Hallo iedereen,

Na mijn onmenselijk vroege start woensdagmorgen, ben ik zonder kleerscheuren in Wellington aangekomen. Heel even had ik het gevoel dat er wel iets mis zou lopen: na een rimpelloze vlucht, werd de landing er eentje van een ander soort. Of beter gezegd: het aanvliegen naar de luchthaven toe. Op een gegeven moment zaten we precies met zijn allen in een reuze schommelstoel, met dien verstande dat de beweging van links naar rechts ging… De turbulentie was zowat de hevigste die ik al meegemaakt had:  best leuk, want ik heb er het volste vertrouwen in dat de piloten ook veilig willen thuis geraken en er dus alles zullen aan doen om ons veilig naar onze bestemming te brengen. De landing op zich was onvoorstelbaar zacht: eigenlijk hebben we het niet eens gevoeld toen het vliegtuig de grond raakte. Petje af voor de piloten van Air New Zealand.

Een nieuwe stad, een nieuw contact en een totaal andere omgeving: alle ingrediënten voor een boeiende dag. Ik werd opgehaald door mijn gastheer voor de komende 2 dagen, die me heel attent een ontbijt aanbood (die ene koek, die ik op het vliegtuig had gekregen was net toereikend om me in leven te houden).  Het is me niet duidelijk of de weergoden er alles willen aan doen om me aan België te herinneren maar feit is, dat de regen me nu al dagen achtervolgd. Daarenboven heeft Wellington op woensdag zijn bijnaam alle eer aangedaan: windy Wellington… geen haar op mijn hoofd, denkt eraan om die bijnaam in twijfel te trekken. Gezien de regen niet uitnodigend was voor een wandeling, werd me een gidsbeurt met de auto aangeboden. Ik werd eerst naar Mount Victoria (de naam Victoria duikt echt overal op in de Engelstalige wereld) genomen. Onderweg verklaarde ik nog dat Belgen echt wel wat gewoon zijn wanneer het op wind aankomt… De volgende keer, zal ik zeker een toontje lager zingen want eens op de top van de heuvel, werd ik zowaar bijna omver geblazen. Een ijskoude zuidenwind ontwikkelde een ongemeen harde kracht…Mijn mening over de Vlaamse wind moet dringend herzien worden! En toch was het de moeite om hier te komen want het zicht op de stad is echt wel fenomenaal. In tegenstelling tot Auckland is Wellington veel compacter. Water is de constante tijdens mijn trip op het Zuidelijk halfrond en dat is hier niet anders. De luchthaven (die de reputatie heeft om een van de moeilijkste ter wereld te zijn net omwille van de sterke wind) strekt zich uit aan de ene kant, terwijl de stad en zijn haven, netjes ingekapseld voor ons liggen. Vandaar wordt ik op een rit doorheen het centrum getrakteerd en vervolgens trekken we naar Eastbourne, aan de andere kant van de baai. Van hieruit heb je een totaal ander perspectief op de stad Wellington.

De dag wordt afgerond met een heerlijk avondmaal en een lange babbel met mijn nieuwe gastgezin: Zane en Penny.

Gisterenmorgen werd ik verwacht voor een informeel gesprek met een aantal historici. Waar hun kennis van de Nieuw-Zeelandse betrokkenheid op het Westelijk Front, die van mij rijkelijk overtreft, kan ik hen wel boeien met praktische informatie over de Salient, gelinkt aan het verleden. Ik heb anderhalf uur vrij tussen 2 afspraken in: net voldoende om de oude St Paul’s kathedraal te gaan bezichtigen. Dit is voor mij de allereerste kathedraal, die volledig in hout is opgetrokken, die ik te zien krijg. Het gebouw dateert van 1860 en is door de jaren heen verschillende keren uitgebreid. Het vakmanschap dat hier aan de dag gelegd werd, moet iedere bezoeker met verstomming slaan: het is gewoonweg subliem. Deze praatvaar legt natuurlijk heel snel contact en dan blijkt dat ik de conservator (want momenteel is deze kathedraal niet meer in gebruik) aan de haak geslagen heb: een prima rondleiding is de kers op de taart van dit bezoek.

Op naar de volgende stop en dat leidt me naar de NZ archieven. Ik wordt er verwacht voor een rondleiding door een van de 10 historici, die hier aan de slag zijn. Graham legt me heel gedetailleerd uit wat soort informatie hier kan worden opgevraagd en hoe zij een essentiële schakel kunnen zijn in het opzoeken van gegevens aangaande een verwante die in WO I betrokken was. Helemaal optimaal is de situatie (nog) niet want alle dossiers van soldaten, die ook in de 2^de wereldoorlog hebben gevochten, zijn hier niet te vinden. Daarenboven ligt er nog een enorme uitdaging op hen te wachten: alle bataljon dagboeken moeten nog worden gecatalogeerd  en dat zal hen zeker voor een tijd zoet houden!

Een snelle stop bij mijn gastgezin geeft me de kans om me op te frissen en om te kleden want ’s avonds had ik een lezing voor de nationale RSA op het programma. De lezing verloopt uiterst vlot al heb ik wel te maken met een afstandsbediening, die het laat afweten. Ik heb op mijn tocht al voor hetere vuren gestaan en laat me niet uit mijn lood slaan. Een dik anderhalf uur later, komen heel wat mensen uit het publiek me persoonlijk danken voor de moeite die ik gedaan heb. Velen van hen plannen een bezoek aan de Ieperboog… deze avond heeft hun honger zeker aangescherpt.

Penny verrast ons met een lekker avondmaal: het ideaal moment om bij te praten. Wanneer ik mijn gastheer naar oprechte feedback over mijn presentatie vraag, krijg ik als enige opmerking te horen dat er een spellingsfout in mijn power point geslopen is (shame on me!) en dan nog wel eentje, die ik zeker zelf had moeten opgemerkt hebben. Verder geeft hij aan dat hij onder de indruk was van mijn aparte invalshoek en… van de passie waarmee ik het verhaal breng. Hij raadt me dan ook aan om een pen ter hand te nemen en te beginnen aan dat boek…De discussie doet me twijfelen waar ik een nieuwe toekomst zal vinden. Trek ik me terug in een kamer om te schrijven of ga ik varen en deel ik mijn kennis met allerlei mensen. Ik ben er eerlijk gezegd nog niet helemaal uit…

Een vroege start deze morgen, want mijn gastheer heeft een belangrijke vergadering. Na een ontbijt in de locale koffiebar, wijt ik me aan mijn mail (ik ben er dan toch in geslaagd om één plaats met WIFI te vinden, de kans om een klavertje vier te vinden is volgens mij een stuk groter). Om 11 uur heb ik een afspraak met een groep historici die zich bezig houden met de herdenkingsperiode van 2014-2018. Zij bestoken me met heel wat vragen waarop ik nu in alle eerlijkheid, geen pasklaar antwoord kan verzinnen.

Ondertussen zijn we een aantal uren verder. Ik heb net een bezoek aan de Beehive achter de rug: het NZ parlementsgebouw. Een heel speciale architectuur, die mij echter maar matig kan bekoren. Efficiëntie was in de jaren zestig duidelijk geen prioriteit, dat wordt hier pijnlijk duidelijk. Na een boeiende rondleiding, die op verrassende wijze gekruid werd door een NZ dame, die de gids het vuur aan de schenen legde,  ben ik nu in het station terechtgekomen. Driemaal raden… ook hier is er geen WIFI te bespeuren. Ik tokkel dus rustig verder aan dit verslag in een word document, waarvan ik hoop dat ik het vandaag nog zal kunnen opladen.

Wellington is me heel goed bevallen: het is een vriendelijke, kraaknette en makkelijk te navigeren stad: het compacte centrum resulteert in het feit dat alles binnen wandelafstand ligt. In de gezellige drukte, zie je een verscheidenheid aan mensen voorbijkomen. Wat me hier vooral opvalt is het feit dat de Maori’s heel goed geïntegreerd zijn in de maatschappij.

Jullie zien het al: ik ben er gisteren niet meer in geslaagd om dit op mijn blog te krijgen. Neil, die me kwam ophalen aan het station, heeft me stante pede naar de vergaderruimte gebracht, waar er reeds een aantal mensen op me zaten te wachten. Ongelofelijk maar waar: een aantal toehoorders blijken vroegere gasten van Varlet Farm te zijn. Sommige van hen hebben meer dan anderhalf uur overbrugd om deze avond niet te missen. Ik wordt er even stil van…

Na enige verwarring omtrent mijn nieuwe verblijfplaats, kom ik terecht bij een jong koppel, dat me heel gastvrij in hun huis opneemt. De kranten staan vol met nieuwsberichten over alles wat verkeerd loopt in deze wereld: het vele mooie, dat mensen elkaar aanbieden haalt de geschreven pers niet. Indien ik een journalist zou zijn, dan zou ik vooral deze boodschap willen brengen: geloof in de goedheid van de mensheid!

Warme groeten,

Charlotte

Hallo iedereen,

Deze keer komt mijn verslag uit een hotelkamer, dicht bij de luchthaven van Auckland, want morgenvroeg zit ik nogmaals op het vliegtuig, dit keer richting Wellington.

Mijn eerste bezoek gisteren was aan een locale middelbare school, met dien verstande dat het de grootste school op het zuidelijk halfrond is. Ik had die uitleg niet eens van doen om te beseffen, dat dit een school van een meer dan doorsnee formaat was, om het zacht uit te drukken. Niet minder dan 3000 scholieren lopen hier rond, netjes in het uniform, want daarin verschillen de scholen niet van Australië.  Ik had er een lezing, gespreid over 2 lesuren, en dat is echt wel luxe: ik kan de groep de nodige inleiding geven voor ik aan het werkelijke verhaal begin. Voor deze jongeren is het niet alleen een verhaal ver terug in de tijd, maar daarenboven ook nog eentje ver van hun bed. Niets van dat alles blijkt een rem te zijn om hun aandacht te pakken… en bijna 2 uur lang te houden. Ongeacht de omvang van deze school; ze hebben het jonge volkje wel degelijk onder controle.

Lezingen geven is natuurlijk geen zwaar werk, vandaar dat een lichte lunch (mmm… heel lekker brood hier!) meer dan voldoende is, voor we (en dat is dan Sandi en ikzelf) we ons op pad begeven naar de volgende afspraak. Dat blijkt een middelbare school van veel kleinere omvang te zijn. Deze jonge mensen komen volgend jaar naar het Westelijk Front… voldoende garantie om van een geïnteresseerd publiek verzekerd te zijn.  Het wordt een gemoedelijke babbel met jongeren, die me na afloop zelfs persoonlijk komen bedanken. Hier kan je geen prijs op plakken:  de oprechte dankbaarheid kan je nergens kopen!

En dat er Vlamingen zijn aan de andere kant van de wereld, kan ik persoonlijk bevestigen: ik verbleef gisteren immers bij een gemengd Vlaams-Nieuw-Zeelands koppel. Lode had me heel attent gevraagd wat ik als dinner verkoos… driemaal raden? Biefstuk friet, natuurlijk, dat is een weggever. Dit is waarachtig de eerste frietpot, die ik gezien heb sedert maanden. Onze Belgische boeren zweren bij hun blauw-wit vee wanneer het erop aankomt om een malse biefstuk te produceren. Geen dikbillen hier maar wel vlees dat echt smelt in je mond. Vraag me niet naar het geheim maar wat betreft smaak en malsheid kan dit vlees zonder twijfel de vergelijking doorstaan!

Gisteren de grootste school, vandaag de grootste… file! We zijn deze morgen ruim op tijd vertrokken om een afstand van een kleine 50 km te overbruggen (en niet op binnenbaantjes hé). Wel dat heeft ons 1.45 uur gekost… we konden net zo goed de fiets genomen hebben. Het doel van onze trip was een middelbare school aan de andere kant van Auckland. Met precies 2 minuten vertraging zijn we er geraakt. Het bleek een school van architecturale uitersten te zijn: centraal stond het oude schoolgebouw, prachtig gerestaureerd, te pronken met een grandeur, die onmiddellijk duidelijk maakt dat dit een privé school is. Daarnaast vonden we de meest moderne gebouwen. De klas bestond bijna volledig uit Aziatische studenten. Even vreesde ik dat ik “Chinees” (figuurlijk dan) voor hen zou spreken, maar uiteindelijk besefte ik heel snel dat deze groep vooral geïnteresseerd was in data … wel ze hebben gekregen wat ze vroegen: heel wat feiten en data…. Genoeg om hen lange tijd zoet te houden.

Na een koffiestop bij Sandi’s moeder (die kon bijna haar oudere zus zijn, zo fris zag deze dame eruit), ben ik uiteindelijk aangekomen in mijn hotel. Voor een habbekrats heb ik een ruime kamer, een aparte keuken en een badkamer. De inrichting valt niet onder de noemer luxueus maar wat mij betreft: ik ben dik tevreden!

Het zal een korte en eenzame avond worden : kort omdat ik morgen om 4.30 uur uit mijn bed moet en eenzaam omdat dit de eerste nacht sedert maanden is, dat ik niet bij een gastgezin verblijf. On the bright side: ruimschoots tijd om te bloggen en daar genieten jullie dan weer van!

Het zou me trouwens plezier doen te horen wat jullie van mijn blog vinden. Ik heb pas een paar dagen geleden ontdekt dat er commentaren in mijn gastenboek staan. Met mijn blijvend gebrek aan technologie, dacht ik dat ik via mail verwittigd zou worden indien er daar een bericht werd achtergelaten. Niet dus… sorry dus dat ik niet gereageerd heb op de commentaren. Ik zal er vanaf nu wel een oog op houden. Reageren kan natuurlijk ook altijd via mail, die krijg ik zeker te zien en dan is het leesgenot eens aan mijn kant!

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Mijn zoveelste stop in een luchthaven… Ik heb al meerdere keren geschreven dat dit een habitat is waar ik me goed voel. Al wil ik er dit maal onmiddellijk aan toevoegen, dat de luchthaven van Brisbane een minder positieve indruk zal nalaten.

Is het omdat ik een internationale vlucht voor de boeg heb dat er geen self check-in is? Net nu ik alle knepen van het vak onder de knie heb… De enige kans om de instapkaart te bemachtigen is aanschuiven in de ellenlange rij, die tergend traag korter wordt.

Eens ik de kop van de rij bereikt heb, vraagt de bediende mijn hele reisschema. Dat wordt dus spitten in mijn kleine blauwe koffer. Het gevraagde document komt al snel aan de oppervlakte… ik ben dus geen illegale reiziger, die ongemerkt aan boord probeert te geraken. Volgend punt van discussie: mijn kleine blauwe koffer heeft zowat de halve wereldbol rondgereisd zonder het minste probleem maar nu blijkt dat de gewichtslimiet teruggeschroefd is naar 7 kg. De meter van de schaal zwiept ongegeneerd naar 11 kg, wanneer ik , vol vertrouwen (maar met een klein hartje) mijn handbagage op de band deponeer. Hier zal ik niet mee wegkomen, zoveel is duidelijk. Er zit niets anders op, dan een hele papierwinkel uit mijn koffer te halen. Leuk is anders: ik heb nu een handtas, een blauwe koffer en…. Een plastieken draagtas met mijn papieren! Mijn Vlaamse logica vertelt me dat ik nog steeds evenveel totaal gewicht heb…

Ik heb met wat pijn in het hart afscheid genomen van mijn gastgezin. Zelfs de kookaburra’s hebben afscheid genomen: met een denderend lachsalvo in mijn oren, verlaat ik het land, dat van meet af aan, een diepe indruk op me heeft nagelaten. De afgelopen drie maanden zijn gewoonweg heerlijk geweest: een openbaring over de ganse lijn, een ontdekkingstocht, die me ongetwijfeld wijzer gemaakt heeft. Ik zeg hierbij een oprecht “dank je wel “ aan mijn vele Australische gastgezinnen. Jullie gastvrijheid is, wat mij betreft, de sterkste stroef van dit land. Ik heb een proevertje gehad, dat naar meer smaakt…

Mijn verblijf in Oz werd afgerond met een etentje, waarop ook een vriendin des huizes werd uitgenodigd. Het is een avond vol van grollen en grappen geworden, want zowel Charles als Elizabeth bleken over een ruime dosis Australische humor te beschikken. Zelfs na een leerschool van verschillende maanden, moet ik toegeven dat het me niet altijd lukt om gelijke tred te houden. Mijn Belgisch gevoel voor humor is nog altijd vatbaar voor verbetering!

Ik heb op mijn tocht door dit onmetelijk land heel veel opmerkelijke mensen ontmoet. En eigenlijk past mijn laatste gastgezin ook in die categorie. Ik deel met Charles de passie voor WO I, zij het dan vanuit een heel ander gezichtspunt. Hij is de artistieke man (ik heb hier echt veel meer mensen met een creatieve geest ontmoet dan in om het even welk ander land) die gewapend met een camera probeert te verwoorden wat dit stuk geschiedenis bij hem losweekt. Een aantal van zijn foto’s zijn te zien op deze website www.centenaryofww1.com

Waar ik goed uit mijn woorden kom, is hij vooral goed om een sfeer op beeld vast te leggen. En soms benijdt de een de ander … dat is het leven…

Ondertussen zijn we weer al een paar dagen verder. Ik kan soms gewoon niet volgen, zo snel vliegt de tijd voorbij. Sandi heeft me opgehaald op de luchthaven en me , na een ommetje op een van de 36 uitgedoofde vulkanen waarop Auckland gebouwd is, naar mijn gastgezin gebracht. In dit geval mensen, die ik nog nooit ontmoet had maar met wie het onmiddellijk klikte. Chris en Georgina hebben me met open armen ontvangen. Ze hebben alle registers opengetrokken in die zin, dat er ’s avonds een etentje gepland werd met andere leden van de Passchendaele Society.Deze vereniging aan de andere kant van de wereld, zet zich in om de herinnering aan de slagvelden van Passendale levendig te houden. Hun doelstelling is om de invloed van de eerste wereldoorlog op de gemeenschap en de verdere ontwikkeling van deze natie te onderstrepen ( www.passchendaelesociety.org ) Ik kwam terecht naast Mike, een (verstrooide) professor, die een heel aangename tafelgenoot bleek te zijn. Zijn kennis kon me gewoon achterover blazen maar…eigen aan de Nieuw-Zeelandse cultuur, blijft hij heel bescheiden. Mijn eerste avond hier is een meevaller van formaat. De vele Aussies, die me voorspelden dat ik wel eens verknocht zou kunnen geraken aan hun “extra” provincie (zoals ze NZ plagend noemen), hebben het bij het rechte eind: de start is alvast veelbelovend.

Gisteren was een dag van concentratie: ik had een lezing in het Auckland War Memorial Museum voor een uitgelezen publiek. Om een onduidelijke reden had ik heel wat meer last van zenuwen dan de afgelopen lezingen. Op zich zijn zenuwen niet zo erg een probleem, zolang ze mijn zelfzekerheid niet ondermijnen. En gisteren had ik toch wel even een aarzelende start… maar eens vertrokken, liep het weer helemaal vlot. De wetenschap dat er een camera vlak voor mijn neus stond, die al mijn bewegingen onmeedogenloos registreerde, zal ongetwijfeld ook een rol gespeeld hebben. Het deed me dubbel plezier om de gelukwensen te mogen horen van heel wat aanwezigen. Een paar dagen geleden heeft Glyn Harper (een van NZ bekendste historici) hier een lezing gegeven. Toen een aantal mensen me vertelden dat ik niet moet onderdoen voor hem, voelde ik toch wel een stukje trots naar boven komen. Ik vergeet niet van waar ik kom maar zeker ook niet waar ik naartoe wil… en dat betekent dat ik nog heel wat werk voor de boeg heb!

Na de lezing, werd ik rondgeleid door de curator van het museum. Een heel vriendelijke, warme vrouw, die met veel gevoel praatte over de verbondenheid van onze beide landen.

Nationale feestdag… waar ga je dan uit eten in Auckland? In een Belgisch biercafé is het antwoord. Ik ben geen bierdrinker, dat heb ik aan de kiwi’s overgelaten: terwijl zij de economie van ons land ondersteunden door streekbieren te degusteren, heb ik mijn steentje bijgedragen aan hun economie: voor mij is een glas Pinot Gris niet te versmaden (het moet niet altijd Sauvignon Blanc zijn!). Ik heb op mijn trektocht al meerdere malen frietjes te eten gekregen maar… nergens van deze kwaliteit. Om nog maar te zwijgen van de mayonaise!

Vandaag is een rustige dag geweest: een luie morgen met daarna een bezoek aan Helen Pollock, wiens kunstwerk in 2007 inhet Memorial Museum Passchendaele 1917 stond opgesteld. Ik heb een gezellige babbel gehad met een dame, die een aantal jaren terug ook heel drastische beslissingen genomen heeft. Een gelijkgestemde ziel, die weet wat het betekent om je vrijheid beknot te zien…

De dag werd afgesloten met een privé rondleiding in het Navy museum. Een nieuwe openbaring… Ik besef al heel snel dat ik verdraaid weinig (en dat is dan nog zacht uitgedrukt) weet van de NZ geschiedenis. Dit museum is klein maar fijn en … had me nog uren kunnen zoet houden. Er was echter niet voldoende tijd om alle informatie in me op te nemen. Kon ik die klok maar stil zetten: geloof me vrij, er zijn talloze momenten geweest waarop ik dat maar al te graag zou gedaan hebben!

En nu is het echt wel bedtijd want morgen ben ik van dienst in 2 scholen… no rest for the wicked!

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Hoog en droog in de donkere nacht op weg naar Brisbane, dat is waar ik me nu bevind.

De afgelopen dagen zijn gewoon voorbijgevlogen. En toch zullen deze dagen een blijvende indruk op me nalaten. De warmte, die John en Jo me gegeven hebben, valt moeilijk in woorden te vatten. Toen ze, dik 10 jaar geleden, voor de eerste keer naar Varlet Farm kwamen, hadden we vanaf het eerste moment een sterke connectie. Het contact is met de jaren weliswaar wat verwaterd, maar dat gevoel van verbondenheid kwam onmiddellijk weer tot leven vanaf de eerste minuut.

Maandag betekende voor mijn gastgezin dat een nieuwe werkweek voor hen lag. Voor mij hield dat in, dat ik tijdens de dag alleen zou zijn. Niet getreurd: indien er iets is, dat ik de afgelopen maanden geleerd heb, dan is het de wetenschap dat “alleen zijn” niet hetzelfde betekent als “eenzaam” zijn. Ik kan nu best om met de stilte om me heen, al besef ik natuurlijk wel dat de honger om mensen te ontmoeten nooit echt ver weg zal zijn.

Na heel wat schrijfwerk (ik lijk soms wel een kantoorjuffrouw, die vol overgave haar papierwerk aanvalt) besluit ik om de namiddag te vullen met een wandeling. Gezien ik over geen kaart beschik, zal ik me moeten concentreren om de ankerpunten, die ik voorbij stap, te herkennen. Geen spitse kerktorens, die je steeds helpen om je oriënteren, in de Australische steden. Hier zie je vooral bomen en die zien er verdorie allemaal eender uit!

Een fikse wandeling brengt me naar het golfterrein en dat is voor mij een dubbele zegen. Niet alleen bieden de golfterreinen een mooi stukje natuur maar je krijgt er het sociaal contact gratis bovenop. Omdat mijn gastvrouw me verteld had, dat er zich een botanische tuin in de buurt van het golfterrein bevond, trok ik mijn stoute schoenen aan,  en besloot om een verwoed golfer de weg te vragen. Een verwonderde blik, gevolgd door een stortvloed van woorden, en ik was weer wat wijzer: er bleek zelfs een kleine zoo in de buurt te zijn. 

De zoo bleek vooral aan de beschrijving “klein” te voldoen. Dat gezegd zijnde, bleek het een onverwachte parel te zijn, want er bevond zich een stukje echt regenwoud, pal in het midden.  Wat betreft het aanbod aan dieren: laat me toe diplomatisch te zijn door te stellen, dat het niet overweldigend was. Eén troef werd er wel handig uitgespeeld: er bleken 3 levende teddybeertjes te wonen, die je tot op een paar meter kon benaderen. Een kans om een koala van zo dichtbij te fotograferen laat je natuurlijk niet liggen. Ik durf nu met stelligheid beweren, dat die lievertjes een speciale training : “hoe draai ik me weg van een fototoestel”, gekregen hebben. Het heeft me een dik half uur geduld gekost om het bovenstaande resultaat te halen!

Geen kangoeroes, geen apen (de kooien werden vernieuwd) maar een hele resem kleurrijke vogels, de ene al luidruchtiger dan de andere. Al met al, zou ik deze zoo omschrijven als een “hidden gem”, dat ik best wel naar waarde wist te schatten.

De terugweg bracht me opnieuw naar het golfterrein, waar een diep geconcentreerde veertiger, een balletje met haast militaire precisie van het ene oefenputje naar het andere sloeg. Genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken natuurlijk. In het gesprek, kom ik te weten dat hij een beroepsspeler uit Melbourne is, die speciaal voor een toernooi naar Rockhampton is afgezakt. We spreken hier wel over een afstand van dik 1500 km… Wanneer ik hem vraag of hij dan iedere dag golf speelt, leer ik al snel dat eindeloos oefenen de sleutel tot succes is. Ik weet meteen dat ik nooit een carrière in deze sport zal beogen: uren geduldig tegen een balletje kloppen om “the feel” te krijgen…het chronisch gebrek aan geduld waar ik mee geboren ben, zou me van meet af aan veroordelen! Terwijl golf in ons land een elitesport is, blijkt het voor de doorsnee Australiër een geliefd tijdverdrijf te zijn. De Mike Tysons zijn echter dun gezaaid in deze wereld: ik krijg al snel te horen dat je als gemiddelde prof niet mag dromen van het grote geld. De vele reizen naar verre bestemmingen blijken echter voldoende compensatie voor de soms magere inkomsten te zijn.

Op dinsdag sta ik voor een nieuwe uitdaging: de schoonbroer van mijn gastheer is een verwoed visser. Ooit een meer dan succesvol advocaat maar nu een natuurmens van het zuiverste soort. Ik word uitgenodigd voor een dag wijting vissen wat inhoudt dat ik opnieuw richting kust trek. Jef staat erop om me een stukje onontgonnen kust te tonen. Als goede vriend van een grootgrondbezitter, heeft hij de sleutels van de poorten, die ons toegang verlenen tot eindeloze weiden. Het lijkt wel of ik persoonlijk in de “doornvogels “ (je weet wel, die serie met Richard Chamberlain, een dikke 25 jaar geleden) terecht gekomen ben. De vier maal vier , baant zich een weg over modderige paden, die soms nauwelijks zichtbaar zijn. Op een gegeven moment komt een hele zwerm kangoeroes uit het niets voor ons opdagen. Ze hoppen heel elegant voor ons uit, alsof ze de wagen niet eens bemerkt hebben. Ervaren de reporters van natuurdocumentaires nog dezelfde adrenalinestoot als ik op dit moment???

Na meer dan een half uur modder ploeteren, bereiken we de verborgen parel: een strand van meer dan 20 km lang waar er letterlijk geen mens te bespeuren valt. De grijze luchten belemmeren het zicht om prachtige foto’s te maken maar ik kan jullie verzekeren dat dit plekje toch wel heel dicht bij het aards paradijs moet aanleunen! De netten worden uit de jeep geladen en daar gaan de 2 mannen (Jef heeft nog een vriend opgepikt onderweg) het koele water in. Ik ben voor de gelegenheid meer dan kleurrijk uitgedost met een short van de zoon (in hippe kleuren) en een, laat me zeggen “ruim bemeten” T-shirt van John. Sportschoenen en een hoed maken mijn look helemaal compleet. John en Jo hebben me herhaaldelijk op het hart gedrukt dat ik me goed moet insmeren met zonnecrème. Wanneer ik laat weten dat de kans om te verbranden wanneer de zon zich schuilhoudt in de US, zo goed als onbestaande is, wordt ik onmiddellijk gewezen op het feit dat er nergens ter wereld zoveel UV straling is als in Australië en dat dit, jammer genoeg, resulteert in een ongemeen hoog aantal huidkankers.

Het net wordt in een halve cirkel beweging door de golven gesleept om dan op het strand te buit binnen te halen. Ik blijf erbij dat het zicht van mijn melkwitte benen, iedere vis in een straal van 500 meter afgeschrikt hebben… en dat blijkt nog waar te zijn ook. Behalve een pijlstaartrog, die behoorlijk gevaarlijk blijkt te zijn, valt de vangst heel mager uit: met amper 6 vissen wordt de handdoek in de ring gegooid. De rog is er eentje van het soort dat de crocodile man  een aantal jaren geleden gedood heeft. Steve Irwin waagde zich in de nabijheid van de levensgevaarlijke krokodillen om uiteindelijk door de stekel van zo’n rog te sterven. Meer dan brute pech want die stekel had net zijn hart getroffen…

Na de vangst gaat het richting beach house, waar de wijting vakkundig gefileerd wordt en met de nodige kookinstructies aan me wordt overhandigd. Uiteindelijk blijkt Jef het geheugen van deze Vlaamse madam niet al te ver te vertrouwen want voor het afscheid, steunt hij erop dat ik Jo moet zeggen hem te bellen, teneinde het recept rechtstreeks te horen. Feit is dat de advocaat een carrière als kok gemist heeft: zijn recept is er eentje van de bovenste plank… de wijting smelt in de mond. Amper 6 uur na hun onfortuinlijk einde in een net op het strand, strelen ze mijn smaakpapillen met een smaak die ik wellicht nooit meer zal ervaren.

De laatste dag wordt er eentje vervuld met wat weemoed. Het besef dat ik dit vriendelijk land binnenkort achter me laat, op weg naar een nieuw avontuur, gooit me terug in de tijd. Minder dan 7 maanden geleden, stond ik aan het begin van deze tocht, die zonder twijfel de rest van mijn leven blijvend zal beïnvloeden. Bepaalde lessen kun je nu eenmaal niet op een schoolbank leren en laat het duidelijk zijn dat het net die lessen zijn, die me voor altijd zullen bijblijven.

Warme groet,
Charlotte

Voor hen die denken dat een reis van lange duur een koers van het ene monument naar het andere is, kan ik die droom gerust doorprikken. Alhoewel, wie ben ik om dat te doen, ergens besef ik maar al te goed dat ik bijlange niet als rolmodel voor de doorsnee toerist kan doorgaan.

Mijn verkenning is veeleer een tocht naar de waarden van de maatschappij waarin ik me bevind. De toeristische trekpleisters zijn niet zozeer aan mij besteed, want daar krijg je, in de meeste gevallen, een impressie, een plaatje, voorgeschoteld, die niet eens het echte gevoel uitstralen. Geef mij maar de “echte” wereld …

Die echte wereld biedt me trouwens heel wat verrassingen. Mijn gastvrouw troont me mee naar haar “geheime” kamer : de plek in huis waar zij al haar creativiteit kwijt kan. Het is een wereld met alle soorten weefsel, pluimen, tule en wat weet ik veel. Blijkt dat Jo een heel speciale hobby heeft, namelijk het ontwerpen van hoeden. Ik val letterlijk van de ene verrassing in de andere wanneer het hele resem hoeden de revue passeert. Waarom is iemand met zo’n creatief brein gevangen in een kantoor job, dat is de vraag, die ik me stel? Via het internet (www.etsy.com/shop/lillianlovehats ), maken haar ontwerpen het nu over gans de wereld. Deze dame vervult me met ontzag.

Mijn verblijf in Rockhampton is echt wel een voltreffer. Zelfs al gooit het weer alles in de strijd om me te herinneren aan de natte Belgische zomer, want ook hier staan de hemelsluizen nu wijd open. Niet dat het me veel uitmaakt: behalve de sportmanifestatie van gisteren morgen, gebeurt al het interessante binnenskamers.

Zoals gemeld werd mijn eerste halte gisteren het locale sportsterrein waar de zoon des huizes een speler is in het Australian Rules team. Zelfs na 3 maanden in Oz moet ik tot mijn schade en schande bekennen, dat ik de regels nog steeds niet onder de knie heb. Ergens komt het erop aan de ellipsvormige bal tussen de palen aan de overkant te slaan of te sjotten. Er mag enkel een tiental meter met de bal in de handen overbrugd worden, daarna moet je ze doorspelen, en dat gebeurd via een soort slag (gooien mag dus niet) of een schop. De regels zijn simpel (tenminste zo denk ik erover) : alles mag boven de gordel… Na alle regen van de vorige nacht was het veld in een echte modderpoel herschapen. Het spel leek bijwijlen meer op waterballet dan op iets anders, maar uiteindelijk hadden de jongeren dikke pret. Dat ze de wedstrijd glansrijk verloren leek zelfs niet eens zoveel uit te maken.

Tijd voor een snelle lunch vooraleer we terug richting kust vertrokken. We werden verwacht op een “housewarming party”,  een sociaal gebeuren met de nodige drank en de onvermijdelijke barbecue. Ik krijg de smaak van dit land meer en meer te pakken… en niet alleen via de worsten! Een lange rit terug (ik zie ons niet direct naar Brussel rijden voor een dergelijke bijeenkomst!) en tijd om onder de wol te gaan. Niet teveel van dat laatste want de vorige nacht kwam de temperatuur niet lager dan 20 °C!

Deze morgen werden we verwacht bij de buren voor een ontbijt.  Regen, regen, regen maar de temperatuur blijft hoog, dus zitten we met zijn allen op het terras. Het wordt een boeiende ontmoeting met alle buren, hoewel … die term wordt hier totaal anders geïnterpreteerd.  Eén koppel blijkt op 300 km afstand te wonen. Het zijn landbouwers die tot voor een paar jaar enkel watermeloenen kweekten maar omdat die markt onderuit gegaan is, zijn ze overgeschakeld op katoen. Aan tafel leer ik dat ze een volle week in hun “stadshuis” verblijven voor ze terug  keren naar de boerebuiten. Maar zelfs dan nog wonen ze niet op de hoeve: hun huis bevindt zich dicht bij het dorpscentrum, de hoeve wordt bewoond door managers, die voor hen werken. Ok, dit leer je niet in een toeristische brochure!

Ondertussen zijn we weer thuis. Het zal een kalme namiddag worden, rustig genietend van de zondag. Zoonlief is deze morgen op een schooluitstap naar Sydney vertrokken (1400 km hiervandaan) : een uitstap, die als economisch onderricht omschreven wordt.  Dat houdt in dat ze de beurs gaan bezoeken en een wandeling door Chinatown zullen maken. Ik zie de Vlaamse jongeren niet direct naar het noorden van Spanje vliegen om dit te doen, maar hier kan het allemaal…

Nog een kleine uitsmijter… gisteren kreeg ik een mail in de bus, die er me attent op maakte dat er een krantenartikel over Varlet Farm verschenen was op een forum. Ben ik even verbaasd dat een journalist, die zichzelf au serieux neemt, zich niet eens de moeite getroost om alle partijen aan het woord te laten. Ik kan met gemak een en ander rechtzetten maar hou de eer aan mezelf: indien mensen willen roddelen… wie ben ik om hen dat plezier te ontnemen? “Professionalisme” is iets waar deze journalist geen punt van maakt. Het blijkt een woord te zijn, dat een heel wijde lading dekt (of net niet!), laat dat vooral duidelijk zijn!

Warme groet,

Charlotte

Hallo iedereen,

Ik laat het regenachtige Brisbane achter me, op weg naar de volgende bestemming. Voor de zoveelste keer bevind ik me op een luchthaven, een habitat waar ik me echt thuis voel. Die tiener droom van me, om ooit stewardess te worden, was blijkbaar niet eens zo gek. Op een of andere manier voel ik me als een vis in het water, te midden het drukke gewriemel, dat zo eigen is aan een luchthaven;

Oho, dit zal iets anders worden… Het vliegtuig, dat staat te wachten, lijkt wel een reliek uit een ver verleden: een uit de kluiten gewassen koffiemolen. In werkelijkheid valt dit te vergelijken met een bus in Europa: gezien het feit dat de afstanden groter zijn, wordt er naar een gepast alternatief gezocht. Geen treinen in Oz, maar… koffiemolens.

Ik heb gisteren mogen ervaren wat trouw in de ogen van een hond betekent. Omdat mijn gastvrouw een vroege vlucht moest halen, werd me gevraagd of ik de zorg over de kleine Ted op me wou nemen. In mensentaal hield dat in, dat de kleine lieverd zijn dagelijkse ochtendwandeling om 7 uur verwachtte. Geen probleem wat mij betreft, na een verblijf 8 dagen, heeft de wandelende wollen viervoeter, duidelijk gemaakt dat ik getolereerd wordt als aanwinst in het gezin. Vol enthousiasme ben ik om 6.45 uur uit mijn bed gekomen, in de volle overtuiging dat er iemand op me wachtte. Het magische woord “ walking” miste zijn uitwerking niet: Ted begon wild te dansen, klaar om zijn energie (en zijn volle blaas ) kwijt te kunnen in het komende uur. Voor alle zekerheid, ging hij aan de leiband (zo’n flexibel geval dat hem de volle vrijheid geeft, voor zover hij zijn geluk niet buiten het bereik van duwt…)  , klaar voor de dagelijkse routine. We overbrugden de afstand naar het bos met de nodige plas-stops om ons vervolgens, ver weg van de bewoonde wereld, in de rust van het groen terug te trekken. Tot zover de planning… of moet ik schrijven: MIJN planning. Nauwelijks in het bos, verdween Ted om zijn behoefte te doen en, wat hem betrof, was dit het signaal om terug naar huis te keren. Hij miste zijn baasje  en wou gaan checken of ze nog niet terug was. Even stond ik met een kleine, koppige poedel aan de leiband, die me duidelijk maakte dat hij naar huis wou, terwijl ik niet van plan was om vroeg uit mijn bed te komen voor een wandeling van een dikke 100 meter! Ik wou dat ik Ted’s blik op beeld had vastgelegd… Jammer voor hem, want hij leek niet te beseffen dat Poperingse koppigheid een maatje te groot was voor hem! Ik heb de kleine dwarsligger opgetild, hem 180 °C gedraaid en hem duidelijk gezegd: dit is de weg die we zullen gaan! Was het de toon van mijn stem of is het feit dat ik hem gewoon gedraaid heb… ik kan enkel zeggen dat zijn hondenlogica heel snel doorhad wie er aan de winnende hand was. Al heb ik de afgelopen dagen heel vaak in dit bos gewandeld, ik liet me altijd leiden door mijn gastvrouw. Nu moest ik mijn eigen weg zien te vinden in de wirwar van paadjes en weggetjes… Met een poedel, die zeer tegen zijn zin, net achter me aan liep, ging ik op  pad. Na een paar kilometer bemerk ik dat Ted het toch wel plezant begon te vinden: hij kwam kwispelstaartend naast me lopen om de laatste kilometer te bewijzen dat zijn oriëntatievermogen, toch sterker is dan dat van mij! Waar hij de tocht, vervuld van wantrouwen, had aangevat, eindigden we als bondgenoten…Ik bedenk dat dit voor veel mensen een les kan zijn: laat de partner bewijzen dat hij best wel weet wat hij/zij doet, zet je koppigheid even aan de kant, geef de andere de ruimte om grenzen te verleggen en kom tot het besluit dat de bedoeling van de tegenpartij echt wel zuiver is…

De rest van de dag heb ik me onledig gehouden met het beantwoorden van mailtjes die ik maanden geleden ontvangen heb. Toen ik mijn gasten per mail  inlichtte over de verandering in mijn leven, had ik nooit vermoed wat een storm aan reacties dat zou teweegbrengen. In een paar weken tijd ontving ik meer dan 400 mailtjes… maanden later ben ik nog altijd zoet met het beantwoorden van heel wat mail.

De morgenwandeling moet mijn nieuwe vriend wel degelijk bevallen zijn, want om 4 uur kwam hij haast bedelen om hem uit te laten. Op dat moment regende het heviger dan je voor mogelijk houdt: laat het duidelijk zijn dat niet alle regen in Belgenland naar beneden komt!

Gewapend met een paraplu heb ik me naar  buiten gewaagd. Had iemand me ooit gezegd dat ik met een poedel zou wandelen in de hevigste stortbui, in een bos in Brisbane… ik zou die persoon enkel vol ongeloof hebben aangekeken. Zeg nooit nooit, is wat ik hier in me opneem!

Een doornatte poedel (die daar geen enkel bezwaar tegen heeft) en wat mij betreft, idem dito voeten, dat is wat ik van deze wandeling over hield. Maar… net zo goed het gevoel dat zoveel mogelijk is, indien je het maar hard genoeg wilt doen!

Ik zit momenteel hoog boven de wolken. Brute pech voor mij want het vliegtuig zit niet eens halfvol en dus heb ik geen compagnon om tegen te praten. Geen nood, nog een half uurtje te gaan en dan zie ik wel.  Ik hou jullie op de hoogte!

En ondertussen zijn we alweer een halve dag verder. Het weerzien met John en Jo (na 10 jaar!) was meer dan hartelijk. Dit land heeft toch wel iets heel speciaals te bieden aan zijn bezoekers: een hartelijkheid, die oprecht is en die je nog zelden ervaart in deze jachtige tijden. Wanneer ik volgende week Australië achter me zal laten, weet ik al dat Nieuw Zeeland heel goed uit zijn pijp zal moeten komen, om deze hartelijkheid nog te overtreffen!

Gisterenavond zijn we gaan eten naar een locale  (40 minuten rijden) club van strandredders  (een Australische “Bay Watch” versie )om hen te ondersteunen. De maaltijd was een soort benefiet waarvan per persoon een bepaalde som in de kas van deze club gaat. Heel lekker gegeten, heel veel bijgepraat: kortom een avond om niet licht te vergeten.

Ik zit op dit eigenste moment (8.30 uur ’s morgens) op het terras dat me een blik over de stad Rockhampton (ongeveer 70000 inwoners) geeft. De lucht is bewolkt maar laat dat geen zorg zijn: de temperatuur moet nu al dicht bij de 20 graden zitten. En dat is wat men hier winter noemt!

Ik moet ervandoor: vandaag staat mijn eerste les “Australian Rules” op het programma. Ik zal van dichtbij kunnen zien wat deze sport inhoudt want de zoon des huizes is een fervente speler. Het gat in mijn cultuur op het gebied van sport zal op die manier een stukje kleiner worden…

Zomerse groetjes uit Rockhampton,

Charlotte

Hallo iedereen,

Dit moet zowat de eerste Vlaamse feestdag in mijn leven zijn, die ik ver van huis “vier”. In alle eerlijkheid, indien er geen vermelding op facebook was verschenen, dan had ik het wellicht niet eens geweten. Het verbaast me dat ik in minder dan een half jaar tijd, de band met het thuisland verloren ben. Ik heb er niet echt een behoefte aan om de Belgische politiek te volgen (dat lijkt me trouwens dezelfde pot nat met de politieke wereld hier), en al doet het me wel altijd plezier om e-mails uit Belgenland te ontvangen, meer behoefte aan wat er reilt en zeilt lijk ik niet te hebben.

Deze week is zonder twijfel de meest rustige van de afgelopen 5 maanden. Vakantie, maar dan in hoofdletters. Ontspannen, maar dan voor het volle pond.  Iemand had me gezegd dat het me meerdere maanden zou duren om af te kicken van het hectische bestaan, dat ik had. Ik kan die persoon alleen maar gelijk geven. Het is een feit dat ik al maanden geen echte fysieke arbeid meer lever (de vaat doen kun je nauwelijks als werk omschrijven). De eerste weken kriebelden mijn handen heel vaak om toch iets te doen ( dat gebeurt nog maar minder frequent), het leek wel of ik afkicksymptomen had. Het moeilijkste stuk echter, was het mentaal aanpassen aan de veranderde toestand. Pas sedert deze week, ervaar ik dat mijn geest echt vrij is. Ik kan nu voluit genieten van het nietsdoen zonder dat er een duiveltje in mijn hoofd me verwijtend toespreekt… Ik ben nu voldoende gehard om zelf alle keuzes te maken, zonder dat er nog iemand me zal proberen op te zadelen met een schuldgevoel. Sorry mensen, ik ben dat stadium nu ook definitief voorbij.

Op het gebied van reizen is nog even stilte voor de storm. Hoewel, een vlucht naar Rockhampton, is nu niet bepaald een onderneming van dien aard dat ze onder de noemer “storm “ mag geplaatst worden. Het wordt pas echt druk wanneer ik volgende week het laatste land op mijn ontdekkingsreis aandoe. Ik heb een heerlijk druk programma in Auckland en dat is iets waar ik weer naar uitkijk. Te lang met mijn duimen draaien is echt niets voor mij.

Hoe vaak heb ik in het verleden niet gehoord dat reizen de blik verruimd? Ik was natuurlijk meer dan een leek op dat gebied, al heb ik nu toch wel mijn sporen verdiend. Waar is de tijd dat ik in de humaniora zat en het gedicht van Alice Nahon moest leren? Waarom denk ik hier nu aan, zoveel jaren later???

‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien
Geen weemoed op een wezen lei
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten
Dat ik één droefenis genas
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...
Dan voel ik, op mijn jonge lippen
Die goedheid lijk een avond-zoen...
‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
en zo z’n ogen toe te doen.

Het antwoord is: ik heb mijn evenwicht gevonden en weet dat ik als herboren verder kan in dit aardse leven.

Oef, geen blog met reisindrukken dit maal. Veeleer eentje met indrukken van de ziel… en geloof me vrij wanneer ik zeg, dat die in mijn hart verankerd zijn.

Warme groeten

Charlotte

Hallo iedereen,

Zondagavond (voor mij althans) : het moment om een punt te zetten achter een heerlijk weekend.

De afgelopen dagen heb ik me vooral onledig gehouden met wandelen en kletsen. Na de vele zilte zeelucht was het dringend tijd om wat gezonde boslucht op te snuiven. Ben ik even gelukkig dat mijn gastgezin pal tegenover een klein bos woont.

Tezamen met mijn gastvrouw en met de kleine Ted (een abrikooskleurige poedel, die iedereen om zijn kleine poot draait, bij manier van spreken) ga ik 2 maal per dag voor een verfrissende wandeling. Al blijkt het bos niet echt een habitat van veel dieren te zijn, ik heb er wel al een behoorlijk aantal exotische  vogels gezien: deze morgen nog eentje met een felgroen jasje aan… De kookaburras waren gisteren uitermate ijverig: het ene lachsalvo na het andere weergalmde tussen de bossen. Je kan gewoon niet anders dan ook beginnen te lachen wanneer je de speciale kreet van deze vogels hoort.

En van vogels geproken: mijn gastvrouw heeft echt wel een heel speciale gave om met dieren om te gaan. Zij had me verteld dat er 2 butcher birds (ongeveer de grootte van een merel) zodanig tam geworden waren dat ze iedere morgen tegen het keukenraam kwamen tikken tot ze hen voedert. Ik heb het deze morgen met mijn eigen ogen gezien: zij gaat naar buiten en geeft die vogels kleine stukjes vlees, gewoon met de hand. Ik kan er nog altijd niet bij hoe zij erin geslaagd is om vrije vogels zo te trainen?

Gisteren morgen was het tijd voor een stukje couleur locale: Meredith nam me mee naar de locale boerenmarkt. In het centrum van Brisbane???? De boerenmarkt bleek uiteindelijk een grote groenten- en fruitmarkt te zijn, waar er nog welgeteld 2 boeren hun eigen producten rechtstreeks aan de man brengen. Niet alleen de enorme keuze aan etenswaren maakt duidelijk dat dit geen Europese markt is, het rijke palet aan smaken wordt zowaar overtroffen door de verscheidenheid van de vele kraampjes. Van Grieks, naar Japans, via Koreaans, Frans, Duits, Thais, Indisch, Italiaans, Indonesisch en dan vergeet ik er zeker nog een aantal… je vindt het hier allemaal in een afstand van 100 meter.  De morgen voelt heel zomers aan: theoretisch heb ik dit jaar de zomer gemist (ik ben van de lente in Canada naar de winter in Austraië gevlogen) maar in werkelijkheid heb ik al meer zomer gezien dan de thuisblijvers in Belgenland.

Na de middag vond ik dat het echt wel tijd werd dat ik nog eens de handen uit de mouwen stak: ik heb met veel enthousiasme de auto van mijn gastvrouw onder handen genomen, iets wat ze ten zeerste wist te waarderen. Omdat de waterslang gebarsten bleek, krijg ik gelijk met de wagen een waterbad. Geen nood, een half uur later ben je zo weer droog. Dit is het type weer waaraan ik wel gewend zou geraken! Omdat mijn schoenen ook behoorlijk wat “waterschade” hadden opgelopen, besloot ik om die, buiten in de zon te drogen te zetten.

Charles en Meredith hadden me gevraagd of ik geïnteresseerd was om ’s avonds naar “het theater” te gaan. Er werd een stuk opgevoerd dat een combinatie van toneel met dans bleek te zijn. Gesitueerd in New York van de jaren twintig. Oh ja, waarom ook niet: een likje extra cultuur zal me beslist geen kwaad doen. Het stuk, begon heel jachtig, soms moeilijk te volgen, maar geleidelijk aan kwam het verhaal tot stand en werd het een meer dan boeiende voorstelling. Dans en toneel, in combinatie met een mimiek die echt subliem was, werden in elkaar verweven. Mijn enig probleem was dat bepaalde woordspelingen, die voor het publiek duidelijk grappig waren, aan mij voorbij gingen. Er is nog heel wat werk aan de winkel wat betreft het verfijnen van mijn kennis van de Engelse taal, zoveel is me ondertussen wel duidelijk.

Een iets kun je niet van mij verwachten: plaats me niet in een groep en verwacht dat ik zal zwijgen. Natuurlijk doe ik dat wel tijdens de voorstelling maar tijdens de pauze, vang ik een geanimeerd gesprek aan met het koppel, dat naast me zat. Uiteindelijk blijkt de man heel gebeten door Wereld Oorlog I en vraagt hij me of ik bereid zou zijn om een lezing te geven voor zijn organisatie (in al mijn enthousiasme – en wegens gebrek aan tijd- heb ik zelfs geen weet wat voor organisatie het is) in de komende weken. Ik geef hen mijn telefoon nummer en e-mail adres en er wordt afgesproken dat ze me morgen zullen laten weten of het mogelijk is om de vereniging bij elkaar te krijgen op zo’n korte notie. Mijn gastvrouw, die het gesprek overhoord had, zegt me bij het buitengaan : “ you would sell coal to Newcastle” waarop ik lachend antwoord : “nee hoor, liever pralines aan de Belgen!”

We wandelen door een nog warm aanvoelend stadscentrum terug naar de wagen. De temperatuur blijft deze avond ongewoon hoog omdat we in de dag voor de eerste keer wolken te zien hadden gekregen. Dit wolkendeken houdt de warmte netjes gevangen.

Bij thuiskomst nog een kop warme chocolade en dan naar bed. Midden in de nacht word ik gewekt door een stortvlaag, die als machinegeweervuur op de dakbedekking ratelt. Meteen herinner ik me dat ik mijn schoenen heb buiten laten staan… oei, dat zullen dus 2 extra waterbekkens worden! Omdat ik mijn gastgezin niet ongerust wil maken met nachtelijke geluiden, besluit ik dat het nu toch de laat is om de schade te beperken. Ik kan het water net zo goed morgenochtend uit mijn schoenen gieten!

Dan hoef ik jullie niet te vertellen wat er deze morgen als eerste taak op mijn programma stond… Ach, domme gans… het huis heeft een grote oversteek (tegen de zomerzon) en dus staan mijn schoenen droog te blinken in het morgenlicht! Geen reden tot paniek dus! Het wordt tijd dat ik leer dat er hier zelden WEL reden tot paniek is!

Een paar dagen geleden, zaten we aan het avondmaal en vraagt Charles me of ik rijst of aardappelen verkies. Mijn Vlaamse aard kan niet ontkennen dat rijst absoluut mijn ding niet is, dus worden het aardappelen. Even later zegt Charles: “ Ik begin te begrijpen waarom ik een mormoon zou kunnen worden…”. Waarop ik achteloos antwoord : “eten die dan ook meer aardappelen???”. “Neen”, schatert mijn gastheer, maar ze mogen er wel 2 vrouwen op nahouden! Deze morgen werd zijn neiging om zich tot mormoon te bekeren nog wat meer aangewakkerd: zijn 2 vrouwen waren duchtig met zwabber en stofdoek in de weer om het huis piekfijn te krijgen. Hij kan het niet nalaten om te zeggen, dat het idee hem meer en meer aanspreekt… Tijd om die visie even bij te sturen dus! Deze avond, heeft “onze” man ons vergast op een typische Australische barbecue. Terwijl Meredith het vlees echt verbrand verkiest, hou ik het op gewoon gebakken. Eens aan tafel, verkondigt de chef van dienst, dat hij zich toch wel goed van zijn taak gekweten heeft. Waarop ik, met een bijna verbrande mond, repliceer dat die worsten ongelofelijk heet zijn. Oei, misschien is dat idee van 2 vrouwen toch niet zo goed…het wordt opeens zonneklaar dat je dan ook moet bereid zijn om te  leven met de klachten van 2 vrouwen !

Mijn Australisch avontuur loopt stilletjes aan op zijn laatste benen: nog 2 weken te gaan en ik vertrek naar Nieuw Zeeland. Heel af en toe vang ik een en ander op van mijn vroegere leefwereld. Blijkt dat er nog altijd mensen zijn, die er van overtuigd zijn dat ik met hangende pootjes zal terugkeren. Blijf maar dromen (en/of roddelen) mensen, maar deze madam komt niet terug, dat wil ik wel meegeven. Ik heb een wereld achtergelaten, die me in heel veel aspecten beperkt heeft. Sommigen zullen me als dom omschrijven, anderen misschien als een dromer, terwijl er ongetwijfeld een heel resem variaties tussenin bestaan… Ik kan jullie allemaal zeggen, dat ik me bevrijd voel en dat mijn leergierige natuur eindelijk aan haar trekken komt. Weliswaar 35 jaar te laat maar zegt het spreekwoord niet “Beter laat dan nooit?” . Ik heb nog heel wat plannen en dromen te verwezenlijken. Jammer dat dit niet kon met de steun van mijn gezin, maar dat neemt niet weg dat ik zal blijven vechten om vooruit te komen in het leven. Er ligt nog een hele lange weg voor me…

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Het leven is een rollercoaster, en dat is niet anders wanneer je reist. Of misschien toch in die zin dat het allemaal veel sneller gaat. De voorbije maanden zijn echt voorbijgevlogen in een flits. De reiservaringen laten een warme gloed door me vloeien, die me innerlijke rust en vertrouwen geeft. Maar zelfs dan nog zijn er dagen waarop het opeens allemaal een stuk minder is. Dat zijn de dagen waarop iemand je een mes in de rug plant : dat moment, wanneer je beseft, dat iemand die je jarenlang blindelings vertrouwd hebt, achter je rug om je wereld om zeep probeert te helpen. De dag, waarop je leert dat bitterheid mensen buiten hun normenbesef drijft. Ik ben het punt van medelijden nu echt voorbij, al neemt dat niet weg dat het pijn doet om een verleden op zo’n bittere noot af te sluiten.

In down under is er een gezegde “ bad luck, it comes in three’s “, naar het Nederlands vertaald is dat dan: “geen twee zonder drie”. Opdoffer nummer twee heb ik alvast ook gehad. Internet is een groots medium, wanneer het met verstand gebruikt wordt. Het kan echter een dodelijk wapen worden, indien de normen van het fatsoen schaamteloos over boord gegooid worden. Zonder de pretentie te hebben dat ik een heilige ben, durf ik wel stellen, dat ik altijd eerlijk geweest ben met mensen en dat ik mensen altijd mijn vertrouwen geschonken heb. Mijn visie is, dat ieder menselijk wezen een basis van goedheid in zich heeft, en dat het enkel een zaak is om die eigenschap te laten groeien. Onschuldig tot het tegendeel bewezen is… zo zie ik het. Ben ik naïef om met die houding door het leven te gaan? Na wat ik gisteren op het internet gelezen heb (wat mij direct aanbelangt), kan ik enkel zeggen, dat mijn vertrouwen in de mensen een flinke knauw gekregen heeft. Deze maandenlange trip is een lange psychologie les geweest voor mij: dit zal mij niet kraken, o neen. Het geeft me enkel een extra laag beschermende huid, om te voorkomen dat ik opnieuw getroffen word.

Maar he, het is niet allemaal kommer en kwel hoor. Op maandag was de planning om mijn blogs bij te werken (dat moet jullie nu al vertrouwd in de oren klinken).  Geen enkel probleem om de inspiratie uit mijn pen te laten voelen, maar wel een constante strijd om voldoende tijd te vinden. Dat lijkt trouwens niet enkel mijn zorg te zijn, want Jill was al net zo goed verwoed aan het proberen om haar project (het breien van een trui voor haar bejaarde vader) af te werken voor de koude zijn intrede doet. Hallo? Koud in Queensland? Putje winter en een stralende zon met een wolkenloze hemel. Gouden raad van tante Kaat: bezoek België enkel in Juli of Augustus. Onze zomer zal er misschien in slagen om jullie winterdagen te overtreffen…

Vol goede moed zet ik me aan mijn laptop en laat Jill de naalden in een gestaag ritme tikken. Tot de eerste koffiepauze: de ideale gelegenheid om alle problemen van de wereld aan te pakken. En dat zijn er nogal wat… dus: maandag is voorbij gevlogen voor we het beiden goed en wel beseften. Mijn blogs zijn niet up to date en de trui zal wellicht een geschenk voor volgende winter worden…

Ik kan onmogelijk in Brisbane verblijven zonder de sfeer van de stad geproefd te hebben. Op dinsdag vertrekken we met de bedoeling mijn kennis op te vijzelen. Het wordt een vaart met de stadsferry op de Brisbane rivier. Deze catamarans, die over een verbluffende snelheid en wendbaarheid beschikken, kunnen haast als locale stadsbussen aanzien worden. De kapitein moet mij in ieder geval niet meer overtuigen van zijn stuurkunsten: het lijkt wel ik in een Amerikaanse actiefilm terecht gekomen ben: we gaan in rotvaart van de ene kant van de rivier naar de andere.  Na heel wat omzwervingen in andere Australische steden, valt het me direct op, dat de maatschappij hier veel minder “gemengd” is. Iedereen lijkt van Aussie origine te zijn… heb ik dan uiteindelijk toch de stad gevonden met de zuiverste graad van Aussie cultuur???

We genieten van het zicht langs de oevers: statige huizen, elk met hun eigen aanlegplaats voor een boot. Al is de omvang van de meeste huizen hier ruimer dan het gemiddelde, dan nog is het beneden het Belgische gemiddelde. Op al mijn tochten, heb ik geleerd dat ons piepkleine landje over grote huizen beschikt, terwijl er in landen waar ruimte geen beperking zou mogen vormen, veel bescheidener woningen worden opgetrokken. Is het dan toch waar dan enkel Belgen met een baksteen in de maag geboren worden???

Eens van boord, verkennen we een stukje Brisbane al wandelend. Pal in het centrum is er een stukje regenwoud te bezichtigen: op geen enkele manier te vergelijken met onze bossen, zoveel is duidelijk. We komen terecht in een soort wandel en winkel centrum: open, groen en met prachtige bloemen, die in felle kleurenpracht, het geheel een meer dan zomers karakter geven. Op onze slentertocht, komen we langs een ijsventer… Al hou ik me ver van zoetigheid, even zondigen kan beslist geen kwaad. Kan ik een vanille – chocolade ijsje verkrijgen aub?  De verkoper kijkt me even verbluft aan… neen, sorry, dat kan niet. Waarom geen hokey-pokey, mevrouw? Een wat???? Ok, af en toe wil ik wel eens buiten mijn comfort zone treden wat voeding betreft. Ik krijg een horentje met een geel kleurige substantie in de handen gedrukt, klaar om de smaaktest te ondergaan. Ik zal mijn “durf” niet beklagen: vraag me niet waarvan dit gemaakt is, maar indien jullie ooit de kans krijgen om dit te eten, dan zeg ik zonder twijfel : DOEN!

Van ijsjes krijgt een mens dorst… na wat verder slenteren, besluiten we voor een koffie te gaan. De alom tegenwoordige ibissen landen letterlijk op neuslengte afstand, hopend om een of ander voedsel te kunnen stelen. Jill verrast me met een worteltaart: ook dit blijkt een meer dan aangename verrassing te zijn. Even niet denken aan de calorieën… overmoedig beslissen we dat we die straks wel zullen afwandelen.

Onze kleine verkenning wordt afgerond wanneer Steven ons galant komt ophalen om terug naar huis te keren. Brisbane is op dat moment veranderd in een zoemende verkeerschaos, die al met al blijf stromen.

Eens thuis wordt het avondmaal genomen tezamen met beide zonen van het gezin. Dit is een van de weinige gezinnen waar het avondmaal gezamenlijk genuttigd wordt: een rustmoment in de dag, tijdens hetwelk ieder zijn eigen ervaring deelt met de anderen. Heel even ga ik terug in de tijd, al lijkt het me een eeuwigheid geleden, dat ik rond de tafel zat met mijn gezin. Wat me nu vooral bijblijft is dat ik zelfs niet welkom was aan de tafel. Laat het duidelijk zijn dat een scheiding er echt niet van de ene dag op de andere komt.

Ondertussen is het woensdagmorgen. Ik ben net aangekomen in mijn nieuwe verblijfplaats voor de volgende dagen. Een totaal andere omgeving al ben ik al bij al nauwelijks 10 km verhuisd. Het huis ligt in een oase van groen, het lijkt wel of we ver van de bewoonde wereld zijn, al is dat enkel gezichtsbedrog. Ik heb er geen benul van wat er me te wachten staat de volgende dagen. Ook dat is reizen: met een open blik naar de wereld kijken en naar de kansen, die deze grote wereld te bieden heeft. Ik heb de les begrepen en stap vol verwondering van het ene avontuur in het andere…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Het lijkt wel of het weer me duidelijk wil maken, dat het met me meevoelt: een druilerige dag in Sydney geeft aan dat mijn gemoed niet op “Sunny” staat.  Raar hoe een stad, die ik in feite minder bezocht heb, dan mijn vorige haltes, me toch zo aanspreekt. Eigenlijk moet ik dat corrigeren: het is niet zozeer de bijenkorf, die Sydney  uiteindelijk is, maar veel meer de heerlijke kustlijn, die me gevangen heeft. Al heb ik mezelf nooit als een “strandmens” beschouwd, nu moet ik openlijk toegeven, dat het wandelen langs deze stranden, me veranderd heeft. De vele surfers, die na een wilde rit op de kop van de golven, keer op keer kopje onder gaan, de gemoedelijke sfeer van jonge moeders, die hun kleuters en peuters laten pootje baden, de stilte die heel even volgt op de brekende golven… het heeft allemaal zo’n diepe indruk op me nagelaten.

Even terug in de tijd:  na mijn lezing in de RSL van Ashfield, werd ik voorgesteld aan Alan, die heel sterk betrokken is bij het in stand houden van een fort op North Head. Met mijn Europese bril op, kan ik onmiddellijk zeggen dat het traditioneel beeld, dat dit woord bij ons oproept, helemaal niet klopt: verwacht geen vestiging met dikke muren of zwaar bewapend plafond… Hoewel, de zwaar bewapende plafonds, waren er wel, zij het dan ondergronds. Feit is dat Alan me had uitgenodigd voor een privé bezoek aan de tunnels en dat is iets wat me geen 2 keer moet gevraagd worden. Donderdag morgen trok ik dus met mijn gastheer, Peter, die zo vriendelijk was om me naar Manly to brengen, op verkenning. Ik kwam er terecht in een heel andere wereld: een groep van een 10 tal vrijwilligers, die iedere donderdag van heinde en ver ( 3 uur rijden!) afkomen, om gezamenlijk aan het restaureren van militair materiaal te werken. Deze mannen, voor wie metaalwerk geen enkel onoverkomelijk probleem vormt,  hebben een missie: het bewaren van erfgoed, dat zonder hun liefdevolle restauratiewerk voor altijd zou verloren gaan. De nestor van de groep (91 jaar), slaagt erin om ontbrekende onderdelen feilloos na te maken.  Ik vraag me of hoeveel jonge mannen het hem zouden nadoen…

Na een introductie aan de hele groep, krijgen we een gidsbeurt van de tunnels, die uiteindelijk leiden naar de positie van een 9 inch kanon. Vanaf midden jaren 30 werd er geïnvesteerd om de Oostkust van Australië te beschermen tegen mogelijke indringers ( er werd met vrees uitgekeken naar Rusland en Japan, een vrees die uiteindelijk gegrond bleek te zijn). Twee dergelijke 9 inch kanonnen werden opgesteld, in combinatie met verschillende 6 inch batterijen. De bedoeling was dat deze strategisch opgestelde kanonnen, elkaar voldoende zouden overlappen, om een degelijke verdediging te garanderen. Een dosis Australisch optimisme is hier zeker van doen, want het bereik (26 km) van de grote kanonnen, was niet voldoende om de verdediging sluitend te maken. De eerste halte is een kamer met 2 enorme generatoren (niet de oorspronkelijke, maar wel van hetzelfde type) en het bedieningspaneel, dat een ganse wand beslaat. Dit doet me onmiddellijk denken aan het fort van Mutzig in de Elzas, waar ik een gelijkaardige opstelling gezien heb. Roy, een levendige zeventiger, heeft hier een meer dan behoorlijke uitdaging: dit paneel restaureren zal meer dan een “labour of love “ zijn. Daarna gaan we verder de diepte in, om in een uiterst smalle tunnel terecht te komen. Water vloeit constant in 2 kleine kanaaltjes want we blijken boven een bron te zitten. Na een goede wandeling in een 2^de tunnel (de totale afstand bedraagt zo’n 300 meter) komen we in de opslagruimte van de projectielen terecht. Vreemde logica houden ze er hier op na: daar waar het gebouw van de generatoren uitgerust is met uiterst dikke muren, en een expansieruimte tussen de muren van de tunnels, blijken de muren tussen de opslag van de enorme hulzen en de projectielen bijna filterdun te zijn. Begrijpe wie kan… Een ingenieus systeem rolt de 175 kg zware projectielen naar voren waar ze in een prehistorische versie van een lift terecht komen.  Vervolgens, gaan we naar de oppervlakte om de positie te zien waar het kanon oorspronkelijk opgesteld was. Jammer genoeg is het koninginnenstuk hier verdwenen, maar niettemin geeft de site heel duidelijk aan, hoe de situatie ooit geweest was.

Na deze boeiende rondleiding werden we uitgenodigd voor een lunch, recht in lijn met de geest die hier hangt. De barbecue wordt naar buiten gerold (een barbecue, die op gas werkt is even essentieel als een wasmachine in een doorsnee Aussie gezin) en de chef van dienst, gaat aan de slag. Even later kronkelt de geur van vers gebakken worsten doorheen de loods: het signaal, dat we ons naar de geïmproviseerde keuken kunnen begeven. Het wordt een lunch, die ik niet licht zal vergeten: geen toeters en bellen hier, maar geïnteresseerde gesprekken met mensen, die stuk voor stuk een boeiend levensverhaal hebben. Geen enkele toeristische brochure kan een boeiender programma aanbieden dan dit!

In de namiddag worden we rondgeleid door Roy, een ex militair, die zijn hart en ziel verloren heeft aan kanonnen.  We worden van de ene loods naar de andere geleid, waar ik eigenlijk van de ene verrassing in de andere val. Ik zie WO II kanonnen, van verschillende kalibers maar net zo goed munitiewagens van een 18 pounder kanon uit de eerste wereldoorlog, de revue passeren. Alles tot in de kleinste details gerestaureerd door deze vriendenkring van vrijwilligers.

De dag wordt afgesloten met een warm afscheid en een uitnodiging om terug te komen mocht mijn toekomst me terug naar Sydney brengen.

Op terugweg houden we nog even halt bij een uitkijkpunt over die eindeloze oceaan. Het is hier dat ik Australische gastvrijheid van een andere kant leer kennen, al besef ik dat niet op het moment zelf.

Eens terug in Dee Why, bied ik mijn gastheer aan om zijn hemden te strijken, terwijl hij naar een zakelijke afspraak gaat. In de loop van de avond, voel ik eerst jeuk en dan een prikkend gevoel op mijn rug. Ongerust over wat er aan de hand is, vraag ik mijn gastheer om te checken en dan wordt duidelijk dat een teek mij als geschikte gastvrouw had gekozen… Het kleine onding had zich vastgeklampt tussen mijn schouderbladen, met de duidelijke bedoeling om te blijven waar het was! Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om deze ongenode gast te verwijderen en zelfs nu nog, heb ik een vervelend gevoel op die plek. Hoogstwaarschijnlijk heb ik die teek opgepikt bij het uitkijkpunt, waar we door een aantal struiken dienden te wandelen om  van het weidse zicht te kunnen genieten.

De laatste paar dagen zijn rustig verlopen, met de Australische winterzon als bondgenoot op mijn wandelingen. Op mijn tocht, die steeds langer wordt, is dit een van de plaatsen, die me lang zal bijblijven. Ik heb intens genoten van de mensen en de natuur en durf nu al haast te stellen dat ik nog terug zal komen.

Op zondagmorgen was Tim zo vriendelijk om me naar de luchthaven te brengen: ik zal zijn droge Britse humor zeker missen net zoals hij de gestreken hemden in zijn kleerkast zal missen denk ik. Omdat hij een dag zeilen gaat, ben ik meer dan vroegtijdig op de luchthaven. Geen nood, dit is een vertrouwde omgeving geworden waar ik me als een vis in het water voel. Het zelf inchecken van bagage is nu kinderspel geworden, al word ik deze keer wel geconfronteerd met een praktisch probleem: mijn grote rode koffer gaat vlot over de 24 kg op de schaal en dat blijkt te veel gewicht te zijn. Het wordt dus zaak, om midden in de vertrekhal, mijn koffers te herschikken. Het geluk staat aan mijn zijde in die zin dat de handbagage niet gewogen wordt. Mijn kleine blauwe koffer zou gegarandeerd de schaal tilt doen slaan!

Normaal gezien had ik mijn vlucht naar Brisbane moeten vertrekken om 11.05 uur. Met enige overmoed vertel ik een Amerikaan, dat ik op mijn vele reizen, zowat alles heb meegemaakt wat kan verkeerd gaan. Tenminste, dat is hoe ik er tot dan toe over dacht. Ondertussen weet ik al weer beter. Op het moment dat het tijd is om aan boord te gaan, kondigt een stem aan dat alle computers in de ganse luchthaven “down” zijn en dat er dus manueel zal moeten worden ingecheckt. Om een lang verhaal kort te maken: we eindigen op een vliegtuig dat meer dan een uur blijft waar het is, om uiteindelijk met 2.30 uur vertraging het luchtruim te kiezen. Zou Qantas de slogan “ met de trein, zou je er al zijn ? “ ooit gehoord hebben?  Soms zit er warempel wat waarheid in!

Mijn nieuwe gastgezin trakteert me onmiddellijk op een rondrit in de buitenrand van Brisbane. Geen uitgestrekte zandstranden hier; in plaats daarvan is een kilometerslange kustlijn die uitloopt op modderig terrein. Morton Bay blijkt van enorm grote omvang te zijn, en gezien de toegang tot de baai, geleidelijk aan verzandt, valt er nauwelijks deining waar te nemen op het water. Onze Belgische kust heeft de zeemeeuw als lastpost, hier is dat de Ibis. Feit is dat deze vogel geen schoonheidsprijs zal halen. Wanneer het op arrogantie aankomt, dan is er geen twijfel over dat deze pestkop hoog zal scoren.

We genieten van het weerzien, halen herinneringen op en bespreken alles wat met de Australische maatschappij te maken heeft. Ik voel me zo bevoorrecht dat ik de kans krijg om mijn blik op deze manier te verruimen. Wanneer ik me terugtrek in mijn kamer, bedenk ik heel even hoe nietig klein mijn leefwereld ooit geweest is…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Een lange week van absolute stilte. Niet dat ik verloren ben gelopen in de wildernis van Australië, verre van : ik heb intens genoten van meerdere lange wandelingen langsheen het heerlijke strand van Dee Why. Putje winter maar deze Belgische madam kan met haar lichtste zomerkleedje wandelen gaan… De temperaturen halen hier vlot 20 °C in de namiddag. Het enige nadeel aan het klimaat hier is, zodra de zon achter de horizon verdwijnt (en dat is altijd het geval tegen 6 uur), de warmte lijkt te worden opgeslorpt door een grote airco, die dan heel sterk koude lucht blaast. Het verschil tussen dag en nacht kan hier makkelijk meer dan 20 °C bedragen en dat is iets, waar ik maar niet aan gewoon word.

Afgelopen week heeft een heel bizarre start gehad. Na heel wat e-mails te hebben afgewerkt, wou ik mezelf belonen met een deugddoende wandeling. Omdat het nu eenmaal in mijn aard ligt om het aangename (en daarmee bedoel ik het maken van een praatje) aan het nuttige (het strekken van de benen) te koppelen, ben ik altijd op de uitkijk naar een gesprekspartner. Wandelend langs het strand, zag ik een eindje verderop 2 mannen met elkaar praten, terwijl één van hen iets oppikte van het strand en dat was meer dan voldoende om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Ik besloot dus om naar hen toe te wandelen om uit te vissen wat er zo interessant was aan die vondst. Net voor ik bij hen kom, schiet één van de 2 mannen weg, alsof hij door een schorpioen gestoken was. De andere, kon niet meer vluchten en niet wetend wat gezegd, toont hij het stuk rots, dat hij in zijn hand hield, en vraagt me “ Herken je deze vorm? “. Ik kon me niet inhouden van lachen, want dat stuk rots leek wel een stenen penis te zijn. Ik heb alleen geantwoord “ wel, als openingszin kan dit zeker tellen!”. Het ijs was onmiddellijk gebroken en uiteindelijk hield ik er zelfs een wandelgenoot aan over. Hij vertelde me dat zijn vriend, er als de bliksem vandoor was gegaan, omdat hij niet wist wat te zeggen, toen hij me zag naderen. Ik heb nog altijd binnenpretjes wanneer ik denk aan degene, die achterbleef  en de slungelige manier waarop hij zich hieruit wou praten. Een van de vele toevallige ontmoetingen, op mijn trektocht. Eentje, die me wel wat bijgeleerd heeft, want hij bleek een ingenieur te zijn, die in de mijnindustrie gewerkt had. Ik heb tijdens de wandeling een meer dan behoorlijke les geologie gekregen over de rotsformatie aan Long Reef. Het hoeft niet altijd geschiedenis te zijn…

De week is verder behoorlijk rustig verlopen tot donderdagnamiddag want dan werd ik opgehaald om een lezing in Ashfield te geven. De plaatselijke RSL club werd afgehuurd door de Historical Motor Vehicles Association. Ik vraag me af, of mensen zich zorgen maken over mijn slanke lijn, want overal waar ik ga wordt mij eten aangeboden. Het restaurant van die club, mag er zeker zijn: het gebeurt uiterst zelden dat ik mijn bord 2 maal vul! Dit is ook zo iets typisch Australisch: mensen gaan naar een club i.p.v. naar een café. Iedere club vraagt een jaarlijks lidgeld (en dat varieert van 3 tot 10 dollar) wat je recht geeft op korting voor iedere maaltijd, die je daar  neemt. Je kunt dus heel eenvoudig het lidgeld terugwinnen op die manier want een maaltijd is er echt heel goedkoop. Voor 17 dollar eet je zoveel je wil, met voorgerecht en dessert inbegrepen. Het nadeel is wel dat iedereen lid moet zijn, zoniet moet je als gast worden uitgenodigd door een lid (wat dus iedere keer het geval is voor mij). Ik moet me telkens weer registreren. Een ander hemelsbreed  verschil met ons Belgenland is dat deze club allemaal over ontelbaar veel pokermachines beschikken. Het zijn de royale inkomsten van deze eenarmige bandieten, die hen uiteindelijk toelaten, de maaltijden aan meer dan democratische prijzen aan te bieden. Het is me al langer dan vandaag duidelijk dat Australië een heel zwaar probleem met gokverslaafden heeft, en dat blijken in heel veel gevallen vrouwen van middelbare leeftijd te zijn.

Toen ik als peuter eindeloos doorratelde, vertelde mijn moeder me dat ik al babbelend geboren ben. Ik begin het warempel te geloven ook. Toen de voorzitter me vertelde dat er geen tijdslimiet was, wist ik gelijk dat het een aangename babbel zou worden. En dat is ook zo gebleken : een lezing van 2.15 uur met een pauze van 15 minuten, kan tellen. Het geeft me nog altijd een kick om een groep in mijn greep te houden en na afloop te horen, dat het de beste lezing was, die ze sedert lang gehoord hadden.

Mijn verblijfplaats die avond was in Castle Hill, een andere voorstad van Sydney. Ik had een snelle blik op de kaart geworpen en had (tegen beter weten in ) de afstand op zo’n 15 minuten rijden geschat. Omdat ik mijn nieuwe gastgezin had laten weten dat ik rond 10.30 uur zou aankomen, begon ik me zorgen te maken toen het rond het 10.20 draaide voor alles opgekuist was. Ik liet de chauffeur van dienst weten dat we 5 minuutjes te laat zouden zijn waarop de man me doodgemoedereerd liet weten dat het ongeveer 50 minuten zal duren om naar Castle Hill te rijden. Oeps, daar gaat mijn planning… ik besef op dat moment dat ik meer dan rijkelijk te laat zal zijn.

Phil en Carol zitten me ongeduldig op te wachten, wanneer we daar om uiteindelijk om 11.30 uur aankomen. De avond wordt nog een stuk langer, want tot diep in de nacht worden herinneringen opgehaald. Heerlijk is het om zomaar het gevoel van “thuiskomen” te mogen ervaren.

Vrijdag is echt een dag van Australisch genieten en dat betekent dus : niets moet en alles kan. Mijn gastgezin heeft vrienden uitgenodigd, die ook door de WO I microbe gebeten zijn en die maar al te graag mijn lezing zouden horen. Het wordt dus een privé voorstelling voor een meer dan geboeid publiek van 4 mensen.  Daarna komt de dochter des huizes haar 4 kinderen en de hond afleveren, voor een weekendje bij opa en oma. Het huis veranderd op staande voet in een bijenkorf waar de 3 jarige Ewan, de 5 jarige Emma, de 7 jarige Hayley en de 11 jarige Jordan tezamen met Russel, een flink uit de kluiten gewassen hond van een ondefinieerbaar ras, de hoofdrol inspelen. Later op de avond sneuvelt een lavalamp op het pas vernieuwde vasttapijt. Oma begint te googelen om een oplossing voor de kleurige smurrie te vinden, terwijl opa overhaast begint de kuisen. Ik krijg meteen de rol van kinderoppas toebedeeld. Eerlijk gezegd heb ik genoten van het jonge volkje. Het verbaasde me dat ik hen wist te boeien want die ervaring ligt al jaren achter me. Pas laat in de avond, raakt iedereen in zijn of haar bed en daalt de rust neer in dit overvolle huis.

Op zaterdag staat me weer maar eens een Australische rit te wachten. Ik word opgehaald in Castle Hill om over de Blue Mountains, naar Bathurst te worden gebracht. Een rit van 4 uur a.u.b.!  Ongeacht hoelang ik hier al ben, het blijft mijn verbeelding tarten dat mensen 4 uur rijden om een lezing bij te wonen! Eerste stop brengt me naar de zaal waar ik op zondag het publiek te woord zal staan om een half uur later richting ons hotel te trekken. Het blijkt een Best Western hotel te zijn op de rand van de stad, die zo’n 37000 inwoners telt. Dat de standaarden in Oz verschillen van die op het Europese vasteland, is al lang geen nieuws meer. Toch ben ik blij verrast om in een kamer MET verwarming terecht te komen. De afmetingen zijn eerder aan de krappe kant (wat niet kan gezegd worden van de badkamer, want die valt heel ruim uit) maar afgezien daarvan, ben ik meer dan tevreden. Een uitermate vriendelijke hoteluitbater maakt het plaatje compleet.

Er werd me gemeld dat we met een groep van 13 mensen gaan eten in een Thai restaurant… iets waar ik met heel weinig enthousiasme naar uitkeek.  Er bleek geen reden tot ongerustheid echter, want het restaurant heeft net zo goed een Australische menukaart. Bonk…, dat was een pak van mijn hart! De lamsboutjes, die ik voorgeschoteld kreeg, smaakten naar meer. Indien ik aan dit tempo blijf eten, dan wordt het straks een maatje meer! Slechts één groot minpunt voor deze zaak. Het is er verdorie berekoud! Wanneer een van onze tafelgenoten vraagt om de verwarming op te zetten, blijft dat een bede in dovemansoren. Er zijn nog altijd mensen, die niet begrijpen dat het van belang is om naar je klanten te luisteren… Al snel blijkt dat iemand van het bestuur, een carrière als komiek heeft gemist: de avond wordt een lang verhaal van lachen, lachen en nog eens lachen!

Lang geleden dat ik nog in een hotelkamer geslapen heb… Ik mis de familiale sfeer maar gezien het maar voor 1 nacht is, stelt dit geen probleem. Om 10 uur vertrekt de ganse groep naar de plaatselijk RSL club, waar ik eerst een interview met een journaliste van de plaatselijke krant, dien af te werken. Ondertussen loopt de zaal vol met 60 geïnteresseerden, die me een dikke 2 uur later uitgebreid bedanken voor een lezing, die als een waterval over hen heen gekomen is. Een dame blijkt van Franse origine te zijn en is vastbesloten om een conversatie met me aan te gaan in haar moedertaal. De lieve mevrouw lijkt maar niet te vatten dat ik me niet echt comfortabel voel in de taal van Molière en dat het bovendien niet erg tactvol is om in een taal te converseren, die de rest van de groep niet begrijpt.

En dan is het tijd om de rit naar Sydney aan te vatten. We verlaten Bathurst om 3.15 uur in de namiddag om tegen 8.30 uur in Dee Why aan te komen.  De chauffeur van dienst besluit om een andere route door de Blue Mountains te nemen. Tot dan vroeg ik me af waarom die bergketen (piek op 998 meter) met die naam bedacht werd. Op de terugweg, wordt het me zonneklaar : er vormt zich een blauwe nevel, die ontstaat door de olie van de gumtrees. Net boven te boomtoppen hangt een blauwe waas, die het geheel in een sprookjessfeer verandert. Het is onmogelijk om deze kleur te omschrijven want naargelang de inval van het zonlicht varieert het van broos lichtblauw naar een heel intense schakering van lichtblauw. Dit beeld brandt zich op mijn netvlies… waar ik ooit terecht zal komen in mijn later leven, dit is een beeld dat ik nimmer zal vergeten.

Ondertussen ben ik dus terug in mijn vaste stek in Dee Why. Ik heb nog een paar dagen vooraleer ik voor de zoveelste keer mijn rode koffer deskundig mag pakken, op weg naar het volgende avontuur. Brisbane, here I come!

Groetjes,
Charlotte

Hallo iedereen,

Eén frustratie heb ik hier wel: geen toegang tot het internet! Na 4 dagen zonder degelijke connectie, heb ik echt wel ontwenningsverschijnselen! Het frustreert me dat er mensen zijn, die ongeduldig op een antwoord wachten, dat er maar niet komt, om de goede reden dat ik hier nergens een hotspot kan vinden.

Woensdagmorgen: werk aan de winkel en dat betekent voor mij een lezing in de locale middelbare school. Ik durf er donder op zeggen dat onze Belgische leerkrachten heel wat aanpassingsvermogen aan de dag zouden moeten leggen om in dit systeem te overleven. Terwijl we wachten om naar het lokaal te worden gebracht, lopen leerlingen en leerkrachten kriskras door elkaar in de gang. Ik vang een gesprek op tussen een leraar en een leerlinge, die doodleuk zegt dat ze vandaag eigenlijk geen zin had om te komen.  Dat stelt geen enkel probleem, de jongedame hoeft enkel een document te tekenen en mag weer beschikken. Het is een tafereel waarbij ik me afvraag of dit een school, dan wel een duiventil is?

Uiteindelijk brengt de lerares me naar het klaslokaal waar de leerlingen, ruimschoots over tijd, geleidelijk aan binnen druppelen. Ik heb uiteindelijk 10 jongelingen voor me, de één al wat meer geïnteresseerd dan de andere. Al met al wordt het een heel ontspannen lezing want met zo’n beperkte groep, wordt het haast een informele babbel.  Na afloop komt een rijzige jongeman, die ongetwijfeld heel wat tienerharten sneller zal doen slaan in de nabije toekomst, naar me toe om me met een doos Zwitserse pralines te bedanken. Mijn gastgezin zal tevreden zijn!

Mijn dagen zijn hier echt wel op een vakkundige manier ingevuld: na de lezing word ik naar het centrum gebracht, waar ik in de auto van kennissen terechtkom. Het geeft me de gelegenheid om nieuwe vrienden te maken. De voorzitter van de plaatselijke RSL afdeling is gastheer van dienst voor me en die man kwijt zich heel plichtsbewust van zijn taak: ik krijg heel wat informatie over de streek te horen tijdens de rit van bijna één uur. Uiteindelijk  werd ik nog maar eens op uitstap genomen naar de kust. In tegenstelling met onze Belgische kust is dit een heel grillige kustlijn:  de ene baai volgt de andere, met hier een daar een idyllisch verscholen lagune tussenin. Na wat sightseeing is het tijd voor een maaltijd in een lokaal restaurant. Al is het verschillende jaren geleden dat ik als dienster werkte in een restaurant, ik kan het nog altijd niet laten om een zaak door een “professionele” bril te bekijken: netheid, vriendelijkheid, sfeer, bediening, kwaliteit van het eten (al ben ik op dat laatste vlak geen expert!)… ik neem alles in me op. Het is vooral op sfeer dat de meeste restaurants de mist ingaan, al ligt er voor sommige ook nog wat werk te wachten wat betreft timing. Ik kom tot het besluit dat de Europese klanten veel veeleisender zijn, dan onze tegenvoeters. Een kwartiertje wachten tot de rest van de tafel bediend wordt? Het lijkt wel de regel te zijn (in plaats van de uitzondering die de regel bevestigt)!

Donderdagmiddag staat de lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Eerst nog even naar de plaatselijke krant: er komt niet iedere dag een Belg langs in Wingham, dus krijg ik het label “waard om over te schrijven” opgekleefd. Vandaar richting restaurant. Ik probeer een ander soort vis (ben de naam allang weer kwijt natuurlijk) en dat heb ik me niet beklaagd… Het wordt een heel aangename maaltijd met een boeiend gezelschap. Vol voedsel en energie kan ik mijn lezing aanvatten. Ik wist toen al dat het een aangename ervaring zou worden: geen tijdsdruk en een geïnteresseerd publiek staan garant voor een geslaagde namiddag .

Na een onrustige nacht, maak ik mijn valies nog maar eens klaar. Na 4 maanden ken ik de knepen van het vak en slaag ik erin om alles een plaatsje te geven, in zowat de helft van de tijd, die ik aanvankelijk van doen had. En dat niettegenstaande het feit, dat het steeds moeilijker wordt, want ook hier wordt ik bedacht met een pakket streekinformatie.

Mijn trein (navraag heeft mijn gastvrouw verzekerd dat het wel degelijk een treinservice is vandaag) vertrekt pas rond 11 uur. Gezien mijn gastgezin een vergadering heeft met de raad voor toerisme van de streek (te vergelijken met de oppervlakte van de Westhoek), kom ik totaal onverwacht in deze vergadering terecht. Een uur lang wordt gedebatteerd over verschillende zaken aangaande toerisme. Het voelt voor mij aan als een les psychologie want ik die tijdsspanne, heb ik een volledig beeld van de mensen rond de tafel. Wie er voortrekker is, waar het creatieve brein zit, waar de stoelwarmers zich schuilhouden, waar de praktische persoonlijkheid zit, zelfs waar de coalities in de groep liggen… Echt een boeiende oefening om mensen te leren “lezen”. Op weg naar de trein, leer ik van mijn gastgezin, dat mijn analyse van de groep “spot on” is.

Omdat mijn hart ook in die materie ligt, moet ik een aantal keren op de punt van mijn tong bijten om me niet in het gesprek te mengen. Uiteindelijk vraag ik toestemming om mijn mening, als onafhankelijke buitenstaander, te mogen spuien. En dan blijkt al heel snel, dat iemand, die niet dicht betrokken is, een voor de hand liggend compromis beter ziet …Het wordt een warm afscheid, met de wetenschap, dat ik hier mensen heb leren kennen, die hoogstwaarschijnlijk nog een rol in mijn leven zullen spelen.

Australische treinen, dat zou de titel van een Broadway comedy kunnen worden… In eerste instantie, bedacht ik dat dit een heel nieuw exemplaar moest zijn. Na een paar uur, had ik de indruk dat er geen versnellingspook werd ingebouwd. We tuffen het station van Taree op een sukkeldrafje uit voor een 5 uur durende rit naar het Zuiden. Ik zweer bij hoog en bij laag, dat diezelfde rit in Europa op zijn minst een uur minder lang zou duren. In het open landschap, lijkt het wel of de machinist er vooral op gebrand is om iedereen zoveel mogelijk vakantiefoto’s te laten maken. De snelheid is dermate traag, dat je zelfs tijd hebt om in te zoomen. Na een paar uur, komt de ganse machine tot stilstand, echt in “the middle of nowhere”. Blijkt dat we “even” (en daar gaan we weer!) moeten wachten op een trein uit de andere richting, voor we weer verder kunnen. Gelukkig heb ik één van de boeken, die Bryce Courtenay me gegeven heeft, in mijn handtas. Ik verdiep me urenlang in het verhaal van Peekay, een Afrikaanse jongen zonder toekomst.

Eens in Sydney aangekomen, dien ik een trein naar de haven te nemen om vandaar op de veerboot naar Manly te stappen. Doodzonde dat de duisternis invalt: de foto’s die ik van het Opera House (waar we vlak voor varen) neem, blijken verloren moeite te zijn. Jammer, maar helaas…Mijn gastheer Tim, komt me heel vriendelijk ophalen: het voelt als een beetje “thuiskomen”. Het wordt een avond van relaxen op de zetel met een kostuumdrama op de televisie. Ik kan hier even wortel schieten gedurende de volgende 2 weken, vooraleer ik richting Brisbane zal trekken. Maar niet vooraleer ik nog een aantal lezingen in deze metropool heb afgewerkt…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Of in het Vlaams: meer dan nat! Gedurende de laatste paar maanden is er meer dan één cliché beeld van Australië aan diggelen gegaan. Het sterkste ligt nu in ieder geval helemaal tegen de grond: droogte in Australië? Geen kat, die dat nog kan geloven, na de stortvloed van de afgelopen 2 dagen. Regen van deze omvang zou de helft van West-Vlaanderen onder water zetten, dat is wat ik hiervan denk.

Op zaterdagavond heeft Tim me naar de North Head gevoerd: vanaf deze plaats heb je een prachtig zicht over de toch wel beperkte toegang naar de haven van Sydney. Tijdens WO II zijn er hier 3 Japanse mini onderzeeboten de haven binnengedrongen, slechts één van hen is gedeeltelijk in zijn missie geslaagd, één is vastgelopen in netten, waarna de bemanning besliste om de boot van binnenin op de blazen, terwijl de 3^de recentelijk buiten de kust van Dee Why gevonden werd. Vermoedelijk is de bemanning zonder zuurstof komen te vallen. Feit is dat het zicht, waarvan ik nu kan genieten, niets van deze tragedie vrijgeeft.

Tim biedt heel vriendelijk aan om een foto van me te nemen met de haven op de achtergrond. Met zijn typische droge Britse humor, geeft hij een paar opmerkingen, waarna ik echt de slappe lach krijg: 6 foto’s later is er nog steeds niets voor publicatie vatbaar! Hoe dan ook, het voelt heerlijk aan om weer te kunnen lachen. Na 2 zware jaren van stress, was ik bijna vergeten wat het betekent om ontspannen te genieten van de schoonheid om je heen.

Maandagmorgen 11.40 uur: ik zit goed en wel op de bus naar Taree en al met al mag dat bijna een wonder heten. Na bijna 2 maanden verblijf, wil ik grif toegeven dat mijn levensritme behoorlijk aangepast is aan de omgeving: ik weet al langer dan vandaag, dat alles hier met een zekere flexibiliteit moet genomen worden. De officiële website had in niet mis te verstane termen duidelijk gemaakt, dat alle plaatsen op de trein uitverkocht waren. In dit land betekent dat gewoon, dat er geen treinen rijden! In plaats daarvan werden bussen ingezet…Bijna een staatsgeheim… want het is pas na heel veel aandringen, dat die informatie wordt vrijgegeven.

De busrit naar Taree blijkt een hele lange rit van 6 uur te worden. Af en toe wordt er halt gehouden om een paar mensen af te droppen maar afgezien daarvan, is het vooral heel lang rijden. Het landschap wordt hoofdzakelijk gedomineerd door heuvels en bossen (heel af en toe bedenk ik dat dit het Zwarte Woud zou kunnen zijn, ware het niet dat de bomen gumtrees zijn). Het is dik over tijd wanneer we uiteindelijk in Taree aankomen, waar de toestand niet beter kan omschreven worden als “georganiseerde chaos”. Ik moest in feite uitstappen in Wingham: de bus volgt echter een ander traject dan de trein, wat inhield dat Wingham wordt voorbijgereden om stante pede naar de eindbestemming te rijden (begrijpe wie kan). Daar aangekomen, wordt er medegedeeld dat de “gemiste stations” per taxi naar hun bestemming zullen worden gebracht. En dan begint de klucht pas goed…. O, jullie moeten naar Wingham? … even geduld er komt nog een 5^de passagier met de volgende bus van Sydney. Dat “even” een rekbaar begrip is, had ik al op de eerste dag van mijn bezoek ervaren (toen de transportband in de luchthaven van Sydney “even” uitviel). Een goed kwartier later komt de volgende bus er eindelijk aan en… komen ze tot de vaststelling dat we niet allemaal in de taxi kunnen! Nog “even” geduld aub: we bellen de maxitaxi. Ik vermoed nog altijd dat die man op vakantie was in de Bahamas, want ons geduld wordt echt wel op de proef gesteld! Eind goed, al goed… uiteindelijk ben ik goed en wel in het station van Wingham geraakt waar mijn gastheer toen al meer dan anderhalf uur stond te wachten. Ook dat moet ik de Aussies meegeven: hij klaagt met geen woord over deze verloren tijd!

Ik ben uiteindelijk terechtgekomen in een huis in de “middle of nowhere” maar wel één van de mooiste verblijfplaatsen tot nu toe. Deze morgen ben ik gewekt geworden daar een Kookaburra, de “lachende vogel”. En echt waar: het is een heel opmerkelijk geluid dat dit dier produceert.

Vandaag staat er een verkenning van de streek op het programma: God zij dank, de zon schijnt. Morgen heb ik een lezing voor een lokale school en de dag erna staat een lunch en lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Ik zal me dus niet vervelen in dit stukje Australië.

Ondertussen is de dag weer voorbij..een dag vol variatie, met andere woorden, een dag waar ik ten volle van genoten heb. Ik ben deze morgen eerst naar Wingham gebracht om daar het locale museum te bezoeken en dat onder begeleiding van maar liefst 2 gidsen. Het is een boeiende wandeling geworden doorheen de geschiedenis van deze nederzetting. Ik heb zeker wat bijgeleerd en meteen werden een aantal opvattingen, waar ik de bal volledig verkeerd sloeg, ook rechtgezet. Reizen om te leren… zeker weten!

Daarna zijn we naar het kustplaatsje Foster getrokken: geen idyllische stranden hier, maar wild bonkende golven op de vele rotsformaties en … nauwelijks te begrijpen: een aantal surfers, die de natuur uitdagen. We werden verwacht bij familie van mijn gastgezin voor een lunch. Blijkt dan toch zeker dat deze man jaren lang gewerkt heeft met een Antwerpenaar (in de diamantslijperij). Wat is de wereld toch klein.

Daarna trekken we het binnenland in, waar Eric en Mave me naar de mooiste plaatsjes brengen. Na 6 weken ben ik wel een en ander gewend, maar dit overtreft echt wel alles. Van hoog op de heuvels, krijg ik een panoramisch zicht over deze streek : een zicht dat alle gradaties van groen aanbiedt in een landschap, dat ik enkel als typisch Australisch kan omschrijven.

We houden het op een rustige avond, die al lezend wordt doorgebracht. Met easy listening muziek op de achtergrond en een glas Sauvignon Blanc binnen handbereik, wordt het me steeds duidelijker dat het pad, dat voor me ligt van heel andere aard zal zijn, dan wat ik 32 jaar lang bewandeld heb.

Groetjes

Charlotte

Dit zal een mini update worden want de laatste paar dagen heb ik gewoonweg niet veel uitgespookt. Na mijn afscheid van Bob en Gwyn, kwam ik op mijn volgende bestemming aan : een appartement aan de kust in een kleine voorstad met de vreemde naam Dee Why. Gisteren heb ik via een inscriptie in het voetpad, de oorsprong van die naam achterhaald: ganzen vlogen hier voorbij in een formatie die op een D en Y leek... voldoende inspiratie dus om deze voorstad die naam te geven Het hoeft echt niet altijd ver gezocht te worden.

Ik verblijf momenteel in een appartement op 5 minuutjes wandelen van de kust. En bij het zien van dit strand, wil je de Noordzeestranden maar al te graag vergeten:  een breed zandstrand met uiterst fijn zand en verder niets… geen schelpen te bespeuren, geen afval… gewoonweg niets. De oceaan strekt zich uit tot aan de horizon met water, dat blauwer is dan enig photoshop programma ooit zou durven gebruiken. Niet alleen de kleur en de helderheid van het water zijn van heel ander gehalte dan aan onze Belgische kust, de golven zijn dat zeker ook! Al is er een nauwelijks voelbare wind, toch gaan de golven hoog de lucht in om zich dan in een kolkende massa schuim op het strand te gooien. Echt een surferparadijs:  in het water krioelt het van de zwarte stipjes (iedereen heeft een “wet suit “ aan) tussen al dat natuurgeweld, op het strand valt nauwelijks een mens te bespeuren. Terwijl mijn gastheer Tim, gisteren gaan werken was, ben ik op verkenning gegaan: het is een ontspannende wandeling geworden in het mulle zand, met de zon in mijn gelaat, tegen de zachte bries in. In de ontelbare koffiebars en restaurants, zitten honderden te mensen te genieten. Moeders met kinderen wandelen op de dijk… waar is dat jachtige leven naartoe, dat ik ooit geleid heb? Hier komt een mens op adem, tot rust, tot bezinning...

De aard van het beestje kun je niet veranderen: ik voel nog altijd heel sterk de behoefte om met mensen te praten. Na mijn wandeling zet ik me naast een eenzame man, die over de golven tuurt. Het blijkt een Italiaan te zijn (wanneer zal ik in godsnaam eens een echte Aussie treffen??? Iedereen lijkt wel eerste generatie immigrant te zijn!), die hier 5 jaar geleden is “aangespoeld” als het ware. Hij wou de wereld zien en is op trektocht gegaan. In Australië heeft hij niet alleen een mooi land gevonden maar ook de liefde van zijn leven. Een heel romantisch verhaal dus waarvan er ongetwijfeld honderden voorbeelden in dit land zijn.

Op naar de supermarkt dan maar, want ik hou het nog altijd bij mijn dieet van bananen, yoghurt en brood. De grote verrassing daar is dat er geen bemande kassa’s meer zijn: je moet gewoon alles zelf doen! Niet zo evident voor een toerist, die voor de eerste keer in zijn leven met dit systeem wordt geconfronteerd. Een beetje spieken, links en rechts, en ik ben ermee weg. De moderne maatschappij : zelfs de kassajuffrouw zal op termijn overal vervangen worden. Met een wrang gevoel verlaat ik deze plaats. Zal er nog een dag komen waarop mensen helemaal niet meer met elkaar spreken???

Op terugweg naar mijn verblijfplaats, kom ik voorbij een school. “Niets te verliezen, alles te winnen”, is het motto dat ik nu hanteer, dus trek ik ongegeneerd de deur open om hen in te lichten dat ik hen iets te bieden heb. De vriendelijke bediende was een dergelijk aanbod duidelijk niet verwachtend en blijkt wat van haar melk te zijn. Ze noteert  mijn naam en telefoon nummer met de stellige belofte om me te contacteren. Blij gezind, vat ik de rest van mijn wandeling aan;

Mijn gastheer is een geboren en getogen Brit, die 10 jaar geleden, als avontuurlijke jongeling naar down under trok, op zoek naar een toekomst. Hij heeft zijn stekje hier gevonden en al heeft hij een diploma rechten op zak: uiteindelijk is hij in een heel andere branche terechtgekomen. Als manager in een communicatiebedrijf, probeert hij nieuwe communicatiemiddelen te slijten aan grote bedrijven. Het heeft hem geen windeieren gelegd want hij is erin geslaagd om in 10 jaar tijd zijn eigen appartement te kopen en een heel comfortabel leven te leiden. Dat kan alleen maar bereikt worden door inzet, op dat gebied in Australië echt niet anders dan België : op zijn vrije zaterdag, zit Tim al uren achter zijn bureau om zijn volgende werkweek voor te bereiden…

De komende dagen zullen we zeker Sydney gaan verkennen. Op dit moment is deze stad nog de grote onbekende voor mij: naast het Opera House en de Harbour Bridge, heb ik er geen benul van wat deze miljoenenstad nog te bieden heeft. Maar ook hier zal ik mijn eigen privé gids hebben… ik hoef me dus geen zorgen te maken!

Als uitsmijter heb ik nog een bemerking bij het dagelijkse leven: ruiten worden hier dus niet gewassen… zelfs wanneer ik aanbied om er een paar onder handen te nemen, krijg ik als antwoord dat dit hier niet gedaan wordt (en dat valt te bemerken ook). Strijken aan de andere kant, lijkt wel een obsessie te zijn. Ik zou de Australiërs zeker niet als ijdel omschrijven maar… zonder gestreken kledij, komen ze de deur niet uit! Nog iets om onder de noemer “cultural differences” te klasseren…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Regen en wind in Vlaanderen wordt me gemeld… troost jullie, mensen: het is momenteel niet veel beter bij jullie tegenvoeters. Het lijkt wel of Melbourne er alles aan wou doen om me op een Belgische manier uit te zwaaien: alle hens aan dek was het motto.

Maar laat me eerst even teruggaan in de tijd. Tijdens mijn lezing van zondagnamiddag was een gedreven jonge majoor van het reserveleger aanwezig. Voor zijn vertrek vroeg hij me of ik van plan was om naar de “Shrine of Remembrance “ te gaan. Op mijn positief antwoord, volgde meteen een uitnodiging voor een privé gidsbeurt, die ik met plezier aanvaard heb.

Maandagmorgen werd er eentje van een totaal onverwacht gegeven. Er werd me een privé concert aangeboden door mijn gastgezin. Janet, die ooit met succes het conservatorium had doorlopen, is een begenadigd zangeres. Haar man Jim, wiens sterke accent, zijn Schotse roots telkens weer onderstreept, heeft een warme, diepe stem, die perfect versmelt met de loepzuivere zang van Janet. De gitaar werd erbij gehaald en binnen de kortste keren werd ik ondergedompeld in Keltische klanken. Melancholisch, lyrisch, opzwepend… ik kwam in een andere wereld terecht.

Na een lichte lunch, was het tijd om naar het centrum te trekken. Jim had me nog gezegd dat Melbourne de meest uitgestrekte stad van down under is, en wie ben ik om dat tegen te spreken?  De stad doet in ieder geval haar reputatie van uitstekend openbaar vervoer alle eer aan, want tram 67 verscheen precies op tijd. De halte waar ik de tram opstapte was halte nummer 62. Het memoriaal ligt aan halte 19… met andere woorden: tussen beide haltes in, heb ik meer dan voldoende tijd om de krant van voor naar achter en … van achter naar voor te lezen. Een dik uur later, stap ik goedgemutst van de tram, nog steeds aan dezelfde kant van de stad als waar mijn accommodatie gelegen is. Met andere woorden: de andere kant van Melbourne is meer dan een uur verder. Ok, de tram is niet bepaald een hoge snelheidstrein maar zelfs dan nog….

Het indrukwekkende memoriaal van Melbourne is van andere aard dan het War Memorial van Canberra. Enkel tijdelijke tentoonstellingen kunnen hier opgesteld worden, er is geen permanente exhibitie. Dat gezegd zijnde, verneem ik dat er grootse plannen zijn om dit gebouw uit te breiden. De centennial koorts lijkt zelfs hier toe te slaan. 

Was de heenrit een test voor mijn zenuwen, dan blijkt de terugrit dat in het kwadraat te worden. De wind rukt ongemeen hard aan mijn paraplu, die er nauwelijks in slaagt om het regenwater, dat met bakken uit de lucht valt, van me weg te houden. Hoelang geleden was het dat ik me de vraag stelde, waarom ze hier geen windmolens hebben? Een avond als deze, maakt duidelijk dat het een renderende investering zou zijn! Tram na tram komt aangereden, alleen geen nr 67… zou die beslist hebben dat het welletjes geweest is, en zich vervroegd in het depot teruggetrokken hebben? Net wanneer ik het niveau van wanhoop (en onderkoeling) dreig te bereiken, komt de redding in nood aangereden. Heeft iemand “ten aanval” gefloten? Ik ben er vast van overtuigd dat er ergens een geheim signaal is geweest, want een ganse mensenmassa stuwt vooruit, in een bijna wanhopige poging om een plaatsje uit de regen te bemachtigen, in een overvolle wagon, klaar voor de lange rit naar huis en haard. Er is altijd wel een positieve noot te bespeuren: in dit geval, lag dat in de mogelijkheid om een gesprek aan te knopen. De jonge vrouw, vlak naast me, kon onmogelijk verbergen dat ze Oost-Europese was. Met een accent, dat er zo vingerdik opligt, zou zelfs een dove erin geslaagd zijn om haar in het juiste continent te plaatsen! Ik vernam dat ze 5 jaar terug met gave en goed uit Macedonië vertrokken was, omdat ze daar geen enkel toekomst had. En dat met een diploma van boekhouder op zak. Op de vraag “waarom Melbourne” , gaf ze aan dat ze hier familie hadden, die het immigratie proces een stuk makkelijker gemaakt hebben. 

Na ruim een uur tuffen, was ik meer dan blij om terug in de warme huiskamer van mijn gastgezin te zitten. Het avondmaal werd heel snel opgediend, kwestie van lijf en leden op temperatuur te krijgen… Het bleek een soort soep te zijn, van behoorlijk dikke makelij, die met brood en 3 soorten broodbeleg werd opgediend. Soep en brood, daarmee scoor je bij mij zeker. De rest evenwel? Een ondefinieerbare kleur in combinatie met een textuur, die me al even onbekend was. Wat mij betreft voldoende gegevens om dit te laten voor wat het was.

De wind had ondertussen nog aan kracht gewonnen wat slapen een harde opdracht zou maken. Ergens in de verte sloeg een deur met voorspelbare regelmaat hard dicht, voldoende sterk om me te verhinderen in een diepe slaap weg te zinken. Toen mijn wekker me op een onaangename manier duidelijk maakte, dat het tijd was om dit heerlijk warme bed te verlaten, wezen de wijzers op 4 uur. We hadden nog een 45 minuten (op een snelweg!) om de afstand  naar de luchthaven, die nog steeds in dezelfde stad gelegen is, te overbruggen. Je kan er nooit omheen: de omvang van Australië ligt buiten de Belgische standaardnormen!

Na een aangename vlucht van een dik uur, raakte de Boeing 757 met een nauwelijks voelbare tik het tarmac van Sydney’s luchthaven. Bob, mijn nieuwe gastheer, die de lezing voor morgen georganiseerd heeft, stond me geduldig op te wachten. Een geluk dat hij een heel accurate omschrijving van zichzelf had doorgespeeld: als een ei met een bril en baard! Tijdens de lange rit naar zijn huis (Sydney is een miljoenenstad, die Melbourne misschien moet laten voorgaan in oppervlakte, maar  niet wat betreft het aantal inwoners) werd het al snel duidelijk dat  Bob, nu een kwieke 78-jarige, ooit een krak in zijn vak geweest is. Na een carrière als ingenieur op zeeschepen, is hij zich op latere leeftijd gaan toeleggen om het diploma van advocaat te halen. Vier jaar later is hij daarin geslaagd en al is hij ondertussen misschien iets trager in zijn fysiek, ik kan je verzekeren dat zijn hersenen en tong nog probleemloos in eerste klasse spelen! Voor hen, die denken dat ik een vlotte prater ben: hier leg ik ootmoedig de duimen. 

Ondertussen hebben de weergoden het slechte weer deze richting uitgestuurd. De wind zou nu een maximum rendement uit windturbines kunnen persen! Voldoende reden voor mij om vrolijk op mijn kleine laptop te tokkelen in de hoop dat mensen, ergens ter wereld, dit relaas met voldoening zullen lezen: het verhaal van mijn ontdekkingstocht naar een nieuwe toekomst!

Met de wind van achter…
Charlotte

Hallo iedereen,
Ik ben dus weer boven water gekomen. Het wondermiddel Panadol heeft mijn koorts verdreven in die mate dat ik eergisteren al voldoende opgekalefaterd was om Ballarat te gaan verkennen, in de beschutte warmte van de auto weliswaar want het wordt met de dag duidelijker dat de Australische herfst niet zo zacht is als ik verwacht had (dat zou even anders moeten zijn wanneer ik naar Brisbane trek, waar een meer tropisch klimaat heerst).

Ik heb op donderdag morgen meer dan lang ingeslapen. Toen Mandy op mijn deur klopte met de vraag of alles OK was, had ik geen benul van tijd.  Eens ze me zei dat het 11.30 uur was... ja, dan kon ik niet snel genoeg uit bed zijn natuurlijk. De koorts had me danig onderuit gehaald, in die zin dat ik meer dan 12 uur recuperatieslaap vandoen had. Geen schoonheidsslaap, maar echt een periode om mijn lichaam in balans te krijgen. Deze tocht heeft me geestelijk enorm verrijkt, al heb ik misschien wat te weinig aandacht aan mijn lichaam besteed...

Mijn onrustige natuur is nog altijd op zoek, ik heb mijn eindbestemming nog niet gevonden maar anderzijds weet ik, dat ik nu bijlange niet meer dezelfde persoon ben als de vrouw die op 2 februari de deur achter zich dichttrok, om de eerste stappen op een onbekend pad te zetten. Ik word nog dagelijks geconfronteerd met die beslissing want het thuisfront weigert halsstarrig om een woord met me te spreken en toch zal niets me ervan weerhouden om te zeggen dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Of zou het dan toch waar zijn dat alle mensen egoistische kleine wezentjes zijn? En dan heb ik het niet over mezelf... O ja, ik heb natuurlijk voor mezelf gekozen maar niet voordat mijn kinderen volwassen waren. Nu zij de leeftijd hebben om hun eigen weg te gaan, doe ik dat ook, met dat verschil dat ik hen het allerbeste toewens, iets wat zij me blijkbaar niet gunnen. Blijft de vraag, wie er egoistisch is, in zo'n verhaal...Mijn deur staat open, die van hen blijft gesloten...

Terug naar mijn trektocht nu... Amanda wordt als een magneet naar haar favoriete restaurant getrokken: driemaal raden waar wij onze lunch gehad hebben die dag? Ik kan in ieder geval Mandy's keuze begrijpen want dit restaurant is wat mij betreft, het beste dat ik onderweg ben tegengekomen. Met voldoende calorieën in mijn lichaam, om het zonder problemen tot de avond uit te zingen, zijn we de stad ingetrokken. De -ietwat vergane- glorie van de stad weerspiegelt zich nog in heel wat statige gebouwen. Er lijkt wel een onevenwicht te zijn tussen de grootte van de stad en de omvang van de bouwwerken, die te impressionant zijn voor de straten. Dezelfde fouten als in Europa worden ook hier gemaakt: brede boulevards met prachtige architectuur in Victoriaanse stijl, worden hier en daar abrupt verstoord door een meer recent bouwwerk van ondefinieerbare stijl: een betonnen doos, die in schril contrast staat met de verfijning van de rest van de straat. Zonde dat de overheid dit toelaat...De visie van dit jonge land op het bewaren van erfgoed heeft dringend wat bijscholing nodig: met de regelmaat van de klok gaan historische gebouwen tegen de vlakte. Iets wat me soms verwondert, want laat het nu net "geschiedenis" zijn wat de Aussies zo aantrekt in Europa.  Beseffen ze dan niet, dat ze zelf geen verleden opbouwen, wanneer ze de sporen van hun ontstaan hier, onder de sloophamer laten verdwijnen?

Ballarat heeft een prachtig monument voor alle ex-krijgsgevangenen Australische soldaten: een eindeloze rij van granieten panelen waar duizenden namen in gegraveerd staan. Namen, die symbool staan voor het onnoemelijk leed dat de mensheid kan teweegbrengen. Het geheel is verbonden met een ingenieus systeem dat water rondpompt, waarachter een hele symboliek steekt. Aan creativiteit ontbreekt het niet in dit land.  Ik vraag me af of hun schoolsysteem daar voor iets tussen zit?  Daarna trekken we naar een bouwwerk om de grote oorlog te herdenken. Mandy omschrijft het liefdevol als hun eigen "Menin Gate" ... met een ruime dosis verbeelding kan ik haar daarin bijtreden. Het paneel, hier geplaatst in de vroege jaren 20, maakt nog maar eens duidelijk hoe ver we hier verwijderd zijn van het Europese vasteland. Ter ere van de veldslagen waarin de Australische troepen gevochten hebben. Onder de hoofding "France" komen de namen: Polygon Wood, Zonnebeke en Broodseinde voor. Van België is hier al helemaal geen sprake!

Achter deze poort ligt de majestueuze "Avenue of honour": over een lengte van 22 km strekt een loodrechte laan zich eindeloos uit. Langsheen deze boulevard staan, op de dag van vandaag, 3332 bomen (dat waren er oorspronkelijk 3771 maar ook hier heeft de moderne maatschappij schade toegebracht). Voor iedere boom staat een klein plaatje met naam en rang van een soldaat, die hier zoveel jaren terug, vol overmoed zijn papieren tekende om een avontuur tegemoet te gaan. Alleen bleek dat avontuur voor hen van heel andere aard te zijn dan wat zij ongetwijfeld verwacht hadden.

Vervolgens rijden we kilometers lang, langsheen een uitgestrekt meer. Ik kan mijn oren niet geloven wanneer Amanda me vertelt dat dit tot voor een paar jaar een droge vlakte was. Dit deel van Australië heeft een droogte van 10 jaar gekend waarbij water het meest schaarse goed werd. De eindeloze watermassa, die zich nu uitstrekt maakt duidelijk hoe grillig de natuur down under kan zijn.

De late herstzon is niet van dien aard om wie dan ook te overtuigen om lang buiten te blijven: om 5 uur zijn we veilig terug thuis om ons op de mat voor de kachel te goed te doen aan de stralingswarmte. Dit huis biedt geen enkele bescherming tegen de koude... op 3 meter afstand van de kachel kan je bijna de damp van je adem zien! De rustige avond (we genieten van "The English Patient") wordt ongemeen hard verstoord, door een enorme bons. Geen paniek: possums zijn uit de bomen gevallen en hun onzachte landing op de golfplaten (een favoriete dakbedekking) galmt door het huis. De volgende fase is een heen en weer geloop van heel wat pootjes, die me duidelijk maakt dat de lieverdjes proberen weg te geraken.

Zaterdagmorgen en dat betekent: tijd om nog maar eens afscheid te nemen. Ik zal Mandy altijd dankbaar zijn voor de goede zorgen, die ze me gegeven heeft: een privé verpleegster, ver van eigen bodem, het is niet iedereen gegeven... De trein brengt me zonder problemen terug naar Melbourne, waar ik in de namiddag een lezing voor een "Historical Society" dien te geven. Eerst en vooral word ik naar mijn nieuwe onderkomen voor de volgende 2 nachten gebracht. Het blijkt een prachtig huis te zijn in Carnegie, een voorstad van Melbourne. Vandaar trekken we naar Oakleigh waar de plaatselijke bowlingclub hun zaal ter beschikking stelt. Mijn publiek bestaat uit een 60-tal sterk geïnteresseerde mensen, die letterlijk van heinde en ver komen, om dit verhaal te horen. Na een heel vlotte lezing van anderhalf uur, wordt ik nog 3 kwartier lang benaderd met vragen van allerlei aard. Een heerlijk ontspannen sfeer, een heel tevreden publiek, inrichters die stralen van trots... m.a.w. mijn dag kan niet meer stuk!

Janet en Jim, mijn gastgezin, zijn de allereerste Aussies op mijn weg, die zich wel degelijk bewust zijn van het milieu. Vol trots vertellen ze me dat ze zonnepanelen voor warm water en voor electriciteit hebben. Daarenboven rijden ze met een hybride auto, die me vooral omwille van de stilte kan bekoren. De enige steek, die ze laten vallen is het ontbreken van dubbel glas maar afgezien daarvan, gaat dit koppel heel "groen" door het leven. Beiden blijken begeesterde muzikanten te zijn: waar ik ook kijk in dit huis, staan er instrumenten want elk van hen bespeelt 4 verschillende muziekinstrumenten. Jim, een geboren Schot (en dat heb ik door na de eerste 2 woorden, want zijn accent is na 40 jaar Australië geen spetter afgezwakt) blijkt bovendien een begenadigd kok te zijn. Er wordt me lamsvlees met een resem aan groenten en -goddank: geen rijst! maar wel aardappelen- voorgeschoteld. Het wordt een avond van gezellig tafelen in het gezelschap van Helen en haar man, die de groep zijn komen vervoegen. Heel wat aspecten van het leven worden besproken...zelfs de Belgische politiek komt uitgebreid aan bod!

Ik heb deze morgen gereserveerd voor het bijhouden van mijn blogs. Mijn Nederlandstalig blog, valt nog best mee. Mijn Engelstalige tegenhanger daarentegen, hinkt constant achterop: nooit had ik kunnen vermoeden dat er zoveel tijd zou gaan in al mijn geschrijf. Geen klaagzang hoor.... in een gemakkelijke zetel, voor een heerlijk snorrend vuur, bedenk ik dat het leven bijlange nog zo slecht niet is!
groetjes,
Charlotte

Time’s flying,  zeggen de Engelstaligen.  Ik kan dat enkel onderschrijven want de laatste paar dagen zijn echt als een flits aan me voorbijgegaan. Eergisteren morgen nog in Melbourne, gisterenavond reeds in Ballarat, na een meer dan prettig verblijf in Geelong.

Zou ik ergens zigeunerbloed in mijn aderen hebben? Feit is dat ik geniet van het rondtrekken. De laatste paar maanden leef ik uit een koffer, iets wat me, tot mijn eigen stomme verbazing, best bevalt. Wanneer ik, zoals gisterenavond, op een bus stap, dan weet ik dat er aan het eind van de rit weer een nieuw avontuur op me wacht.

Even terug in de tijd. Melbourne heeft me niet kunnen bekoren op dezelfde manier als Canberra dat gedaan heeft. De stad straalt een zekere grandeur uit, de statige gebouwen getuigen ontegensprekelijk van een groots verleden maar ergens ontbreekt er iets. Moeilijk te omschrijven: misschien is deze stad net iets te groot voor me, iets te onpersoonlijk ook. In Canberra had ik dat buitengevoel nog, Melbourne omsluit me te veel….

Het was dus niet met spijt dat ik uit deze stad vertrok maar veeleer met het gevoel van: OK, ik heb het hier wel gezien, op naar de volgende fase. Net voor mijn vertrek uit Brent’s kantoor, heb ik wel eerst  nog even de schok van mijn leven gehad: mijn notebook gaf er de brui aan! Geen enkel teken van leven meer, geen enkele handeling had resultaat. Ik kan je verzekeren dat zo’n moment gelijk staat aan “even sterven”, want al mijn contacten zitten in die kleine laptop…hoe zal ik godsnaam verder mijn reis plannen wanneer ik niemand meer kan bereiken????
 

Paniek is een slechte raadgever. Met een houding van “voor ieder probleem, is er een oplossing”, kom je al een stuk verder. Letterlijk gezien was dat stuk verder: Geelong. Naar Vlaamse normen ook best wel groot met zijn bijna 300.000 inwoners, prachtig gelegen aan een baai met fijne zandstranden. Zoals de meeste steden is Geelong ook uitgetekend volgens een vierkant plan; de stad is opgedeeld in grote vierkante blokken met straten die loodrecht op elkaar inlopen. Julie, was de lerares, die me zou komen oppikken aan het station. Zou ik haar wel herkennen? Ik had haar voor alle zekerheid verteld dat ze moest uitkijken naar een grote rode valies, niet zo romantisch als een rode roos als herkenning maar zeker even efficiënt. Feit is dat we er toch in geslaagd zijn om elkaar te mislopen al werd dat relatief  snel geregeld door een vriendelijke bediende, die 2 mensen bemerkt had, die duidelijk op zoek waren naar iemand.

Nog voor ik “hallo” gezegd had, was de vraag of er een pc winkel in de buurt was, al aan mijn lippen ontsnapt. Prioriteit was om die laptop weer aan de praat te krijgen want de volgende morgen, had ik dat machientje heel hard van doen. Het euvel bleek gelukkig van minder ernstige aard te zijn dan gevreesd : een nieuwe batterijkabel bracht weer leven in de brouwerij en vooral…. rust in mijn hart! Julie heeft me, als eerste kennismaking met deze, best wel mooie stad, op een rondrit getrakteerd, waarbij ik heel wat geschiedenis meekreeg. Ik krijg er maar niet genoeg van. Na mijn introductie, ging het richting hun woning, in een voorstad van Geelong. Opnieuw een prachtig huis, groter dan waar ik tot nu toe ook verbleven heb, prachtig gelegen op de top van de heuvel met een weidse blik over de stad vanuit de living. Er zijn slechtere plaatsen op deze planeet om een huis te bouwen, zoveel is zeker

Glenn, Julie’s man, die ik nog nooit ontmoet had, was heel druk in de weer met potten en pannen om een avondmaal voor me klaar te maken. De meer dan rondborstige, goedlachse man, had ongetwijfeld iemand van zijn kaliber verwacht: er werd voldoende eten bereid om een gans peloton te voeden. Blijkbaar had de bush telegraaf ( het equivalent van de roddelmachine in Vlaanderen) zijn werk goed gedaan, want de kok des huizes was volledig op de hoogte van wat ik wel (en vooral van wat ik NIET) lust. Het werd mijn eerste maaltijd Europese stijl : varkensgebraad, gebakken aardappelen, bloemkool met witte saus, erwtjes, pastinaak (een groente die in Europa nauwelijks gegeten wordt maar hier heel erg populair is), geserveerd met (geloof het of niet) Franse rode wijn. Waar het eten mij zonder problemen kon overtuigen tot een 2^de portie (en dat gebeurt echt niet vaak), kon de wijn dat absoluut niet. Hun eigen wijn hier is van veel betere kwaliteit dan wat ik gisteren te drinken kreeg!

Na een ontspannen babbel was het tijd om naar boven te trekken : een heerlijk ruime kamer met – driemaal hoera!- verwarming. Vergeet de gedachte dat het altijd warm is down under. De nachten zijn venijnig koud, temeer doordat isolatie en dubbel glas nauwelijks aanwezig is, in de Australische huizen

Helemaal ontspannen na een heerlijk warme nacht (wat de vorige 2 nachten niet het geval geweest was) was ik na een heel behoorlijk ontbijt, klaar om naar de school te trekken, die door de jaren heen 4 keer in Varlet Farm op bezoek geweest is. Er werden 2 voordrachten voorzien, waarbij ik in totaal meer dan 12O leerlingen gezien heb. Een heel geïnteresseerde groep en dat maakt het dubbel zo plezant voor me. Er werd me nog een lunch aangeboden en dan was het al weer tijd voor de volgende afspraak: een muziekleraar, die ik 2 jaar terug met het onderzoek naar zijn grootvader geholpen had, wou me graag op de koffie uitnodigen. We hebben meer dan 3 uur gekletst. Een diepgaand gesprek, waarin het nog maar eens duidelijk werd hoe een depressie mensen onderuit kan halen. Hij is nu weer op de goede weg en kijkt, net als ik, vol hoop naar de toekomst.

In de loop van de namiddag, had ik al het gevoel dat mijn stembanden er genoeg van hadden voor die dag. De busreis van Geelong naar Ballarat (een dik uur) was een ideale gelegenheid om die stembanden te laten rusten want eens bij Amanda aangekomen, wist ik dat er van stilte niet veel sprake zou zijn. Ik heb echt 2 keer moeten kijken om haar te herkennen: hoe Mandy het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar ze ziet er nu 5 jaar jonger uit dan 2 jaar geleden!

Het enthousiasme straalt gewoon van haar af, de energie net zo zeer. Zonder verpozen werd ik naar een restaurant gebracht, wat voor mij de prijs als eerste echte klasse restaurant in dit land meekrijgt: prachtige inrichting, uitstekende dienst, heel mooie presentatie en een maaltijd die op alle vlakken scoorde. Daarna richting huis waar we uitgebreid verwelkomd werden door de 5 Siamese katten en de,(dringend aan dieet toe), border collie van het gezin. Het is een avond van lang bijpraten geworden…. Heel lang bijpraten want pas rond 2 uur zijn we gaan slapen.

Ik had op dat moment echt lood in de benen en dat lood is nu een nog zwaardere materie geworden. De ganse nacht was ik in de ban van koorts om deze morgen op te staan met een keel, die zwelgen praktisch onmogelijk maakt. Met de haard op volle kracht, zit ik op de mat voor het haardvuur om me op te warmen, want ik zit nog steeds te rillen van de kou en dat ondanks het feit dat ik in 2 dekens gewikkeld ben. Na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord. Ik zal het daarop houden, in de hoop dat die zonneschijn er voor mij in de eerste dagen weer zal zijn.

Rillende groetjes

Charlotte