Ik ben de blog een beetje aan het verwaarlozen, maar door het vele werk gebeurt er hier eigenlijk ook niet veel. Ik kan me voorstellen dat dat bij een bepaald gedeelte van het lezerspubliek ook tot enige opluchting leidt Voor de x-straaladepten onder de lezers, gisterenmiddag heeft na acht maanden het filament van de roterende anode het opgegeven, er derhalve zijn we de hele dag aan het knoeien geweest om het ding (dat dit jaar zijn twintigste verjaardag heeft gevierd en in feite al al die tijd 360 dagen per jaar op vol vermogen draait) weer aan de gang te krijgen. Het was ook de uitgelezen gelegenheid om de computer waar de data naar worden weggeschreven eens te defragmenteren ... dat ging vlot, afgezien van de laatste vijf uur waarin hij gewoon wat heeft staan lummelen zonder aan te geven dat hij eigenlijk klaar was. Microsoft ...gotta love 'em. Afgezien daarvan, heb ik ondertussen een belangrijke psychologische stap gezet: ik ben met name beginnen nadenken over wassen. Er staat hier een wasmachine in de kelder, maar dat ding ziet er uit alsof het al jaren niet meer gebruikt is (wat niet waar is, want ik weet dat Tracy er haar was mee doet). Ik heb ook een bus wasmiddel. Het ontbrekende deel van het verhaal is een droogkast of waslijn. Daarvoor zullen we dus naar een coin-operated laundry facility moeten. Maar zo moet ik er nog wel eerst een vinden, en liefst ook in de buurt. Iets anders wat ik vanavond na het thuiskomen (om 9 uur, de twaalf-urige werkdag is hier nog niet afgeschaft) nog heb gedaan zijn de nieuwe brievenbussen die Tracy gekocht had opnieuw ophangen. Daarbij heb ik ontdekt dat mijn concept van "bouwen in de VS" van een paar berichten geleden toch niet helemaal met de werkelijkheid strookt. Die brievenbussen hangen namelijk aan de muur, en ge moet daar dus twee vijzen voor in de muur draaien - in die houten planken waar ze de buitenkant van een huis hier mee afwerken. Nu blijkt dat die "planken" helemaal geen hout zijn, maar kundig vermomd plastic. Ik woon in een plastic huis ! Ik heb Fons een groot glas water gegeven vandaag nadat ik 'm dat verteld had. Om te bekomen.
Vermits ik zaterdag mijn halve dag Science Museum woensdag had in te halen, dacht ik van de nood een deugd te maken en wat fotootjes te voorzien van het labo. http://fotos.telenet.be/8846594490 Een klein experimentje met een panorama-foto is ook inbegrepen. Te gebruiken op eigen risico. Voor de oplettende gebruiker valt het hoogstwaarschijnlijk op wat voor een ongelooflijke rommel het x-straallabo eigenlijk is... daar is dat in Antwerpen klein bier tegen.
Iets anders dan: isolatie in Amerika. In de winter wordt het in Buffalo wel eens -20C. Men zou dus verwachten dat de mensen daar op voorbereid zijn. Huizen worden hier tot nader order echter nog steeds op de volgende wijze gebouwd: Men neme een houten frame, en spijkere tegen de buitenkant daarvan latten. Het zagen van gaten voor ramen is optioneel. Tegen de binnenkant schroeve men gipsplaten. Opletten dat de gaten in de gipsplaten overeen komen met de gaten in het hout van de buitenlaag. Dan zette men houten raamkaders met enkel glas in de opengelaten gaten. Voeg tenslotte wat zg. "stormwindows" toe (een extra glasplaat die naar boven en naar beneden kan schuiven in het raamkader, en eventueel nog vliegenramen. Ik hoor u denken "waar is de isolatie dan ?". En terecht. Die is er namelijk niet. Electriciteit en gas zijn hier goedkoop (hoewel ...) en fantasiekes als isolatie, daar doet men niet aan mee. Geen wonder dat ze de Kyoto normen niet willen onderschrijven. Maar, met de stijgende gasprijzen worden er gelukkig dus isolatiekits verkocht in doe het zelf zaken. Wat houdt zo'n isolatiekit in ? Hou u maar al vast aan uw bretellen : een paar stevige vellen plastic, een parker-meske, en een rol tape. De bedoeling is dat ge met het plastic alle kieren in en rond de raamkozijnen luchtdicht afplakt. Ik hoor u lachen ? Inderdaad, een kleine bijwerking van deze procedure is dat men door de ramen niet meer naar buiten kan kijken, want het plastic is doorschijnend, niet doorzichtig. http://fotos.telenet.be/6844594173 Het zal niet de laatste keer zijn dat ik het zeg ... die Amerikanen ... De andere foto in dat album is mijn roommate Paul (met de baard) en twee van zijn vrienden, klaar om erop uit te trekken voor Halloween op zaterdagavond. Vermits de 31e oktober op een dinsdag valt, was het zaak dit weekend alvast eens goed uit de bol te gaan. Zoals jullie kunen observeren worden daarbij kosten noch moeite gespaard.
Woensdag ben ik gaan helpen met de National Chemistry Week in het Science Museum hier. Het idee is om kinderen uit de lagere school zelf wat experimentjes te laten doen. Veel chemie komt er niet bij kijken, als je dezelfde experimenten zou doen op de National Physics Week zou er geen haan naar kraaien ... de highlight van de hele expositie was onze thermos vloeibare stikstof ("magic boiling water", sic), waar ge alles en iedereen mee kunt bevriezen. En ook ijskreem maken uit chocolademelk. Hoeveel eieren hier onder die kinderen worden gelegd, dat grenst aan het ongelooflijke. Als een van de "wetenschappers" iets uitlegt, pikt de leerkracht daar onmiddelijk op in, om opnieuw te vragen wat er net is uitgelegd. Op zich is daar niks mis mee, maar het is altijd een onnozel detail, in de stijl van "kinderen, wie heeft er onthouden welk fruit we hier bevriezen ?" Als een van die jong zich dan per ongeluk het juiste antwoord weet te herinneren, dan wordt het kind in kwestie ter plekke onmiddelijk zodanig de hemel ingeprezen, dat hij of zij meteen het gevoel krijgt dat het tijd begint te worden voor een carriere in het wetenschappelijk onderzoek. Eerlijk waar, het gaat met de jeugd in Amerika nog slecht aflopen De foto's van het hele evenement, met ook nog wat stormschade, en een erg raadselachtig rond plein van een goeie 200m doorsnede waarvan ik geen flauw idee heb waar het goed voor is, vinden jullie terug op http://fotos.telenet.be/9853504203 Afgezien daarvan luister ik 's morgens in de auto naar de radio. Om een of andere reden hebben radiostations in de States altijd van die roepletters, en mijn favoriete station heet WNED. Veel wordt er niet gezegd, en wat er gezegd wordt is alle dagen hetzelfde. Dat is nog niet zo erg als het radiostation dat in het labo altijd opstaat, die zeggen niet alleen alle dagen hetzelfde, ze spelen ook alle dagen dezelfde liedjes. En niet een of twee, je doet echt niets anders dan denken "huh, heb ik dat gisteren of eerder vandaag al eens niet gehoord ?". Maar goed, de presentator op WNED moet dus iedere keer zeggen dat hij van WNED is, 94.2, dat het BBC news eraan komt om 8.30u, en dat wie continu op de hoogte wil blijven naar het zusterstation op de AM band moet luisteren. Dan is het BBC News, en daarna geeft hij een kort "business overview", waarin het vooral zaak is van dag tot dag de intonatie te varieren, want voor de rest is het identiek hetzelfde : Wall street X points up/down, Nikkei Y points up/down from yesterday, the Japanese Yen, the Euro, en de Canadian dollar. Vandaag zei hij het volgende, blij van eens iets anders te kunnen zeggen denk ik. Oordeel zelf: "The Euro today is worth 1.26 US dollars, which is unchanged from yesterday. The US dollar is worth 0.79 Euros, which is also unchanged from yesterday". Stay tuned ...
M.G. handelt in de onderzoeksgroep de technische dingen af (bv. een roterende anode x-straalgenerator van het einde van de jaren 70 draaiende houden, het ontwerp van de synchrotron shutters die nodig zijn voor de tijdsgeresolveerde x-straalexperimenten etc etc ). Dat laatste, het ontwerp en het bouwen van synchrotron shutters, heeft hem zo vertrouwd gemaakt met het design van zowel mechanische als elektronische dingen, dat er nu eigenlijk niets meer is dat hij niet uit elkaar durft halen. Een beetje zoals ik dus, maar dan met meer en nuttiger achtergrond, en vooral meer cojones. Vandaag echter sloeg hij me toch weer volslagen met verstomming. Ik sta in nogal een donker hoekje van het labo, en het werkblad is zwart. Ik had dus graag een lampje gehad. Dat bleek moeilijker te zijn dan we dachten. Uiteindelijk vonden we een lamp die geschikt zou kunnen zijn, maar toen bleek dat de corrosieve labatmosfeer een paar contacten binnenin weggevreten had. Vervolgens zijn drie dokters in de wetenschappen meer dan 20 minuten aan het knippen, vijlen en solderen geweest, aan een lamp die in Wal-Mart 8.95$ kost. Zonder succes overigens. Over dus naar plan B: er waren weliswaar bureaulampen, maar daar zat geen lamp ingedraaid. En de lampsokkel was een soort tussenmaat, die nergens te krijgen valt. Ze hebben hier maar twee soorten sokkels: normal, die zijn iets groter dan bij ons, (geloof me, het is een raar zicht om een kaarslampje met zon kanjer van een sokkel te zien), en dan candelabra, die zijn net iets groter dan de sokkel van een fietslampje. De tussenmaat (wat wij E14 zouden noemen) is een specialty lamp, en dus veel duurder en moeilijker te vinden. Ik in Home Depot (het locale equivalent van den Brico) zon lamp gekocht voor 3$. Ik kom daarmee op de unief, scheur de verpakking open, bekijk die lamp, en het filament blijkt gebroken. Dat is natuurlijk stom, want dan hebt ge drie dollar betaald voor een lamp die niet kan werken. Enter M.G. Ik zeg hem, met die lamp in mijn handen: Guess what its broken. Zegt hij: laat eens zien (kijkt) is geen probleem, als we daar stroom opzetten en de twee stukken filament elkaar laten raken, last dat zichzelf wel terug tegen elkaar. Zo gezegd, zo gedaan, en tien seconden later had ik licht. Waar vindt men hede ten dage nog het gezond verstand om een *lamp* te repareren ? Die man is mijn god
Gisteren had ik nogal een slechte dag in het labo. Hoezo, hoor ik u denken ? Wel, het was eigenlijk al vrijdag begonnen. Ik zou een vaste-stof reactie doen, wat dus inhoudt dat ge twee ingredienten in een mortier maalt tot ze opgereageerd zijn. Zoals dat in de chemie de gewoonte is (en specifiek bij mij), veranderde het goedje binnen de halve minuut in een plakkerige rood-bruine troep. Niet getreurd, dat stond werkelijk in het recept zo beschreven. Men moest gewoon dapper verder malen/smeren en dan kwam zogezegd alles in orde. Twintig minuten van jetje geven met stamper en mortier leverde niks substantieel nieuws op, en op dat moment dacht ik aan de klassieke truuk in de scheikunde: laat het ne keer een weekend staan, misschien verandert het dan van kikker in de spreekwoordelijke prinses Bij het uitdoen van mijn handschoenen merkte ik dat mijn handpalm nogal pijnlijk was van het heel de tijd malen en bij nadere inspectie stond er een grote, opengesprongen blaar in het midden van mijn linker handpalm. Gisteren (maandag - als ik dinsdagavond aan de blog schrijf, is het in Belgie natuurlijk al woensdag, en vermits bloggen.be in Belgie gesitueerd is...) had ik daar inderdaad nog steeds plezier van. Vervolgens wou ik ergens voor een computer gaan zitten waar normaalgezien niemand zit, dus trek ik een stoel dichterbij. Bij die stoel bleek aan een kant de zitting niet vast bevestigd aan het stoelframe, en ik had alleen de zitting vast. Als ge die stoel dan onder uw achterwerk trekt en ge ploft neer, dan zitten natuurlijk uw vingers of erger, zoals in mijn geval, slechts 1 vinger- tussen de zit en het frame van de stoel. Resultaat: overal bloed, en een pijnlijke rechter-, zowel als linkerhand. Toen de schade goed en wel opgelapt was en het bloed opgekuist, ging ik dus maar met de moed der wanhoop terug aan de slag met het restant van mijn vaste-stof reactie. Terwijl dat stond te herkristalliseren, dacht ik een paar goniometerpinnetjes uit te kuisen daar zit nogal een klein gaatje in, dat ge moet uitkuisen met een naald. Uiteraard schiet ik vol plakkers, windels en handschoenen, met een piepklein goniometerpinnetje en een dunne naald midden tussen al die rommel, uit met die naald, recht door de handschoen in mijn duim. Weer overal bloed Toen ik me net had voorgenomen om heel de dag niet meer van mijn stoel te komen nadat ik de herkristallisatie had afgezet, plots paniek in het labo: de darm was van mijn koeler gesprongen, dan loopt er water in het oliebad, en wie ooit al eens geprobeerd heeft om een glas water in een hete frietketel te gieten weet wat daarvan het resultaat is. Vandaag dus heel de zuurkast kunnen opkuisen, en olie is natuurlijk niet zo makkelijk te verwijderen. Voor de slachtoffers onder de collegas in Antwerpen, dus, collegiale groeten vanuit Buffalo
s Avonds, dat was dan weer wel plezierig, was er een concert op de campus (ze hebben niet alleen een zwembad, dat ik ondertussen enthousiast twee-drie keer per week bezig, maar ook een concertzaal) door een van de professoren van de faculteit muziek, die wat zou aanhobbyen met wat Beethoven-pianosonatas. Bij nader inzien bleek de man een gerenommeerd concertpianist te zijn, en het resulterende recital meer dan behoorlijk te genieten. Voor de liefhebbers: Nr. 2, Op. 2, No. 2; Nr. 17, Op. 31, No. 2; Nr. 9, Op. 14, No 1; en Nr. 21, Op. 53.
Ik heb een plant gekocht ! En het is geeneens een cactus. We zitten al sinds gisteravond naar elkaar te staren, om aan elkaar te wennen. De spanning is te snijden. Ik hoop dat ik 'm niet vermoord voor, zeg, Kerstmis. De reden is dat in dit huis geen enkele plant staat, behalve Tracys slingers herfstbladeren, en die zijn dan nog van plastic. Zelfs op mijn appartement vroeger had ik een varen en mijn kerstboompje, en nu helemaal niks groens, daar had ik een beetje moeite mee. Bovendien stond deze in reclame: 9.41$. Ik weet wel niet wat voor plant het is, dus als er iemand me daarmee uit de nood kan helpen, dan graag. Het enige wat er bij stond was dat hij matig veel licht moet hebben, matig veel water, en een gemiddelde temperatuur. Dat maakt hem dus ongeveer de doorsnee kamerplant denk ik. Ik heb m Fons genoemd. Ik heb nog enkele andere essentiele dingen gekocht op mijn shopping spree gisteren. De drie essentials voor de technisch georienteerde mens: kruipolie, een set schroevendraaiers, en een digitale voltmeter. Zelfs als ik dat alles hier moet achterlaten, is het waarschijnlijk nog kosteneffectief geweest, want ik ben er dankzij die dingen ondertussen in geslaagd om mijn fameuze rekenmachine in drie stukken uit elkaar te gooien, van respectievelijk 54, 18 en 8 lbs. Dat betekent dat ik 50$ kan sparen in overgewicht voor de bagage door ze in twee verschillende koffers in te checken, dan moet ik alleen maar voor 1 koffer 50$ bijbetalen. Of ik ze nu achteraf nog terug in elkaar krijg, dat is natuurlijk een ander paar mouwen De digitale voltmeter zal handig van pas komen bij het repareren van de achterruitverwarming van de auto. Het aansluitpinneke voor de draad geeft geen contact meer met de strips op de achterruit, en dan verwarmt dat natuurlijk niet. Het enige probleem zal zijn om de auto dicht genoeg bij een stopcontact te krijgen, zodat ik met een soldeerbout aan de slag kan. En tot slot heb ik me gisteren ook beziggehouden met het bakken van brood. Zoals wellicht al eerder vermeld: het brood hier is helaas niet te vreten: het voelt, ziet eruit en smaakt als spons. Maar ze hebben hier wel verse gist, en ongebleekt meel, dus drie uur werk later heb ik twee nette broden van 800g. Met een echte korst ook uitstekend ! Voor wie fotos wil zien van het brood en en de stukken rekenmachine, die kan hier terecht : http://fotos.telenet.be/3878514752 Morgen maandag aan het werk maar weer!
Een post voornamelijk om de collega's jaloers te maken .. ik heb vandaag een syntheseke gedaan, en in de loop daarvan begon ik me af te vragen wat de karakterisatie hier zou inhouden... NMR bijvoorbeeld. M.G. zei: "Da's makkelijk, ge gaat naar de derde verdieping, daar staat de NMR spectrometer." Toen vroeg ik dus, uiteraard de situatie in Antwerpen indachtig "En wie moet ik daar dan aanspreken ?", waarop M.G. me aankeek alsof ik van Mars kwam. "Aanspreken ? Ge moet niemand aanspreken, ge meet gewoon uw NMR". "Zelf ?". "Ja, uiteraard zelf, wie dacht ge anders dat dat voor u zou doen ? Hier staat de 300 MHz, daar de 400 MHz, daar de 500 MHz, en als ge 800 MHz wil, dan moet ge wel iemand aanspreken, want die is normaal alleen ter beschikking voor eiwit-NMR. Ge kunt standaard C,H, N en F doen. Vraag maar aan J. hoe dat moet, die is daar goed in". Het departement rekent dan 15$ per uur voor het gebruik van de apparatuur, en het duurt 5-15 minuten om een spectrum op te nemen. Dat heet nu luxe als het op spectroscopie aankomt. Er staan ook een HPLC, GC-MS, een IR en een UV spectrometer ter beschikking.
Een iets andere noot dan, zijn er onder jullie die Google Earth nog niet kennen ? Een programma van Google, dat ge kunt downloaden op de website http://earth.google.com ("Get Google Earth"), en waarmee ge satelliet- en luchtfoto's van de hele wereld kunt bekijken. Volledig GPS-compatibel ook. Voor degenen die het zich mochten afvragen, mijn bureau staat op 43 graden 00' 01.96'' N, 78 graden 47' 32.59'' W. Het huis bevindt zich op 42 graden 56' 39.5''N en 78 graden 51'20.5'' W Katrien ligt op dit moment te slapen op 51 graden 20' 47.84'' N, 4 graden 19' 13.42'' O. Dat is in rechte lijn 6017 km, 972 m en 80 cm van mijn bureaustoel vandaan. De lijn tussen haar bed en mijn bureaustoel passeert door Zeeland, Derby, vlakbij Stoke-on-Trent en Liverpool, bij Sligo in Ierland, door een hele hoop water, en dan door Newfoundland, vlakbij Montreal, en door Lake Ontario. Slaapwel !
Tracy is in een herinrichtings- en winkelstuip geschoten omdat ze zich steendood verveelt: de school is tot het einde van de week gesloten i.v.m. de opruimwerken na de sneeuwstorm. Het resultaat daarvan is een nieuw tafelkleed en nieuwe gordijnen in mijn kamer. Ze kleuren een stuk beter bij mijn bed, vind ik persoonlijk. Het is nu niet omdat ik over gordijnen begin te schrijven dat ik niets anders te vertellen heb, integendeel. Het grote nieuws van gisteren is nog steeds dat Katrien er in geslaagd is om in het praktisch examen voor haar motorrijbewijs te slagen. Een dikke proficiat is hier wel aan de orde Verder begint er op het werk eindelijk wat vaart in te komen. Ik ben al begonnen met het lab wat op te kuisen (vreemd hoe dat toch altijd overal nodig is), en het inventariseren van de producten die op voorraad zijn (opnieuw, vreemd etc ...). Zich inwerken in een nieuw onderwerp is een beetje als proberen kaart te lezen in het donker met een laserpointer als enige lichtbron. Gelukkig heb ik, nu ik mijn personeelskaart van de unief heb, ook toegang tot de bibliotheek, en heb ik vandaag een paar goeie boeken over het onderwerp kunnen uitlenen. De bibliotheek is onwaarschijnlijk groot, niettegenstaande het feit dat het departement chemie hoegenaamd niet veel groter is dan dat bij ons. Zowel in de sectie referentiewerken als in de "gewone" boekenschabben staat ongeveer alls wat relevant is voor het onderzoek dat binnen het department wordt bedreven, inclusief recente boeken. Als er van de collega's iemand zin heeft om rond te snuisteren in de cataloog, ik kan wel een paar boeken uitlenen en meebrengen met Kerstmis. http://bison.buffalo.edu Tot slot ben ik er in geslaagd vandaag voor de allereerste keer sinds ik hier ben te koken. Koken in de VS is niet simpel. Vooral het vinden van groenten is een behoorlijke beproeving. En als je dan ook nog geen diepvriesspul kunt kopen omdat het tegen dat ge naar huis gewandeld zijt al allemaal ontdooid is, dan komt ge in de problemen. Nu echter, na het arriveren van den auto, is dat allemaal geen enkel probleem meer. Ik heb geshopt tegen de sterren op, en heb onder andere ook eten gekocht. Vanavond dus een heerlijke ratatouille bereid met allemaal verse groentjes, een kipfilet, en aardappelen. Eens te meer ben ik tot de conclusie moeten komen dat die Amerikanen niet goed wijs zijn. En dat dan nog op twee gebieden. We sommen ze even op in chronologische volgorde: 1. Het betalen van aankopen. In de groentenafdeling staan geen weegschalen. Vlak voor ik in de rij ging staan voor de kassa's dacht ik dus bij mezelf (jaja :) "seffens sta ik hier tien minuten aan te schuiven, en dan zegt die madam "ge moet dat wegen", en dan sta ik daar, want aan de kassa was ook geen weegschaal te zien. Ik dus op zoek naar een meneer of mevrouw die mij kon uitleggen hoe dat nu moest. In "Tops" (de supermarkt, 24/24 open, "Tops never stops!") hebt ge van die kassa's waar ge uw eigen spul kunt scannen, en zelfs meteen per kaart betalen. Er is 1 kassier per vier van die kassa's voor als ge in de problemen komt. Die mevrouw (die juist efkes niks stond te doen) meende ik dus te vragen hoe en waar ik mijn groentjes moest wegen. Het antwoord ? "Minuutje meneer, ik kom u dadelijk uitleggen hoe ge die kassa hier gebruikt." Wellicht, dacht ik dus, gaat dat eigenlijk zelfs nog sneller dan wanneer ge uw producten door een kassierster laat scannen, en vooral, ge hebt zelf in de hand hoeveel van die verduivelde plastic zakjes ge meekrijgt. Zo'n plastic zakje hier, daarvan is iedereen vast overtuigd dat het onmogelijk om er meer dan twee dingen (zeg, een pak koekjes en een pakje boter) in te stoppen. Na de gemiddelde shoppingtrip eindigt ge dus met ongeveer 15 van die zakjes, ik kan dat dan niet met een gerust gemoed weggooien, en dus is de geschatte resterende tijdsduur voor mijn volledige kamer vol zit met plastic zakjes nog een viertal maanden. Dat gezegd zijnde, legde de kassierster mij geduldig (terwijl in Grote Vriendelijke Letters op het scherm dezelfde uitleg verscheen, en een aangename stem tegelijkertijd nog eens hetzelfde luidop vertolkte) uit hoe ik de kassa moest gebruiken. Het concept is eenvoudig: de weegschaal is ingebouwd in de scanner. Het enige wat ge moet doen is uw product op de weegschaal leggen, op het touchscreen produce aanklikken, en dan de code tikken die geassocieerd is met uw stuk groente. Neem nu bijvoorbeeld, Zucchini (courgette), dan kijkt de vriendelijke kassamevrouw die mij uitlegt hoe ge de kassa moet gebruiken bij fruit. Als ze, na alle soorten fruit zorgvuldig te hebben nagespeld, tot de conclusie komt dat het daar niet tussen staat, gaat ze over tot het scannen van de alfabetische lijst groenten. Uiteraard van voor naar achter. Het was u zonder twijfel ook al opgevallen (daarvoor was meer dan genoeg tijd gedurende het verwerken van de lijst fruit) dat Zucchini begint met een Z. Maar goed, eens die kleine hindernis achter de rug komen we bij het volgende probleem: zoals ongeveer alles in Amerika, is er met de moed der wanhoop getracht dit soort kassas volledig idiot-proof te maken. Dat wil zeggen dat ge vanuit zes verschillende richtingen in de gaten wordt gehouden met elektronische argusogen, die u behoeden voor vergissingen, en met vriendelijke stem begeleiden in het scannen van uw producten. Vergissingen zoals daar zijn: ik heb twee blikskes mais in mijn karretje. Eentje kan ik scannen. Van het volgende merkt de kassa uiteraard op dat dat hetzelfde product is dat ze net eerder ook heeft gescand. Bazaar natuurlijk. Remove item from the scanner, and place the next item blikske mais eraf, blikske mais er weer op Please remove all items from the scanner blikske mais eraf Please place the next item on the scanner blikske mais er weer op Please ask for cashier assistance. Ik moet er niet aan denken wat het inhoudt als ge 6 blikskes mais koopt en niks anders. Vermits bovendien mevrouw de kassa van ieder item moet zeggen dat ge het moet verwijderen voor ge er aan moogt komen (anders is het boel) en vervolgens klaar moet zijn met het zeggen van please place the next item on the scanner voor ge dat effectief moogt doen (want anders is het weer boel), doet ge wel een kwartierke over het scannen van een halfvol karretje. Ik denk dat ik volgende keer toch maar aanschuif bij een gewone kassa Dan die gekke Amerikanen, part 2. Het bakken van diepvries kipfilet. Dat ging, vond ik persoonlijk, vlekkeloos. Tot de eerste hap, die, ondanks het feit dat ik er hoegenaamd geen zout had opgedaan, opvallend zout smaakte. Inderdaad, nakijken op het pak levert op dat de inhoud may contain up to 10% of a solution to enhance taste. M.a.w., natriumglutamaat (smaakversterker) opgelost in zeewater of zoiets. Argh. Ik zal in t vervolg mijn kipfilet maar zorgvuldig afwassen voor ik m bak
Ze lijken de stad langzaam terug op orde te krijgen. De meeste van mijn collega's hebben terug stroom, de meeste verkeerslichten werken ook terug, en de "driving ban" is verlicht tot een "travel advisory". Dat is echter maar vanavond gebeurd, dus de unief moest noodgedwongen vandaag dichtblijven. Het is symptomatisch voor de sfeer in de groep dat iedereen (maar dan ook echt iedereen) er vanochtend om 9 uur was, inclusief prof. C., die thuis nog steeds geen electriciteit heeft, en zich heel de namiddag heeft lopen afvragen waar zijn secretaresse nu toch bleef ... Voor de rest was de campus uitgestorven, op een hoop verkleumde studenten in de bibliotheek na. De temperatuur is hier vannacht tot onder het vriespunt gedaald, en als ge dan geen verwarming hebt is het even schrikken bij het wakkerworden, surtout omdat de huizen hier quasi niet geisoleerd zijn. Ergo, 30F buiten = 30F binnen en het water in uw WC is ook bevroren. Dat soort zorgen heb ik niet gehad, het enige probleem was dat Tracy enkele vrienden had uitgenodigd om dan maar bij ons in de living te overnachten. Eén koppel (tot daar alles ok), twee kleine kinderen die heel de dag ge-entertaind moesten worden (door Tracy) met als resultaat een ontstellende hoeveelheid verschrikkelijk veelkleurige koekjes (de meeste hebben ze gelukkig ook zelf opgegeten, de foto is enkel wat over is), en tot slot ook nog de twee honden van de familie. Gelukkig had M.G. 's avonds andere plannen, en heeft hij me meegenomen naar een etentje bij een vriendin: het gezelschap bestond uit drie Italia(a)n(s)en, een Roemeen, een Slovaak (M.G.), en Japanner, een Amerikaan en ik. Het diner zelf bestond uit lasagna, en het was eigenlijk heel gezellig. De verhalen gingen weliswaar over mensen die ik nog nooit ontmoet had, en eerdere legendarische feestjes in Buffalo en wijde omstreken, inclusief steeds groter wordende hoeveelheden geconsumeerde drank, maar het bleef toch aangenaam. Ondanks het feit dat het merendeel van het gezelschap Europees was, stonden ze erop de fles sherry die M.G. had meegebracht "port" te noemen. Rond elf uur was ik dus thuis, om middenin het kinderen-honden-en-koekjes-inferno terecht te komen. Nog een kleine opmerking over het organisatietalent van die Amerikanen. Ofwel hebben ze op twee dagen tijd vanuit alle kanten van het continent bulldozers naar hier verscheept, ofwel is er ergens in Buffalo een opslagplaats ter grootte van het Heizelstadion waar die dingen bumper aan bumper drie verdiepingen hoog geparkeerd staan. Gisterennacht bij het naar huis rijden was er *elke twee straten* zo'n ding bezig stukken boom in vrachtwagens te laden. Daarmee zijn natuurlijk de electriciteitsdraden nog niet gerepareerd, maar niettemin zag het er vanochtend al een stuk presentabeler uit.
Zo, de fotootjes zijn er. Zoals al vermeld, de auto is een 1995 Saturn SL2 met een manuele transmissie. Wat ze daarover vonden in 1995 lees je hier: http://www.theautochannel.com/vehicles/new/reviews/wk9520.html En wat de foto's betreft, die staan hier: http://fotos.telenet.be/0865754264 Wat is er mis met de auto (voor 1350$ kunt ge niet sukkelen ...) ? Ik blijf nieuwe dingen ontdekken. Zo zijn bijvoorbeeld alle sloten stuk, behalve het bestuurdersslot. Als ge een deur of de koffer wil opendoen, moet dat van binnen in de auto. De voorruit is gebarsten, en dat wil zeggen dat ik die moet vervangen voor de technische controle binnen 8 dagen. De auto maakt ook een raar geluid, en dat deed ie niet tijdens de testrit, wat uiteraard erg vreemd is. Ik heb het vermoeden dat de uitlaat een beetje lek is. Nu, als ge weet wat hier zo nog allemaal rondrijdt, dan maak ik me over die technische controle niet al te veel zorgen. Ik hou jullie op de hoogte !
Het contrast met deze week had niet groter kunnen zijn ... de temperatuur was in de 20 graden, felblauwe hemel, heerlijke herfstkleuren, en vooral, intacte bomen. Ongeveer de helft van de bomen in Buffalo is nu ernstig beschadigd of omgevallen. We zijn naar het Griffis Sculpture park geweest, een park met beelden dat tot zijn dood het privebezit was van de kunstenaar, en nu door zijn kinderen wordt onderhouden. Terwijl een gedeelte van de beelden vrij knullig aandoet, staan er dingen tussen die oprecht mooi zijn. De omgeving is in elk geval prachtig. Ik heb ontdekt hoe je albums moet annoteren ondertussen, dus dat is intussen gebeurd, ook voor de meeste vorige links hieronder. Veel plezier ! http://fotos.telenet.be/4876784226
De noodtoestand is afgekondigd in Buffalo en de wijde omgeving. Er is de voorbije nacht 60 cm sneeuw gevallen, alle wegen zijn gesloten en er is een compleet rijverbod. De luchthaven is gesloten tot 3 uur vanmiddag. Er zitten 240000 mensen zonder electriciteit (wij gelukkig niet) en nagenoeg alle bomen zijn zwaar beschadigd door het gewicht van de natte sneeuw op de takken. Die takken vallen dan naar beneden en raken electriciteits- en telefoonlijnen... en dat zorgt voor behoorlijk wat chaos.
De universiteit heeft ook nog electriciteit, maar ze hebben alle niet-noodzakelijke circuits afgesloten. Dat betekent dat ook onze 15kW roterende anode x-straalgenerator op vol vermogen is afgezet (helaas 3 seconden voor M.G. bij knop kon om het vermogen naar beneden te draaien ), en dat er waarschijnlijk wel wat schade zal zijn als we proberen het afgeleefde ding terug op te starten ... dat zal voor maandag zijn.
Ik zal in elk geval thuisblijven voor de rest van de dag. We hebben de oprit geruimd zodat Paul en Tracy wegkunnen (een vriendin van hen trouwt vanmiddag ... over pech gesproken !)
Vanmorgen ben ik een wandelingetje gaan maken in het park, en er zijn wat fotootjes die ik zal proberen te laden in de loop van de dag (internet thuis etc... natuurlijk is er een boel over en weer gebel i.v.m. de trouw)
Ik heb wel speciaal voor Katrien van de gelegenheid gebruikgemaakt om een sneeuwkonijn te bouwen in Delaware park
Dit zal nog behoorlijk wat last veroorzaken de komende paar dagen. Op het nieuws zijn woorden als "unprecedented" en "unseen since the start of the records 137 years ago" niet van de lucht. Dat kan ook niet. Als dit elk jaar zou gebeuren zouden er hier geen bomen meer rechtstaan ... wat erg ongewoon is is vooral dat het half oktober gebeurt. In januari verwacht iedereen dit min of meer in Buffalo, maar nu is het wel erg vroeg. Het fenomeen is exemplarisch voor het "lake effect". Lake Erie en de andere grote meren zijn nog erg warm van de zomer en verdampen dus aan een hoog tempo. Als er dan koude polaire wind van over Canada al die waterdamp bevriest, dan sneeuwt het in Buffalo... op vrijdag de 13e
Enkele sfeerbeelden van Delaware park ... vergelijk vooral met de sightseeing foto's van vorige week http://fotos.telenet.be/3863784622
Vergelijk vooral met het fotootje van vijf dagen geleden ... en zo blijft het dus tot in mei !
Ik ben er dus in geslaagd doorheen dit weer vandaag een auto te kopen, er mee terug naar de campus te rijden en tenslotte weer naar huis. Er is een 20 cm sneeuw gevallen, en dat betekent dat er een heleboel takkn zijn afgebroken en op electriciteitsleidingen gevallen en op telefoondraden, de verkeerslichten werken niet, kortom, totale chaos. Maar goed, een fotootje zit er nog niet in, want de auto is ingesneeuwd en ge ziet er toch niks van. Het is een Saturn SL2 uit 1995, goudkleurig. Die auto's zijn van plastic, dat is hier een heel groot voordeel want dat betekent dat hij niet roest. Langer dan 10 jaar houdt een auto het hier meestal niet vol, tenzij hij niet 's winters gebruikt wordt. Ge ziet dan ook overal auto's rondrijden met overal grote roestgaten...
Ik hoop binnenkort een fotootje te voorzien ... voor nu, met die heerlijke inbelinternetverbinding, ga ik het hier bij laten. Ik ben in elk geval erg tevreden dat ik nu ook eens naar de winkel kan zonder daar een dagexcursie van te moeten maken ... Morgen vrijdag, en dan kan ik zaterdag de "driver instruction course" gaan volgen, die me 10% korting op mijn verzekering zou moeten bezorgen. Wat in elk geval een heel stuk vlotter gaat dan in Belgie is het registreren van een auto. Van het aanvragen van de verzekering tot het buitenwandelen bij de DMV met de platen onder de arm duurde minder dan 2 uur. Daar kunnen ze bij ons nog iets van leren !
Hier hebben we dan de fotootjes van de rest van het huis, binnen en buiten. Ik ben jullie uiteraard ook nog een verslag (en 190 foto's) verschuldigd van de fall hike, maar gezien de trage internetconnectie is dat niet voor vandaag. Ik kan in elk geval al verklappen dat het weer hier de laatste dagen spectaculair prachtig is geweest, en tengevolge daarvan waren de herfstkleuren onvergelijkbaar met om het even wat ik al in Belgie heb gezien. Ben ik het of worden bladeren bij ons altijd bruin en vallen ze dan af ? Hier gaat het over geel, feloranje en vuurrrood ... Ik heb ondertussen ook ontdekt dat ik blijkbaar geen onderschriften kan voorzien bij de foto's, da's wel jammer, maar er is niks aan te doen. De huis-foto's zijn hier : http://fotos.telenet.be/7871784192 We beginnen in de keuken, met de voordeur, het aanrecht en het raam. Dan komt de eetkamer (3 foto's) en de living (2 foto's), de sun-porch vooraan in het huis (dom want dat is naar het noorden gericht), de gang vanuit de eetkamer naar achter met van links naar rechts mijn deur, Tracy's deur en Paul's deur. De deur naar de badkamer ligt achter het hoekje links. Dan hebben we de badkamer, en de trap naar boven, buiten de voordeur van het appartement. Dan hebben we de zijgevel met de toegangsdeur, de achterkant van het huis, en de voorkant. De laatste drie foto's zijn de straat. Zo, dat is het voor vandaag. Tot een van de komende dagen... !
Vandaag een beetje aan sightseeing gedaan... per fiets. Ik ben vertrokken rond 1 uur, en ben rond de Zoo in Delaware park gefietst. De buurt rondom het park is een van de duurste in heel Buffalo, en logischerwijze zie je er dan ook de vreemdste huizen. Een blik in het fotoalbum zal u daarvan overtuigen. De foto's vind je hier: http://fotos.telenet.be/5881764231 Zoals je ook merkt uit de foto's heerst er hier al volop een Halloweensfeertje. In supermarkten is er vaak een volledig rek aan Halloweenproducten gewijd, hoe gekker hoe liever. Maar in elk geval, terug naar het park. Een heel groot gedeelte van het park is eigenlijk een golfbaan. De Amerikaan moet altijd zijn golfbaan in de buurt hebben, of dat nu midden in de woestijn is of niet, dan wordt er desnoods wel een irrigatiesysteem aangelegd. Omdat het de architecten aan het eind van de vorige eeuw toch een beetje gek leek om de oppervlakte van half de provincie Antwerpen te reserveren voor vijf gekken in een elekrisch karretje, hebben ze het dan maar "park" genoemd en hier en daar een bank neergezet, maar buiten een pad dat volledig rondom de golf course loopt zijn er dus geen paden, om de golfers niet te veel te storen, en het regelmatig maken van slachtoffers door supersonische golfballetjes ietwat te beperken. Aan zuidkant van de snelweg (uiteraard loopt er ook een snelweg door het park) is het veel interessanter. Hier vinden we een volledig aangelegd landschap terug, met veel hoogtes en laagtes, waardoor een boel geisoleerde stukjes ontstaan, en interessante wandelpaden. Af en toe zetten ze er ook een beeld neer, of een prieeltje, er is een grote vijver, haast een meer, en rondom het park bevindt zich onder andere de Art Gallery, die vermomd is als een stuk Akropolis, compleet met Kariatiden. Omdat de Amerikaanse architectuur van het begin van de eeuw van enige visie getuigde, werden er een aantal parken aangelegd doorheen de stad, met daartussenin groene corridors, waardoor de burgers zich van park naar park konden begeven zonder te veel eraan herinnerd te worden dat ze zich eigenlijk in een stad bevonden. Die "parkways" bestaan gedeeltelijk nog, en zijn uiteraard mee bij de duurste buurten van de stad, want het is er zeer aangenaam wonen. Aan het einde van de Bidwell parkway (Colonial Circle) moet het concept van de groene corridor het afleggen tegen modernere stedebouwkundige overwegingen, en volgen we verder Richmond Ave. over Ferry Circle tot Symphony Circle. Die Circles, daar moet ge u niet te veel bij voorstellen, het zijn gewoon ronde puntjes, met een klein plantsoentje in het midden. Ik had me aan iets groters verwacht, te meer daar ze ook groen ingekleurd zijn op de kaart. Op Symphony Circle nemen we North Street naar links, tot we Delaware Ave. kruisen, en die volgen we dan verder het oude centrum in. Daar staan allerlei vreemde en oude gebouwen (zie foto's) maar absoluut het vermelden waard is toch wel het Prudential Building. Dit is de allereerste steel-frame wolkenkrabber ter wereld, en aan het gebouw is duidelijk te zien dat de architect niet goed wist wat hij nu met dit moderne concept van hoogbouw aanmoest. De oplossing was het beplanten van het volledige gebouw met een ongelooflijk druk tegel/beeldhouwmozaiek, wat een compleet waanzinnige barokke indruk geeft. Een heel eigen stijl, die ik nog nooit eerder ergens anders heb gezien, het doet een beetje Marokkaans aan, maar dan monochroom. Volledig in tegenstelling ook met de vaak pathetische neo- en post- eclectische stijlen die de rest van de Amerikaanse architectuur kenmerken. Ik heb een paar foto's van pareltjes in dat opzicht, zie eveneens album. Wat dacht je van een midwest hooischuur die eigenlijk een huis is, maar dan met een gigantische ijzeren brandtrap over twee verdiepingen van de voorgevel. Zoiets bedenk je toch niet ?! Delaware Avenue kunnen we volgen tot Niagara Square, de eerste uitbreiding van Buffalo in het midden van de jaren 1800. Daar staan eveneens een boel interessante gebouwen. Ik koos er voor om door te fietsen naar de jachthaven en de waterkant, waar de Niagara river begint in Lake Erie, met uitzicht over het meer, de skyline van Buffalo, het stadion (de HSBC arena, genoemd naar de sponsor, een bank. Ziet ge ons in Belgie al naar het Dexia-stadion gaan i.p.v. het koning Boudewijnstadion ?) Dan passeert ge ook het Naval Park, waar ze een onderzeeboot, een destroyer en een slagschip uit de tweede wereldoorlog aangemeerd hebben liggen, die ge tegen betaling ook kunt bezoeken. Aan de HSBC Arena vertrekt de metro, waarvan het eerste bovengrondse stuk gratis is. Nu wordt het ook duidelijk waarom die trammetjes zo belachelijk overpowered zijn ... het eerste stuk, te vertrekken van de waterkant, is nogal steil, vandaar. Ik heb eens over de schouder van de chauffeur gespiekt om mijn gevoel vor acceleratie te ijken, en onder de grond doen die trams vlot 60 mph (een goeie 90 km/h!), zonder de indruk te geven dat ze daar moe van worden. De acceleratie tot die snelheid is werkelijk veruit lineair. Zo heb ik dus mijn fiets op de tram gezet, en ben op die manier weer naar huis gereden, moe maar voldaan. Totale afgelegde traject to aan het metrostation is iets van een dikke tien kilometer. Van bij mij thuis naar de Noordcampus is verder dan dat, ongeveer 15 kilometer. 25 kilometer is dan ook ongeveer de radius van groot-Buffalo. Het is hier echt geen plek om rond te moeten wandelen...
Mijn blog krijgt er nu ook al een handje van om prematuur berichten op te eten ... ik had iets getikt, dat is nu weer verdwenen. In elk geval, ik heb gisteren wat foto's genomen van mijn kamer, zodat jullie kunnen zien hoe ze eruit ziet nu ze ingericht is. Da foto's vind je hier : http://fotos.telenet.be/4896784481 De features zijn geweldig : tapijt, vier muren (wit) en een plafond (eveneens wit). De plinten, deuren en lijsten zijn prachtig hout, er zijn twee ramen (enkel glas natuurlijk) en de toegangsdeur bevindt zich in de muur tegenover de ramen. De andere deur is een grote ingebouwde kast. Waar de meubels vandaan komen is een ander, spannend verhaal voor volgende keer... Dit weekend vindt op zondag de jaarlijkse Fall Hike plaats van de hele onderzoeksgroep, en het is meestal een gelegenheid om naar uit te kijken. Stay tuned for pictures ... Morgen vindt in NY State het wereldkampioenschap pompoenen kweken plaats ... dus wie een pompoen van boven de 500 kg heeft is welkom om die te komen laten wegen : http://www.greatpumpkinfarm.com/ Ik denk toch dat ik maar pas.
Het is niet dat de trein hier ook regelmatig verloren rijdt of zo, maar voor degenen die het nog niet hadden gehoord, mijn huis ligt naast de spoorlijn. Nu, in Belgie is een huis naast de spoorlijn een drama, want regelmatig suist er dan aan een rotvaart een trein voorbij, en als je dan een keukenkastje opendoet valt heel uw servies eruit. Niet zo hier. In Europa is een trein ontworpen om rond te rijden. Daarop ligt hier minder de nadruk. Treinen hier bewegen hoogstens zwakjes. Eerst dacht ik dat ze opvallend lang waren, maar dat is niet zo, ze rijden gewoon verschrikkelijk traag voorbij. Ik heb er op die week tijd nog nooit een meer dan 20km/hr weten gaan. Je weet ook nooit of je een trein hoort aankomen, een auto, een vrachtwagen of een schoolbus. Niet omdat de trein zo weinig lawaai maakt, maar omdat ieder gemotoriseerd vervoermiddel hier een motor bezit ter grootte van die in de gemiddelde diesellocomotief. Ik wacht met spanning tot ik mijn eerste scooter tegenkom. Al zijn die waarschijnlijk buiten de wet geplaatst in de VS omdat te veel citizens zich doodlachten bij het zien van zo'n ding. Deze meneer heeft het plan opgevat daar iets aan te doen (scroll naar beneden) http://www.ronpatrickstuff.com/ Alles rijdt hier ook op naft. Je kan in New York State geen dieselauto's nieuw kopen. De reden is dat alle diesel hier een hoog zwavelgehalte heeft, en daar zijn ze dus niet voor. Te veel SO2, ze stoken dus de zware fractie op in hun chauffage. Ik denk dat ze hopen dat de zwavel dan niet in de lucht terechtkomt of zo ? In ieder tankstation waar je dan toch diesel kan kopen is hij een stuk duurder dan de benzine. De snelheid van de treinen staat in schril contrast met die van de metro. Ik neem elke dag voor twee haltes de metro. Twee haltes in de Antwerpse (pre)metro correspondeert ongeveer met een vijftal minuutjes stevig doorstappen. Hier is het eerder een flink halfuurtje stevig doorstappen. Het metrostel vertrekt uit het station met een pathetisch belletje, en rommelt dan wat aan, aan de snelheid van een typisch Vlaams trammetje in een premetrotunnel. Net als je van verveling bijna in slaap begint te vallen blijkt echter dat dat maar de aanloop was over het ondergronds rangeerterrein naar de Lange Rechte Tunnel. (De kortste afstand tussen twee punten is nog steeds de rechte lijn. Ze hebben dus van het stadscentrum een rechte lijn getrokken naar de zuidcampus van de universiteit en daar een metrounnel onder geboord. Toevallig is Main street ook de verbinding tussen die twee punten, dus de metrotunnel loopt voor de volledige lengte onder Main Street. Op het moment dat het treintje de Lange Rechte Tunnel indendert, maakt de chauffeur een korte berekening over de af te leggen afstand naar het volgende station, en duwt dan de hendel naar Warp Speed X, waarna het treinstel aan 9G versnelt tot in de helft van de tunnel, en vervolgens even snel weer afremt. Als je goed kijkt kan je effectief de Dopplerverschuiving zien in de lichtjes in de tunnel... Erg vreemd allemaal
Zo ... nu het luchtbed het volledig naar wens doet (ik heb heerlijk geslapen vannacht), enkele andere issues. Ik heb ondertussen een laptop gekocht (spotgoedkoop hier ... misschien zijn ze in Belgie ondertussen ook zo goedkoop, ik heb het niet in de gaten gehouden. Intel Core Duo 1.6GHz, 1GB RAM en 120GB harde schijf, kaartlezer, DVD +/-RW, ... 850$ !). Helaas is van email lezen, en vooral dan het updaten van de blog en het communiceren met het thuisfront nog niet veel sprake. Het enige internet hier is door het dial-up account aan de unief van Paul, en de gemiddelde snelheid is 24kbps. Bovendien heeft het een tijdje geduurd voor ik ale automatische updatefuncties gevonden en afgesloten had, want uiteraard wil de arme computer vanalles downloaden, wat volstrekt onrealistisch is met dat soort downloadsnelheden. De gemiddelde patch voor windows is al gauw een 800kB, d.w.z. dat ik er een klein half uur over zou doen. Hij wou er een 17tal downloaden. We hebben ondertussen DSL besteld , dat zou tegen 25 oktober startklaar moeten zijn. vVanaf dan zouden de dingen iets makkelijker moeten gaan. Ondertussen heb ik ook mijn aanvraag voor een Social Security nummer ingediend. Normalerwijze wordt me dat over twee tot drie weken opgestuurd. Getracht een bankrekening te openen, dat wilden ze wel doen, maar dan moest ik eerst een huurcontract kunnen voorleggen zodat mijn adres geverifieerd kon worden. Ik heb geen huurcontract getekend ('t is een soort gentleman's agreement) waardoor de dingen nogal gecompliceerd worden. Ik heb de indruk dat het gelukt is, maar echt zeker ben ik niet. In elk geval zat er vanmorgen al een brief in de bus met mijn "phone banking code", wat dat dan ook weer moge zijn. Ik dacht dat ik had gezegd dat phonebanking niet echt hoefde voor mij. Maar allez, mijn eerste post is dus een feit. Mijn adres is trouwens 342 Linden Ave, Buffalo NY 14216. Vandaag was een beetje een rare dag. Prof. C. is naar een of ander congres, en het is erg duidelijk dat het productiviteitsniveau in de groep dan een steile duik neemt. Bovendien vertrok I. vandaag terug naar Slowakije, en moest ik hem mee gaan afzetten aan de luchthaven. Dat op zich had niet zo zeer gehoefd, als er niet in de namiddag een nieuwe infraroodspectrometer zou worden geinstalleerd aan een andere afdeling van de universiteit, waar al eens mee samen wordt gewerkt. M.G. leek van mening te zijn dat dat wel eens interessant kon zijn voor mij, dus hebben we heel de dag daar gespendeerd, en morgen is er een training voor de software. Donderdag is "de baas" terug, en is het business as usual. Aan de foto's die ik totnogtoe heb genomen wordt gewerkt, ik kan ze alleen dus niet uploaden met deze vreselijke dialupconnectie. Wellicht een van de komende dagen op de universiteit.
Geen problemen met de bus vanochtend ... Ik heb wel een ander probleem opgelost waar ik me al twee dagen het hoofd over brak en waarvan ik me gisterochtend de oplossing realiseerde: waarom is het zo slecht slapen op een luchtbed ? De eerste en voor de hand liggende hypothese is constant op de loer liggende zeeziekte, vermits het hele ding wiebelt als Jell-O (nog zo'n fantastische Amerikaanse uitvinding ... "now also in blue !"). Dat blijkt niet het probleem te zijn. Gisterochtend vroeg ik me bij het wakkerworden af waarom ik toch de hele tijd kou had. De oplossing is dat lucht niet zo'n goede isolator is. Dus ondanks alle dekens, is het niet je bovenkant die kou krijgt, maar je onderkant, want daar zijn geen dekens, alleen een onderlaken, het plastic van het luchtbed, en dan heel veel kouwe lucht. Vannacht bovenop een deken geslapen: instant gratification ! Straks dus een fleecedekentje gaan kopen voor onder het onderlaken. Zeeziekte is geen probleem. Vanochtend goot het van de regen, mijn sokken zijn dus nat, en de verwarming staat hier nog af. Note to self: reservesokken meebrengen in 't vervolg.
Ik vroeg me al af waarom het toch leek alsof de shuttlebus tussen de Noord- en de Zuidcampus iedere dag een andere route neemt. Het blijkt dat dat inderdaad zo is. Vandaag zijn we verloren gereden. Die Amerikanen toch ...
Vermits ik zaterdag mijn halve dag Science Museum woensdag had in te halen, dacht ik van de nood een deugd te maken en wat fotootjes te voorzien van het labo. 
Woensdag ben ik gaan helpen met de National Chemistry Week in het Science Museum hier. Het idee is om kinderen uit de lagere school zelf wat experimentjes te laten doen. Veel chemie komt er niet bij kijken, als je dezelfde experimenten zou doen op de National Physics Week zou er geen haan naar kraaien ... de highlight van de hele expositie was onze thermos vloeibare stikstof ("magic boiling water", sic), waar ge alles en iedereen mee kunt bevriezen. En ook ijskreem maken uit chocolademelk.
Zo, de fotootjes zijn er.
Het contrast met deze week had niet groter kunnen zijn ... de temperatuur was in de 20 graden, felblauwe hemel, heerlijke herfstkleuren, en vooral, intacte bomen. Ongeveer de helft van de bomen in Buffalo is nu ernstig beschadigd of omgevallen.
Hier hebben we dan de fotootjes van de rest van het huis, binnen en buiten. Ik ben jullie uiteraard ook nog een verslag (en 190 foto's) verschuldigd van de fall hike, maar gezien de trage internetconnectie is dat niet voor vandaag. Ik kan in elk geval al verklappen dat het weer hier de laatste dagen spectaculair prachtig is geweest, en tengevolge daarvan waren de herfstkleuren onvergelijkbaar met om het even wat ik al in Belgie heb gezien. Ben ik het of worden bladeren bij ons altijd bruin en vallen ze dan af ? Hier gaat het over geel, feloranje en vuurrrood ...
Vandaag een beetje aan sightseeing gedaan... per fiets. Ik ben vertrokken rond 1 uur, en ben rond de Zoo in Delaware park gefietst. De buurt rondom het park is een van de duurste in heel Buffalo, en logischerwijze zie je er dan ook de vreemdste huizen. Een blik in het fotoalbum zal u daarvan overtuigen. De foto's vind je hier: http://fotos.telenet.be/5881764231
Mijn blog krijgt er nu ook al een handje van om prematuur berichten op te eten ... ik had iets getikt, dat is nu weer verdwenen.
