart-witte koe geposteerd staat.
Bontekoe, een echte ...
Op de kaart vind je, benevens de oer-Hollandse specialiteiten zoals snert, bitterballen en stamppot met Unox-rookworst ook enkele meer Belgische specialiteiten. Alweer de Antwerpse inbreng, vermoed ik. Zo vind je stoofvlees, varkenskoteletten en diverse steaks, waaronder een ossenhaas van 200 of 300 gr. naar wens gebakken en ook de steak Van Gogh, met Roquefort belegd. Ik ging voor dat laatste. Eden wilde na een leeuwenkop champignonroomsoep het stoofvlees proeven. Natuurlijk ging dit alles gepaard met een behoorlijke portie frieten en een frisse pint bier. We dronken San Miguel. Heineken (Heynaku!) hebben ze ook maar erg duur. En je weet, om Rett Butler in Gone with the wind te parafraseren, Sorry my dear, Heynaku is no beer De steak was super! Drie vingers dik en zoals gevraagd seignant gebakken. Ook het stoofvlees was lekker, alleen was wel erg kwistig met het zoutvat omgesprongen. Jammer! Eden keek met zon begerige ogen naar mijn steak dat ik haar zowat halfweg de maaltijd voorstelde om van schotel te wisselen. Wat ze volgaarne deed. Aan haar is een nog wat bloederige steak goed besteed. Nadien bestelde ik nog de traditionele Hollandse poffertjes met roomboter en besprenkeld met Drambuie en poedersuiker. De rekening viel ook mee; 1315 Php. Je kan met Visa betalen, maar voor de eventuele Filippijnse Senior Citizen onder ons, deze kortingskaart wordt hier, merkwaardig genoeg, niet gehonoreerd! (Dipolog, zaterdag 23 januari 2010) DE BETERE BUFFETMAALTIJDEN IN DIPOLOG EN DAPITAN. Elke dag, behalve op zondag, offreert Top Plaza Hotel één van de betere hotels in Dipolog in zijn restaurant Seven Treasures een middagbuffet. Je kiest à volonté uit een vijftal warme gerechten van kip, vis, rund- en varkensvlees. At syempre may kanin! Natuurlijk met rijst! Benevens een traditionele gemengde groentebereiding is er veelal ook de mogelijkheid om je eigen salade samen te stellen. Er is soep vooraf en keuze uit gebak en/of fruit na. Daarbij drink je ijsthee, ook al à volonté. Voor dit alles betaal je 199 Php of zon 3 ! Op zaterdag zowel voor middag- als avondmaal biedt een ander beter restaurant, Chinese Cuisine een deels Chinese, deels Filippijnse buffetmaaltijd à volonté aan. Het aanbod bestaat evenzeer uit een vijftal diverse schotels waaronder loempias, siomai, zoetzure kip of varkensvlees met veel groenten, gefrituurde kip en noedels. Natuurlijk ontbreekt ook hier de rijst niet en ook hier wordt ijsthee à volonté aangeboden. Ook hier is er soep vooraf en een toetje nà waarbij je de keuze hebt uit fruit, gebak of zelfs een zelfgemaakte fruitsalade! Hier betaal je zelfs nog iets minder; 150 Php, of nog geen 2,5 ! Ik ken mensen die zaterdag naar hier afzakken met hun vrienden om hen te trakteren op een verjaardagsmaal. De slogan van een bij ons bekende restaurantketen is hier wel erg letterlijk van toepassing; Voor die prijs kan je zelf niet koken! Als het op zondag wat meer mag zijn ga je even verderop naar het mooie en rustige Dapitan. Daar bij Kamayan ni Manay, wat zoveel betekent als; eet met je handen bij Manay wordt s middags een groot middagbuffet aangeboden, ook à volonté.
Krab eten bij Kamayan ni Manay in Dapitan ...
Er zijn diverse sausjes, rauwe groenten en zelfs zeewier om naar eigen godsvrucht en vermogen zelf een salade samen te stellen. Verder is er keuze uit een tiental warme en koude gerechten waaronder oesters, rauw en gefruit, zeevruchtloempias, kinilaw (je weet wel; de rauwe gemarineerde stukjes visfilet), kippenboutjes, lechon (het traditionele feestgerecht bij uitstek) en reuzenkrabben in een saus die volgens Eden, zn weerga niet kent. En zij kan het weten! Ook hier is er volop ijsthee, het wordt je desgevraagd in een karaf aangereikt. Nadien heb je hier de keuze uit kookbananen in een lauwe ananassaus, of ijskreem of, erg Filippijns, een halo-halo. Dat is een koud dessert bestaande uit diverse opgelegde kleurrijke tropische fruitsoorten en bonen, geschaafd ijs, gecondenseerde melk met daarbovenop een bol ube-ijskreem, die lekkere yam knol die bij bereiding een natuurlijk paarse kleur krijgt.Het hele zootje wordt dan bij het serveren door de eter dooreengehusseld tot een koude, natte ondefinieerbare lichtpurperen ijsbrij. En lepelen maar! Ik hou het gewoonlijk bij een zestal van die kromme dingen bereid in ananassaus. Méér dan gewoon lekker! Hier betaal je wel een stuk meer; 275 Php, dat is zon 4,25 , maar dan heb je wel genoten van een uitgebreide feestmaaltijd begeleid met rustige live pianomuziek.
Pianospeler bij Manay restaurant.
Nog 1 gouden raad; niettegenstaande Kamayan ni Manay een groot restaurant is met meer dan 100 zitplaatsen, kom op tijd, waarmee ik bedoel; kom vroeg. Want rond twaalven is het al vollen bak en vis je figuurlijk achter het net! (Dipolog, zondag 24 januari 2010)
DE BEDRIEGSTER BEDROGEN.
50 % korting ???
Ik schreef reeds geruime tijd voordien dat het hier met wiskunde in het algemeen en rekenen in het bijzonder pover is gesteld. Ook verkoopsters en zelfs winkeluitbaters maken hierop geen uitzondering. Niet ver van het centrum van Dipolog is een winkel van ingevoerd textiel en imitatiejuwelen, hier fashion genoemd, uit Korea. De Koreaan was verloofd met een Filippijnse, zij kreeg een kindje van hem en ze hadden trouwplannen. Nu heeft zij besloten om die stap niet te zetten gezien het gewelddadig humeur van haar aanstaande. Bijgevolg is sinds begin januari 10 is haar winkeltje in uitverkoop; en er staat alles aan halve prijs geafficheerd . Nu had Eden daar reeds een en ander gekocht met die korting van 50 % en na ons reisje naar Manila gingen we er even weer langs. De zuster van de uitbaatster was van dienst en Eden maakte haar keuze. Zo vond ze een paar topjes, en ook een hanger. Terwijl de rekening werd gemaakt vroeg Eden naar de prijs van een paar oorringen. Daarop was de korting plots maar 20 %. Bij het protesteren daartegen hoorde ze dat juwelen slechts -20 % waren. Eden had al eens terloops naar de rekening gekeken, keek dan veelzeggend even naar mij en aanvaardde de oorringen aan deze 20 % korting. We reden naar huis en daar vernam ik het hoe en waarom van haar aanvaarding. De normale rekening zou als volgt zijn geweest; 2 topjes à 140 Php is 280 Php. Een tweezijdige hanger à 390 Php en een paar oorringen à 100 Php. Wordt samen 770 Php. Aan halve prijs wordt dit dus 385. De berekening van de uitbaatster middels een rekenmachine, was als volgt; 2 topjes aan -50 % is 140 Php, een paar oorringen aan -20 % is 80 Php en een hanger van 390 Php 20 % is 78 Php. (!) Samen wordt dit dus 298 Php. Met andere woorden, haar listige kuiperijen en haar onkunde om zelfs met een calculator een juiste berekening te maken hebben haar 87 Php minder opgebracht dan wanneer ze eerlijk tegenover ons zou zijn gebleven en ons 50 % zou hebben gegeven zoals voorheen en zoals aangekondigd. Wij, van nature vredelievend van aard zijnde, hebben hiertegen niet eens geprotesteerd. (Dipolog, maandag 25 januari 2010) DRIE JAAR GINGEN VOORBIJ. Op 27 januari 2007 ontmoetten Eden en ik elkaar voor de eerste maal. Ik wachtte haar in Manila op in nieuwe luchthaventerminal voor binnenlandse vluchten van Philippine Airlines. Het was voor ons beiden ergens een stap in het ongewisse. Later bleek het een eerste stap in een hechte en vaste relatie te zijn, maar dat wisten we toen natuurlijk nog niet. Ikzelf zat nog op de draaimolen van een stukgelopen huwelijk en ook Eden was vol gemengde gevoelens. Ze had net een punt achter haar vaste relatie gezet omdat haar toenmalige vriend de laatste weken wel erg ongewoon en onacceptabel begon te doen. Tolerantie kent ook bij Eden grenzen en ze zag met hem geen goede toekomst meer. Daar stonden we dan. Twee getormenteerde zielen. Mijn kennis van de Filippijnse psyche en aanpak kwam mij goed van pas. Na een eerste kennismaking en wat over en weer gepraat was het ijs (nou, ja!) gebroken. Voor ons begon die eigenste dag een nieuwe gelukkige relatie al wisten we dat toen zelf nog niet zo goed. Maar naarmate de dagen dat we samen waren verstreken voelden we meer en meer voor elkaar. Ik had nog een binnenlandse reis geboekt en Eden ging weer alleen naar Dipolog. Niet voor lang echter; heel vlug was ik weer bij haar. Voorgoed, ditmaal! Dat alles is nu drie jaar geleden en, tempus fugit, de tijd vliegt. Maar de eerste dag van onze ontmoeting en alle daaropvolgende van onze relatie zijn voor altijd in mijn harde schijf gegrift. Bedankt Eden, dat ik jou mocht leren kennen! (Dipolog, woensdag 27 januari 2010) VISUELE VERANDERINGEN. Opmerkzame lezers van mijn reiskronieken hebben het natuurlijk al opgemerkt; sinds een paar afleveringen in er bij de cursieve tekstjes ook beeldmateriaal bijgekomen. Ik deed dit om aan de diverse lezersverzoeken te voldoen. Ik heb zon tienduizend fotos van de Filippijnen. Maar natuurlijk, als je alle persoonlijke fotos eruit haalt, mede met degene waarop mijn wettige wederhelft, al of niet met kind, gepos(t)eerd staat, dan blijven er niet veel meer dan een goeie duizend over. Dit is wel is waar een goed fotobestand maar toch komt het regelmatig voor dat ik een foto mis over een aan bod komend onderwerp. Al snuisterend kwam ik op het internet de fotoblog tegen van Sidney Snoeck. Even je geheugen opfrissen. Een aantal jaren geleden werd de Gentse uitgeverij en drukkerij Snoeck-Ducaju & zoon op het Rabot aan de Begijnhoflaan, ondermeer bekend van de grote en kleine Snoeks almanach, gedeeltelijk uit familiehanden gegeven. Gesticht in 1782, besloten de broers Patrick en Sidney Snoek dat het welletjes was geweest na zeven generaties. Al die tijd was Patrick de handelsman terwijl Sidney als drukker tussen de muren van het bedrijf bleef. De broers behielden 1/3 van de aandelen van het internationaal monument. Sidney stopte met drukken en verhuisde in 2002 met zijn Filippijnse echtgenote, afkomstig uit Tagdon, Barcelona in Sorsogon, naar haar geboorteland. Hij zou pendelen voor de uitgeefactiviteiten van IPSS en Snoeks NV, twee andere ondernemingen die wel in familiehanden blijven. Even had Sidney ook nog een boekenwinkel in Sorsogon maar die heeft hij naar eigen zeggen, wegens heftige competitie moeten sluiten. Heel veel meer over hoe het verder is vergaan met onze Gentenaar, weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat Sidney nu in Manila woont en sinds 2005 een prachtige fotoblog van de Filippijnen in vele facetten heeft opgebouwd. De fotos zijn schitterend en af en toe ook voorzien van Engelstalige commentaren of verduidelijkingen. Je moet maar eens inloggen op http://my_sarisari_store.typepad.com/ Geen wonder dat, bij de derde editie van de Philippine Blog Award, toen ook een categorie Best Foreign Blog werd ingesteld, hij met de pluimen ging lopen! Het zal je dan ook niet verbazen dat ik, in mijn toekomstige artikeltjes, af en toe eens zal verwijzen naar zijn blog. Maar nog beter, Sidney, die mij nog kent van toen, gaf mij toestemming om zijn beeldmateriaal in mijn niet-commerciële Filippijnse hersenspinsels, mits bronvermelding te verwerken. Bedankt Sidney! (Dipolog, donderdag 28 januari 2010) SUIKER, EEN ANDER TEKORT. De Filippijnen, zo leerden we toch, is een suikerproducerend land. Suikerriet wordt er op verschillende plaatsen tot suiker verwerkt. Blijkbaar is dit niet voldoende want, wat al het geval was met rijst, gaat nu met suiker dezelfde kant op. De Filippijnen heeft een suikertekort en daarvoor gaat men tussen april en juli 60 000 tot 150 000 ton suiker invoeren aan een nul invoertaks tarief. Ondertussen voert men ook nog 75 000 tot suiker uit naar de Verenigde Staten. Dit was vroeger contractueel vastgelegd en men kan daar niet onderuit. Zo komt men tot de merkwaardige situatie dat men wegens gebrek tegelijk suiker moet invoeren en men tezelfdertijd toch nog suiker uitvoert. Door deze import hoopt men de suikerprijs tot op een normale hoogte van 43 Php. terug te brengen. Nu vraagt men in de meeste winkels al 48 Php en men vreest dat het spoedig 50 Php. zal worden. In sommige afgelegen en moeilijk te controleren winkeltjes durft men zelfs al 60 Php./Kg vragen. (Dipolog, zaterdag 30 januari 2010)
WE GAAN NAAR SIQUIJOR! Omdat we wel eens wat anders wilden dan het dagdagelijks in onze appartelle in Dipolog vertoeven besloten we voor een week of wat op vakantie te gaan. Met DD, die pas in april 2 jaar wordt, is het natuurlijk uitkijken naar een bestemming die een niet al te lange, lees; vermoeiende, reisduur vergt. Zo kwamen we op het idee om naar Siquijor te gaan. Dat is niet zo veraf, maar verder is de gekozen bestemming toch niet zo evident. Siquijor, daar krijg je normaal gesproken geen Filippijn naar toe. Dit is voor hen een andere, mysterieuze wereld. De reden is niet ver te zoeken; Siquijor is beroemd, of liever; berucht voor zijn magische krachten en tovenarij uitgeoefend door een aantal beoefenaars van bolo-bolo, dit zijn genezers die in de bergen en heuvels wonen of verblijven. Siquijor, daar ga je naartoe als je, medisch gesproken aan het einde van je Latijn bent, als alleen bovennatuurlijke krachten je nog kunnen redden. Je doet ook een beroep op de brouwsels en/of krachten van de genezers van Siquijor als je iemand wil afstraffen of om een betovering op jezelf weg te nemen. Deze worden dan mangkukulam genoemd. Het bijgeloof en de schrik bij Juan de la Cruz, vooral voor deze mangkukulam zit er goed in. Het volstaat veelal zelfs om aan iemand die je kwaad wil berokkenen, te zeggen dat je familie hebt op Siquijor. Negen op tien dat de belager het hazenpad kiest. Nu heeft mijn vrouw daadwerkelijk familie op dat relatief kleine en dunbevolkte eiland. Haar overgrootouders van haar papa, mijn schoonvader, hebben daar in Maria, een klein kustplaatsje, gewoond. Zij, als geen ander, weet dus van de toverkrachten maar voelt zich tegelijk veilig omdat zij daar gerelateerd is. In de Lonely Planet vonden we een rustig gelegen beach resort, aan een zandstrand en met betaalbare cottages. Het is een plaats vanuit Groot-Brittannië gerund door een Brit met zijn Filippijnse vrouw. www.islandersparadisebeach.com/Welcome.html Het verblijf is gelegen in Sandugan, een goeie 5 Km. van het aankomsthaventje Larena die officieel de hoofdplaats van het eiland is. Met zijn zowat 1800 inwoners echt niet groot te noemen, zeker niet naar Filippijnse of zelfs naar Europese normen. Er zou 1 geldautomaat zijn, maar naar het schijnt worden niet alle internationale kaarten aanvaard. Cash meenemen dus! Het eiland heeft een omcirkelende kustweg van 72 Km. en doet daarbij ook het haventje Siquijor (1357 inwoners), Lazi (20 000 inwoners) en San Juan (760 inwoners) aan. In totaal zijn er minder dan 90 000 bewoners en vrijwel niemand immigreert. Ja, de schrik zit er goed in. Bij ons, voorlopig nog niet. Je hoort er nog van! (Dipolog, woensdag 3 februari 2010) NIEUWSBERICHT. In De Standaard van 03/02/10 las ik het volgende; BENEFIET VOOR MAN DIE VASTZIT OP FILIPPIJNEN VOSSELAAR/ZOERSEL - Familie en vrienden organiseren op zaterdag 24 april in zaal De Lamme Goedzak in Zoersel een benefiet voor Noël Schellekens. De man uit Vosselaar leeft sinds enkele maanden ondergedoken op de Filippijnen. Enkele weken na de bevalling van een dochter overleed Noëls Filippijnse echtgenote. Zijn schoonfamilie beschuldigt hem van moord en belette dat Noël het Aziatische eiland zou verlaten. Omdat er nog geen autopsierapport is over de doodsoorzaak van de vrouw, kan hij voorlopig niet naar België terugkeren. Om Noël te steunen, komt er een benefiet. Sommigen willen er graag een grootschalig festival van maken, maar dat idee hebben we laten varen', zegt Noëls broer Lowie Schellekens. In de namiddag zijn er enkele kleinschalige kunstoptredens en animatie voor de kinderen. 's Avonds zal een drietal groepen optreden en nadien spelen enkele dj's. We hebben al de bevestiging van zo'n vijftien vrijwilligers die willen helpen. Binnenkort komen we opnieuw samen om alles verder op poten te zetten en gaan we ook starten met de verkoop van steunkaarten.' Intussen blijft Noël wachten op het autopsierapport. Hij heeft vorige week een officiële brief geschreven om te vragen waarom het zo lang duurt. (Dipolog, woensdag 03 februari 2010)
OP SIQUIJOR. We zijn dus voor een weekje op Siquijor. De reis verliep vlot, naar Filippijnse normen weliswaar. s Morgens in Dipolog de Rural Transit bus genomen richting Ozamis, via Calamba en Rizal tot Plaridel.
In Plaridel rond de middag ingescheept op de MV Don Martin 08 van de f.j. Palacio Lines met eindbestemming Cebu.
Wij zouden zowat halfweg, rond 18 u, in Larena op Siquijor ontschepen. Ook de zeereis verliep voorspoedig. Wij zaten/lagen op scheepsbedden van het luchtige toeristendek met open zijwanden, vlakbij de snackbar die benevens het verstrekken van instantnoedels, koffie en bier ook hier van een luidruchtige karaoke installatie was voorzien. (04)
Alzo werden wij ongevraagd vergast op heelwat muzikaal talent van eigen bodem (sic!). Gelukkig waren er nog andere attracties. Het opdoemen rond 15u30 van het eiland Siquijor bijvoorbeeld. Larena lag aan de voor ons achterzijde van het eiland en doordat het is omgeven door koraalriffen en ondiepe wateren duurde het nog een hele tijd, tot even voor 18u, voordat de boot met een erg wijde boog omheen uiteindelijk daar aankwam. Het ontschepen ging vrij vlot en even buiten de havenpoort stond, in het schemerdonker, onze gratis shuttle naar Islanders Paradise.
Na nog een klein halfuurtje kwamen drie vermoeide reizigers in het resort aan. Vlug intrekken in onze cottage nummer 4 (Helen), aan het strand en met hongerige maag naar het piepkleine restaurantje.
De spijskaart was van veel mogelijkheden voorzien doch men kan enkel bereiden wat momenteel op het eiland voorradig is. Hongerig zijnde, vonden we vlug onze gading. Eden hield het bij vis en ik vond zowaar een aardappelbereiding met varkenskotelet. Nadien, terwijl DD met een flesje melk in dromenland verzeilde, genoten we nog even op ons terrasje van de avondlijke rust en het ruisen van de zee. Hier geen schallende radiokakofonieën, tv-geluiden of blèrende videoketoestanden. Neen, alles ademt daar een avondlijke rust uit, zelfs de buitenlandse bewoners van de zes andere cottages van het Islanders Paradise deden die omschrijving alle eer aan. Na de toch wat vermoeiende bus- en zeereis hadden we alvast vooruitzicht op een verkwikkende nachtrust. (Sandugan, donderdag 04 februari 2010)
ONZE EERSTE DAG AAN HET STRAND. Bij het ochtendkrieken, of beter ochtendkrekelen, want we werden aangenaam gewekt door die diertjes, stonden we op om naar de zee te kijken en te luisteren. Prachtig vergezicht.
Daar, op zon 25 km. afstand lag Negros Oriental met Dumaguete als dichtbije plaats. Een beetje daarnaast, bijna aanleunend, en even verderaf op zon 30 km. zagen we het grote en languit gestrekte eiland Cebu liggen met als dichtstbijzijnde plaats Santander. We bleven nog een hele poos de rustige en bijna geluidsloze, omgeving in ons opnemen. Ja, hier zullen we het wel een weekje kunnen uithouden! Ook onze cottage, eenvoudig, maar toch voorzien van airconditioning, koelkast en extra bed voor DD, viel mee en stond welgeteld op vier meter van het strand. Ideaal voor de luierik die ik ben; ik vermoei mij niet graag om wat verderop te gaan zwemmen. Het strand viel mij ietwat tegen. Het was weliswaar een geelwit zandstrand maar hier en daar bedekt met aangespoelde koraalresten. En daarop trappen doet pijn aan de tere voetzolen van ondergetekende. Gelukkig kon ik me behelpen bij het te water gaan, met het paar badslippers die in onze cottage aanwezig waren. DD had er naar alle waarschijnlijkheid geen last van; of hij plonsde als een jong zeehondje in het rustig kabbelende strandwater van het zachtjes hellende strand of hij verzamelde schelpen, koraalpijpjes en verder alles wat zijn aandacht weerhield. Met veel moeite konden we hem richting restaurant loodsen waar ons een heerlijk ontbijt met vers, zelfgebakken en ongezoet brood te wachten stond. Ook vandaag zouden we ons nog niet teveel vermoeien; we hadden de bare necessities voor kind en ouders meegenomen in onze valies vanuit onze heimat. De nodige inkopen en aanvullingen voor de volgende dagen konden rustig wachten tot morgen! We bewogen ons even links van ons verblijf waar het Kiwi dive resort is, het enige ietwat uitgeruste in de streek.
Even rechts van ons verblijf heb je de Casa de la Playa, het derde en laatste beach resort op deze locatie. Dit heeft een Grieks aandoende uitstraling met op de berghelling, witte huisjes met wat blauwe accenten. Het heeft ook, op diezelfde helling, een stemmig restaurant dat we later op de week nog wel eens zouden aandoen. (Sandugan, vrijdag 05 februari 2010) IN LARENA CENTRUM. De volgende dag, zo rond halfacht, gingen we naar Larena centrum. Niet zon eenvoudige klus; je moest eerst via een rotstrap naar boven van het laaggelegen resort en dat lag op een tweetal kilometer van de ringweg af die het volledige eiland omcirkelt. Zelfs daar was het geen sinecure om vlug aan een tricycle of busje te geraken want er is ook weinig verkeer. Maar we hadden onze info; Loop 800 m. langs het strand richting Larena, sla aan het eerste oude betonbaantje linksaf naar boven. Na nog eens 400 m. kom je op de ringweg. Maar, vroege vogels als we zijn, hadden we geluk. Op dat oude betonbaantje woonde een tricycledriver die net aanstalten maakte om zijn taak dagelijks om 8 u te beginnen. Dat was goed om weten; Wij hebben nog vaak van zijn diensten gebruik gemaakt om ons rond die tijd te vervoeren. Op weg naar Larena vielen ons de talrijke bananenplanten op. Wat ook opviel waren de vele betere woningen van OFWs. De man werkt overzee en stuurt zijn gade dan zijn loon op. Omdat er geen winkelcentra op het eiland zijn, en alles per boot moet worden aangevoerd, verdoet deze laatste niet zijn zuurverdiende centen aan onnodige en overbodige prullaria. Neen, zij spaart een mooi bedrag bijeen en na enkele jaren kunnen zij zich een betere woning permitteren op de toch erg goedkope bouwgrond aldaar. Er zijn talrijke mooie voorbeelden daarvan.
Wij gingen ons bevoorraden bij de goed toegeleverde kleine supermarkt van Elvis Tan. Je vindt er een bijna evengroot assortiment als in een grote, alleen de voorraad is minder groot en het is ook een ietsje duurder door het boottransport.
Nadien gingen we middageten in wat voor velen het beste restaurant van de omgeving is; Break Point. Je kunt er zowaar aan schappelijke prijs rode wijn per glas en zelfs de Alhambra Corona sigaren per stuk krijgen. De afrekening was meer dan schappelijk; voor onze Cordon bleu, chopsoy en rundvlees met ui en champignons met rijst en overgoten met rode wijn betaalden we 427 Php. Ik gaf 500 Php. en kreeg in plaats van de 73 peso wisselgeld 427 peso terug! Het knappe, maar mathematisch weinig onderlegd, dienstertje kleurde onder haar bruine huidje even rood als de rode wijn van daarvoor toen ik haar dit opmerkzaam maakte. En de klank was ook even weg (Sandugan, zaterdag 06 februari 2010)
NAAR CAMBUGAHAY FALLS. We hadden met onze tricycledriver afgesproken om ons op die zondag bovenaan de rotstrap van ons resort op te wachten. Hij zou ons voor een schappelijke prijs naar de heelwat verder en hoger gelegen Cambugahay watervallen brengen. We zouden daar zwemmen en ook een hapje eten van onze meegebrachte proviand. Om 8 u was hij er al en wij op weg. Het ging via de kustweg in de andere richting dan Larena naar Maria en Lazi. Daar deden we wat proviand in; we vonden een turo-turo en konden aldus zonder al teveel gehannes later toch smakelijk lunchen. Ook voor de driver hadden we mondvoorraad en drank gekocht. Hij zou immers daar op ons wachten om de terugtocht te maken. Via een kronkelende bergweg even buiten Lazi kwamen we aan de beboomde parkeerplaats van de watervallen. Wij moesten nog zon 134 traden naar beneden met pak en zak en DD. We kwamen veilig en wel aan. Als eersten, nog wel. Later zouden er ook nog een stel Duitsers en een groepje lokale meisjes van het natuurschoon komen genieten.
Al hadden deze laatsten de kilometerslange tocht van vijf barangays verder eigenlijk eerder afgelegd voor de jongens waarmee ze hadden afgesproken. De Cambugahay watervallen bestaan uit drie trapcascades en dan nog wat lage uitvloeiers. In het frisse en heldere water is het goed zwemmen. Naarmate je dichter bij de watervallen komt is het ook dieper. Iedereen genoot, ook onze waterrat DD. De zon scheen fel maar de boomrijke omgeving zorgde voor een aangename beschermende schaduw. Gelukkig maar!
Dan verorberden we onze lunch kamayan stijl. Met de handen dus. Na nog wat in het water te hebben geploeterd, vonden we het welletjes. We moesten nog 134 treden naar boven en dat met een vermoeide Daryl Dave. Gelukkig zonder het gewicht van spijzen en drank. Boven wachtte onze tricycledriver en reed via een kortere, maar veel steilere, het eiland doorsnijdende bergweg weer naar huis. Zo ging het van Lazi naar Cangumantong. Dan, vlak voor de top van de Bandila-anberg, rechtsaf naar Basak om dan via Larena naar ons te brengen. Niettegenstaande de spectaculaire vergezichten op de berghellingen en de haarspeldenbochten bleef DD er stoïcijns kalm bij. Meer nog, hij viel er zowaar bij in slaap en werd pas, voor even althans, wakker toen we veilig en wel in onze cottage aankwamen. Hij bekeek een en ander eventjes met één geopend oog en reisde dan verder in dromenland (Sandugan, zondag 07 februari 2010) BIJ DE BOLO-BOLOS VAN SIQUIJOR. Vandaag zouden we even de bolo-bolo praktijk uitproberen op mij. Ik heb al jaren een chronisch pijnlijke rug hoofdzakelijk tussen de schouderbladen en lokale manuele massage verlicht wel de pijn maar het verdwijnt nooit echt. Misschien dat de magische handelingen en bezweringen van een zg. quackdoctor een en ander konden bijsturen. We waren iets na achten bij het huis van onze gebruikelijke tricycle, maar de man was al vertrokken. Gelukkig vonden we even verder, op de hoofdweg, ons vervoer naar Larena centrum. De rijder wist daar een lokale gids die ons de nodige informatie kon geven, en inderdaad, na ruggespraak zou hij ons op die bergtocht vergezellen. Wij dus op weg. Het duurde een hele tijd via smalle en steile bergwegen en haarspeldenbochten om in het gebied van de magiërs te geraken. Bij de eerste vingen we bot; hij was op rondreis voor behandelingen uit te voeren op het eiland Cebu. De tweede kon ons ook niet verder helpen; zij was in verwachting en dan kon zij om medische reden geen bolo-bolo uitoefenen. De derde, heelwat verder en op een afgelegen bergrug, was aanwezig en bereid. De man bekeek even mijn ontbloot bovenlijf en kwam dan aanzetten met een glas half gevuld met water en een soort zwarte steen. Middels een blaaspijpje blies hij in het waterglas waarbij hij het glas langsheen mijn armen, borst en rug bewoog.
Hij keek even in het water, mompelde enkele onverstaanbare woorden en kieperde dan het water door een openstaand raam naar buiten. Het glas werd hervuld en dezelfde handeling van water brobbelend langs mij heen blazend en onverstaanbare woorden prevelend werd ingezet. Na een derde brobbelsessie vond mijn genezer het welletjes. Ik ook trouwens; normaal zou het heldere water in een soort van vuil sopje hebben moeten veranderen. Bij mij bleef het water gewoon water. Hij streek nog wat speciale olie op mijn borst, rug en linkerarm en de genezing was een feit.
Ik mocht wel in het eerste etmaal geen bad nemen. Dergelijke genezers betaal je niet in de hand. Zij verwachten wel dat je een vrije bijdrage naar godsvrucht en vermogen, neerlegt op hun gebedsaltaartje. Wat ik dan ook deed. Voor een korte tijdspanne was de pijn veel minder en zelfs even helemaal verdwenen. Kwam het door het placebo-effect of was het eerder door de langdurige, schokkende en slingerende bergrit in de tricycle, ik zou het bij God niet weten. Wat ik wel weet is dat ik nu opnieuw, net zoals al jaren voordien met deze tergende zenuwpijn opgescheept zit. Het brobbelend waterblaaspijpje heeft dus niet geholpen en de magische oliën evenmin. (Sandugan, maandag 08 februari 2010)
NAAR EEN KRUIDENDOKTER IN DE BERGEN. Omdat we toch in de bergen waren en in de buurt van een beroemde tambalan (kruidenmenger), schoonzoon van de 81-jarige, onlangs overleden oudste tambalan van het eiland, gingen we die ook even opzoeken. Sommigen beweren dat het mangkukulam zijn. Geestenbezweerders, dus! Op weg naar zijn, van veel vegetatie voorziene woning, kwamen we hem al tegen.
Hij had juist nog wat kruiden geplukt uit zijn officieel gecontroleerd tuintje in de bergen en hij nodigde ons meteen uit om bij hem thuis twee beroemde en beruchte brouwsels tegen boze geesten, bezweringen en ziektes allerlei te komen ophalen. Het ene brouwsel was in een hergebruikte platte 375 cc. fles van Tanduay rum verpakt, nu volgepropt met 80 verschillende planten en kruiden, afgevuld met een oliebasis. Het was goed tegen allerlei bezweringen, boze aanrakingen en het boze oog, zeg maar spiritueel geaarde aandoeningen. Je wrijft wat olie op de keel en in de elleboogvouw van je beide armen. Je kunt ook enkele druppels op je tong aanbrengen. Succes verzekerd! De andere 375 cc. fles van Tanduay zat eveneens vol met tientallen diverse kruiden, maar die moesten we thuis zelf opvullen met enige soort alcohol. Het mocht Tanduayrum zijn, maar ook Kulafu, een sterke Chinese kruidenwijn, of zelfs tequila, als het maar alcohol was. Dit getrokken mengsel was erg efficiënt tegen allerlei medische kwalen zoals buikloop, hoofdpijn, hoge bloeddruk, etc etc. Eden was verrukt! Deze twee flessen waren volgens haar gewoon onmisbaar. Kopen, die handel, dus! Beidde flessen waren ook erg efficiënt tegen lokale armoede want het prijskaartje voor elke fles was zomaar eventjes 500 Php.!
En afpingelen hielp niet. Het was te nemen of te laten. De prijzen zouden volgens de kruidenmenger officieel zijn gereguleerd en vastgelegd door een Gouvernementele Commissie van Endemische Volkeren. En mijn papa is de Groothertog van Lombardije! Alzo met de beurze licht en met twee gerecyclede flessen trokken wij verder. (Sandugan, maandag 08 februari 2010)
NAAR DE BANDILA-ANBERG. Na het bezoek aan de bolo-bolo en de kruidenmenger, paarden we het nuttige aan het aangename en besloten we om de hoogste berg (557 m.) van het eiland de Bandila-an met een bezoek te vereren. We waren toch in de buurt. Nu blijkt 557 m. niet erg hoog, maar als je weet dat de zee (op 0 m., natuurlijk) in vogelvlucht amper 5km. is, dan is dat toch een grote hoogte. Via de smalle kronkelende bergweg leg je zowat 15 km. af.
Er zijn heelwat haarspeldenbochten en steile hellingen. Maar we waren toch al in de buurt. De Bandila-anberg ligt in een groot natuurgebied van zowat 250 hectaren, nieuwe woningbouw is er verboden en de enkele hutjes die er staan mogen niet uitbreiden. Het is in 1938 gesticht als een herbossingsproject. Er zijn in het natuurgebied diverse bronnen en ook natuurlijke grotten, doch deze laatste zijn, zoals op andere plaatsen in de Filippijnen, erg slecht onderhouden en erg moeilijk toegankelijk. Niets voor ons dus, zeker niet met een klein kind erbij. Dus op naar de top! Op de top van de berg is een uitkijktoren. Daarvoor moet je eerst zon 466 treden op, passeer je langs een kruisweg die zijn beste tijd heeft gehad en op het einde van die kruisweg kom je ook nog een Lourdesgrot met aangepaste beeltenis tegen. Na de 466 treden bots je ook nog op drie enorme betonnen kruisen.Golgotha en andere religieuze toestanden in een natuurgebied, het moet kunnen.
Wij kwamen, met onze tricycledriver en met de hulp van de gids, die ook nog een kinderliefhebber bleek te zijn, vermoeid maar heelhuids boven.
Op de roestige metalen uitkijktoren hadden we een prachtig zicht op het ganse eiland. Jammer dat er wat mist was. Na nog wat fotos te hebben genomen en een meegebracht fles water te hebben uitgedronken daalden wij moe, maar tevreden de berg af. Langs weer een andere kronkelende en hellende binnenweg, met kalkbekleding, hier en daar, reden wij huiswaarts.
TERUG NAAR DIPOLOG. Na nog enkele dagen op het mysterieuze Siquijor besloten we weer huiswaarts te keren. De ideale terugweg was niet gewoon het omgekeerde van onze heenreis. Neen, we zijn in de Filippijnen en alles is hier lichtelijk anders. Zo ook het reizen. Om comfortabel én vlug te reizen dienden we aan te zetten uit ons resort om 4u30. En dan, niet naar Larena, maar met onze vertrouwde tricyclechauffeur naar Siquijor haven. Daar konden we de daags tevoren gereserveerde tiketten voor de Ocean Jet naar Dumaguete ophalen. We verlieten Siquijor bij het ochtendgloren, even na 6 uur
(01)
en minder dan een uurtje later waren we al in Dumaguete. Daar in de haven, posteerde ik vrouw en kind bij de bagage en rende zelf naar het ticketloket van Ocean Jet, net na de ingang van het haventerrein, voor onze tiketten naar Dapitan want deze tiketten meteen bijbestellen in Siquijor, dat zit er niet in. Na zich van onze reisbewijzen te hebben voorzien konden we rustig aan het versterken van de inwendige mens denken, want we hadden nog niet ontbeten. Tijd zat; de snelboot naar Dapitan vertrok zo rond tienen. We hadden zelfs de tijd om even de Chinese vriendschapspoort te bekijken
(02)
en bij de vele stalletjes aan de haveningang de gebruikelijke pasalubong voor de vrienden en kennissen aan te kopen ... (03)
Het werd kalamay, dat is een broodsmeersel gemaakt van kokosnootmelk en rietsuiker. Het bruine mierzoete geheel wordt dan opnieuw in een kokosnootschaal verpakt en met een rode band dichtgetaped. Met pak, zak en pasalubong, zonder DD en zijn attributen te vergeten gingen we via een controlepost met een heuse bagagescanner naar de airco wachtzaal. Het was er tamelijk druk want net voor ons vertrek zou ook de Superferry naar Manila
(04)
om 9u30 afvaren. Toen de scheepshoorn weerklonk om de afvaart aan te kondigen moesten er zonodig nog een dozijn kakmadammen en hun respectievelijke gades en andere familiestukken aan boord. Immers hoe gewichtiger je je acht, des te later kom je aanzetten, niet alleen op een feest, maar ook bij een zeereis. En de 600 tijdig ingescheepte anderen moeten maar wachten tot het illustere gezelschap het aangenaam vindt om hun privékajuiten te betrekken. Tegen tienen was het aan ons! We moesten de inschepingtijd wel zelf ontdekken want van enige aan aankondiging, schriftelijk met een bordje, of akoestisch door middel van luidsprekers was geen sprake. Gelukkig zijn we reiservaren genoeg om ook hier bij de pinken te zijn en als eersten in te schepen in de Ocean Jet snelboot. Na een voorspoedige zeereis van een kleine twee uur vaarden we Dapitan haven
(05)
binnen, waar een gratis auto was geregeld om ons naar onze appartelle in Dipolog te brengen. Eindelijk thuis! (Dipolog, woensdag 10 februari 2010) STROOMONDERBREKINGEN A VOLONTÉ. Het zat er al een tijdje aan te komen; stroomonderbrekingen. Want dit land heeft een chronisch elektriciteitstekort. Immers, er komen jaarlijks mensen en bedrijven bij en men bouwt geen nieuwe centrales. Men heeft destijds de enige nucleaire centrale in Bataan gesloten nog voor er een enkele kilowatt was geproduceerd wegens te gevaarlijk. Westinghouse is wel tot de laatste cent vergoed voor de bouw ervan! In plaats daarvan koos men voor diverse centrales op waterkracht. Dit gaf en geeft dan weer protest bij de boeren, die hun irrigatiesystemen teloor zagen gaan en de bewoners van de nu onder water gezette gebieden voor de stuwmeren. Met het El Niño effect komen deze waterkrachtcentrales nu in de problemen; het heeft al een hele tijd niet meer geregend en men moet water sparen door de turbines te verminderen of zelfs helemaal stilleggen. Aan zonne-energie heeft men hier geen boodschap; dit wordt afgedaan als te duur. Men heeft hier nochtans zon en zonneschijn genoeg! Er blijkt ook ergens een regel dat verbiedt om zelf energie te produceren, laat staan Er zit dus niets anders op dan besparen. Hoe doe je dat? Heel eenvoudig; om de 4 Mw. die Mindanao moet inleveren op te hoesten schakelt men doodleuk elke dag en beurtelings per wijk voor 3 tot 6 uur de stroom uit. Nu is een huis zonder airco voor enkele uren nog enigszins doenbaar in deze hitte maar als ook de ventilator het niet meer doet dat wordt op korte tijd een hel! De enige oplossing is dus het aankopen van een generator. Nu hebben heelwat winkels en bedrijven in Dipolog een noodgenerator
(06)
al of niet vast geplaatst aan hun voordeur, al of niet een grote.
(07)
Maar private personen houden het bij kaarsen en walmende zelfgemaakte olielampen als verlichting. Met alle gevolgen vandien; regelmatig wordt door een van de talloze spruiten van hun kinderrijke kroost deze brandende dingen omgestoten en dan is tien minuten later het hele huisje platgebrand. Dat er goedkope noodverlichting bestaat met leds voor minder dan 80 Php (1,30 ) daar heeft de modale Filippijn geen boodschap aan. Liever open vlam! Ik dus op zoek naar een goedkope generator En inderdaad, voor 4900 Php, zeg maar een goeie 80 , vond ik een handzaam generatortje van Chinese makelij op tweetaktbenzine die effectief 750 W kan produceren. Dat is genoeg om een zware ventilator van 200 W, de koelkast van 160 W, de noodverlichting en de computer te voeden. Vanaf heden ben ik dus mijn eigen elektriciteitsproducent. (Dipolog, maandag 15 februari 2010)
DAGUITSTAP NAAR ALIGUAY. Aliguay is een rustig visserseilandje met witte stranden op een dik uur varen van de kust van Dipolog.
(08)
Bij mooi weer zie je het dan ook liggen. We droomden er allang van om er eens een daguitstap naar te doen maar omwille van de relatief hoge prijs voor het vervoer met een privéboot, de enige kans om er te geraken, hielden we al de hele tijd de boot af. Toen mijn schoonzuster en haar Japanse vriend in Dapitan aankwamen waren ze meteen gewonnen om gezamenlijk Aliguay aan te doen. Wij hadden daags tevoren met een schipper afgesproken om ons gezelschap de volgende morgen om 7 uur, gepakt en gezakt op te pikken en ons voor 2000 Php naar het eilandje te brengen, maar hij stuurde zijn kat. Geen nood! We stootten op een Filippijn die nog samen met mijn schoonbroer Jolito in Dakak folkloristische dansen had opgevoerd, en die zou voor ons wel even een bootje regelen. En inderdaad, na een dik halfuur kwam hij aanzetten met een driekoppige bemanning die ook nog over een zeewaardig bootje met vlotters beschikte. Wij dus op weg, of liever op zee. Niettegenstaande het weer meeviel en zo ook de deining, waren we allen na een tiental minuten doorweekt van het opspattende zeewater. Na een groot anderhalf uur tegenwinds varen bereikten we een beschut baaitje op Aliguay. Mijn vrouw kende daar even verderop een paar familieleden, vissers, zoals de meesten en zij gaven ons onderkomen. We konden ons zeezout wat afspoelen, ons omkleden en in strandkledij gingen we onder leiding van een familielid naar de visverzamelplaats om vis te kopen voor het middagmaal. Ik zag er de meest kleurrijke vissen waaronder diverse zeldzame soorten.
(09)
Al vlug hadden we de nodige verse en smakelijkste vissen bij elkaar en dit voor een habbekrats vergeleken met de toch al goedkope prijs op het vasteland. Terwijl de mannen wat zwommen, zou tante de vis, met wat hulp van de nichtjes klaarmaken. Ook een neef deed zijn best aan de BBQ. Het werd een eenvoudige maar smakelijke vismaaltijd. Natuurlijk met rijst! DD sliep nadien nog een poos in een hangmat in de schaduw van een bladrijke boom en verkoeld door een fris zeebriesje, maar Eden en ik verkenden na een korte siësta het kleine ronde eilandje via de gebetonneerde cirkelweg van zon 4 km.
(10)
Aliguay heeft geen waterleiding en ook geen elektriciteitsnet. Hier wordt, uitzonderlijk, wel aan de opvang van hemelwater gedaan.
(11)
Slechts één iemand, een Amerikaan met een drankgelegenheid, heeft een generator. Energie is dus schaars en ook het drinkwater moet van het vasteland worden aangevoerd, net als heelwat andere dingen, gaande van rijst, suiker, benzine en bier tot nagels, cement, hout en bouwstenen. In de telecommunicatietoren wordt gebruik gemaakt van zonne-energie
(12)
die wordt opgeslagen in grote batterijen. Enkele private woningen hebben zonnepaneeltjes
(13)
om batterijen voor verlichting te voeden. Na een klein uurtje kwamen we weer op ons beginpunt. Onderweg, op een boogscheut van ons verblijf vonden we een baaitje beschut tegen de golven. Daar wilden we wel nog even zwemmen. Toch maar eerst de zonnecreme met een hoge beschermingsfactor gebruikt. Na nog een poosje, zo rond vieren, vonden we het welletjes en bedankten we onze familie voor hun gastvrijheid. Natuurlijk stopten we ze een extraatje toe voor hun werk en opoffering. De terugvaart naar Dipolog vaarden we af op iets meer dan een uur. (Dipolog, donderdag 18 februari 2010)
BRAND BIJ DE BUREN. Van Aliguay kwamen even voor zessen aan in onze appartelle. We stonden nog wat na te praten toen we plots op relatief korte afstand krakende en knetterende geluiden hoorden. Toen we in de richting van het lawaai keken steeg vanachter het tropisch gebladerte een zwarte rookkolom recht hemelwaarts. Brand bij de buren! Het bleek de woonst te zijn van de Nederlands/Franse zakenman Henri Van der Laan. Henri was niet thuis en toen hij nog geen 10 minuten later aankwam van zijn wasserij in Dipolog centrum, lag het hele woonhuis, gebouwd in lichte materialen, al in as. (14)
Henri, een gewezen Frans legioensoldaat, die ook nog heeft meegewerkt als technicus aan de Concorde, nam het allemaal nog kalm en filosofisch op; hij had al voor hetere vuren gestaan, ondermeer in Angola en Kameroen. Toen ik Henri de volgende dag ontmoette en hem ons medeleven en onze hulp aanbood, vertelde hij mij dat de brandweer het op een kortsluiting hield maar daar geloofde hijzelf geen jota van; er was op dat moment zelfs geen elektriciteit! Laat staan een kortsluiting! Meer, bij nader onderzoek vond hij niets meer terug van zijn computer of zijn mechanisch gereedschap. Zelfs zijn zware metalen autokrik was spoorloos. Het was dus duidelijk dat men zijn huis had geplunderd en het nadien in de fik had gestoken. Met een kramikkig politie- en brandweerapparaat ga je best niet in het verweer. Je zou op nog meer onvoorziene moeilijkheden kunnen stuiten. Dit is Europa of de Verenigde Staten niet! Doen zoals Henri, bleek het beste. Relativeren en concluderen en voortploegen!
(15) (Dipolog, donderdag 18 februari 2010)
NIEUWSBERICHT. In De Standaard van 18/02/10 las ik het volgende; NOËL SCHELLEKENS WIL NIEUWE AUTOPSIE donderdag 18 februari 2010 - VOSSELAAR - Het blijft voor Noël Schellekens uit Vosselaar bang afwachten hoe lang hij nog op de Filippijnen moet blijven. In juli beviel zijn Filippijnse echtgenote van een dochter, maar de vrouw overleed enkele weken later. Haar familie beschuldigde Noël van moord en daardoor mag hij het Aziatische eiland niet verlaten. Na lang wachten heeft een wetsdokter een autopsie uitgevoerd op het lichaam van de overleden vrouw en volgens het rapport is ze om het leven gekomen door verstikking. Dat staat bijna gelijk met wurging en zou betekenen dat ik drie keer levenslang kan krijgen', zegt Schellekens. Er zit niets anders op dan een nieuwe autopsie aan te vragen.' Noël beseft dat de kans klein is dat er een nieuwe autopsie komt. Intussen houdt hij zich met dochtertje Liv schuil op een hotelkamer in de hoofdstad Manilla. Op 24 april organiseren zijn familie en vrienden een benefiet in Zoersel. Het komst mij toch vreemd voor dat er over de tussenkomst van onze Belgische autoriteiten in de Filippijnen, met name de ambassade, geen woord wordt gerept. Mogelijks wordt er discreet gelobbyd. Maar als de snelheid van hun acties in evenredigheid staat tot de snelheid waarmee de Belgische autoriteiten beslissen oven het visum voor mijn vrouw en kind, dan vrees ik het ergste (Dipolog, 18 februari 2010)
DAGUITSTAP NAAR DAKAK. Voor zijn afreis naar Manila en later naar Japan, wou de Japanse vriend van mijn schoonzuster ook wel eens Dakak van dichtbij zien. Wij hadden tijdens een vorige reis, samen met Willy en Leah, deze plaats op zon 10 Km. van Dapitan al bezocht en vonden het toen een opgeblazen strandresort met exuberante prijzen en eigenlijk de moeite niet waard om daaraan geld of woorden te besteden. Dagjestoeristen mogen nog niet eens in de diverse zwembaden!
(16)
Maar de Jap drong aan, en wij zwichtten. Via Dipolog reden we met de bus naar Dapitan. Daar namen we een single motor tot aan de ingang van het domein. Vanuit zijn, in renovatie zijnde, wachthuisje nam hij radiofonisch met het hoofdgebouw en liet een aircobusje voorrijden. Het is daar dat ik een aanval op het Guinness record voor de langste verlengkabel ter wereld zag. Vanuit het wachthuisje liep over de grond, over beekjes en rotspartijen een zwarte platte tweedraads kabel. Er kwam geen einde aan! Ik schat de lengte van die kabel gemakkelijk op een paar kilometer. Wat er uiteindelijk aan spanning aan het andere einde uitkwam, dat zou ik bij God niet weten. Klaarblijkelijk had dit luxe domein nog niet eens een elektrische aansluiting in zijn wachthuisje! Het was die dag erg warm en er waren weinig geen gasten, althans op het strand. Wij konden ons dus vrijelijk installeren in de lommer van het geboomte, op het witte zandstrand, vlak bij de zee. Omdat het tegen elven begon aan te lopen vroegen we het menu. Aperitieven, zoals bij ons gebruikelijk, is hier onbekend. Je bestelt dus maar meteen je schotel. Het was al erg lang geleden dat ik een steak had gehad, dus bestelde ik een ribeye rare, zeg maar saignant, met een dubbele portie frietjes. Er wel op drukkend dat de frietjes de steak moesten vergezellen. Je kon hier benevens de gebruikelijke cocktails en shakes bij het eten (jawel!) ook rode wijn per glas verkrijgen. Een wijnkaart is hier totaal onbekend en dus vroeg ik de ober wat voorradig was. Het bleek het een gekoelde zoete Carlo Rossi uit Californië te zijn. Zou eerder passen als aperitief, maar kom. Eden hield het op een Filippijns gerecht. Wijs beslist door haar, bleek nadien. Want een half uur later kwam er een miniportie frietjes aanzetten. Na nog tien minuten kwam op een hete gietijzeren sizzling plate mijn steak. Ik graaide het vlees meteen van die bakplaat, maar van saignant was er allang geen sprake meer. Het lapje vlees was al mee dan well done. Spijtig van het vlees en van de centen! Omdat honger de beste saus is ging alles, alhoewel niet echt naar mijn zin, erin. De steak was niet gepeperd, de rekening wel. Immers, bij de toch al exuberante prijzen moet je ook nog de BTW en de 12% lokale taksen bijrekenen. Zodoende kost je getormenteerde steak algauw 650 Php. wat erg veel is in dit land. Na het middageten was het zwemmen geblazen. Wij waren de enigen die te water gingen, op een paar jongentjes even verderop na, want de Filippijnen hebben geen strand- of badcultuur. Zij bewegen zich liever volledig gekleed in stads- of casual kledij langs het strand. Dat staat sjiek op de fotos die ook hier bij massa en in alle mogelijke poses worden genomen. Daarna was het even languit liggen op de uitnodigende strandstoelen in de schaduw van de bomen. Eden knoopte een gesprek aan met een van de bladopruimers op het strand en kwam te weten dat zij de ronde som van 100 Php per dag opstreken. Dus na één week werken kan die man zich welgeteld één steak bij zijn werkgever veroorloven! De obers verdienden in dit poepsjieke oord zomaar eventjes 150 tot zelfs 180 Php per dag. Dus maar een halve week werken voor diezelfde steak! Schande hoe deze mensen, bij een chronisch gebrek aan andere werkgelegenheid in de buurt, worden geëxploiteerd. Na nog wat obligate fotos trokken we terug naar ons appartelle in Dipolog.
NOG STEEDS GEEN NIEUWS OVER VISUMAANVRAAG. Het is vandaag 15 februari en precies vijf maanden geleden dat we voor Eden en Daryl Dave een visumaanvraag bij de Belgische Ambassade in Manila hebben ingediend. Deze hebben het op hun beurt doorgestuurd aan DVZ de dienst vreemdelingenzaken in Brussel. Sindsdien hebben we nog weinig vernomen. Ik schreef daarover zowat anderhalve maand geleden een verontrustende brief aan Dhr. Melchior Wathelet, de staatsecretaris van immigratiebeleid. Het antwoord enkele weken later was kort en bondig; er wordt aan gewerkt. Ondertussen werden Eden & ik naar de ambassade geroepen voor een diepgaand interview afgenomen door Mw. Glineur. Nog enkele weken later verzocht ik Dhr. Peeters, Consul van de Belgische ambassade in Manila, om enige tussenkomst. Deze kon alleen meedelen dat het dossier momenteel in handen van het parket is (sic) en dat hij dan ook op dit ogenblik het nut van zijn tussenkomst niet inziet. (nogmaals; sic) Je begint je toch af te vragen welke duistere machinaties hier achterzitten. Eden en ik zijn gehuwd, nadat we elkaar meer dan twee jaar kenden en waarbij ik gedurende die periode ook daadwerkelijk vele maanden met haar samenwoonde. De visumaanvraag werd, met alle nodige bewijsstukken, op regelmatige wijze ingediend. Sindsdien verkeren wij in het ongewisse en wachten vol ongeduld op goed nieuws . (Dipolog, maandag 15 februari 2010) WIJ GAAN VERHUIZEN. In al de tijd dat we in onze appartelle verbleven keken wij steeds uit, tijdens onze uitstappen naar Dipolog, naar een mogelijk ander onderkomen. We legden ook ons oor te luisteren bij diverse personen. Zo kom je nog eens een en ander te weten. Niet dat het ons daar niet beviel, maar het is altijd goed om bij eventualiteiten een alternatief te hebben. We bezochten die hele tijd diverse locaties maar er schortte altijd wel wat aan; of het was te druk voor ons, of het was te afgelegen. Soms bood het zelfs geen elementair comfort. En als het comfort al wel eens aanwezig was dan schoot de huurprijs naar prijzen die moeiteloos met het Westen kon vergeleken worden. En een gemeubeld huis vinden was echt helemaal uit den boze. Kortom; in onze gemeubelde appartelle was het nog zo slecht niet. Onlangs kregen wij via-via, weet van een betere woning gelegen in een rustige buurt.
Het had drie slaapkamers, twee keukens en twee badkamers waaronder zelfs een met ligbad!. Het had niet alleen een voortuin, maar bood achteraan ook gelegenheid aan een moestuin.
En op de koop toe was het nog gemeubeld ook! De eigenaar was een Amerikaanse Filippijn wiens vrouw een paar jaar geleden was gestorven en, de gewoonte voortzettend om elke november en decembermaand in dit huis door te brengen viel hem zwaar; teveel herinneringen aan zijn vrouw kwamen boven. Op aanraden van zijn broer besloot hij om laatste periode niet in zijn woning, maar in een huisje dichtbij zijn broer door te brengen. Men zou dan ook tegelijk de nodige herstellingswerken, ondermeer aan de elektriciteit, kunnen uitvoeren want het leegstaande huis werd ondertussen het doel van dieven die zelfs de elektrische kabels uit de muren trokken. Koper brengt op, nietwaar? Diezelfde broer raadde aan om het huis met zijn inboedel (kasten, bedden, tafels en stoelen) te verhuren aan een persoon die enige zin voor onderhoud en instandhouding betoonde. Zo bracht het enerzijds nog wat op en het bewoond zijn zou anderzijds ook eventuele nieuwe dieven afschrikken. Wat onze Amerikaanse Filippijn beaamde en er dan ook in toestemde. Zijn broer fungeerde als gemachtigde tussenpersoon. Wij zagen het wel zitten om deze stap te wagen. Een hekel punt was de duurtijd van het contract; wij zouden eventueel, bij goedkeuring van Edens visum, slechts enkele maanden kunnen huren. Andere problemen, het niet aanwezig zijn van een koelkast en een airco, werden vlug geregeld want bij onze familie in Tampilisan stonden deze dingen toch ongebruikt te staan. We moeten ze maar even ophalen en nakijken. De enige kosten voor ons zijn een tweepits gasfornuis en een eenvoudige microgolfoven maar voor zon 13 en 58 kan dit worden opgelost. Over de nodige aanpassingswerken naar veiligheid toe, zoals het plaatsen van raamtralies en muggenhorren, kwamen we overeen dat dit meteen kon worden uitgevoerd, door ons betaald en afgetrokken van de eerstvolgende huren. Wij gaan dus per 1 maart 2010 verhuizen! Voor de prijs moet je het niet laten; 7500 Php dat is 125 ! (Dipolog, dinsdag 23 februari 2010)
BIG BROTHER PINOY STIJL. Net zoals bij ons in de beginperiode ervan enkele jaren geleden is ook dit land is onder invloed van de Big Brother gekte. Verantwoordelijk voor deze massale en collectieve madness is de firma Endemol. Deze door de beroemde televisieproducers Joop van den Ende en John de Mol in 1994 samengesmolten maatschappij heeft heelwat populaire zaken op de buis gebracht. Denk maar aan Deal or no Deal, Extreme Makeover, Star Academy en natuurlijk Big Brother. Big Brother is hier enigzins aangepast in dit o-zo preutse katolieke land. Hier geen stomende nachtelijke vrijpartijen tussen de diverse kandidaten en lakens. Neen, hier wordt het programma boeiend gehouden door roddelpraat en kinderachtige spelletjes. Big Brother Pinoy, dus. Voor het nieuwe seizoen heeft men zoals gewoonlijk een relatief klein aantal kandidaten nodig maar om de commerciele molen goed draaiende te houden zoekt men zelfs in de verste uithoeken van het land naar geschikte kandidaten. Dinsdag 9 maart was het de beurt aan Dipolog en omstreken. De centrale wandelruimtes op de drie verdiepingen van het shoppingcentrum Lee Plaza (04) waren voor de gelegenheid omgetoverd tot receptie- en auditieruimte.
De hoofdweg voor het gebouw was afgesloten en politie, brandweer en ambulances waren aanwezig om alle eventualiteiten het hoofd te bieden.
Niettegenstaande de auditie pas om 9 uur begon waren er reeds bij dag en dauw heelwat gegadigden om hun kans te wagen voor de selectie. Zelfs tientallen waren reeds de avond voordien aangekomen uit de verste uithoeken van de provincie. Zij hadden de nacht voor het gebouw onder de blote hemel doorgebracht, slapend op een kartonnen doos. Zij waren natuurlijk de eersten om genummerd te worden en hun act op te voeren. Er waren, toen wij om 9u30 tevergeefs probeerden binnen te geraken, reeds zon 41 000 (jawel één en veertigduizend!) kandidaten genummerd en er stonden er voor Lee Plaza minstens nog een paar duizend aan te schuiven! Voor ons, toeschouwers, was binnenraken gewoon onmogelijk en ook de reguliere klanten hielden het voor bekeken. Het zakencijfer zal die dag wel erg onder dit evenement hebben geleden. Toen wij rond drie uur in de namiddag opnieuw probeerden, lukte het ons, met enig drumwerk, wel. Er waren toen reeds meer dan 38 000 kandidates gescreend op hun capaciteiten. Die screening was een ware aanfluiting van het menselijk respect. Bij de schriftelijke test vroeg men ondermeer hoe je een krokodil het zwijgen zou opleggen. De practische performance was mogelijks nog naiever en ging als volgt. De horde werd per tien voor de jury geleid en daar moesten ze enkele seconden ter plaatse trappelen. Dank je, dat was het! De volgende tien graag! Zij die dachten een nummertje te kunnen opvoeren of een speech afsteken, waren eraan voor de moeite. De overgrote meerderheid liet het gelaten, zoals het Filippijnen betaamt, over zich heengaan, maar hier en daar hoorde je toch gemor en geklaag dat het allemaal een groots opgezette farce was. En dat was het inderdaad ook. De waarde van de auditie was zowat nul en het was de organisatoren er enkel om te doen grof commercieel gewin want de sponsors moesten worden gesust. (Dipolog, dinsdag 09 maart 2010) ONS HUIS WORDT EEN THUIS. Na een paar weken in onze nieuwe huurwoning voelen we ons al helemaal op ons gemak. De nodige veiligheidswerken aan de ramen zijn uitgevoerd en ook de twee zijdeuren kregen extra beveiliging. Het volledige huis was al met een veiligheidsverlichting uitgerust bestaande uit spaarlampen die bij nacht en ontij voor een afdoende beschermende verlichting kunnen zorgen. Met de hedendaagse regelmatige stroomonderbrekingen heb ik voor enige bijkomende noodverlichting gezorgd; bij onderbreking floept automatisch een centraal licht aan met 25 leds die het ganse huis verlicht. Desnoods geef ik onze kleine generator een ruk zodat we ook wat kunnen ventileren.
Maar omdat het een erg luchtig en door de omringende beplantingen en ruim dak ook een schaduwrijk huis is, wordt dit veelal overbodig.
Binnen zijn de wanddecoraties en fotos opgehangen en een paar planten geven het geheel een gezellige indruk. Sinds enkele dagen hebben we ook internet en telefoon. Een rare bedoening weliswaar; we hebben beide diensten via een modem die draadloos is verbonden met een nabijgelegen antenne. De modem met simkaart fungeert zo een beetje als een gsm die constant met deze zendmast in verbinding staat. Een gewone, meer eenvoudige oplossing, met bekabeling was niet voorhanden, want geen vrije kabels meer. Het geheel van PLDT wordt een Landline Plus Internet@Home genoemd, of ook nog; een Residential Postpaid Wireless Landline. Telefoneren in de regio is dan ook gratis, net zoals bij een gewone landlijn. PLDT belooft een internetverbinding maximum van 512 kbps maar het is een heel stuk minder, zeg maar meestal 5 tot 10 maal minder. Toch mor ik niet; 990 Php/maand is erg redelijk en... ik heb tijd zat! Ook buiten is het een hele verandering. Eden heeft met behulp van een van haar broers, die even op bezoek was, de achtertuin herschapen in een moestuin. Kompleet met groeigeleiders. Komkommers, ocra, kamatis, gember en zelfs het bittere ampalaya, het groeit allemaal als kool.
En dit niettegenstaande de droogte. We hebben immers een diepe geboorde waterput en het avondlijk irrigeren en besproeien lijkt de jonge plantjes wel te bevallen. In een apart bedje worden tomatenzaadjes en paprikas ontkiemd. Ook de voortuin wordt stilaan een juweeltje;
door het regelmatig bewateren krijgen de door de lange droogte geteisterde planten weer nieuwe hoop. Als we binnen afzienbare tijd op Vlaanderen afstevenen zal onze opvolger een gezellig huis vinden met een aangename tuin en moestuin. (Dipolog, woensdag 17 maart 2010)
EINDELIJK WAT REGEN. Het heeft deze morgen geregend. Een paar uur lang regende het eerst zachtjes, dan wat harder, soms met een korte stevige bui. Het was nodig ook; sinds verschillende maanden was er op enkele druppels na, niets uit de hemel gevallen. Al blijft het een druppel op een hete plaat. Door het watergebrek kwamen moerassen en andere vochtrijke plaatsen zoals rijst- en kangkongaanplantingen droog te staan. Het anders zo groene tropische landschap werd langzaamaan omgevormd tot een verdord graslandschap met daarin enkel wat bomen die de droogte wat langer kunnen uithouden met hun diepgaande wortelgestel.
Toch zijn er al heelwat bomen en bananeplanten aan het afsterven.
Waterkrachtcentrales moeten al een hele tijd met verminderde capaciteit werken, anderen liggen gewoon stil. Dit houdt in dat men dagelijks stroomonderbrekingen heeft gepland om het elektriciteitstekort op te vangen. Heelwat bedrijven hadden voordien al een generator omdat de stroomvoorziening hier al jaren maar zus en zo is. Nu met deze nieuwe en langdurige energieperikelen kochten nog heelwat mensen die het zich konden permitteren ook een generator. Allemaal de gevolgen van El Niño zegt men. En men verwacht pas beterschap in juni! Ondertussen worden nog steeds dagelijks bij het krieken van de dag en bij valavond in het ganse land middels open vuren, de afval verbrand die men heeft bijeengevaagd. Bladeren, takjes, papier maar ook plastiek en piepschuim.
Dat men daarmee een significante bijdrage levert aan het broeikaseffect, dat zal de gewone Filippijn en de overheid een Zuid-Oost Aziatische onwetende rotzorg wezen. Niets en niemand wijst er de burgers op wat op het spel staat. Dus, opstoken, die troep! Viva El Niño! Ook de boeren doen duchtig hun onwetende duit in het zakje; zij steken de droge heuvels en uitgedroogde velden in brand in de hoop om straks meer vruchtbare grond te verwerven. Dat ze met hun rook nog meer droogte ontketenen middels het broeikasaffect weten ze niet. Evenmin staan ze stil dat, als het dan eindelijk gaat regenen, er landverschuivingen en modderstromen kunnen ontstaan vanuit de kaalgebrande bergen. Een beetje, al of niet, logisch nadenken is hen vreemd. Viva El Niño! Wij hebben er gelukkig relatief weinig mee te maken. Natuurlijk delen we ook in de stroomonderbrekingen. Deze zijn meestal eens vier uur en nog eens twee uur per dag. Soms zelfs aaneengesloten! Gelukkig hebben we die kleine generator om ons toch van wat stroom voor de verlichting, de ventilator en de koelkast te voorzien. Al kost de op deze wijze opgewekte energie ons bijna het viervoud! En dan nog zonder de afschrijving van de generator. (Dipolog, maandag 22 maart 2010) NU OOK WATERSCHAARSTE. Deze morgen, toen ik even in het Lee Plaza shoppingcentre rondkuierde, zag ik een merkwaardig schouwspel. Op de draagarmen van een transpalette stonden een zestal plastieken tonnen van verschillende kleur, vorm en inhoud. Heel voorzichtig reden er een paar werkers mee naar de diverse winkeltjes en verkoopsstalletjes, want boordevol gevuld met drinkwater. Uit de aangebrachte tonnen schepten de waterbehoeftige klanten het nodige water voor die dag in hun eigen recipienten. Leuk is anders, hygienisch is ook anders! Wat bleek? Men zat tot nader order zonder drinkwater. De Dipologse watermaatschappij kampt met een chronisch watergebrek. Waar er vroeger toch al slechts een klein waterstraaltje uit de leidingen kwam, want de druk was altijd al erg laag, komt er nu tot nader order helemaal niets meer uit! Een waterlek op de openbare weg hier en daar door het stukrijden van de oppervlakkige leidingen niet te na gesproken.
Water is bij ons geen probleem; wij hebben een diepe geboorde put en daarmee komen we ruimschoots aan onze trekken. Al hebben we afgezien om ons grasveld te besproeien; dit vraagt teveel water en wij besteden dit liever aan onze planten, moestuin en natuurlijk aan onszelf. En het zalig badderen in ons ligbad werd ook tot betere tijden uitgesteld; Je moet de goden niet tarten. (Dipolog, woensdag 24 maart 2010)
AARDBEVING NABIJ MANILA. Deze namiddag, rond 13u30 werd Manila en omstreken getroffen door een zware aardbeving van tectonische oorsprong, De beving gaf 6 op de richterschaal wat inderdaad toch al serieus is. Gelukkig vielen er nauwelijks gekwetsten. Wel werden de hoge kantoorgebouwen, ondermeer in Makati zon 30 seconden heen en weer gezwaaid, maar de talrijke bedienden kwamen er met de schik van af. De Amerikaanse geologische dienst houdt het trouwens op twee bevingen met enkele seconden tussenin. De eerst met 6 Richter vlakbij het aardoppervlak, de tweede op een diepte van 33 km. Men gaat nu bruggen, viaducten en andere structuren van naderbij onderzoeken naar eventuele schade. Ook de kathedraal van Manila wordt aan een nader onderzoek onderworpen. (Dipolog, donderdag 25 maart 2010)
DE GROTE VERKIEZINGSSLAG IS BEGONNEN. Al diverse weken konden de nationale kandidaten voor het president- of vicepresidentschap en de senatoren hun kiescampagne zowel in de pers, als op straat, als op tv voeren. In dit laatste medium mag elke kandidaat, per zender, maximaal120 minuten aan promotie doen. Nu, vanaf vandaag, beginnen ook de 45 dagen kiescampagne voor de plaatselijke politici, zowel de nieuwen als de herverkiesbaren. In totaal dingen 49 996 kandidaten en kandidaatjes naar de gunst van de 50,7 miljoen geregistreerde kiezers om uiteindelijk in totaal 17 874 posten en postjes te bezetten. Opgedeeld zijn dit betrekkingen voor 222 congresmannen, 80 gouverneurs en vice-gouverneurs, 762 voor provinciaal bestuurslid, 120 voor stadsburgemeester of vice-stadsburgemeester, 1514 voor gemeenteburgemeester of vice-gemeenteburgemeester, 1346 voor stadsadviseur en 12 116 voor gemeentelijke adviseur. Om al die kandidaturen in goede banen te leiden zijn er stringente regels uitgewerkt. Een aanplakbiljet of affiche bijvoorbeeld, mag niet groter zijn dan acht op vijf voet. Posters mogen de vijf op drie voet niet overschrijden. Een en ander moet worden aangebracht op de daartoe aangeduide en voorbestemde plaatsenaangeduid door de plaatselijke verkiezingsambtenaren. Maar niemand die daar echt om maalt! Op electriciteitspalen, op muren, schuttingen, huizen, hokken, afdaken en koterijen, in bomen en op verlichtingspalen, kortom op alles wat enigzins vertikaal of rechtop staat, zijn namen en koppen te vinden.
Je vindt zelfs posters netjes opgehangen onder de concurrerende collegas ! En natuurlijk op alle mogelijke voertuigen, vooral op de talrijke tricycles. Tot zelfs op een speciaal daartoe aangebracht vlot op 100 m verankerd voor het strand, voor de drukke Boulevard in Dipolog zijn de kandidaten te zien.
Comelec, het verkiezingsagentschap, dreigt met sancties voor de hardleersen. Dit kan zelfs leiden tot diskwalificatie. Op de posters en aanplakbiljetten wordt vooral de foto en naam vermeld. Weinig of niet de voorgestelde doelen en zelden ook de partij of zelfs hun kiesnummer. Hier kiest men dus echt voor de persoon omdat die gekend is of beroemd, niet zozeer voor zijn programma. Omdat, vooral bij het begin van vorige kiescampagnes, nogal eens geweld uitbrak zijn de autoriteiten in verhoogde staat van paraatheid. Er staan 571 steden en gemeenten op de controlelijst van de PNP (Philippine National Police) die extra moeten worden in de gaten gehouden. Dit is 34,94 % van het totaal aantal Filippijnse steden en gemeenten. Sinds een geruime tijd is er ook een totale wapenban ingesteld. Natuurlijk valt het leger en de politie daar niet onder, maar evenmin de talrijke privé-bewakingsagenten. En nu, op naar 10 mei voor de allereerste geautomatiseerde verkiezingen in dit land. (Dipolog, vrijdag 26 maart 2010)
GETUIGE VAN EEN BRAND. We waren met de tricycle net aan de rotonde met de Fontein van de Zegeningen toen we plots een zwarte rookwolk vertikaal zagen opstijgen, nog geen 100 m verderop achter wat hutjes. Brand! De bewoners van de aanpalende hutjes en winkeltjes renden heen en weer en sleurden met man en macht alles wat maar enigzins los zat naar de overkant van de straat. Een koelkast vol drank, tv-toestellen, schamele meubeltjes, zelfgemaakte toonbanken met inhoud, het lag er allemaal. In een mum van tijd sloeg het vuur over naar de belendende hutjes, stuk voor stuk gebouwd in erg brandbare triplex wanden en rietdaken. Maar daar was de brandweer al met een eerste tankwagen, er sprongen een paar zich nog aankledende pompiers uit. Een van hen zette de waterpomp in gang, een andere probeerde om een paar brandslangen te ontrollen terwijl hij ook nog zijn werkvest dichtknoopte. Een andere klom op de truck, geposteerd op de hoofdweg, en op ruime afstand van de brand begon een half aangeklede spuitgast een waterkanon heen en weer en op en neer te richten op de plaatsen waar de vlammen inmiddels hoog oplaaiden.
Blijkbaar stoorde hem een transfo, hoog opgehangen aan een elektriciteitspaal want met ware doodsverachting, middels een welgerichte waterstraal, bespoot hij de transfo die met wat knetterende vonken de geest gaf. Om de talrijke toeschouwers te vermaken vond hij het nodig om een aantal hoge bomen op meer dan 50 m van de brandhaard te bespuiten, zogezegd om branduibreiding in de bomen te voorkomen... Een tweede tankwagen kondigde zich met veel getoeter en gezwaailicht aan en zette zich lukraak eveneens op de hoofdbaan. Daar werd de inmiddels ontrolde brandslang aangekoppeld. De brandweerman was ondertussen ook aangekleed, met helm en al. De vuurhaard die zich ondertussen naar een zestal hutjes had verspreid kon veel efficienter worden bestreden vanuit een brede zijweg, maar dat zagen de spuitgasten niet in of vonden ze te link.
Met twee zwakke waterstraaltjes werd de klus geklaard. In dit land gaat men niet, zoals bij ons met man en macht tot de vuurhaard proberen door te dringen. Men gaat blussen vanop een afstand die ook zelfs voor kijklustigen geen enkel gevaar oplevert.
Sproeiend gaat men over de vlammen, en, vermits men de brandhaard niet ziet, want meestal verborgen achter constructies, gaat men af op de kleur van de rook om te zien of men al of niet raak spuit. Zwarte rook is mis, grijze rook is; we naderen de vuurhaard en witte rook (stoom) is; we doven de vlammen. Door die relaxe, onprofesionele manier van blussen, of moeten we zeggen, plassen, want de waterstraal stelt niet veel voor, kunnen de licht brandbare bouwsels, maar ook de betere woningen bij brand niet worden belet volledig, tot de grond af te branden...
(Dipolog, zaterdag 27 maart 2010) EN OOK DE GOEDE WEEK IS GESTART. De week voor Pasen is in dit land het sein voor talrijke en diverse religieuze activiteiten. Het begint al op Palmzondag. Dan gaan miljoenen gelovigen met palmen ter kerke. Zoals in Antipolo (Rizal), die met zijn kathedraal ook een bedevaarsoord is van OLV van de Vrede en de Voorspoedige Reis. Ook heelwat dieven vertonen een verhoogde activiteit. Zelfs terwijl de celebranten de gelovigen tijdens de viering aanmanen tot voorzichtigheid slaan de gauwdieven hun slag rond en zelfs in de bomvolle kerk. In Pampanga worden de Golgothaheuvels in gereedheid gebracht om het jaarlijks traditioneel bloederig schouwspel van de daadwerkelijke kruisiging van een paar dozijn godsdienstfanaten te voltrekken. Men verwacht daarvoor zon 20 à 30 000 toeschouwers waaronder heelwat lokale en vreemde toeristen. Er zijn kruisigingen van personen die op deze manier willen boetedoen zowel in San Pedro, Cutud, als in het vlakbije Sta. Lucia, Cutud. Ook in Paombong, Bulacan worden er een drietal, waaronder een vrouw, met dikke nagels aan het kruis opgehangen. Nog honderden anderen doen enkel de gekende kruisweg, maar dan letterlijk. Zij komen van heinde en ver, sommigen gehuld in een wit Jezuskleed zij torsen een loodzwaar kruis en worden door hun begeleidende beulen regelmatig met zweepslagen afgeranseld tot bloedens toe als groot spektakel van de dichte drommen publiek langsheen de Calvarieweg. Honderden anderen lopen, met ontbloot bovenlijf, zich de hele weg te kastijden, een beetje zoals sommige moslims dit doen. Het bloed op hun rug spat tot op de omstaanders! Je ziet fanatisme is van alle religies! Dit alles draagt de goedkeuring van de Rooms-Katolieke Kerk niet weg, maar tegen fanatisme alsdusdanig is nog geen remedie noch medicijn gevonden. Hier in Dipolog, doet men het wat rustiger aan; op Goede Vrijdag, vanaf het ochtendkrieken, is er de traditionele beklimming van de 3003 treden naar de Linabo Piek, de hoogste berg in de buurt.
Daar is er, zoals wel op meerdere bergen, een kruisweg aangebracht en gebeuren dan heelwat godsdienstige oefeningen. Heelwat gelovigen vatten de klim al aan daags of s nachts voordien. Zij kamperen dan op de bergtop. Ondergetekende wil de klim ook wel eens wagen. Meer hierover vind je in het hierna volgend cursiefje. In het stadscentrum op de stoep zie je heelwat verkopers van kookbananen, gabi en andere knolgewassen.
De traditie wil immers dat je op de avond van Witte Donderdag en de ganse Goede Vrijdag geen rijst eet ter nagedachtenis van het lijden van Christus. En geen rijst voor een Filippijn is zoals voor ons een café zonder bier! Op Goede Vrijdag is het onmogelijk om ergens inkopen te doen; alles zit potdicht om de gelovigen de kans te geven hun religieuze plichten te vervullen.
Ook heelwat ferrys en busdiensten worden die dag afgelast. Dit geeft natuurlijk een verhoogde trafiek op de dagen voor en na, bij de toch al tot boven de vervoerslimiet gevulde transportmiddelen rond de erg drukke Paasperiode. Op de hoogdag van Pasen zelf, is het dan weer business as usual.
Dit valt dan weer ergens te begrijpen omdat de Filippijn van lieverlede het bloederig spektakel van Christus dramatische dood herdenkt dan Zijn heropstanding op Paaszondag. Pasen zelf is hier dus erg gewoontjes. Op Witte Donderdag en Goede Vrijdag is het ook alle kieskandidaten verboden, ingevolge het Presidentieel Decreet 2009, enige kampagne of publiciteit te voeren. Maar ervoor en erna mogen ze opnieuw met auto- en motorcaravanen, voorzien van luidschallende speakers, hun kiesaanhang tentoon spreiden. Sommige politici raden hun opponent aan om deze week te biechten te gaan... (Dipolog, maandag 29 maart 2010)
DE 3 003 TREDEN NAAR DE LINABO-TOP. Daags tevoren ons al beiden een strohoed tegen de zon aangeschaft.Voor 30 Php/stuk kan je geen zonnesteek riskeren!
We namen ook wat sandwiches, een liter gekoeld drinkwater en nog een liter ijstee mee. Niet dat er langs de beklimming geen voedsel, snacks en drank zou te krijgen zijn maar alles wordt er duurder naarmate je stijgt, wist mijn vrouw. Je zou kunnen stellen dat de consumptieprijzen gelijke tred houden met de hoogte waar ze te koop worden aangeboden. En dat is begrijpelijk ook; men moet alles, maar dan ook alles via de talloze treden aanvoeren. Eden had met een tricyclevoeder om 8 uur afgesproken om ons naar de voet van de berg te voeren, maar hij stuurde zijn kat. Geen nood, Richard die ook met ons meeging, zocht vlug een paar single motors terwijl Eden een kennis opbelde want ook de wasvrouw die normaal op Daryl Dave zou passen gaf forfait. Afijn, alles kwam uiteindelijk toch in kannen en kruiken en om halfnegen waren we op weg naar de berg op zon drie kilometer van ons huis in Sicayab. Daar aangekomen was het een drukte van jewelste.
Eden kocht een vijftiental kaarsen om aan de verschillende staties te ontsteken.
Het nut van de ons te koop aangeboden hangmatten zagen we niet in. Nog niet... Aan de ingang van de trappenreeks stonden de politie versterkt met een K9 groep. Dit is de eenheid met politiehonden.
Ook het Rode Kruis was op post. Alle klimmers werden gemonsterd en handtassen en rugzakken moesten worden geopend voor inspectie. Met een handzame metaaldetector werd een lichaamsscan gedaan. En wij op stap! De eerste treden waren een makkie. Kijk, we konden al een eerste kaars aansteken. Maar naarmate de kaarsen verminderden en de afgelegde treden vermeerderden, verminderde ook onze snelheid en ons enthousiasme. Het moet zowat aan de zesde statie geweest zijn dat Eden het voor bekeken wilde houden. Maar na wat uitblazen, een sandwich met ijstee en een paar bemoedigende woorden van mij gingen we verder.
We waren immers al bijna... halfweg! De treden zijn wel allemaal even hoog maar door de veranderlijke berghelling zijn ze veelal kort, soms lang en soms wordt het voor een paar meter een hellend vlak.
Na nog wat stappen, uitrusten, stappen, weer uitrusten en weer stappen kwamen we aan in een klein basisschooltje met daarrond wat huisjes, hutjes en winkeltjes op de bergflank.
Het was meteen ook het einde van de kruisweg. Eden wou er wat mangos kopen maar schrok van de prijs; 10 Php/stuk. Dat zou zowat 100 à 120 Php/Kg zijn geweest want het waren kleine vruchtjes. In Dipolog Stad betaal je daar hoogstens 30 Php voor. Het einde van de kruisweg, maar niet het einde van onze klim. We hadden tot de top nog een 700 treden voor de boeg. Die hangmat die ons zon goeie 2000 treden lager was aangeboden zou nu even erg welkom zijn geweest... Wat verder waren aan een uitgedroogde stortbeek een aantal tentjes opgezet van jongeren die er de nacht hadden doorgebracht. Niettegenstaande er op diverse plaatsen langs de kruisweg afvalbakken waren neergezet zagen we toch veel afval rondslingeren. Dit vertoon was hier zowat het tienvoudige van voordien! Alles, maar dan ook alles lag verspreid in en rond de diverse kampeerplaatsen; plastic, sigarettenpeuken en verpakkingen, glazen flessen en lege bierblikjes. Dit laatste niettegenstaande dat bij dit event alcohol verboden is door de politie. Gelukkig dat de kinderen van de bergbewoners de berg afschuimen naar de weggekieperde plastieken flessen; ze worden verzameld en doorverkocht en zo dient men toch nog ergens de natuur. Al doen die kinderen dat wel voor de centen, natuurlijk. Na nog wat stappen, uitrusten, etc, etc. bereikten we de bergtop. Of nog niet helemaal. De treden waren uitgeteld. Nu moest je nog wat verder via een aarden trap en de ronde gladde rotsen. Eden hield het voor bekeken. Ik wou nog wat hogerop om fotos te nemen. Richard ging met me mee. Na nog een zeventigtal passen kwamen we aan een lommerrijke kantine waar je wat kon drinken. Vanaf hier tot de vlakke bergtop was het nog eens opnieuw zon 70 treden. Hier waren ze zo steil en zo ontoegankelijk dat men klimtouwen had aangebracht om de topgangers,die veelal op platte rubberen steeksloffen liepen, toch wat te helpen. Ik hield het ook voor bekeken wegens te riskant. De route naar boven was al aardig glibberig geworden door het veelvuldig beloop en ik bekijk de plaatselijke hospitalen liever vanaf de buitenkant. Ik nam dus wijselijkheids- en voorzichtigheidshalve wat panoramafotos. Richard ging door tot op het bergplateau. Daar bevinden zich een paar communicatietorens met diverse antennes en schotels voor straalverbindingen.
Er zijn ook een paar noodgeneratoren om bij tijd en stond over te nemen van de twijfelachtige electriciteitsbedeling hier. Na wat verpozen vingen we de terugweg aan. Dit ging tamelijk vlot. Ik had mijn bovenhemd uitgetrokken om toch enige afkoeling te hebben maar werd aan de uitgang door een politieagent teruggefloten. Hij vond dit té aanstootgevend (!) voor dit religieus gebeuren. Het ontblote bovenlijf van Christus aan het kruis niet en het afspelen, middels gsms, van profane en godslasterende muziek tijdens de klim evenmin.
Aan allen in urbi et orbi; In expressione Olandese; Saaliche Paaschen ! Bedaankt für die bluumen! (Dipolog, Linabo Peek, Goede Vrijdag, 02 april 2010)
BINNENKORT NAAR DAVAO. Na de Paasweek gaan we voor een weekje naar Davao. Ik heb daar via-via weet gekregen van een vrouw die me wel eens voorgoed van mijn vervelende pijn tussen de schouderbladen zou kunnen afhelpen. Een man die na zijn rugoperatie voortdurend morfine moest worden toegediend om de pijn te bestrijden heeft ze op enkele sessies van zijn pijn afgeholpen. Placebo effect? Ik denk het niet, want na 3 maanden is hij nog steeds pijnloos van zijn verblijf hier in de PH aan het genieten. Ik wacht wel hiermee tot na de Paasgekte. Rond die tijd reizen is al even erg als rond de Kerst- en Nieuwjaarstijd. DD blijft voor die vijftal dagen bij mijn schoonouders die speciaal vanuit Tampilisan zijn afgereisd om bij ons thuis te komen babysitten. Ook een 13 jarig nichtje van Eden, Clay-Clay, komt mee. Zij zal hier Eden gezelschap houden om wat huishoudelijk werk te doen en te babysitten tijdens mijn afwezigheid als ik einde van april naar Vlaanderen afreis. Zo verdient ze nog een zakcentje die ze wil gebruiken als als schoolgeld. (Dipolog, dinsdag 06 april 2010)
OP WEG NAAR DAVAO. Je kunt niet rechtstreeks vanuit Dipolog naar Davao vliegen. Je moet even een tussenstop maken in Cebu en daar overnachten want er zijn weinig vluchten. De terugreis van Davao naar Dipolog past dan wel. Geen probleem, we kenden er Teo-Fell, een budgethotelletje, maar toch met ruime nette kamers en met annex restaurantje, gelegen zowat tussen uptown en downtown Cebu. Het is er naar stadse normen erg rustig zelfs als je een kamer aan de voorzijde betrekt. We hadden savonds nog even wat bear necessities ingekocht in Ayala en er ook gegeten in La Maison (01), een beter restaurant palend aan de prachtig verzorgde tuinen van het complex.(02) Dan hotelwaarts en slapen. Tot we rond middernacht wakker schrokken van een hoog oplopende familiale twist in de kamer naast de onze; vader had ontdekt dat zijn zoon aan de bollekes zat, of beter gezegd aan de poeier, want shabu is poeder. En dat nam vader niet. Het logische gevolg daarvan was dat papa diverse malen luidkeels aankondigde zijn zoon te willen vermoorden. Deze was inmiddels hoorbaar de gang opgevlucht achternagezeten door een moorddadige briesende vader en een krijsende moeder. Na nog een kwartier verbaal geweld van weerszijden beval de vader de politie te bellen. Zij kwamen spoedig ter plaatse waarbij ik vermoed dat de bewaker, bij het horen van al die nachtelijke herrie, al eerder had gebeld. Papa vroeg aan de politie om zijn zoon even de binnenkant van een cel te laten ervaren en hem aldus mores te leren. Nadat de zoon was weggeleid en na het geval met zijn vrouw nog een kwartier lang luidkeels te hebben doorgenomen, keerde de rust weer. Wij volgden willens nillens het ganse audiospektakel vanuit onze hotelkamer waarbij Eden als tolk optrad. Het is niet erg raadzaam om je als persoon, en zeker als buitenlander, je te mengen in een twist of zelfs maar twistje. Het loopt meestal aardig uit de hand waarbij plotseling messen en zelfs vuurwapens te pas komen en waarbij jouw goedbedoelde hulp vaak heel anders wordt geinterpreteerd. De volgende dag namen we het ontbijt in het belendend restaurantje waar de nachtelijke opvoering uitgebreid werd gecommentarieerd door de andere gasten. Nadien hielden we een taxi aan en reden zonder problemen, want taxichauffeurs zijn hier correct, naar de luchthaven (03) zon 15 Km verderop op het eilandje Mactan. Een tip werd dan ook volgaarne gegeven. Davao, here we come! (Cebu, woensdag 07 april 2010)
IN DAVAO BIJ DE TOVERDOKTER. Geert, mijn kennis in Davao, zou ons op de luchthaven opwachten en ons meteen naar de toverdokter te brengen voor een eerste rugbehandeling, want gewoonlijk deed ze de genezingen in diverse behandelingen. Nadien zouden we wel een hotelletje vinden in zijn buurt in Ma-a. Hij verwelkomde ons met zijn dochter Danica en zijn flink uit de kluiten gewassen zoon Paulo. De rit naar Ma-a, richting dokter nam zon halfuurtje in beslag waarbij je meteen opmerkt dat Davao weinig hoogbouw heeft, erg uitgestrekt is en bijgevolg ook relatief weinig verkeersproblemen kent. De traditionele dokter bleek een hartelijke vrouw van in de vijftig te zijn. Zij was gekleed in een lange ouderwets gebloemde jurk met daarover een kort wit doktersvestje. (04) Op de poster las ik dat zij door de Filippijnse regering erkend was om alternatieve geneeskunde te beoefenen. (05) Zij ontving ons in een ruimte deels open, deels met bamboeafsluiting. Daarop heelwat educatieve schoolplaten over diverse onderwerpen zoals vogelsoorten, de presidenten, enz... Natuurlijk ontbraken ook de religieuze, zeg maar Katholieke, afbeeldingen niet en er was ook een rommelig altaartje. Nadat ze even voor dit altaartje had vertoefd en er ook kaarsen had ontstoken (06) (07) vroeg ze mij om mijn bovenlijf te ontbloten en op een bamboebed te gaan liggen bedekt met een kleurrijk laken. Het was er erg warm en om mijn transpiratie weg te nemen droogde ze me af met keukenpapier. Ze palpeerde even mijn getormenteerde rug en masseerde hem dan middels een stevige wreef met kruidenolie. Ook de armen, benen en buikstreek kregen hun deel van de olie. Nadien werd het hoofd onder handen genomen. Onderwijl prevelde ze onverstaanbare woorden (07) en blies af en toe op de behandelende plekken. Ook maakte ze af en toe een nemend, gevolgd door een weggooiend gebaar naar het altaar toe; zij gooide mijn kwaal weg. Na afloop is het niet de bedoeling dat je haar betaalt. Je deponeert een vrijwillige bijdrage, naar godsvrucht en vermogen, in een mandje op het altaar. Zij vroeg me om enkele dagen later terug te komen. Ze zou me dan opnieuw behandelen en ook medicamenten op basis van kruiden voorzien. Nu al voelde ik mij verlicht door de stevige massage met etherische kruidenolie. Na de behandeling gingen we even tot bij Geert thuis waar mij een andere bekende opwachtte; Frans Vanbesien, de man die de Filippijnen kwaliteitsvlees leert eten. (07b) Toen Frans na een gezellige babbel huiswaarts keerde reed Geert ons met zijn kinderen tot op een overschouwende berghelling in de buurt met prachtige vergezichten op de stad, de kust en het nabije eiland Samal. De klim op die berg leidt langs een kruisweg tot boven op de berg waar een omvangrijk bedevaartsoord is van het Reizende Kindeke. Dat Kindeke heeft twee gigantische kleerkasten vol kostuumpjes, (08) zoals bij ons Manneke Pis. Op reis kan hij dus regelmatig van kledij veranderen...Fanatieke gelovigen beklimmen die berg op hun knieen! Ook de Mount Apo, (09) met zijn 2954 m de hoogste berg in de Filippijnen konden we van ver even bewonderen. Tijdens de terugtocht passeerden we langs de versterkte woonerven van diverse Ampatuans, (10) de moslimfamilies die een tijdje geleden bekendheid verwierven door een massale verkiezingsslachting. Nadien gingen we op zoek naar een hotel. Als dit was gevonden, besloten we de avond met de gastheer en kinderen in De Boerderij, een Nederlandse kroeg met eetgelegenheid met een paar pinten. (Davao, donderdag 08 april 2010)
ONZE EERSTE NACHT IN DAVAO. Geert was zo vriendelijk om ons diverse hotels in de buurt te laten zien. Zo kwamen wij ook bij het kleine en nette Viajeros terecht. (11) www.viajeroseconomyinn.com De relatief kleine kamertjes droegen erg onze goedkeuring weg doch we konden, wegens volledige bezetting, er pas de volgende dag, vrijdag inchecken. Wij reserveerden alvast en sliepen voor een nacht in een minder gezellig hotelletje op de drukke Mac Arthur Avenue, vlakbij het kruispunt waar ook het shoppingcenter NCCC is gelegen. Dit winkelcomplex voldeed volledig aan onze noden voor een hapje en een drankje en onze paar spulletjes die we nodig hadden. De volgende morgen, na een verkwikkende nachtrust en met heelwat minder herrie dan in Cebu, namen we eerst een ontbijt en controleerden dan de beschikbaarheid van ons voorkeurhotel. En ja hoor, onze kamer kwam vrij! Wij reden er met een taxi heen. HetViajeroshotel ligt vlakbij het centrum van de 911, het naar Amerikaans voorbeeld genoemd rescue centre.(12) Toch is het er erg rustig want bij nacht en ontij rukken de brandweerwagens en ambulances er niet uit met loeiende sirenes. Het rescue centre is daar goed uitgerust, moet ik zeggen, al beschikken ze ook hier niet over middelen om de kern van de vuurhaard te benaderen. De brandhaard omschrijven is en blijft hun doel. De volgende nachten voelen we er ons toch erg veilig. Geert is als vrijwilliger erg begaan is met de buurtwerking in zijn wijk, ondermeer op ecologisch en natuurbeschermingsvlak. Hij had die dag de handen vol met een paar lang voordien geplande ontmoetingen en vergaderingen en wij lieten hem dus even alleen. Ondermeer voor die enkel op de centen beluste bouwpromotor. Deze wil op een onstabiele bergrug vlakbij Geerts subdivisie een nieuwe wijk neerpoten. Niet zonder gevaar dus, (13) want op die berg liggen de losse sedimenten tot 30 meter dik. Je moet dus al over een groot kapitaal beschikken enkel nog maar de funderingen te heien tot in de vaste rotsbodem. Maar dat zal de promotor worst wezen; deze levensnoodzakelijke maatregelen worden niet kenbaar gemaakt en de woningen zouden, eens gebouwd, met de eerste de beste zware regenval, en met heelwat modderstromen en aardverschuivingen tot in de Luzviminda divisie worden gestort en daar een ravage aanrichten. Werk aan de winkel voor Geert en geestesgenoten om deze verkaveling te stuiten. Alvast succes toegewenst! In de late namiddag belde Geert me om te melden dat hij slechts een paar zaken had kunnen regelen want het was die dag Araw ng Kaghitingan, als ik me niet vergis de dag dat men een overwinning van WO II herdenkt en de officiele instanties waren natuurlijk potdicht. Hij had dus die avond tijd zat om mijn uitnodiging te aanvaarden en in een strandrestaurant met de kinderen en ons iets te gaan eten. (Davao, vrijdag 09 april 2010)
DAVAO VERKENNEN EN HUISINZEGENING. Geert was die zaterdag uitgenodigd bij een Kees en Hannah. Kees is een Nederlander die net zijn droomhuis had gebouwd en die dat, naar Filippijns gebruik, wou laten inzegenen. Het was tevens de verjaardag van Angel, zijn 9-jarig dochtertje. Geert was van plan om vooraf nog even naar de Swiss Deli te rijden.(14) Dat is een charcuteriemakend bedrijf met annex bakkerij en restaurant door twee Zwitsers gerund en heeft een erg gereputeerde naam. www.swissdelidavao.com Er worden tal van ingevoerde Europese produkten verkocht, waaronder wijnen. Men heeft zelfs een heuse wijnkelder.(15) En die wou ik wel eens zien. Je gelooft je ogen niet! Honderden flessen uitgelezen wijnen van nagenoeg elk gekend wijnland. Frankrijk spande toch de kroon, niet alleen in kwantiteit, maar ook in kwaliteit.Er was zelfs een Chateau Les Forts de Latour 2002, voor de prijs van 15500 Php. Of zon 260 . Schande wie daarom zeurt! Geert deed zijn inkopen en ook ik kocht wat luchtgedroogde salami, artisanale boerenham en een assortiment van vier worstsoorten alles op een schoteltje verpakt en vacuum getrokken. Hij zou het voor mij in zijn koelkast bewaren tot onze terugreis op maandagmorgen. Omdat we natuurlijk op de inzegening niet konden aankomen met lege handen, kocht ik in de Swiss Deli een flesje rode wijn. Wel een ietsje minder duur dan de Chateau Latour... Wij reden eerst tot de residentie van Geert om de aangekochte fijne vleeswaren in veiligheid te brengen en het wijntje in te pakken. Onderweg passeerden we het Chinese kerkhof van Davao.(16) Altijd imposant om daar even in rond te toeren. Graven en mausoleums in marmer en ter grootte van een huis zijn er schering en inslag.(17) Ook de minder gefortuneerde Chinezen doen er toch alles aan om hun overledenen met een mooi, bovengronds graf te gedenken. Geert reed ook nog even langs diverse bouwplaatsen op hellende risicogronden.(18) Dit gaf ons een duidelijk beeld van de dreigende gevaren bij een aanhoudende hevige regenval. Wij passeerden ook langs de zware noodcentrale met dieselgeneratoren voor de nutsvoorzieningen van de hele stad Davao.(19) Poluerend en lawaaierig, dat wel. Maar van erg groot nut voor de hospitalen, straatverlichting en verkeerslichten. In deze tijd van energiegebrek door El Niño draaiden ze dan ook op volle toeren. En dan kwamen wij aan bij Kees en zijn gezin. Deze Nederlandse arboretist heeft destijds Boskoop gelaten voor wat het was en kwam na enkele omzwervingen aan in de Phils. Hij heeft heel wat planten en bomen gekweekt, geplant en veredeld en is nu begaan met het ontwikkelen en commercialiseren van kokosnoot bijproducten en het produceren van potgrond gemaakt uit kokosnootschil voor export. Kees, ging uit van de stelling de vrienden van mijn vrienden, zijn mijn vrienden en ontving ons bijzonder hartelijk.(20) Hij is dan ook een erg innemende man. Na wat te hebben bijgepraat, zijn ruime en gezellige woning te hebben bewonderd en ook de boomhut, gemaakt met recuperatiehout van de woning, voor zijn dochter te hebben bekeken was het tijd voor de inzegening. Kees liet de pastoor rustig betijen tot zijn dochter hem een druipende ijsco in de hand stopte die op het punt stond op de parketvloer te vallen. Met een vertwijfeld gebaar hapte Kees de hele ijshoorn binnensmonds en toen kreeg hij het even warm, of beter gezegd koud. Maar er was geen weg terug; doorslikken die handel! (21) Nadien kon Kees ons met een zichtbaar opgelucht gezicht uitnodigen aan de feestdis, waarbij het traditionele lechon, speenvarken, niet ontbrak. Het was een gezellige en humoristische avond. Proficiat met jullie prachtige nieuwe woning (22) Kees en Hannah! Tabee! (Davao, zaterdag 10 april 2010)
OPNIEUW NAAR DE TOVERDOKTER. Vandaag ging ik nog eens terug bij de dokter om mijn behandeling te krijgen en ook de medicijn. Deze behandeling was gelijk de vorige; masseren met kruidenolie en de ziekte van mij afnemen en weggooien.(23) Dan gaf ze mij de Chinese geneesmiddelen. Het bleken zwarte bolletjes die ik na de maaltijd met een glas warm water moest innemen. Geert stelde voor om het Davao Crocodile Park te bezoeken. Dit is een vrij groot complex maar verdeeld over verschillende attracties op zich staande aparte plaatsen in een reusachtige verkaveling. www.psdgroupph.com Zo kwamen we eerst aan bij de Roller ball. Destijds kon Eden in Cebu er niet van genieten want het rollen gaat per twee in één bal en toen was ze alleen. Nu vond ze in Paulo een gewillig medeslachtoffer. Gemonteerd in de reuzebal ging het nog, maar na het van de heuvel rollen zweerde Eden dat het de eerst én tegelijk de laatste keer was.(24) Het kostte per persoon wel 300 Php, niet echt een koopje maar je kreeg voor die prijs meteen nog extra toegangstiketten voor twee op de Walk on Water. Dat is even verderop, ook in een bal, maar een heelwat kleinere, want slechts voor één persoon. Deze bal(lon) wordt na het instappen dichtgeritst, opgeblazen en dan vertoef je hierin voor zon tien minuten in het water. Zelfs ik vond het leuk! (25) Of zou het door dat extra ticket zijn gekomen? We bekeken met dat ticket trouwens ook de vlindertuin. (26) Even maar, want er was weinig animo. Dan naar het eigenlijke krokodillenpark. Dit kostte 150 Php. en het was ook weer een combinatietiket met diverse attracties. Eerst waren er uiteraard de talrijke krokodillen van alle soorten en formaten. Er was zelfs een reusachtige zoutwaterkrokodil die het fijn vond om regelmatig de toeschouwers vanuit zijn persoonlijk zwembad met een kwieke staartslag wat af te koelen. In het park ook heelwat andere dieren; apen, slangen, struis- en andere vogels. Van daaruit stapten we naar de Tribu k Mindanawan, de site met diverse hutjes van de vele stammen die Mindanao rijk is. Een soort openluchtmuseum zoals Bokrijk, maar dan in het klein. Het werd schemerdonker en toen we dachten het allemaal te hebben gezien werden we er op attent gemaakt, middels megafoon en een paar kwieke drummers dat er ons om kwart voor zes ook nog folkloristisch openluchtspektakel te wachten stond. En dat allemaal inbegrepen in het combinatietiket. Wij daarheen. We kwamen aan als eersten. Na nog wat aankondigingen kwamen er steeds meer toeschouwers opzetten, zodat de zitplaatsen half bezet waren toen het spektakel begon, naar Filippijnse norm erg op tijd, rond halfzeven dus. Wij genoten van de traditionele muziek voortgebracht door een gamelan-orkestje. Ook de gezangen waren erg genietbaar. De dansers wrongen zich in alle bochten en dansten zich letterlijk het zweet op het lijf.(27) Erg professioneel! Na een uurtje werden we middels dezelfde megafoon gevraagd om zich naar de drummers te begeven die zich inmiddels even verderop op een verhoogde berm in flauw licht hadden opgesteld. Toen iedereen ter plekke was werd ook dat licht gedoofd zodat het pikdonker was. Vanuit een hogergelegen traditionele rieten paalwoning gleed via een metaaldraad een toorts naar beneden en stak onderaan een partij brandhout aan. In dit licht werden we vermaakt met nachtelijke dansen begeleid door opzwepende drums. Met vuurpotten en vlammeneten deden de dansers hun ding.(28) Na afloop reden we naar De Boerderij, waar we het avondmaal gebruikten. Nadien wilde ik de gastheer danken voor zijn tijd en moeite en ons hotelletje opzoeken. Maar de jeugd dacht daar anders over; vlakbij was het carnival, zeg maar een foor of kermis. En daar wilden ze nog even heen. Nu is zon foor toch iets anders dan bij ons. Er zijn natuurlijk schommels, een paar caroussels, een schietkraam en hier zelfs botsautootjes, maar het middenplein wordt altijd vrijgehouden voor allerlei gokspelletjes.(29) Met kaarten, dobbelstenen, roulettemolen etc, etc. Win je soms wat prullaria of een zakje chips. Anders dan bij ons is het geheel rondom afgesloten en moet je ook een kleine toegangsprijs betalen. Ook wordt het volledig bezeten en gerund door eenzelfde eigenaar, familie met personeel. Aandachtige lezers weten dat ik enerzijds een kermisvogel ben maar dat ik anderzijds geen crash wil meemaken als toegevoegde waarde aan attractie. Deze ongelukken komen hier vaak voor. Ik wou niet de zeurpiet spelen en vond toch een paar atracties veilig om me te vermaken. De schommel kon er door en ook in de autoscooter kon weinig mislopen. Van hoge toestellen met flauwe constructie bleef ik, en ook de anderen wijselijk af. Nadien voerde Geert ons hotelwaarts. Morgenvroeg zou hij ons naar de luchthaven brengen. Zonder een lekkere durian mee te nemen,(30) want strikt verboden in het vliegtuig wegens het aroma. (Davao, zondag 11 april 2010)
IN DE STANDAARD KON JE HET VOLGENDE LEZEN. Minstens 15 doden bij bomaanslagen op de Filippijnen. (Bron: Belga) MANILA - Bij een serie bomaanslagen in het zuiden van de Filippijnen zijn vandaag minstens 15 mensen om het leven gekomen. Dat melden de plaatselijke autoriteiten. Vijf springtuigen gingen nagenoeg tegelijk af in Isabela City, zowat 900 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Manila, aldus de politiechef van de provincie Basilan. De bommen waren geplaatst voor een school, een katholiek kerkgebouw en een sportcomplex. De eerste bom ging voor de school af en eiste het leven van een politieagent en een voorbijganger. Toesnellende soldaten werden door onbekenden aangevallen en gedood. Niemand stelde zich verantwoordelijk. Wel zijn in de provincie terreurorganisatie Abu Sayyaf en andere moslimextremisten actief. Ben Dolorfino, de regionale legerleider, verdenkt Abu Sayyaf. Begin mei zijn er verkiezingen op de archipel. Gelukkig is het hier nog steeds rustig. Maar hoe zuidelijker in Mindanao, des te gevaarlijker. (Dipolog, dinsdag 13 april 2010)
WE HEBBEN EEN YAYA. Omdat ik einde deze maand terug naar Vlaanderen ga en Eden met DD alleen achterblijft hadden we een 13-jarig nichtje van DD gevraagd om gedurende mijn afwezigheid hen gezelschap te houden. Het was toch schoolvakantie en zo kon ze ook nog een zakcentje bijverdienen. Maar het draaide anders uit; Klay-Klay, kreeg na enkele weken heimwee en bovendien is ze ook niet veel huishoudwerk gewoon. Haar moeder verwent haar daarin nogal. Eden kreeg weet van een 19-jarig meisje die ver weg, met haar broer en nog een paar anderen bij een rijke moslimfamilie was tewerkgesteld. Niet alleen moesten ze er hard en lange uren werken, in de meer dan tien maanden dat ze ze vertoefden hebben ze nooit enig salaris ontvangen! Men had ook haar nochtans, benevens kost en inwoon, de fabelachtige som van 1500 Php. beloofd. Dat is zomaar eventjes 25 ! Maar wel per màànd !!! Ze mochten ook het huis niet verlaten! Van moderne slavernij gesproken !!! Natuurlijk probeerden de werkers een na een te ontsnappen. Uiteindelijk ook onze yaya en haar broer. Ze is nu al een paar dagen bij ons en je merkt duidelijk dat ze werken gewoon is, ze ziet alles en dus moet je haar erg weinig opdragen. Bovendien spreekt ze verbazend goed Engels, niettegenstaande dat ze zelfs haar lagere school niet heeft afgemaakt! Toen Eden haar vroeg of ze het hier naar haar zin had, zei ze zichtbaar in haar nopjes dat het een hemelsbreed verschil met haar vroegere moslimfamilie was en dat ze hier, in vergelijk, bijna niet moest werken. (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
NOG WAT VERKIEZINGSNIEUWS. Als buitenstaander blijf ik wars van alle ongepaste bemoeienis met de binnenlandse Filippijnse aangelegenheden, maar het blijft toch interessant om even de manier van kiezen nader te verklaren. Dit gebeurt in zeven stappen. Op D-day, 10 mei dus, moet elke gerechtigde kiezer zich 1) aanmelden in zijn kiesbureau met zijn kiesbrief. Hij is in het bezit van een geldig indentiteitsbewijs, bij ontstentenis heeft hij zich al een hele tijd voordien een speciaal voters-id aangeschaft. 2) Hij meldt zich bij de kiesinspecteurs. 3) Hij luistert naar de instructies van de inspecteurs. 4) Dan krijgt hij zijn kiesbrief waarbij hij moet opletten dat hij ongebruikt is. 5) In de kieszone vult hij de brief in er op lettend om op niet meer kandidaten te stemmen dan toegelaten, het zg. Overstemmen. Bijvoorbeeld kan je niet voor twee presidenten kiezen, want men heeft er maar één nodig, maar wel voor zes senatoren voor zover er minstens zes nodig zijn in deze provincie, natuurlijk. Hij moet ook minutieus de vakjes volkleuren. Een check is niet toegelaten. Bij fout kan de kiezer mogelijks een nieuw formulier vragen, voor zover voorradig. Dan 6) voert hij zijn kiesformulier in de automaat en wacht op een bevestigende boodschap van de machine. Tenslotte 7) krijgt hij van de kiesinspecteur een vlek onuitwisbare inkt op zijn vinger, om alle dubbele kiespogingen met vliegende stemmers uit te sluiten. In onze contreienworden wel voorkeursstemmen uitgebracht maar het blijft toch de partijleiding, veelal in overleg met de formateur en met veel genegocieer, die uiteindelijk beslist wie, wat, waar zal uitspoken. Hier wordt gewoon op de man/vrouw gekozen. Er zijn bijvoorbeeld zes personen kandidaat voor president, en daar kan men uit kiezen. Degene met de meeste stemmen wordt het. Het is voor Juan de la Cruz (01), de gewone Filippijn dus, wel een hele aanpassing.
Vroeger moesten gewoon de namen van de uitverkorenen worden ingevuld. Dit leidde tot ellenlange wachtrijen, want niet iedereen is een schrijfkunstenaar. Vervolgens was er het moeizaam manueel tellen, nog extra bemoeilijkt door heelwat onleesbare en onduidelijke geschriften. Geen wonder dat men heel wat dagen op de uitslagen moest wachten! Of het nu gemakkelijker zal zijn, met heelwat bolletjes zwart maken, moeten we nog afwachten; het zijn de allereerste geautomatiseerde verkiezingen en op verschillende sites en in diverse dagbladen en affiches bij officiele diensten kan je lezen hoe het moet. Alleen, net degenen die zich in afgelegen gebieden bevinden, onthouden van enige informatie en meestal ook nog ongeletterd, met andere woorden degene waarvoor de informatie zeker is bedoeld, zij blijven onwetend tot de dag zelf, met alle gevolgen vandien. Maar er is meer, door de schuld van een flauwe uv-inktbedrukking moet men met met een handzame uv-lamp alle stembiljetten manueel moet controleren op echtheid. De stemmachine is daartoe niet in staat. Enkel voor dit gebrek rekent men nu al op bijkomende vertragingen van een paar seconden per kiezer. Voor de machinale verkiezingen zijn zon 68 000 machines aangeschaft. Ook in Hong-Kong, waar een grote Filippijnse populatie van huishoudsters en meiden aanwezig is staan er een paar. Bij deze vroegtijdige stemming in het buitenland ging het al mis. De machines faalden. Alleen al in het westen van de Visayas, de grootste eilandengroep, zijn er 254 afgelegen kiesburelen zonder elektriciteit, waarvan 97 in Iloilo, 70 in Negros. De rest is verspreid over Guimaras, Aklan, Antique en Capiz. Hoe daar die high-tech kiesmachines dan wel gaan werken weet ik ook niet. Toch verwacht men de kiesresultaten te kunnen kennen binnen de twee dagen. Vroeger was dat een paar weken... (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
DARYL DAVE WORDT TWEE. Op vrijdag 16 april 2010 werd DD twee jaar en dat hebben we natuurlijk herdacht. Verjaardagen worden hier, net zoals in de States, met veel luister gevierd en bij voorkeur op de dag zelf. Wij, om het wat practisch te houden, vierenden het op zaterdag voor een paar buren en kennissen met een aantal kinderen. We hadden ook een tiental straatkinderen, die wij kenden vanop de Boulevard, uitgenodigd. (02)
Omdat ze niet alleen durfden komen in het sjieke Jollybee, vroegen we onze vaste balutverkoopster van dezelfde Boulevard om hen uit te nodigen, wat bij te staan en te vergezellen. Zij kende ze toch allemaal. Ook de reeds uit de provincie aangekomen neefjes en nichtjes van DD gingen mee. Aangezien die toch allemaal Jollybee-minded zijn en er daar heelwat animatie voor die jonge klantjes te rapen is, te vergelijken met MacDo, kozen we voor deze mogelijkheid kompleet met animator en mascotte. (03)
Eerst zijn er wat spelletjes met prijzentafel, daarna komt de pabitin, daarbij wordt snoep en gadgets aan een beweegbaar en versierd rooster opgehangen. De animator laat dan dit rooster op en neer bewegen middels een touw waarbij de kinderen trachten de lekkernijen te bemachtigen. Omdat DD nog klein is, én eregast, mocht hij voor alle anderen er de eerste surprise vanaf halen. (04)
Dan was er ook nog de maaltijd met drank en ijskreem en we stuurden alle kinderen naar huis met een zak vol verassingen. Jollybee zorgde ook voor de verjaardagstaart (05) maar die wordt traditioneel thuis verorberd.
Zondag was dan even de beurt aan de volwassenen van de familie. DD en zijn neefjes en nichtjes bleven thuis onder de hoede van onze nieuwe yaya. Het was een gezellige boel want na de feestmaaltijd in Kamayan, Dapitan, kwamen we terug naar Sicayab en gingen we daar met zn allen ook nog zwemmen. (Dipolog, zondag 18 april 2010) BOLA-BOLA OF DIVERS ALLEGAARTJE. - Steeds meer en meer jonge, maar ook oudere vrouwen lopen hier in mini. Wat tien jaar geleden in dit o-zo-katolieke land ongehoord was, zelfs voor cruisende straatmadelieven, is nu heel gewoon. En niet alleen in de grote steden, ook bij ons in het zo rustige Dipolog zie je ze flaneren. Maar de Filippijnen zou de Filippijnen niet zijn als er toch geen zedig verschil met het Westen ware; onder de mini draagt de Filippina niet enkel een slip of tanga. Neen, zij draagt bovendien een behoorlijk zware short om alle eventualiteiten, waaronder het schandaal bij een opwaaiende mini of een inkijk te geven bij het achteroverzitten in een tricycle, uit te sluiten. - Tags (6) vond je tot voor kort vrijwel niet in dit land, hooguit wat in Manila en sommige andere grootsteden.
In Dipolog zelfs helemaal niet. Deze eenkleurige en monotone kankervlekken van spuitbusgekken die nog niet eens een graffiti kunnen maken vond je alleen in het Westen. Daar is nu verandering in gekomen; sinds enkele dagen zijn een paar betonnen zitbanken (07) op ons aller Boulevard met van die sierselen van onkunde getooid. We mogen verwachten dat er, jammer genoeg, nog veel zullen volgen.
- Het klinkt als een 1 aprilgrap, maar dat is het niet; de ultraviolette inkt die is gedrukt op de kiesformulieren om door de automatische kiesmachines te worden herkend als echt is van dusdanige kwaliteit dat men een manuele tussenkomst met draagbare uv-lampen zal moeten uitvoeren. Dit zal de wachttijd per persoon voor het kiezen met minstens 2 seconden vermeerderen. Er zullen op 10 mei, net als bij alle vorige manuele verkiezingen, opnieuw urenlange wachtrijen zijn om de meer dan 50 miljoen kiezers te laten stemmen. - Wat ook als een aprilgrap klinkt is dat Imelda Marcos, de 80 jarige weduwe van de dictator en voormalige bezitster van 1222 paar schoenen, opnieuw in de politiek wil stappen. Bedekt onder briljanten en smaragd startte ze een tijdje geleden haar kieskampagne bij het mausoleum van haar man in Ilocos Norte. Daar worden de Marcossen nog zeker geadoreerd en soms zelfs verkozen. Dit gebeurt veelal door jongeren die het dictatorschap niet hebben beleefd en die haar zien als een celebrity. Ze uitte haar wraakgevoelens en kustte met veel vertoon en poeha de glazen kist waarin de dictator na al die tijd nog steeds ligt opgebaard. Zij wil niet rusten voor haar mans naam is gezuiverd en hem begraven zien op de erebegraafplaats in Manila. (Dipolog, dinsdag 20 april 2010)
MIJN AFREIS ONZEKER? Sinds enkele dagen word ik getipt door diverse personen dat het in Ijsland rommelt. Geen financieel gedonder, deze keer, maar het spuwen van vliegas in de atmosfeer door een erupterende vulkaan. Je zou kunnen zeggen, dat is ver van mijn bed, maar niets is minder waar. Deze as en stofdeeltjes verspreiden zich en zijn een potentieel gevaar voor de turbines van de moderne straalvliegtuigen. Binnen enkele dagen stap ik ook in een paar van die dingen en er is een kans dat deze aan de grond blijven wegens neerstortingsgevaar. De laatste berichten worden gunstiger; men heeft proefvluchten gedaan, grote delen van het luchtruim blijken opnieuw veilig en ik heb er goede hoop op dat ik maandag aanstaande zal kunnen vertrekken. Ik vertrek alvast eerlang naar Manila. Je moet nog een beetje positief denken ook, natuurlijk! (Dipolog, donderdag 22 april 2010)
SLOTBESCHOUWING NA TIEN MAANDEN PARADIJS.
Beste familieleden, vrienden, bekenden en sympatisanten, Na opnieuw een ruime tijd in mijn tweede vaderland te hebben vertoefd, ga ik binnenkort zonder mijn vrouw en kind naar Vlaanderen vertrekken. Het nagenoeg zes maanden wachten op goedkeuring van de Belgische autoriteiten vind ik echt tergend lang duren en ik zou toch ook eens mijn familie in Vlaanderen en onze toekomstige gezinswoning willen terugzien. Nog meer dan gewoonlijk verlaat ik dus de Filippijnen met gemengde gevoelens, want ik laat ook mijn wettelijke levenspartner en kind achter. Zij, maar ook de Filippijnen, liggen mij nauw aan het hart. Ondanks de soms scherpe commentaren en de rauwe kritiek op het reilen en zeilen van deze bananenrepubliek ben ik nog steeds een halve Pinoy! En kritiek, voor zover gegrond, moet kunnen vind ik. Het schrijven en uiten van mijn gevoelens op papier is voor mij een uitlaatklep en ook een tijdverdrijf. Ik vind het ook leuk dat mijn schrijfsels door anderen worden gelezen en geapprecieerd. Dat hoop ik, tenminste! En natuurlijk vind ik het ook fijn om later alles nog eens te kunnen herlezen en de fotos herbekijken in ons koude kikkerlandje, dat Vlaanderen toch eigenlijk wel is. Zoals je reeds uit de aanhef kunt opmaken vind ik de Filippijnen een subtropisch paradijs en de talrijke Filippijnengangers die mij voorgingen of nakwamen zullen dit beamen. Gedurende deze reiscommentaren uitte ik nogal wat kritiek op natuurbescherming (08) of wat daarvoor in de Filippijnen moet doorgaan.
Geen wonder! De Filippijn is zijn paradijs naar verdoemenis aan het helpen en het ergste is dat Juan de la Cruz, (09) de modale Filippijn dus, dat niet eens beseft!
Ik denk niet dat Al Gore er binnenkort in Manila veel aan zal kunnen veranderen.(10)
Het is hooguit een fait divers voor de beter gesitueerden. Scholen echter, kunnen hierin wel een grote sensibiliseringsrol spelen, omdat ze via de kinderen, die trouwens de ouders van de toekomst zijn, ook hun huidige ouders kunnen bereiken. Maar het lerarenkorps houdt zich liever onledig met het aanleren van zang, dans en gebed. Gaat er dan ook heelwat gemakkelijker in De kinderen verprutsen zelfs hun leertijd door de schoolgronden te onderhouden! (11)
En een popquiz is ook altijd leuk voor hen. (12)
Mijn vrienden weten dat ik geen natuurfanaat met geitenwollen sokjes ben, maar juist is juist! Ondertussen wachten we dus verder af op de bureaucratische beslissing van een ambtenaar die zich moet uitspreken op de adviezen van weer andere ambtenaren. En ik vermoed sterk dat enig humanitair gevoel daarbij achterwege blijft. Wij zijn duidelijk voelbaar een nummer van een dossier. En wij maar wachten... Daryl Dave is ondertussen twee geworden en ik vraag me vertwijfeld af of het zoeken naar een kleutersschooltje voor hem in Gent enige zin zal hebben. Voor mijn vertrek in juni 09 had ik al afspraken gemaakt met een goede vriend om me bij terugkomst te helpen bij het inrichten van DDs kinderkamer. Het zou iets moois worden... Maar we geven niet op! Wordt dus ongewijfeld vervolgd. Langs deze weg wil ik nog eens iedereen bedanken die voor ons stemde op de familiefoto in De Standaard. (13)
Wie het nog niet deed, kan dit alsnog tot einde april doen. http://www.standaard.be/ugc/photospecial/detail.aspx?id=7033a988-651d-4b0c-97ab-bcc6aac94c04 Nog meer dank voor degenen onder hen die ook hun vrienden aanzetten om voor ons te stemmen en ook zelf op diverse ander computers inlogden en ons zo weer enkele stemmen meer bezorgden. In totaal nu al meer dan 150 ! Het is een goede steun voor ons en geeft ons het goede gevoel niet alleen met ons probleem te staan. Ook de commentaren door diverse lezers gepost worden geapprecieerd en steken ons opnieuw een hart onder de riem. Zowel Eden als ik (en ook DD) wensen je het allerbeste, veel leesgenot en... Tot spoedig met onze nieuwe belevenissen! Want... wordt ongetwijfeld vervolgd. (Dipolog donderdag 22 april 2010)
(01)
(02)
(03)
(04)
(05)
(06)
(07)
(08)
(09)
(10)
(11)
(12)
(13)
(14)
(15) 
(16)
(17) 
