Een post voornamelijk om de collega's jaloers te maken .. ik heb vandaag een syntheseke gedaan, en in de loop daarvan begon ik me af te vragen wat de karakterisatie hier zou inhouden... NMR bijvoorbeeld. M.G. zei: "Da's makkelijk, ge gaat naar de derde verdieping, daar staat de NMR spectrometer." Toen vroeg ik dus, uiteraard de situatie in Antwerpen indachtig "En wie moet ik daar dan aanspreken ?", waarop M.G. me aankeek alsof ik van Mars kwam. "Aanspreken ? Ge moet niemand aanspreken, ge meet gewoon uw NMR". "Zelf ?". "Ja, uiteraard zelf, wie dacht ge anders dat dat voor u zou doen ? Hier staat de 300 MHz, daar de 400 MHz, daar de 500 MHz, en als ge 800 MHz wil, dan moet ge wel iemand aanspreken, want die is normaal alleen ter beschikking voor eiwit-NMR. Ge kunt standaard C,H, N en F doen. Vraag maar aan J. hoe dat moet, die is daar goed in". Het departement rekent dan 15$ per uur voor het gebruik van de apparatuur, en het duurt 5-15 minuten om een spectrum op te nemen. Dat heet nu luxe als het op spectroscopie aankomt. Er staan ook een HPLC, GC-MS, een IR en een UV spectrometer ter beschikking.
Een iets andere noot dan, zijn er onder jullie die Google Earth nog niet kennen ? Een programma van Google, dat ge kunt downloaden op de website http://earth.google.com ("Get Google Earth"), en waarmee ge satelliet- en luchtfoto's van de hele wereld kunt bekijken. Volledig GPS-compatibel ook. Voor degenen die het zich mochten afvragen, mijn bureau staat op 43 graden 00' 01.96'' N, 78 graden 47' 32.59'' W. Het huis bevindt zich op 42 graden 56' 39.5''N en 78 graden 51'20.5'' W Katrien ligt op dit moment te slapen op 51 graden 20' 47.84'' N, 4 graden 19' 13.42'' O. Dat is in rechte lijn 6017 km, 972 m en 80 cm van mijn bureaustoel vandaan. De lijn tussen haar bed en mijn bureaustoel passeert door Zeeland, Derby, vlakbij Stoke-on-Trent en Liverpool, bij Sligo in Ierland, door een hele hoop water, en dan door Newfoundland, vlakbij Montreal, en door Lake Ontario. Slaapwel !
Tracy is in een herinrichtings- en winkelstuip geschoten omdat ze zich steendood verveelt: de school is tot het einde van de week gesloten i.v.m. de opruimwerken na de sneeuwstorm. Het resultaat daarvan is een nieuw tafelkleed en nieuwe gordijnen in mijn kamer. Ze kleuren een stuk beter bij mijn bed, vind ik persoonlijk. Het is nu niet omdat ik over gordijnen begin te schrijven dat ik niets anders te vertellen heb, integendeel. Het grote nieuws van gisteren is nog steeds dat Katrien er in geslaagd is om in het praktisch examen voor haar motorrijbewijs te slagen. Een dikke proficiat is hier wel aan de orde Verder begint er op het werk eindelijk wat vaart in te komen. Ik ben al begonnen met het lab wat op te kuisen (vreemd hoe dat toch altijd overal nodig is), en het inventariseren van de producten die op voorraad zijn (opnieuw, vreemd etc ...). Zich inwerken in een nieuw onderwerp is een beetje als proberen kaart te lezen in het donker met een laserpointer als enige lichtbron. Gelukkig heb ik, nu ik mijn personeelskaart van de unief heb, ook toegang tot de bibliotheek, en heb ik vandaag een paar goeie boeken over het onderwerp kunnen uitlenen. De bibliotheek is onwaarschijnlijk groot, niettegenstaande het feit dat het departement chemie hoegenaamd niet veel groter is dan dat bij ons. Zowel in de sectie referentiewerken als in de "gewone" boekenschabben staat ongeveer alls wat relevant is voor het onderzoek dat binnen het department wordt bedreven, inclusief recente boeken. Als er van de collega's iemand zin heeft om rond te snuisteren in de cataloog, ik kan wel een paar boeken uitlenen en meebrengen met Kerstmis. http://bison.buffalo.edu Tot slot ben ik er in geslaagd vandaag voor de allereerste keer sinds ik hier ben te koken. Koken in de VS is niet simpel. Vooral het vinden van groenten is een behoorlijke beproeving. En als je dan ook nog geen diepvriesspul kunt kopen omdat het tegen dat ge naar huis gewandeld zijt al allemaal ontdooid is, dan komt ge in de problemen. Nu echter, na het arriveren van den auto, is dat allemaal geen enkel probleem meer. Ik heb geshopt tegen de sterren op, en heb onder andere ook eten gekocht. Vanavond dus een heerlijke ratatouille bereid met allemaal verse groentjes, een kipfilet, en aardappelen. Eens te meer ben ik tot de conclusie moeten komen dat die Amerikanen niet goed wijs zijn. En dat dan nog op twee gebieden. We sommen ze even op in chronologische volgorde: 1. Het betalen van aankopen. In de groentenafdeling staan geen weegschalen. Vlak voor ik in de rij ging staan voor de kassa's dacht ik dus bij mezelf (jaja :) "seffens sta ik hier tien minuten aan te schuiven, en dan zegt die madam "ge moet dat wegen", en dan sta ik daar, want aan de kassa was ook geen weegschaal te zien. Ik dus op zoek naar een meneer of mevrouw die mij kon uitleggen hoe dat nu moest. In "Tops" (de supermarkt, 24/24 open, "Tops never stops!") hebt ge van die kassa's waar ge uw eigen spul kunt scannen, en zelfs meteen per kaart betalen. Er is 1 kassier per vier van die kassa's voor als ge in de problemen komt. Die mevrouw (die juist efkes niks stond te doen) meende ik dus te vragen hoe en waar ik mijn groentjes moest wegen. Het antwoord ? "Minuutje meneer, ik kom u dadelijk uitleggen hoe ge die kassa hier gebruikt." Wellicht, dacht ik dus, gaat dat eigenlijk zelfs nog sneller dan wanneer ge uw producten door een kassierster laat scannen, en vooral, ge hebt zelf in de hand hoeveel van die verduivelde plastic zakjes ge meekrijgt. Zo'n plastic zakje hier, daarvan is iedereen vast overtuigd dat het onmogelijk om er meer dan twee dingen (zeg, een pak koekjes en een pakje boter) in te stoppen. Na de gemiddelde shoppingtrip eindigt ge dus met ongeveer 15 van die zakjes, ik kan dat dan niet met een gerust gemoed weggooien, en dus is de geschatte resterende tijdsduur voor mijn volledige kamer vol zit met plastic zakjes nog een viertal maanden. Dat gezegd zijnde, legde de kassierster mij geduldig (terwijl in Grote Vriendelijke Letters op het scherm dezelfde uitleg verscheen, en een aangename stem tegelijkertijd nog eens hetzelfde luidop vertolkte) uit hoe ik de kassa moest gebruiken. Het concept is eenvoudig: de weegschaal is ingebouwd in de scanner. Het enige wat ge moet doen is uw product op de weegschaal leggen, op het touchscreen produce aanklikken, en dan de code tikken die geassocieerd is met uw stuk groente. Neem nu bijvoorbeeld, Zucchini (courgette), dan kijkt de vriendelijke kassamevrouw die mij uitlegt hoe ge de kassa moet gebruiken bij fruit. Als ze, na alle soorten fruit zorgvuldig te hebben nagespeld, tot de conclusie komt dat het daar niet tussen staat, gaat ze over tot het scannen van de alfabetische lijst groenten. Uiteraard van voor naar achter. Het was u zonder twijfel ook al opgevallen (daarvoor was meer dan genoeg tijd gedurende het verwerken van de lijst fruit) dat Zucchini begint met een Z. Maar goed, eens die kleine hindernis achter de rug komen we bij het volgende probleem: zoals ongeveer alles in Amerika, is er met de moed der wanhoop getracht dit soort kassas volledig idiot-proof te maken. Dat wil zeggen dat ge vanuit zes verschillende richtingen in de gaten wordt gehouden met elektronische argusogen, die u behoeden voor vergissingen, en met vriendelijke stem begeleiden in het scannen van uw producten. Vergissingen zoals daar zijn: ik heb twee blikskes mais in mijn karretje. Eentje kan ik scannen. Van het volgende merkt de kassa uiteraard op dat dat hetzelfde product is dat ze net eerder ook heeft gescand. Bazaar natuurlijk. Remove item from the scanner, and place the next item blikske mais eraf, blikske mais er weer op Please remove all items from the scanner blikske mais eraf Please place the next item on the scanner blikske mais er weer op Please ask for cashier assistance. Ik moet er niet aan denken wat het inhoudt als ge 6 blikskes mais koopt en niks anders. Vermits bovendien mevrouw de kassa van ieder item moet zeggen dat ge het moet verwijderen voor ge er aan moogt komen (anders is het boel) en vervolgens klaar moet zijn met het zeggen van please place the next item on the scanner voor ge dat effectief moogt doen (want anders is het weer boel), doet ge wel een kwartierke over het scannen van een halfvol karretje. Ik denk dat ik volgende keer toch maar aanschuif bij een gewone kassa Dan die gekke Amerikanen, part 2. Het bakken van diepvries kipfilet. Dat ging, vond ik persoonlijk, vlekkeloos. Tot de eerste hap, die, ondanks het feit dat ik er hoegenaamd geen zout had opgedaan, opvallend zout smaakte. Inderdaad, nakijken op het pak levert op dat de inhoud may contain up to 10% of a solution to enhance taste. M.a.w., natriumglutamaat (smaakversterker) opgelost in zeewater of zoiets. Argh. Ik zal in t vervolg mijn kipfilet maar zorgvuldig afwassen voor ik m bak
Ze lijken de stad langzaam terug op orde te krijgen. De meeste van mijn collega's hebben terug stroom, de meeste verkeerslichten werken ook terug, en de "driving ban" is verlicht tot een "travel advisory". Dat is echter maar vanavond gebeurd, dus de unief moest noodgedwongen vandaag dichtblijven. Het is symptomatisch voor de sfeer in de groep dat iedereen (maar dan ook echt iedereen) er vanochtend om 9 uur was, inclusief prof. C., die thuis nog steeds geen electriciteit heeft, en zich heel de namiddag heeft lopen afvragen waar zijn secretaresse nu toch bleef ... Voor de rest was de campus uitgestorven, op een hoop verkleumde studenten in de bibliotheek na. De temperatuur is hier vannacht tot onder het vriespunt gedaald, en als ge dan geen verwarming hebt is het even schrikken bij het wakkerworden, surtout omdat de huizen hier quasi niet geisoleerd zijn. Ergo, 30F buiten = 30F binnen en het water in uw WC is ook bevroren. Dat soort zorgen heb ik niet gehad, het enige probleem was dat Tracy enkele vrienden had uitgenodigd om dan maar bij ons in de living te overnachten. Eén koppel (tot daar alles ok), twee kleine kinderen die heel de dag ge-entertaind moesten worden (door Tracy) met als resultaat een ontstellende hoeveelheid verschrikkelijk veelkleurige koekjes (de meeste hebben ze gelukkig ook zelf opgegeten, de foto is enkel wat over is), en tot slot ook nog de twee honden van de familie. Gelukkig had M.G. 's avonds andere plannen, en heeft hij me meegenomen naar een etentje bij een vriendin: het gezelschap bestond uit drie Italia(a)n(s)en, een Roemeen, een Slovaak (M.G.), en Japanner, een Amerikaan en ik. Het diner zelf bestond uit lasagna, en het was eigenlijk heel gezellig. De verhalen gingen weliswaar over mensen die ik nog nooit ontmoet had, en eerdere legendarische feestjes in Buffalo en wijde omstreken, inclusief steeds groter wordende hoeveelheden geconsumeerde drank, maar het bleef toch aangenaam. Ondanks het feit dat het merendeel van het gezelschap Europees was, stonden ze erop de fles sherry die M.G. had meegebracht "port" te noemen. Rond elf uur was ik dus thuis, om middenin het kinderen-honden-en-koekjes-inferno terecht te komen. Nog een kleine opmerking over het organisatietalent van die Amerikanen. Ofwel hebben ze op twee dagen tijd vanuit alle kanten van het continent bulldozers naar hier verscheept, ofwel is er ergens in Buffalo een opslagplaats ter grootte van het Heizelstadion waar die dingen bumper aan bumper drie verdiepingen hoog geparkeerd staan. Gisterennacht bij het naar huis rijden was er *elke twee straten* zo'n ding bezig stukken boom in vrachtwagens te laden. Daarmee zijn natuurlijk de electriciteitsdraden nog niet gerepareerd, maar niettemin zag het er vanochtend al een stuk presentabeler uit.
Zo, de fotootjes zijn er. Zoals al vermeld, de auto is een 1995 Saturn SL2 met een manuele transmissie. Wat ze daarover vonden in 1995 lees je hier: http://www.theautochannel.com/vehicles/new/reviews/wk9520.html En wat de foto's betreft, die staan hier: http://fotos.telenet.be/0865754264 Wat is er mis met de auto (voor 1350$ kunt ge niet sukkelen ...) ? Ik blijf nieuwe dingen ontdekken. Zo zijn bijvoorbeeld alle sloten stuk, behalve het bestuurdersslot. Als ge een deur of de koffer wil opendoen, moet dat van binnen in de auto. De voorruit is gebarsten, en dat wil zeggen dat ik die moet vervangen voor de technische controle binnen 8 dagen. De auto maakt ook een raar geluid, en dat deed ie niet tijdens de testrit, wat uiteraard erg vreemd is. Ik heb het vermoeden dat de uitlaat een beetje lek is. Nu, als ge weet wat hier zo nog allemaal rondrijdt, dan maak ik me over die technische controle niet al te veel zorgen. Ik hou jullie op de hoogte !
Het contrast met deze week had niet groter kunnen zijn ... de temperatuur was in de 20 graden, felblauwe hemel, heerlijke herfstkleuren, en vooral, intacte bomen. Ongeveer de helft van de bomen in Buffalo is nu ernstig beschadigd of omgevallen. We zijn naar het Griffis Sculpture park geweest, een park met beelden dat tot zijn dood het privebezit was van de kunstenaar, en nu door zijn kinderen wordt onderhouden. Terwijl een gedeelte van de beelden vrij knullig aandoet, staan er dingen tussen die oprecht mooi zijn. De omgeving is in elk geval prachtig. Ik heb ontdekt hoe je albums moet annoteren ondertussen, dus dat is intussen gebeurd, ook voor de meeste vorige links hieronder. Veel plezier ! http://fotos.telenet.be/4876784226
De noodtoestand is afgekondigd in Buffalo en de wijde omgeving. Er is de voorbije nacht 60 cm sneeuw gevallen, alle wegen zijn gesloten en er is een compleet rijverbod. De luchthaven is gesloten tot 3 uur vanmiddag. Er zitten 240000 mensen zonder electriciteit (wij gelukkig niet) en nagenoeg alle bomen zijn zwaar beschadigd door het gewicht van de natte sneeuw op de takken. Die takken vallen dan naar beneden en raken electriciteits- en telefoonlijnen... en dat zorgt voor behoorlijk wat chaos.
De universiteit heeft ook nog electriciteit, maar ze hebben alle niet-noodzakelijke circuits afgesloten. Dat betekent dat ook onze 15kW roterende anode x-straalgenerator op vol vermogen is afgezet (helaas 3 seconden voor M.G. bij knop kon om het vermogen naar beneden te draaien ), en dat er waarschijnlijk wel wat schade zal zijn als we proberen het afgeleefde ding terug op te starten ... dat zal voor maandag zijn.
Ik zal in elk geval thuisblijven voor de rest van de dag. We hebben de oprit geruimd zodat Paul en Tracy wegkunnen (een vriendin van hen trouwt vanmiddag ... over pech gesproken !)
Vanmorgen ben ik een wandelingetje gaan maken in het park, en er zijn wat fotootjes die ik zal proberen te laden in de loop van de dag (internet thuis etc... natuurlijk is er een boel over en weer gebel i.v.m. de trouw)
Ik heb wel speciaal voor Katrien van de gelegenheid gebruikgemaakt om een sneeuwkonijn te bouwen in Delaware park
Dit zal nog behoorlijk wat last veroorzaken de komende paar dagen. Op het nieuws zijn woorden als "unprecedented" en "unseen since the start of the records 137 years ago" niet van de lucht. Dat kan ook niet. Als dit elk jaar zou gebeuren zouden er hier geen bomen meer rechtstaan ... wat erg ongewoon is is vooral dat het half oktober gebeurt. In januari verwacht iedereen dit min of meer in Buffalo, maar nu is het wel erg vroeg. Het fenomeen is exemplarisch voor het "lake effect". Lake Erie en de andere grote meren zijn nog erg warm van de zomer en verdampen dus aan een hoog tempo. Als er dan koude polaire wind van over Canada al die waterdamp bevriest, dan sneeuwt het in Buffalo... op vrijdag de 13e
Enkele sfeerbeelden van Delaware park ... vergelijk vooral met de sightseeing foto's van vorige week http://fotos.telenet.be/3863784622
Vergelijk vooral met het fotootje van vijf dagen geleden ... en zo blijft het dus tot in mei !
Ik ben er dus in geslaagd doorheen dit weer vandaag een auto te kopen, er mee terug naar de campus te rijden en tenslotte weer naar huis. Er is een 20 cm sneeuw gevallen, en dat betekent dat er een heleboel takkn zijn afgebroken en op electriciteitsleidingen gevallen en op telefoondraden, de verkeerslichten werken niet, kortom, totale chaos. Maar goed, een fotootje zit er nog niet in, want de auto is ingesneeuwd en ge ziet er toch niks van. Het is een Saturn SL2 uit 1995, goudkleurig. Die auto's zijn van plastic, dat is hier een heel groot voordeel want dat betekent dat hij niet roest. Langer dan 10 jaar houdt een auto het hier meestal niet vol, tenzij hij niet 's winters gebruikt wordt. Ge ziet dan ook overal auto's rondrijden met overal grote roestgaten...
Ik hoop binnenkort een fotootje te voorzien ... voor nu, met die heerlijke inbelinternetverbinding, ga ik het hier bij laten. Ik ben in elk geval erg tevreden dat ik nu ook eens naar de winkel kan zonder daar een dagexcursie van te moeten maken ... Morgen vrijdag, en dan kan ik zaterdag de "driver instruction course" gaan volgen, die me 10% korting op mijn verzekering zou moeten bezorgen. Wat in elk geval een heel stuk vlotter gaat dan in Belgie is het registreren van een auto. Van het aanvragen van de verzekering tot het buitenwandelen bij de DMV met de platen onder de arm duurde minder dan 2 uur. Daar kunnen ze bij ons nog iets van leren !
Hier hebben we dan de fotootjes van de rest van het huis, binnen en buiten. Ik ben jullie uiteraard ook nog een verslag (en 190 foto's) verschuldigd van de fall hike, maar gezien de trage internetconnectie is dat niet voor vandaag. Ik kan in elk geval al verklappen dat het weer hier de laatste dagen spectaculair prachtig is geweest, en tengevolge daarvan waren de herfstkleuren onvergelijkbaar met om het even wat ik al in Belgie heb gezien. Ben ik het of worden bladeren bij ons altijd bruin en vallen ze dan af ? Hier gaat het over geel, feloranje en vuurrrood ... Ik heb ondertussen ook ontdekt dat ik blijkbaar geen onderschriften kan voorzien bij de foto's, da's wel jammer, maar er is niks aan te doen. De huis-foto's zijn hier : http://fotos.telenet.be/7871784192 We beginnen in de keuken, met de voordeur, het aanrecht en het raam. Dan komt de eetkamer (3 foto's) en de living (2 foto's), de sun-porch vooraan in het huis (dom want dat is naar het noorden gericht), de gang vanuit de eetkamer naar achter met van links naar rechts mijn deur, Tracy's deur en Paul's deur. De deur naar de badkamer ligt achter het hoekje links. Dan hebben we de badkamer, en de trap naar boven, buiten de voordeur van het appartement. Dan hebben we de zijgevel met de toegangsdeur, de achterkant van het huis, en de voorkant. De laatste drie foto's zijn de straat. Zo, dat is het voor vandaag. Tot een van de komende dagen... !
Vandaag een beetje aan sightseeing gedaan... per fiets. Ik ben vertrokken rond 1 uur, en ben rond de Zoo in Delaware park gefietst. De buurt rondom het park is een van de duurste in heel Buffalo, en logischerwijze zie je er dan ook de vreemdste huizen. Een blik in het fotoalbum zal u daarvan overtuigen. De foto's vind je hier: http://fotos.telenet.be/5881764231 Zoals je ook merkt uit de foto's heerst er hier al volop een Halloweensfeertje. In supermarkten is er vaak een volledig rek aan Halloweenproducten gewijd, hoe gekker hoe liever. Maar in elk geval, terug naar het park. Een heel groot gedeelte van het park is eigenlijk een golfbaan. De Amerikaan moet altijd zijn golfbaan in de buurt hebben, of dat nu midden in de woestijn is of niet, dan wordt er desnoods wel een irrigatiesysteem aangelegd. Omdat het de architecten aan het eind van de vorige eeuw toch een beetje gek leek om de oppervlakte van half de provincie Antwerpen te reserveren voor vijf gekken in een elekrisch karretje, hebben ze het dan maar "park" genoemd en hier en daar een bank neergezet, maar buiten een pad dat volledig rondom de golf course loopt zijn er dus geen paden, om de golfers niet te veel te storen, en het regelmatig maken van slachtoffers door supersonische golfballetjes ietwat te beperken. Aan zuidkant van de snelweg (uiteraard loopt er ook een snelweg door het park) is het veel interessanter. Hier vinden we een volledig aangelegd landschap terug, met veel hoogtes en laagtes, waardoor een boel geisoleerde stukjes ontstaan, en interessante wandelpaden. Af en toe zetten ze er ook een beeld neer, of een prieeltje, er is een grote vijver, haast een meer, en rondom het park bevindt zich onder andere de Art Gallery, die vermomd is als een stuk Akropolis, compleet met Kariatiden. Omdat de Amerikaanse architectuur van het begin van de eeuw van enige visie getuigde, werden er een aantal parken aangelegd doorheen de stad, met daartussenin groene corridors, waardoor de burgers zich van park naar park konden begeven zonder te veel eraan herinnerd te worden dat ze zich eigenlijk in een stad bevonden. Die "parkways" bestaan gedeeltelijk nog, en zijn uiteraard mee bij de duurste buurten van de stad, want het is er zeer aangenaam wonen. Aan het einde van de Bidwell parkway (Colonial Circle) moet het concept van de groene corridor het afleggen tegen modernere stedebouwkundige overwegingen, en volgen we verder Richmond Ave. over Ferry Circle tot Symphony Circle. Die Circles, daar moet ge u niet te veel bij voorstellen, het zijn gewoon ronde puntjes, met een klein plantsoentje in het midden. Ik had me aan iets groters verwacht, te meer daar ze ook groen ingekleurd zijn op de kaart. Op Symphony Circle nemen we North Street naar links, tot we Delaware Ave. kruisen, en die volgen we dan verder het oude centrum in. Daar staan allerlei vreemde en oude gebouwen (zie foto's) maar absoluut het vermelden waard is toch wel het Prudential Building. Dit is de allereerste steel-frame wolkenkrabber ter wereld, en aan het gebouw is duidelijk te zien dat de architect niet goed wist wat hij nu met dit moderne concept van hoogbouw aanmoest. De oplossing was het beplanten van het volledige gebouw met een ongelooflijk druk tegel/beeldhouwmozaiek, wat een compleet waanzinnige barokke indruk geeft. Een heel eigen stijl, die ik nog nooit eerder ergens anders heb gezien, het doet een beetje Marokkaans aan, maar dan monochroom. Volledig in tegenstelling ook met de vaak pathetische neo- en post- eclectische stijlen die de rest van de Amerikaanse architectuur kenmerken. Ik heb een paar foto's van pareltjes in dat opzicht, zie eveneens album. Wat dacht je van een midwest hooischuur die eigenlijk een huis is, maar dan met een gigantische ijzeren brandtrap over twee verdiepingen van de voorgevel. Zoiets bedenk je toch niet ?! Delaware Avenue kunnen we volgen tot Niagara Square, de eerste uitbreiding van Buffalo in het midden van de jaren 1800. Daar staan eveneens een boel interessante gebouwen. Ik koos er voor om door te fietsen naar de jachthaven en de waterkant, waar de Niagara river begint in Lake Erie, met uitzicht over het meer, de skyline van Buffalo, het stadion (de HSBC arena, genoemd naar de sponsor, een bank. Ziet ge ons in Belgie al naar het Dexia-stadion gaan i.p.v. het koning Boudewijnstadion ?) Dan passeert ge ook het Naval Park, waar ze een onderzeeboot, een destroyer en een slagschip uit de tweede wereldoorlog aangemeerd hebben liggen, die ge tegen betaling ook kunt bezoeken. Aan de HSBC Arena vertrekt de metro, waarvan het eerste bovengrondse stuk gratis is. Nu wordt het ook duidelijk waarom die trammetjes zo belachelijk overpowered zijn ... het eerste stuk, te vertrekken van de waterkant, is nogal steil, vandaar. Ik heb eens over de schouder van de chauffeur gespiekt om mijn gevoel vor acceleratie te ijken, en onder de grond doen die trams vlot 60 mph (een goeie 90 km/h!), zonder de indruk te geven dat ze daar moe van worden. De acceleratie tot die snelheid is werkelijk veruit lineair. Zo heb ik dus mijn fiets op de tram gezet, en ben op die manier weer naar huis gereden, moe maar voldaan. Totale afgelegde traject to aan het metrostation is iets van een dikke tien kilometer. Van bij mij thuis naar de Noordcampus is verder dan dat, ongeveer 15 kilometer. 25 kilometer is dan ook ongeveer de radius van groot-Buffalo. Het is hier echt geen plek om rond te moeten wandelen...
Mijn blog krijgt er nu ook al een handje van om prematuur berichten op te eten ... ik had iets getikt, dat is nu weer verdwenen. In elk geval, ik heb gisteren wat foto's genomen van mijn kamer, zodat jullie kunnen zien hoe ze eruit ziet nu ze ingericht is. Da foto's vind je hier : http://fotos.telenet.be/4896784481 De features zijn geweldig : tapijt, vier muren (wit) en een plafond (eveneens wit). De plinten, deuren en lijsten zijn prachtig hout, er zijn twee ramen (enkel glas natuurlijk) en de toegangsdeur bevindt zich in de muur tegenover de ramen. De andere deur is een grote ingebouwde kast. Waar de meubels vandaan komen is een ander, spannend verhaal voor volgende keer... Dit weekend vindt op zondag de jaarlijkse Fall Hike plaats van de hele onderzoeksgroep, en het is meestal een gelegenheid om naar uit te kijken. Stay tuned for pictures ... Morgen vindt in NY State het wereldkampioenschap pompoenen kweken plaats ... dus wie een pompoen van boven de 500 kg heeft is welkom om die te komen laten wegen : http://www.greatpumpkinfarm.com/ Ik denk toch dat ik maar pas.
Het is niet dat de trein hier ook regelmatig verloren rijdt of zo, maar voor degenen die het nog niet hadden gehoord, mijn huis ligt naast de spoorlijn. Nu, in Belgie is een huis naast de spoorlijn een drama, want regelmatig suist er dan aan een rotvaart een trein voorbij, en als je dan een keukenkastje opendoet valt heel uw servies eruit. Niet zo hier. In Europa is een trein ontworpen om rond te rijden. Daarop ligt hier minder de nadruk. Treinen hier bewegen hoogstens zwakjes. Eerst dacht ik dat ze opvallend lang waren, maar dat is niet zo, ze rijden gewoon verschrikkelijk traag voorbij. Ik heb er op die week tijd nog nooit een meer dan 20km/hr weten gaan. Je weet ook nooit of je een trein hoort aankomen, een auto, een vrachtwagen of een schoolbus. Niet omdat de trein zo weinig lawaai maakt, maar omdat ieder gemotoriseerd vervoermiddel hier een motor bezit ter grootte van die in de gemiddelde diesellocomotief. Ik wacht met spanning tot ik mijn eerste scooter tegenkom. Al zijn die waarschijnlijk buiten de wet geplaatst in de VS omdat te veel citizens zich doodlachten bij het zien van zo'n ding. Deze meneer heeft het plan opgevat daar iets aan te doen (scroll naar beneden) http://www.ronpatrickstuff.com/ Alles rijdt hier ook op naft. Je kan in New York State geen dieselauto's nieuw kopen. De reden is dat alle diesel hier een hoog zwavelgehalte heeft, en daar zijn ze dus niet voor. Te veel SO2, ze stoken dus de zware fractie op in hun chauffage. Ik denk dat ze hopen dat de zwavel dan niet in de lucht terechtkomt of zo ? In ieder tankstation waar je dan toch diesel kan kopen is hij een stuk duurder dan de benzine. De snelheid van de treinen staat in schril contrast met die van de metro. Ik neem elke dag voor twee haltes de metro. Twee haltes in de Antwerpse (pre)metro correspondeert ongeveer met een vijftal minuutjes stevig doorstappen. Hier is het eerder een flink halfuurtje stevig doorstappen. Het metrostel vertrekt uit het station met een pathetisch belletje, en rommelt dan wat aan, aan de snelheid van een typisch Vlaams trammetje in een premetrotunnel. Net als je van verveling bijna in slaap begint te vallen blijkt echter dat dat maar de aanloop was over het ondergronds rangeerterrein naar de Lange Rechte Tunnel. (De kortste afstand tussen twee punten is nog steeds de rechte lijn. Ze hebben dus van het stadscentrum een rechte lijn getrokken naar de zuidcampus van de universiteit en daar een metrounnel onder geboord. Toevallig is Main street ook de verbinding tussen die twee punten, dus de metrotunnel loopt voor de volledige lengte onder Main Street. Op het moment dat het treintje de Lange Rechte Tunnel indendert, maakt de chauffeur een korte berekening over de af te leggen afstand naar het volgende station, en duwt dan de hendel naar Warp Speed X, waarna het treinstel aan 9G versnelt tot in de helft van de tunnel, en vervolgens even snel weer afremt. Als je goed kijkt kan je effectief de Dopplerverschuiving zien in de lichtjes in de tunnel... Erg vreemd allemaal
Zo ... nu het luchtbed het volledig naar wens doet (ik heb heerlijk geslapen vannacht), enkele andere issues. Ik heb ondertussen een laptop gekocht (spotgoedkoop hier ... misschien zijn ze in Belgie ondertussen ook zo goedkoop, ik heb het niet in de gaten gehouden. Intel Core Duo 1.6GHz, 1GB RAM en 120GB harde schijf, kaartlezer, DVD +/-RW, ... 850$ !). Helaas is van email lezen, en vooral dan het updaten van de blog en het communiceren met het thuisfront nog niet veel sprake. Het enige internet hier is door het dial-up account aan de unief van Paul, en de gemiddelde snelheid is 24kbps. Bovendien heeft het een tijdje geduurd voor ik ale automatische updatefuncties gevonden en afgesloten had, want uiteraard wil de arme computer vanalles downloaden, wat volstrekt onrealistisch is met dat soort downloadsnelheden. De gemiddelde patch voor windows is al gauw een 800kB, d.w.z. dat ik er een klein half uur over zou doen. Hij wou er een 17tal downloaden. We hebben ondertussen DSL besteld , dat zou tegen 25 oktober startklaar moeten zijn. vVanaf dan zouden de dingen iets makkelijker moeten gaan. Ondertussen heb ik ook mijn aanvraag voor een Social Security nummer ingediend. Normalerwijze wordt me dat over twee tot drie weken opgestuurd. Getracht een bankrekening te openen, dat wilden ze wel doen, maar dan moest ik eerst een huurcontract kunnen voorleggen zodat mijn adres geverifieerd kon worden. Ik heb geen huurcontract getekend ('t is een soort gentleman's agreement) waardoor de dingen nogal gecompliceerd worden. Ik heb de indruk dat het gelukt is, maar echt zeker ben ik niet. In elk geval zat er vanmorgen al een brief in de bus met mijn "phone banking code", wat dat dan ook weer moge zijn. Ik dacht dat ik had gezegd dat phonebanking niet echt hoefde voor mij. Maar allez, mijn eerste post is dus een feit. Mijn adres is trouwens 342 Linden Ave, Buffalo NY 14216. Vandaag was een beetje een rare dag. Prof. C. is naar een of ander congres, en het is erg duidelijk dat het productiviteitsniveau in de groep dan een steile duik neemt. Bovendien vertrok I. vandaag terug naar Slowakije, en moest ik hem mee gaan afzetten aan de luchthaven. Dat op zich had niet zo zeer gehoefd, als er niet in de namiddag een nieuwe infraroodspectrometer zou worden geinstalleerd aan een andere afdeling van de universiteit, waar al eens mee samen wordt gewerkt. M.G. leek van mening te zijn dat dat wel eens interessant kon zijn voor mij, dus hebben we heel de dag daar gespendeerd, en morgen is er een training voor de software. Donderdag is "de baas" terug, en is het business as usual. Aan de foto's die ik totnogtoe heb genomen wordt gewerkt, ik kan ze alleen dus niet uploaden met deze vreselijke dialupconnectie. Wellicht een van de komende dagen op de universiteit.
Geen problemen met de bus vanochtend ... Ik heb wel een ander probleem opgelost waar ik me al twee dagen het hoofd over brak en waarvan ik me gisterochtend de oplossing realiseerde: waarom is het zo slecht slapen op een luchtbed ? De eerste en voor de hand liggende hypothese is constant op de loer liggende zeeziekte, vermits het hele ding wiebelt als Jell-O (nog zo'n fantastische Amerikaanse uitvinding ... "now also in blue !"). Dat blijkt niet het probleem te zijn. Gisterochtend vroeg ik me bij het wakkerworden af waarom ik toch de hele tijd kou had. De oplossing is dat lucht niet zo'n goede isolator is. Dus ondanks alle dekens, is het niet je bovenkant die kou krijgt, maar je onderkant, want daar zijn geen dekens, alleen een onderlaken, het plastic van het luchtbed, en dan heel veel kouwe lucht. Vannacht bovenop een deken geslapen: instant gratification ! Straks dus een fleecedekentje gaan kopen voor onder het onderlaken. Zeeziekte is geen probleem. Vanochtend goot het van de regen, mijn sokken zijn dus nat, en de verwarming staat hier nog af. Note to self: reservesokken meebrengen in 't vervolg.
Ik vroeg me al af waarom het toch leek alsof de shuttlebus tussen de Noord- en de Zuidcampus iedere dag een andere route neemt. Het blijkt dat dat inderdaad zo is. Vandaag zijn we verloren gereden. Die Amerikanen toch ...
Er is sinds het laatste bericht natuurlijk enorm veel gebeurd ... de eerste weekenddag, waarbij ik de computers van de universiteit kan misbruiken, geeft me de gelegenheid om de blog te updaten. Mijn camerasoftware is niet op deze computer geinstalleerd, dus foto's kan ik nog niet voorzien, maar goed, dat komt nog. Deze keer vertrok de vlucht aardig op tijd, om ook op tijd op JFK te landen. Er zat niemand naast me, dus ik had ook meer dan genoeg beenruimte. Ik ben niet echt zeker hoe het anders verlopen zou zijn, want het was niet echt ruim, en met de gecancelde vlucht was natuurlijk ook mijn "emergency exit seat" met meer beenruimte in rook opgegaan. Op JFK was het prachtig weer, en het opslurpen van alle mogelijke zonneschijn helpt enorm met jetlag. Dat heb ik dan ook met verve gedaan. Het land binnenkomen an sich was niet zo'n probleem, de immigration officer leek erop te vertrouwen dat ik de VS niet al te veel schade zou berokkenen gedurende mijn verblijf. Het kan tevens iets te doen gehad hebben met de 40 Somaliërs die ook op het vliegtuig zaten en allemaal "Abdullah" heetten. Dat zorgde voor aardig wat verwarring, want de voornamen waren onuitspreekbaar. Ik voelde me niet al te moe, en had alle tijd van de wereld om mijn bagage door de douane te krijgen (een rij van drie kwartier om een of andere vreemde reden) en weer in te checken. Aan de bagage-counter zeiden ze me dat ik gewoon naar de gate moest gaan en daar een boarding pass zou krijgen ... gate 25. In de vertrekhal de pijltjes gevolgd, weer een half uur aanschuiven voor de volgende security check (only 3oz. of liquids, sprays or gels allowed, in a closed zip-lock bag, sir) ... waarna ze mij vragen naar mijn boarding pass. Ja, die gingen ze mij aan de gate geven toch ? Nee, blijkbaar niet ... terug naar de vertekhal, bij de Delta counter gaan inchecken. Met de boardingpass weer een half uur aangeschoven. "Sorry sir, your gate number is 23, you need to be on the other side of the hall." OK dan, weer de vertekhal door, tegen de richting in van alle pijltjes "gate 20-30", half verwachtend dat ze mij aan de andere kant weer zouden terugsturen, maar nee hoor. X-ray, metaaldetector, schoenen uit, bagage gecheckt met de massaspectrometer om te zien of ze geen explosieven konden vinden, dan nog een keer gefouilleerd, tot het hen veilig leek me aan de gate toe te laten. De gate in Amerikaanse luchthavens is een beetje zoals een groot busstation in België : 300 man, en 200 stoelen, alle tien minuten vertrekt er een vlucht, de tijden op het bord kloppen van geen kanten en het boarden begint meestal 10 minuten nadat de vlucht had moeten vertrekken. Maar o wee als je de boarding call mist, want na vijf minuten is het bonk, deur dicht, en kom je er niet meer in. Dat maakt de meeste mensen, mij incluis, lichtjes zenuwachtig als ze even naar het toilet moeten. Er was een vroegere vlucht van Delta naar Buffalo, maar omdat ik mijn bagage had inchecked konden ze mij daar niet meer op zetten. Jammer. Eens in het vliegtuig aangeland kwam ik helemaal achteraan naast een erg geurige, vette Amerikaan terecht, die me honderduit begon te vragen over waar ik vandaan kwam. Ik had het woord "Belgium" nog niet goed en wel uitgesproken, of de slanke, veel aangenamer geurende juffrouw op de bank voor ons, die toevallig niemand naast zich had zitten, zei in vlot Nederlands dat ze net een jaar in Gent had gestudeerd (ze kwam uit Berlijn), waarop de Amerikaan suggereerde dat ik misschien beter naast haar kon gaan zitten. Geloof me, ik ben iemand zelden zo dankbaar geweest... Dan hebben we nog een goed uur in de taxi-rij gestaan, omdat 18u spitsuur is op JFK voor de internationale vluchten (dan komen ze netjes de volgende dag 's morgens aan aan de andere kant van de oceaan), maar eens in de lucht ging het verrassend snel. Gearriveerd in Buffalo stond professor C. me al op te wachten, wat me lichtjes verraste, omdat de bagage-claim sectie blijkbaar na de aankomsthal ligt. Ik heb dus geen email-adres kunnen doorgeven aan mijn koene Oost-Duitse redster Peggy, noch dat van haar gekregen, waaardoor ik haar niet uitgebreid kan bedanken. Bij deze ... De bagage kwam niet op de band terecht. Na een tijdje bleek dat die ergens in een achterafkamertje sotnd, omdat ze met het vorige vliegtuig, waar ik dus vanwege mijn ingecheckte bagage niet op kon, waren meegekomen. Argh. Prof. C. nam me mee naar huis, waar ik ook zijn vrouw M. ontmoette, die me dadelijk vol voedsel probeerde te stoppen (hoewel ik die dag al vier keer gegeten had) en me vervolgens in een kamer stopte met dezelfde uitknip- en vouw- vormen met designs van M.C. Escher die ook bovenop mijn eigen kast thuis liggen. Om 10 uur in bed gekropen. (4 uur 's ochtends in Belgie). Eigen badkamer was ter beschikking. Alles is groter in de VS, ook de huizen. De volgende ochtend was ik om 10 voor 7 wakker, wat goed uitkwam, want de rest van de familie C. stond om 7 uur op. Uitgebreid ontbeten, compleet met muisjes en pindakaas (de familie C. is oorspronkelijk Nederlands), en dan op naar de unief, een paar nieuwe collega's ontmoeten. Toevalligerwijs arriveerden samen met mij een nieuwe Chinees en zijn vrouw, dus heel het organisatorisch circus was al volop onder stoom. Dingen gedaan krijgen in de VS is als een soort puzzel. Je kan niets zonder je Social Security Number. Om dat te krijgen moet je twee dingen hebben: een adres, en een certificate of employment. Beide moeten dus zo snel mogelijk geregeld worden, en de secretaresse (die Pools is, er is geen enkele Amerikaan in de hele groep, behalve prof. C. zelf, die ondertussen het Amerikaans staatsburgerschap heeft, maar zoals vermeld van Nederlandse origine is) is er meteen vol goede moed aan begonnen. De roommate situation die ik vanuit Belgie min of meer had geregeld kon geen genade vinden in de ogen van mijn collega's, wegens te ver, niet praktisch etc etc. Wij dus op zoek naar een appartement, eventueel samen met de twee nieuwe Chinezen, maar ik was daar eigenlijk toch niet echt kapot van, vermits ik eerder een roommate zocht die wel zonder problemen Engels sprak. Bovendien waren de appartementen duur voor wat het was, niet erg licht, niet erg gezellig, en redelijk afgeleefd. Toen gebeurde er iets onverwachts, dankzij craigslist... een 19-jaar oud meisje , E.L., studente in occupational thera[y (valt het jullie ook op dat iedereen hier iets studeert waar de gemiddelde europeaan geen idee van heeft wat het zou kunnen zijn ?) zocht een roommate dichtbij de campus ... wij daarnaartoe (zonder auto moet je altijd iemand vinden om je rond te rijden) ... een *schitterend* apartement, alles splinternieuw, licht, fris, en een heel aardig meisje. Ik was natuurlijk wild enthousiast, maar ik had nog een andere afspraak laat 's avonds, dan toch voor de "Belgian-over-the-internet-roommate-situation", dus vertelde ik haar dat ik de volgende ochtend zou bellen om alles in orde te maken. De andere kamer was ook helemaal niet slecht, een veel groter huis, oud, overal eik, en twee erg dynamische mensen, eem kleuterjuf en een doctoraatsstudent in "arts management", wat *dat* dan ook mag zijn ... maar die eerste kamer was veel en veel beter. De volgende ochtend een mail van E.L. dat ik haar tussen 8 en 10 kon bellen, en 20 minuten later een nieuwe mail dat het haar erg speet, maar dat ze met haar ouders gebeld had, die het uiteraard geen goed idee vonden dat een 28-jarige belg met een baard bij hun dochter in zou trekken, en dat de afspraak dus niet doorging. Ik had het eigenlijk al voelen aankomen, en had direct moeten tekenen... dan was er niks meer aan te doen geweest, en was de "parent factor" meteen buiten spel gezet. Nu zit ik dus uiteindelijk toch in het huis waarmee ik al vanaf het begin met de mensen aan het emailen was. Mijn housemates zijn Paul (de arts-management mens) en Tracy (de kleuterjuf). Mijn collega M.G. is me net gaan afzetten, samen met mijn bagage. De kamer is erg leeg, en een van de eerste dingen die er moest gebeuren was een bed kopen. Enter Wal*Mart !... voor 125$ of zo heb ik een gigantisch luchtbed, compleet met pomp, een kussen en alle mogelijke beddegoed. Klaar ! Een kast hadden ze nog wel ergens staan in het huis. Daarna heeft M.G. me weer meegenomen naar de unief (hij en I. hadden nog wat werk te doen, I. is ook Slovaak en vertrekt volgende week), zodat ik hier nog tot zes uur kan zitten tikken voor hij me weer naar huis brengt. In elk geval kan ik nu maandag, nu ik, buiten mijn employment als "vrijwilliger" aan de University of Buffalo (ik word betaald door de Universiteit Antwerpen), ook een adres heb, echt beginnen met een bankrekening te openen en een social security number aan te vragen. Meer nieuws later, ik ga nu in elk geval het bestaan van de blog rondmailen, en dan naar huis proberen te geraken om mijn Walmart luchtbed op te blazen en eens te kijken hoe dat ligt en zo... Tracy en Paul hebben vanavond een soort vrijgezellenfeestje (hoewel dat hier met de twee helften van het koppel gemeenschappelijk schijnt te gebeuren), dus ik ben in voor een lawaaierige nacht. Meer nieuws later, in elk geval heb ik nu ik een plek om te wonen heb en echt kan beginnen uitpakken ook het gevoel dat ik maandag echt aan het werk kan ... veel meer dan wat artikels lezen heb ik totnogtoe nog niet gedaan.
Groetjes allemaal, en stuur ne keer een mailke he ...
Zo, dit is het dus.
Er zijn nog een paar hindernissen overwonnen (de befaamde digitale
camera gaf dinsdag de geest, ik ben hem gaan ruilen voor een nieuwe.
Dat ging zonder enige problemen, kudos voor www.fotokonijnenberg.be),
maar we leggen nu de laatste hand aan het inpakken, alle arrangementen
zijn gemaakt in Buffalo voor mijn ontvangst, nu is het alleen nog
bidden tot de luchtvaartgoden dat er met de vluchten niet te veel
misgaat.
De laatste week hier hebben we heerlijk vakantie gehouden: wandelen op
de Kalmthoutse hei (waar Katrien levend is opgegeten door agressieve
muggen), in de Zoo beestjes gaan fotograferen, lekker gaan eten 's
avonds, de familie dag gaan
zeggen, webcam en headset gaan kopen voor Katrien, nog een uitje in 't
stad om "ietske te gaan drinken met de collega's" (die het verrassend
kalm hielden trouwens ... ). Vandaag staat een kleine herinrichting van
het huis nog op het programma (tv naast de kachel voor Katrien), nog
een paar mensen opbellen om dag te zeggen, en tenslotte de allerlaatste
hand leggen aan de bagage. De vlucht vertrekt om 11.30, tegenwoordig,
insisteert B., moet je vier a drie uur op voorhand op de luchthaven
zijn voor een vlucht naar de VS, dus rijden we hier rond 6.30 door,
zodat we tegen 8 uur zeker op Zaventem zijn. Dat zou dan moeten
volstaan voor alle controles ...
Eens aangekomen, komt professor C. me ophalen aan de luchthaven, en mag
ik de eerste nacht in zijn gastenkamer doorbrengen. Daarna zal het
verkassen zijn naar het University Hostel, tot ik een eigen plek vind
om te wonen. Klinkt makkelijk allemaal ...
In elk geval ... volgende bericht vanuit de States !
Ziezo, de knoop is doorgehakt. Ik ben bij een
erg goedkope Nederlandse winkel in Turnhout (dankjewel W.) de befaamde
digitale camera gaan kopen, zodat ik hem ter beschikking heb/had voor
het afscheidsfeestje aan de unief en voor dit weekend zee met de
grootouders.
De eerste foto's zijn te vinden op
http://www.cig.canon-europe.com/album/sharerec.html?id=FAC9F5E77F4DFDF9BD11F96461B6A250&locale=nl_BE
voor het afscheidsfeestje, en op
http://www.cig.canon-europe.com/album/sharerec.html?id=5CBCCF4B2CEC426ABD11F964437A69B1&locale=nl_BE
voor het weekend zee.
Een klein, doch zeer ambetant probleem is dat bij deze blogsoftware je
werkelijk maar één foto per bericht kan toevoegen, en ik dus op zoek
moet naar een nieuwe plek om foto's op te bewaren. De site van Canon
bewaart maar 100 MB. Sony is niet gelimiteerd, maar ik denk dat je lid
moet worden om dan de foto's te kunnen bekijken. We zoeken het nog even
uit ...
Alternatief, en wat meer foto's van de collega's, kan je hopelijk wat te zien krijgen bij Sony:
http://www.imagestation.com/members/cris-stenella
Laat weten wat jullie de handigste format vinden !
Ondertussen proberen we hier een beetje de boel op orde te krijgen
...hier en daar ligt nog wel een half rekenmachien te zieltogen, dat
ofwel terug in elkaar, of, bij het ontbreken van onderdelen, veilig
moet worden opgeborgen.
Katrien en ik hebben ondertussen een hele planning opgesteld voor de
komende week, wat we wanneer gaan doen en hoe. Op de agenda, eerst en
vooral : inpakken ! Ondertussen
heb ik nog eens een appartement gevonden denk ik. Er wonen
een kleuterjuf en een doctoraatsstudent in "kunstmanagement", wat dat
dan ook mag zijn. We hebben afgesproken dat ik er zo snel mogelijk
langs ga nadat ik ben "geland", zodat we kunnen kijken of het klikt, en
dan kan ik de dag daarop verhuizen. Prijs: een bescheiden 300$, all in.
Het ligt wel naast de spoorweg. Even P. raadplegen of ze de buurt kent
...en we're all set to go !
flats vinden op het internet ... niet gemakkelijk !
Tja, het was natuurlijk te denken. Het goedkope
appartement met de ideale ligging en de sympathieke huisgenote is op de
klippen gelopen, omdat de prospectieve huisgenote het liever verhuurde
aan iemand met wie ze wel eens een klapke kon doen en die ze ook in het
echt kon zien.
De vliegtickets liggen hier voor me op het bureau. Ik vertrek op 25
september, om 11.30 op Zaventem, met Delta. De vlucht duurt 8h 15', dan
4h 15' en proberen het land binnen te geraken op JFK, en dan nog 1.5
uur naar Buffalo, ook met Delta. Dan is het dus 1.30u in Belgie, en
7.30 in Buffalo ! Terug zijn we de 24e december 's ochtends om 9.10h.
Ongeveer recht van de luchthaven naar het Kerstfeest, met een jetlag
van jewelste !
Bagage blijkt best mee te vallen ... ik mag twee valiezen meenemen van 22 kg elk,
en overgewicht tot 70 pond kost maar 50$ by Delta. Op de
terugreis mag ik zelfs voor 100$ een koffer tot 100lbs meezeulen ...
dat lijkt me ideaal voor die rekenmachine die daar al staat (ja hoor, ze is veilig aangekomen), die
vermoedelijk toch wel tegen de 40kg weegt.
Ander plezierig nieuws is dat mijn persoonlijke reisagent B. erg
aparte bagagelabels heeft geprint voor mijn recente trip naar
Birmingham. Dat bleek een wedstrijd te zijn van KLM, en ik ben bijkbaar
nog steeds in de running om een heel jaar gratis vluchten te winnen met
KLM. Dat zou makkelijk zat zijn om af en toe eens een weekend naar huis
te komen ! Het is uiteraard wel vliegen op Amsterdam, maar met de trein
is dat dichtbij, nietwaar ?
Het andere goede nieuws is dat we ons hier eindelijk hebben gedecideerd
over een digitale camera. Het wordt een exemplaar van Canon, S3 iS. Dat
rijst meteen de vraag of het ook niet verstandiger zou zijn om die in
de States te kopen, omdat, net als laptops, ze daar ook goedkoper
blijken te zijn. Aan de andere kant, dat scheelt dan weer de "vertrek-
en inpakfoto's".
Goed ...voortzoeken naar een flat dan maar weer !
Zo, we zijn alweer een week verder. De
voorbereidingen zitten wat in het slop, omdat ik nu vooral bezig ben
met het vastknopen van de laatste eindjes hier in Antwerpen op het
werk. Er was nog wel wat schoonmaak te doen, zowel van mijn bureau, als
van het labo, als van de computer, als van alle papieren die eerder al
waren gearchiveerd. Ik ben er wel achter gekomen dat je drie schuiven
van een archiefkast met hangmappen makkelijk opbergt in dozen, die dan
vervolgens in één schuif passen. 200% compressie door een middag werk...
Verder ben ik nu zeker dat de vliegtickets naar mij onderweg zijn, en
begin ik weer te twijfelen over mijn voorkeur voor een digitale camera
... ik ben altijd te vinden voor meer en beter speelgoed, maar we waren
begonnen in de prijsklasse onder de 500 ... nu begin ik meer en meer
geinteresseerd te raken in reflextoestellen, en dan wordt het al snel
duurder en duurder... en dat is natuurlijk vervelend. Katrien wil er
uiteraard ook iets
aan te zeggen hebben, want als ik terugkom is het natuurlijk "ons"
fototoestel. Dat zorgt ervoor dat een aantal (zeer zinnige) features
zeker
ook aanwezig moeten zijn ...zoals een foto nemen wanneer je op de knop
drukt, en niet pas een paar fracties van seconden (of hele
seconden) later.
Wat de zoektocht naar een huis betreft, lijken de mogelijkheden
momenteel gereduceerd te zijn tot vier plekken. Eentje daarvan begint
al redelijk definitieve vorm aan te nemen, het is alleen de huisgenote
die nog hard moet nadenken of ze het ziet zitten samen te leven met
iemand die ze nog nooit ontmoet heeft. Binnenkort dus meer nieuws ...
Zoals tegenwoordig haast gebruikelijk is, heb ik besloten om een weblog
bij te houden van mijn wedervaren in Buffalo. Als alles goed gaat,
wordt het een continue kroniek van een jaar van mijn leven, omgeving en
onderzoek in de Verenigde Staten, met foto's en links.
Natuurlijk wilde ik "avant la lettre" graag even proberen of het
ook werkelijk zou lukken om een geschikte provider te vinden om het
hele ding te hosten, vandaar dit eerste bericht, een goede vier weken
voor vertrek op 25 september, van achter mijn eigen bureau in
Berendrecht, Antwerpen. De vorderingen van de voorbereidingen worden
hier eveneens gecatalogeerd.
Het vliegticket maakt voorzichtig vorderingen. Ik weet al wanneer ik
vertrek en terugkom, dus noteer het alvast dat ik op 23 december 's
avonds weer in het land ben ...met een jetlag van hier tot in Buffalo !
Ik ben voorzichtig begonnen met het zoeken naar een kamer of
appartement in Buffalo, maar dat lijkt allemaal op iets kortere termijn
te moeten gebeuren.
Mijn toekomstige baas, professor C., heb ik vorige week voor het eerst
ontmoet. Hij heeft me voorgesteld eerst even de boel te komen bekijken
en met iedereen te praten vooraleer over een onderwerp te beslissen.
Hij heeft me eveneens twee andere belangrijke dingen beloofd:
-een medische verzekering in de VS
-een hotelkamer voor de eerste paar nachten
Wat een appartement of kamer betreft, heb ik gepraat met een andere
collega, P., die me aanbood om een kijkje te gaan nemen als ik dacht
iets gevonden te hebben. Daarvan ga ik dankbaar gebruik maken, na een
intensieve zoektocht op http://buffalo.craigslist.org/.
Andere dingen die nog moeten gebeuren zijn het kopen van een digitale
camera, waarvoor dankzij alle gulle giften een zakcentje opzij staat,
en natuurlijk stilaan beginnen te beslissen wat er meegaat van kleren
en persoonlijke bezittingen.
Een antieke rekenmachine zal ik niet moeten missen in de VS : het
eerste exemplaar zal op me staan wachten op mijn werk als ik daar
aankom (en dan gaat het hopelijk niet om de PC waarop ik moet werken !)
Belangrijke zaken om te regelen bij aankomst zijn uiteraard, buiten een
kamer of appartement, ook meubels als die niet inbegrepen zijn, een
auto om mee rond te kunnen rijden (dat lijkt echt nodig te zijn
...Buffalo is groot !), en natuurlijk een splinternieuwe laptop om het
beheer van de blog te doen, alle foto's te beheren, en met het
thuisfront te communiceren !
Zo, de fotootjes zijn er.
Het contrast met deze week had niet groter kunnen zijn ... de temperatuur was in de 20 graden, felblauwe hemel, heerlijke herfstkleuren, en vooral, intacte bomen. Ongeveer de helft van de bomen in Buffalo is nu ernstig beschadigd of omgevallen.
Hier hebben we dan de fotootjes van de rest van het huis, binnen en buiten. Ik ben jullie uiteraard ook nog een verslag (en 190 foto's) verschuldigd van de fall hike, maar gezien de trage internetconnectie is dat niet voor vandaag. Ik kan in elk geval al verklappen dat het weer hier de laatste dagen spectaculair prachtig is geweest, en tengevolge daarvan waren de herfstkleuren onvergelijkbaar met om het even wat ik al in Belgie heb gezien. Ben ik het of worden bladeren bij ons altijd bruin en vallen ze dan af ? Hier gaat het over geel, feloranje en vuurrrood ...
Vandaag een beetje aan sightseeing gedaan... per fiets. Ik ben vertrokken rond 1 uur, en ben rond de Zoo in Delaware park gefietst. De buurt rondom het park is een van de duurste in heel Buffalo, en logischerwijze zie je er dan ook de vreemdste huizen. Een blik in het fotoalbum zal u daarvan overtuigen. De foto's vind je hier: http://fotos.telenet.be/5881764231
Mijn blog krijgt er nu ook al een handje van om prematuur berichten op te eten ... ik had iets getikt, dat is nu weer verdwenen.
