Gisteren had ik nogal een slechte dag in het labo. Hoezo, hoor ik u denken ? Wel, het was eigenlijk al vrijdag begonnen. Ik zou een vaste-stof reactie doen, wat dus inhoudt dat ge twee ingredienten in een mortier maalt tot ze opgereageerd zijn. Zoals dat in de chemie de gewoonte is (en specifiek bij mij), veranderde het goedje binnen de halve minuut in een plakkerige rood-bruine troep. Niet getreurd, dat stond werkelijk in het recept zo beschreven. Men moest gewoon dapper verder malen/smeren en dan kwam zogezegd alles in orde. Twintig minuten van jetje geven met stamper en mortier leverde niks substantieel nieuws op, en op dat moment dacht ik aan de klassieke truuk in de scheikunde: laat het ne keer een weekend staan, misschien verandert het dan van kikker in de spreekwoordelijke prinses Bij het uitdoen van mijn handschoenen merkte ik dat mijn handpalm nogal pijnlijk was van het heel de tijd malen en bij nadere inspectie stond er een grote, opengesprongen blaar in het midden van mijn linker handpalm. Gisteren (maandag - als ik dinsdagavond aan de blog schrijf, is het in Belgie natuurlijk al woensdag, en vermits bloggen.be in Belgie gesitueerd is...) had ik daar inderdaad nog steeds plezier van. Vervolgens wou ik ergens voor een computer gaan zitten waar normaalgezien niemand zit, dus trek ik een stoel dichterbij. Bij die stoel bleek aan een kant de zitting niet vast bevestigd aan het stoelframe, en ik had alleen de zitting vast. Als ge die stoel dan onder uw achterwerk trekt en ge ploft neer, dan zitten natuurlijk uw vingers of erger, zoals in mijn geval, slechts 1 vinger- tussen de zit en het frame van de stoel. Resultaat: overal bloed, en een pijnlijke rechter-, zowel als linkerhand. Toen de schade goed en wel opgelapt was en het bloed opgekuist, ging ik dus maar met de moed der wanhoop terug aan de slag met het restant van mijn vaste-stof reactie. Terwijl dat stond te herkristalliseren, dacht ik een paar goniometerpinnetjes uit te kuisen daar zit nogal een klein gaatje in, dat ge moet uitkuisen met een naald. Uiteraard schiet ik vol plakkers, windels en handschoenen, met een piepklein goniometerpinnetje en een dunne naald midden tussen al die rommel, uit met die naald, recht door de handschoen in mijn duim. Weer overal bloed Toen ik me net had voorgenomen om heel de dag niet meer van mijn stoel te komen nadat ik de herkristallisatie had afgezet, plots paniek in het labo: de darm was van mijn koeler gesprongen, dan loopt er water in het oliebad, en wie ooit al eens geprobeerd heeft om een glas water in een hete frietketel te gieten weet wat daarvan het resultaat is. Vandaag dus heel de zuurkast kunnen opkuisen, en olie is natuurlijk niet zo makkelijk te verwijderen. Voor de slachtoffers onder de collegas in Antwerpen, dus, collegiale groeten vanuit Buffalo
s Avonds, dat was dan weer wel plezierig, was er een concert op de campus (ze hebben niet alleen een zwembad, dat ik ondertussen enthousiast twee-drie keer per week bezig, maar ook een concertzaal) door een van de professoren van de faculteit muziek, die wat zou aanhobbyen met wat Beethoven-pianosonatas. Bij nader inzien bleek de man een gerenommeerd concertpianist te zijn, en het resulterende recital meer dan behoorlijk te genieten. Voor de liefhebbers: Nr. 2, Op. 2, No. 2; Nr. 17, Op. 31, No. 2; Nr. 9, Op. 14, No 1; en Nr. 21, Op. 53.
